REISSCHEMA:

week 8.

Zondag 23 februari 2020.

Die slaan wij over, want we zijn over de datumgrens heen gegaan. Dus is het van zaterdag 22 februari meteen maandag 24 februari geworden.
Op fb zijn er veel reacties gekomen op dit fenomeen. Een was : “ Je zal maar jarig zijn op 23 februari en dan net op dit schip hier zitten.”
De wereldbol maakt een ronddraai in 360 graden en is in stukken verdeeld door meridianen die op 15 graden van elkaar afstaan. Zo zijn er 24 tijdzones gemaakt en ga je per 15 graden 1 uur vooruit of achteruit, afhankelijk van waar je bent en welke richting je uitgaat. Over Greenwich bij Londen loopt de 0 meridiaan en over Fanning eiland in de Stille Zuidzee die van 180 graden. Eerst lag dit land ten oosten van de datumgrens, maar dat was niet handig. Ze drijven veel handel met Nieuw Zeeland en dat scheelde dus steeds een dag. Aangezien de datumgrens precies over hun (ei)land loopt, konden ze eigenlijk kiezen welke datum ze wilden aanhouden en hebben gekozen om gelijk te lopen met Nieuw Zeeland. Zo zie je dat de indeling van tijd een uitvinding is van de mens. Het getal 360 is nog een overblijfsel van het 60-tallige stelsel van de Assyriërs die het heelal bestudeerden.
Maar nu kan ik meteen overgaan op maandag.

Maandag 24 februari en dinsdag 25 februari 2020. Op zee

Dit zijn 2 zeedagen. We varen rustig richting Nieuw Zeeland.
In verband met een ietwat zware hoest van mij doe ik het maandag rustig aan en ga ’s middags zelfs een paar uur naar bed. Daar knapt een mens enorm van op, gelukkig maar. Bovendien helpen een paar ibuprofen en ook mee om de hoest onder de duim te houden. Dit wordt dus geen bridgen en ook vanmorgen niet sporten.
De verkleedpartij op de vooravond van Carnaval maken we wel mee. Dat wil zeggen dat we ons amuseren met alle mannen die de moeite genomen hebben om zich als vrouw te verkleden en omgekeerd. Het waren er meer dan ik dacht. Het hele animatieteam deed er aan mee, erg leuk om te zien. Een goed geslaagd feestje en Renate en ik dansen een tijdje mee op de discomuziek. Feesten kunnen ze hier bij de Costa wel. Er worden spontaan thema’s verzonnen voor een party, vanaf half 11 tot een uur of half 1. Dan is het wel voorbij. Alleen in de disco kun je na 12 uur nog terecht.
Dinsdag geeft dhr. Scopelitti een lezing over de Maori’s, ter voorbereiding op ons bezoek daar. Wij gaan samen naar de Engelse die deze keer al om 10 uur was. Mijnheer praat aan 1 stuk door over de cultuur van de Maori’s en hun geschiedenis tot bijna 11 uur toe. Wat weet hij er veel van af. Wij hebben zeer geboeid zitten luisteren. De Maori’s hadden geen schrift. Hun overlevering en hun informatie zit in het houtsnijwerk en in de tatoeages, met name die in het gezicht. Alleen als je wat voorstelde, werd je titel en je afstamming op je gezicht getatoeëerd. De tatoeages zijn dan ook niet symmetrisch. Bij slaven en werkvolk zag je geen tatoeages. De verhalen over de stam of groep werd door een verhalenverteller onthouden en steeds doorverteld. In het houtsnijwerk langs het gemeenschapshuis zie je het hoofd van de stam, de leider, en andere mannen uitgebeeld. Ze hebben naar verhouding een groot hoofd en de krullen stellen hun lichaam en armen en benen voor. De handen hebben steeds maar 3 vingers, voor het gemak of betekenen die soms iets? Daar kwam ik niet achter.
De Polynesiërs waren goede navigators. Ze verkenden grote delen van de Pacific en konden ook weer terugkeren naar hun eigen eilanden.
Er waren 3 redenen voor migratie. De eerste was honger, de 2e was oorlog en overwonnen worden en de 3e was een teveel aan mensen op de kleine eilanden. De koning die teveel was of die verloren had, werd te verstaan gegeven om te vertrekken.
Zo kwamen vanuit Hawaii deze Maori’s rond 1200 hier op Noordereiland aan. Er was geen bewoning en het land was groen en vruchtbaar en warm. Dus een uitstekende plek om zich te vestigen. Men kwam met 8 grote kano’s met wel 40 personen per boot aan. Elke boot zocht een goede plek om te gaan wonen en zo is het Noordereiland nu nog verdeeld in districten die afstammen van de eerste immigranten. De latere nieuwe mensen moesten genoegen nemen met minder land en de laatste werden naar Zuidereiland gestuurd. Maar daar zie je geen indeling in districten, men bleef er niet , want het was er te koud. Het eilandje Chatham was wel goed genoeg. Daarmee was de immigratie voltooid voor wat de Maori’s betreft dan natuurlijk.
Er waren geen zoogdieren op de vleermuizen na voor dat de eerste mensen hier kwamen. Zij brachten honden en varkens mee. Later brachten de Engelsen muizen en ratten mee. En kwam de veestapel aan land, koeien, schapen en geiten.
In de20ste eeuw heeft men herten ingevoerd, eerst voor in het wild (?), maar dat werden er zoveel, zonder natuurlijke vijanden, dat men ze ging afschieten. Later had men een beter idee en heeft men er een hertenfarm van gemaakt. Dat loopt goed. Ook wij eten wel eens hertenbiefstuk uit Nieuw Zeeland.
Na de 2e W.O. heeft men uit de VS de opossum binnengehaald voor zijn bont. Maar nu het bont niet meer mag, zijn er inmiddels 70 miljoen wilde opossums en weet men er zich geen raad mee.
We kijken uit naar de excursie morgen. Er gaat een waarschuwing uit dat we, net als in Amerika, niets eetbaars mee aan land mogen meenemen, alleen een flesje water. Ook geen bloemen of wat dan ook mag er mee.

Woensdag 26 februari 2020. Tauranga

Tauranga ligt aan een schitterende baai. Wij gaan naar Rotorua, een plaats aan een heel groot kratermeer, waar zo’n 800 jaar geleden of iets later een van de Polynesiërs het binnenland in trok op zoek naar een mooie plek voor zijn stam. En dat vond hij hier aan de oevers van dit grote meer. Hier gaan wij naar toe. Er is een z.g. nederzetting nagebouwd met een gemeenschapshuis. We worden op zijn Maorisch begroet. Er moet er 1 van ons de leider van de groep zijn. Die wordt verwelkomd met een dans en hem wordt een blad van een varen voor zijn voeten gegooid. Als hij dit oppakt, betekent dat dat het een vriendschappelijk bezoek is en dat er geen kwaads in de zin is. Dan wordt er door beide leiders 2x met de neus aangestoten en dan kunnen we met ons allen naar binnen. Hier worden we getrakteerd op meerdere zang- en dansvoorstellingen. Er wordt prachtig en ook krachtig gezongen. Een van de liederen is een oorlogslied en daar wordt erg gevaarlijk bij gekeken en ook de tong ver uitgestoken. De Haka is een oorlogsdans.
Na de voorstelling gaan we het park rond, langs oude slaaphutten en dan langs de hete modderpoelen en hete geisers die ook nog spuiten. Het is een enorm veld en wij begrijpen dat men hier graag wilde wonen. Gratis heet water en heel vruchtbare grond om van alles te verbouwen en genoeg vis in het enorme kratermeer.
We lopen ook door een nachtverblijf van de kiwivogel. Dit is een nachtdier en hij mag dus overdag niet gestoord worden. Dus: geen foto’s, tikken tegen het glas of praten. Er stond er blijkbaar 1, maar wij hebben hem niet gezien. Ik keek naar een klein vogeltje, maar hij is zo groot als een meeuw. De kiwi is een loopvogel. Als het vrouwtje haar ei legt, een derde van haar lichaamsomvang, gaat ze er vandoor. Het mannetje gaat het ei uitbroeden en als dat klaar is, gaat hij er ook vandoor. Succes baby kiwi. Dan komt die in een kweekproces en dat gebeurt hier. Zo worden ze voor uitsterven behoed.
Onderweg heen en terug zien we kiwikwekerijen, die van de vrucht, die op een kiwivogel lijkt, vandaar de naam. Dat opkweken van de vrucht duurt 5 jaar en dan kan men daarna jaarlijks de vruchten plukken, mits de lage bomen, net als de druivenranken, teruggesnoeid worden.
De kiwi komt oorspronkelijk uit China en daar wordt nu het grootste deel naar uitgevoerd, meestal de zespri, de gele variant.
Een ander exportproduct is hout van naaldbomen. Die groeien snel en zijn in 25 jaar groot genoeg om gekapt te worden. Daarna worden er weer nieuwe aangeplant. De uitvoer gaat hoofdzakelijk naar China en Japan.
Om 2 uur zijn we terug en na de lunch keren we nog even terug om te kijken of het treintje naar Tauranga nog gaat. Dan kunnen we nog naar de andere kant van de baai waar de echte stad ligt. Dan zouden we erg mooie en grote huizen kunnen zien. Helaas gaat het treintje maar tot 11 uur en dus keren we terug naar het schip. Om half 6 varen we weg.
De baai wordt begrensd door een grote berg. Sommige passagiers zijn hier naar toe gelopen. Andere hebben het treintje naar het prachtige strand in de stad genomen. Iets voor volgende keer, als we dat nog een keer mogen beleven. Zoveel mensen hier doen de wereld cruise al voor de 4e of 5e keer of zo. Men herkent elkaar gewoon van een van de vorige reizen.

Donderdag 27 februari 2020. Auckland

Al vroeg zijn we in Auckland aangekomen. Hier hebben we een excursie van het schip. We liggen midden in de stad. Je kan er zo inlopen. Maar eerst de rondtoer.
We rijden langs de kust en krijgen uitleg over de economie en het leven hier in Nieuw Zeeland.
De eerste Europeaan die hier voet aan land zette was Abel Tasman, (1603-1659), die vanuit Jakarta verder de omgeving verkende. Hij noemde het land naar zijn vaderland, dus Nieuw Zeeland. Eerder had hij ook Australie al ontdekt en dat noemde hij Nieuw Holland. De Engelsen hebben het land bezet in 1759, veel later dus. Het was voor hen een strafkolonie, net als Australie nadat de VS onafhankelijk waren geworden.
Men hanteert wel het metrieke stelsel, maar rijdt toch wel links. De kinderen moeten op school allemaal leren kano-en, zwemmen en zeilen. Ze moeten zich dus weten te behelpen in het water, verplicht. 14% van de bevolking is nog Maori, 10% is Aziatisch en de rest is van elders, meestal europees.
We bezoeken de wintertuin, die in 1928 afgebouwd was. Erg mooi om in deze tropische kas allerlei bloemen en vooral inheemse bomen te zien. Een van die inheemse bomen is de varen. Er zijn hier 3 soorten. Sommige kunnen wel 16 meter hoog worden. Dat had ik nog nooit gezien van een varen. We zagen ze gisteren onderweg in het wild langs de weg.
Na de wintertuin rijden we over de brug over de baai naar een heel mooie wijk, namelijk Devenport. Hier lopen we een uurtje rond en dan zit de excursie er op.
Na de lunch gaan we samen de stad in. We hebben de tijd, want we varen pas om 9 uur weg.
Queensstreet is de hoofdstraat met alle mooie winkels. Bij Starbucks nemen we een frappocino. Jan koopt een T-shirt van de zeilrace : The American cup en ik een zwarte parel hanger die ik aan mijn omega kan hangen. Zo zijn we allebei weer blij. Om half 6 komen we terug in het schip en gaan om half 7 aan tafel.
Er is geen show vanavond. Je kan naar de disco gaan om mee te doen aan karaoke. Net iets voor ons, hm hm.
We blijven buiten staan om bij het wegvaren te kijken. Meestal zitten we te eten als we om 6 uur wegvaren.
Nu hebben we 4 zeedagen voor de boeg voor we in Melbourne aankomen. Om Karen en David daar te ontmoeten hadden we een aardige mailwisseling en de afspraak is dat we elkaar bij het casinohotel gaan zien. Door strikte maatregelen vanwege het coronavirus kunnen ze niet dicht bij de pier komen. We nemen dus trammetje 109 en gaan ze ergens anders ontmoeten.
Maar eerst de 4 zeedagen.

Vrijdag 28 februari en zaterdag 29 februari, schrikkeldag. Op zee

Ik sport een keertje en we bridgen ’s middags en verder doen we niet zoveel.
Vrijdagavond keken we naar de Zuid-Afrikaanse zanger Vicus. We zagen en hoorden hem al vaker. Leuk om weer een keer te zien en te horen. Hij reist alle Costaschepen af.
En zaterdagavond gaf het klassieke duo samen met Gisele, een van de zangeressen hier aan boord, een mooi concert met operaliederen.
Uiteraard hebben we ook een lezing gehad over de Aboriginals, zaterdagochtend. Voor we het theater in konden, gaf de kapitein aan zijn bemanning belangrijke informatie door. Wij weten niet wat het is, maar dat zal vast nog wel komen.
De lezing ging ook over het hele continent Australië. Het is natuurlijk enorm groot en in 6 departementen verdeeld. Alle klimaten vind je er, van woestijn tot aan jungle. De Aborininals kennen de woestijn op hun duimpje en verdwalen er niet.
De eerste Europeaan die Australië ontdekte was, zoals al gezegd, Abel Tasman, geboren in Lutjebroek en gestorven in Jakarta, in dienst van de VOC. Maar pas in de 18e eeuw werd het continent een kolonie van Engeland. En nog steeds is het een onderdeel van het Britse Gemenebest. Iedereen weet wel alles over het huidige land, na alle branden en andere natuurrampen. Op dit moment zijn er hevige regenbuien in het noordwesten. Gelukkig komen wij daar niet.
Nog het een en ander over de Aboriginals. Men leefde behoorlijk geïsoleerd in kleine stammen. Om nieuw bloed binnen te krijgen, werden er vaak feesten gehouden waarbij meerdere stammen werden uitgenodigd. Dit gebeurde door middel van houtjes die persoonlijk werden rondgebracht. Hier op waren streepjes en poppetjes ingekerfd. De boodschapper kreeg een vrijgeleide indien er vijandschap was. Deze houtjes werden wel begrepen, want de dialecten onder de stammen waren talloos. Bovendien kon de bevolking die in het noorden woonde die in het zuiden totaal niet verstaan. Dit in tegenstelling van de Polynesiërs die verspreid over een groot gedeelte van de Pacific woont en elkaar toch kan verstaan.
De huidige Aboriginals leiden een marginaal bestaan en doen er politiek en cultureel niet toe. In Nieuw Zeeland hebben de Maori’s wel politieke invloed afgedwongen en kunnen nu hun eigen taal op school leren lezen en schrijven. Ook wordt hun cultuur zeer gerespecteerd. In Australië is dit niet het geval.
We hebben nu nog 2 zeedagen voor de boeg en dan zijn we in Melbourne. Ook de regering hier doet moeilijk met het binnenbrengen van voedsel en dergelijke. Alleen water mag. Maar dat wisten we al door alle uitzendingen op tv over Bordercontrol.
Bovendien moet iedereen zelf voor de douane verschijnen, ook als je niet van boord gaat, inclusief de bemanning.

week 9.

Zondag en maandag 1 en 2 maart. Op zee

Dit zijn weer 2 zeedagen. Sinds we uit Auckland vertrokken zijn, is het weer er niet beter op geworden.
Zondagmorgen heb ik nog een uurtje op dek 9 gelegen in de zon, maar het was tussendoor ook al bewolkt. Nu geeft dat niets, want dan is het niet zo heet. Na het zonnebaden wilde ik eindelijk om 12.15 uur gaan aqua joggen, was het zwembad leeg. Had ik weer. Nu maar weer wachten tot het weer lekker weer is hiervoor. En ik was zondag ook al te laat voor de ochtendgymnastiek, zo wordt het nooit wat met de slanke lijn. En het bridgen ’s middags was ook al rampzalig, niks ging er goed. Gelukkig hadden we allebei een goed boek, dat scheelt.
Het coronavirus houdt ons beiden wel bezig. Van Marja Faber krijg ik nu steeds via msn updates uit de krant overgestuurd. Zo blijven we van het nieuws uit Nederland op de hoogte. Via de tv krijgen we het internationale nieuws wel te horen en te zien.
Maandagavond was de show verzorgd door de tenor, die verplicht allerlei populaire liedjes moet zingen. Daar is zijn stem helemaal niet geschoold voor. Bovendien staat de microfoon veel te hard. Nu gaan wij voortaan alleen nog maar naar zeer speciale voorstellingen toe. Het wordt zo langzamerhand een herhaling van het programma.

Dinsdag 3 maart 2020. Melbourne

Al om 6 uur komen we in Melbourne aan. We zijn door het schip flink gewaarschuwd om toch vooral geen etenswaren en dergelijke mee de wal op te nemen. Er wordt erg scherp op gelet, zelfs met een snuffelhond er bij.
In de cruiseterminal moeten we allemaal face to face voor de douane verschijnen met ons paspoort en een extra “toegangsbewijs” , verstrekt via het schip, erbij.
We zijn er vroeg bij, want we hebben een afspraak met Karen en David Oscar in de stad. Gelukkig is de rij voor de douane niet lang. Met een tik in zijn computer kan de douanier meteen zien dat we hier niet voor het eerst zijn. In 2008 waren we hier met de Amsterdam tijdens de Grand Voyage rond de Pacific. Niks blijft er verborgen, dat zie je maar.
Eenmaal in de hal aangekomen, horen we bij de info dat er een shuttlebus gaat naar het punt waar wij moeten zijn. We halen een dagkaart voor het openbaar vervoer voor 16 $aus, 11 euro , en nemen om 8 uur de 1e shuttle. Al om half 9 zitten we in de lobby van het Crown Plaza hotel. We hebben een uur voor Karen en David aankomen en halen meteen de mails en de kranten binnen.
Het weerzien met hun is hartverwarmend. Het lijkt wel of we ze vorige week nog gezien hebben, terwijl dat toch voor het laatst in New Orleans was in september aan het eind van onze Mississippicruise. We hadden een fantastische tijd met elkaar. Dat kwam nu bij ons allevier weer helemaal boven.
Na de koffie genuttigd te hebben in de lobby, zijn we door hun meegenomen op een wandeling langs de Yarra rivier en verder langs het Victoriapark.
Eerst hebben we het museum van de stad bezocht, gratis entree trouwens. Het was een quick scan langs Chinese, Indiase, Japanse kunst en ook langs Britse en Europese kunst vanaf de Middeleeuwen tot nu toe. Het is idd een indrukwekkende verzameling prachtige kunst, met o.a. Hollandse meesters zoals Rembrandt, Albert Cuyp, d’Hondecoeter en nog veel meer.
Daarna zijn we doorgelopen naar het ANZAC monument, dit is een enorm monument inclusief een oorlogsmuseum ter herinnering aan de strijd en het leed van de gezamenlijke troepen van Australië en Nieuw Zeeland, ANZAC genoemd. Elk jaar op 20 april worden de soldaten herdacht met een parade en een ceremonie hier voor het enorme gebouw. Mensen staan er al de avond van te voren langs de kant van de toegangslaan. En het hele schouwspel duurt maar 10 minuten. Onder de dennenbomen staan rond de stam gehaakte en gebreide klaprozen, ter herinnering aan de 1e wereldoorlog. Bij de slag van Gallipolli, bij Constantinopel, in 1915, heeft Australië enorme verliezen geleden tegen toen nog het Ottomaanse rijk, dat samen vocht met Duitsland tegen de geallieerden Frankrijk en Engeland en de VS en het gemenebest.
Om half 2 had Karen een tafel gereserveerd op haar club in de stad, dus namen we de tram terug de stad in. Deze ervaring in een club hadden we niet willen missen. Zoiets kennen we eigenlijk in Nederland niet. Een heel gebouw alleen maar voor clubleden : fitnessruimte, zwembad, restaurant, hotel, bibliotheek, kapper, massagesalon, echt alles is er. Het heet RACV, royal automobile club Victoria, maar heeft niets meer met auto’s te maken, het is puur een onroerend goed investeringsmaatschappij geworden. Ze hebben in heel Australië resorts die de clubleden kunnen gebruiken. Enfin, wij hebben er geluncht en om 3 uur hebben we afscheid genomen, want David wilde voor de file uit de stad uit zijn. Het is voor hun nog 2 uur rijden terug naar huis. En in de drukte makkelijk 3 uur, dat willen wij niet op ons geweten hebben. Wij hebben tram 109 terug naar de pier genomen, erg makkelijk allemaal met die dagkaart. Zou in Amsterdam en Rotterdam ook zo moeten kunnen, alhoewel je in beide steden nog zo de stad inloopt.
Op weg naar de cruiseterminal hoor ik Nederlands naast me en die mensen zijn niet van ons schip. Er ligt een Royal Caribbean schip binnen. Ik spreek de mijnheer in het Nederlands aan en hij antwoordt automatisch in het Engels. Dat hoeft niet, beweerde ik, en toen zei hij dat zij de enige Nederlanders op hun schip waren. Ze deden een rondje Australië, maar hadden tot nu toe heel erg slecht weer getroffen, in iets andere bewoordingen dan wel. Maar onderweg naar de douane hadden we een zeer kort maar leuk gesprek. We werden vooral aangemoedigd om zo door te gaan met cruisen. En te genieten van alles. Op hun schip was het trouwens na 9 uur ’s avonds zo stil, niks meer te beleven. Moet je dat bij ons zien. Na half 11 gaat het feest pas beginnen, als de 2e zitting uit het restaurant komt. Altijd reuring en steeds even leuk, als je er van houdt natuurlijk.
Na het diner nemen we de moeite om in de pianobar naar 3 nieuwe dames van de klassieke muziek te luisteren. Maar die spelen geweldig, dat gaan we elke avond doen, van half 8 tot half 9 een mooi concert beluisteren. En we zijn zeker de enigen niet.

Woensdag 4 maart 2020. Op zee

Wederom een zeedag, op weg naar Sydney, waar we morgen om 7 uur aankomen.
De aanbevolen kleuren zijn vandaag rood, wit en groen, Italiaans feest dus.
Vandaag gaan we niet kaarten, want ik heb een afspraak bij de pedicure om half 3. Heerlijk om mijn voeten te laten verwennen. Daarna en ook daarvoor rekken we alle bezigheden om maar wat te doen te hebben.
Een van de meisjes van het animatieteam wil graag Nederlands leren. Er werkt namelijk soms een Nederlandse jongen in hun team waar zij en haar man heel erg goed mee kunnen opschieten. En nu wil Marina hem verrassen met een paar Nederlandse zinnen. Ze heeft me de Engelse lessen gegeven die hier aangeboden worden. Daar vertaal ik het een en ander van en dan gaan we met de uitspraak oefenen. Marina leert snel, want ze beheerst al, naast haar moedertaal Italiaans het Engels, Frans, Spaans en ook wat Duits. We zullen zien hoever we komen.
Verder is er zelfs in het restaurant weer een Italiaans feestje te beleven en later in de Grand bar ook. Samen met Renata dansen we een beetje op alle Italiaanse schlagers die zij wel en ik niet ken. Om half 12 houden we het voor gezien. We komen al vroeg aan en worden om kwart over 8 in de Grand bar verwacht voor onze excursie van het schip.

Donderdag 5 maart 2020. Sydney

Wat een pech, het regent dat het giet. En het ziet er echt grauw uit. Dat wordt de hele dag dus niks.
In het begin van onze excursie miezert het een beetje, op weg naar het operahuis. De bus mag er niet stoppen en we worden er dan ook halverwege de botanische tuin uitgezet. De rest lopen we. We bezoeken het operahuis van top tot teen van binnen. Dat wordt veel trappen lopen. En er mogen binnen geen foto’s gemaakt worden. Waarom is mij een raadsel, want het gebouw bestaat al bijna 50 jaar, dan zijn er toch geen geheimen meer zou ik zo zeggen.
Het operagebouw staat op een van oorsprong belangrijke plek voor de Aborinigals. Hier, op de punt van de landtong vierden ze hun bijeenkomsten en hun feesten. Om het innemen van deze speciale plek goed te praten, wordt er verteld dat nu iedereen in het operahuis kan genieten van muziek en andere festiviteiten. Ze kosten alleen veel geld, dat werd er niet bij verteld. Wij hadden naar een musical gekund “Six” genaamd. Startprijs 69 ausdollar, een kleine 50 euro. En dat is voor alle voorstellingen de startprijs. Enfin, een musical, daar voelen wij niet zo voor.
Dan, na dik een uur, gaan we weer op pad. Ergens verder langs de botanische tuin wordt er gestopt voor een fotostop. Jan gaat er nog voor uit de bus, ik niet meer, want het regent nu echt door.
Dan maar weer verder gereden, naar Bondi beach, een beroemd strand hier. Het is inderdaad een enorm breed strand met een grote branding en hoge golven. Maar verder is het niet druk, alleen stoppen alle bussen hier voor weer een fotostop. Nu blijven we allebei zitten.
Onderweg zien we wel prachtige huizen en heel veel groen, parken en mooie tuinen en lanen met heel dikke bomen. En met dik bedoel ik ook dik. Het lijkt ons dat er niet gekapt mag worden en dat de natuur door middel van deze bomen toch nog geëerd wordt.
Om half 1 zijn we weer terug. We gaan lunchen. En dan willen we naar het Contemporaine museum. Dit ligt tegenover de terminal. Regenjas aan en paraplu mee, want het giet nog steeds van de regen.
In het museum zien we kunst van hedendaagse Australische kunstenaars. Ook de culturele erfenis van de oorspronkelijke bevolking zien we hier terug. Het is trouwens druk, er loopt veel jong volk in dit mooie moderne museum in een hypermodern gebouw. Dit vinden wij nou leuk om te zien en te doen. Er hangt zelfs werk van 2 Nederlanders die hier wonen en werken.
Natuurlijk zijn we op tijd terug voor de koffie. En nog steeds regent het. Het is niet koud trouwens erbij. Na het eten willen we nog weg, maar we aarzelen of we zullen gaan. Om 9 uur wordt het toch min of meer droog en wagen we een wandeling door The Rocks, de historische wijk die naast de terminal ligt.
In 2008 waren we hier met Marius en Ria, toen was het lekker weer. We strijken neer in dezelfde tent als toen, de Loewenbrau biergarten. Nu heet het Muenchen Brauhaus. Natuurlijk nemen we een biertje, Jan een mass en ik en donker bier. Er komen nog wat Duitsers van het schip binnen en al snel denk je dat je in een Duitse biertent zit. Na afloop maken we nog een omweg en dan zijn we weer op het schip terug. Toch leuk dit ommetje.

Vrijdag 6 maart 2020. Sydney

Nu schijnt de zon en is het heerlijk weer. We moeten nu tenderen, want vannacht heeft het schip zijn plaats moeten verruilen met die van de Queen Mary II, die op stroom lag. Nu doen wij dat en dus moeten we tenderen. Om half 11 zijn we aan de beurt. We besluiten om een wandeling door de stad te maken naar het Victoriagebouw. Dat is een behoorlijke tippel. Gelukkig komen we onderweg een winkel van Tommy Bahama’s tegen. Daar gaan we maar naar binnen en natuurlijk kopen we hier wat. Jan is blij met 2 mooie t-shirten en ik met een gebloemde bloes. Dat vieren we met een bakkie in het verbouwde postkantoor. Hier zitten nu een hotel en veel restaurantjes in. Dan lopen we door, want Jan moet nieuwe witte sokken hebben en ik een flaconnetje zeep voor de kleine wasjes, zoals ondergoed.
De sokken scoren we al gauw. Maar zeepsop is nergens te bekennen. We komen geen supermarkt tegen, ook niet in het mooie oude Victoriagebouw. Wel zien we talloze eettenten. Iedereen luncht hier buiten de deur. Je eigen lunchpakket meenemen is er niet bij. Het is echt ongelooflijk hoeveel eetgelegenheden er zijn en ze zitten allemaal vol. We lopen er wel op lunchtijd langs.
Dicht bij het schip, langs de haven in een snoepwinkel annex drankwinkel vinden we uiteindelijk 2 kleine flaconnetjes omo, precies wat ik zoek.
Dan nemen we nog een afzakkertje en halen de tender van half 4. Om kwart over 4 gaat de laatste. Het weer begint om te slaan, het ziet er een beetje dreigend uit, maar daar blijft het bij.
Als we om 5 uur wegvaren, kunnen we dat op ons balkon meemaken. De baai, waar Sydney in ligt, is prachtig en heel groot. Er zijn meerdere inhammen voordat we op open zee komen. Dat duurt zeker 3 kwartier.
In 1788 hebben de Engelsen hier een kolonie opgericht om er hun gevangenen te kunnen lozen. De eerste 13 schepen met gevangenen kwamen er hier in dat jaar aan. Er was niets, ze hebben alles zelf moeten bouwen. Onvoorstelbaar.
Na het diner en de koffie zoeken we een rustig plekje bij de klassieke muziek op. Dit keer is dat in de wijnbar op dek 3. Jan gaat zitten lezen in zijn spannende boek en ik tik dit verslag.
Morgen is er weer een zeedag, op weg naar Tasmanië. Hier, in Hobart de hoofdstad, hebben we weer een excursie van het schip. Er zijn ons 2 dingen aangeraden om te doen. Het een is het Noma museum en het andere is Port Arthur, de eerste opvang van de gevangenen hier in Australië. Hier is wel een dagexcursie heen, maar wil ik dat eigenlijk wel zien, hoe in het verleden de mensen onmenselijk behandeld werden. We doen die excursie niet. Misschien kunnen we ’s middags wel naar dat museum. We zullen zien. Eerst maar eens morgen de zeedag door zien te komen.

Zaterdag 7 maart 2020. Op zee

Dat was deze keer niet zo moeilijk, want we hebben bezigheden zat. Voor het eerst gaat Jan mee naar de zitgymnastiek om 9.15 uur. Hij heeft zich echt ingespannen, want zweette over zijn hele lichaam. Hij gaat volgende keer weer mee. Dan leest Jan verder in zijn spannende boek. Ik loop wat door het schip, volg de Duitse uitleg over de volgende havens , heb daar later overleg over met een Frans echtpaar en doe mee met een quizje en dan gaan we samen lunchen.
We gaan tot na Perth even niet bridgen, we komen nergens anders aan toe en dat is niet de bedoeling. Na de lunch ben ik een paar rondjes gaan lopen op dek 3, er stond behoorlijk veel wind. 30 minuten tegen de wind in worstelen vond ik wel weer genoeg. Daarna ben ik eens gaan kijken naar de 3 legpuzzels die er ergens op dek 3 liggen. Maar er zijn al een paar dames bezig en er is niet veel ruimte om er omheen te bewegen.
Dan bestel ik maar weer eens een Telegraaf. Die kan je aan boord laten afdrukken. Soms wil ik wel eens wat Nederlands lezen en dat kan ik dan niet zonder wifi op mijn mobieltje of tablet ontvangen. Daarna is het alweer tijd voor de koffie. Jan zijn boek is bijna uit en nog voor sluitingstijd van de bieb kan hij zijn boek ruilen.
Na het diner ontmoeten we Renata en Albino bij de koffie en spreken we de dag door : wat we gedaan en gegeten hebben.
Dan gaat Jan aan zijn nieuwe casino avontuur beginnen. 20 eurootjes zijn genoeg om er leuk mee te gokken. En op = op, tot het 4e segment na de Seychellen.
We besluiten de avond in de Grand Bar met 50-er jaren muziek, erg herkenbaar voor ons en lekker om op te dansen. Om half 12 houden we het voor gezien. Morgen, zondag, gaan we in Hobart op Tasmanië om kwart voor 9 op excursie. Niet al te vroeg, daar houden wij van.

week 10.

Zondag 8 maart internationale vrouwendag. Hobart

Vandaag doen we Tasmanië aan. De eerste uitwijkhaven na Sydney, nu we ons reisschema hebben gewijzigd.
Wij zijn wel blij met Tasmanië, ik vind het erg leuk om hier te zijn. Nu hebben we alle landen down under gehad, Nieuw Zeeland, Australië en Tasmanië, dat trouwens een onderdeel is van Australië.
De hoofdstad is Hobart. We zijn nu zover zuidelijk dat het behoorlijk koud is, net zoals in ons eigen land. Dus winterjas aan en zelfs bij het naar buiten gaan ’s ochtends mijn haarband op. We hebben een excursie van het schip en worden naar de botanische tuin, Mount Nelson en nog een uitkijkpunt gereden. David had ons aangeraden om naar Port Arthur te gaan. Dit was de gevangenis van de verbannen misdadigers van Engeland. Zelfs mensen die vanwege de honger een brood hadden gestolen, kregen een straf van 7 jaar, uit te zitten in de strafkolonie Tasmanië of, nog erger, Norfolk eiland voor de kust bij Sydney.
Maar wij wilden niet een hele dag alleen maar ellende zien en kozen voor de tour van het schip.
De botanische tuin is erg mooi. Hier staat ook het huis van de gouverneur, de plaatsvervanger van de troon hier op Tasmanië. Als de koningin hier is, logeert ze altijd in dit kasteel. De tuin en het huis bestaat sinds 1803. Bij het 200 jarig bestaan, was ook onze koningin Beatrix aanwezig bij het feest. Tenslotte was Abel Tasman de Nederlander die dit eiland uit naam van de VOC ontdekt had. In 1803 kreeg het een eigen status met een regering, in plaats van een militair kamp te zijn.
Op Mount Nelson werd de 1e seinpost met vlaggen opgericht. Men kon hier vandaan naar de zeekant, Port Arthur, als naar Hobart kijken en daar de mensen waarschuwen dat er gevaar dreigde. Men was bang voor de Fransen, maar die zijn zelfs niet in de buurt geweest.
De botanische tuin is in 1e instantie opgericht als moestuin om de mensen te voeden. Er werd een muur omheen gebouwd die hol was en met hete kolen gevuld kon worden om in de winter de planten n bomen niet te laten sterven van de kou. Toen men doorhad, dat alles bleef doorleven, werd de muur alleen maar een muur. De tuin is gratis te bezoeken en staat vol met allerlei planten en bomen van over de hele wereld, zelfs bananenbomen.
Aan het eind van de rit zijn we nog langs de bierbrouwerij gereden die bovenop een cascade is gebouwd. Die cascade was de eerste vrouwengevangenis. Zij waren goed om de was te doen en andere werkzaamheden. Het was meer een gevangenkamp, waar gewoon gewerkt diende te worden. De botanische tuin is door de mannelijke gevangenen met de hand helemaal aangelegd.
Na de lunch hadden we nog veel tijd over. We wilden naar het museum voor oude en moderne kunst, het Mona. Met een taxi was die het makkelijkste en snelste te bereiken. Er gaat wel een eigen veerdienst, maar dan hadden we eerst helemaal rond de haven moeten lopen en pas de veerboot van 2 uur kunnen nemen. Dat duurde ons te lang.
Dit museum is in een oude kolenmijn gebouwd. Je ziet de aardlagen zo liggen. Om er binnen te komen, ga je eerst 99 makkelijke treden naar beneden. De tentoonstelling begint op de 3e verdieping onder de grond. Het museum is privé eigendom van ene David Walsh. Hij heeft als professionele gokker zijn fortuin bij elkaar gespeeld en wilde aan zijn geboorteplaats iets blijvends schenken. Hij was ook al eens in het antiek gegaan, maar dat liep van geen kant. Toen switchte hij naar de zeer moderne kunst en dat is nu voor Hobart een trekpleister van jewelste geworden. Er gaat een eigen veerdienst heen naar een eigen aanlegsteiger. Maar niet alleen binnen ziet het er echt top uit, ook op het buitenterrein is een podium geplaatst waar elk weekend muziek gespeeld kan worden. En natuurlijk kan je er ook eten en drinken, de wijn komt uit de eigen wijngaard. Wij hadden een topmiddag. Om 4 uur kwam de taxi ons weer ophalen en dat was Tasmanië. Achteraf hoorden we dat er in de stad toch wel winkels open waren. Renata en Albino hebben in een grote kledingzaak hun slag geslagen. En zij niet alleen. Kortom, Tasmanië mag wat ons betreft in het schema blijven.
Nu hebben we weer 2 zeedagen voor de boeg.

Maandag 9 en dinsdag 10 maart 2020. Op zee

We varen zuidelijk om Tasmanië heen naar Adelaide. Dat betekent dat het buiten nog te koud is om op ons balkon te gaan zitten. Jan probeert het wel even met zijn jas aan, maar dat is toch niet aangenaam.
Ik ga weer gymmen en dinsdag ook aquagymmen. Dan is het alweer wat warmer en de zee rustiger. Dan klotst het water in het zwembad niet zo. Het is wel een beetje koud om door te komen, maar wel leuk om te doen. Dit ga ik vaker proberen. Het is maar een half uurtje.
We gaan nog niet bridgen. Zo kan ik bij Marina Italiaanse les volgen, dat is alle zeedagen om 3 uur ’s middags. Van haar heb ik wel al alle lessen gekregen. Het gaat mij voornamelijk om de vervoeging van de werkwoorden en woordenschat. Het tellen en de dagen van de week etc. ken ik wel. Met wat meer kennis kan ik het Italiaans van Renata en Albino beter begrijpen. Zij praten alleen maar Italiaans en een heel klein beetje Frans. Maar we hebben goed gezelschap aan elkaar. De paar Nederlanders die aan boord zijn, zie je nooit in de Grand Bar. Daar hebben wij verder geen contact mee. Met Renata en Albino klikt het wel, alhoewel Jan en Albino het samen heel rustig hebben naast elkaar. Ze zijn allang blij dat Renata en ik samen de dansvloer opzoeken.
Maandagavond was er een clowns echtpaar. Hier zijn wij niet heen geweest. Achteraf hoorden we dat het wel erg kinderachtig was. En dinsdag was er een samengestelde voorstelling van de vaste artiesten en het animatieteam, dat was nog wel zo aardig.

Woensdag 11 maart 2020. Adelaide

Al om 8 uur zijn we afgemeerd in Adelaide en kunnen we in principe de wal op. Onze excursie is om half 2 en dus haasten wij ons niet. De haven ligt 20 km van Adelaide af en een taxi kost wel 60 dollar = 40 euro. Dat vinden wij voor zo’n ritje toch wel te gek, temeer daar we op tijd terug moeten zijn.
Maar toen we op dek 9 na het ontbijt eens over de haven gingen uitkijken, zagen we een metro treintje aankomen. Het blijkt dus dat er een trein rijdt naar de stad en dat dat 10 dollar kost. Of misschien iets meer voor een dagkaart, net zoals in Melbourne. Als we dat geweten hadden, waren we er wel vroeg op uit gegaan. De trein doet er 40 minuten over om midden in de stad uit te komen. Bovendien vernamen we nog later in de cruiseterminal dat er een oude haven op 15 minuten rijden ligt aan dezelfde spoorlijk, Port Adelaide genaamd. Dit alles hebben we dus gemist. Maar we gaan toch wel richting de stad, die zien we sowieso.
Om half 2 melden we ons in d Grand Bar en wachten we onze oproep af. We zijn als laatste aan de beurt en hebben bus nr 42.
We gaan eerst naar het Cleland natuurpark. Dit ligt op 1,5 uur rijden van de haven vandaan. Hier zien we de koala’s en de kangoeroes in levende lijve. Ook zien we de Tasmaanse duivel en lopen er dingo’s ( wilde honden) rond. Die laatste hebben we niet gezien.
Op de heenweg zagen we langs de kust de mooiste huizen staan, miljoenenwerk. Op de terugweg rijden we dwars door het centrum heen over de King Williamstreet en de Victoria square, het echte winkelcentrum van de stad.
Er werd door de gids ook nog het een en ander over de industrie verteld, maar daar heb ik niet zo goed op gelet. Er mag niet zo hoog gebouwd worden, vanwege het vliegverkeer. De luchthaven ligt heel dicht bij.
De ontwerper van de stad zoals die nu is, heeft op deze plek een vierkante mijl afgebakend. Daarbinnen projecteerde men het centrum en op de 4 hoeken kwam er een park toegankelijk voor iedereen. Port Adelaide had dus hierna als stadscentrum afgedaan. Nu is het de toegang tot het strand en een beschermd stadsgezicht. De tuinen en parken in de nieuwe stad worden nog steeds uitstekend onderhouden. Het gras is overal gemillimeterd. De scholen uit de binnenstad maken voor hun sportactiviteiten gebruik van al dit fantastische groen.
In het begin, vanaf 1833, werd Port Adelaide anders genoemd, namelijk Port miserie, vanwege de muggen en zo. Het was namelijk een moerasgebied. Er komen meerdere rivieren hier in de zee uit. Het belangrijkste deel van het strand heet Semaphone, wel weer een aparte naam voor de kust.
We kwamen wel ver na zessen terug bij de boot, maar dat gaf niet, want we waren met de excursie van het schip.
Nu zitten we nog heerlijk op ons balkon en tik ik dit verslag. Het is inmiddels half 11 geworden. Nu volgen er weer 2 zeedagen voordat we in Albany aankomen. Misschien ligt daar dan ook weer het schip dat nu achter ons lag. Dat was de oude Rijndam van de HAL. Die is verkocht aan P&O Australië en die maakt alleen maar cruises hier in de buurt.

Donderdag 12 en vrijdag 13 maart 2020. Op zee

Over deze 2 zeedagen weet ik niet zoveel meer te vertellen. Ik heb lekker gewhirlpooled en verder niet zoveel. We waren met het ontbijt steeds te laat om te gymmen. Jan doet soms een middagdutje, maar dat is na een paar glazen wijn bij de lunch. Dan is het logisch dat je ogen dichtvallen als je zit te lezen.
We lezen wel steeds meer verontrustende berichten over afgebroken cruises. Wij vernemen nog helemaal niets.
De Amsterdam van de HAL, die ook aan zijn wereldreis bezig is, stopt er in Fremantle/Perth mee. Dan wordt er ontscheept en vliegt iedereen naar huis terug.
Eerst maar eens in Fremantle komen. Morgen lopen we Albany binnen.

Zaterdag 14 maart 2020. Albany

Albany is een kleine plaats, 30.000 inwoners en moet het hebben van de uitvoer van agrarische producten, zoals graan, wijn, schapen.
Je loopt zo de stad in, maar er rijdt ook gratis een shuttlebus de hele dag.
Wij hebben een 8 uur durende excursie naar een wandeling boven de toppen van de enorm hoge eucalyptusbomen. En vervolgens is er een wijnproeverij, een lunch en een spectaculair uitzicht.
Maar eerst rijden we meer dan anderhalf uur door een boerenlandschap. Het gras staat er wel droog bij, maar we zien toch talloze vleeskoeien lopen. Heel af en toe zie je Fries stamboekvee voor de melkhouderij.
De wandeling boven de bomen gaat geleidelijk omhoog tot we boven de 40 meter boven de grond zijn. Dit stukje woud bestaat voor het merendeel uit eucalyptusbomen die je verder in de verre omtrek niet meer tegenkomt. Het is inmiddels een natuurpark geworden, ter bescherming van de bomen, want anders was alles al gekapt geworden voor de houtwinning. Dat mag op meerdere plekken niet meer. Alles wordt natuurpark, behalve als er speciaal voor de houtkap bomen worden aangeplant, net zoals in Tasmanië. De foto’s op fb moeten maar tonen hoe geweldig deze loopplank door de bomen heen is aangelegd. Het parcours duurt wel 30 minuten. En dan is er nog een oud parcours, wat we ook nog even meenemen. Hier zie je de onderkant van de enorm dikke stammen, je kan door de openingen makkelijk met een paar mensen doorheen lopen. Wij komen er van onder de indruk. Na afloop gaat onze bus eerst wijn proeven. Sinds de jaren ’70 is men zich hier en in Fremantle gaan toeleggen op het maken van wijn. Men is zijn licht op gaan steken in Europa en met die kennis zijn er wijngaarden aangelegd. En met succes, want de wijnen zijn van uitstekende kwaliteit. Het zijn de druiven sauvignon blanc, chardonnay, pinot noir en cabernet sauvignon die hier zorgen voor goede wijnen. Wij krijgen ze te drinken. De eigenaar vertelt er ook nog wat bij, maar het merendeel van de mensen verstaat geen Engels. Het zijn Duitsers, Zwitsers, Fransen, Italianen en nog zo wat. Het verhaal valt in het water, maar de eigenaar laat zich niet kisten en vertelt gewoon verder door het rumoer heen. Na afloop koopt een iemand toch nog 2 flessen rode wijn.
Dan gaan we naar een brouwerij annex restaurant in een enorme schuur. We krijgen fish and chips te eten en als toetje een plak brownie met een bolletje ijs, als dit geen caloriebom is, dan weet ik het ook niet meer. Maar we hebben wel alles opgegeten. Het bier was niet gratis, het water wel. Geen bier voor ons dus. We hadden net 4 glaasjes wijn op binnen een half uur.
Toen ik na afloop 2 bediendes een compliment over het eten maakte, ontdekten we dat we beide Nederlanders waren, de vrouw en ik. Zij werkte hier en woonde inmiddels al 4,5 jaar hier in Denmark, Albany, West-Australië. Ze was nu ingezetene geworden en niet van plan om nog terug te verhuizen naar Nederland. Ik moet zeggen, de lucht is er ook wel heel zuiver en ik denk het leven erg relaxed.
We maken onderweg nog 1 stop en dat is aan de kust, bij de “Gap” . Hier heeft ooit Australië vastgezeten aan Antarctica toen het nog Guandana was, het oer continent. We zien een enorme keienmassa en water dat er met geweld tegen aan geslagen wordt. Toch ook wel weer indrukwekkend. Er is speciaal een platform gemaakt om goed uit te kunnen kijken over de zee.
Dan is het tijd om terug te gaan naar het schip. We komen om half 5 aan, tijd voor de koffie met een koekje.
Renata en Albino komen niet aan tafel, het blijkt dat Renata snipverkouden is. Dat kan ook niet anders als je al om 7 uur ’s ochtends je rondjes rent op dek 11. Ze heeft het behoorlijk te pakken. Toch zijn ze nog wel naar het centrum gelopen.
Wij zitten dus samen in de Grand Bar. Dan duiken we eerst maar het casino in. Later op de avond komen Marina en Christiano, van het animatieteam nog een tijdje bij ons zitten kletsen. Dan zit deze week er op. Morgen een zeedag en daarna Fremantle. Maar daarover meer in de volgende week.

week 11.

Zondag 15 maart 2020. Op zee

Zeedag tussen Albany en Fremantle, Australië.
Het coronavirus slaat wereldwijd om zich heen. Niet alleen in China, Iran, Zuid-Korea en in Europa vooral Italië zijn heel erg getroffen door dit virus, maar alle Europese landen hebben er mee te maken. De afgelopen week verbood Trump alle vluchten vanaf Europa, behalve Engeland en Ierland, omdat Europa te weinig maatregelen had genomen. Het wrange feit wil, dat Engeland helemaal geen maatregelen tot dan toe had genomen. Kortom, het was weer eens een politieke daad, die een enorme chaos op de vliegvelden veroorzaakte.
Inmiddels zijn we dagen verder en slaat het virus ook in Engeland om zich heen en mag er nu ook niet meer hiervandaan gevlogen worden op de States, evenals van Ierland.
In Nederland gaan vanaf maandag de scholen ook dicht en alle horeca en sport- en andere clubbijeenkomsten zoals bridge en het koor. Iedereen moet thuisblijven.
Het is dan ook een grove schande dat er in Nederland, net voordat het slot er op gaat, er hier en daar lock-down party’s worden gehouden. Mensen snappen het echt niet.
Inmiddels zijn er in Nederland al 24 doden en een kleine 1000 gemeten geinfecteerden. Lang niet iedereen wordt getest, want er zijn gewoon niet genoeg tests. Bovendien, met milde symptomen moet men thuis uitzieken en zich nergens melden. Je mag je huisarts pas bellen als je koorts boven de 38 graden hebt. Bij ernstige benauwdheid mag je bellen met een ziekenhuis en word je geholpen. De IC afdelingen liggen inmiddels wel al vol. Er moet voorkomen worden dat de dokters moeten kiezen tussen een 60+er en een 80+er om te helpen. Dus is het belangrijk dat we de instructies opvolgen.
Hier aan boord gaat het leven gewoon zijn gang. Ik ga whirlpoolen na de lunch en ik ben dan de enige, lekker rustig.
We speculeren welke koers we zullen gaan doen na Fremantle, of dat de cruise hier eindigt. De ms Amsterdam van de Hal doet dit wel, dat weten ze al. Ruud en Wil, die pas ingescheept waren in San Diego en na 1 zeedag in Puerto Vallarte waren aangekomen, moesten het schip meteen verlaten, want de Rotterdam ging niet meer verder. Dit is echt een ongehoorde manier om met je passagiers om te gaan. Ze hebben een hotel recht tegenover de cruiseterminal moeten nemen. De vlucht terug gaat nu via Mexico en dan naar Amsterdam, in plaats van terugvaren naar Rotterdam in 6 weken.
Van allerlei andere schepen horen en lezen we ook maatregelen en het stoppen van de routes ergens op de wereld. De Costa probeert haar schepen toch in Europa te krijgen. Op de Luminosa bijvoorbeeld, vanaf Fort Lauderdale naar Savona, zijn er in Puerto Rica en op Tenerife totaal 4 mensen met het virus afgehaald. Nu vaart het schip verder en moet iedereen in zijn hut blijven. Men krijgt het eten geserveerd en ook 1 keer per dag de barservice. In Marseille worden alle niet-Italianen van boord gezet en de Italianen een haven verderop in Italië.
Ook andere wereldcruises eindigen in Fremantle, zoals de Queen Mary2, de Crystal Serenety en dus ook de Amsterdam. Iedereen moet dan hiervandaan naar huis vliegen, als er nog vluchten gaan. Jan heeft al gekeken en wij zouden met air Singapore via Singapore naar Amsterdam kunnen vliegen. We zien morgen wel wat er gaat gebeuren.
Verder doen we het gewone ritme volgen. Wel kijken we vaker naar de tv om te zien wat er in de wereld gebeurt. De paniek is groot. Men hamstert als een gek. De winkels zijn snel leeg en degenen die gewoon werken en aan het eind van de dag nog willen winkelen, vinden alle schappen leeg. Vooral het wcpapier wordt in het groot ingeslagen.
In Fremantle hebben we een excursie van het schip en we moeten al om 8 uur in de Grand bar zijn.

Maandag 16 maart 2020. Perth

Al voor half 8 zitten we te ontbijten. Dan komt de kapitein over de intercom met een zeer belangrijke mededeling. Het virus heeft nu ook Australië op meerdere plekken bereikt. Om ons en het personeel te beschermen is er besloten dat niemand de wal op mag. Ga je eenmaal de wal op, dan mag je niet meer terug aan boord komen. Alleen degenen die vanaf Perth naar huis vliegen en alles al geregeld hebben, gaan van boord.
De mededeling wordt met instemming begroet. Geen opgewonden toestanden of wat dan ook. Het betekent ook dat we er hier niet af gaan en terug moeten vliegen. We gaan gewoon door met het vaarschema voorlopig dus naar Port Louis op Mauritius. Hoe dat verder gaat, weet nog niemand. Hier in Fremantle wordt er fuel geladen, alsook wijn, bier, water en eten. Zo kunnen we zonder stoppen makkelijk Europa bereiken, volgens Jan.
Het is heerlijk zonnig weer, het dak bij het zwembad is open. Ik ben ruim op tijd om te gymmen. En later ga ik ook zwemmen en aquajoggen, als dat doorgaat. We kunnen wel ’s middags gaan bridgen, maar het weer is te mooi. Wij installeren ons op het balkon. Ook een middagdutje behoort tot de mogelijkheden.
Zo langzamerhand dringt het tot ons door dat we het beste hier op het schip kunnen zitten. Heel Nederland gaat op slot. Het is er geen pretje, wordt er ons verzekerd. De horeca gaat dicht. Hier bij ons is alles gewoon open, want we hebben geen ge-infecteerden aan boord.
De kans is heel groot dat we nergens meer aan wal mogen. Wat mij betreft, blijven we gewoon op het schip tot 26 april, het officiële einde van onze cruise. En als we dan in Marseille van boord moeten, is eind april misschien de situatie al weer wat genormaliseerd. Kortom, hier aan boord is het het veiligste van de hele wereld.
Na het diner drinken we nog een café macchiato met Albino en Renata. Zij gaan daarna meteen naar de hut, want Renata heeft met het rondlopen op dek 11 mooi een koudje opgelopen. Haar stem is bijna weg.
Wij lopen nog even door het schip heen en gaan dan ook naar de hut. Ik moest nog het verhaal van week 13 afmaken. Want dat moet al op het web gezet worden.
Van Marjan Faber krijg ik steeds foto’s van de krant doorgestuurd. Zo blijf ik op de hoogte van de toestand in de wereld.
De klok gaat nu steeds een uur terug. Het scheelt nu nog 6 uur met Nederland.
De kapitein heeft ons tijdens het diner allemaal bedankt voor het zo goed opnemen van de zware beslissing. Maar nogmaals benadrukte hij dat de gezondheid en de veiligheid boven alles gaat en dat daar alles voor moet wijken. Ze houden steeds contact met de lokale autoriteiten en met het hoofdkantoor uiteraard. Met nieuwe mededelingen meldt hij zich weer. Voorlopig volgen we ons laatst gewijzigde schema. Alhoewel het ons zal benieuwen of we dan ook richting India gaan. Die hebben van alle toeristen de visa opgeschort. Daar komen we dus sowieso niet aan wal, alhoewel dat pas begin april zal zijn. Nu zitten wij ook niet perse op India te wachten, mag van ons ook overgeslagen worden. Een extra rondje Indische Oceaan is ook goed.

Dinsdag 17 maart 2020. Op zee

Vandaag gaan we in de relaxmodus. Vanmiddag gaan we weer bridgen. Dat hadden we ons voorgenomen en dat gaat dan ook gebeuren. Nu is het lunchtijd en stop ik dus met dit verhaal.
Het is nu inmiddels donderdagochtend en ik zit lekker op ons balkon aan het verslag te werken.
Het bridgen ging wel leuk, maar onze resultaten zijn toch beneden de maat. Maar goed, we gaan het elke dag gewoon weer doen.
Eerst was ik nog gaan whirlpoolen, heerlijk een poosje in het warme water zitten te zitten en over de zee uitkijken.
Na het diner en de koffie met Albino en Renata, zijn we met elkaar naar de show gegaan. Deze werd verzorgd door een zangleraar die hier een koor gevormd heeft. Hij kan erg goed zingen en de liedjes waren erg herkenbaar. Dan speelt de band ook mee en met de zangeres van de band zingt hij 2 liedjes samen ook nog. Wij vinden dit vele malen leuker en aangenamer qua geluid dan wat de cast laat horen. Dat komt allemaal uit Amerikaanse musicals en dat vinden wij niks.
Hierna gaan Renata en Albino weer naar de hut, Renata heeft een flinke verkoudheid te pakken. Wij houden het nog een poosje in de Grand bar uit en gaan dan ook naar de hut.

Woensdag 18 maart 2020. Op zee

De dag waarop er toch wel wat verandert. De grote zeekaart in het atrium is verdwenen. De tv geeft geen nieuws meer. We hebben een brief van de Costa gekregen waarin allerlei maatregelen aangekondigd zijn en die per direct ingaan. De shows kun je alleen nog maar op tv zien. De Latin dansers nodigen niet meer uit om met je te dansen. Het animatieteam doet ’s avonds niets meer. Geen thema’s of wat dan ook. Wel gaan de taallessen en de quizjes nog door. Ook het ochtendgym is er nog en daar wordt massaal gebruik van gemaakt. Je moet op armlengte sowieso van elkaar vandaan zitten voor de oefeningen. De muziek is er nog wel, dus er kan gedanst worden. Ook de klassieke muziek speelt nog en deze 3 dames hebben veel succes.
De bridgemiddagen gaan niet meer door. Ik ga eerst nog maar eens whirlpoolen en dan gaan we lunchen. We nemen een wijntje extra, er wordt toch niet gekaart. Maar ik besluit toch even bij de disco langs te gaan en daar zie ik de hele groep luisteren naar wat Paci ons te vertellen heeft. Er is geen virus aan boord, maar er worden wel voorzorgsmaatregelen genomen. Het blijkt dat er een paar een overlandtour gemaakt hebben en die worden nu 14 dagen in hun hut gehouden, allemaal alleen in een hut. Dit duurt 14 dagen. Als dan blijkt dat er niks aan de hand is, gaat alles weer gewoon op de oude voet verder.
Maar er is dus geen bridge door het schip georganiseerd. Maar een van ons, monsieur Jacques, biedt aan om een duplicaattoernooi te organiseren. Dat kan zonder de uitslagen op de pc te melden. Paci staat hem bij en wordt tot scheidsrechter benoemd. Iedereen werkt mee en is blij dat er toch gekaart kan worden. Nu ga ik als de gesmeerde bliksem Jan uit de Grand Bar halen. We gaan toch kaarten en ze kwamen nog een koppel te kort. Dit duplicaatsysteem is aardig. Je speelt de hele middag in een team met nog een koppel tegen een ander team ook van 2 koppels. Dit ging best goed. Nu we het eenmaal weten, gaat het de rest van de zeedagen wel sneller.
Na het diner kom ik 2 andere Nederlanders tegen. Die hadden van hun reisbureau in Eindhoven te horen gekregen dat we toch naar Venetië varen en dat we daar met de KLM terug gehaald worden. Ik hoop dat het waar is, maar in Italië aankomen is op zich al een risico. Het is wel zeker dat we de route inkorten. We varen sowieso niet meer naar India en Sri Lanka, dus dat scheelt zo al 1 week. Bovendien doen we geen havens meer aan, op het innemen van brandstof en eten na dan. En dat scheelt ook minstens 1 week. We komen dus eerder ergens in Europa aan.
Wanneer en waar is nog onduidelijk. Het kan ons niet lang genoeg duren. Vanuit het thuisfront krijgen we te weten dat we beter nog niet kunnen terugkeren. De winkels worden leeggekocht, het wcpapier is op en alles is gesloten. Ook een reis door Europa valt niet mee, de grenzen zijn dicht, de vluchten geannuleerd en de havens gesloten. Kortom, hier op het schip is het nog het beste en dat vindt iedereen.
Na het diner gaan we koffie drinken en luisteren naar de klassieke dames. De pianobar zit vol. Daarna doen we nog een dansje in de Grand Bar en dan zoeken we de cabin op. Jan wil graag zijn boek uitlezen en ik doe een spelletje op mijn tablet.

Donderdag 19 maart 2020. Op zee

Voor de Italianen en de Spanjaarden is het vaderdag vandaag. De kapitein haalt dat aan in zijn dagelijkse praatje om 12 uur. Verder worden er geen aparte mededelingen meer gedaan dan hoe hard we gaan, hoe ver het nog is, wanneer we aankomen, hoe de buitentemperatuur is en hoe koud of warm het zeewater, hoe diep het is en wat het weer voor morgen is.
Morgen 23 graden , gedeeltelijk bewolkt, lekker weer om te zonnen dus, dan gaat het niet zo hard.
Vanmorgen ben ik weer gaan gymmen. Anna, de Albanese gymjuf, zit altijd op een podium. Maar er zijn zoveel deelnemers dat ze nu op een groot scherm te zien was. Ze doet uiteraard alles voor en ook mee. En we tellen steeds tot 10 in het Italiaans, zij dan. De oefeningen zijn elke dag ongeveer het zelfde en je oefent je lichaam van boven naar beneden. Hoofd, schouders, handen, armen, rug, benen, voeten en je buikspieren. Het is best intensief, 3 kwartier nonstop goed bezig zijn.
Daarna ga ik naar Jan toe en drinken we samen koffie. En nu zit ik voor de lunch heerlijk op het balkon dit verslag te tikken. Straks gaan we weer kaarten en dan is de middag ook weer om.
Jan heeft weer een nieuw boek gehaald. Er zijn zat Nederlandse boeken in de bibliotheek, gelukkig en die is niet afgesloten. Je mag er alleen met maximaal 3 personen in, omdat het maar een kleine ruimte is.
Er is een priester aan boord, die elke dat een mis houdt. En nu heeft hij ook een spreekuur voor geestelijke bijstand, als je dat graag zou willen. Ik weet alleen niet of hij ook Engels of Duits spreekt, of dat het alleen voor de Italianen is. Wij hebben het in ieder geval niet nodig.
Op fb zie je bij de berichten en update van de HAL dat ook die de schepen uit de vaart neemt, net als alle andere cruisemaatschappijen. En dat voor 30 dagen vanaf nu. Er zijn bij de HAL nog 2 schepen die niet de VS kunnen bereiken of dat niet wilden doen. De rest eindigt op Hawaii of in Fort Lauderdale of zo. Maar de Amsterdam stopt in Fremantle en laat iedereen naar de States terugvliegen. Dat blijkt nu nog een hele klus te worden. Er wordt op fb al gesuggereerd dat de HAL beter vliegtuigen kan charteren en speciale grenscontroles of dat het schip zelf met alle passagiers terug vaart naar Amerika. Het gaat sowieso terug, leeg met alleen personeel of met alle passagiers. Er is voor gekozen om iedereen in Australië van boord te laten gaan. Dat is met alle ouderen toch een wat merkwaardige beslissing. Zie je het al voor je, uren op het vliegveld, overstappen, uren in de rij om het land binnen te komen, met alle kansen op besmetting van dien, terwijl nu iedereen virusvrij is.
Daar wordt door familieleden aan wal terecht kritisch over gedaan. Ook de Zaandam is nog niet thuis. In Chili mag er niemand van boord, niet in Punta Arenas, wat de HAL graag had gewild, niet in San Antonio en ook niet in Santiago, Valparaiso dus. Het wordt voor de Zaandam gewoon doorvaren naar de VS en ik denk dat de passagiers hier erg blij mee zouden moeten zijn. Hoe dichter bij huis, hoe makkelijker het is om thuis te komen.
Kortom, wij zijn voorlopig nog erg blij dat we aan boord zitten en dat we er nergens af mogen. Er is dus geen gelegenheid om ons er af te zetten en naar huis te laten vliegen.
Van Mauritius gaan er geen rechtstreekse vluchten meer naar Amsterdam. We kunnen beter rondvaren en wachten tot na half april de maatregelen weer versoepeld zullen worden. Heel Europa is op slot tot 6 of 10 april of zo. Enfin, we zien wel.

Vrijdag 20 en zaterdag 21 maart 2020. Op zee

Er komen steeds meer berichten over de toestand op de Costa Luminosa. Daar zitten 121 Nederlanders aan boord en toevallig 4 stellen die wij kennen. Met 2 heb ik nu whatsapp contact. Zij mogen in Marseille niet van boord en varen op vrijdag door naar Savona. De Fransen, Amerikanen, Canadezen, Belgen, Duitsers en Oostenrijkers mochten er wel af.
Het is nu zondag nu ik dit tik en nog steeds zitten de Nederlanders op dit schip vast. Het ligt nu wel in Savona voor de kant en ik geloof dat de Italianen er wel af mochten. Die moesten zich op dek 2 melden. Er is ook niks bekend over andere nationaliteiten, zoals Spanjaarden en Skandinaviers.
Over hier aan boord, de gym is in 2 sessies gesplitst, omdat de groep om 9.15 uur te groot werd. Ook de shows in het theater worden in 2 avonden gegeven. Iedere hut heeft een nummer gekregen voor toegang naar de show. Gisteravond waren wij aan de beurt en inderdaad zaten alle stellen samen ver van andere stellen af, steeds 1 bank er tussen vrij gelaten. De quizes gaan wel door en ook de pingpongtoernooitjes en de schaakwedstrijden. Wij gaan wel bridgen, maar hebben we hebben 2 Italianen gevonden die elke dag met ons om en om wil kaarten. Zo kunnen wij op de middagen ook nog wat anders doen dan bridgen, wel zo leuk.
Als het zonnig is, dan ga ik ook nog in de zon liggen of lekker whirlpoolen. En mijn Italiaanse les is er ook nog elke zeedag en dat is tot we van boord kunnen.
Al 2 keer heeft de kapitein over de intercom een toespraak gehouden. Bij Mauritius gaan we voor anker om brandstof te bunkeren. We mogen er zelfs niet langs de kade komen liggen. En in La Reunion gaan we proviand laden, dat was eigenlijk voor de Mediterranea bedoeld, maar die komt er nu even niet. En dan gaan we richting Europa, voorlopig einddoel is nog steeds Venetië.
We wachten het af.
Gisteren, zaterdagavond hebben de Latindancers een uitstekende show gegeven. Ze zijn toch wel erg goed. Buiten deze shows om geven ze elke dag danslessen en ook moeten ze ’s avonds met de passagiers dansen. Dat moet toch wel een bezoeking zijn, want niet iedereen kan goed dansen natuurlijk. Maar o.k. dat hoort bij hun werk.
Gisteren is ook de lente begonnen.
De berichten uit Italië en Spanje zijn zeer verontrustend en beangstigend over de coronatoestand.
Het blijkt dat gisteren, zaterdag, het in Nederland heel mooi weer was. Toen is iedereen massaal de deur uit gegaan naar het strand, bossen, tuincentra, bouwmarkten en parken en de weekmarkten. Het zag overal zwart van de mensen. Dit is vragen om een uitbraak die er nog niet was. Wat dom van iedereen, maar ook naïef van de regering om te denken dat iedereen wel zo verstandig is om echt thuis te blijven. Er was zelfs hufterig gedrag naar agenten toe door ze in hun gezicht te hoesten. Je bent dan toch echt van god los.
Hier laat ik het even bij. De rest komt in de nieuwe week, die vandaag begint.

week 12.

Zondag 22 maart 2020. Op zee

Deze week begin ik maar met het melden van de corona catastrofe die er wereldwijd op ons afkomt. Op het schip gaat het leven gewoon door, maar buiten onze kleine wereld staat de gezondheidszorg overal “in brand” en er is geen blussen tegen. Het virus verspreidt zich heel erg makkelijk door middel van niesen en hoesten, maar ook kleeft het een tijdje aan papier, metaal en kleding. Iedereen kan er mee besmet worden, jong en oud, groot en klein, gezond of al wat mankerend.
We doen weer de gebruikelijke dingen, zoals gymmen, een rondje lopen en ook lekker op ons balkon zitten lezen en puzzelen. We beseffen dat we aan de ene kant in een bevoorrechte positie verkeren door op een virusvrij schip te leven. We kunnen vrij rondlopen, iedereen spreken enz. Aan de andere kant wordt het ons ook gewaar dat er bijna geen plaats meer is die ons hebben wil en dat we zo meteen nog een dolend schip worden.
’s Avonds na het eten, om een uur of 10, gaan Jan en Albino al naar hun hut. Renata en ik lopen dan op dek 11 nog wel 10 rondjes, wat een luxe dat we dat zomaar in alle vrijheid kunnen doen. Wij allebei kunnen hier niet over uit. Renata heeft elke dag contact met haar zoon en krijgt de laatste stand van zaken door wat betreft de afsluitingen en andere maatregelen die de regering neemt. Het is voor Italië heel erg, eigenlijk valt er niet tegen op te regeren, tegen het aantal besmettingen en doden. Het leger en de carabinieri worden ingezet om de mensen op hun plek te houden. In Milaan zijn er mensen uit de trein gehaald die nog op de valreep naar het zuiden wilden reizen, niet voor hun werk of zo, maar om Lombardije te ontvluchten met alle zware maatregelen. De verspreiding is op deze onverantwoordelijke manier van gedragen niet tegen te houden. Ongelooflijk. Maar ook in Nederland is de bevolking dom bezig. Met dit mooie weekend trok half Nederland er op uit naar de natuurgebieden, strand en de bossen. Het was zo erg dat halverwege de zondag de burgemeesters van de kuststeden de parkeerplaatsen heeft afgesloten en ook de toevoerwegen. De markten werden ook te druk bezocht. Een verdere uitbraak kan dan ook niet uitblijven. Je houdt je hart vast.
Voor de verandering gaan we in de Pizzeria eten. Uiteraard kiezen we allebei weer de pizza 4 formaggia en een lekker toetje.
Verder wil ik over deze dag niet uitgebreid vertellen, er verandert niet zoveel aan ons schema. Het is wel of niet gymmen ( dan ben ik dus te laat), wel of niet zwembad of whirlpoolen en wel of niet bridgen. ’s Avonds na het eten drinken we met Renata en Albino een café macchiato en gaat zij bellen met hun zoon en wij naar het theater en dan daarna zien we elkaar weer in de Grand Bar voor nog een drankje en een dansje.

Maandag 23 maart. Op zee

Dit is een dag vol met nieuws. Marjan houdt ons met krantenberichten volledig op de hoogte van de maatregelen in Nederland en de rest van de wereld. Na het desastreuze weekend in Nederland waar iedereen er massaal op uittrok, is het crisisberaad van de regering nu bezig om de maatregelen aan te scherpen. Gelukkig gaat niet alles op slot. Zo blijven de luchthavens en de zeehavens gewoon open voor verbinding met de hele wereld. Wij maken zo nog een kans om thuis te komen. We hebben al gelezen dat de meeste Nederlanders aan boord van de Luminosa inmiddels thuis zijn en nu zijn de laatste Nederlanders over land door vrijwilligers van het Italiaanse Rode Kruis naar huis of naar de quarantaine opvang in Amersfoort zijn gebracht. Wat een geweldige actie van die vrijwilligers.
Nog heeft de kapitein niets van zich laten horen over het verdere verloop van de reis. We hebben inmiddels wel wat meer contact met nog 2 stellen Nederlanders aan boord over informatie-uitwisseling en zo. Wij laten onze temperatuur meten, dat wordt door het schip aangeboden en is op vrijwillige basis. Jan heeft 36 en ik 36,4 graden als lichaamstemperatuur en dat is natuurlijk perfect. Dat maken we meteen wereldkundig via fb. Dan kan iedereen weten dat wij nog gezond en wel zijn.
’s Avonds is er weer een show en deze was uitstekend, Rock&Roll van de cast. Een wervelende show mag ik wel zeggen. Vroeg op de avond gaan we eerst nog bij de klassieke muziek zitten en na het diner dus de show in het theater. Wat een fantastisch vermaak is dit toch allemaal voor ons.
Enfin, morgen gaan we bij Mauritius ten anker en dan zo, met een olietanker langszij, brandstof bunkeren.

Dinsdag 24 maart 2020. Mauritius

We liggen op de rede van het mooie eiland Mauritius en mogen er niet af. Het is de hele dag bewolkt. Boven het eiland hangen zware regenbuien en ook verder weg op zee. Wonder boven wonder blijft het de hele dag droog boven ons hoofd. De hele dag ook is het schip bezig met vol te tanken.
Wij vermaken ons prima, nog steeds. We hebben allebei een spannend boek en zitten lekker te lezen. Daarnaast is het de laatste speeldag van onze eigen bridgecompetitie en onze aflospartners zijn aan de beurt. Wij staan stijf onderaan, want onze partners kunnen absoluut niet kaarten. Er is voor ons geen beginnen aan om maar een keer wat punten te pakken. Het is een ons onbekend systeem, het duplicaatsysteem. Dat betekent dat je een team van 4 personen vormt die in tweetallen tegen een ander team dezelfde spellen speelt en dan kijkt welk team dat het beste gedaan heeft. Van Ole Olsen begrijpen wij dat er vanaf morgen een nieuwe kleine competitie wordt opgezet voor 4 dagen. En de teams worden gevormd door de beste 2 samen te laten spelen met de 2 slechtste enz. Wij komen in een team met de 2 Noren Olsen/Midtveit. Dat vinden we prima. Eens kijken of het nu wel wil lukken.
Na een lekkere maaltijd en een café macchiato gaan we op dek 9 bij het wegvaren kijken. Het is al donker, want we varen om half 10 weg. Het is nog steeds zwoel weer. Op het achterdek zitten nog veel meer mensen, gezellig. Het is een plek waar aan de rechterkant gerookt mag worden. Ook op dek 3 bij de asbakken mag gerookt worden. Daar staat de bemanning even uit te blazen. In de rookruimte op dek 2 binnen mogen zij niet komen.
Morgen gaan we voor de kant in Saint Denis op La Reunion, het Franse departement.

Woensdag 25 maart 2020. La Reunion

Al om 8 uur zijn we aangekomen, het was maar 132 km of zeemijlen ver varen. Een klein verschil, maar ik heb niet zo goed geluisterd naar de info van de kapitein.
Hier wordt zoveel mogelijk proviand ingeslagen, groente, fruit, water, bier., wijn, wc papier, medicijnen en wat er nog meer nodig is voor een huishouden van een kleine 3000 personen voor de komende weken.
Vanmorgen vroeg werden er al 5 containers aan boord gebracht en tussen de middag kwamen de kleine camions met allerlei vruchten en groentes. Er wordt heel voorzichtig ingeladen. De trollies komen tot aan het schip op de loopplank en dan worden ze van binnenuit verder naar binnen gereden met een vorkheftruck. Echt niks wordt er aan het toeval overgelaten. Niemand van het schip gaat de kade op, zo zorgvuldig allemaal.
Het is een heerlijke, zonnige dag, dit in tegenstelling met gisteren toen het de hele dag bewolkt was. Vanaf dek 3, het promenadedek kijken we naar La Reunion. Hier waren we eerder en we herkennen uiteraard de opgang naar de tentjes die als cruiseterminal dienst doen.
Hier trouwens mogen 3 mensen van boord die hier wonen. Dat is logisch. Meerdere Fransen hadden een verzoek ingediend om hier met een voor hun binnenlandse vlucht naar Frankrijk terug te vliegen. Dat werd niet toegestaan door de autoriteiten van het eiland. Orly, het vliegveld waar normaal op gevlogen werd, was net dichtgegaan. En ik denk dat allerlei andere nationale velden dicht waren, zoals Lyon bijvoorbeeld. In ieder geval ging die vlieger voor deze Fransen niet op.
Vanmiddag kwam de kapitein wel met nadere mededelingen. We varen voorlopig richting Suezkanaal en houden de oorspronkelijke bestemming en datum aan : Venetië op 26 april. Dit tot nader order vanuit Genua, het hoofdkantoor van de Costa. Inmiddels zitten alle havens op onze route potdicht en weten we werkelijk niet waar we nog aan land kunnen.
Er wordt nog onderhandeld met Oman voor nog een technische stop in Salalah of Muscat. In ieder geval is het handig om de brandstof aan te vullen. Het eten kan na al die overvloed wel op rantsoen. Bij de maaltijd wordt nu even geen spawater met bubbels geserveerd, maar plat water. Heel goed vind ik dat. En graag halve glazen schenken in plaats van volle. De meeste mensen drinken het nooit helemaal op en dat vind ik reuze zonde. Zoet water is het kostbaarste wat we hebben.
’s Middags gaan we weer bridgen. We zijn, na wat onduidelijkheden ingedeeld bij Olsen/Midtveit en dat is o.k. Zij spelen oost-west en wij steeds noord-zuid. Op deze manier spelen we steeds 8 spelletjes tegen 1 ander team en dan kijken we welk team dat het beste gedaan heeft. Dit duurt tot en met zaterdag, want dan is het 14 dagen geleden dat we van Albany zijn vertrokken en dus is dan de quarantaine voor diegenen die naar Ayer’s Rock waren geweest klaar. Als niemand van deze mensen ziek blijkt te zijn, gaat alles weer op de oude voet verder. Het animatieteam gaat dan weer aan de slag. Die vervelen zich ’s avonds, komen wel het schip in en praten met deze en gene, maar nemen geen initiatief tot welke dansactiviteit of spelletje dan ook.

Donderdag 26 maart 2020. Op zee

Deze dag is er een zoals alle andere zeedagen. We hebben samen nog wel wat te bespreken over de toestand in de wereld. Maar dat verandert niets aan de situatie. Dan gaan we ’s middags maar weer kaarten. Gisteren ging het tamelijk goed. Er was geen show voor ons. Jan is behoorlijk verkouden en die ging na de koffie meteen naar bed. Albino ging er bijna meteen achteraan. Zodoende konden Renata en ik lopen op dek 2 heerlijk 2 rondjes. Daarna gaan we samen in de Grand bar zitten. Later op de avond komt Marina, van het animatieteam bij ons zitten. Renata lijkt precies op haar moeder en aangezien ze heel lang van huis zijn, is het fijn om met een landgenote te praten die ook nog eens precies op je moeder lijkt. Renata is ook heel zorgzaam en attent. Bijna de hele conversatie gaat in het Italiaans, maar ik begrijp er meer en meer van. Nu vertaalt Marina het meeste ook nog wel. Zij is heel goed in haar talen. Ze heeft in Fano, haar geboorteplaats het taallyceum doorlopen. Dan krijg je 5 uur Italiaans, 4 uur Engels, 4 uur Frans en 4 uur Spaans. En dan de andere (beta)vakken nog 2 uur per week. Dat kan je wel een gedegen taalopleiding noemen. Ze had ook op 3 universiteiten toelatingsexamen gedaan en was er doorheen gekomen. Maar toen had ze op de Costa deze baan al. Bovendien kost een jaar universiteit totaal zo’n 20.000 euro, inclusief alles. Dat was haar toch te veel en ook voor haar ouders, aangezien dat voor 4 jaar heel veel werd en ze ook nog 2 zusjes heeft.
Neemt niet weg dat ze buitengewoon goed met de verschillende taalgroepen om kan gaan. Ook het Duits heeft ze min of meer onder de knie. Nu wil ze eigenlijk ook Nederlands van me leren. Dat wil ik wel, maar ze heeft echt weinig tijd. Het is aan haar om er tijd voor te maken. Zij en ook haar man hebben heel goed contact met de enige Nederlander in het animatieteam. Inmiddels kan ze hem wel van repliek dienen als hij weer een vals grapje wil uithalen met haar.
Zij geeft ook de Italiaanse les, maar dat is ’s middags en dan kan ik vaak niet, vanwege het bridgen. Maar enfin, de werkwoord vervoegingen zitten er bij mij toch al een beetje in. Renata verbetert me ook nog wel eens, zeker als ik het vraag.

Vrijdag 27 maart 2020. Op zee

Vandaag heerlijk in het zwembad gelegen. Het was tot nu toe de beste zwembad dag, kalme zee en warm water, heerlijk. Van whirlpoolen kwam deze keer niks. Je gaat dan van het zoute zeewater in het chloorwater, niet altijd even prettig. Je kan je beter bij de douche gewoon even afspoelen. Dat deed ik deze keer en toen even plat op een bed, heerlijk. Dan kan ik er de middag met het kaarten weer tegen aan. Gisteren ging het goed, maar onze teamgenoten zijn ook erg goed.
De show werd verzorgd door het strijkje van 3 dames. Ze speelden de sterren van de hemel met Italiaanse melodieën. Een genot om naar te luisteren. Jan gaat na dit kleine concert toch maar weer naar de hut. De verkoudheid gaat wel snel over, maar een beetje meer rust kan geen kwaad. Ik blijf nog maar even zitten. Weer samen met Renata en Marina.

Zaterdag 28 maart 2020. Op zee

Na het ontbijt maak ik weer een stuk van het verslag af, het moet morgen al weer op onze website. Het is nu 11 uur en ik ga eerst weer het zwembad in voor we vanmiddag de laatste wedstrijd in ons kleine bridgetoernooi moeten spelen. Het gaat heel goed. Gisteren voor we begonnen stonden we boven aan. En we hebben weer goed gespeeld, dus ik hoop dat we deze stand konden handhaven. De 2e ronde gisteren was top, het maximum aan punten binnengehaald. Vanmiddag is er nog maar 1 ronde en we hopen dan dat de bar open kan in de discotheek waar we spelen. Dan sluiten we het af met een drankje. Mijnheer Jacques en zijn vrouw hebben er veel werk aan gehad, maar het wordt erg gewaardeerd. Er is door een Italiaanse dame geld opgehaald en vanmiddag wordt het echtpaar hartelijk bedankt voor de reuze inzet. Vanaf morgen gaat onze eigen bridgeleider Paci weer aan het werk.
De kapitein kwam met de mededeling dat we een technische stop mogen hebben in Muscat, Oman. Daar komen we op 2 april om 10 uur aan en gaan op 3 april om 4 uur weer weg. Nu moeten alle bevoorrading voor de rest van de reis binnen komen, zowel proviand als brandstof als de rest.
Tijdens het diner komt de mededeling dat er voor een medische evacuatie terug gevaren wordt naar de Seychellen. Daar gaat een bemanningslid die ernstig ziek is, van boord. Dat wordt met volle kracht vooruit varen, 22 knopen kunnen we halen.
Zondagochtend om 7 uur waren we er en in de baai van Port Victoria wordt de zieke op een boot van de wal gezet en weg gebracht naar een ziekenhuis. Dan kunnen wij weer terug naar de oude route op weg naar Muscat. Nu met een hogere snelheid om de aankomsttijd niet in gevaar te brengen.
Voor ons was er geen show, dus maar lekker rustig bij elkaar zitten in de Grand bar met een drankje en een dansje.
Van andere Nederlanders hoorden we dat er een groep Fransen is die een brief hebben opgesteld met een aantal eisen. Daar worden dan handtekeningen onder verzameld. Een van de eisen is dat de Fransen in Marseille van boord kunnen gaan. Over de rest maken zij zich niet druk. Bovendien eisen ze geld voor de gemankeerde wereldreis. En nog het een en ander geloof ik. Ik heb navraag gedaan bij de Fransen die wij kennen. Die weten van de brief af, maar vinden het onzin en tekenen zeker niet. Zij staan op het standpunt dat je op het ogenblik nergens beter kan zitten dan hier op dit veilige, gezonde schip. Maar zo denkt niet iedereen er over. Jammer, want de Costa en de kapitein en het hele personeel doen hun uiterste best voor ons, verwende passagiers.
Het is nu zondagavond en ik zit in het avondzonnetje dit verslag af te maken. We hebben het kleine toernooitje gewonnen, ons team. Dat is wel leuk. We hebben goed gespeeld. Maar dat Paci weer aan het werk gaat, is een misverstand. Vanuit Genua is er nog geen groen sein gegeven dat alles weer normaal kan gaan. Misschien vanaf de 30ste, 2 weken na Fremantle, de laatste haven in Australië.
Over de nieuwe week, die eigenlijk vandaag al begonnen is, lees je meer in het verhaal van de volgende week, nummer 17.

week 13.

Zondag 29 maart. Op zee

Bij de vorige week heb ik al het een en ander gemeld. We hebben de fantastische show gisteravond meegemaakt. 3 zangeressen en 1 zanger die hier al lang op het schip zingen, hebben nu samen bekende legendarische songs laten horen. Denise die altijd met haar gitarist in de Alcatrazbar optreedt, persifleerde Aretha Franklin geweldig. Julia, die elke avond met haar saxofonist in de pianobar optreedt, persifleerde een Italiaanse zangeres die “Paroles, paroles” zingt en ook “Grande, grande, grande”. Dat moet Mina zijn. En de zangeres van de cast persifleerde Adele o.a. En dan Grand, onze Zuid-Afrikaanse zanger persifleerde o.a. Dean Martin. Er kunnen geen artiesten meer ingevlogen worden, want er mag niemand meer van buiten aan boord komen. Net zoals wij niet van boord kunnen. Maar dat is met deze fantastische stemmen ook helemaal niet nodig. Er is een leuk decor opgebouwd, meer dan met de algemene shows. Ze hebben bij elk lied een mooie andere jurk of jasje aan. Het laatste lied “That’s where friends are for” vertolkten ze samen meerstemmig. Net zo makkelijk. Wij hebben genoten.
Na de show was het verzamelen in de Grand bar. Ook Marina kwam er bij zitten. Zij vertelde over de situatie bij haar familie in Italië. Dat is niet mis. Er zijn al meer dan 10.000 mensen gestorven aan het coronavirus. Het meeste van de hele wereld, als we de cijfers van de andere landen mogen geloven. Nu gaan ook de grenzen van Rusland bijvoorbeeld dicht. Poetin beweerde eerst dat het virus in zijn land niet voorkwam. Maar helaas tot in het Kremlin toe heerst het virus. Ook de Engelse kroonprins Charles en de pm Boris Johnson hebben het virus opgelopen. Niemand ontkomt er aan, als je niet vrijwillig in quarantaine gaat en mondkapjes draagt. De volgende besmettingshaard voor de hele wereld gaan de VS worden. Ook daar dacht men dat het wel los zou lopen en heeft men achter de feiten aan gelopen. Nu moeten er ook daar drastische maatregelen getroffen worden en die doen economisch heel zeer. Eigenlijk zou de regering stiekem de voorkeur geven aan de economie, maar dat kan moreel natuurlijk niet. Ferme maatregelen zijn vereist.
In Nederland heeft men zich dit afgelopen weekend aan de oproep om binnen te blijven of in ieder geval niet de massaliteit op te zoeken, gehoor gegeven. De stranden bleven leeg. Wel trad de politie op bij kleine feestjes. Je mag niet met 3 of meer personen in het openbaar zijn of zelfs in huis op minder dan 1,5 meter afstand. Een feestje geven en iedereen in een andere kamer zetten is het enige dat nog kan. Of maximaal 2 in een kamer en dan voorzien van proviand of zo.
Nu maar zien of de besmettingscurve afvlakt. De top schijnt eind mei te komen en dan moeten er in heel Nederland 2100 IC plaatsen beschikbaar zijn. In ijl tempo wordt er opgeschaald. Ook de IC faciliteit van de marine wordt ingeschakeld. Je mag als je op de IC ligt geen bezoek ontvangen en als het dan toch niet goed afloopt, mag er ook niemand aan je bed staan als je sterft. Dat is wel schrijnend. Er worden al zorghotels ingericht voor mensen die dan zo menselijk kunnen sterven of voor mensen die aan de beterende hand zijn en niemand hebben die ze kan verzorgen. Ze hebben uiteraard nog wel het virus bij zich en dan is isolatie nog noodzakelijk.

Maandag 30 maart 2020. Op zee

Nog steeds hebben we een vlakke zee. Het is heerlijk warm weer. Na het ontbijt hebben we 3 rondjes op het promenadedek gelopen. Nu zitten we, na nog een bakkie koffie, op ons balkon en tik ik dit verslag.
Dit nadat we de kapitein en eigenlijk de hele bemanning onze Delfstblauwe vaas met mooir neptulpen aangeboden hebben als blijk van onze enorme waardering over hoe wij behandeld worden en hoe de moeilijkheden die we nu onderweg ondervinden het hoofd worden geboden. Gedurende de reis sluiten steeds meer landen hun havens voor cruiseschepen. Ook hebben alle landen die we nog aan zouden doen, het coronavirus in huis. We mogen niet meer van boord, maar eigenlijk willen we dat ook niet. We zijn een veilig en virusvrij schip en dat willen we zeker zo houden. De quarantaine van de 15 mensen die naar Ayer’s rock zijn geweest, is nu voorbij en vanaf morgen wordt er weer het een en ander van de restricties terug gedraaid. Dus Paci, onze bridgeleider gaat dat vanaf morgen weer doen, al hoewel het niet meer op het dagprogramma staat.
Van monsieur Jacques, onze bridgeleider, hebben we net vernomen dat we maar 46,23% gescoord hebben gisteren. Te weinig, maar o.k. het kan er mee door. Vandaag gaan we niet. Vanmiddag ga ik weer naar Italiaanse les en eerst nog naar het zwembad. Dat zoute water is heel goed voor mijn huid en bovendien is het nog steeds heerlijk toeven in dat bad. Echt in de zon gaan we niet zitten. Voor je het weet verbrand je. En me dik insmeren is ook zo’n gedoe. Je plakt dan ook aan alle kanten. Soms doe ik het wel. Uiteraard zijn we allebei toch bijgekleurd, maar niet zi bruin als sommige mensen die de elke dag een paar uur bijbruinen.
In Europa is de zomertijd ingegaan en is het tijdverschil nu nog maar 2 uur. Dat is niet veel. Het zal wel een uur oplopen als we over 3 dagen in Muscat liggen.
Nu gaan we straks eerst lunchen en dan ga ik het water in. Nu is het 12 uur en komt de kapitein met de update van de dag. Daarna wordt de mededeling nog in 4 andere talen herhaald. Zo is iedereen weer op de hoogte. Hij eindigt altijd met een filosofische uitspraak. We varen 19 knopen. De temperatuur is 30 graden en het zeewater zelfs 31 graden. De wind is matig 4 beaufort en we varen noord-noord-oost. Morgen dezelfde temperatuur. Vanaf Port Victoria hebben we afgelegd 530 zeemijlen en er resten ons nog 1262 zeemijlen tot aan Muscat. Diepte van de zee meer dan 4500 meter. Gisteravond om 23.15 uur hebben we voor de 3e keer de evenaar gepasseerd.
Jan heeft aan Delphine gevraagd of zij kan opzoeken waar de overige cruiseschepen zich op de wereld begeven. Het kunnen er niet veel meer zijn. Bijna alle schepen liggen ergens voor anker of in een haven te wachten op betere tijden. We weten dat de Rotterdam full speed richting San Diego is met gezonde passagiers en dat de Zaandam door het Panamakanaal mag richting Fort Lauderdale met zieke passagiers. En ook dat de Costa Mediterranea in de Middellandse Zee is aangekomen en dat de Costa Fortuna nu door het Suezkanaal vaart. Volgens ons zijn de passagiers er al op Mauritius en Dubai afgegaan of zelfs niet meer aangekomen. Nu varen er nog ergens de MSC Magnificat (wereldreis) met de helft van de passagiers oorspronkelijk op weg naar Dubai om te ontschepen en de Queen Mary (wereldreis) leeg terug naar Southampton.
Ook waren er 2 CMV schepen onderweg. Zij hadden passagiers uitgewisseld in de baai in Thailand. Het ene schip gaat naar Tilbury, Engeland en het andere terug naar Australië. Volgens de laatste update van Delphine is de Magnificat onderweg richting Sri Lanka. Die zijn dus ook nog een tijdje onderweg. Hopelijk mogen ze er wel fourrageren. Dit is namelijk ook een gezond schip, net als wij. Maar er zijn al passagiers in Fremantle van boord gegaan, door de maatschappij aangeboden, dus betaald en een vergoeding van 50% van de reissom in de vorm van een voucher gekregen. Daar zullen best wel veel mensen gevoelig voor geweest zijn. Ons is dat niet aangeboden. Als je er toch afging, kwam dat volledig voor eigen rekening. Wij zitten hier nog steeds uitstekend. In Nederland is het berekoud. En moet iedereen binnen blijven. Wij hebben contact met iedereen op het schip. Als we willen dan natuurlijk. Ook het casino is gewoon open.
We gaan zo meteen eerst maar weer eten. Eens kijken wat het speciale buffet vandaag weer inhoudt. Gisteren was het Mexicaans, dat betekent guacamole en empanades. Hebben we voorbij laten gaan. Je kan niet alles eten.
Na de lunch hebben we weer gespeeld. Nu ging het helemaal belabberd. Jammer dan. Na het spelen nemen we een bakkie koffie en dan gaan we lekker op ons balkon zitten.
De show was er een van het animatieteam, met allerlei hilarische sketches. Daar hebben ze een tijdje op moeten oefenen en dat allemaal naast het gewone werk dat ze doen zoals gymnastiek, Engels, Spaans, Italiaans, quizes, sportactiviteiten, enz. Enfin het was leuk genoeg en ietwat pikant ook. Kan volgens mij alleen maar hier op de Costa, preuts is men helemaal niet.
Nu het een en ander over navigatie hier in de regio.
De Arabische Zee is bevaren sinds vroege tijden, als een uitgelezen verbindingsroute tussen het Midden Oosten, Oost-Afrika, India en het Verre Oosten. Bevaren door de kustbevolking, te beginnen met de Perzen en de zuidelijke Arabische volkeren, die de moessonwind gebruikten vanaf de kust van Oman. Later werd de Arabische Zee ook verkend door de Grieken in de Alexandrijnse en Hellenistische tijden. Tijdens een vliegende storm belandde er een schip zelfs op de kust van Sri Lanka. De beste kennis van de Arabische Zee behoorde toch bij de mensen die de zee overzagen en over de kunst van navigeren was er een serie van verhandelingen gemaakt door de grote Jemenitische scheepvaarder Ahmad ben Majid Muhammed al-Saudi al-Jaddi la-Najdi. Deze beschrijvingen hielpen ook Vasco da Gama om na het ronden van Kaap de Goede Hoop de weg naar India te vinden. Zelfs nu nog is het in gebruik bij de oudere en de karakteristieke Arabische boten, de Dows genaamd.

Woensdag 1 april 2020. Op zee

Geen grappen dit jaar, daar is de situatie in de wereld niet naar. Anders was er vast wel iets gebeurd, want ook Italië kent de grappen voor 1 april.
En we voeren verder op weg naar Muscat in Oman. Het is zalig warm weer en ik profiteer om van het heerlijke water in het zwembad gebruik te maken. Het gymmen om 9.15 uur sla ik een keertje over. Lekker rustig aan doen. We gaan ook niet kaarten. We hebben besloten dat voortaan om de andere dag te doen. Het neemt toch wel anders veel van je tijd in beslag. Dat wil zeggen, die van mij, want Jan bivakkeert heel veel op ons balkon. Maar ook, zeker als we niet gaan kaarten, drinken we een wijntje meer bij de lunch, en dan valt Jan nog wel eens spontaan in slaap ’s middags.
Ik ga dan naar mijn Italiaanse les om half 4 en daarna neem ik koffie en koek mee naar de hut, dat gebruiken we dan op ons balkon. En dan is het alweer dinertijd.
De show is dit keer een film en wel Frankenstein jr. die slaan we over. Jan gaat zijn geluk weer eens beproeven in het casino en ik ga dan intussen bij de klassieke muziek zitten, of staan eerder gezegd, want het is stampvol. Deze 3 dames hebben enorm succes.
Later op de avond maak ik een foto van de halve maan die in het water schijnt, met een sterrenhemel. Dit zet ik op fb, met de mededeling dat we hier zaten met een wijntje erbij. Dat levert aardige reacties op.
De spreker, mijnheer Scopelitti, mocht ook geen lezingen in het theater meer geven. Je kon zijn voordrachten op de tv volgen, elke taal met een eigen kanaal. Het ging al over La Reunion, Madagaskar en nog meer van wat we onderweg van Fremantle tot nu toe tegen kwamen. Helaas ben ik er niet toegekomen om ze te volgen, wel jammer, want deze man weet veel en dat ook nog boeiend te vertellen.
Op deze dag ging het dus over Madagaskar. Misschien kunnen ze nog een keer op een regenachtige dag herhaald worden.
Nu nog meer over de Jemenitische zeevaarder, die ik al eerder noemde. Hij had een bijnaam : “de zeeleeuw”. Hij is de meest illustere van de Arabische zeevaarders en leefde in de 15e eeuw. Ibn Majid stamde uit een geslacht van zeevaarders die hoofdzakelijk in de Rode Zee voeren en over de Indische Oceaan. Hij was een astronomisch expert, liet precieze beschrijvingen na over maritieme vaarinstrumenten die door de Moslims gebruikt werden, zoals bijvoorbeeld het magnetische kompas. Dit was hier veel geavanceerder dan die die in het Christelijke westen gebruikt werden. In de geschreven logboeken (supi in het Engels) beschreef hij heel accuraat het fenomeen moesson en het profiel van de Afrikaanse en de Aziatische kust. Zijn advies om niet te dicht onder de Indische kust te varen, vanwege de sterke bewegingen van de zeestromingen, weerhield de Portugezen van het lijden van schipbreuk.

Donderdag 2 april 2020. Muscat

Om 10 uur varen we Muscat binnen. Dit maken we vanaf het balkon mooi mee. We zien in een baai het paleis van de sultan liggen, helemaal afgeschermd door bergen aan weerskanten en de zee.
Hier nemen we brandstof en proviand in. We gaan even eten en dan kunnen we op dek 3 het een en ander van dichtbij bekijken. Ons balkon ligt aan de kant van de kade en we besluiten om ook vandaag niet te gaan kaarten. Jan gaat de bewegingen op de kade de hele dag bekijken. Ik ga dan nog maar een keer het zwembad in en ook maar niet naar de taalles. Vanmorgen heb ik ook al de gymnastiek overgeslagen. Wat een luie dag zeg. En dan heb ik ook nog een ligbed aangevraagd voor op ons balkon. Had ik eerder moeten doen. Wat een luxe.
Het is een zeer zwoele warme dag en na het diner en de koffie gaan we op het achterdek zitten met Renata en Albino. Het is nog vroeg en Renata en ik maken een wandeling over dek 11. Het worden toch nog 20 rondjes. De mannen dachten al dat we de marathon aan het lopen waren. Flauw als je een half uurtje wegblijft. Tijdens deze wandeling wordt er verteld dat er weer iemand om medische redenen van boord wordt gehaald. Jan heeft een foto van het achterdek met een vol terras op fb gezet. De reactie nu is dat dit dus in Nederland helemaal niet meer kan. We moeten er vooral van blijven genieten.
Na de wandeling besluiten we om ons ieder op ons balkon terug te trekken. Wat een goddelijke avond.
Muscat is de hoofdstad van Oman en een van de oudste steden van het Midden-Oosten. In de oude tijd was dit het centrum van de handel in frankincense, een zeer welriekend wierook dat van bepaalde bomen afkomt. Het werd uitgevoerd naar Griekenland, Rome en het hele Middellandse Zeegebied. Vandaag de dag zijn de exportartikelen dadels, parels, de wierook en vis. Hier in Muscat zijn er 2 havens, 1 in Mina al-Fahal voor de olie en raffinaderijen en nr.2 in Mina Qaboos waar wij aanleggen, met een jaarlijkse tonnage van 1,6 miljoen ton verladingen.

Vrijdag 3 april 2020. Muscat

We liggen nog tot 16.00 uur hier voordat we mogen vertrekken. Hier is het de religieuze vrije dag en iedereen gaat naar de moskee. Er is op de kade niets te doen. Alles is gisteren al ingeladen, de hele dag is er af en aan gereden. Ook is al het afval afgevoerd als ook vuile olie.
Vandaag zijn we weer gaan kaarten en vanmorgen ben ik ook weer gaan gymmen. Na de koffie zijn we op ons balkon gaan lezen. Dit boek heb ik ook weer uitgelezen. Een thriller over de een hoofdinspecteur Van der Valk, geen bijzonder boek, maar ik heb het toch maar uitgelezen. Morgen weer een nieuw halen hier in de bieb.
Vanaf morgen tot en met 7 april varen we in een gevaarlijk piratengebied. We mogen niet meer op dek 3 lopen en bij onraad moeten we of in het theater of in de Grand Bar bij elkaar komen en vooral kalm blijven.
We zijn op weg naar Suez. Hier hebben we op 10 en 11 april nog een keer een technische stop voordat we het kanaal invaren.
Daarna varen we naar Italië, waar er samen met de Italiaanse overheid naar een haven wordt gezocht waar iedereen op een fatsoenlijke manier naar huis gebracht kan worden.
Van de KLM hebben we vernomen dat de terugvlucht van Venetië naar Amsterdam geannuleerd. Gelukkig heeft de kapitein verteld dat we tot aan huis gebracht worden door de Costa.
De klok gaat vanavond weer een uur terug, gelukkig maar, dan heb ik nog even de tijd om aan dit verslag te werken.

Zaterdag 4 april 2020. Op zee

Het was vandaag weer zo’n luie dag. We hebben om en om op ons ligbed op het balkon gelegen. Wat een luxe. De zee was als een spiegel zo glad. Je zag de vliegende vissen en de dolfijnen langszij komen. Tegen 12 uur ben ik nog een klein uurtje in de zon gaan liggen op dek 9 achter. Daarna was het tijd voor de lunch. Om 2 uur heb ik op de tv de Arabische les van mijnheer Scopelitti gevolgd. Hij gaf in een half uurtje een aantal woorden en zinnen waarmee je een gesprekje kan beginnen in de hele Arabische wereld. Dit weet deze mijnheer ook al weer. Wat een lopende encyclopedie is die man toch, zeer erudiet.
Dan is het tijd voor mijn eigen Italiaanse les bij Marina, vandaag is de kleding aan de beurt. Dan volgt nog de koffie, aperitiefje (overgehouden van de lunch) en diner. Op dek 3 drinken we koffie en nemen de dag door me Renata en Albino. Dat gaat dan over wat we gegeten hebben en de toestand in Italie en de rest van de wereld. Na nog een dansje zoeken we de hut op. Ik moet tenslotte dit verslag nog afmaken. De klok gaat nog een keer 1 uur achteruit en dan lopen we gelijk met Europa, wel zo makkelijk voor de communicatie.
Van Marjan Faber krijgen we steeds de laatste informatie uit de kranten. We blijven goed op de hoogte.
Nog 3 weken te gaan. Het zal ons benieuwen hoe dan de toestand is en hoe wij naar huis komen.

week 14.

Zondag 5 april 2020. Op zee

Nu zal ik weer wat informatie over navigatie in deze contreien vertellen, in goed vertrouwen dat onze info van het schip klopt. Verder is het verhaal van onze belevenissen toch steeds hetzelfde.
We voeren gisteren in de zuidwest route richting de Golf van Aden.
Hierover schreef de Griek Nearco, een militair en geschiedkundige, die was geboren op Kreta, waarschijnlijk net voor 356 v Chr. Hij vocht in alle veldtochten die Alexander de Grote, koning van Macedonië, had opgezet. In 326 v Chr kreeg hij het commando over de vloot die koers zette naar de Jhelum rivier in Pakistan. Bij de terugkeer vanaf de Indiase kust, gar Alexander de Grote hem het commando over de Macedonische vloot, met de opdracht de kusten van de Arabische Zee en de Perzische Golf te ontdekken. Het scheepslogboek van Nearco werd gebruikt door de belangrijke oude geografen. Het is de enige bron die in detail de nederzettingen van de kustbevolkingen van Iran en Pakistan beschrijft. De volkeren van de Arabische Zee werden Ichthyophagi of viseters genoemd.
De lezing van vandaag was : Laten we Arabisch leren. En mijnheer Scopelliti beheerst dus ook het Arabisch voldoende om ons een paar woorden en zinnen te leren, bijvoorbeeld : Goede morgen, hoe gaat het, hoe duur is dit, enz. De andere lezingen zijn helaas niet meer te zien. Op de dag zelf wordt de lezing 4 keer uitgezonden. Maar dan nog is het moeilijk om het juiste tijdstip te vinden om er even voor de tv te gaan zitten. Deze van vandaag duurde maar 25 minuten, dat is nog te doen. Die in het theater vroeger duurden allemaal bijna een heel uur. Maar ze zijn altijd even interessant.
In het theater ’s avonds blijft de verdeling van de toeschouwers van kracht. We kunnen dus om de avond een show gaan bekijken, als we willen. Dat is een uitstekende oplossing, want er kan geen artiest meer aan boord komen. We moeten het doen met wat er is, maar daar is genoeg talent om ons toch te vermaken, naast alle locaties waar ’s avonds ook muziek gemaakt wordt. Bovendien is het weer zo lekker dat er op dek 9, op het achterdek ook altijd nog een biertje genomen kan worden of zo.
Vandaag varen we verder in de westelijke route in de Golf van Aden. Deze golf ligt in de Indische Oceaan tussen Jemen op de zuidelijke kust van het Arabisch schiereiland en Somalië in Afrika. In het noordwesten is de golf verbonden met de Rode Zeen via de straat van Bab el Mandeb. De schone en heldere wateren zorgen voor een grote verscheidenheid aan vis en koraal. De belangrijkste havens zijn Aden op de Jemenitische kust en Berbera in Somalië. De golf is op zijn wijdst 320 km en lang net onder de 500 zeemijlen. Deze Golf van Aden is een belangrijke waterweg voor olie vanuit de Perzische Golf, die 20% van het totaal van de hele wereld uitmaakt. Het maakt deze plek tot een sleutelpositie voor de wereldeconomie.
De show vanavond wordt verzorgd door de virtuoze gitarist Daniel en de zangeres Gisele. Zij kan echt alles zingen, van jazz tot soul tot fado en ook opera. Fantastisch vinden wij dit.
De verdere dagindeling is de ene dag kaarten en de andere dag zwemmen voor mij. En als we vroeg genoeg zijn ook nog bewegen met gymnastiek bij Elena.

Maandag 6 april 2020. Op zee

Vanaf 4 tot en met 7 april varen we in het piratengebied. Het hele schip is dan ’s avonds verduisterd. Je mag dan ook niet op de buitendekken komen of op je balkon in het licht. We worden internationaal beschermd en je ziet meerdere schepen om je heen varen. Dat betekent min of meer in konvooi varen hier. Op het achterdek op dek 3 mag je helemaal niet komen. Daar staat ultrasoon apparatuur en bewaking. Ook liggen de brandslangen uit om de eventuele piraat die het toch waagt zo’n groot en hoog schip aan te vallen , weg te spuiten.
Langs de kust van Djibouti ligt een groep eilanden die de “ Zeven Broeders Eilanden” wordt genoemd en bij de kust van Jemen ligt het Eiland van Mayyun. Na de straat van Bab -el-Mandeb varen we de Rode Zee in met een noordwestelijke route.
Steeds om 10 uur ’s avonds kun je op dek 9 bij het binnenzwembad naar een film op een enorm doek kijken. Vanavond is dit : To kill a Mockingbird.
Eigenlijk doen wij dit nooit. Het is altijd in een vreemde taal en uiteraard niet in het Nederlands ondertiteld, maar ook niet in het Engels of Duits of zo. Het heeft alleen voor de native speakers van de film zin om te gaan kijken. Maar er zitten zeker liefhebbers lekker op een stretcher naar de film te kijken.
Na de koffie na het eten gaan Renata en Albino hun zoon bellen. Wij doen nog een gokje in het casino. Daarna zien we elkaar weer in de grand bar.

Even tussendoor: Het is nu woensdag 8 april 12.00 uur en de kapitein doet zijn dagelijkse praatje. Vannacht hebben we in Jeddah nog een medische stop moeten maken voor een 2 evacuaties daar. We voeren daarvoor de hele dag met volle kracht van 21 knopen. Nu doen we het heel rustig aan met een vaartje van 5 knopen. Het was om 2 uur vanmorgen. Er wordt bij elke evacuatie steeds gezegd dat het niet corona gerelateerd is. We moeten nog 561 zeemijlen afleggen tot Suez, dat we op 10 april om 10 uur bereiken. De temperatuur is 27 graden en de zeewater ook. De zeediepte is 600 meter. De windsterkte is 3 tot 4 beaufort en komt uit het noordwesten.
Dt wordt dus in 5 talen omgeroepen, geweldig is dat. De kapitein bedankt zijn team voor de uitstekende werk bij deze evacuatie en ook de Italiaanse en Saoedi-Arabische autoriteiten voor de medewerking. Hij benadrukt nog eens dat hij alle moeite en al het nodige in het werk zal stellen voor passagiers en bemanning om voor maximale veiligheid te zorgen.

Nu weer terug naar maandag. Het is zulk heerlijk weer dat wij besluiten niet te gaan kaarten. Ik ga heerlijk liggen dobberen in het zwembad. Vooral ’s middags is er bijna niemand te zien. Op het achterdek in de zon en de wind is het me te heet.

Dinsdag 7 april 2020. Op zee

Ik begin maar weer met de toeristische navigatie over waar we varen.
Dat is in de Rode Zee. In het noorden vorkt zij in een rechter deel, de Golf van Akaba en een linkerdeel, de Golf van Suez. Vele staten grenzen aan de Rode Zee, namelijk Egypte, Saudi Arabië, Israël, Jordanië, Jemen, Djibouti, Eritrea en Soedan. De Rode Zee heeft haar naam te danken aan een alg, Trichodesmium erythraraeum, die in sommige klimaatomstandigheden uitgebreide roodbruine plekken produceert op de oppervlakte van het water. In het Italiaans is het fenomeen al door Dante in gedicht XXIV, 90 van het Inferno genoemd als de “groep dieven”.
Het is nog steeds erg warm en als de zon op het balkon verschijnt, dan ben ik weg naar het zwembad. Nu het piratengebied voorbij is, hebben we weer tv en wel BVN. Dat betekent dat we veel Nederlandse praatprogramma’s kunnen volgen en ook de Franse zender die in het Engels uitzendt als ook Al Jazeera die dat ook doet. En het gaat uiteraard heel veel over corona.
De Engelse prime minister Boris Johnson is ook opgenomen met ernstige coronaverschijnselen. Hij is opgenomen op de IC afdeling van een ziekenhuis. En in Groot Brittannië is de uitbraak van corona enorm en was men niet echt voorbereid. Dit is ook het geval in de VS. Er werd gedacht dat dit alleen die onnozele Europeanen kon overkomen, maar niets is minder waar. In no time passeert de VS Italië in het aantal doden. Men heeft in NYC geen idee waar men de doden moet laten, ze worden zelfs in parken begraven.
In Nederland moet men zoveel mogelijk binnen blijven. Gaat men toch naar buiten, dan alleen of met minimum van 1,5 meter tussen de mensen. Helaas houdt niet iedereen zich er aan. Als er beboet gaat worden, dan krijg je een boete van 390 euro. Dat gebeurde met mensen die illegaal in een tapasrestaurant zaten te eten. Dat waren dure tapas.
Over wat we op het schip doen is niet zoveel te vertellen. We hebben we een paar rondjes samen op dek 3 rondgelopen na het ontbijt. Je moet toch bewegen.

Woensdag 8 april 2020. Op zee

Gedurende de dag passeren we de Kreeftskeerkring. Een paar Egyptische vakantieresorts zijn Sharm el-Sheikh, Hurghada, Marsa Alam, Berenice en Akaba in Jordanië. De Rode Zee is ook geschiedkundig en religieus bekend, want werd al genoemd in het boek Exodus van het Oude Testament als Mozes de Joden uit Egypte leidt en de Rode Zee lopend oversteekt.
De heer Scopelitti geeft weer een lezing : Oman en de Golf tussen geschiedenis en mysterie.
Ik heb de lezing ook weer gemist. Kan dus niets mededelen hier over.
Vanmorgen hebben we nog een rondje dek 3 gedaan en vanmiddag zijn we weer samen gaan kaarten. Het is toch wel leuk om dan steeds dezelfde mensen te zien. Die herken je dan later ook weer in het schip en maak je een praatje. Daarna spoeden we ons naar dek 9 voor de koffie en koek.
Na het diner en de espressootjes spelen Jan en ik in het casino, maar weer tevergeefs om het familiekapitaal wat aan te vullen.
Later op de avond, in de Grand bar, als de drankjes op zijn, nemen Albino en Jan de wijk naar hun hut en blijven Renata en ik nog lekker zitten en wat dansen en praten. Ik versta al meer en meer het Italiaans en Renata begrijpt het Frans ook goed.
We hebben de hele dag heel langzaam gevaren, maar 5 knopen. Maar later op de avond wordt de snelheid weer opgevoerd tot meer dan 19 knopen. Dan is er vast wat aan de hand, maar we horen nog niets.

Donderdag 9 april 2020. Op zee

Ja hoor, vanmorgen bij het ontbijt kwam de kapitein, Nicola Alba, met de mededeling dat er in Hurghada nog een medische evacuatie zal plaatsvinden.
Dat gebeurt dan ook in de middag om 3 uur. We liggen dan stil op stroom en er komt een sleepboot naar buiten om de passagier over te nemen en naar de wal te brengen. Ons balkon ligt pal voor de kust en lekker in het zonnetje. Vandaag is dat wel aangenaam, want met de snelheid en de wind is het niet zo lekker tijdens het varen. Maar stilliggend is het wel o.k.
Om half 4 ga ik weer naar mijn Italiaanse les. Het liedje “Azurro” wordt uitgedeeld en met de hele groep vertaald en daarna ook nog gezongen. Marina doet dat toch heel erg leuk.
Nu zitten we na de koffie met churros’s nog even binnen en tik ik dit verslag. Vanavond in het theater spelen de klassieke dames. Daar gaan we natuurlijk heen.
Nog iets over het Suezkanaal. Toen het gegraven was, is er besloten om het kanaal ook de grens te laten zijn tussen Afrika en Azië. Dat betekent dat de Sinai woestijn wel bij Egypte hoort, maar in Azië ligt. In het zuiden van de Sinai ligt de berg Caterina die de hoogste berg van Egypte is met 2629 meter. Er liggen nog 2 bergen is, namelijk berg Serbal en berg Sinai.
Morgen de 10e gaan we in Suez voor anker om te bunkeren.

Vrijdag 10 april 2020. Suez

Dit is eigenlijk voor ons net zo leuk om mee te maken als een echte excursie. We liggen voor anker. Na het ontbijt gaan we een wandeling op dek 3 maken. We mogen wel niet helemaal rondlopen, vanwege het bunkeren, maar er is toch nog genoeg te zien. Meteen als we stil liggen, komen er kleine bootjes naar buiten en die blijven rond het schip varen. Het zijn handelaren die proberen hun handel te slijten. Helaas mag er totaal geen contact gemaakt worden vanwege het virus. Nu is het sowieso al lastig om van grote hoogte het een en ander te kunnen kopen van deze mannen. Toch proberen ze het evengoed. Op gegeven moment liggen er 3 van die kleine bootjes een poosje te wachten. Het schip had inmiddels al lang met een andere handelaar contact gehad en die gooide zijn dozen etenswaar op dek A het schip in. We hadden heel wat te zien en van bridgen kan dan geen sprake zijn. Je kan met een verrekijker ook de stad Suez nog goed zien.
We gaan pas om 2 uur ’s nachts het kanaal in. Dat gebeurt in konvooi. Er zijn per dag 3 konvooien : noord-zuid, zuid-noord en nog eens noord-zuid. De konvooien passeren elkaar bij het Grote Bittermeer en de al-Balla passage. De schepen volgen elkaar met een afstand van 1 zeemijl en de snelheid is ongeveer 9 knopen. De hele doorgang duurt gemiddeld ongeveer 15 uur. Op elk schip komen altijd 1 of 2 loodsen aan boord en die zijn verantwoordelijk voor het respecteren van de volgorde van het konvooi en voor de zorgvuldigheid bij de doorvaart bij de verschillende verkeerslichten of andere signalering die er ongeveer elke 10 km te zien is.
Wij wachten dus tot 2 uur in de nacht voordat we in het konvooi inschuiven.
Deze stop voor anker was toch wel een van de hoogtepunten in de laatste weken. We hebben genoten. Jan zette de handelaarsbootjes op fb en meteen kwamen er reacties van oudgedienden van de zeevaart die zich deze handelaren nog wisten te herinneren en met allerlei vragen en opmerkingen kwamen zoals : “ Is kippie-kippie er nog?”.
’s Middags ben ik nog maar naar mijn Italiaanse les gegaan en eerst heb ik nog in het zwembad liggen dobberen. Het water was nog warm genoeg.

Zaterdag 11 april 2020. Suezkanaal

Als we opstaan zijn we al in het Grote Bittermeer aangeland en varen heel langzaam verder. We zullen pas weer om 3 uur het kanaal verlaten. Vanwege het coronavirus gevaar dat de loodsen eventueel mee aan boord gebracht zouden kunnen hebben, is de helft van het promenadedek afgesloten. We gaan dan dus ook lekker in het zonnetje op dek 11 staan en zitten. Dat is nog eens lekker.
We hebben inmiddels een brief van de Costa gekregen waarbij er een compensatie voor de verandering van het vaarschema vanaf Sydney op 6 maart tot het einde van onze reis op 26 april wordt aangeboden.
We kunnen kiezen uit een som geld ter waarde van 35% van de betaalde som van deze reis en uit een voucher ter waarde van 50% en een extra cruise van 7 dagen in een premium balkonhut, te besteden binnen 60 dagen nadat het cruisen weer is gestart.
Wij kiezen voor optie 2, want we hebben al nieuwe cruises geboekt en die kunnen we met de voucher nu makkelijk betalen.
Hopelijk kunnen we op 22 november al weer gaan, want dan hebben we een clubcruise geboekt op de Magica, aansluitend de oversteek naar de Caribean met de Favoloso totaal tot 15 januari, dus 8 weken.
Meteen stonden er al mensen in de rij bij de future cruiseconsultants voor nieuwe cruises. Wat wij begrepen hebben gaat dat dan vaak over de wereldreizen van 2021 en die van 2022. Je hebt dan een wereldreis voor de halve prijs en dat is niet gek.
Nu terug naar het kanaal. Aan de oostelijke kant, in de Sinaiwoestijn zien we een hele stad opduiken. Er zijn nog al wat huizen niet afgebouwd. Ook zien we eigenlijk geen mensen rijden of lopen. Wel zijn er langs het kanaal allemaal militaire posten gebouwd. Ook zijn er aanlegplaatsen voor veerboten gemaakt. De stad aan de andere kant van het kanaal heet Ismailia. Er ligt ook een brug, maar van bezetting van de nieuwe stad is nog geen sprake. Ook zien we een resort of zoiets liggen, helemaal leeg.
Aan de westelijke kant zien we steeds meer groen en ook boerderijen en tuinderijen opduiken. Nu in het voorjaar is het toch erg groen allemaal. Van bevloeiing met kanaal water kan geen sprake zijn, want dat is zoutwater. De stroming gaat van zuid naar noord, het hoogteverschil is maar 1,5 meter. Toch is dat genoeg voor de trek van de vissen richting Middellandse Zee.
Om 15.00 uur precies varen we langs Port Said en de Middellandse Zee in. Wat een timing.
Nu hebben we tot dinsdag 14 april de tijd om in Malta aan te komen. Daar hebben we nog een technische stop voor dat we ergens aan land kunnen komen. Het einddoel is en blijft 26 april in Venetië.
Omdat ik morgen jarig ben, hebben we Renata en Albino uitgenodigd in het Samsararestaurant. Zo vier ik alvast een beetje mijn verjaardag. Morgen wil ik gewoon in het restaurant zitten. Dan krijg ik namelijk, zoals iedereen, een taart aangeboden en die wil ik dan delen met nog 3 tafeltjes met echtparen waar we al die tijd al mee eten. Dat vind ik wel zo leuk. Zo’n taart alleen voor ons tweeën kan echt niet.
Na het diner hebben we de show overgeslagen en zijn na de koffie naar de Grand bar gegaan. Trouwens, voor het diner zijn Jan en ik nog een uurtje naar de klassieke dames gaan luisteren. Zo’n miniconcert is ontzettend leuk om mee te maken. Hier zullen we thuis nog wel eens aan terugdenken als we in quarantaine zitten samen.
Om half 11 houden Jan en Albino het voor gezien. Het is grappig om te zien hoe die 2 elkaar op een gegeven moment aanstoten en dan tegelijk opstaan. Ze hebben hun drankje op en willen naar de hut. Renata en ik blijven graag nog een poosje zitten of dansen. Dan komt soms ook nog Maria of Marina van het animatieteam bij ons zitten. Renata heeft de gave om contact te maken en dat is voor een Italiaanse toch makkelijker in haar eigen taal dan dat het voor mij is. Marina is een echt talenwonder. Ze wil graag ook Nederlands leren. Alleen heeft ze weinig tijd tussendoor. Ze heeft een taalapp op haar mobieltje en daarmee leert ze spelenderwijs Nederlands. Zij en haar man Christiano zijn bevriend met de enige Nederlander van het animatieteam, Pepijn, en die kan ze dan verrassen met Nederlandse opmerkingen.
Morgen ben ik jarig, hiep hiep hiep hoera.

week 15.

Zondag 12 april 2020. Op zee

En ik ben jarig !!!!!!!!!!!!!!!!!!! Hiep hiep hiep hoera, lang zal ik leven in de gloria.
Het is ook 1e Paasdag en dat wordt hier met een mis gevierd.
Onze tijd om te gaan, was om 9 uur en dat heb ik dan ook gedaan, samen met Renata en Albino. Jan doet daar niet aan mee. Maar het theater zat vol, ook de kapitein ging ergens in het midden van de zaal zitten. De mensen van de 1e zitting bij het diner werden verzocht om 9 uur te komen en die van de 2e zitting om 11 uur. En daar houdt iedereen zich wel min of meer aan.
Na de mis ging ik naar het buffet voor het ontbijt, hier was Jan ook aangekomen.
Verder is het een gewone zeedag. Gisteravond hadden we mijn verjaardag al gevierd met Renata en Albino met een etentje in het Samsararestaurant. Van Jan kreeg ik een schitterende diamanten ring en van Renata en Albino een mooi Swarovski zwaantje, hun logo.
We hebben ’s ochtends heerlijk in de zon op ons balkon gezeten. Ik dacht dat er niet zoveel zon zou zijn, dus me niet ingesmeerd. Dat was onverstandig. Maar het is gelukkig niet heel erg verbrand, dat de vellen er bij gaan hangen.
Daarna zijn we ’s middags weer een keer gaan kaarten. Dit keer ging het beter dan de afgelopen keren en kwamen we weer eens boven de 50% uit. We kregen ook te horen dat er ’s avonds bij het overdekte zwembad een Paasfeest wordt gehouden en onze bridgeleider gaat daar zingen. Die man is echt van alle markten thuis.
Bij het diner wordt er een taart aangeboden van de Costaclub, en dat wordt zingend gedaan door de obers. Erg leuk altijd. We hebben de chocoladetaart gedeeld met nog 6 mensen, dan is hij maar op. Ook kon Jan een glaasje prosecco bestellen. Dat is normaal bij het diner niet gebruikelijk. Er wordt alleen wijn en bier en water geschonken.
Om 22.00 uur zijn we naar dek 9 gegaan. Daar was net een heel Paasbuffet uitgestald, met ijssculpturen en grote chocolade eieren en andere paasversieringen zoals hazen e.d. Het was een showbuffet, niet om te eten.
Op tafel bij het diner stonden mandjes met 5 schuimrubberen eieren er in. Dat was de hele paasversiering op het schip. Maar eigenlijk zou zo’n uitbundige versiering nu in deze coronatijd ook niet passen. Alleen in Europa zijn er inmiddels al 75.000 doden te betreuren. Het virus brengt echt een slachting aan, en met name onder de oudere bevolking die ook al andere euvels onder de leden hebben. Met een zwakke weerstand heb je blijkbaar nauwelijks kans om te overleven, hoe de medische staf ook zijn best doet. En dat doen ze met zijn allen.
Het paasfeest duurde van 22 tot 24 uur en was erg leuk. Renata en ik zijn tot het einde gebleven. Jan en Albino zwaaien altijd eerder af. Van Marina en Christiano kreeg ik een coupon voor een ijsje voor 2 personen, te gebruiken in de chocolateria op dek 3. Erg lief van ze. Marina gaat Nederlands leren. Ze is een echt talenwonder. Met een app op haar mobieltje kan ze allemaal woorden nazeggen. De eerste beginselen van de werkwoorden heb ik uitgelegd. Dat snapte ze meteen. Zo was mijn verjaardag met het halve schip op de dansvloer zeer geslaagd.

Maandag 13 april 2020. Op zee

Om met de show te beginnen voor ik het vergeet. Dat was een optreden van de crew : Il gente di mare. Altijd leuk om te zien wat ze er nu weer van gemaakt hebben. Het zijn liedjes en dansjes (break) en sketches. Met dit optreden kun je merken dat we aan het einde van de reis komen.
Van kantoor uit Genua hebben we een brief ontvangen dat we na het bunkeren in Malta doorvaren naar Barcelona. Bij hoge uitzondering en na diplomatiek overleg op het hoogste niveau mogen we er aanleggen en kunnen de Spanjaarden van boord. Het zou ook te gek zijn als die geweigerd zouden worden. Dan hadden ze er in Italië af gegaan en met het vervoer dan vele malen meer blootgesteld aan het virus. Enfin, dat is dus geregeld. Verder moeten we afwachten of de Fransen er bijvoorbeeld in Marseille af mogen of bijvoorbeeld in Toulon. Aan de Franse zuidkust zijn er meerdere mogelijkheden. Daarna komt Italië aan de beurt. We zijn benieuwd.
Voorlopig varen we richting Malta om te bunkeren.
De dag verloopt zoals zo vele dagen. We staan niet zo vroeg meer op. Hierdoor kom ik niet op tijd voor de ochtendgymnastiek. Volgende keer beter.
De hele middag zitten in het zonnetje op ons balkon. Het kan nog een keer. Ik denk dat men in Nederland in een zonnig hoekje meer in de zon kan zitten dan wij hier zo op zee.
Om half 5 haal ik koffie met koek en dat nuttigen we ook nog buiten. Daarna gaan we naar binnen. De tv staat de hele dag aan. We kunnen BVN en allerlei buitenlandse zenders krijgen en het is uiteraard corona wat de klok staat.
Boris Johnson heeft de virusaanval overleefd. In de VS zijn er binnen enkele weken al meer doden te betreuren dan in Italië, alhoewel die eerst koploper was.
President Trump haalt uit naar de WHO, die zou op de hand van China zijn en veel te weinig gewaarschuwd hebben. Het is altijd makkelijk om een ander de schuld te geven als je zelf gefaald hebt. Zo krijgt ook de regeringsadviseur het te verduren, want die geeft Trump niet altijd gelijk, in bedekte termen. Die vindt namelijk dat er veel eerder maatregelen genomen hadden moeten worden, in een interview bij CNN. De VS was met nog een paar landen al in januari in China wezen kijken op initiatief van de WHO, voor een adequate aanpak. Duitsland bijvoorbeeld is meteen aan de slag gegaan. Hier zijn wel veel besmettingen, maar heel weinig doden. In Amerika zijn er al minstens een half miljoen besmettingen en al meer dan 25.000 doden. In de laatste week verdubbelde het aantal doden. Vooral in de stad NY is het raak.
Kortom, we zijn volledig op de hoogte wat er in de wereld speelt. Alleen het Nederlandse nieuws krijg ik nog opgestuurd door Marjan Faber en dat is heerlijk.

Dinsdag 14 maart 2020. Malta

Al om half 10 liggen we buiten de territoriale wateren van Malta te wachten tot de golven wat minder hoog zijn om een tanker langs zij te laten komen. De hele dag kan dat niet en dus gaan we er de nacht mee in. Wij vinden het heel raar dat we niet aan de kant in Valletta mogen komen. Dat is een uitstekende kade en we zijn een schoon schip. Bovendien is Malta een EU-lid en een grote netto ontvanger ook nog. Maar nee hoor, lekker buiten wachten.
’s Middags gaan we nu weer kaarten. Deze keer lukt alles en zijn we super geconcentreerd. Dat resulteert in een 2e plaats met 65%, bijna waren we 1. Maar we zijn er blij mee. Het bewijs dat we toch wel kunnen kaarten en de 1e plaats die we een paar weken geleden in een andere competitie gehaald hadden, echt verdiend was, samen met de 2 Noren.
Gisteravond zijn Renata en Albino niet aan tafel gekomen. Het bleek dat Renata bij de lunch iets verkeerds had gegeten en dat was haar slecht bekomen. Ze is toch al een zuinige eter, dit keer kwamen ze helemaal niet aan tafel.
Ook vanavond was dat het geval, ze appt het Italiaans. Wij zijn onze pizza 4 formaggio gaan nuttigen in de pizzeria Pom’odorie. Het was weer heerlijk, met een tarte au citron na.
Om 9 uur zagen we R&A in de grand bar. Toen vertelde ze wat haar overkomen was. Ze zag er nog betrokken uit. Maar nu ging het al wel weer, een kopje thee doet soms wonderen.
Marina kwam ook weer gauw zitten kletsen. Die is op 20 april 1 jaar getrouwd met Christiano, ook lid van het animatieteam. Hij is verantwoordelijk voor alle sport en spel op dek 9 ’s morgens en ’s middags. Het zijn vaak flauwe spelletjes, maar wel in trek bij sommige mensen. Je wordt leuk bezig gehouden. Daarna is er altijd een dansles van een half uur van de Latindansers. Ook hier is altijd belangstelling voor. Ook van de mensen die al die dansen al kennen, maar altijd wel willen dansen of er nog een variatie bij willen leren. Samba, rumba, cha cha cha, tango, mambo, noem het en het wordt geleerd.
Om even over tienen ’s avonds gaan Jan en Albino weer tegelijkertijd naar de hut en verdwijnen Renata en ik nog even naar de discotheek. Daar wordt rock, country en Elvis gedraaid. Wel aardig, maar na 2 dansjes gaan ook wij richting hut. Om 11 uur is het klaar voor vandaag.

Woensdag 15 april 2020. Malta

Er is nog steeds niet gebunkerd. De wind neemt iets af. Maar toch weigeren de Maltese autoriteiten ons om te bunkeren binnen de territoriale wateren, vanwege het te slechte weer. En binnen in de haven mogen we ook nog steeds niet.
Er zit niets anders op om dan maar te vertrekken richting Barcelona. We gaan dat met een slakkengang van 10 knopen doen en hebben daar dus blijkbaar de tijd voor.
Vanochtend hebben we mijn verjaarscadeautje genurrigd, nutella ijs en hazelnoot ijs, erg lekker.
Daarna ben ik toch maar een paar rondjes op dek 3 gaan lopen. Mijn lunch bestond uit een lepel gebakken aardappeltjes, 2 lepels spinazie met kaassaus en een halve kippenborst. Overgoten met 2 glaasjes witte wijn en 1 glas spawater. 2 lekkere kleine toetjes als afsluiting en ik kan er weer tegen. Jan had ook die verrukkelijke spinazie, een bord vol en daarboven op nog een paar lamskoteletjes.
De middag besteden we aan puzzelen, lezen, Italiaanse les, koffie met koek en nu dit verslag schrijven. Het is nu 6 uur en dus tijd om ons om te kleden. Aan tafel willen we er toch netjes bijlopen. Vanavond is onze theaterbeurt. Georges Montager gaat weer zingen. Hij kan erg goed de liedjes van Frank Sinatra vertolken. We kijken er naar uit.

Donderdag 16 april 2020. Op zee

En inderdaad, hij stelde niet teleur met zijn show. De band speelde ook mee en met de zangeres van de band zong hij het duet uit de West side story.
Na de show hebben we nog even nagezeten in de Grand Bar met Renata, Albino en Marina. Ook Maria van het animatieteam komt altijd even buurten en praat dan honderd uit met Albino. Maria komt uit Peru en geeft de Spaanse lessen hier aan boord. Dat doet ze met heel haar hart. Ze geeft haar studenten ook wel 20 bladzijdes huiswerk op. Toch vindt iedereen dat o.k., want ze blijven komen bij haar. Zij heeft straks wel een probleem om naar huis te komen, als de vloot voor een paar maanden stil gelegd wordt. Het kan zijn dat zij gewoon aan boord moet blijven met nog meer Zuid- Amerikanen die niet naar huis kunnen, omdat er niet gevlogen wordt op hun landen. Ook het personeel heeft moeten aangeven waarnaar toe ze gebracht willen worden. Marina en haar man blijven in Italië, alhoewel ze ook een stekkie in Brazilië hebben. Maar Christiano is inmiddels Italiaan geworden en kan dus bij de ouders van Marina intrekken. Ze zijn op 20 april 1 jaar getrouwd.
We liggen nu, het is nu even over 12 uur ’s middags, voor de kust van Sicilië, voor een medische evacuatie. Die is al om 10 uur vanmorgen uitgevoerd met een tender en de kustwacht er bij. De tender is al terug, maar toch varen we nog niet weg. Ook komt de kapitein niet met de dagelijkse update om 12 uur precies. Er is vast iets aan de hand, alleen weten wij niet wat. We zitten nog even op ons balkon, maar ik vind het koud worden en ga naar binnen.
Na de lunch gaan we weer bridgen. Maar Jan had gelijk dat er wel wat aan de hand is. Want we zijn nog niet met het 2e spelletje klaar of de kapitein kwam met de mededeling dat de afgevoerde persoon de symptomen vertoont van corona. Dat moet nu eerst aan de wal onderzocht worden. Totdat de uitslag er is, moeten wij in de cabine blijven, als voorzorg. Dat is even wennen en we zitten dan ook beetje raar te kijken. Dit kwam als een donderslag bij heldere hemel. We prezen ons al steeds de hemel in dat we op een schoon schip zitten.
We snappen dan ook niet hoe deze passagier het virus toch heeft kunnen oplopen als hij/zij positief zou blijken te zijn. Enfin, we blijven maar optimistisch, anders zijn we echt in de aap gelogeerd, want waar komen we dan nog aan land? En hoe komen we thuis. Het is duidelijk dat Jan en ik niets mankeren. We maken er in de hut het beste van. Gelukkig kunnen we naar buiten op ons balkon. Hopelijk komt de zon morgen weer tevoorschijn.
Morgenochtend krijgen we een continentaal ontbijt geleverd. Het tafeltje van het balkon staat nu op de gang voor de deur om de maaltijden er op te zetten, met een klop op de deur.
Vanmorgen hadden we nog een was ingeleverd en die werd vanavond ook al weer terug gezet, ook op het tafeltje met een klop op de deur.
Van de een of andere activiteit is uiteraard geen sprake meer. Geen show en ook geen dansje na afloop in de Grand Bar met Albino en Renata en ook met Marina en Maria van het animatieteam.

Vrijdag 17 april 2020. Op zee

De hele dag hebben we ons in de hut en op het balkon vermaakt. Het ontbijt, de lunch en het diner werden keurig op het tafeltje voor de deur gezet. Het eten smaakte even lekker als in het restaurant. Gisteravond hebben we een menu mogen kiezen. Dat wordt dan toch maar mooi voor meer dan 1000 hutten gemaakt en gebracht. Een heel werk voor de bemanning.
Een paar keer kwam de kapitein met een bericht dat er nog niets te melden was. En de belofte dat als dat wel zo was dat hij daar meteen mee zou komen.
Wij hebben ons boek uitgelezen. Op het balkon heb ik wat oefeningen gedaan. We hebben gezwaaid naar Renata en Albino. Zij hebben namelijk 4 hutten verder ook een balkonhut. Toch nog menselijk contact. Verder hadden we prachtig uitzicht op Marsala. Er komen uitstekende wijnen vandaan. Helaas lagen we in de schaduw, dus zonnen was er niet bij.
Verder hadden we de hele dag de tv aan. Voor een keer was het ook wel lekker om ongegeneerd spelletjes op je tablet te spelen zonder je schuldig te voelen over het geluilak.
Om 9 uur ’s avonds kwam het verlossende woord : de zieke had geen coronavirus onder de leden. Hij was 3x getest voor de zekerheid. Een 2e mededeling was dat om 22.00 uur de muziek in de Grand Bar weer zou gaan spelen. Uiteraard zijn we meteen naar buiten gegaan, Renata kwam al op de deur kloppen. Wat een opluchting dat het negatief was voor die mijnheer. Het blijkt een 79-jarige Italiaan uit Livorno te zijn. Die is op Sicilië achter gebleven.
Wij hebben heerlijk nog tot bij 12en rondgelopen. Ook nog met Marina en Christian gekletst en met Phoebe, een Filipijnse kelnerin. Zij had samen met haar collega’s een extra lange dag moeten maken. Maar iedereen is echt blij dat er geen virus aan boord is. Het was ook eigenlijk ondenkbaar hoe dit dan aan boord gekomen had moeten worden.

Zaterdag 18 april 2020. Op zee

Vanmorgen was het ontbijt weer als van ouds. Ik heb lekker 2 verse broodjes met boter en kaas gegeten en Jan ging weer aan zijn 2 gebakken eieren op een bruin broodje. Wat kan dat toch lekker zijn. Dit wil niet zeggen dat gisteren de croissantjes en broodjes niet lekker waren, maar met elkaar in het Lido/buffet smaakt het toch nog lekkerder.
Na de lunch zijn we weer gaan kaarten. Het is een van de laatste keren. Dat kan dus voorlopig niet meer thuis, met zijn vieren bridgen. Alleen online kunnen we dan nog oefenen, maar dat is niet leuk. Niet getreurd, nu zien we nog veel mensen om ons heen en dat alleen is al genieten.
’s Avonds komen Maria en Marina van het animatieteam bij ons zitten, erg gezellig. Ook later op de avond nog een ander Italiaans echtpaar en dan haak ik wat het Italiaans betreft echt af. Het is wel grappig dat Renata het Italiaanse verhaal dat verteld wordt, nog eens apart aan mij uitlegt en dan begrijpelijk voor mij, zo lief is dat. En dan kan ik Jan weer op de hoogte brengen.
Albino zit al in over het pakken van de spullen. Renata heeft namelijk heel veel gekocht onderweg en op het schip, zoals tassen, 2 schilderijen, jassen, beelden van Paaseiland 2 grote en 12 kleine, te veel om op te noemen. Albino ziet zijn geest al dwalen om het allemaal van het schip af te krijgen. Het is allemaal “brute” en “tremende” . De hele hut van hun staat vol. Gelukkig ben ik niet zo van al dat shoppen. We hebben zo al genoeg mee te nemen. Morgen gaat de laatste week in.
We weten al dat de 168 Spanjaarden in Barcelona op de 20ste van boord gaan. Het was nog de bedoeling om de 400 Fransen er in Marseille af te zetten, maar mijnheer de prefect heeft daar een stokje voor gestoken. Nu moeten ze mee naar Genua waar we allemaal van boord gaan. Het is te belachelijk voor woorden. Macron heeft zijn mond vol over het terugbrengen van Fransen van over de hele wereld, maar de Fransen die aan de kade van Frankrijk gebracht worden mogen er niet in. Bizar.
Grappig is dat een paar weken geleden een groep Fransen eisten van de Costa dat ze in Marseille perse van boord gezet werden. Dat wil de Costa graag, mag het van de Franse overheid niet. Hoe beschaamd wil je het hebben.
Verslag nr 20 van de wereldcruise.

week 16.

Zondag 19 april 2020. Op zee

Nog een paar dagen en dan is de reis over. We moeten nu toch echt beginnen met pakken. Dat lukt uiteraard met de grootste koffer. Die zit nu vol met kleding die we niet meer nodig hebben. Toch blijft er nog genoeg over om de overige 3 koffers te vullen. Daar heb ik nog 2 dagen de tijd voor. Morgen word ik nog geknipt door een medepassagier die zijn hele leven kapper was. Dat is een meevaller, want ik heb weinig vertrouwen in de kappers hier aan boord. Nog afgezien van het feit dat het ook te duur is. En thuis kan ik voorlopig niet gaan, dus bof ik maar weer dat ik op tijd ontdekt heb dat deze mijnheer kapper is en al meerdere keren hier aan boord mensen geknipt en gekleurd heeft.
We komen morgen dus in Barcelona aan en dinsdag 21 april in de middag in Genua. De ontscheping begint op woensdag de 22ste. We weten nog niet of wij als eerste aan de beurt zijn of niet. Maar we staan dan wel paraat. Dus dat wordt pakken geblazen.
Vandaag zijn we toch nog maar een keer gaan kaarten. Het ging veel beter dan gisteren (44% tegen 52%). Een van de vaste kaarters heeft geld opgehaald voor onze bridgeleider Paci en hem dat met een speech aangeboden. Daar werd Paci dusdanig emotioneel van dat hij even geen woord kon uitbrengen. Dat is toch wel mooi.
In het restaurant was er nog de Napolitaanse avond met polonaise en zo. Zoals dat altijd bij de Costa gedaan wordt.
Ook wonen we nog in het theater de laatste show bij, filmmuziek van Enrico Morricone gespeeld door de 5 klassieke dames. Hebben we ook weer van genoten.
Natuurlijk komen we na afloop nog samen in de Grand Bar voor de laatste keer.

Maandag 20 april 2020. Barcelona

We komen al vroeg in Barcelona aan. Hier gaan alle Spanjaarden en misschien ook wel Portugezen van boord. Dat heb ik nergens gehoord, maar dat zou logisch zijn.
Om kwart voortien komt er over de intercom een oproep aan alle Fransen om te verzamelen in het theater op dek 2. Er is een mededeling van de Franse regering. Al duidelijk was dat er voor Marseille geen toestemming gegeven werd door de prefect om hier te ontschepen. Uiteraard is dat voor de Franse regering een blamage van de 1e orde. Daarom is er op het laatste moment een andere oplossing gevonden voor de 400 Fransen om aan land te komen. Er worden bussen gestuurd om alle Fransen naar Montpellier te vervoeren. Daar wordt iedereen medisch getest en een vrijgeleide gegeven om door heel Frankrijk te reizen. Er zijn hotels bereid gevonden om mensen 1 nacht te laten slapen en dan de volgende dag verder reizen met openbaar vervoer of anderszins. Het hotel en verder vervoer is voor eigen rekening. Men moet om 12 uur melden of men van deze regeling gebruik wil maken. En dan als de donder de laatste zaken nu meteen inpakken.
De eerste Spanjaarden gaan er al af. Mondkapjes voor en handschoenen aan en 2 meter afstand houden. Dus niet samen naast elkaar van het schip aflopen, dat is even omschakelen voor ons.
De Fransen gaan om half 4 van boord af en om 6 uur varen we weer weg om op dinsdagmiddag in Genua aan te komen. We eten nog heerlijk en hebben het nog leuk met elkaar. Inmiddels heb ik al 2 koffers ingepakt en ook de schoenen in een tas gestopt. Morgen ga ik weer verder. Jan is nog behoorlijk verkouden en dat komt snel op en is ook weer snel over. Hij gaat vanavond na de koffie meteen naar bed. We hebben dus niet gekaard. Gisteren was dat voor ons de laatste keer. Ook morgen willen we niet gaan, dan heb ik wat meer ruimte om te pakken en zo. Het wordt wel spannend hoe we naar huis gaan en vooral ook wanneer.

Dinsdag 21 april 2020. Op zee

De ochtend doen we toch nog rustig aan, piano, piano. We nemen zelfs nog een café macchiato en een biertje. Dan gaan we toch aan de gang. Na de lunch de laatste koffer en dan ben ik bijna klaar. De handbagage doe je altijd als laatste. Om half 5 krijgen we de voorlichting wat er gebeurt bij de ontscheping en hoe en wanneer we dan de info krijgen en er af gaan.
Als we de info in de hut krijgen, moeten we er de volgende dag af. Van de ambassadeur uit Rome krijgen we een mail dat ze van de Costa begrepen hebben dat we met de bus naar huis gaan en dat de Costa voor alles zorgt. De koffers worden nagebracht.
Na het diner drinken we nog de laatste café macchiato met Albino en Renata en dan gaan de mannen naar de cabine om te kijken of wij morgen dan inderdaad aan de beurt zijn. Wij hadden al zoiets gehoord, want vanaf morgen half 8 staan de lunchpakketten klaar op dek 3 in het restaurant. En inderdaad om kwart voor tien worden we in het theater verwacht. Daar krijgen we onze paspoorten met een stempel van de autoriteiten om Italië binnen te komen en een laissez-passer om door Europa te reizen.
We krijgen nog eens tijdens de voorlichting op het hart gedrukt om 2 meter afstand te houden, de mondkapjes niet af te doen en de handschoenen aan te houden. De handbagage wordt ook nog gescand op het virus voor we de bus ingaan. Dan rijden we non stop door naar Nederland. Er is toilet aan boord. Waar we afgezet worden, horen we mogen. We laten het helemaal over ons heen komen. In de bus zitten ook de oma, 2 moeders en 2 kinderen, een mannenpaar en het stel dat de Telegraaf heeft verteld dat we op een dolend schip zitten. En dan nog 2 Nederlanders die we niet kennen. Het ene stel is nicotineverslaafd. Voor ons is het onduidelijk of er een stop ingelast wordt voor deze rokers. Ik ben bang van niet.
Laat op de avond, nadat we emotioneel afscheid hebben genomen van Renata en Albino, Marina en Christiano en Maria en Ricardo en Elana van het animatieteam en van Phoebe, die ons ’s avonds van drankjes voorziet en trouwens ’s ochtends de koffie voor Renata en Albino verzorgt. Er wordt hier en daar een traantje gelaten. Het is niet niks om 16 weken samen door te brengen in deze zeer spannende tijd. Het is aan de hele crew van hoog tot laag te danken dat wij, (verwende) passagiers een onbezorgde tijd hebben. We hebben geen virus, kunnen met iedereen praten, eten, dansen, wandelen, zwemmen, sporten, enz. De kapper, pedicure, masseuses, alles is te gebruiken. We leven nog in het pre-1,5 meter tijdperk.
En dat gaan we pas goed beseffen als we 14 dagen in quarantaine moeten en niemand mogen zien en zelfs niet naar buiten mogen om boodschappen te doen. Dat is andere koek. Wij hadden nog wel een hele tijd zo door willen gaan, maakt ons niet uit waarheen, als het maar veilig en gezellig is met al deze zelfde mensen om ons heen. Het was echt heel speciaal.
Nu staan alle 6 de koffers op de gang, Jan zijn werk en zit ik nu om 1 uur ’s nachts dit verslag te tikken.

Woensdag 22 april 2020. Genua

Of we er nu af gaan is nog maar de vraag. Toen ik gisteravond afsloot, lagen we nog steeds voor anker, omdat de wind verkeerd staat om de ietwat kleine baai binnen te varen om aan de wal te komen. Zo liggen we al sinds half 6 en er was geen beweging te bekennen. Tot in het zicht van de haven heeft de kapitein en de hele organisatie voor de ontscheping met obstakels te maken.
Het parool voor ons is maar weer: “afwachten”.
We zijn om een uur of 2 binnengevaren. Meteen zijn de ontschepingsprocedures opgestart. Voor ons zit het er voor vandaag niet meer in. Renata en Albino gaan wel naar huis. Ze moeten zich om vier uur melden in het theater. Dan zijn er al 3 groepen om kwart over drie opgeroepen. Het duurt lang, want iedereen moet zijn paspoort met stempel ophalen. Pas om vijf uur zijn ze aan de beurt. Dan mondkapjes op, handschoenen aan en het schip af. Ik loop mee tot de lift. Ciao ciao, we hadden een erg mooie tijd samen. Wat is het toch een wonder dat je steeds mensen treft die je liggen. Zij zijn in een paar uur thuis. Om 9 uur krijg ik een whatsappje dat ze aan tafel zitten. Ook de boodschappen worden getoond. Andrea, hun zoon, heeft zijn stinkende best gedaan. Hij heeft zijn moeder heel erg gemist, ondanks dat hij getrouwd is en een drukke baan heeft.
Wij gaan maar weer aan tafel. Er is ook nog een prachtige show van de cast. Dat wisten wij niet, want eigenlijk zouden we hier niet meer zijn. Gelukkig zei Ole Olson het ons. Na de koffie en het laatste drankje nemen we afscheid voor de 2e keer van Maria, Marina en Christiano van het animatieteam en van Phoebe die zo goed voor onze drankjes zorgde.
Dan gaan we maar naar de hut. Het is stil in de Grand bar. We blijven nog even op het balkon zitten met uitzicht op Genua. Dan is het bedtijd en zit de reis er op. We hebben een nieuwe kleur label gekregen. Dat gaf nog verwarring, want de kleur van onze koffers was geel. En nu hebben we oranje labels. Maar die geven alleen maar de tijd en de plaats aan waar je verwacht wordt. De onze is half tien en dat is redelijk. De oude tijd was kwart over zeven. En dat is vroeg.

Donderdag 23 april 2020. Genua

De wekker gaat om 7 uur, we zijn er klaar voor. Nog even een lekker ontbijtje naar binnen werken en dan is het wachten op de dingen die komen gaan.
Om tien uur is het zover. Paspoorten en een vrijgeleide van onze eigen overheid mee dat we door heel Europa mogen reizen en we gaan op pad. Bij de uitgang wordt onze temperatuur gemeten. De mijne is 36,0 en dat is perfect, het wordt genoteerd op het officiële document van de Italiaanse overheid. Dan zoeken we onze bus op en gaan met nog 12 Nederlanders op pad. Het is nog even schrikken dat we allemaal een lunchpakket hebben meegekregen. Maar het is toch o.k.
Tot aan de Franse grens bij de Mont Blanc zitten we in deze bus. De rit duurt 4 uur. Dan stappen we over op een Franse bus tot aan de Belgische grens. Daar stappen we nog een keer over en dan worden we toch allemaal thuis gebracht. Voor ons duurt die reis het langst. Het zal al wel tegen de ochtend zijn als we aankomen.
Ik zit dit verslag nu in de bus te tikken. Bij Metz worden de chauffeurs gewisseld en dan zijn we na 11 uur bij Longwy voor de volgende wissel. Het is nu 10 uur.
Jan zit schuin voor me en doet al vaker zijn stoel naar achter m een tukkie te doen. Ik kan dat niet. Vandaar dat ik dan ook nu maar het verslag zit te tikken.
Nog even een schandaaltje. Een stel had vorige week de Telegraaf gebeld over de slechte behandeling en het dolende schip waar ze op zaten. Dat vonden wij al onterecht en hebben geprobeerd er een ingezonden brief over geplaatst te krijgen. Daar wilde de krant niet aan. Ook in de rubriek Wat U Zegt plaatste onze mening niet. Een positief stuk is niet sesationeel genoeg. Maar vandaag ging de ontevredenheid nog door. Het ministerie van BuZ werd gebeld en er werd verteld dat ze in een binnenhut hadden gelogeerd en dat ze 6 weken gevangen hadden gezeten. Daar heb ik een mail naar de ambassadeur in Rome gemaild om die valse berichten recht te zetten. Van gevangen gezeten hebben was geen sprake. Ik hoop dat mijn bericht doorgegeven wordt. Wat een vervelende lui zeg. Alles weten ze beter en niks is er goed aan de Costa. Die gaan dus nooit meer mee,

Vrijdag 24 april 2020 Op weg naar Nederland

Hoe laat we daadwerkelijk thuis zijn gekomen. Vertel ik de volgende keer. De koelkast staat aan en Monica heeft er al het een en ander aan boodschappen en een soepje ingezet. Zo lief is dat. Het huis is ook al schoon. Daar heeft Renee voor gezorgd. Ook het gras is al een keer gemaaid. Het is wel heel droog. Dus dat wordt sproeien geblazen.
Om 2 uur in de nacht stapten we over op de Nederlandse bus bij Eijsden. Deze bus spande de kroon voor wat het overslaan van banken betreft. Er is om en om een hele zitting uit gesloopt en voor de duidelijkheid is er ook nog een rood-wil lint afgezet. Dat is niet erg, ware het niet dat de overgebleven banken heel dicht op elkaar stonden en ik mijn knieën niet kwijt. We reden langs Eindhoven, Goirle, Breda, Amersfoort en Vinkeveen. Daar heeft de chauffeur zijn uren gemaakt en werden wij voor het laatste stuk in een mooie taxibus gezet en voor de deur afgezet. Dit was om 8 uur ’s ochtends pas na 21,5 uur busvervoer. We waren bekaf en kropen dan ook om half tien ons bed in. We werden trouwens door Peter en Monica verwelkomd. Peter had al 4 (!) uur lang zitten wachten op ons. Heel aardig weer. Na de eerste post en een kopje thee gingen we dus naar bed tot een uur of 4. Gelukkig konden we het deze vrijdag het verder tot 11 uur uithouden en toen was de vakantie wel voorbij. Nu gaan we wennen aan de nieuwe situatie vanwege de coronacrisis.

Zaterdag 25 april 2020. Wieringerwerf

Jan had gisteren nog de GGD gebeld of wij in quarantaine zouden moeten omdat we uit een onveilig land kwamen. Maar dat hoefde helemaal niet. We voelen ons prima en dat is voldoende.
Dus gaan we vandaag zelf onze boodschappen doen. Dat wil zeggen, 1 van ons 2en. Dat ga ik doen , want Jan hoest toch nog teveel en dan is het vervelend om zo in een winkel rond te stappen. Ik doe bij het uitstappen van de auto mijn mondkapje op. Het blijkt dat ik de enige ben in Deen. Met Corrie Kamp praat ik even voor de winkel en op afstand van 1,5 meter. Ook in de winkel houdt iedereen afstand van elkaar en wacht men beleefd tot de voorganger of de voorbijganger klaar is of voorbij is. Het is lekker rustig winkelen zo. Ook bij de kassa staan er lijnen op de vloer voor de vereiste afstand. Buiten staat een meisje de winkelwagentjes steeds te ontsmetten. Een muntje is niet meer nodig.
In de middag maak ik alleen een wandelingetje en kom 2 mensen met een hondje tegen. Nu kom je hier bijna nooit iemand tegen, maar toch is het rustig op straat.
Verder hebben we veel msncontact en whats app contact met deze en gene en dat is ook leuk.
Jan is bezig om alle papieren op te ruimen en te rangschikken. Ook hadden we nog een rekening te betalen die al in januari betaald had moeten worden. Er staat bijna een deurwaarder voor de deur.
Het volgende dilemma is nu : gaan we op maandagavond digitaal bridgen met stepbridge als programma en dat kan dan toch met onze eigen club. Dat moeten we nog beslissen.
De koffers worden door de Costa nagebracht en dat kan nog wel even duren, van 10 tot 20 dagen. Geen probleem, dan hoef ik nog even niet uit te pakken en te wassen.
Nu is het wachten op het einde van de lock down in de hele wereld, zodat we weer kunnen gaan reizen en cruisen. Dat kan nog wel even duren. Onze eerstvolgende reis begint op 22 november dit jaar. Misschien is dat nog wel te optimistisch gedacht. Er gaan ook geruchten dat er grote cruisemaatschappijen failliet gaan. Dat zou jammer zijn. En dan gaat er een wel een doorstart gebeuren. Maar de schuldeisers kunnen fluiten naar hun geld. De toekomst zal het leren.
Voorlopig hebben we met deze cruise een fantastische reis gemaakt met de Costa Deliziosa geleid door de meer dan fantastische kapitein Nicola Alba.