REISSCHEMA:

week 1.

Zondag 5 januari 2020. Venetië

Vandaag gaat het dan toch gebeuren : we gaan op wereldreis, dat wil zeggen de hele wereld over per cruiseschip. We zijn er wel een beetje opgewonden van, want het is tenslotte niet niks om zo de wereld over te reizen.
Vanmorgen hebben we de People Mover nog genomen naar het centrale plein in Venetië, waar alle bussen en waterbussen aankomen. Ook moet je hier naar het station toe lopen over een tamelijk hoge brug heen. Bijna iedereen is van boord gegaan. Morgen in Bari gaan de laatste weekgasten nog van boord en dan omen er weer nieuwe aan boord.
De Coöp is open en wij doen de laatste inkopen zoals papieren zakdoekjes en toch nog tandpaste. Dan gaan we terug en zijn we aan boord. Het feest kan beginnen.
Na de sloepenrol begint de Farewell party op dek 9 bij het zwembad. Hier zit ik nu alvast het begin van het verslag te tikken in afwachting van het feest.
Wij hoeven niet meer bij de sloepenrol aanwezig te zijn natuurlijk. Om 5 uur varen we weg. Misschien zien we nog iets meer bij het wegvaren dan vorige week, alhoewel het dan toch al weer donker gaat worden.
Het diner hebben we nu op dek 3 aan tafel nr. 231 zoals we wilden. Een tafel voor 2 aan de reling zodat we het restaurant op dek 2 in kunnen kijken. Aan het raam heeft geen zin, want het is overal na 6 uur donker.
Aan het tafeltje naast ons komt een Frans echtpaar zitten en die knikken alleen maar een keer genadig. Wel zo rustig. Achter ons is een tafel voor 8 en daar komt een gemengd gezelschap Amerikaans sprekenden zitten. Die conversatie kunnen we moeiteloos volgen.

Maandag 6 januari 2020. Bari

Op aanraden van een oudere dame vorige week hebben we een excursie geboekt in Bari. We komen om 14.00 uur aan en worden al eerder in het theater verwacht. Helaas duurt het erg lang voor we van boord kunnen. Eenmaal in de bus horen we dat we in een gemengde Duits/Franse groep zitten. Er zijn dus 2 gidsen die om beurten hun woordje doen. We rijden naar Matera, een stadje op een uur rijden van Bari af.
Ook nu horen we in de bus weer de hele geschiedenis van de streek Apulië. Deze naam betekent : geen water, het regent er dan ook zelden. Er zijn grote onderaardse waterreservoirs aanwezig. Wat ik dit keer wel begrepen heb, is dat ik snap wat de Noormannen hier zo ver van huis te zoeken hadden. Ze kwamen op “uitnodiging” van de paus. Die wilde namelijk na het schisma van 1054 af van de Byzantijnen/Saracenen/ Arabieren af op zijn grondgebied Italië. Hij vroeg de Noormannen om die klus voor hem te klaren en die deden dat met verve. Ze bleven daarna wel en overal zie je dan ook Normandische kerken verschijnen. In 1061 was heel Zuid-Italië weer Rooms-Katholiek. Daarna vond men in het arme Bari dat het wel een aantrekkingspunt kon gebruiken en vissers roofden de botten van de heilige Nicolaas in Myra en begroef ze opnieuw in de Nicolaaskerk alhier. Dat trok veel pelgrims aan en dus inkomsten.
Enfin, op weg naar Matera werd er verteld dat er in deze regio veel Russisch en Franse tarwe verbouwd wordt, goed voor alle pasta’s etc.
Om half 4 komen we in Matera aan en na een sanitaire stop lopen we dan, goed beschermd tegen de snijdende kou, het stadje in. Eerst hebben we zoiets van :”Is dit het nou?”. Maar als we uiteindelijk bij een balustrade komen en de diepte in kijken, snappen we dat we hier iets bijzonders zien.
Het oude gedeelte van Matera is namelijk gedeeltelijk in rotsen gebouwd, het zijn grotwoningen met een of meerdere verdiepingen er boven op gebouwd. In de uitgesleten kloof kon met in de zachte kalkzandsteen uitstekend een grotwoning uithakken met meerdere kamers of verdiepingen. Er wordt verteld door de gids dat Matera, na Jericho en Aleppo de 3e stad is die sinds de urbanisatie gebouwd is. Al duizenden jaren wonen hier mensen. Er was geen stromend water. Er waren wel waterputten in en tussen de huizen. Behoefte werd op stenen emmers gedaan. Verwarming bestond uit het houtvuur in de keuken onder de enige schoorsteen in huis. Wel was er zelfs een stal voor de dieren. Dat gaf uiteraard ook warmte.
Wij hebben met verbazing staan kijken naar dit geheel aan huizen en kerken. In 1952 kwam de Italiaanse president kijken en constateerde dat de woonomstandigheden niet meer aan de moderne tijd voldeden. Hij liet nieuwe huizen bouwen. Wie het zich kon veroorloven, mocht er 1 kopen, zo niet dan mocht men er toch sociaal in wonen en verviel de oude woning aan de staat. Hierdoor bezit de staat nog steeds het grootste deel van Matera. Er woonde eerst helemaal niemand meer. Totdat men er in de 80-er jaren achter kwam dat het wel eens interessant kon zijn om het totaal te conserveren en te bewaren voor het nageslacht. Nu wonen er weer een paar duizend mensen en kan je er een hotelkamer boeken.
Er moet wel gezegd dat er in het begin veel weerstand was tegen het verhuizen. De sociale structuur werd er mee teniet gedaan.
Een van de grotwoningen was een museum geworden en dat bezochten we natuurlijk. De woning bestond uit 3 verdiepingen, heel apart. Ook was de ernaast gelegen kerk open als museum.
Deze excursie vonden we tot nu toe, met Alberobello, een van de hoogtepunten van de reis tot nu toe. In het donker liepen we terug naar de bus. De straten waren nog in kerstverlichting en dat was ook nog sprookjesachtig. Na de siësta zie je iedereen weer de straat op komen, ondanks de echt snijdende kou. De bontmantels zijn niet te tellen, hier geen bontschaamte. En ze zijn nog niet eens overbodig of zo. Wij hadden gelukkig ook alles aan wat we bij ons hadden. Jan had alleen zijn wollen trui uitgelaten en spoedde zich na afloop dan ook terug naar de bus.
We waren pas na 7 uur op het schip en hebben boven in het Lido/buffetrestaurant gegeten, ook heerlijk. Het eten smaakt ons steeds uitstekend. En er wordt continu met wijn, bier, water en frisdranken rondgelopen. Er is steeds volop drank, geweldig vinden wij dat. Niet dat we ons bezatten, maar er wordt totaal niet beknibbeld op drank tijdens de maaltijden.
Morgen hebben we een zeedag, op weg naar Messina op Sicilië.

Dinsdag 7 januari 2020. Op zee

Zoals ik al aankondigde, hebben we nu een zeedag en dat betekent pas om 8 uur op en langzaam op gang komen.
Bij het buffet is het om 9 uur nog niet druk. Er zijn heel veel Duitsers/Zwitsers aan boord en ook nog al wat Fransen. De Italianen zijn duidelijk in de minderheid. De rest van de nationaliteiten (140 personen ongeveer) spreekt Engels, dus ook Scandinaviërs, Vlamingen, Nederlanders en de Aussies, Canadezen, Engelsen en Amerikanen uiteraard. In Rome zullen er wel nog Italianen aan boord komen en in Marseille de Fransen en in Barcelona de Spanjaarden, denken wij zomaar.
Alhoewel we ’s middags in het casino het Franse echtpaar ontmoeten, dat we al op de Victoria afgelopen maart hebben leren kennen. Zij waren toch al in Venetië aan boord gekomen. Leuk om deze aardige mensen weer te zien. Zij herkenden ons ook, Jan uiteraard aan zijn snor.
Verder valt er van deze dag niet zoveel te vertellen. Een beetje sporten (ik) en relaxen (samen) en dat is het wel.

Woensdag 8 januari 2020. Messina

De haven die we hier op Sicilië aan doen is Messina. We hadden een excursie geboekt naar de vulkaan de Etna. Die excursie werd geannuleerd, eerst vanwege het slechte weer, toen vanwege het tekort aan Engelse deelnemers. Maar uiteindelijk vonden we uit, was de tocht er ook voor de Duitsers uitgehaald. Het weer speelde dus parten. Er lag sneeuw boven op de vulkaan. We hebben we aan het excursiebureau verteld dat we in het vervolg graag op tijd op de hoogte worden gebracht mocht er weer een excursie in het Engels niet doorgaan. Dan worden we graag bij de Duitse groep ingedeeld. Die gaat altijd door, zo denken wij. De groep belangstellenden zal zeker nooit klein zijn gezien het aantal Duitsers etc. dat er aan boord is.
Enfin, dan geen excursie, want naar Taormina zijn we al geweest.
We liggen hier in Messina maar een halve dag. Meer dan genoeg voor ons om de stad in te lopen. Het schip ligt hier geweldig. Je steekt de straat over en je bent meteen in de stad. We lopen naar de basiliek en gaan naar binnen. Hier staat de grootste en mooiste stal die we tot nu toe gezien hebben, met echte dakpannen, druivenranken, bladeren, echt helemaal compleet. Gelukkig heeft Jan er veel foto’s van gemaakt. Naar de schatkamer vol goud en zilver willen we niet, maar de campanile/klokkentoren oplopen doen we wel. Ik dacht dat er een lift was, maar helaas, het werd lopen. Maar dat hebben we allebei gefikst. Ons werd verteld dat dit het grootste mechanische uurwerk ter wereld is. Het bestaat uit meerdere verdiepingen. En je kan op de schans uitkijken over de stad.
Na weer afgedaald te zijn op de begane grond hebben we een wandelingetje gemaakt. Jan wil nog graag een bepaald snoertje kopen en daar zoeken we naar. Onderweg nemen we op een klein terrasje, tussen alleen maar Italianen, een bakkie koffie. Jan een dubbele espresso en ik een espresso met warme melk en betaal daar totaal 1,50 euro voor. Ik was totaal verbijsterd. Een snoertje hebben we niet gevonden, maar in de cruiseterminal kopen we een goede rugzak en een strandtas. Dan kunnen we Messina wel verlaten, wat ons betreft. Om 2 uur precies varen we dan ook weg.
Nu zit ons balkon aan de zonkant en genieten we van een heerlijk middagzonnetje bij het wegvaren. We varen door de straat van Messina, een zeer nauwe doorgang tussen het vaste land en Sicilië in. Tot na vieren zitten we op ons balkon, daarna wordt het al gauw te fris. En gaan we naar binnen om te gaan quizzen of zoiets.
’s Avonds in het theater kijken we naar een jongleur/acrobaat/handschaduwartiest die we al eens eerder gezien hebben. Vooral dat laatste is wel erg leuk.

Donderdag 9 januari 2020. Civitavecchia

Vandaag is Civitavecchia aan de beurt, de havenstad van Rome. Het is prachtig weer, zonnig en al een beetje warm in de zon. Wij lopen om 10 uur de stad in, samen met nog stroom passagiers, ook van de Costa Smeralda die er ligt. In de eerste de beste winkel voor mannenkleding gaan we naar binnen. Jan heeft wel niets nodig, maar een mooi vest in de uitverkoop is nooit weg. Hier in Italië houdt men vast aan de reguliere uitverkoopdata. Hier duurt de uitverkoop tot 9 februari. Helaas is xxxL nog wat te krap voor Jan en gaat de koop niet door. Dan weer verder de mooie voetgangerszone op. Hier zijn allerlei schoenenwinkels en bij Moderna vindt jan wat hij zoekt: een paar lichtgewicht sportschoenen, dit keer Geox-en. Uiteraard met korting : 30%, mooi meegenomen.
Na een rondwandeling over de markt en een bakkie koffie gaan we richting zeekant en de zonnige boulevard op. Hier strijken we neer en nemen een heerlijk glas rode Toscaanse wijn, ook hier weer voor een schappelijke prijs : 3,50 euro per glas.
Dan is het weer welletjes en lopen we terug naar het schip.
We varen pas om 6 uur weg en nemen er ons gemak van. Na de ruim in de tijd uitgemeten lunch trekken we ons even terug voor wat rust. Ook hier kunnen we lekker in de zon zitten.
Ik lees mijn krantjes die ik download als we in een haven liggen. De roaming kan dan in Europa aan, met dank aan de Europese wetgeving van onze eigen Neelie Kroes.
’s Avonds in het theater de slechtste show die we tot nu toe gezien en vooral gehoord hebben. Zanger Roberto Sinaloga schreeuwt al zijn liedjes de zaal in op volle sterkte. Er zit geen enkele nuance in. Gelukkig heb ik mijn oorpluggen bij me, broodnodig deze keer. Het merendeel Duitse publiek reageert ook al niet zo enthousiast als de Italiaanse zanger wel zou willen. Bovendien zijn we met veel ouderen en die zijn over het algemeen niet gecharmeerd van veel lawaai. Kortom: geen succes.
We hebben inmiddels van de kapitein vernomen dat de haven van Marseille morgen niet aangedaan kan worden vanwege een havenstaking van 9 tot en met 11 januari. Overmacht voor de Costa, maar er moet toch een mouw aangepast worden. We stoppen nu morgen in Savona. Voor ons geen punt, hier loop je zo de stad in. Maar alle passagiers die morgen in Marseille zouden inschepen is er nu een probleem. De Costa zal wel bussen laten rijden tussen de cruiseterminal in Marseille en die van Savona, net zoals bij ons tussen Venetië en Triest.

Vrijdag 10 januari 2020. Savona

Na een rustig ontbijt lopen we dus hier in Savona de stad in. Ik heb ontdekt dat er hier een keramiekmuseum is. Er is hier een eeuwenoude majolica industrie geweest en eigenlijk nog zo. We kunnen het oude gebouw vinden en lopen er mooi een uurtje rond. De meeste aardewerk is gemaakt voor ziekenhuizen, kloosters en apotheken om de kruiden, zaden, waters en oliën te bewaren. Zaal na zaal bewonderen we de potten en vazen. Het gebouw stamt uit 1449 en is in opdracht van een paus uit deze stad gebouwd. De fresco’s zijn origineel en de dikke, houten deur ook. De aardewerken voorwerpen lopen door tot in de huidige tijd. Speels is de opstelling van de vele schildpadden die in alle zalen op de vloer opgesteld staan, alsof ze overal heen lopen.
Op weg naar het museum heb ik een nieuwe spijkerbroek kunnen kopen, een Duits model, want in de Italiaanse maten pas ik toch niet.
Na, wederom, een bakkie koffie op de terugweg houden we Savona voor gezien. De winkels gaan ook hier om 1 uur allemaal dicht. Lunchtijd voor iedereen en dus ook voor ons.
Nu, om 5 uur, zitten we in afwachting van nog veel Fransen die nog onderweg zijn. Het plan is om om 7 uur weg te varen. We zullen zien of dat inderdaad ook gebeurt, of dat de kapitein moet wachten op de laatste bussen die nog onderweg zijn. ( een vermoeden van mij, dan wel).
Morgen komen we om 13.00 uur in Barcelona aan. Volgens Jan moeten we dan hard varen om die tijd te halen.
Dat zal ik morgen laten weten.

Zaterdag 11 januari 2020. Barcelona

Barcelona. We komen inderdaad op tijd aan en om 1 uur kunnen de eerste mensen al van boord. De kapitein heeft er wel de sokken in gezet. Het schip schudde en stampte vannacht. Volgens Jan was het behoorlijk ruw weer met wel windkracht 8 of 9. Ik heb er niets van gemerkt. Vanmorgen hebben we het rustig aan gedaan. Ik heb meegedaan met 2 quizjes over Barcelona en Spanje en niets gewonnen. Dan weet je dus niet genoeg.
Na de lunch gaan we met de shuttlebus naar het begin van de Ramblas, de overbekende voetgangers straat die haaks op de haven staat. We lopen hem helemaal af en dat is best een eind. Goed opletten voor zakkenrollers, maar dat is goed gegaan.
Eenmaal aan het eind gekomen, op de Plaza Cataluna, zien we het bekende warenhuis al rechts op de hoek liggen : El Corte Ingle’s en daar moeten we wezen.
Jan wil nog een wit poloshirt kopen en dat gaan we proberen. Eerst zien we een shirt van een Italiaans merk, dat paste dus niet. Maar dan ontdekken we Ralph Lauren en daar slaagt Jan voor zowel een wit shirt als een blauw, dun vest. Helemaal blij lopen we via een andere straat terug. Hier zijn alle bekende modezaken en nog veel meer andere merken. We lopen weer in de schaduw en voelen dat het best nog koud is. Oorwarmers maar weer op en ook de pet.
Om 5 uur zijn we weer terug aan boord en nu, na het diner, tik ik nog gauw even dit verslag, zodat het voor het vertrek uit Barcelona nog op de site kan. We hebben nog roaming tot na het vertrek om 8 uur.
De kapitein vertelt net dat we over 2 dagen om 9 uur ’s ochtends in Tenerife aankomen.
Morgen krijgen we alle navigatie informatie in onze hut en dat is dan meteen leuk om over te vertellen.
Morgenavond om 9 uur gaan we door de straat van Gibraltar. Het weer onderweg zal aangenaam zijn. Wel komt de wind uit het noorden en heeft een sterkte van 20 knopen. Ook op Tenerife is het 18 graden.
Verslag nr 5 van de wereldcruise.

Week 2.

Zondag 12 januari 2020. Op zee

We zijn gisteravond om 8 uur uit Barcelona vertrokken en hebben nu 2 zeedagen voor de boeg totdat we in Tenerife zijn. De kapitein heeft al gezegd dat dat op 14 januari om 9 uur ’s ochtends zal gebeuren.
Maar nu, wat gaan we de hele dag doen. We hebben een heerlijk zonnetje op het balkon en daar gaat Jan mooi inzitten. Ik ga naar een lezing in het Frans over de geschiedenis van Spanje. Dezelfde lezing in het Engels is vanmiddag om 3 uur, maar dan willen wij gaan bridgen. Eens kijken of dat wat voor ons is.
Maar eerst dus de lezing. Hij wordt gegeven door een Italiaanse professor in de geschiedenis en inderdaad weet hij veel van de geschiedenis van Spanje af. Zijn Frans met een Italiaans accent is voor mij toch lastig te volgen. Ik moet me echt helemaal concentreren en goed kijken naar de plaatjes die hij er bij vertoont. Met name de geografie is heel duidelijk voor mij. Het verhaal gaat vanaf de Romeinen via de Westgoten of te wel de Visigoten naar de Moren die vanaf 711 Spanje hebben overlopen. Er was door het zwakke Vandaalse of te wel Westgotische bewind geen tegenstand van betekenis en in no-time hadden de Berberse moslims ( die van Marokko ) het grootste deel van het Iberische schiereiland ingenomen en stonden ze in 732 voor Poitiers. Het aardige van dit verhaal was dat de rijke bovenlaag zich in het onherbergzame noordwesten bij de Pyreneeën had teruggetrokken en was ondergronds gegaan. In Asturië-Leon is dan ook de reconquista begonnen.
Toch hebben de Moorse emirs zich tot 1492 in Granada weten te handhaven. Veel wetenschap (sterrenkunde, geneeskunde, filosofie, wiskunde om maar wat te noemen) die in de Byzantijnse annex Griekse annex Syrisch-Aramese cultuur gebruikt werd is via de scholen in Spanje in het Latijn vertaald en zo in West-Europa tot de bevolking overgeleverd. Er was een levendig verkeer tussen bijvoorbeeld Bagdad, Damascus, Cairo, Marrakesh enerzijds en Toledo en Cordoba en Granada en Sevilla anderzijds.
Enfin, het verhaal was duidelijk. Ook de kalligrafie in de verschillende stijlen en de architectuur in verschillende stijlen werd uitgelegd. Om 1 voorbeeld te noemen: de Oosterse minaretten in Istanbul bijv. zijn rond. Die in Casablanca en verder in Marokko zijn vierkant. Die in Spanje zijn ook vierkant, alleen zijn het nu onderdelen van een kerk met een klokkentoren er bovenop.
De hele lezing duurde precies 1 uur. Hierna heb ik Jan weer opgezocht en zijn we samen gaan lunchen. Dan, om 2 uur, hebben we ons gemeld in de disco, waar het bridge gebeuren steeds plaats vindt.
We hebben ons ingeschreven en hebben 5 tafels van 3 potjes kaart gespeeld. Het was erg leuk om te doen. Na elke tafel verkast oost-west een tafel verder en gaan de kaarten 1 tafel terug. Om half 5 was het gedaan en konden we aan de koffie.
Dan om 6 uur is het weer tafelen geblazen en daarna naar de show van de tenor. Die hadden wij al gezien. Wederom zien we dat de Duitsers en zo zich niet zo enthousiast uit laten bij elk Italiaans lied als de Italianen zelf. Hij krijgt de zaal maar niet mee. Niet zo gek als je de liedjes niet kent en ook nog alleen maar in het Italiaans aangesproken wordt. De 2 woorden Engels die de tenor spreekt, zijn te verwaarlozen.
Dan is het tijd om te gaan dansen. De klok wordt vanavond een uur teruggezet, dus een lange avond voor de boeg. Inmiddels hebben we min of meer contact gelegd met een Italiaans echtpaar dat vlak bij ons zit bij het diner. Zij zijn heel aardig, alleen praat hij een beetje Frans en zij 2 woorden Engels. Ik zei al dat ik na 4 maanden op dit schip gewoon al het Italiaans kan verstaan.
Maar goed, later op de avond, Jan hield het voor gezien, ben ik bij ze gaan zitten en dat was gezellig.
Morgen weer een zeedag.

Maandag 13 januari 2020. Op zee

Vanmorgen om 10 uur was er salsa les in de Grand Bar. Daarna de cha cha chaop dek 9 bij het zwembad. Daar hebben Jan en ik samen aan meegedaan. We konden hem toch nog wel.
Ook vandaag was het weer tijd om te bridgen om 2 uur. Dat gaat best goed.
Daarna zitten we op ons balkon met een drankje en kijken over de zee uit.
Heerlijk om zo te zitten. Na het diner zoeken we het theater weer op.
Het is inmiddels zaterdag nu ik dit verslag zit af te maken en ik weet waarachtig niet wat we 5 dagen geleden nog gezien hebben.
Wel hebben we meer contact gemaakt met het Italiaanse echtpaar dat heel erg aardig is.
Om half 11 zoeken we dek 9 bij het zwembad op. Vanavond wordt Europa uitgezwaaid en dat moet natuurlijk dansend op liedjes van over de hele wereld. Het is weer lekker druk en de sfeer zit er goed in. Erg leuk om te zien en om mee te doen.

Dinsdag 14 januari 2020. Tenerife

Na het ontbijt gaat Jan lekker op het balkon in de zon zitten. Het is nu nog niet zo heet dat het er niet uit te houden is.
Ik ga naar de lezing van de Italiaanse professor. Het onderwerp is dit keer : De zuilen van Hercules. Een heel verrassende lezing die over de economische concurrentie tussen de Feniciërs en de Grieken ging.
Met de zuilen van Hercules worden de beide bergen bij de ingang of uitgang uiteraard van de Middellandse Zee bedoeld, de berg Gibraltar op de Spaanse kust en een berg dicht bij de kust van Marokko. Het verhaal gaat dat de Feniciërs het verhaal de wereld hebben in geholpen om nooit voorbij de zuilen van Hercules te varen. Dan zou je onherroepelijk je ongeluk tegemoet varen. De Grieken hebben dat dus ook nooit gedaan, maar de Feniciërs voeren af en aan over de Atlantische Oceaan naar het zuiden tot aan Kameroen toe. En ook naar het noorden tot aan de zuidkust van Engeland om tin te halen. Die routes wilden ze kost wat kost geheim houden en verzonnen zit verhaal. Met veel kaarten en voorbeelden weet de docent het aannemelijk te maken. Bij Cadiz, aan de Atlantische kust, zijn namelijk veel archeologische vondsten gedaan die bewijzen dat deze stad al in de 11e eeuw voor Chr. door de Feniciërs gesticht is. Er is ook een tempel gevonden van een van hun goden Marqent, die ook de god van Tyrus was. De naam van deze god werd voor de Grieken in Hercules omgezet en voor de Egyptenaren in Osidires (?). De hegemonie in de Middellandse Zee van de Feniciërs heeft tot aan de val van Carthago, na de 4e Punische oorlog bestaan. Ze hadden 3 hoofdpunten in handen : Cadiz, Malta en Cyprus en bewaakten van hieruit de hele Middellandse Zee. De handel moest wel doorgaan.
Enfin, ik vond het weer een boeiende lezing. Bovenop de berg Gibraltar staat een monument van een grote ronde schijf met aan weerskanten een zuil met een lint er omheen gedraaid met een Latijnse tekst er op : “Nul plus ultra” , wat betekent : Ga hier niet voorbij, want dan ga je je ongeluk tegemoet.
Nu nog kennen wij allemaal deze 2 zuilen met 1 lint, wat ook nog waarde voor ons heeft en dat is het dollarteken $, er horen 2 verticale strepen doorheen te staan.
Na de lezing ga ik lekker bij Jan op ons balkon zitten tot aan de lunch.
Dan om 2 uur is het weer bridgen en daarna een drankje op ons balkon. Zo komen we de dagen wel door.
De show laten we voor wat het is en gaan boven op dek 9 bij het buffet een kopje koffie drinken. We zien nu dat er voor het diner helemaal geen buffet meer is. Na 5 uur, na de thee en het fruitbuffet wordt alles weggehaald en schoongemaakt. Iedereen moet in het restaurant eten of in de pizzeria of het speciale restaurant Samsara.
Een van de Latindansers had al geklaagd dat er geen buffet meer zou zijn, maar ik dacht voor 1 dag. Maar het is verder voor de hele reis. Dat vond hij jammer, want het eten bij het buffet was voor hen lekkerder dan beneden bij de crew.
Er is bij de lunch wel elke dag aan 1 counter een ander thema en dat ziet er dan fantastisch uit. De thema’s die we inmiddels gehad hebben zijn : taarten (zie de foto’s op fb van Jan), soepen, crêpes met ijs, vis, pasta’s, mozzarella, sushi’s en vlees. Het ziet er allemaal erg lekker uit en is niet te weerstaan. In het begin hadden wij het niet door en we hebben zeker al thema’s gemist.
Bij de thee/koffie kun je ook kleine sandwiches nemen voor als je bij de lunch al genoeg gegeten hebt voor de hele dag.

Woensdag 15 januari 2020. Op zee

Vandaag doen we helemaal niets bijzonders. We lopen een paar rondjes op dek 3 en gaan ’s middags weer bridgen. ’s Ochtends doe ik nog een keertje mee met een quiz, over foto’s van steden : waar staan deze markante gebouwen. Ik weet er 5 van de 10, te weinig voor een prijsje.

Donderdag 16 januari 2020. Op zee

Nu is er weer een lezing, dit keer over de avonturen op zee van de Portugezen en hun ontdekkingsreizen naar de oost om zelf de specerijen te halen. Die werden eerst door de Arabieren met hun karavanen vervoerd en tegen hoge prijzen verkocht, als monopolist. Daar wilde de koning van Portugal een einde aan maken en bracht in zijn paleis allemaal geleerden bij elkaar om advies te krijgen hoe dit probleem aan te pakken. Ik heb deze lezing in het Frans gevolgd, wat best moeilijk was omdat het verhaal met een zwaar Italiaans accent verteld werd zonder onderbreking van ruim drie kwartier. Gelukkig kennen we allemaal de Portugese koloniën die tijdens de ontdekkingsreizen veroverd werden, zoals Angola, Mozambique, Goa, Oost-Timor en natuurlijk Brazilië. De paus heeft toen beslist welke eilanden in de Atlantische Oceaan van Spanje zouden zijn ( de Canarische eilanden ) en welke van Portugal ( Madeira en Kaap Verdie ).
De rest van de dag verloopt weer zoals elke dag.
De show deze keer is fantastisch, namelijk een coverband van de Beatles. Dit was echt geweldig. Helaas duurde dit maar 50 minuten, het had voor de hele zaal wel 3 uur mogen duren.

Vrijdag 17 januari 2020. Op zee

Om 10 uur hadden we al een cocktailparty met de kapitein en alle Engelssprekende 5 sterren-kaarthouders. Het stelt niet veel voor en toch ga je er heen. We hebben wel kennis gemaakt met nog 2 Nederlandse mannen. Nu hebben we zowat alle Nederlanders in het vizier gehad. Nog 1 echtpaar uit Brabant hebben we niet kunnen ontdekken.
Eergisteren ben ik aan Millennium deel 6 begonnen. Dit keer was het weer heel spannend en vandaag heb ik net zolang gelezen dat ik het uit had. Dat lukte vanmorgen prima.
Ik zat nog zo in het boek, dat ik er met bridgen niet helemaal bij was. Geen hoge score dit keer, dat wil zeggen: geen ca 50%, maar 43%. Dat kunnen we beter en dat gaan we morgen proberen. Het spelen gaat erg ontspannen. Meteen na afloop, als de wedstrijdleider de scores heeft ingetikt in zijn programma, komt het resultaat op het grote scherm te zien. We spelen steeds 18 spellen en inmiddels zitten Jan en ik noord\zuid. Dat betekent blijven zitten aan de tafeltjes en de punten noteren op de scorekaartjes. Oost\west verkast na 2 of 3 spelletjes en ook de spellen verhuizen naar een andere tafel, heel handig allemaal.
De show bestond deze keer uit een trio : pianist, drummer en basgitarist en de muziek die dit Italiaanse trio liet horen, krijgen we elke avond in de Grand Bar ook te horen. Geen succes dus, vooral niet omdat het merendeel van de toeschouwers geen Italiaan is en dus ook niet mee kan zingen. We kennen de woorden niet. De Italianen eten laat en gaan naar de 1e voorstelling van de show.
Later in de Grand Bar barst het carnaval los. Veel mensen hebben ’s ochtends bij het knutselen een kostuum bij elkaar geknipt van crêpepapier en daar wordt om 22.00 uur een defilé van gevormd. Leuk om weer te zien. Daarna komt iedereen de dansvloer op.
Zo gaan we al weer naar de laatste dag van de week, maar niet nadat ik verteld heb dat Jan weer eens zijn geluk in het casino heeft beproefd en mij 60 euro winst overhandigt. De rest houdt hij zelf om weer te kunnen spelen.

Zaterdag 18 januari 2020. Op zee

Na een paar rondjes op het dek rondgelopen te hebben en een bakkie koffie speelt Jan nog wat en wint weer. Hij heeft echt altijd geluk, erg leuk voor hem trouwens.
Na de lunch weer het gebruikelijke patroon.
De show slaan we over, de acrobaten het duo Donnert, hebben we al vaker gezien.
Na de show zitten we tegenwoordig samen met Renate en Albino bij elkaar. Het gesprek gaat wel moeizaam, maar we doen van beide kanten ontzettend ons best.
En ineens hadden we een heel gesprek met een Oostenrijker uit Linz. Die kon ons vertellen hoe het er op Paaseiland toegaat. Hij en zijn vrouw zijn er al een paar keer geweest. Je moet tenderen en de golfslag zorgt er voor dat we de haven binnen surfen. We kijken al uit naar deze ervaring. Hierover later.

week 3.

Zondag 19 januari 2020. Op zee

Het is alweer de laatste zeedag van de oversteek van Europa naar de Caribbean. Het weer is alweer warmer en de zee is nog steeds heel kalm.
’s Morgens gaan we na het ontbijt op ons balkon zitten en ’s middags is het weer tijd voor een spelletje bridge.
De show was een concert van de 2 klassieke dames die met piano en viool ons met een recital verblijdden. Het thema van de muziek was film- en musicalmuziek. Helaas was de violiste niet op dreef of was de filmmuziek erg eentonig. Maar het concert was geen succes. Toch bleven de meeste mensen in de zaal gewoon zitten, ook wel weer bijzonder. De dames maakten ook geen contact met de zaal en de violiste zat zelfs half met haar gezicht achter de lessenaar verborgen. Kortom, ze kunnen best klassiek geschoold zijn, voor publiek spelen is ook een vak en dat beheersen ze eigenlijk niet. Ook hun dagelijkse optreden trekt nauwelijks toehoorders, jammer, want het kan echt wel aangenaam zijn om voor de verandering eens wat klassieke stukken aan te horen.
Verder missen we eigenlijk een Zuid-Amerikaans duo gitaristen, wat we op meerdere reizen wel gezien hebben. Die hebben over het algemeen veel succes. Misschien komt dat nu nog, als we eenmaal door het Panama kanaal heen zijn.

Maandag 20 januari 2020. Bridgetown

Om 8 uur lopen we de haven van Barbados binnen. We liggen niet dicht bij de cruiseterminal. Die plaats heeft het cruiseschip “Mein Schiff nr.6” van TUI al ingenomen. Wij worden met kleine treintjes van het schip naar de cruiseterminal gebracht. Ook goed, of je gaat lopen, mag ook.
We hebben een excursie naar het strand “Pirate’s Cove” en worden om 9 uur in het theater verwacht. Met 3 bussen worden we in 10 minuten naar het strand vervoerd en daar nemen we 2 ligstoelen en een parasol vlak aan de waterlijn in. De drank is dit keer inbegrepen en na de eerste duik gaan we aan het bier en de ananassap. Er staan hoge golven en een flinke branding. Daar moet je eerst doorheen en dan maar de flinke deining doorstaan. Als dat lukt is het zeewater heerlijk. Hier vermaken we ons wel tot half 3. Jan gaat 3 keer het water in en ik 2 keer. Even wordt iedereen door de strandwacht het water uit gehaald, vanwege de sterke onderstroom. Maar daar nemen de Italianen geen genoegen mee en gaan toch weer het water in. De strandwacht heeft zijn baas of de politie gebeld en die kon het niets schelen. Het was vechten tegen de bierkaai geweest en dan maak je je als toeristenplek ook nog niet populair. Gelukkig is iedereen weer veilig aan boord gekomen.
We zijn wel allebei stevig verkleurd, met name in ons gezicht en op de schouders. Hier kunnen we mee leven.
Aan boord kunnen we nog net wat groente nemen als lunch en dan gaan we naar de hut om te douchen en uit te rusten. Wat een geweldige dag is dit weer.
In Barbados waren we al een paar keer en we herkenden ook nog het centrum van Bridgetown, de havenstad. We hebben er rondgelopen en ook wat gegeten toen. We waren er met de Maasdam van de HAL. Ook zijn we vorige keer met de Costa naar een ander strand geweest, het “Carlisle”. Dat was ook goed. Het ligt allemaal vlak naast de stad. Sommige mensen van de boot komen er heen met een taxi, dat kan ook. En dan kan je de ligstoelen en parasol huren en je drankjes betalen. Zal best wat schelen in de totaalprijs, maar wij hebben voor het gemak gekozen: niet nadenken, maar gewoon de gids volgen.
In het theater is er om half 8 een talentenshow. Dit had ik even gemist en kwam er te laat achter toen ik zag dat de zaal helemaal vol zat. Dit hebben we dan maar verder zo gelaten.
Later op de avond hebben we nog heerlijk op ons balkon zitten genieten van het varen en van het mooie weer.
Nu volgen er weer 2 zeedagen voor we de volgende haven aan doen. Dat is dan aan het begin van het Panamakanaal.

Dinsdag 21 januari 2020. Op zee

De zeedag begint met de wekker van 8 uur. Tijd voor het ontbijt met een gebakken eitje of wat kaas met tomatenschijfjes en wat papaya. Niet te veel, rustig aan, er volgen nog zoveel dagen.
Dan ga ik een afspraak maken voor een pedicure behandeling en verder mijn 2e boek uitlezen op dek 10 op een ligbed. Hier is het wel warm. Jan gaat kijken of hij het e-visum van Sri Lanka kan uitdraaien in de bibliotheek. Helaas is de verbinding erg traag en dat is dan ook niet gelukt. Ik heb mijn boek in de bieb achter gelaten voor andere lezers.
En nu gaan we lunchen en dan weer bridgen.
De afspraak voor de pedicure is uitgemond in een package van 3 sessies inclusief lakken. Dat heb ik maar gedaan, want het is toch te lang om tot mei te overbruggen. Het is voor overmorgen als we in Colon in Panama liggen.
Een groep van 5 Amerikanen treden ’s avonds op , als a capella zangers. Ze zorgen met hun stemmen ook voor een instrumentale begeleiding, leuk gedaan en een leuke show.

Woensdag 22 januari 2020. Op zee

Vandaag ga ik eens gebruik maken van het zwembad. Dus na de lezing over Panama en het kanaal zie ik nog kans om een ligbed te bezetten. Er zijn er veel gereserveerd met handdoeken en boeken, alhoewel er weinig in het bad of whirlpool liggen. Het water is toch wel wat koud, maar heerlijk als je eenmaal door bent.
De lezing over Panama gaf een nieuw feit voor mij en dat was dat het land heel lang deel had uitgemaakt van een heel groot Colombia. Het was pas in 1903 een onafhankelijke staat geworden. Waarschijnlijk niet helemaal toevallig samenvallend met een concessie van 100 jaar voor de VS om het Panamakanaal eindelijk af te bouwen. De VS had dat als land aan beide oceanen heel veel behoefte aan een korte verbinding voor de scheepvaart.
Verder is er niet veel anders te melden, dan dat we ’s avonds laat nog een uurtje op ons balkon blijven genieten van deze reis.
De show bestaat uit een dansgroep die met lichtjes van alles in het donker uitbeelden. Wij hebben er niet veel van begrepen. Het was wel bijzonder en apart, nog nooit eerder gezien, dat dan weer wel.
Het nieuws vernemen we via 24France, een kanaal net zoals BBCworld of CNN. We weten dat er in China een nieuw virus is uitgebroken, het Coronavirus en dat dit zich ook via mens tot mens verspreid. Het is voor het eerst op een illegale markt in Wuhan opgedoken. Dat is niet zo best.
Over de Brexit lezen we niets. Het impeachment van Donald Trump krijgt steeds meer gestalte. En de gele hesjes blijven zich roeren in Frankrijk.

Donderdag 23 januari 2020. San Cristobal

We kijken om 8 uur naar buiten en zien hevige regenbuien boven de haven, de zee en de stad San Cristobal hangen. Om 10 uur leggen we aan en dan is er nog niets veranderd in het weer. We liggen ver van de cruiseterminal af en van de gewone binnenstad. Wij hebben geen excursie geboekt en willen straks wel even de wal op. Eerst maar de excursies laten gaan en lunchen.
Dan wordt het ook nog droog. Met een shuttlebusje, bedoeld voor kleine Panamezen, waarin reuzen van Duitsers en Zwitsers en wij dubbelgevouwen plaatsnemen, rijden we naar een soort pleintje waar meteen taxichauffeurs op ons afkomen. Wij nemen er 1 naar een shoppingmall, voor begrippen van hier dan wel te verstaan. Voor $20 heen en terug zijn we onder de pannen. Lopen daar waar we afgezet waren, zagen we niet zitten : teveel afbraak en gribus. De shoppingmall was prima, er was veel politie op de been.
In een groot warenhuis wilde ik iets kopen en ging naar een toonbank met aan weerskanten een rij van 10 kassa’s minstens. Eerst stond ik aan de verkeerde kant, daarna bleek dat er maar 1 kassa open was. Er stonden we 4 dames bij de kassa’s, maar blijkbaar niet aan het werk. Er werden voor 1 man 2 dingen afgerekend en dat duurde een eeuwigheid. De bilbao’s, de Panamese dollar, werden geteld en herteld. Zo wordt zo’n land nooit wat. Ik ben er weg gegaan en heb niets gekocht. Je kan hier wel overal met dollars betalen en de koers is 1 op 1. De bilbao is genoemd naar de Spaanse ontdekkingsreiziger Velasquez Nunez de Bilbao. De stad San Cristobal is genoemd naar Christoffel Columbus.
De bevolking bestaat min of meer uit 3 groepen : de oorspronkelijke indianen, de Spaanse veroveraars en de voormalige slaven. En dan uiteraard alle vermengingen die je je maar kan bedenken.
In een Croc’s zaak heb ik mooie roze croc’s gekocht. Hier ging de verkoop gesmeerd. Na nog een kop koffie hebben we onze chauffeur weer opgezocht en die heeft ons veilig naar de poort gebracht waar de havenshuttle al klaar stond. Het begon ook weer te regenen, dus we waren net op tijd.
Ons diner hebben in het speciale pizzarestaurant genuttigd. De pizza’s waren overheerlijk. Dit keer was het buffet aan een kant wel open, voor de late excursies die terug kwamen.
We liggen hier tot 6 uur morgenochtend en je kan tot 2 uur vannacht de wal nog op.
Morgenochtend om 6 uur varen we de baai van Limon in en nemen onze plaats in het konvooi in om het Panamakanaal binnen te varen. Mooi, dan hebben we de hele dag om te genieten van de doorvaart.
Eerst hebben we vanavond nog naar een film van de doorvaart op de Volendam gekeken. Jan had die al gemaakt en ook op een harde schijf bij zich. We gaan dus niet meer voorop in de zon staan, maar blijven op ons balkon zitten. Hopen maar dat het weer meewerkt. De voorspelling is bewolkt, maar droog.

Vrijdag 24 januari 2020. Panamakanaal

En wat denk je? Zonnig en mooi droog weer, wat een bof. Gisteren had het trouwens alleen maar in de havenstad geregend. Verder was het in heel Panama zonnig en droog geweest.
Om half acht al kwam de kapitein over de intercom met de mededeling dat we de eerste sluis mochten binnenvaren, de eerste van de 3 Gatunsluizen. We hebben ons op ons balkon geïnstalleerd en er de hele dag gezeten. Om half 10 waren we de eerste sluizen uit en voeren we op het Gatunmeer. Vanaf toen hadden we alleen maar schaduw op ons balkon, het was in een woord fantastisch. Alleen voor de lunch zijn we even naar het buffet geweest.
Om half 5 waren we bij de Mira Flores sluizen de Stille Zuidzee opgevaren, richting Manta, Ecuador. Het was wat je noemt een erg luie dag. Het is hier trouwens wel tropisch warm.
Nu was heet tijd voor de 2e film van Jan, namelijk die over onze excursie naar de Embresa indianen. Het was in 2010 en we hebben die excursie samen met Ruud en Wil en met Elly en Cees gemaakt. Ook nu stond die excursie weer op het programma en kon je hem dus boeken.
De show bestond uit optredens van het personeel “Gente di Mare” genoemd. Dit keer zagen en hoorden we alleen maar goede nummers, een succes dus.
Daarna hebben Jan en ik een dansje gedaan en kon het Braziliaanse feest beginnen. Om 11 uur houden we het voor gezien.
Morgen is er weer een zeedag.

Zaterdag 25 januari 2020. Op zee

Pas op 26 januari passeren we de evenaar, de equator waar Ecuador naar genoemd is, maar vandaag al wordt dat bij het zwembad gevierd met Christoffel Columbus er bij. Wij waren het vergeten, helaas. Ik zat nog aan de koffie mijn spannende boek uit te lezen en Jan was al naar de hut om verder te werken aan het samenstellen van films over onze volgende bestemmingen.
Maar vanmorgen hebben we samen eerst weer een lezing bijgewoond over de volkeren van de Andes, van Colombia tot aan halverwege Chili en ook in Bolivia en Argentinië. Dit zijn de Inca’s, maar dat is een verzamelnaam van allerlei volkeren. Ze hebben wel een gemeenschappelijke taal, het Chechuan, maar zijn toch ook verschillend. Ze hebben geen geschreven taal en dat is lastig om van de oudere periodes van alles over ze te weten te komen. Toch is er wel een taal, in lettergrepen, en een rekenmethode, met knopen in een touw. De figuren in textiel en in aardewerk vormen de lettergrepen of de medeklinkers. Er zijn geen klinkers genoteerd. Er zijn nog steeds dorpen waar er niemand of bijna niemand Spaans spreekt, alleen de eigen taal. De veroveraars hebben er echt een bestuurslaag bovenop gelegd, met harde hand trouwens en met behulp van de kerk.
Het goud uit Peru is allemaal naar Spanje overgebracht, uit het eldorado. De Inca’s bedekten zich met gouden platen om de zon te eren. Er was zoveel dat de Spanjaarden hun ogen niet konden geloven. Hier hadden ze een grote schatkamer ontdekt om de oorlogen van hun koning in Europa mee te bekostigen.
’s Middags hebben we weer gekaart en dat was deze keer geen succes; we eindigden onderaan. Over 3 dagen krijgen we een herkansing op een volgende zeedag. Eens kijken of het dan beter gaat.
Nu zit ik dit laatste te typen op het balkon. Straks gaan we ons omkleden, in het pak, want het is gala vandaag. Hopelijk staat de airco een beetje meer bij, want al de mannen in hun smoking of nette pak die hebben het echt wel heet.
Morgenmiddag om 14.00 uur komen we in Manta aan. Wij hebben dan meteen de excursie van het schip. Achteraf niet zo handig gedaan, want het is zondag en dan is er veel gesloten. Enfin, we zullen wel zien.

week 4.

Zondag 26 januari 2020. Manta

Nog een halve dag varen en dan zijn we in Manta, een havenstad van Ecuador. Om 2 uur leggen we aan. We blijven hier tot maandagavond 21 uur.
Maar eerst het ochtendprogramma van vandaag. Voor het eerst doe ik mee met ochtendgymnastiek. Het is heel vol bij het podium van het zwembad. Iedereen zit op een stoel en doet de oefeningen na die de sportdame voordoet. Eerst veel zittend en later ook staand achter en naast je stoel, heel stabiel allemaal op een varend schip. Het is trouwens een kalme zee en dan kan dit dus makkelijk. Het hele gebeuren duurt 45 minuten, erg leuk om te doen en dit blijf ik dan ook volhouden zo vaak als het kan.
Daarna drinken Jan en ik koffie, weer bij het zwembad, want het dak is open en er staat een beetje wind.
Dan ’s middags, voor ons Engelstaligen, is er de excursie van het schip om 15.15 uur. De bus zit vol met allerlei nationaliteiten, maar de meeste zijn Scandinaviërs en Amerikanen. De gids doet enorm zijn best om van alles uit te leggen, maar wordt steeds onderbroken met vragen en opmerkingen van een Amerikaanse dame op de 1e bank. Dit is heel hinderlijk voor de rest van de bus, want wij verstaan de opmerkingen niet. Dit werd haar bij de 1e stop duidelijk gemaakt. De excursie verder was perfect. We reden direct naar Monte Cristo, naar de golfclub, waar een demonstratie en uitleg gegeven werd over het maken van knopen van een speciale noot. Tegenwoordig worden de meeste knopen van plastic gemaakt en dat heeft de productie hier enorm geschaad. Nu wordt er alleen nog maar op aanvraag geproduceerd. Wel worden er van de gepolitoerde noten allerlei beeldjes en sieraden gemaakt. De noten worden in het regenwoud van Ecuador gevonden. Het geheel van noten, de vrucht zogezegd, valt spontaan uit de bomen en wordt zo verzameld. Er wordt dus geen boom voor gekapt, erg milieuvriendelijk. Ook de restproducten worden allemaal gebruikt, met name voor veevoer of brandstof. Men noemt het materiaal ook ivoor, maar dan plantaardig ivoor. Er wordt dus geen olifant voor gedood. In 2010 hadden wij dit proces ook al eens gezien in een klein werkplaatsje bij iemand thuis.
Daarna waren uiteraard in de stad de Panamahoeden aan de beurt. Ook nu kregen we weer een aparte uitleg over het materiaal en de maakwijze van de hoeden. Ook dit materiaal wordt uit het regenwoud gehaald. Het zijn de scheuten van planten die geoogst worden. Dan worden de vezels er van losgeslagen en verder bewerkt. Hoe fijner de hoed, hoe meer werk er in zit om de gelijke vezels uit te zoeken en om de hoed te vlechten. Ook hier is dit een uitstervend beroep, want weinig jongeren willen het leren en het is sowieso hier een familiebusiness. In een andere stad worden de hoeden ook machinaal gemaakt, maar wij hebben ze hier met de hand zien maken. Jan heeft er dan ook 1 gekocht. De vorige was verprutst door een verkeerde manier het zweet er uit te willen wassen. Nu moeten we daar eerder op letten.
Na nog een rondje op het centrale plein, waar we de gehavende kerk gezien hebben en een rondje koffie, was het tijd om terug naar het schip te gaan. In 2016 is er bij een aardbeving de kerktoren van de kerktoren afgevallen. Jan heeft nog een foto uit 2010 waar de kerktoren er nog op staat. De nieuwe situatie moet natuurlijk ook nog even op de foto gezet worden. En dan lopen we toch echt terug naar de bus. Dit was een uitstekende excursie van het schip, alleen voor ons georganiseerd.
Bij het wegrijden uit Manta zien we vlak bij de cruiseterminal een mooi nieuw museum en daar vlak naast een mooie shoppingmall. En eigenlijk liggen we pal aan het zeer brede strand. Morgen maar eens kijken wat we gaan doen. We liggen hier dan nog de hele dag.
Vanavond is er geen show, er wordt een film vertoond met opera- en balletonderdelen. Wij hebben dit maar overgeslagen.
’s Avonds zien we een spectaculaire Latijns-Amerikaanse dansshow. Nog nooit hebben we zo ’n groep dansers gezien. De meisjes werden in de lucht gegooid alsof het niks was, de jongens trouwens ook. Ze zijn van 2010 tot 2016 steeds wereldkampioen dansen op hun gebied geworden en hebben al over de hele wereld opgetreden. Het voetenwerk van de samba’s, cha cha cha’s enz was niet te volgen, echt, we zaten allemaal met open mond te kijken. Bij nader inzien was dit natuurlijk niet op zondag. De groep was net ingecheckt. Bovendien liggen we hier nog een dag en kan men de wal nog op.
Daarna konden we weer zelf de dansvloer op, ha ha…….

Maandag 27 januari 2020. Manta

Om een uur of 10 gaan we de wal op. Vanuit de cruiseterminal loop je zo de boulevard op, wel zo makkelijk. Eerst maar eens naar het museum over de archeologie en de moderne kunst van Ecuador. Alle tekst is alleen in het Spaans, dus dat wordt weinig lezen voor ons. Dit is te inspannend en vergt dus veel tijd. Een tijdbalk met een overzicht van de oude bevolkingsgroepen kunnen we wel bestuderen. Het blijkt dat hier in Ecuador er al 10.000 jaar geleden bewoning was, veel ouder dan waar men vanuit ging. De trek van de indianenvolken via de Beringzee heel Amerika door houdt hierdoor geen stand en de opgravingen liegen er niet om. De kusten en rivierbeddingen werden bewoond en men leefde dus onder andere van de schelpdieren en de visvangst. Verder heb ik niet veel meer kunnen onthouden, dan dat de Inca’s pas na 1000 na Chr. hier naar het zuiden zijn komen afzakken. De naam Inca is een verzamelnaam van meerdere stammen. De overheersers stichtten een koninkrijk dat verder zich ook tot in Cuzco in Peru uitstrekte. Hier in Peru kwamen de Inca’s in 1417 aan de macht. Wandplaten en een animatie tekenfilm geven toch een beeld hoe er heel lang geleden hier geleefd werd. Soms in grotten en soms in hutten van stokken en bladeren gemaakt. Al snel toch was er sprake van vee of huisdieren, waar wol van geplukt kon worden. Je ziet namelijk ook primitieve weefgetouwen. En aardewerken potten zijn ook gevonden. Alleen hier in Ecuador gaat de bewoning zo ver terug, heeft men kunnen constateren door de opgravingen.
Enfin, na nog schilderijen van hedendaagse Ecuadorianen bewonderd te hebben, zijn we vertrokken om een deurtje verder het winkelcentrum binnen te gaan.
Uiteraard is het eerst tijd voor koffie, die smaakt hier overheerlijk. Ecuador heef uitstekende koffie, maar eens vragen of Kaan in Tuitjehorn die ook invoert. Natuurlijk halen we onze mail etc. op, vrije wifi. Dan gaan we maar eens rondlopen over de 4 verdiepingen. Het ziet er allemaal even schoon en netjes uit, alle bekende merken zijn vertegenwoordigd, vooral op sportgebied. Jammer genoeg hebben we niets nodig en dus gaan we de winkels maar niet in. Ecuador heeft trouwens in 2001 als betaalmiddel de US dollar ingevoerd, dit om de geldontwaarding tegen te gaan. De inflatie was enorm voordien. En dat betekent dat je hier officieel gewoon met je dollars kan betalen.
Na nog een plaspauze besluiten we om terug te gaan naar het schip, lunchtijd.
Het strand houden we voor gezien. Je mag het water niet in: rode vlag en de branding is enorm met een zeer hoge sterke golfslag.
Na de lunch willen we toch in de cruiseterminal weer van de wifi gebruik maken. Maar dat is vergeefse moeite, alleen fb doet het goed. Desondanks is dit bezoekje niet voor niets geweest, want ook ik ben toch maar een panamahoed gekocht.
Dan vinden we het welletjes en gaan aan boord.
De show van vanavond is de welbekende Voice of the Sea. Een Noor met het lied “ Get back” wint dit keer.
Vanaf nu hebben we 2 zeedagen voor we in Callao, de havenstad van Lima binnenvaren.

Dinsdag 28 januari 2020. Op zee

Het is weer tijd voor wat gymnastiek en ik doe weer mee. Dat is leuk om te doen en ook goed voor mijn lichaam. Daarna drinken we samen koffie.
’s Middag is het weer bridgen geblazen en dit keer brengen we het er beter af : we worden 2e achter een ijzersterk Noors team. Zij : 77% en wij 57%, hoera!!!
Dan is het vanavond de spectaculairste show die wij tot nu toe gezien hebben. Voor de beschrijving : zie zondag. De groep komt uit Colombia en heet :’Pioneros del Ritmo”. Ze staan op you tube en het is absoluut een aanrader om ze te googelen. Je weet niet wat je ziet. Ze springen net zo makkelijk op iemands nek of het niks is.

Woensdag 29 januari 2020. Op zee

Na mijn sportieve 3 kwartier ga ik meteen door naar de lezing in het Duits dit keer over de volken van de Andes en ook over de geografie van Chili. De Maputcho’s leven in het zuiden van Chili en zijn nooit overheerst door de Inca’s. Nog leven ze teruggetrokken in de binnenlanden van Chili. Maar over Chili meer als we in Valparaiso zijn aangekomen.
Het is vandaag nog een zeedag, maar we gaan niet bridgen. Ik heb namelijk een afspraak met de pedicure om 4 uur. Zij is heel erg bezet en het was dan ook moeilijk om een afspraak te maken. Dan maar niet bridgen.
Ik ga na de lunch een poosje op het achterdek liggen zonnen. Anderhalf uur zonnen moet kunnen. De hele dag bakken zoals sommigen doen, kan ik niet meer. Is ook niet nodig om toch een mooi kleurtje te krijgen. Je ziet trouwens niet zoveel mensen bij het zwembad liggen. Er is altijd plaats.
Nu maar iets over wat we op het nieuws steeds volgen. Er is in China een nieuw virus uitgebroken, het coronavirus. En dat is te lang onder de pet gehouden door de autoriteiten. Nu is er wereldwijd geen houden meer aan. In meerdere landen zijn er gevallen van besmetting en worden er maatregelen getroffen. Voor ons is het van belang wat de Costa doet met de aanlegplaats Hong Kong. Die staat voor eind maart op de rol.
Een paar maatregelen zijn bijvoorbeeld: de grens met Mongolië en Rusland is gesloten. De provincie waar de stad Wuhan in ligt is afgesloten. Scholen en universiteiten in China zijn dicht. Het Chinees Nieuwjaar is afgelast. Er vliegen geen luchtvaartmaatschappijen meer op China. Frankrijk en Japan en andere landen evacueren hun landgenoten. De MSC en de Costa hebben er een cruiseschip varen vanuit Shanghai en dat is er weg gehaald.
Bovendien worden er wereldwijd rapportages gegeven van de aantallen besmettingen in de diverse landen. Ook is er in Japan al een mutatie van het virus ontdekt. Kortom, geen leuke situatie en wij hebben onze bedenkingen bij de bestemming Hong Kong.
Nu weer terug naar de cruise van vandaag. De show wordt verzorgd door het animatieteam met een cabaret optreden, een zogenaamd “tussen de schuifdeuren” optreden. De zaal zit vol en iedereen amuseert zich.

Donderdag 30 januari 2020. Lima

Al om half acht komt de kapitein over de intercom met de mededeling dat we vanwege de dichte mist de haven van Callao (nog) niet mogen binnenlopen. Het wachten is op nadere orders van de havenmeester. Dit bericht wordt 2x in 5 talen omgeroepen. Dan ben je echt wel wakker. Alleen mensen in coma kunnen dit nog gemist hebben.
Om 9 uur komt de loods toch aan boord. En waarachtig, na zwaar onderhandelen van de kapitein, mogen we toch bij hoge uitzondering binnenlopen. Om 10 uur liggen we alsnog aan de kant. De excursies zijn met een uur opgeschoven. Er staan wel 40 bussen klaar. Hier is er een excursie van het schip. Je moet er van te voren wel op intekenen om mee te kunnen. Wij hebben dat bij alle excursies gedaan. Vandaag worden we om half 12 in de Grand bar verwacht. Je kan wel van te voren de stalletjes op de kade langs, maar verder het haventerrein af is niet aan te raden. Buiten in Callao is er helemaal niets interessants te bekennen. Het is echt een havenstad met alleen maar bedrijven en armoedige huizen. De criminaliteit is hoog, dus het parool is :” Ga niet op jezelf de stad in, met een bus of taxi. Want je weet niet of je wel op tijd terug komt.” Er rijdt een betaalde shuttle naar Mira Flores, een modern gedeelte aan de kust waar een mooi winkelcentrum is. Hier kun je wel een paar uurtjes doorbrengen. Wij hebben dat de vorige keer al gedaan. De laatste bus gaat om 5 uur terug. Dan heb je nog veel tijd over om op tijd op het schip te komen. We varen pas om 23.00 uur weg.
Enfin, wij vertrekken om 12 uur naar Lima. De gids doet haar praatje in het Engels en Spaans en ze doet het goed. In Lima rijden we door de historische binnenstad. Hier stappen we uit en na wat uitleg over de Plaza Major ( vroeger de Plaza de las Armes geheten ) kijken we zelf wat rond. Hier zien we de kathedraal, het bisschoppelijk paleis, het regeringsgebouw en het gemeentehuis rond een mooi vierkant plein staan. Onder de fontein lagen vroeger de wapens opgeslagen. Die waren nodig om Lima tegen aanvallen van bijvoorbeeld Drake of zo te verdedigen. Wat nooit gebeurd is. Lima ligt 7 km van de kust af. En toen de Spanjaarden onder leiding van generaal Pissarro hier in 1532 op hun rooftocht naar goud op de terugweg door de Andes hier op Lima stuitten, vonden ze het wel een geschikte plaats als regeringscentrum. Helemaal toen ze ontdekt hadden dat er een natuurlijke haven dichtbij was. Ze bouwden een haven en hiervandaan vervoerden ze alle buit naar Panama en vandaar over land naar de Atlantische kust en naar Havana. Daar werd alle buit verzameld en in een vloot naar Spanje gestuurd.
In Lima, waar nu het regeringsgebouw staat, hadden de Inca’s de waterinname voor de al bestaande stad gebouwd. Hier bouwden de Spanjaarden hun regeringsgebouw bovenop en controleerden zo het beheer van zoet water. Er liep namelijk een rivier uit de Andes achter.
Lima zelf ligt trouwens midden in een woestijn. Het is op Cairo na de grootste stad die midden in een woestijn ligt met 10,2 miljoen inwoners. Er valt nauwelijks regen. Dat komt omdat Peru op het zuidelijk halfrond ligt. De wind waait hier uit het oosten en komt in Peru uit het regenwoud dat achter de Andes ligt. De stijgingsregens laten hun water dus aan de oostkant van de Andes los en valt er in Lima niks. En vanuit de zee komt heel vaak mist opzetten en die nattigheid zorgt ook niet voor een watervoorraad. Wel is het op de 3 zomermaanden na ( dec, jan en feb) het hele jaar bewolkt. De flats aan de kust die op zee uitkijken zijn hier niet de duurste van het land. Je ziet vaak niks. De duurste liggen rond een golfterrein met uitzicht op het groene gras.
Na de binnenstad rijden we naar Mira Flores waar we uitstappen bij het mooie beeld “De Kus” genaamd. We mogen een kwartiertje rondkijken. Dan wordt er nog gevraagd of er nog mensen zijn die met de shuttlebus terug willen. Die worden hier afgezet. Het is al half 4 en wij rijden mooi mee terug. Kunnen we nog even bij de stalletjes op de kade kijken en bij de koffie toch een kleinigheid eten. Wij vonden het een prima excursie en een goede dagbesteding.
Over de politiek het volgende : in de 70-er en 80-er jaren was er een communistische en socialistische situatie in Peru. Er waren veel autobommen door de Tupacmara georganiseerd. Daar door was de economie dramatisch gedaald, niets werkte er meer. Na een politieke omwenteling is er nu stabiliteit en de laatste 20 jaar is er sprake van meer dan gemiddelde groei met een matige inflatie. Zelfs nu nog, nu de groei is afgenomen, is die nog hoger dan de inflatie. Peru had geen last van de crisis van 2008. Nog is alle leed niet geleden, want er wonen eenvoudig weg teveel mensen in Lima zelf. De infrastructuur, de woningbouw en de zoetwatervoorziening kan deze toename niet echt verwerken. Er mogen vanwege de zachte bodem (een ondergrond van modder door de rivierbedding onderaards en de zachte woestijnstenen) niet heel hoog gebouwd worden. Er is dus woningnood. Maar goed, er zijn geen onlusten en opstanden meer. En net zoals in vele landen is het belastingsysteem ontoereikend en kan er van een sociaal systeem dus geen sprake zijn. De families wonen dan ook bij elkaar in 1 huis om de kosten te delen en voor oppas van opa’s en oma’s zodat de rest kan werken om de eindjes aan elkaar te knopen.
Als het even kan stuurt men zijn kinderen naar privé scholen. En de gezondheidszorg schiet aan alle kanten te kort. Voilà, zie hier in het kort de toestand in Peru.
Om half 5 zijn we terug op het schip. Er zijn dan nog excursies weg gegaan. Die zijn pas om 9 uur ’s avonds terug. Die mensen waren niet blij met deze excursie, want weinig gezien en het buffet ging ook net dicht. Dat werd eten in de 2e zitting, terwijl je dat niet wil.
Wij hadden mazzel.

Vrijdag 31 januari 2020. Op zee

Weer een zeedag en dus het inmiddels gebruikelijke programma wordt afgewerkt. Eerst sporten door mij, dan gezamenlijk koffiedrinken, dan iets anders doen ( ik weet nu al niet meer wat). ’s Middags bridgen en dan koffie en dineren.
Jan voelt zich een beetje appelig en gaat na het diner naar bed met een asperientje. Groot gelijk. Ik loop nog door het schip en bekijk de show. Om half 11 houd ik het ook voor gezien. De klok gaat 1 uur vooruit en het is dus meteen al half 12. Morgen komen we aan in Arica, de noordelijkste stad van Chili, net over de grens met Peru.

Zaterdag 1 februari 2020. Arica

Jan is jarig : hiep hiep hiep hoera!!! Lang zal hij leven in de gloria!!!!!!! Ik heb natuurlijk voor hem gezongen.
We lopen op tijd om 9 uur de haven binnen. Wij waren hier al een keer, met de Prinsendam 10 jaar geleden. Jan had een film samengesteld van alles wat hij toen had opgenomen en die hebben we bekeken. Een nieuwe excursie is dus niet nodig.
Om 10 uur lopen we van boord. Eerst maar eens gebruik maken van supersnel wifi hier op de kade, wat een service, geweldig. Dit zag je 10 jaar geleden totaal niet. Toen gingen we met Larry en Carol meteen op een taxi af die ons alles heeft laten zien.
Nu gaan we de kerk, ontworpen door Gustave Eiffel, opnieuw bekijken en daarna lopen we de voetgangersstraat in. Dit is allemaal bekend terrein voor ons. Nog steeds zijn er veel schoenenwinkels. Het is zaterdag en er is veel volk op de been. Net buiten de haven hadden we al gezien dat er deze aankomende week allerlei festiviteiten zijn in het kader van carnaval. Er staan tribunes opgesteld en er zijn heel veel handwerkstalletjes te zien. Niet speciaal voor ons opgesteld, maar voor het komende feest.
Na een bakkie koffie genomen te hebben, lopen we door en stuiten op de optocht van de groepen dansers en muzikanten uit de omliggende dorpen. Erg leuk om dat te zien en Jan heeft het uiteraard allemaal op de film staan.
Als we alles bekeken hebben, wil ik nog richting het strand lopen. Er was bij de toeristeninfo gezegd dat er zo’n mooi strand heel dicht bij was. We lopen dus kust en nemen de boulevard. Eerst zien we grote rotsblokken die de haven omringen. Nog geen strand te bekennen. Maar verderop zien we toch parasols staan en we zijn dus op de goede weg. Halverwege gaan we eerst maar een terras van een mooi restaurant opzoeken. Hier nemen we een pisco (Jan) en water (ik) en allebei ceviche ( vis gegaard in citroensap met …………). Het is heerlijk. Hierna houden we het strand wel voor gezien en lopen terug. Bij de ingang van de haven nemen we eerst nog een pisco sour en gaat Jan zijn laptop halen. Dan is het tijd om terug te gaan naar boord. Jan voelt zich nog steeds niet helemaal o.k., toch weer kou gevat, denk ik. Na een paar churro’s, Spaanse langwerpige oliebollen, gaat hij een uiltje knappen en ik ga na de koffie met 3 koekjes naar de Grand Bar om dit verslag verder af te maken.
Het diner in het Samsararestaurant is uitstekend. Dit doen we natuurlijk ter ere van Jan zijn verjaardag. Er komt ook een heerlijke taart, gepresenteerd met zang door de obers, als dessert. Mijn al bestelde Caprese taartje zeg ik maar af. De chocoladetaart is echt overheerlijk. We eten er maar samen van en er blijft dus veel over. Dat mogen we meenemen naar de hut en Jan weet het in het koelkastje te stoppen, voor de komende dagen bij de koffie ’s middags.
Nu nog iets over de Humboldt-stroming genoemd, ook wel de Peru- stroming genoemd. Dit is een koudwater zeestroom met een laat zoutgehalte. De stroom loopt vanuit het zuiden naar het noorden langs de kust tot aan het zuiden van Ecuador toe. Hij botst daar op een warme stroming die vanuit het noorden komt. Maar de Humboldtstroom strekt zich zo tussen de 500 en 1000 km langs de westkust van Zuidchili tot aan Noordperu uit. Het oppervlaktewater is voor het tropische water bijzonder koud, namelijk maar 16 graden in plaats van zo’n 25 graden Celsius. Het belang hiervan is dat het de voedingsstoffen naar de oppervlakte van het water brengt, wat weer de plankton onderstut en de biologische productiviteit doet stijgen. De Humboldtstroom is een zeer productief ecosysteem en maakt ongeveer 18% tot 20% van de visvangst in de wereld mogelijk, van met name sardienen, sardellen (duitse naam) en makreel. De hoeveelheid vis trekt ook zeerobben en walvissen aan. De stroom heeft ook een verfrissend effect op het klimaat in Ecuador, Peru en Chili, maar is ook verantwoordelijk voor de woestijnvorming in de Atacamawoestijn in het noorden van Chili en het zuiden van Peru. De zeelucht wordt door de stroming gekoeld en zorgt voor heel veel bewolking en mist, maar er valt maar heel weinig regen. Voor verdere informatie verwijs ik naar wikipedia, want ik heb nu ook maar de info van het schip vertaald.
Morgen en overmorgen hebben we weer 2 zeedagen om de afstand tot Valparaiso te overbruggen. De havenstad heet San Antonio.
Ook beveel ik ten sterkste het boek “Inez”, van Isabel Allende aan. Zij beschrijft de verovering van de eerste Spanjaarden hier in Peru en Chili in een roman heel boeiend.
De missionarissen die meteen mee reisden hebben overigens wel een einde gemaakt aan de mensenoffers, gepleegd om de goden gunstig te stemmen. Er werd nou nooit eens een koning of priester geofferd, altijd jongelui.
Men zag voor het eerst paarden en geloofden dat deze mensen gezonden waren om een einde te maken aan de oorlogen tussen de verschillende indianenstammen. Er werd wel een einde aan gemaakt, maar ook meteen een nieuw bewind gevestigd. Enfin, kortom, een nieuwe periode brak aan en de geschiedenis van Zuid-Amerika, die van de conquistadores.

week 5.

Zondag en maandag 2 en 3 februari 2020. Op zee

Het is alweer de 2e zeedag sinds Arica, noord Chili, en we zijn op weg naar de havenplaats San Antonio. Dit ligt niet, zoals wij dachten vlakbij Valparaiso, maar wel 150 km zuidelijker. Een misser van ons van de 1e orde. Maar niet getreurd. We liggen er 2 volle dagen.
Maar eerst even over onze zeedagen. Jan is nog steeds een beetje in de lappenmand en gisteren en vandaag hebben we niet gekaard. Ik ben gisteren nog wel op dek 11 en 12 rondjes gaan lopen en heb een half uurtje in de sportschool doorgebracht. Jan heeft na het ontbijt zijn bed weer opgezocht. Alleen voor de koffie met zijn verjaardagstaart en het diner was hij op de been. En ook voor de show, een muziekgebeuren van Los Paragayos, dat hoef ik niet verder uit te leggen. Heerlijke Zuidamerikaanse muziek met zelfs dans erbij. 2 dames die wel 7 flessen op hun hoofd konden dragen al dansende zonder ze te laten vallen. We hebben de 1e voorstelling genomen en dat was genoeg voor Jan.
Later op de avond, na het half uurtje officierenbal met verloting, heb ik de show nog een keer bekeken. Wat een lust om dat weer mee te maken.
Daarna heb ik met onze nieuwe Italiaanse vrienden Renate en Albino heerlijk aangezeten en nog wat gedanst.
Nu is het maandagmiddag en zit ik in het buffetrestaurant dit verslag al te tikken. Vanmorgen heb ik een half uurtje over dek 3 rondgelopen. Het is vandaag kouder dan de afgelopen dagen, maar toch nog lekker weer. Met een vest kom je al heel ver. Om half 12 hebben we samen koffie gedronken en daarna wat gelummeld op ons balkon. Nu, na de lunch en de nodige witte wijnen voor mij, is het alweer bijna koffietijd, 16.00 uur.
We hebben besloten om vandaag onze laatste fles prosecco open te maken. Met Jan zijn verjaardag was er eigenlijk geen mogelijkheid voor. Eerst een bakkie koffie en dan een glaasje en nog een stukje van zijn verjaardagstaart.
Zo komen we de dagen wel door.
Nu we ontdekt hebben dat we ver van de 2 grote steden afliggen en er verder niet veel te doen schijnt in San Antonio, volgens de Zwitserse reisorganisatie die steeds info geeft voor zijn eigen groep, hebben we toch even gekeken of we de 2e dag nog een excursie moeten boeken. Maar het zijn allemaal tochtjes naar een wijnproeverij met lunch er bij of naar de hoofdstad. Beide hebben we al gedaan, staat allemaal ook al op de film. Bovendien zijn deze excursies dit keer peperduur. Wij besluiten om de 2e dag op ons af te laten komen. Wie weet is het wel erg leuk hier. Bij de visafslag kun je zeeleeuwen spotten en pelikanen, als ze er zijn. Dat willen we dan wel eens zien.
Zometeen eerst maar koffie tappen en vorken en borden meenemen naar de hut.
De taart smaakte nog steeds heerlijk. Voor morgen hebben we nog een stukje overgehouden.
Vandaag worden we aanbevolen om in de Italiaanse kleuren te verschijnen bij het diner. Dat betekent voor mij een witte broek, een lichtgroen shirt en een oranje sjaal. Voor Jan betekent het een rode broek, een wit overhemd en een erg lichtgroene slip-over. Het Italiaanse feest kan beginnen. Dat gebeurt ook tijdens het diner. Dan wordt er gedanst, erg vrolijk allemaal, met de polonaise door de hele eetzaal als besluit.
De show wordt vanavond verzorgd door de Latijns- Amerikaanse groep van 3 mannen en 3 vrouwen die de hele reis aan boord zijn. Dat doen ze erg leuk. Zij verzorgen ook de dagelijkse danslessen die je ’s morgens en ’s middags op zeedagen kan volgen. En ze zijn ’s avonds ook in de Grand Bar aanwezig om met de passagiers te dansen.
Om half 11 begint het feest pas goed met alleen maar Italiaanse liedjes. Renate en ik dansen een poosje mee. Zij kent natuurlijk alle teksten en zingt ze mee.
Om 11 uur houden wij het voor gezien. Morgen gaan we een excursie maken naar Valparaiso.

Dinsdag 4 februari 2020. Valparaiso

Vanmorgen al voor achten kwam de kapitein over de intercom met een vervelende mededeling. De haven van San Antonio is gesloten door de hoge oceaandeining die er staat. Het schip zou zo de haven in gelanceerd worden en dat kan natuurlijk niet. Het is nu half 12 dat ik dit tik. We zouden om 9 uur aankomen en de 1e excursies zouden al om half 10 naar Santiago, de hoofdstad vertrekken. Onze excursie zou om 12.45 uur vertrekken. Voorlopig onderhandelt de kapitein met de havenautoriteiten om een speciale vergunning te krijgen om toch binnen te varen. Het is hier ook een wisselhaven en er zijn dus mensen die er af gaan en naar huis vliegen. Ook komen er nieuwe passagiers aan boord. Voorlopig gebeurt er nog niets van dit alles. Wanneer wel? Geen idee.
Intussen rapporteert de tv steeds meer coronavirus slachtoffers over de hele wereld. Het zijn per land maar enkele gevallen, maar het virus verspreidt zich toch over de hele wereld en dat is niet leuk. Of we begin maart Hong Kong aan doen, is ook maar de vraag. Zo blijft deze wereldreis vol verrassingen.
Het is nu kwart over 4 en we zitten weer aan de koffie. Jan eet net zijn laatste stuk taart op en de koekjes smaakten ook al zo heerlijk.
Inmiddels zijn we op weg naar Valparaiso. De haven van San Antonio zal de hele dag gesloten blijven, dus dient er raad geschaft te worden. Al eerder had de kapitein het over uitwijken naar Valparaiso, maar aan de kade waar wij zouden kunnen aanleggen, ligt al een ander schip. Het was nu de vraag of dat schip bereid was om plaats te maken. Uiteraard vergt dat ook weer onderhandelen in overleg met het kantoor in Genua en ook in Seattle, waar de Carnival corporation als overkoepelende eigenaar is gevestigd.
Om 3 uur komt het verlossende woord, we varen terug naar Valparaiso. We zullen hier om 9 uur vanavond aankomen. Nu kunnen de mensen die naar huis zouden gaan, morgen gewoon in Santiago hun vliegtuig halen. Ook kunnen de nieuwe mensen hier aan boord komen. Welke excursies er nog door kunnen gaan, is nog onzeker. Daar horen we later meer over. Ook hier is druk overleg over uiteraard. En zo even krijgen we te horen dat de excursies van morgen gewoon doorgaan en die van vandaag allemaal teruggestort zullen worden. Als het goed is gaan wij morgen dus toch Valparaiso bezoeken met de excursie van het schip.
We komen alsnog om 9 uur aan. We hebben toch een plek aan de kade kunnen krijgen, al is het dan in een containerhaven.
’s Avonds komt alsnog de Chileense dansgroep aan boord en geven eenmalig hun show ten beste. Ze installeren zich razendsnel en verkleden zich ook nog even gauw. Maar het resultaat is erg leuk. Ze laten uit verschillende delen van het land de karakteristieke dansen zien. Er wordt heel veel moeite gedaan voor 45 minuten dans en muziek. Wordt zeer gewaardeerd door iedereen.

Woensdag 5 februari 2020. Valparaiso

Gisteravond om 9 uur lagen we, zoals al gezegd, aan de kade in Valparaiso. Je kon nog gaan stappen, maar daar hebben wij geen zin in. Veel van de crew is nog wel naar een club gegaan in Vina del Mar, een stad die tegen Valparaiso aanligt. Het is ook de enige plek waar je met goed fatsoen als onbekende heen kan.
De volgende ochtend na het ontbijt ga ik maar eens in de Grand bar vragen wanneer onze Engelstalige tour begint. Dat was niets te laat gevraagd, want binnen 15 minuten moesten we klaar staan. Dat was geen punt en om 10 uur konden we de wal op. Dat wil zeggen, in een shuttlebus over het containerterrein naar de cruiseterminal, waar buiten de goede tourbussen klaar staan. We krijgen een 3 uur durende tocht door Vina del Mar en Valparaiso. De eerste stad is de mooiste van de 2, hier staan mooie flats en villa’s, we bezoeken hier het Fonckmuseum, wat in een mooie villa gevestigd is. We krijgen een stukje van de geschiedenis van Chili te zien. Allerlei opgravingen worden getoond, inclusief een mummie zo maar in de hoek van een vitrine neergelegd. Mensen werden in die tijd begraven met hun knieën opgetrokken en met grafgiften mee. Dit hebben we ook al op de tentoonstelling vorig jaar in Bonn gezien.
Terug in Valparaiso zien we overal kapotte huizen en veel armoedige straten. Ook zie je veel zwervers op straat en in de parken. De enige goed onderhouden gebouwen zijn die van de militairen en de marine. Op een plein bij een groot standbeeld kunnen we even uit de bus. Het standbeeld stelt het leger en de marine voor en herinnert aan de overwinning op Peru in 1879. Met deze overwinning heeft Chili de toegang tot de zee weten te behouden. Zo heb ik het van onze gids begrepen. We konden nog in de stad blijven en met een andere bus terug gaan, maar dat vonden wij niet meer nodig. In de terminal hebben we onze mails binnengehaald en toen was het lunchtijd.
Daarna ben ik in de zon gaan zitten. Ik ben aan een nieuw boek begonnen : “De middagvrouw” geheten. Dat was een bestseller, eens kijken of ik er ook iets in zie.
De show was voor ons een oude bekende, namelijk de coverband de 3 G’s. Ze speelden allemaal bekende nummers voor ons, net zo leuk als de coverband van de Beatles eigenlijk.
Als we om 8 uur wegvaren, hebben we 4 zeedagen voor de boeg. En dan komen we op de Paaseilanden aan.

Donderdag 6 februari 2020. Op zee

Nu beginnen ook de lezingen weer. Goed het dagprogramma in de gaten houden. Ik heb die in 3 talen gevraagd, want de lezingen worden uiteraard apart in het Duits, Frans en Engels gehouden. Maar die in het Engels is steeds ’s middags als we kaarten. Dus ga ik ’s ochtends om half 10 naar de Duitse of om half 11 naar de Franse lezing.
Verder kaarten we weer. Vandaag was het pet, we eindigden onderaan met een dramatisch laag resultaat.
Verder valt er niet zoveel over het programma te vertellen. Morgen is er de 1e lezing, over wie er eigenlijk Amerika ontdekt heeft of er vanuit Europa al eerder waren dan Columbus.
’s Avonds zong een Italiaanse zanger, Ross genaamd, leuke liedjes tijdens de show. Hij kreeg de zaal wel mee. Ook zijn Elvispersiflage kon er mee door. Het Engels wordt nooit zo echt goed uitgesproken en dus ook zijn de klemtonen niet helemaal precies. Maar een kniesoor die daar op let. We werden leuk vermaakt.

Vrijdag 7 februari 2020. Op zee

Vandaag is er dus de 1e lezing en ik neem die van half 11. Mijnheer Carlo Scopelliti is echt heel goed op de hoogte van wat er voor de ontdekking van Columbus al in Amerika aangekomen was, naast de native Americans uiteraard. Het gaat nu om de reizen vanuit Europa, zoals de Vikingen die in 1000 al op de Canadese kust hun bivak hadden opgeslagen. Ze hadden dit alleen niet uit naam van hun koning gedaan. Daar waren ze juist voor op de vlucht geslagen om hun vrijheid te behouden en niet onder de knoet van de Noorse koning te vallen. Ze hebben er dan ook in hun moederland niet over gerept dat ze aan de andere kant van de oceaan een nieuw stekkie hadden gevonden. Maar ze hebben het later toch weer opgegeven. Verder zijn er in Oklahoma bijvoorbeeld munten van de Romeinen en van de Carthagers gevonden (??????). Zijn die echt of er later neergelegd. En nog veel meer voorbeelden gaf de professor voor de aanwezigheid van de Carthagers, Romeinen en Byzantijnen in Noord-Amerika. Er is zelfs een handschrift gevonden wat ik nog niet kende, namelijk het Ogam, een verticale streep met dwarsstreepjes die letters voorstellen. Googlen svp. Hij gaf ook nog plaatjes van runentekens ingegraveerd, van Griekse of Byzantijnse en van Arabische tekens. Maar duiden van wie ze zijn en waar ze vandaan kwamen, kon hij verder niet vertellen.
Na de lunch gaan we wee kaarten en nu spelen we de sterren van de hemel en eindigen met stip bovenaan met bijna 70%, ongelooflijk, maar wel leuk om een keertje mee te maken.
De show wordt dit keer weer door de cast van het schip verzorgd en het kan ons niet bekoren. Er wordt wel erg enthousiast gedanst in allerlei outfits, maar de liedjes die door een zanger en een zangeres worden vertolkt zijn allemaal Amerikaanse songs uit de diverse musicals die wij niet kennen. Maar sterker nog, ook de rest van het publiek gaat niet op de banken staan. Er wordt lauw geklapt en dat was het dan. Het was ook nog eens loeihard, kortom, deze show doen we niet meer.

Zaterdag 8 februari 2020. Op zee

Nog zo’n heerlijke, relaxte dag. Vandaag ga ik weer eens sporten om 9.15 uur bij het zwembad. De Albanese sportinstructrice Anna doet het uitstekend. Iedereen zit weer op een stoel, wel zo stabiel. De oefeningen zijn over het algemeen steeds hetzelfde. Het is voor mij de bedoeling dat er vorderingen in mijn bewegingen komt te zitten. Ik doe mijn best en vele met mij. Rondom het zwembad en ook een verdieping hoger doet iedereen mee.
Dan maar weer koffie drinken samen met Jan. Hij werkt tussendoor aan het boek over onze Mississippireis. De tekst was al klaar, maar ik wil er graag foto’s bij hebben en dat is een hele klus. Jan is inmiddels bij week 3, van de 6. Dat gaat een mooi aandenken worden.
Na de koffie sla ik toch de lezing over de Paaseilanden over en ga op een bed bij het zwembad liggen en lees verder in mijn boek.
Na de lunch en de bridge (3e geworden) nemen we in de hut een borrel. Dan maak ik dit verslag af, want het moet weer op ons web.
Maar niet nadat ik nog vermeld heb dat de show dit keer erg leuk was. Frank Sinatra songs, gezongen door een oudere Italiaanse heer die ook de talentenshows en aparte muzieklessen begeleidt. Hij heeft ook een koor geformeerd, maar dat oefent op onze bridgemiddagen en dan kan ik dus niet. Op het toneel was met 2 tafeltjes de Cottonclub nagebootst met 2 jonge stellen en de band van het schip begeleidde de “crooner”, die het in onze ogen heel erg goed deed. En niet te luid dit keer, geweldig.
Vannacht gaat de klok weer 1 uur achteruit, zouden we een uurtje langer kunnen slapen, ware het niet dat dit verslag toch af moet en ik dus tot na twaalven zit te tikken.
De dresscode was voor vanavond gala en dat betekent voor ons: smoking en een lange jurk. We hebben het bij ons, dus aantrekken geblazen. Maar lang niet iedereen was zo opgedirkt als wij. We waren bijna overdressed. Volgende keer wil Jan zijn smoking niet meer meenemen. Het is voor mannen ook wel erg warm in zo’n pak, temeer daar het op de Costaschepen nooit koud is. Veel vrouwen lopen altijd met sjaals om. Enfin, dit is ook weer achter de rug.
We hebben nog 1 zeedag voor we bij het grootste Paaseiland aankomen. En de eerste instructies zijn al binnen. Maar daarover meer in de volgende week.

week 6.

Zondag 9 februari 2020. Op zee

Vandaag was het weer zo’n heerlijke zeedag. Ik ben een beetje verkouden en heb niet zo goed geslapen. Daarom doe ik het rustig aan en sla de sport vanmorgen over. Na de koffie blijf ik nog een poosje in het Lido zitten puzzelen. Dan ga ik naar de hut en zie Jan op ons balkon zitten lezen. Dat wil ik ook en zo gezegd zo gedaan.
Totdat ik de kriebels krijg en ga lopen op dek 3, dat moet tegen de dikke voeten en voor de bloeddruk. Jan blijft lekker zitten lezen in een boek van Bart Chabot, die over het bestrijden van zijn hersentumor schrijft.
Na de lunch gaan we niet bridgen deze keer, want de kapitein geeft een briefing over het aan wal gaan morgen op het Paaseiland Rapa Nui. En dat mogen we niet missen, dus slaan we de bridge een keertje over. Dan kan ik nog een poosje op het achterdek in de zon gaan liggen, boek mee.
Het aan land gaan wordt een hele onderneming. De haven is superklein en de toegang helemaal. We gaan voor anker en laten 6 tenders zakken. Om 8 uur begint het ontschepen, maar er mag maar 1 tender tegelijk de haven in en uit varen. De vaart er naar toe duurt 20 minuten en je kan dus wel uitrekenen hoe lang het duurt voordat iedereen van boord is en weer aan boord is. Er worden strikte veiligheidsmaatregelen genomen en het wordt ons op het hart gedrukt om toch vooral de instructies op te volgen. Er staat nog steeds een hoge oceaandeining en dat is waar de kapitein zich nu het meeste druk om maakt. In het slechtste geval wordt de haven gesloten en mogen we wachten tot we er in mogen. We hebben hier 2 dagen.
De 1e dag hebben wij toch maar een excursie genomen, die is om kwart over 2. Met onze toerticket mogen we ’s ochtends al met de tender mee. Als je geen excursie hebt, moet je een aparte tenderticket halen. Dat hebben wij voor de 2e dag gedaan. Dan mogen we zelf de wal op en een beetje rondkijken bij het haventje.
Op de 1e dag gaat de laatste tender om half 7, want vanaf 7 uur wordt er niet meer gevaren. Het is ’s avonds te gevaarlijk in het donker met 3 rotspartijen vlak langs de vaarroute de haven in. Pas om half 9 de volgende ochtend wordt het tenderen hervat. We zijn heel benieuwd wat we er aan treffen. En of de excursie zijn geld wel waard is.
Nu zit ik om half 9 ’s avonds op ons balkon dit eerste deel al te tikken. Het is nog een heerlijke temperatuur. Straks gaan we nog wel even naar de Grand Bar, we hebben er met Albino en Renate afgesproken, maar dat is pas tegen half 10.
De show laten we aan ons voorbij gaan, een opera gebeuren.

Maandag 10 februari 2020. Paaseiland.

Ergens in het midden van de Stille Zuidzee op ongeveer 2000 zeemijlen uit de kust van Chili liggen nog een paar eilandjes die bij Chili behoren. Ze worden de Paaseilanden genoemd, omdat Jacob Roggeveen ze rond 1725 (?) op 1e paasdag ontdekt heeft. Hij heeft hier in de Pacific nog meer eilanden ontdekt. Blijkbaar zwierf hij hier maar rond. Er staan hele grote beelden die aanbeden werden. Met touwen en hevels zijn ze overeind gezet.
We hebben toch maar een excursie geboekt. Er kwam een brief van het tourbureau dat een groot deel van het eiland een natuurpark is en dat daar toegang voor betaald moet worden als je op jezelf het eiland gaat rondtoeren. De prijs is 80 US dollar pp. Dit zit bij de excursieprijs inbegrepen. Als je het zo bekijkt, valt de excursieprijs toch mee. De taxi’s zullen ook niet voor niets rijden. In Chili werd er al 20 dollar per uur gevraagd.
Onze trip begint pas om 14.15 uur en de ochtend brengen we op ons balkon door. Ook drinken we een bakkie en gaan we nog lunchen.
De excursie is erg goed. We bezoeken 3 sites die alle drie in een nationaal park liggen. De eerste heet Ahu a Kivi. Hier staan 7 beelden op een platform. Ze stellen een hoofd van een familie voor die zich zo’n beeld kan veroorloven. Na zijn dood blijft er een levensgrote herinnering staan. Dit is de algemene versie van deze beelden.
De 7 die wij te zien krijgen, hebben hun gezicht naar de zee gekeerd. Ze moeten de 7 krijgers voorstellen die door een koning op Hiva (4000 km westelijk gelegen) er op uit werden gestuurd om nieuw land te zoeken. Nadat ze dit gevonden hadden, verkaste de koning zich met zijn volgelingen naar dit Paaseiland, Hanua. Dit is het verhaal achter deze beelden. De nieuwe bewoners worden door hun lange of lang uitgerekte oren de “langoren’ genoemd. Later komt er een nieuwe golf immigranten die niet van die oren hebben en zij worden dan ook de “kort-oren” genoemd. Deze laatst aangekomenen worden de horigen van de langoren. Dit duurt van 400 na Chr tot 1600 na Chr. Dan komen de kort-oren in opstand en is er een burgeroorlog. In 1664 wordt er besloten dat er elk jaar een ander koning kan worden. Die moet dat wel bevechten in een wedstrijd om wie van een bepaald eiland als eerste een heel vogelei aan land weet te brengen. De plek waar dat gebeurde heet O Rongo en wij zijn daar geweest. Dit ritueel heeft 200 jaar bestaan, totdat de eerste missionarissen aan land kwamen en de bevolking tot het katholieke geloof bekeerde. Hiermee kwam er een einde aan het toch wel erg uitdagende gedoe om zo’n ei.
In de heuvel bij de westelijke vulkaan boven op een klif, die 300 m boven de zee uitsteekt, waren met platte stenen 55 behuizingen gebouwd, allemaal naast elkaar. (Een Engelsman heeft er 53 van in de vorige eeuw gerestaureerd, 2 zijn er een ruïne gebleven). De priesters selecteerden van 55 families de voornaamste persoon en die nam 3 of 4 hulpkrachten mee. Van juni tot september werd er dan geoefend om van de klif af te komen, 1500 meter tussen de haaien door naar het betreffende eiland te zwemmen, daar aan land te gaan en, als de vogels de eieren hadden gelegd, er 1 te pakken te krijgen om mee te nemen.
De winnaar werd de Vogelman genoemd en zijn baas werd voor een jaar de koning, dus de regeringsleider van het eiland. De Vogelman kwam de eer toe om met het blankste meisje te trouwen. Zij werd blank gemaakt door haar maanden in een grot of zo te verstoppen. Ook daar gold: hoe blanker hoe voornamer. En van deze 2 geweldige personen zal er natuurlijk ook een heel mooi en goed en krachtig kind geboren worden. De plek waar dat moest gebeuren, werd ook aan ons getoond. De geboortesteen was ook hier boven op de klif.
Zo hebben we aardig wat van de geschiedenis van dit eiland te horen gekregen. Nu valt het onder de Chileense wet, maar er stond ergens langs de weg een oproep tot dekolonisatie.
Er wonen nu officieel 7000 personen en onofficieel 10.000 waarvan de helft de oorspronkelijke bevolking is en verder Chilenen en wat er nog meer aan komt waaien.
De middelste stop, we hadden er 3, was een platform met omgevallen moai’s. Deze site wordt niet gerestaureerd zoals er in de 60-er jaren van de vorige eeuw wel gebeurd is met de andere moai’s. Wel zie je goed 2 rode “hoofddeksels” liggen. De mensen (mannen alleen??) lieten hun haar groeien en verfden het rood. Ze wonden het om hun hoofd heen totdat er een soort van trommel op hun hoofd stond. Dat hebben sommige beelden ook nog en hier lagen er 2 op de grond.
Al met al vonden we het een goede excursie met uitstekende uitleg in het Engels en Frans en Duits.
Morgen gaan we weer de wal op, nu blijven we bij de haven in de buurt. Ik heb nog niet eens een blik kunnen werpen op de stalletjes die er staan. We hebben een tenderticket, nr. 144 en dat is vrij laat. Ik denk dat we om 12 uur de wal op kunnen. De laatste tender terug gaat om 16.30 uur en dat is genoeg voor ons om rond te kijken. Met de oceaandeining is het wel link om in en uit de tender te stappen. Je wordt echt goed geholpen. Het is logisch dat mensen met rolstoelen en rollators niet de wal op kunnen. Dat is echt te gevaarlijk. Bovendien is het terrein niet vlak en zijn de busjes te klein en niet berekend om ook nog eens een rolstoel of rollator te vervoeren. Hier was een jonge Spaanse dame in een rolstoel het duidelijk niet mee eens, maar de kapitein nam toch de verantwoordelijkheid niet en gelijk had hij. Zowel op het niet-vlakke terrein als bij de overstap moet je echt mobiel zijn.
Nu zitten we weer heerlijk op ons balkon, het is al bijna 10 uur en nog een lekker temperatuurtje.
Wij waren om 7 uur terug en na andere schoenen en shirt of broek aangetrokken te hebben, zijn we toch maar naar de eetzaal gegaan en niet naar het buffet. Glenda, onze fantastische tafelstewardess, vond het geen enkel punt om ons nog te bedienen. En binnen een half uur hadden we een 3 gangen menu achter de kiezen.
Over 4 dagen is het Valentijnsdag. Dat is een mooie gelegenheid om weer eens in het Samsara restaurant te gaan eten. Helaas is Valentijnsdag al volgeboekt. Wij gaan nu 1 dag later om 7 uur, ook goed.

Dinsdag 11 februari 2020. Paaseiland dag 2.

Met ons tendernummer 144 zijn we om 11 uur aan de beurt om aan land te gaan. Toch sneller dan we dachten. We vinden het niet nodig om het hele eiland rond te rijden en bekijken alle stalletjes aan de haven. Jan koopt een zwart t-shirt met Rapa Nui er op, de naam van het eiland. Het is warmer dan gisteren en we maken een wandeling langs het water, dat wil zeggen op de weg, want er is geen strand hier, alleen maar rotspartijen. Na een half uur keren we terug en gaan op het terras van een restaurantje zitten en kijken zo over de baai uit. Op dit idee zijn meer mensen gekomen en al snel zit het terrasje vol. De tent is net open gegaan om 12 uur. We nemen wat te drinken en eten een vers gemaakte empanada, een deegenvelop gevuld met tonijn, heerlijk.
Na nog een uurtje rondgelopen te hebben en de laatste foto’s gemaakt te hebben, varen we terug naar de Deliziosa. Het is een prachtig eiland met veel fruit en groene natuur. De (meestal gerestaureerde) beelden spreken tot de verbeelding en maken een stop op dit eiland uiteraard aantrekkelijk. Je moet er een paar gezien hebben. De prijzen die men betaald heeft aan particulier vervoer loopt heel erg uiteen.
Een stel jongelui van het animatietean had een auto gehuurd voor 80 dollar vanaf het moment dat ze weg konden na 12 uur. Renate en Albino hadden met nog een Italiaans echtpaar een taxi kunnen krijgen voor een hele dag voor 50 dollar pp, maar de auto zat met touwtjes aan elkaar en had geen schokbrekers. Een groep van 6 Zwitsers had voor 4 uur 2 taxi’s kunnen krijgen en had 400 dollar betaald. Daarnaast moet iedereen die door een van de natuurparken gaat, en dat is dus altijd, nog 80 dollar voor een toegangspas betalen. Al met al toch wel aardige prijzen, maar het valt ons mee dat het niet extreem duur hoeft te zijn. Je krijgt alleen geen uitleg of zo. Het is rondrijden en verder niets. Wel worden dan veel van de platforms aangedaan die er verspreid over het eiland te vinden zijn.
’s Avonds bij het diner blijven veel tafels leeg, iedereen zal wel moe zijn.
De show werd verzorgd door een jongleur en zijn vrouw. Hij doet de knotsen en de ballen en zij draait moeiteloos 4 hoela hoeps rond haar lichaam. Ook geeft ze een voorstelling met haar handen achter een lamp, als schaduw zal ik maar zeggen. Toch weer leuk om te zien, alhoewel Jan geen zin had.
Om 6 uur zijn we, precies op tijd, weg gevaren en hebben nu 5 zeedagen voor de boeg.
Alhoewel we de 3e dag de hele ochtend rond het eiland Pitcairn varen. Beroemd van het waargebeurde verhaal “ Muiterij op de Bounty” .
Dan komt de plaatselijke bevolking aan boord om ons hun handel te verkopen, wordt ons verteld. Maar daarover dus later meer.

Woensdag 12 en donderdag 13 februari. Op zee

Dit zijn weer 2 zeedagen waarin ik ga sporten en Jan gaat lezen en we samen gaan bridgen.
Bij Jan speelt toch de verkoudheid weer op en de 2e dag gaat het kaarten dan ook een stuk minder, gebrek aan concentratie. Maar we leren elke dag toch weer bij en we vinden het erg leuk om te doen.
Op donderdag volg ik ook weer een lezing, om half 10 de Duitstalige dit keer en dat gaat uiteraard over Pitcairn en de muiterij.
De Bounty, van de Engelse marine, vaart met haar kapitein Blyle, hier in de Pacific. Hij voert een streng regime aan boord en dat wordt niet door iedereen aanvaardt. Men landt in Papeete op Tahiti en hier zet men de kapitein met zijn getrouwen in een sloep met proviand en een soort kompas. Na vele omzwervingen bereikt deze kapitein Oost-Timor en de Hollanders hebben hem opgekalefaterd en terug naar Londen gebracht. Hier kwam de muiterij aan het licht. De rest van de bemanning dacht een goed leven te hebben op Tahiti, maar daar dachten de bewoners toch anders over. Na 5 maanden werd de groep verzocht om op te krassenm met meeneming van inmiddels hun vrouwen, proviand en ook nog vrijwilligers van de bevolking. Ook zij ontkwamen niet aan de ontberingen en het duurde lang voordat men een eiland vond waar ze aan land konden. Dat was een onbewoonde rots en ook de laatste mogelijkheid voor de lange oversteek naar Paaseiland. Er is op Pitcairn maar 1 kleine toegang voor een kleine boot, maar die hebben ze toch gevonden. Het eiland is wel vruchtbaar en er zijn rivieren voor drinkwater. Maar er was niets, geen huis, geen landbouw, want geen bewoning. Alles moest dus door de mannen en vrouwen opgebouwd en ontwikkeld worden. Dat is wel gebeurd, al snel waren er 10 kinderen geboren. Toch nam de bevolking niet alleen toe, maar ook weer af. Dit kwam door ruzies en vechtpartijen onder de mannen, oorzaak drank en vrouwen. Uiteindelijk bleef er 1 man over, John Adams. Alleen van hem is er een grafsteen. Van Fleming Christian, de opstandeling van de muiterij, had inmiddels 3 kinderen en die zijn er groot geworden. Nu nog zijn er nazaten met de achternaam Christian.
Pitcairn is een Brits territorium en ligt in een enorm uitgestrekt gebied wat allemaal onder Brits gezag valt. Er is een gouverneur en het betaalmiddel is de Nieuw-Zeelandse dollar. Er wonen maar weinig mensen en er wordt beweerd dat er per persoon 1 km2 beschikbaar is.
Men leeft er van de visvangst en de landbouw, er is veel fruit en men verbouwt ook koffie. Onlangs is er rond het eiland een aantal grondstoffen gevonden zoals goud, koper en nog meer. De postzegels die hier gedrukt worden, zijn uniek. Er wordt dan ook aangeraden om morgen als de mensen aan boord komen om die te kopen.
Want morgenochtend liggen we voor het eiland en dan mogen de bewoners aan boord komen om hun spullen te verkopen.

Vrijdag 14 februari. Valentijnsdag. Pitcairn

Daar wordt hier wel aandacht aan besteed. Overal in de Grand Bar hangen rode harten. En er wordt reclame gemaakt met champagne. Ik geloof niet dat er veel verkocht wordt.
Om 8 uur bereiken we Pitcairn en gaat het schip op DP, dynamic position, niet voor anker dus. En er komt 1 grote sloep naar buiten met zo’n 20 mensen aan boord. Zij mogen hun spullen komen verkopen. Op dek 9 en 10 is alles in gereedheid gebracht. Van half 10 tot 11 uur is er de markt. En het loopt storm. In eerste instantie bekijken we het van een afstandje, maar ik vond toch een kraam met t-shirten waar Jan zijn slag kon slaan. Toch wat gekocht.
Je kon ook houten artikelen kopen en zelf gemaakte zeep en honing en kettingen en zo. Er werd veel verkocht. Bij 1 kraam hing er een bordje met de namen Roy en Bob Christian, nazaten van de 1e bewoner. Het verhaal van afstamming klopte dus. Leuk om te zien.
Om 11 uur braken ze op en om 12 uur voeren wij weer verder. De Amsterdam van de HAL, die ook op wereldreis is, ligt 4 dagen achter ons. Misschien doen zij dit eiland ook wel aan.
Wij varen verder en zijn op maandag om 7 uur ’s ochtends in Papeete, Tahiti. Nu eerst weer 2 zeedagen.
Vanmiddag gaan we niet kaarten. We maken het ons makkelijk. Ik typ nog een deel van dit verslag en Jan houdt een siesta.
Daarna is het alweer dinertijd. Het toetje is een chocoladetaartje met rode saus in de vorm van een hart. Dat moet ik natuurlijk wel nemen, komt 1 keer per jaar voor. Jan neemt zoals gewoonlijk een ijsje. Het Italiaanse ijs is uitstekend. Als er koffiesmaak of hazelnootsmaak is, dan doe ik ook mee, anders niet.
De 3 Gee’s treden vanavond nog een keer op. Dat mag ook wel, want ze varen zo de hele week mee vanaf Valparaiso af. Hopelijk krijgen we ook nog de Beatles een keer te zien. Die waren ook goed. Jan is weer van de partij en we amuseren ons best.
Na de show ontmoeten we in de Grand Bar Renate en Albino, zij hebben elke avond telefonisch contact met hun zoon in Italië. Dat is belangrijker dan de show. In Italië gaat alles goed.
Het animatieteam heeft nog een spelletje in het kader van Valenstijndag : wie is het meest amoureuze stel van de Deliziosa. Er zijn toch weer 3 stellen bereid gevonden om mee te doen. Het animatieteam heeft zelf de grootste lol met de ietwat dubieuze fratsen die gevraagd worden. Maar goed, het wordt nooit ordinair of zo. Daarna gaan we maar naar de hut, nog even op het balkon zitten en dan naar bed. In de verte weerlicht het, dat is goed te zien vanaf ons balkon.

Zaterdag 15 februari 2020. Op zee

En zo ben ik alweer aan de laatste dag van deze week bezig.
Vanmorgen heb ik een lezing over de populatie van de hele Pacific bijgewoond. Het is best ingewikkeld om hier een kort verslag van te geven, want het is zon uitgebreid verhaal. De mensen die in de driehoek Hawaii- Nieuw Zeeland- Madagaskar(!)- Paaseiland kunnen elkaar min of meer verstaan. Ze zijn allemaal afstammelingen van de homo Australiensis, die 4000 jaar v.Chr. vanuit Taiwan is gemigreerd naar het oosten, maar ook naar het westen. In de binnenlanden van Madagaskar zijn er nog mensen die verwant zijn aan de Polynesiërs. Ook de niet-Chinese bevolking van Taiwan is nog verwant. Overal in deze gebieden, dus ook in Nieuw-Guinea, in Indonesië, de Filippijnen, de Maori’s in Nieuw Zeeland enz. hebben dezelfde uiterlijke kenmerken. En in deze gebieden zie je ook ongeveer gelijke bouwstijlen en kunstvoorwerpen. Dit liet de heer Scopelitti ons weer in mooie beelden zien. Verder raad ik iedereen, die geïnteresseerd is, bij Wikipedia verder te kijken over wat er nog meer te leren valt over Melanesie , Micronesië enz. Men voer dus met primitieve catamarans de hele Stille Zuidzee over en weer terug naar huis. Hoe kon dit? Er bestonden zeekaarten, van houtjes met schelpen die de zeestromingen aan gaven. Ik keek mijn ogen uit. In Auckland kunnen we dit in een museum gaan bekijken.
Verder hadden we de passage van de Steenbokskeerkring kunnen bijwonen, maar ik ging naar de lezing na de gym en de koffie.
’s Middags zijn we weer gaan bridgen en vandaag ging het weer stukken beter dan eergisteren.
Het is vandaag gala, in je mooie pak en jurk dus. Jan gaat op zijn Beiers met zijn mooie rode vest en ik heb mijn “little black dress” aangedaan. En daarin zijn we in het Samsara restaurant gaan eten. Na nog een dansje is deze dag ook weer voorbij en kan ik nu deze week afsluiten. Het is al 12 uur, maar gelukkig gaat de klok weer een uur terug. We hebben dan 10 uur tijdsverschil met Nederland. Nog 2 uur te gaan en dan slaan we 1 hele dag over. Voor ons bestaat 23 februari niet. Dan gaan we de datumgrens over. Vreemd toch dat je dan zomaar een hele dag kwijt bent. Natuurlijk hebben we 12 keer 1 uur extra gehad, wat welkom was uiteraard.
Morgen nog een zeedag. We moeten dan tussen 8 uur en 10 uur ’s ochtends een tenderticket halen voor Bora-Bora en Rarotonga. Het schijnt dat al om 7 uur de eerste mensen in de rij gaan staan, terwijl de uitgifte pas om 8 uur begint. De kwestie is nu : “Gaan we eerst ontbijten of eerst een tenderticket halen?”. Het antwoord lezen jullie in het verslag van week 10.

week 7.

Zondag 16 februari. Op zee

Het is nu al weer dinsdag 18 februari als ik aan dit verslag begin. En dit doe ik op een wel heel bijzondere plaats, namelijk op het balkon van een hotel op Bora Bora. We liggen hier namelijk 2 dagen en Jan had het lumineuze idee om de nacht op het eiland in plaats van op de boot door te brengen.
Maar eerst over de zeedag die de zondag was. Onze host, de zeer Britse Eve, houdt een voorlichting over de komende havens tot aan Sydney toe. Hier was ze snel mee klaar en er kon volgens haar eigenlijk niets op de eilanden. Er was geen openbaar vervoer, weinig taxi’s en je kon er niet met dollars betalen. Alleen dat laatste al vonden wij ongelooflijk. Toen ben ik bij de Franse voorlichting gaan zitten en die vertelde in 3 kwartier non stop een heel ander verhaal, met leuke fotootjes er bij. Wat een afknapper van onze gastvrouw. Een Zweedse dame, waar wij mee bridgen en die al aan haar 5e wereldcruise bezig is, had op de tv naar de Duitse voorlichting geluisterd en die had ook een heel mooie voorlichting gegeven. Om kort te gaan, onze gastvrouw heeft zich er met een Jantje van Leiden vanaf gemaakt en daar zijn wij niet blij mee. Je kan overal met dollars en in de meeste gevallen ook met euro’s betalen, zelfs blijkt achteraf in het openbaar vervoer op Tahiti.
Maar goed, eerst maar weer eens bridgen en dan lekker eten en een beetje naar een nep Frank Sinatra luisteren, zoals gewoonlijk staat het geluid weer veel te hard en vinden wij dat niet mooi.
Morgen komen we al om 7 uur in Papeete, de hoofdstad van Tahiti aan.

Maandag 17 februari 2020. Tahiti

Hier op Tahiti hebben we de vorige keer al een hele rondrit in een excursie gemaakt en alle bezienswaardigheden bekeken, zoals het huis van een schrijver, een botanische tuin, het huis met museum van Paul Gauguin en het strand. Dat gaan we niet nog een keer doen. De vorige keer hebben we niets van Papeete zelf gezien en je loopt zo de stad in. Dat gaan wij dan ook om een uurtje of tien doen. Het wordt al lekker warm. Buiten de poort is er weer de plaatselijke toeristenmarkt met mooie eigen gemaakte kettingen en wat dies meer zij.
Tahiti en ook Bora Bora zijn beroemd om hun zwarte parels en het stikt er dan ook van de parelwinkels en markten. Maar de prijzen zijn niet misselijk en het blijft bij kijken alleen. Jaren geleden had ik al eens in de cruiseterminal in Rotterdam een ketting met armband van zwarte parels gekocht van een moeder en dochter die de parels los importeerden en er zelf kettingen en armbanden van regen. Het zijn echte parels, alleen niet heel mooi rond en ook niet allemaal exact dezelfde kleur. Maar ik vind het goed zo. Vanavond gaan ze om, alsof ik ze hier gekocht heb.
Ik het winkelcentrum Vaima lopen we naar boven en kopen voor 1 uur internet. Als we daar goed en wel zitten met een colaatje er bij, ziet Jan een kapperszaak. Ik moest gaan vragen of hij er terecht kon en dat was zo. Meteen aantreden en voor 20 euro geknipt, dat is nog eens andere koek dan 75 euro aan boord. En het was uitstekend geknipt. Zo kon ik ook wel gaan en mijn haar is ook uitstekend geknipt. We kunnen er weer tegen.
We hebben nog even rond gelopen, de kerk bekeken, een biertje en mango sapje gedronken en toen, na ook nog papieren zakdoeken en zonnebrandcrème te hebben gekocht zijn we terug gegaan naar het schip en hebben de middag in de schaduw op ons balkon met uitzicht op de haven en de stad doorgebracht. Een wijntje van de lunch en om 4 uur koffie met koek erbij, dan komen wij de middag wel door.
Dat wijntje van de lunch zal ik even uitleggen. Normaal zit er koffie en thee en sap bij het ontbijt er bij en water de hele dag en om 4 uur koffie of thee met kleine broodjes en lekkere koekjes en zo en fruit. Maar verder moet je over het algemeen je andere drank betalen. Maar niet hier bij de wereldreis. De wijnen en bier zitten er bij de lunch en het diner bij inbegrepen. De bediening loopt dan continu rond met dienbladen met wijn of bier of mineraalwater rond. En daar heb je dan ook meteen genoeg aan, wat sterke drank dan betreft, bedoel ik. Er zitten trouwens ook 15 excursies voor niets bij, je moet je alleen aanmelden, zodat men weet dat je mee wil. Dat was even wat meer informatie over de wereldreis zelf.
’s Avonds hebben we een beetje in de Grand bar gezeten en daarna lekker op ons balkon.
De kapitein kwam met een mededeling over de haven van Rarotonga. Die kunnen we door verwacht slecht weer niet veilig genoeg aan doen. Daarentegen blijven we 2 dagen in Bora Bora liggen. Dit wordt met veel instemming aanvaard. Dus morgen komen we al in Bora Bora aan en dan blijven we daar overnachten.

Dinsdag 18 februari 2020. Bora Bora

We hebben tenderticket 135 en zijn niet zo snel aan de beurt. Dat geeft de tijd om rustig te ontbijten en te sporten. Bij het ontbijt oppert Jan ineens om op Bora Bora te overnachten in een hotel. Dat lijkt mij ook wel wat. Hij kijkt op zijn mobieltje en ziet bij hotel Intercontinental een prijs van 1000 euro per nacht. Dat is ons te gortig. Bovendien is het volgeboekt, Ik ga maar sporten. Maar dan, als we bijna aan de beurt zijn om te tenderen, komt Jan met een ander hotel, dat wel schappelijk geprijsd is. Daar gaan we op af. We pakken de grote tas in met ook maar handdoeken en zo en de rugzak met laptop en zo. Dan gaan we aan de wal naar het vvv en laten daar het meisje achter de balie bellen met het hotel. Er zijn nog kamers vrij en we reserveren er 1. Dan is het zaak om er te komen. Taxi’s zijn moeilijk te vinden, maar er gaat wel een toeristenbus rond, naar de stranden (Maritabeach) en de hotels. Die nemen wij ook en we worden voor 5 dollar pp voor de deur afgezet.
Wat een mooie ligging aan het water. We gaan helemaal uit ons dak. De tas wordt nog even opgeslagen tot de kamer klaar is, maar wij verkleden ons en gaan meteen, na een groot bier besteld te hebben, het water in. Dat is heerlijk warm. Wat een paradijs is het hier. Er zijn nog 3 stellen van het schip die hier ingecheckt hebben. Deze spontane actie pakt echt zo mooi en goed uit, we kunnen er niet over uit dat we dit gevonden hebben, via booking.com trouwens. We liggen onder de palmbomen op ligbedden pal aan zee. Later op de dag nemen we een clubsandwich die enorm is, met patat er bij. We zitten meteen vol. Dan luieren we de hele middag aan zee. Pas om 7 uur gaan we terug naar de kamer. Die ligt in een tuin aan de overkant van de weg. We hoeven ons niet druk te maken om op tijd terug te zijn of zo. Je kan in dit hotel ook een dagpas nemen. Dan mag je 4,5 uur gebruik maken van de faciliteiten en krijg je een handdoek. Ook zit er dan een lunch en een cocktail bij, dat alles voor 75 dollar pp. Dit kan bij alle resorts trouwens. Ook op Tahiti was dit mogelijk geweest. In plaats van een dure excursie kunnen we dit in het vervolg ook wel vaker doen. Enfin, dit verblijf op Bora Bora is natuurlijk uitzonderlijk, zal wel nooit meer voorkomen.

Woensdag 19 februari. Bora Bora

Eerst ontbijten en dan verkleden in badkleding en uitchecken, want om 11 uur moeten we de kamer verlaten. Natuurlijk blijven we nog een hele tijd bij de zee en in het water. Dan, om 2 uur nemen we een taxi terug naar het schip en om half 3 zitten we bij het buffet te lunchen. Verder pakken we uit, nemen een verfrissende douche en spoelen onze badspullen uit. Dan gaan we op het balkon in de schaduw zitten. We zijn wel verkleurd met het verblijf in hotel Royal Bora Bora.
Bij het diner ontmoeten we Renate en Albino weer. Ook zij hebben heel erg genoten van Bora Bora, hebben een jeeptocht door de bergen gemaakt en gezwommen met de roggen.
Na het diner nemen we met ons vieren nog een espressootje en gaan dan naar de hut toe. Vanavond moet ik toch wel de laatste sudoku’s afmaken, die steeds maar niet lukken. Maar nu is het puzzelboekje toch uit en gooi ik het snel weg. Sudoku’s zijn verslavend. Aan het verslag kom ik niet toe, dan morgen maar. We hebben tenslotte 5 zeedagen voor de boeg alvorens we Tauranga in Nieuw Zeeland bereiken.
In deze 5 dagen gaan we de datumgrens over. We slaan hier op het schip 23 februari over. Wel een beetje gek, maar zo is het nu eenmaal als je de wereld overgaat. Eerst krijgen we er nog 1 uur bij, dan is het verschil met Nederland precies 12 uur. Als we de datumgrens overgegaan zijn, moeten we 12 keer 1 uur inleveren om in Venetië op de juiste tijd uit te komen.

Donderdag 20 februari 2020. Op zee

Vandaag maak ik dus dit verslag tot nu toe af. Na het sporten door mij en de gezamenlijke koffie met Jan, gaan we in de Grand bar zitten, buiten is het erg warm.
Om 12 uur houdt de kapitein net zoals alle dagen zijn praatje over de afstand, het weer en hoe laat we de volgend de haven binnenlopen. Nu heeft hij ook nadere mededelingen over het vervolg van onze reis aangekondigd. We krijgen het vanavond in onze hut en morgen geeft hij persoonlijk ook nog informatie in het theater. Tot aan Sydney zijn er geen wijzigingen te verwachten. Wat daarna gebeurt, weten we morgen.
We hebben net besloten vanmiddag toch niet te gaan bridgen. Dat wil ik niet meer elke middag, als er ’s ochtends ook nog een lezing is of zo. Dan wordt het me te druk. Het bridgen duurt van 2 uur tot 5 uur.
Jan leest een boek over katoenboeren in Amerika, dat zegt hem meer nu we er geweest zijn. Het boek heet ‘De Erfpachters’ en speelt in de 50er jaren. Deze pachtboeren waren arm en moesten heel hard werken om de leningen af te betalen en de pacht ook natuurlijk. Het is geschreven door John Grisham. En ik maar tikken ondertussen.
We gaan zo maar weer lunchen.
Na de lunch, met 2 Tomahawks voor Jan, T-bone steaks dus, zijn we met ons boek op het balkon gaan zitten lezen. Wat een rustige middag is dit.
Na het diner gaat Jan naar de hut en daar ligt een brief met de nieuwe route en de aankondiging dat de kapitein morgen in elke taal een toelichting geeft.
Wij zijn blij met de wijziging van de route. We laten heel Zuidoost Azië links liggen. We vertrekken op 6 maart uit Sydney en gaan dan eerst naar Tasmanië, naar de hoofdstad Hobart. Daarna gaan we onderlangs naar Adelaide, Albany en Perth, dus nog 3 steden in Australië. Daarna steken we de Indische Oceaan over naar Mauritius, La Reunion, Madagaskar en de Seychellen. Hier komen we op 31 maart aan en blijven er 2 dagen liggen. Eigenlijk hadden we op deze data in Singapore moeten zijn, als wisselhaven voor het 4e segment van de wereldcruise. Dat zal nu wel Port Victoria worden, voor als het nodig is. Daarna varen we naar de Malediven en komen op 7 maart, als gepland in Colombo aan. Daarna gaat de reis zoals eerder vastgesteld stond verder richting Venetië.
Wij zijn helemaal blij. We maken ons nu geen zorgen meer dat we meerdere havens niet in mogen en maar ronddobberen op zee, net zoals de Westerdam van de HAL.
Ook Renate en Albino zijn tevreden over deze koerswijziging. Er zal vast wel commentaar op komen van mensen die uit hadden gekeken naar Japan of Zuid Korea of zo. Maar dat kan later nog wel een keer, als de virusgekte over is. We weten nog niet half wat er zich in allerlei landen afspeelt en hoe ernstig het eigenlijk is. Dat het virus zeer besmettelijk is, staat buiten kijf. Wij gaan rustig slapen en morgenochtend om half 10 bij de Duitsers luisteren wat de kapitein nog meer te vertellen heeft.

Vrijdag 21 februari 2020. Op zee

Om half 10 zit het theater helemaal vol. Er zijn er nog al wat verkouden en het gehoest en gekuch levert bijna een concert op.
De kapitein, Nicola Alba, doet zijn praatje in het Engels en het wordt door een van de 2 hosts vertaald. Normaal wordt een wereldreis al 3 jaar van te voren gepland en worden de werkzaamheden er voor opgestart, zoals havens, aanvoer van goederen, verzekeringen, personeel, excursies en zo.
Een mega wijziging zoals wij die nu gaan meemaken, vraagt van de organisatie in Genua en op het schip nog al wat. De gezondheid en veiligheid van iedereen op het schip is de grootste prioriteit van de Costa Cruises en van de kapitein uiteraard. Daarom is er voor gekozen om zover mogelijk van de uitbraak weg te blijven en de zuidelijke route te kiezen. Er ging een applaus op. En aan het eind kreeg de kapitein van sommige een staande ovatie. Zeer veel tevreden Duitstaligen dus, zo te zien.
Om 11 uur ben ik bij de Italianen gaan zitten. Hier kreeg de kapitein veel minder open doekjes. Men was duidelijk veel minder overtuigd van de noodzaak van deze koerswijziging. Ook bij de Spanjaarden was gemor. Men had toch ook wel boven Australië langs kunnen varen. Met dit soort opmerkingen maakt de kapitein korte metten :”Basta!”. Hij zei nog iets over de Queen Mary, die ook een wereldreis maakt, maar dat hebben we niet begrepen.
Kortom, onze reis gaat niet meer naar Azië, maar richting Afrika. Voor ons zijn er meerdere nieuwe havens bi, namelijk : Tasmanië, Adelaide, Albany en Madagaskar op 2 plaatsen. Mooi toch!!
De rest van de dag verliep zoals altijd op een zeedag. We zijn weer gaan kaarten. Maar aan het eind van de middag werd aan onze tafel een van de 2 Noren niet goed en klapte zo zijwaarts van zijn stoel op de grond. Dat zag er niet best uit. Van een ander Noors stel is de man dokter en die was er meteen bij. Ook handig om in je eigen taal aangesproken te worden. Na 2 secondes was de man weer bij kennis, maar de scheepsarts werd er toch maar bij geroepen. Hoe dit afgelopen is, weet ik niet. We hebben zijn vrouw gewaarschuwd, die verderop op hem zat te wachten. Dit is echt wel schrikken.
Van zijn bridgepartner hoorden we ’s avonds dat dit al eerder gebeurd was.
De show van de avond heette “Cabaret” en gaat over de liedjes van Liza Minelli. Dit slaan we over, er wordt niet meer gezongen, maar geschreeuwd en we vinden het vreselijk.
Renate en Albino gaan na de koffie na het diner eerst naar de hut om hun zoon te bellen. Ook die is opgelucht dat de route gewijzigd is. Ze bellen elke avond met hem. Hij is volwassen en getrouwd, maar het is een klassieke Italiaanse mama-zoon relatie. Wel leuk om dit van dichtbij mee te maken.
Van een Frans stel hoorde ik nog dat het MSC schip de Splendida, die van Singapore kwam, geweigerd werd in de Indiase haven Cochin. Wij gaan na Colombo nog naar Goa en Mumbai, maar komen niet uit Singapore, maar goed ook. Kunnen we nog meer verrassingen verwachten? Liever niet.

Zaterdag 22 februari 2020. Op zee

Volgende zeedag.
Vanmorgen heb ik weer gesport. Klazien Bakker, onze sportleidster thuis, bij de powervrouwen, kan trots op me zijn. Ik volg deze manier van soepel blijven alle zeedagen en dat zijn er nog al wat.
Dan gaan we, na de koffie, op ons balkon zitten lezen. Vanmiddag maar weer bridgen.
We kregen net een briefje in onze hut dat we morgen meteen maandag 24 februari hebben. Als je westwaarts reist krijg je er na elke 15 graden 1 uur bij, maar bij de 0 meridiaan hebben we de datumgrens bereikt. Toch weer bijzonder om dat mee te maken en 23 februari over te slaan.
Vanavond hebben we een pizza gegeten in het zogenaamde pizzarestaurant, een afgescheiden deel van het buffetgedeelte op dek 9. De pizza 4 formaggi smaakte weer uitstekend en als toetje een heerlijke ‘tarte au citron’. Kortom, wederom een goed besluit van de dag. Dit keer zijn we het schip verder niet ingegaan. Bij mij begint nu de verkoudheid door te zetten, dus rustig aan op het balkon mijn boek uitlezen is ook fijn om te doen.
En zo is deze week ook weer afgelopen. De klok gaat vanavond niet alleen 1 uur vooruit, maar ook meteen een hele dag. Week 11 begint zodoende op maandag 24 februari, maar dat is het volgende verslag aan de beurt.
Voor nu : Basta!.