Dit wordt onze derde wereldcruise met de Costa Deliziosa maar nu beginnen we op 7 december 2024 vanuit Trieste en zijn we met kerst- en nieuwjaarsdag aan boord en liggen tijdens de jaarwisseling voor de kust van Rio de Janeiro voor het vuurwerk.

Het reisschema van deze wereldcruise:

Week 8

19-1-2025 zondag San Antonio

Nog een dag in San Antonio. We hebben geen plannen om de wal op te gaan, ook niet om bijvoorbeeld met een taxi een stadstour te maken. De eerste excursies zijn al om 7.15 uur en 7.45 uur weggegaan, naar Santiago voor een hele dag of nog de tour van het schip naar Valparaiso. Hopelijk zien ze onderweg wat, want het is hier behoorlijk mistig. Ik ga eerst maar eens bubbelen voor het ontbijt, nu is er nog niemand in de pool. Jan komt er al snel met zijn laptop aan een tafeltje bijzitten. Na 20 minuten vind ik het wel goed en blijf lekker bij Jan aan tafel opdrogen en ontbijten ook maar meteen. Om 10 uur ben ik dan kant en klaar om de dag door te komen. Wat een luxe. Eerst app ik een poosje met Marjan die in Antarctica op de Oosterdam rondvaart en daarna met neef Ruud.
Marjan en Frans maken een fantastische cruise door Antarctica met reuze ijsbergen en schotsen. Ze zien duizenden pinguïns en ook veel walvissen. Vanochtend hebben ze te maken met een medische evacuatie en het schip moet uitwijken naar King George eiland, waar een vliegtuig kan komen om 2 zieken op te halen. Die worden met een zodiac aan wal gebracht, na eerst door een arts die met de zodiac meekomt onderzocht te zijn. Daarna varen ze door naar Elephant eiland voor een laatste mooie beleving. De mooiste volgens hun kapitein.
Wij verlaten vanavond Zuid-Amerika om 4 dagen te overbruggen naar de Paaseilanden, ook een onderdeel van Chili. Eigenlijk is Chili een heel divers land. In het noorden de droogste woestijn van de wereld, de Acamara woestijn. Er zijn wel eindeloze zoutvlaktes en ook Chilisalpeter te vinden. Dat laatste is niet meer nodig, sinds er kunstmest is uitgevonden. Je ziet hier wel de enorme Nasca lijnen, waarvan het nog steeds niet duidelijk is wat ze betekenen, wie ze gemaakt heeft en hoelang ze al bestaan. Er wordt nog steeds onderzoek naar gedaan.
Het midden van Chili is heel vruchtbaar en is dan ook het meest bewoond met de hoofdstad Santiago de Chili, een miljoenenstad. In heel Chili wonen nog geen 18 miljoen inwoners. Het land is meer dan 4000 km lang en gemiddeld 180 km breed. Na de volledig mislukte druivenoogst in Europa zijn de wijnboeren uitgeweken naar hier in Chili en dat is een zeer geslaagd project geworden. De Chileense wijnen worden naar de hele wereld uitgevoerd. Wel zijn er een paar grootgrondbezitters die alle landerijen in bezit hebben. 1% van de bevolking heeft 90% van het land in eigendom. Het was dan ook niet vreemd dat in de 60-er jaren, toen er overal revoltes waren, ook hier de bevolking middels verkiezingen meer te vertellen wilde hebben. Geleid door Salvador Allende, die de verkiezingen won, werd er een socialistische staat gevormd. Hij was een oude studievriend van Che Guevara die in Cuba de revolutie had uitgeroepen. Hier in Chili zou iets dergelijks gaan gebeuren. Maar dat was niet de bedoeling van de VS, nog zo’n communistisch, door Rusland gesteund, land in zijn achtertuin. Met behulp van de CIA is er in 1973 een coup gepleegd en Allende, die geen vrijgeleide wilde hebben, werd in het regeringsgebouw doodgeschoten. Veel linkse mensen wisten nog het land te ontvluchten, o.a. naar Zweden en Spanje en Nederland, maar andere werden door Pinochet gevangen genomen. Duizenden, zo niet tienduizenden hebben het niet overleefd. Rusland heeft verder in Zuid-Amerika geen voet meer aan de grond gekregen, totdat, na de val van de muur, er in Brazilië Lula aan het bewind kwam en in Venezuela nu Maduro de scepter zwaait.
In het zuiden van Chili is er weer weinig bewoning in Patagonië en op Vuurland vind je niet veel dorpen en steden meer. Puerto Montt en Punta Arenas zijn hierin de grootste. De natuur is er adembenemend. In de Andes, boven op het plateau ligt een enorme ijsvlakte, zoet water, waar we menige uitlopers als gletsjers in de fjorden hebben mogen bewonderen. De oorspronkelijke bewoners, de Mapuche o.a. heeft zich na 300 jaar vechten tegen de Spanjaarden in de 19e eeuw gewonnen moeten geven. Er wordt gezegd dat er nu niet 1 meer leeft. Toch zie je, zoals hier op de vismarkt bijvoorbeeld, veel mensen die echt geen Spaans uiterlijk hebben. Maar de onafhankelijkheid hebben ze dus al lang moeten opgeven, zoals waarschijnlijk ook de taal en de cultuur. De katholieke kerk is de belangrijkste kerk hier.
Nu, na de lunch, is de mist volledig opgetrokken en is het lekker zonnig. Zo meteen ga ik maar mijn goede schoenen aantrekken en op dek 3 een paar rondjes wandelen. Is hard nodig, want als ik opsta valt het niet mee om op gang te komen. Gisteren heb ik wel veel gelopen, 13.500 stappen zelfs. Dat ga ik vandaag niet halen. Jan is naar de hut gegaan, de accu van de laptop was leeg en de foto’s voor de site waren nog niet klaar. Dat is toch een hele klus elke week weer.
Na een paar rondjes over dek 3 heb ik het wel gezien en zijn we naar de lege Grand bar gegaan. Hier hebben we een keertje meegedaan met een spelletje : uit welk land komen de genoemde biermerken. Wij hadden er 9 goed en nog 2 kandidaten hadden er ook 9 goed. Na 5x dobbelen won ik en dat leverde een Costa pet op. Jan zat al in het atrium aan een drankje. Dan is het tijd voor de sloepenrol, verplicht voor iedereen aan boord, niet alleen voor de vandaag of gisteren aan boord gekomen. Dit verliep niet helemaal vlekkeloos, lang niet iedereen was er. Het was te weinig aangekondigd, de excursies kwamen net terug, enz. Maar goed, wij waren er en dat is voor ons voldoende. Dan is het weer dinertime. Dan varen we weg en de oceaandeining laat zich meteen gelden. We gaan goed schudden. De show werd dit keer verzorgd door de pianist van dek 2, die een aardige tribute tot Elton John ten beste gaf. Dan nog een afzakkertje en naar de hut. Hier staat weer een fles Ferrari prosecco klaar, van de CostaClub en een zakje bonbons.
We gaan nu 4 zeedagen tegemoet. Vinden wij heerlijk.

20-1-2025 maandag Op zee

Een dag tussen hemel en zee. Deze zeedag begin ik met weer te bubbelen. Het dak is gedeeltelijk open en de wind is koud, maar eenmaal in de hete pot is het heerlijk. Ik zie de gymgroep, een heel grote groep, zich rekken en strekken. Jan is inmiddels aangekomen en haalt als ik weer zit, thee en fruit binnen voor me. We vinden het te koud en als ik aangekleed ben, ga ik Jan opzoeken in de Grand Bar. De lezing voor de Italianen over Paaseiland is net klaar in het theater en de bar stroomt gezellig vol. Hier blijven we tot de lunch. Je ziet dat er op zo’n dag weinig spannends gebeurt. Na de lunch kijken we of de zon al op het balkon is, maar in dat streepje bij de reling ga ik niet zitten. Dus zoek is dek 9 weer op en vind een bed in de zon en net uit de wind. Hier lig ik lekker, een dutje tussendoor, tot het tijd is, 15.15 uur, om naar mijn koorrepetitie te gaan. Helaas is de dirigent ziek, die ligt met koorts in bed. Nu is een van de sopranen gevraagd om met pianobegeleiding ons te laten zingen. Dat wil ze wel, maar ze is natuurlijk geen dirigent en ook heel erg aardig en meegaand. Er wordt wat door elkaar gepraat, zeker als Giorgio, de Italiaanse organisator ook alles nog in het Duits en Engels en Frans wil vertalen wat Catherine vraagt. Bovendien bemoeien een paar alten zich met de begintoon van de altpartij van het Ave verum. Dat hebben dan ook maar niet geoefend. Maar Verdi’s Va Pensiero ging aardig. En Amazing Grace was ook te doen. Al met al toch een vruchtbare middag, ondanks het onaangename gedoe rond Ave verum. We krijgen ook nog 2 heel verschillende uitvoeringen van het Ave verum te zien, 1 van een heel groot koor met orkest en 1 van een klein kamerkoor. Beide zijn prachtig. Ik vind het een voorrecht dat ik dit weer mee mag zingen. Op de kweekschool, op het koor bij d muziekdocent Van Oostendorp, zongen we dit ook al. Voor de zekerheid heb ik nicht Anja even geappt en zij bevestigde het. Ze kan het ook nu nog zo meezingen als sopraan.
Zo gebeurde er toch nog wat vanmiddag. Daarna zat Jan weer in de G.B, te wachten met rummikub. Altijd leuk om te spelen, tot het tijd wordt om ons te verkleden voor het diner.
Aan een tafel naast ons is sinds gisteren een echtpaar komen zitten, uit Boedapest, Hongarije. Bij het weggaan heb ik toch maar contact gemaakt en het blijkt dat ze Amsterdam en ook Alkmaar kennen en veel van Nederland houden. Zij spreekt Engels, Duits en Italiaans, dat maakt de communicatie makkelijk. Ze hadden er 30 uur over gedaan om van Boedapest in Santiago aan te komen. Daarom stappen wij maar in Triest op. Zij gaan mee tot Kaapstad, toch ook een mooi stuk van de reis.
Het thema van vanavond is Country, dat hadden we even gemist. Jan is later nog zijn geruite overhemd aan gaan trekken. Het animatieteam is heel adequaat gekleed in houthakkersstijl met vlechten en rode zakdoek en al. De muziek is natuurlijk ook country en er wordt gelinedanced. De Braziliaanse dansleraar leert ons er nog 2 bij, want elke avond is er altijd al line dansen.
De show om 9 uur is van de cast en de zangers van het schip en deze is uitstekend. Dan blijven we daarna nog tot 23 uur in de G.B. zitten. De klok gaat een uur terug en dus kunnen we een uur langer slapen, heerlijk.

21-1-2025 dinsdag Op zee

Een dag tussen hemel en zee. Vandaag begin ik de dag met de gymoefeningen in de grote groep. Het is inderdaad veel rekken en strekken, alleen het op de grond gaan zitten, sla ik beleefd over. Jan zit al weer te wachten, heeft zijn fruithapje al op als ik om half 10 bij hem kom zitten. Bij het zwembad gaat het animatieteam met de spelletjes aan de gang, een piratenspel. Daarna komen er de danslessen en om half 12 is er een bier feest. De Beierse kleuren versierd met stoffen bierglazen hangen al op bij het zwembad. En er is een bieraanbod : 4 Heinekens of Beck’s of Coronas voor 10 euro. Ook een Paulaner weissbier voor 5 euro i.p.v. 7,80 euro ex btw kan je nu kopen. En ook 2 drafts bier van 40 cl voor 10 euro zijn er te koop, maar dat is verlakkerij, want om half 12 gaat zo ongeveer het buffet al open met gratis getapt bier en dat is hier ook van Heineken. Jan gaat straks wel een Paulaner drinken, dat moet natuurlijk wel. Het is nu 11.07 uur en ik weet niets meer te melden. Wel dat ik vanmiddag weer ga zingen, ben benieuwd of Walter, de dirigent al weer goed genoeg is om ons met vaste hand te komen leiden.
Dat was niet het geval, de toetsenist van de band kwam ons begeleiden. Maar eerst praatte Giorgio 20 minuten vol over de organisatie en wanneer we weer gaan repeteren en hoe laat en dat in meerdere talen. Dan gaan we eerst wat stemoefeningen doen en dan uiteindelijk zingen we “Va pensiero” .De pianist kijkt zijn ogen uit en weet eigenlijk niet wat de bedoeling is, maar vond het prachtig wat we deden. Daarna was “Amazing Grace’ aan de beurt, 2 stemmig. Nog weet ik niet of dat in mannen en vrouwen verdeeld is, want de altpartij staat ook op het blad. Dat blijkt de bedoeling, dat de alten toch hun eigen partij leren. Dat is voor sommige dames erg moeilijk en Catherine komt ze apart voorzingen. De rest staat te wachten. Ook dit gaat weer stuurloos. Dan roept Giorgio dat we nog 5 minuten hebben voor we de pianobar moeten verlaten. Er vraagt nog een Italiaan wat en weer gaan er minuten voorbij. Uiteindelijk roep ik dat we nog 2 minuten hebben en warempel het hele lied wordt gezongen en geneuried en weer gezongen. Morgen is er geen repetitie.
Ik ga naar de hut, want we hebben afgesproken om de fles prosecco, cadeautje van de CostaClub, open te maken. Eigenlijk zouden we de fles rosé openmaken, maar voor het eerst hebben we geen opener bij ons. Normaal nemen we er wel 2 mee, maar met het reorganiseren van de beautycase is die zomaar ineens verdwenen. De prosecco smaakt uitstekend.
De dresscode is countrystijl, dat hebben we gemist. Het hele animatieteam ziet er als een cowboy/girl uit. De muziek in het atrium is dus ook country en het linedansen gaat beginnen. De dansleraar doet zijn best om ons wat nieuwe passen te leren, maar dat valt niet mee op dat kleine dansvloertje. Enfin, het is goed bedoeld.
De show wordt verzorgd door 13 jongelui die wel slangenmensen moeten zijn, zo lenig en soepel zijn ze. Het ziet er kunstig uit, maar kan ons al met al maar matig bekoren. En het verhaal dat ze opvoeren snappen we al helemaal niet.
We eindigen de dag in de G.B. en praten een tijdje met Vivi-en van het animatieteam. Zij komt elke avond even kletsen voor de om half 11 nog aan het werk moet, dansen en dit keer de verkiezing van het ideale echtpaar van het schip. Spaanse Maria (in een rolstoel) en haar man winnen, ze doen het echt goed. Ze deden op de vorige 2 wereldreizen ook mee en wonnen toen ook al. Ze hebben ervaring.

22-1-2025 woensdag Op zee

Een dag tussen hemel en zee. Vandaag ga ik weer bubbelen. Het dak is gedeeltelijk open en het regent. De dekzwabbers hebben het druk met het dweilen. Maar de whirlpool is overdekt en dus kan ik er gewoon in gaan zitten, mijn hoofd blijft droog. Dan ontbijten we samen en kijken dan naar het piratenspel dat elke ochtend om 11 uur gespeeld wordt. Er doet een vaste groep aan mee. Die hebben zich op de eerste dag al opgegeven, eergisteren.
Dan lunchen we met een bordje kaas en noten. Jan haalt daarna gebakken inktvis en ik een bordje patat. Verder hebben we niet veel te doen. Ik ga op het balkon aan mijn nieuwe boek voor de leeskring beginnen. Leve het internet en de app, want Trudy heeft me het boek dat we moeten lezen, gemailed. Het is er een van Herman Koch, niet mijn favoriete schrijver zal ik maar zeggen, en het boek heet “ Het Koninklijk Huis”. Het begin kan mij niet bekoren, maar ik zal doorzetten en het uitlezen.
Dan zoek ik Jan op, die zit in het casino en doet het goed. Als ik bij hem kom staan, rammelt de machine er net nog 51 euro uit. Jan gaat 245 euro incasseren, bravo.
In de G.B. wordt het ineens druk na 4 uur, het blijkt dat er een modeshow komt om half 5. Die wordt uitgevoerd door de winkel van dek 3 en de dansers showen de kleding. Heel teleurstellend is het na 10 minuten al weer voorbij. Wat een aanfluiting, was iedereen daarvoor gekomen. Dit gaat ze vast geen nieuwe klanten opleveren.
Bij het diner geven we onze nieuwe buurman net zo’n servetkettinkje als Jan heeft. Zijn vriendin had gisteren namelijk zijn servet onder zijn kin gefrommeld. Ze waren zeer blij verrast, zowel door het gebaar als door het zeer handige kettinkje zelf. Mike en Erika bedankten ons heel hartelijk, zelfs in het Nederlands.
De show wordt dit keer verzorgd door 3 tenoren, die de sterren van de hemel zingen. Heel mooi en ik heb het ook opgenomen. Dan gaan we daarna naar dek 9 voor het carnaval. Het was al heel druk en met een stoeltje uit het Lido konden we toch nog wel goed zitten. De 3 optochten zagen we goed aankomen. Daarna was het dansen geblazen met muziek van de band er bij. Het is dan meteen heel erg druk. Daar waag ik me met mijn toch wel kwetsbare been niet meer tussen. Bovendien schommelt het schip toch aardig. Je moet goed op de been blijven. De klok gaat weer een uur terug en om 10 uur nieuwe tijd zijn we terug in de hut. Het is heerlijk weer en dus wordt het tijd dat we het balkon opzoeken. Dit is fantastisch. Jammer dat het ook een keertje bedtijd wordt.

23-1-2025 donderdag Op zee

Een dag tussen hemel en zee.
Gisteren vonden we op bed 2 brieven hoe het met het tenderen gaat bij Paaseiland. Er kan steeds maar 1 tender in en uit het haventje. Dat gaat een langdurige geschiedenis worden voor de ontscheping. Wij hebben voor beide dagen een priority ticket ontvangen en kunnen al tussen 8.30 en 9.30 u van boord. Hiervoor moeten we ons melden in de pianobar. We hebben geen excursie geboekt dit keer. Vorige keer hebben we een deel van het eiland al gezien, de vulkaan, de moai’s en de begraafplaats en behuizing van de koning van het eiland. Nu gaan we wel aan land en zien wel wat we doen. Voor het Nationale Park, dat bijna het hele eiland beslaat, moet je 80 dollar pp betalen en een lokale gids bij je hebben. Nu snappen wij ook dat de excursies echt duur zijn. Of we aan de wal nog wat boeken, zien we nog wel. In ieder geval wil ik wel hiervandaan souvenirs kopen.
Nu is het bijna lunchtijd en Jan zou even naar de hut gaan en snel weer terugkomen, dat duurt nu al 2 uur. Waar zou hij zitten? Ik ben benieuwd. Wordt vervolgd. Vanmiddag is er om half 3 eerst een voordracht over de toestand op de brug, daarna de lezing om half 4 over Paaseiland en om half 5 weer een zangrepetitie. Dan is de dag alweer snel voorbij.
Naar de voordracht over de brug is Jan niet geweest, we hebben geluierd op ons balkon. Wel zijn we naar de lezing over Paaseiland gegaan. Die duurde precies 1 uur en was heel erg interessant. Daarover morgen meer. Dan was er de repetitie van het koor. Gelukkig was de dirigent weer beter. Hij stelde dat elke opmerking of vraag na afloop gesteld kon worden, maar niet tijdens de oefeningen. Deze opmerking werd erg gewaardeerd. En de repetitie ging ook uitstekend, alle partijen werden apart geoefend. Ook was Giorgio het grootste deel afwezig, kon dus ook niet storen met zijn vertalingen. Walter kan het uitstekend zelf af. De tenoren kwamen niet aan de beurt, zijn de volgende keer als eerste om de partij van het Ave Verum te oefenen.
Bij het diner kreeg buurman Mike door zijn vriendin weer zijn servet aan het kettinkje omgehangen, ze had het voorbereid zelfs. De show van de zanger Grant Perez slaan we over. Lekker in dit mooie weer van het balkon genieten gaat nu voor.

24-1-2025 vrijdag Port of Easter

Aankomst op Paaseiland.
Er moet getenderd worden en dat gaat mondjesmaat, want er kan in het kleine haventje maar 1 tender tegelijk in of uit. En echt iedereen gaat hier van boord natuurlijk. Wij hebben een priority ticket en kunnen als eerste van boord. Dat doen we dit keer dan ook. Dan is het nog niet zo warm. We hebben besloten om geen toer te boeken, dat hebben we vorige keer al gedaan. Toen hadden we geen tijd of puf meer om bij de haven rond te kijken. En ik had ook geen kleine moai’s gekocht, waar ik achteraf spijt van had. Dat ga ik nu dus goed maken. Voor dit doel hadden we speciaal de rugzak mee naar de wal genomen. Voor het animatieteam wilde ik zo’n klein beeldje kopen, dus 10 stuks en dan ook nog voor ons zelf en natuurlijk een koelkastklever. Nadat we dit allemaal hadden gedaan en Jan de zware rugzak had aangesjord zijn we toch gaan lopen. Er werden tours en taxi’s genoeg aangeboden, door een lokale gids. Die heb je nodig om het natuurpark binnen te komen voor 80 dollar pp. En driekwart van het eiland bestaat uit het natuurreservaat met de talloze Moai’s, de beelden met de rode mutsen op.
Wij liepen langs de waterkant naar het dorpje Hango-Ha toe. Er staan allemaal mooie beelden, soms ook nog een Moai, bijvoorbeeld bij de ingang van een hotel of zo. Bij een leuk terras van een hotelletje en restaurantje met uitzicht over het water zijn we neergestreken en hebben we er wel een uur gezeten. Na 2 biertjes, tosti, een natuurlijk sapje en gebak konden we terug lopen. Om half 2 waren we weer bij de tender. We hadden verder niets meer nodig, het werd al weer erg warm en wij hebben de tender terug genomen. Het overstappen van het schip in de tender en terug was toch een precaire zaak, want er staat een behoorlijke deining die voor grote afstappen zorgt. Er staan 4 mannen om je te ondersteunen en die zijn ook nodig. Je gelooft het niet, maar ook nu willen er nog mensen met rolstoelen en rollators ook mee naar de wal. In de excursies is er geen plaats voor ze, dat is van te voren al gemeld. Het zijn allemaal kleine busjes. De 4 mannen hebben de grootste moeite om die mensen in en uit de tender te dragen. Dat zouden die toch zelf niet moeten willen, om zoveel van de bemanning te vragen. Maar het gebeurt.
Nu iets over het eiland zelf. Het is driehoekig en op elke punt ligt een vulkaan. Men denkt dat ongeveer 1200 jaar geleden de eerste bewoners hier vanuit het westen, Polynesië, aankwamen met hun grote kano’s met zijspan. Hoe je je dat moet voorstellen, is mij een wit wonder, want wij varen al dagen zonder land of wat dan ook te zien. En ook hierna doen we er 5 dagen over om Tahiti te bereiken. Maar o.k., ze waren er, vonden er een jungle aan en vruchtbare grond. De bomen hadden ze in de loop van de eeuwen allemaal gekapt en door erosie was er van het mooie eiland niet veel meer over. Toch moesten de bewoners het er mee doen. Van de eerste bewoners zijn er van de kinderen 12 clans gevormd die om beurten de leiding van het eiland vormden. Zo’n clan of opperhoofd liet een standbeeld om geluk af te dwingen voor zichzelf maken. Dat is zo’n moai dus. De eerste zijn ongeveer 2 meter groot, maar ze worden steeds groter gemaakt. Uiteindelijk worden de grootste wel 10 meter hoog en dat van vulkanische steen. Met nog apart een rode tulband er bovenop. Er is nog een steengroeve te bezoeken waar je nog onaffe beelden kan zien liggen. Het is nog steeds een wonder hoe de bewoners die beelden naar bepaalde heilige platforms hebben kunnen vervoeren. Men denkt dat het gegaan is zoals je een koelkast verplaatst al kantelend. De beelden op zo’n platform kijken allemaal het binnenland in om geluk af te dwingen. Er staan er soms wel 16 op een rij. Ze hebben er niet al die eeuwen recht op gestaan. Na het verval van de gemeenschap die ze maakten, na de evangelisatie in de 19e eeuw, werden ze verwaarloosd en vielen ze om. Zo werden ze bedolven onder de aarde, misschien ook wel een vulkaanuitbarsting. Maar in de loop van de 20ste eeuw zijn ze herontdekt en zijn ze in grote getale op een platform teruggezet en is het een enorme toeristische trekpleister geworden. Het is de grootste inkomstenbron van de bevolking. Er komen zo’n 5 of 6 cruiseschepen langs tijdens hun wereldtour en verder is er een vliegveld. Vanuit Santiago de Chili maak je een binnenlandse vlucht van 6,5 uur om hier vakantie te komen vieren. Er is een mooi zandstrand en het 5 sterrenhotel kost slechts 1200 dollar per nacht. Maar er zijn ook accommodaties met gewone prijzen. Het eiland wordt verder ook nog bevoorraad vanuit Nieuw-Zeeland over zee.
In 1722 ontdekte Jacob Roggeveen dit eiland op 1e paasdag, 5 april, en noemde het dan ook Paaseiland, de naam die gebleven is. Hij verliet het eiland weer en na zo’n 50 jaar werd het opnieuw ontdekt door een Fransman en ook nog door een Engelsman. Verder is in de 19e eeuw door Peruanen, mensenhandelaren, de bovenlaag van de bevolking weggevoerd om als slaven in de guanavelden te werken. Met hen verdween ook het geheugen van de bevolking en dus de verhalen en geschiedenis. Er kwamen er na verloop van jaren nog wel een paar terug, maar die brachten de mazelen en nog een besmettelijke ziekte mee en die decimeerde de overgebleven bevolking.
In 1860 annexeerde Chili het eiland en besteedde het land uit aan een Engelse organisatie die er schapen op lieten lopen. Deze concessie duurde tot 1935. Die werd niet verlengd, maar van het grootste deel werd een besloten natuurpark gemaakt. En werden de moai’s opgegraven en rechtop gezet. Die we nu massaal gaan bewonderen.

25-1-2025 zaterdag Port of Easter

Nog een dag Paaseiland.
Wij besluiten om niet meer van boord te gaan. Ik ga bubbelen en het zwembad in. Jan zit al zijn foto’s te verkleinen om ze in de website te kunnen plaatsen. Hier zijn we de hele ochtend zoet mee. Na de lunch gaan we naar de hut om heerlijk op het balkon te dutten, te puzzelen en naar muziek te luisteren. Om half 5 gaan we naar de Grand Bar voor een drankje en een spelletje.
Na het diner zitten we nog een tijdje aan met Peter en Claudia, een Zwitsers stel waarvan Peter in Rotterdam geboren is en met zijn 12e met zijn ouders naar Zwitserland is verhuisd. En ook vandaag gaan we niet naar de show, weer de dansgroep. De klok gaat weer een uur terug en als we dan om 9 uur naar de hut gaan is het pas 8 uur. Heerlijk om van het zachte weer te genieten. Een cadeautje vinden we dat. We drinken onze laatste prosecco op. Kan niet beter. Op naar 5 zeedagen, die na 3 dagen onderbroken wordt door een rondje varen rond het pirateneiland Pitcairn. Toch nog een verhaal over de excursie die we bij het vorige bezoek hebben gedaan. We bezoeken 3 sites die alle drie in een nationaal park liggen. De eerste heet Ahu a Kivi. Hier staan 7 beelden op een platform. Ze stellen een hoofd van een familie voor die zich zo’n beeld kan veroorloven. Na zijn dood blijft er een levensgrote herinnering staan. Dit is de algemene versie van deze beelden.
De 7 die wij te zien krijgen, hebben hun gezicht naar de zee gekeerd. Ze moeten de 7 krijgers voorstellen die door een koning op Hiva (4000 km westelijk gelegen) er op uit werden gestuurd om nieuw land te zoeken. Nadat ze dit gevonden hadden, verkaste de koning zich met zijn volgelingen naar dit Paaseiland, Hanua. Dit is het verhaal achter deze beelden. De nieuwe bewoners worden door hun lange of lang uitgerekte oren de “langoren’ genoemd. Later komt er een nieuwe golf immigranten die niet van die oren hebben en zij worden dan ook de “kort-oren” genoemd. Deze laatst aangekomenen worden de horigen van de langoren. Dit duurt van 400 na Chr tot 1600 na Chr. Dan komen de kort-oren in opstand en is er een burgeroorlog. In 1664 wordt er besloten dat er elk jaar een ander koning kan worden. Die moet dat wel bevechten in een wedstrijd om wie van een bepaald eiland als eerste een heel vogelei aan land weet te brengen. De plek waar dat gebeurde heet O Rongo en wij zijn daar geweest. Dit ritueel heeft 200 jaar bestaan, totdat de eerste missionarissen aan land kwamen en de bevolking tot het katholieke geloof bekeerde. Hiermee kwam er een einde aan het toch wel erg uitdagende gedoe om zo’n ei.
In de heuvel bij de westelijke vulkaan boven op een klif, die 300 m boven de zee uitsteekt, waren met platte stenen 55 behuizingen gebouwd, allemaal naast elkaar. (Een Engelsman heeft er 53 van in de vorige eeuw gerestaureerd, 2 zijn er een ruïne gebleven). De priesters selecteerden van 55 families de voornaamste persoon en die nam 3 of 4 hulpkrachten mee. Van juni tot september werd er dan geoefend om van de klif af te komen, 1500 meter tussen de haaien door naar het betreffende eiland te zwemmen, daar aan land te gaan en, als de vogels de eieren hadden gelegd, er 1 te pakken te krijgen om mee te nemen.
De winnaar werd de Vogelman genoemd en zijn baas werd voor een jaar de koning, dus de regeringsleider van het eiland. De Vogelman kwam de eer toe om met het blankste meisje te trouwen. Zij werd blank gemaakt door haar maanden in een grot of zo te verstoppen. Ook daar gold: hoe blanker hoe voornamer. En van deze 2 geweldige personen zal er natuurlijk ook een heel mooi en goed en krachtig kind geboren worden. De plek waar dat moest gebeuren, werd ook aan ons getoond. De geboortesteen was ook hier boven op de klif.
Zo hebben we aardig wat van de geschiedenis van dit eiland te horen gekregen. Nu valt het onder de Chileense wet, maar er stond ergens langs de weg een oproep tot dekolonisatie.
Er wonen nu officieel 7000 personen en onofficieel 10.000 waarvan de helft de oorspronkelijke bevolking is en verder Chilenen en wat er nog meer aan komt waaien.
De middelste stop, we hadden er 3, was een platform met omgevallen moai’s. Deze site wordt niet gerestaureerd zoals er in de 60-er jaren van de vorige eeuw wel gebeurd is met de andere moai’s. Wel zie je goed 2 rode “hoofddeksels” liggen. De mensen (mannen alleen??) lieten hun haar groeien en verfden het rood. Ze wonden het om hun hoofd heen totdat er een soort van trommel op hun hoofd stond. Dat hebben sommige beelden ook nog en hier lagen er 2 op de grond.
Al met al vonden we het een goede excursie met uitstekende uitleg in het Engels en Frans en Duits.
Morgen gaan we weer de wal op, nu blijven we bij de haven in de buurt. Ik heb nog niet eens een blik kunnen werpen op de stalletjes die er staan. We hebben een tenderticket, nr. 144 en dat is vrij laat. Ik denk dat we om 12 uur de wal op kunnen. De laatste tender terug gaat om 16.30 uur en dat is genoeg voor ons om rond te kijken. Met de oceaandeining is het wel link om in en uit de tender te stappen. J

Week 9

26-1-2025 Zondag Op zee

We overbruggen 1200 zeemijlen tot aan Pitcairn, het Bounty eiland. Vanaf san Antonio hebben we trouwens 1992 zeemijlen afgelegd tot aan Paaseiland, dat doe je x 1,8 om te weten hoeveel km dat is, zo’n 3600 km.
Vandaag heb ik de blog van afgelopen week afgemaakt, daar had ik nog wel een dik uur voor nodig, voor beide Paaseilanddagen. En nu heeft Jan de foto’s er bij gezet, toch nog een verslag van 2 jaar geleden er tussen geplakt en de zaak op het web gezet.
Ik heb de informatie van Alessandra, die de lezingen geeft, weer gevonden in het Engels en zal het een en ander er toch nog van vertalen, al staat er al veel op de site van vorige week. Toch nog wel interessant om te weten.
Het eiland is 163 km2 groot en de breedte is 51 km. De bevolking is 7750 inwoners groot. De hoofdstad heet Hanga Roa en er wonen 3300 mensen. Het eiland hoort bij Chili, maar is geografisch een onderdeel van Polynesië, dus van het werelddeel Oceanië.
Het schrift Rongorongo bestaat uit glyfen, maar dat is nog niet ontcijferd. De vlag heeft een opdruk van een Rei-Miro, een typische borstplaat en het symbool van het eiland. De Moia staan in het Rapa Nui Nationale Park (Unseco werelderfgoed) en de intree bedraagt 80 dollar. Als je dit niet wil betalen, kan je een taxi nemen, die je wel naar een paar plaatsen neemt waar je ook mooie foto’s kan maken, maar je komt niet dichtbij de vele standbeelden.
Toen Jacob Roggeveen het eiland ontdekte, werd het door de bewoners “De navel van de wereld genoemd” , Te Pito o Te Henua. Nu heet het Rapa Nui, gegeven door Tahitiaanse zeelui die het op een van hun eilanden vonden lijken, Rapa Iti. Bewoners en het eiland heten dus nu Rapa Nui.
De eerste bewoners kwamen vanuit Polynesië aan, ongeveer tussen 500 en 700 na Chr. Toen zij er eenmaal waren, konden zij hier niet meer weg, waarschijnlijk door gebrek aan geschikt hout voor nieuwe boten, en bleven hier geïsoleerd gedurende ongeveer 1000 jaar. Zodra ze aankwamen, begonnen ze het oerwoud in cultuur te brengen voor voedsel en bewoning. De huizen (Hare Paenga) Waren ongeveer 30m2, zonder ramen en zagen er uit als een omgekeerde boot.
Morgen ga ik verder met dit verhaal, elke zeedag een stukje.
Nu eerst lunchen, dan naar het balkon uitbuiken, want er waren overheerlijke biefstukjes voor Jan en kleine loempiaatjes voor mij. Het buffet was mozzarella en daar staat een hele rij voor. Dat hoeft nou ook weer niet voor de mozzarella.
Dan is het tijd voor de lezing over Tahiti, maar ook over heel Oceanië eigenlijk. Tegelijkertijd legt Alessandra de geschiedenis van de datumgrens uit. Wij varen voornamelijk in de driehoek Hawaii, Paaseiland, Nieuw-Zeeland en dat heet Polynesië. Je hebt ook Micronesië en Melanesië. De hele Zuidzee beslaat 1/3e deel van de aarde, het is echt onmetelijk. Hoe de migratie vanuit Taiwan zich heeft uitgespreid over alle bewoonde eilanden met kano’s met zijspan, is toch een mirakel. Ze hadden zeker wel verstand van navigeren. Alle bewoners van alle eilanden hebben gemeenschappelijke culturele kenmerken en ook hun taal is nog steeds verwant aan elkaar, van Hawaii tot aan Nieuw-Zeeland toe en van Taiwan tot aan Paaseiland van links naar rechts. Maar daar over later als we in Pepeete, de hoofdstad van Tahiti, zijn.
Na de lezing is het tijd voor de volgende koorrepetitie. Die gaat uitstekend, maar eindigt om onverklaarbare reden in een snelle aftocht van Walter.
Dan snel verkleden in elegant en aan tafel dan maar. Later op de avond schuiven we in de G.Bar aan bij Peter en Claudia die met nog 2 Zwitserse echtparen aan de borrel zitten. Gezellig om zo de dag af te sluiten.

27-1-2025 Maandag, Op zee

En wederom uitstekend weer. Ik ga maar weer eens bubbelen meteen ’s ochtends en daarna rustig aan een tafel bij het zwembad gezeten met Jan, die in een spannend boek bezig is.
Het vervolg van de bevolking van Paaseiland. Na verloop van tijd verdeelde de bewoners zich in 12 clans, die tot 2 groepen behoorden : De Lang Oren en de Kort Oren. Zij beginnen met het bouwen van de Ahu, de rituele platformen, een soort langwerpig altaar. Deze vind je in alle eilanden in heel Polynesië, ze worden Marae genoemd. Ze dienden voor religieuze, maar ook voor politieke en sociale doelen, vergaderingen, feesten, begrefenissen en dergelijke. Die van Paaseiland hadden de karakteristiek dat er nog een verdiept plat voor lag van ronde vulkanische stenen. De meeste botten van de meest belangrijke figuren zoals clanleiders, priesters en helden werden in de Ahu begraven. Het was eigenlijk een mausoleum, de familietombe van de verschillende clans. Er zijn ongeveer 350 Ahu op dit eiland, bijna allemaal langs de kust.
Rond het jaar 1000 begonnen ze met het bouwen van de Moai, de stenen beelden en dit hielden ze vol tot ongeveer 1600. Dat is best een lange tijd. In het begin waren de Moai klein, zo’n 2,5 m, maar ze werden allengs groter tot wel 10 m hoog. Sommige hadden rode Pukao, haardracht van de elite op hun hoofd. De ogen werden wit met zwarte pupillen geschilderd en in hun rug was er in hun taal, het Rongorongo, gegraveerd. Men geloofde dat er goede energie, Mana, van de karakters van de mensen die hier in de Ahu begraven waren overgedragen werd aan de bewoners die van hun afstamden of hen vertegenwoordigden en die was geplaatst op een Ahu. Daarom keken de Moai ook allemaal richting het binnenland, naar de huizen en de velden, zodat de Mana er naar toe kon stralen en het geluk zou brengen aan de clan. Elke clan had zijn eigen Moai, daarom zijn er ook zoveel.
Nu is het tijd voor de lunch, morgen weer verder met het verhaal over de Moai.
In de middag hebben we het wederom rustig aan gedaan. Op het balkon gepuzzeld of geslapen(?). Dan weer naar de koorrepetitie, we leren een nieuw lied, een koraal van Sibelius, namelijk Finlandia. Als je googelt, krijg je meerdere versies en ik kan zo gauw niet de juiste versie vinden. Maar wat wij geoefend hebben, is eenvoudig en klinkt heel mooi. Eigenlijk zit het er in 1 uur wel min of meer in.
Dan dineren en dat doen we steeds summierder, vandaag alleen een hoofdgerecht voor Jan en groentesoep voor mij en voor allebei een klein ijsje na. Het thema vanavond is piraten en alles in de G.B, is versierd met doodskoppen. Het animatieteam ziet er weer uitgedost uit. De klok krijgt weer een uur en om 9 uur nieuwe tijd gaan we lekker nog op ons balkon de krant lezen.

28-1-2025 Dinsdag, Pitcairn

Eigenlijk is het geen zeedag, want we liggen stil bij het Bounty eiland Pitcairn. Dit is een heel bijzonder eiland, want het was tot 1790 onbewoond en heel begroeid en vruchtbaar. In 1790 kwam er na veel omzwervingen het gemuite schip de Bounty aan bij Pitcairn. Het is een heel verhaal hoe de muiterij gegaan is, maar het komt er op neer dat een achttal Engelse zeelui niet mee terug wilden naar Engeland De Bounty had namelijk eerst zo’n 5 maanden in Tahiti gelegen om lading in te nemen en om daarna terug te varen naar huis. De muiters keerden terug naar Tahiti, zetten er eerst hun kapitein en 16 bemanningsleden in een grote 23 voet lange sloep met proviand en gingen er zelf met de Bounty vandoor, met meenemen van 8 mannen met vooral Tahitiaanse vrouwen en ook 1 kind. Eenmaal op Pitcairn verbrandde Fletcher het schip en moest er op dit eiland een nieuw bestaan gevormd worden. Er was veel fruit en zoet water. Na veel strubbelingen en gevechten bleef er 1 man en meerdere vrouwen over. Deze John Adams is de oervader kan je wel zeggen van de huidige 50 bewoners, met veel verbeelding dan natuurlijk. Da kapitein kwam met de sloep uiteindelijk op Timor aan, waar de VOC nog regeerde. Deze mannen waren gered en werden teruggebracht naar Engeland waar de muiterij bekend gemaakt werd.
In 1808 kwam er een Amerikaans schip bij het eiland aan en vanaf nu wordt het verhaal van de Bounty de wereld in gebracht. Adams had boeken mee aan land genomen en de bijbel en hij had dus les gegeven en het Engelse puritanisme aan iedereen bijgebracht. Dat sprak zo in zijn voordeel, dat hem de muiterij niet meer aangerekend werd. Wel werd het eiland, door zijn nationaliteit, tot Engels grondgebied geannexeerd. In 1856 woonden er 194 mensen, allemaal directe afstammelingen van Fletcher Christian, John Adams of een van de andere 6 muiters. De Engelse regering vond het aantal te groot voor zo’n klein eiland (2km2) en bracht het merendeel over naar Norfolk (32km2), ook een Brits eiland, ten noorden van Nieuw Zeeland en ten oosten van Australië.
Tegenwoordig leven er op Pitcairn nog 50 mensen, alle afstammelingen van de muiters, het is een Brits territorium. Norfolk behoort nu tot Australië en van de 1800 bewoners is ongeveer de helft nog afstammeling van de muiters. En er zijn zoveel mensen met de achternaam Christian of Adams dat ze allemaal een bijnaam hebben.
Hier kunnen we niet aan land, maar komen een paar bewoners naar ons toe om hun spullen te verkopen. Ze komen met een eigen sloep. Rond het zwembad staan allemaal tafels opgesteld met de namen van de verkopers er op. Meteen als ze aan boord zijn en hun spullen uitgestald hebben, is het een drukte van jewelste, echt ellebogenwerk. Ik wil voor Jan een nieuw t-shirt kopen, dat van 5 jaar geleden is versleten, maar kom er in eerste instantie niet doorheen. Na 10 minuten probeer ik het nog een keer en warempel, over hoofden heen vraag ik een groot model. Zie je het voor je? Met mijn armen gespreid aangeduid hoe groot het moet zijn. En ja, hoor, de jonge verkoopster houdt een mooi shirt in de lucht en dat koop ik dan ook meteen, 30 dollar. Jan is er heel blij mee, ook weer fijn. Dan ga ik later nog op een koelkastklever uit, valt ook al niet mee. Uiteindelijk scoor ik er 2. Verder zie je mooi houtsnijwerk te koop en een zeilschip van ongeveer 30 cm groot, dat kost 180 dollar. Eigenlijk niet duur voor dat mooie handwerk. Om 11 uur begint iedereen in te pakken en om half 12 varen we verder richting Tahiti waar we vrijdag aankomen.
Vandaag heb ik geen zin in het vervolg van Paaseiland. Het speciale buffet is vandaag vlees en Jan doet zich er te goed aan. Ik houd het bij een beetje rijsttafel op 1 bord. Verder zie gisteren. Elke dag gaan we repeteren met ons koor, van half 5 tot half 6, best een goede tijd, alhoewel er in de G.B. om 5 uur de dansles begint en daar wil ook een echtpaar aan mee doen. Die moeten dus een keuze maken, zit niks anders op.

29-1-2025 Woensdag, Op zee

Nu ga ik verder, na het ontbijt, met het Paaseilandverhaal. Elke clan had zijn eigen Moai, er zijn er dan ook wel 800 op het hele eiland en staan allemaal met hun rug naar de zee. Op een paar na die de zeelui vertegenwoordigen die er door de eerste koning Hotu op uit waren gestuurd op verdere ontdekking in afwachting van de grote koning Matu’a.
De grootste Moai is Moai Paro van de Ahu Te Pito Kura, die met de rode pukoa 10 meter hoog is en 82 ton weegt plus nog eens 12 ton voor zijn hoed.
De oudste is een knielende vrouw, Moai Tukuturi en staat in Rano Rare.
De Ahu Huri-a- Urenga heeft maar 1 Moai en staat als een van de weinige in het binnenland Zij heeft 4 handen. Deze Moai kijkt precies naar het punt waar de zon opkomt op de winterwende.
De Ahu Tongariki is het grootste platform van honderd meter lang en er staan 15 Moai opgesteld naast elkaar. Aan het mooie strand, dat hier ook is, is de Ahu Huki, met 7 nog intacte Moai.
Toen in 1956 Thor Heyerdahl aankwam is in Anakena de Moai Ature Huki als eerste weer op zijn platform teruggeplaatst. De meeste waren omgevallen en bedekt met aarde en gras. Ook hadden er schapen overheen gelopen. Maar sinds 1956 zijn er honderden weer teruggeplaatst en is het een toeristische trekpleister van jewelste.
Alle Moai waren gebouwd in de steengroeve Raraku in Ranu van basalt tuffsteen. Dit is binnen in een krater van een uitgedoofde vulkaan. Er liggen hier nog honderden beelden, wel of nog niet afgemaakt. Soms zie je alleen een hoofd boven de aarde uitsteken, maar daar kan een heel lichaam nog aan vastzitten. Het maken ervan eindigde toen er oorlog uitbrak tussen de lang-oren en de kort-oren.
De Pukoa, de hoeden, waren gemaakt van de roodtufsteen groeve Puna Pau, 10 km van de andere groeve Anga Moai verwijderd, waar er enkel op commissie gewerkt werd. Er is uitgerekend dat ern20 mensen gedurende 8 maanden aan 1 Moai werkten tot het af was.
Niemand weet hoe ze vervoerd zijn, misschien zoals je een koelkast verplaatst.
In 1862 werden er meer dan 1000 eilanders door Peruviaanse slaven handelaren gevangen genomen om te werken in de guano winning. Het totale geheugen van hun geschiedenis was er mee verdwenen. Het waren namelijk de koning en de gehele aristocratie en de priesterklasse die weggevoerd werden.
In 1888 annexeerde Chili het eiland en het is nog steeds Chileens. Ze besteedden de expoitatie uit aan een Britse company en die transformeerde het hele eiland in 1 grote schaapsboerderij waar alle bewoners aan mee moesten werken.
In 1935 beëindigde men het contract en alle archeologische sites op het eiland werden ondergebracht in 1 nationaal park, namelijk het Rapa Nui National Park (71,3km2) en is nu een UNESCO wereld erfgoed.
Het is nu bijna 12 uur en het verhaal is klaar. Eergisteren hebben we ook nog de lezing over Tahiti gevolgd en vanmiddag is die er over andere Zuidzee eilanden, daarna is er weer de koorrepetitie en dan is het alweer dinertijd. Het is vandaag niet zo zonnig en na de lunch ga ik even in de zon zitten om een beetje bij te bruinen.

30-1-2025 Donderdag, Op zee

Op deze zeedag heb ik niets aan mijn blog gedaan, alhoewel er al veel te vertellen valt over Polynesië, Melanesië en Micronesië. We hebben in 2 lezingen zoveel informatie gekregen over de bevolkingen, de grootte van de eilanden, de regeringsvormen, dat het me duizelde. Tonga bijvoorbeeld wordt geregeerd door een koning. De vorige was zo zwaar, minstens 200 kilo dat er bij een staatsbezoek aan Duitsland een speciale stoel voor hem gemaakt is. Die nam hij als gift dan ook maar mee naar huis. Verder worden de andere eilanden door zelfstandige regeringen bestuurd of op afstand door een Europees land, zoals Tahiti. Dat is nog steeds een Frans territorium. Er is onlangs weer een referendum gehouden en de westerse bewoners haalden weer een meerderheid om Frans te blijven. Maar de oorspronkelijke bewoners willen graag los van Frankrijk.

31-1-2025 Vrijdag, Papeete

Er is door de verhalen over de schilder Paul Gauguin behoorlijk wat misverstand geweest over het karakter van de Tahitianen. Het verhaal gaat dat de seksuele moraal heel vrij was en dat de beleving in het openbaar gebeurde. Paul Gauguin was eigenlijk uitgeweken hierheen vanwege problemen in Frankrijk. Hij trouwde hier met een 13-jarig meisje. Het is handig als je verder op Wikipedia de geschiedenis van Gauguin opzoekt. Om de een of andere reden reisde hij ook nog een keer terug naar Frankrijk, maar keerde toch weer terug hier naar Tahiti. Hij is gestorven aan syfilis en ergens op een van de eilanden begraven. Zijn schilderijen kon hij tijdens zijn leven niet kwijt, maar nu zijn ze veel waard. Door zijn schilderijen van naakte meisjes had men in Europa het idee dat er een heel losse moraal heerste. Aan de westerse mannen die hier kwamen handelen, werden de vrouwen aangeboden om aals ruilmiddel voor de meegebrachte goederen te dienen. Niet uit gastvrijheid zoals het verhaal ging.
De veroveraar Cook vond het allemaal heel vriendelijke mensen, maar had niet door dat ze hem eigenlijk een kopje kleiner hadden willen maken.
Men is heel erg op de eigen cultuur gesteld en probeert die ook vast te houden. Op een van de eilanden komt er geen buitenlander als vaste bewoner binnen. Je kan er een huis huren voor maximaal 5 jaar. Ook mag er daar niet hoger gebouwd worden dan de hoogste palmboom. Volgens Jan was het op Tonga. We hebben het ook gehad over Suva en Niva en New Caledonia. Op Noumea, een van de eilanden van New Caledonia is het dusdanig onrustig dat we uitwijken naar Lifoa, een klein eilandje vlakbij.
Kortom, het is teveel om nu hier uit de doeken te doen.
We gaan vandaag hier in Papeete naar een winkelcentrum, daar is een kapper waar we de vorige keer ook geweest zijn. Toen zat het er bomvol. De kapsalon bestaat nog, maar er is plaats genoeg voor ons. Vooraf wordt er een prijsopgave gegeven voor wat we willen. Wij gaan akkoord. En we worden gemasseerd en geknipt, we krijgen koffie en dan de afrekening. Gelukkig was het van te voren besproken. Eenmaal met de creditkaart betaald, blijkt het bedrag 30% mee te vallen. Er kwam een Frans echtpaar binnen en de man ging meteen in de massagestoel zitten. Met zijn vrouw werd de prijs overlegd. Ze sloeg steil achterover, haalde haar man uit de massagestoel en weg waren ze. Het was “malin”. Zoiets als bespottelijk.
Na afloop maken we een rondje door het centrum en ik scoor 3 zomerjurken, heel wijde modellen, erg praktisch, al zeg ik het zelf. Daarna hebben we een lekker drankje verdiend. Jan neemt een pinacolada en ik verse papajajus en we eten er vistapa’s bij.
Daarna lopen we in de drukkende hitte terug naar het schip waar het binnen heerlijk koel is. Het is nog lunchtijd en met een biertje en een watertje nemen we nog een hapje toe. Nu zijn we toe aan wat rust. Ik doe een sudoku die niet uitkomt en Jan zit dan al lang en breed op het balkon. We zijn er nog niet over uit of we vanavond van het buffet gebruik gaan maken, een pizza gaan eten of gewoon aan tafel gaan. We liggen hier namelijk tot 4 uur in de ochtend. Iedereen kan tot 3 uur van boord. Daarom is er een buffet van 19.00 tot 20.30 uur. Je kan later van het strand terug komen namelijk.
De show wordt verzorgd door een lokale dansgroep.
Die deed het heel erg leuk, dansers en muzikanten.

1-2-2025 Zaterdag, Moorea

. Jan is jarig en wordt 77 jaar.
We liggen inmiddels in Mo’orea, 1,5 uur varen van Tahiti. Ze vormen met nog veel meer eilanden Frans Polynesië. We waren pas om 4 uur vannacht weggevaren en al om 8 uur voor anker en de tenders al uit. We hebben ons niet gerealiseerd dat je vanuit Papeete met een ferry heel snel hier bent. Er gaat een snelle die er in 40 minuten is. We hadden zo makkelijk de nacht op Mo’orea in een resort aan het strand kunnen doorbrengen, net zoals we een keer op Bora Bora gedaan hebben. Dit is een gemiste kans, jammer. In de plaats hier van zijn we gisteren naar de kapper geweest.
Mo’orea is een prachtig eiland omgeven door een lagune met aan de rand een koraalrif. Je kan er prachtig zwemmen en snorkelen tussen roggen en mensvriendelijke haaien, die eten namelijk alleen maar plankton. We zijn om 10 uur de wal op gegaan, langs de mooie standjes met prachtige zwarte parels gelopen. Ze verkopen hier alleen de echte parels en uiteraard niet duur, in vergelijking met wat je er in de westerse wereld voor betaalt. Een mooie ketting rond je hals met een armband voor 600 euro, waar je elders makkelijk 6000 voor neertelt. Helaas voor de verkoopsters zijn er hier op ons schip heel weinig mensen echt op zoek naar dit soort koopjes. Er wordt nauwelijks naar de parels gekeken. Ik heb al zwarte parels en koop het dus ook niet, maar de verleiding was wel groot.
Dan maken we gebruik van de aanbieding van een tour rond het eiland van 3 uur. Er gaat 1 weg langs de kust en 1 het binnenland in naar een uitzichtpunt over de 2 baaien. Voor 50 euro pp zijn we 3 uur onder de pannen en zien zo het hele eiland. Het is een vulkanisch eiland. De lagune is een kratermeer en het koraalrif de rand van de gezonken vulkaan. Toch zijn er nog meerdere hoge bergen met volop prachtige begroeiing. Er zijn hier geen gevaarlijke beesten zoals slangen of zo. Je kan hier rustig de nacht in de vrije natuur doorbrengen, geen probleem voor jezelf en de overheid maakt er ook geen punt van. We stoppen op een paar plekken, een uitzichtpunt, een fruitfabriek waar ook rum van ananas en kokos en lychees wordt gemaakt. Die laatste 2 heb ik geproefd. Je kon er allerlei dranken kopen dus. Jan kocht er 2 mouwloze t-shirts, lekker met deze hitte. En verderop, op het hoogste punt van de reis, daar waar je over de 2 baaien kan uitkijken, kochten we nog chips van broodvrucht gemaakt. Van deze vruchten maken ze hier van alles om te eten, ook een soort aardappelproduct dus.
Langs de hele kust zie je kleine of grotere stranden, maar geen accommodatie. Er is wel een Hiltonhotel gevestigd, 1000 euro per nacht en een Sofitelhotel, voor 600 euro per nacht met van die mooie kamers op houten poten in het water. De veerboot vanuit Tahiti legt hier aan en vlak er naast is al een openbaar strand te vinden. 2 leden van het animatieteam waren in Tahiti op zoek naar een strand, maar dat vind je in Papeete niet. Dat is een grote stad met veel verkeer. Ze gingen op zoek naar de veerboot, betaalden 40 euro pp voor heen en terug, op de bonne fooi, en kwamen dus op dit prachtige strand naar het Sofitehotel uit. Ze hadden een topmiddag en namen de laatste boot terug om op tijd weer op “duty” te zijn. Toen ik dit gisteravond hoorde, had ik helemaal spijt dat ik niet even verder gezocht of nagedacht had over een overnachting hier op Mo’orea.
Na de lunch op het schip was ik zo slaperig, dat ik een siësta van 2 uur gemaakt heb. Ik was precies op tijd wakker om ons plan voor een extra glas mooie wijn in de wijnbar te drinken voor Jan zijn verjaardag. Dat is feestelijk en daar krijg je dan hapjes bij. Later na het diner volgt dan nog de traditionele verjaardagstaart. Zie foto’s. De koffie gebruiken we in de G.B. samen met Peter en Claudia, ook weer gezellig en een proost op Jan.
Azar, een ober die we elke dag spreken, komt Jan speciaal feliciteren vanuit de andere kant van de ruimte. Elke ochtend in het Lido of buiten op dek 9, als hij met een kar vuile vaat langs loopt vanaf het achterdek, stopt hij, komt gedag zeggen, vragen hoe het gaat en vervolgt dan zijn weg. En meestal ’s avonds, als zijn werk er op zit en wij nog in de G.B. zitten, komt hij zich “afmelden” bij ons. Wel te rusten zeggen dus. Best apart dit. Hij is een Indische Tamil, heeft al in meerdere Arabische landen gewerkt, wil zoveel mogelijk van de wereld zien, veel levenservaring opdoen en buiten de eigen landsgrenzen kijken voordat hij zich gaat vestigen. Hij wil later aan zijn kinderen vertellen dat er meer in de wereld is dan je geboorteplaats of -land. Dit is zijn levensvisie en die maakt hij met deze wereldreis waar.
Om half 11 is er dan nog icecarving, geen idee wat er gemaakt is. Ik geloof een garnaal en verder was er hier op dek 9 bij het zwembad het Polynesische feest. Het was hier dat ik van Vivienn, van het animatieteam, hoorde dat zij en haar verloofde Kevin met de veerboot naar Moorea waren gegaan. Vandaag hadden ze ‘portduty” en kunnen ze nergens heen. Gisteren hadden ze 8 uur vrij en er maximaal van genoten. Vivienn komt ook elke avond voordat haar werk, het dansen met het animatieteam begint, bij ons praten. Dit is ook een onderdeel van hun werk : entertainen van de passagiers in de G.B. door met ze in gesprek te gaan over bijvoorbeeld het doornemen van de dag, enz. Een praatje maken dus. Zij komt dan altijd bij ons zitten, zo weten we veel van elkaar al inmiddels. Het Polynesische feest startte al om 10 uur met veel dans met de dj erbij. Om 11 uur zijn we naar de hut gegaan. Het was nog te warm om op het balkon te zitten en ook de hoogste tijd om naar bed te gaan.

Week 10

2-2-2025 Zondag, Op zee

Vanmorgen ben ik weer gaan bubbelen en verder zitten we aan een tafeltje bij het zwembad. Het verslag van de afgelopen week is weer klaar. Jan kan aan de slag. Vanmiddag om half 5 is er weer koorrepetitie.
Verder gaat het gewone programma weer zijn gang. Om kwart voor acht in het atrium partytime “Kool & The Gang “ is het thema. De show heet “ Art on Stage” , een spelletje in de G.B. om half 11 en om 23.15 nog in de discotheek Ibiza Glamour Night, voor de partygangers.

3-2-2025 Maandag, Rarotonga

Aankomst om 8 uur in Rarotonga. Dit eiland is het grootste van de Cookeilandengroep die onderdeel zijn van Nieuw Zeeland. Je betaalt hier ook met de N.Z. dollar en ze rijden er links. Het is duidelijk dat we Frans Polynesië achter ons hebben gelaten en nu in de Britse invloedssferen komen. Maar verder is het net zo’n vriendelijk eiland als Moorea. Het is wel klein, de rondweg is 30 km lang en er wonen zo’n 2500 mensen. Ook hier kun je zwarte parels kopen. Verderop naar de volgende eilanden is dit over. Daar maken ze sieraden van noten en zaden.
We gaan weer tenderen. Nu toch maar eens kijken of er aan de wal een transfer naar Aroabeach is te vinden. Er gaat ook een excursie van het schip heen. Dan is er waarschijnlijk op het strand wel accommodatie te vinden.
Later horen we op het schip dat Muribeach het mooiste strand heeft. Daar gaan we dan maar vanuit. Bij aankomst gaat er in de haven een containerschip voor om te dokken en dat levert ons schip een uur vertraging op, ook al omdat er een hoge golfslag is en het moeilijk is om iedereen veilig in de tenders te krijgen, inclusief rolstoelen. Eenmaal aan de wal vragen we bij de toeristeninfo naar de goede stranden met accommodatie en dat zijn inderdaad Aroabeach en Muribeach. We gaan op zoek naar een taxi die naar Muribeach gaat en die hebben we zo gevonden. Voor 10 euro pp worden we met nog 5 mensen hier heen gebracht. Het is een prachtig strand en mooie heldere zee, maar er is ook een hotel en daar willen wij naar binnen. Dat hotel blijkt gesloten. Hierover krijgen we de p. in. Nu dachten wij dat er verder helemaal niets op dat strand te vinden was. Dat was een foutje, maar Jan wilde meteen al omkeren naar het schip. Dus hebben we niet verder langs dat hotel het strand over gekeken, anders hadden we gezien dat er meer strandbars en restaurants waren pal aan het water, waar je in de schaduw kon zitten en je kon verkleden. Dus ook deze keer geen zeebad voor ons. We namen de eerste taxi terug, want continu werden er wel mensen hier afgeleverd. Dichtbij de haven werd ons een leuk restaurant dat uitkeek over het water aangeraden en daar zijn we naar toe gegaan. Hier zaten we prima, hebben er lekker gegeten (wat aan dat andere strand ook wel de bedoeling was) en zo hebben we de dag toch nog leuk afgesloten. In de hitte zijn we teruggelopen naar de kade, in de zon tussendoor. Verbazingwekkend dat we niet verbrand zijn, ondanks dat we ons niet van te voren hadden ingesmeerd.
Om 3 uur ongeveer waren we terug en na even uitgeblazen te hebben en gedoucht, zijn we naar de G.B. gegaan om wat te drinken en een spelletje te spelen.
Na het diner hebben we, wederom in de G.B. nagezeten met Claudia en Peter. Hij is in Rotterdam geboren en op zijn 12 met zijn ouders naar Zwitserland verhuisd en nu dus al lang en breed Zwitser geworden. Maar hij en ook zijn Zwitserse vrouw praten nog gewoon Nederlands met ons. En het zijn leuke gesprekken met ongeveer dezelfde ideeën over van alles en nog wat. Later op de avond komt Vivienn nog bij ons zitten. Zij en haar vriend Kevin waren ook naar Muribeach geweest en zij liet foto’s zien van de bars etc aan het strand. Toen was ik even not amused om het maar netjes te zeggen. We hadden even verder moeten kijken langs dat grote hotel over het strand om te zien dat we er zeker wel het water in hadden gekund. Gemiste kans nummer 2. Verder heb ik met Vivienn nog lang zitten napraten, Jan was inmiddels naar het casino verhuisd. Zijn saldo op zijn kaartje vertoonde weer een positief resultaat.

4-2-2025 Dinsdag, Op zee

Een van de 2 zeedagen om Nuku’alofa. Hier komen we op 7 februari aan. We hebben dan 5 februari overgeslagen met het passeren van de datumgrens.
Om 9 uur ga ik eens kijken bij Vivienn in de G.B. Zij geeft Engelse les, 20 lessen moet ze geven. Kevin geeft Portugees, Chiara geeft Frans en Gemma geeft Spaans. Zo zijn de leden van het animatieteam ook ingeschakeld voor de taallessen. Op de Filippijnen is het onderwijs volledig in het Engels en Vivienn is dan ook de aangewezen persoon om deze taal te onderwijzen. Het is best een klus, vooral omdat ze geen van alle leerkrachten zijn. Vivienn overlegt wel eens met me, meer om haar bezwaren over die 20 lessen te uiten, het is veel. Maar vanmorgen, les 11, zag ik dat de les uitstekend was. De werkwoorden hebben en zijn waren aan de beurt en ze had een prima blad gemaakt. Ze doet het zo goed dat er steeds meer mensen komen, ze draait nu al 80 blaadjes uit. Leuk om te zien.
Na ga ik aan de koffie. Vanmiddag om half 5 is er weer koorrepetitie. We zouden voor 1 keer kunnen gaan bridgen, want dat is van half 3 tot half 5. Maar ik geloof dat Jan niet veel animo heeft, alhoewel op het balkon zitten er nu nog niet inzit met de regenbuien die over het schip trekken. De foto’s die in het blog van deze week moeten, zijn al klaar.
Het is 12 uur en de kapitein heeft net zijn dagelijkse praatje in het Italiaans gehouden over allerlei zeegegevens. We varen 15 mijl snel, de diepte is hier 4000 meter, we hebben sinds gistermiddag 18 uur 250 mijl gevaren en moeten nog 600 mijl verder varen voor we er zijn. Het is 30 graden buiten en het zeewater is 28 graden met windkracht 4 en regenachtig, met buien dus. Vanavond gaan we de datumgrens al over en dat gebeurt al volgs volgt. De klok wordt 23 uur vooruit gezet, dus is het vanavond dan al 5 fabruari en als we morgen wakker worden is het 6 februari. We krijgen vanavond 1 uur cadeau, om 23 uur is het nog 22 uur, maar wel 1 dag verder. Deze mededelingen worden dan nog in het Engels, Frans, Duits en Spaans herhaald.
De lunch, een bord patat, delen we samen en dat is het voor vanmiddag. Achteraf hoorden we dat het speciale buffet hamburgers was. Dat hoeven we sowieso niet. Dan ga ik op het balkon zitten, er is een heel flauw zonnetje, net genoeg om een beetje te verkleuren. Jan heeft zijn laatste casinotegoed opgebruikt en nu is het “basta’, klaar dus met spelen.
Na de repetitie ga ik meteen naar de G.B. voor een aperitiefje en dan is het al weer etenstijd. Later zitten we weer gezellig aan met Claudia en Peter voor een paar biertjes of cocktails. En dan is het tijd om de klok te verzetten. Zie boven en verder bij 5 februari.

5-2-2025 Woensdag, Passeren datumgrens

Datumgrens en hierdoor is deze dag overgeslagen. Vanaf nu moeten we tot aan Kaapstad 12x een uur inleveren om in Europa weer op dezelfde datum aan te komen als er daar dan is. Het blijft een rare gewaarwording die datumgrens.
Als je nu denkt dat er over een niet-bestaande dag niets te melden valt, dan heb je het mis. Hoe werd nu ontdekt dat er met de zon mee of tegen de zon in steeds de tijd versprong? Dat was toen de teruggekeerden van de ontdekkingsreis rond de wereld met Ferdinand Magellan op een andere dag aan wal kwamen in Europa dan er daar voor dag was. Er was een scheepsjournaal dagelijks zeer consequent bijgehouden en die kwam uit op 9 juli 1522 om aan wal te gaan, maar daar was het al 10 juli. Ra ra hoe kon dat? Er werd zelfs voor dit fenomeen een delegatie naar de paus gestuurd om dit verschil nader toe te lichten. Het duurde evenwel nog tot 1884 dat er definitief een oplossing werd afgesproken. De globe, van 360 graden, werd in 24 delen van 15 graden verdeeld en in die 24 delen zijn natuurlijk verbonden met de 24 uur in een etmaal. Er werden denkbeeldige lengtelijnen getrokken, meridianen genoemd en de 0-meting loopt over Greenwich in Engeland. Dat betekent dat de 180 graden meridiaan ergens in de Pacific loopt. Dat wordt de officiële datumgrens. Hoe gaat dat verspringen dan? Het maakt niet uit waar je bent, maar als je naar het westen gaat vanaf de 0-meridiaan, heb je de zon in je rug. Die komt al op in het oosten. Daar is dan bijvoorbeeld al 6 uur en bij jou nog niet. Je bent de tijd vooruit gereisd. Dan zet je de klok een uur terug om in de pas te lopen met de rest van de wereld die niet reist. Dit gaat zo door tot de 180ste meridiaan. Dan heb je 11 keer de tijd een uur teruggezet en loop je dus achter. Dat wordt met het passeren van de datumgrens in 1x goed gemaakt. Je zet je klok 23 uur vooruit op 4 februari voor ons ’s avonds om 23 uur. Dan is het ineens 5 februari 22 uur. Deze dag duurt 2 uur en dan is het 6 februari 00.00 uur. Vanaf nu lopen we voor en dat moet ook weer gecompenseerd worden. Dat is minder leuk, want dan wordt er 12x een uur afgehaald en slaap je dus 1 uur minder. Want dat gaat hier op het schip ’s nachts, dan wordt de klok van 2 uur naar 3 uur gezet. In werkelijkheid is het ’s avonds 22 uur ineens 23 uur voor ons. Want de nacht inkorten is voor ons niet zo fijn. Zo zit dat met de datumgrens.

6-2-2025 Donderdag, Op zee

Het is weer het gebruikelijke ritme : bubbelen, ontbijten, verslag tikken en lunchen. Vanmiddag weer zingen. Gisteren was de dirigent weer ziek, hij is niet bij stem en dat is nu juist het instrument wat er nodig is om een groep te leiden. Je doet alles met je stem. Niettemin hebben we toch geoefend, maar dan alleen de liedjes die we nu al kennen. Vandaag komt de toetsenist van de band weer helpen.
Dat ging al stukken beter, maar de organisator Giorgio praat er zoveel tussendoor, dat we een beetje ongeduldig worden. We hebben wel 2 nieuwe liedjes gekregen : ‘For old lang syne” en “We will follow him” . Niet te moeilijk.
Na het diner hebben we in de G.B. weer zitten kletsen met Claudia en Peter. Wij zijn naar de show gegaan en zij naar dek 9. De show kan ik moeilijk uitleggen. Er staat een sopraan allerlei aria’s uit opera’s te zingen in elke keer een andere jurk, maar die wordt op het podium aangedaan, omgegord of zoiets door een kledingartiest. Het is heel grappig om te zien hoe iemand met lappen een ander kan aankleden en dat het dan ook nog past bij het lied dat gezongen wordt.

7-2-2025 Vrijdag, Nuku’alofa

Aankomst in Nuku’alofa, de hoofdstad en meteen het grootste eiland in het koninkrijk Tonga. Hier hebben we een excursie genomen om toch wat van deze eilanden te weten te komen.
Om kwart voor 10 verzamelen en we krijgen weer eens een sticker op onze kaart geplakt. Dat is lang geleden, maar wel begrijpelijk om te vermijden dat er al te vroeg mensen in de bus gaan zitten. Het busnummer wordt vermeld in de Today en dan kan je al weten waar je naar toe moet. Toch wordt er gevraagd om binnen in het schip te wachten. Nu kan je de bus pas in met een sticker. Maar als ze die al vroeg uitdelen, kan je alsnog snel gaan lopen.
Enfin, de rondrit over het vlakke eiland was erg leuk om te doen. Nuku’alofa is niet groot, maar er zijn toch een paar straten. Daarna rijden we door het ene dorpje na het andere. Overal zie je een winkeltje, er zijn meerdere scholen en nog meer kerken. Er is hier de rooms-katholieke kerk, de kerk van de laatste dagen (Mormonen) en de 7e dags adventisten en die hebben ook allemaal een school gesticht. Er zijn 2 openbare scholen, die niets kosten, maar voor de christelijke scholen moet betaald worden. Het hele land is een christelijke natie. De zondag is een rustdag en gaat men naar de kerk. De gezondheidszorg is ook gratis, er is 1 ziekenhuis op dit hoofdeiland. In de dorpjes is er nog wel een 1e hulppost. Onderweg zijn we langs de gevangenis gereden. Dat zijn barakken op een open veld, afgesloten met een slagboom. De gevangenen moeten zelf hun groentes verbouwen en in hun onderhoud voorzien. Ze hebben een dak boven hun hoofd en door het werk te eten. Wat teveel geoogst wordt, kan in de stad verkocht worden. Er wordt elke dag gewerkt. De meeste gevangenen zijn drugsverslaafden. Dat komt hier dus ook voor, op zijn afgelegen, geïsoleerd eiland.
Er zijn 173 eilanden, waarvan een derde bewoond is. Elk gezin heeft 2 stukken grond, 1 voor de woning en het 2e om in eigen onderhoud te voorzien, groente en fruit kweken en er 1 of meerdere varkens vrij te laten rondlopen. Als er een verjaardag te vieren valt, is men verplicht om een varken aan het spit te rijgen en te roosteren. Dat wordt meer op prijs gesteld dan gebak. Er wordt nationaal bier gebrouwen en een ander nationaal drankje heet kava, van kruiden getrokken. Dat drinken de mannen ’s avonds laat als ze bij elkaar zitten. Maar ook op zondagochtend voor en na de kerkgang. Het is bedwelmend, zeg maar.
We maakten 3 stops. De eerste bij de landingsplaats van kapitein Cook, daar waar hij een mooie kleine baai binnen was gevaren. Hier stond ook een gedenkteken dat in 1972 koningin Elisabeth II en haar man en dochter Anne hier een bezoek aan hadden gebracht. Is Tonga nog een onderdeel van het Britse gemenebest eigenlijk? Ze hebben wel een koning, maar Australië heeft ook een regeringsleider en is toch ook nog bij het Britse Gemenebest.
De 2e stop was bij een tritoliet, een soort poort van 2 enorm grote verticale stenen met een daksteen er bovenop. Zou heel oud zijn. Onderweg zagen we op veel plekken begraafplaatsjes met heel mooi onderhouden graven, voorzien van bloemen. De koning en de elite kregen een sobere graftombe opdat uit respect men niet te pas en te onpas hier bloemen bij zou komen leggen.
De 3e stop was bij een groot monument ter ere van de koning, hier mocht je alleen vanuit de bus een foto maken. Dan stopten we ook nog even bij het koninklijke paleis, maar daar had Jan vanaf het schip al een schitterende overzichtsfoto van gemaakt.
2 natuurrampen hebben veel gevolg gehad voor de huizen en hotels aan de kusten, namelijk een orkaan Ity en een vulkaanuitbarsting elders gevolgd door een tsunami. Fie heeft de kust waar de resorts stonden kaal gespoeld. Nu is er daar geen toerisme meer. Aan de noordkant van het eiland hebben een paar kleine eilandjes voor de kust de grote vloedgolf tegen gehouden en is hier alles blijven staan. Verder is midden in de stad de grote katholieke kerk verbrand. Nu, na 10 jaar, is er genoeg geld verzameld om de kerk weer op te bouwen.
Toch leuk om zo wat van de omgeving te zien. De behuizing is heel wisselend, van een mooie stenen bungalow met veel bloemen in de tuin, tot aan krakkemikkige onderkomens met plastic voor de ramen en een golfplaten dak. In elke tuin zie je een of meerdere autowrakken staan. De kapotte auto’s worden gekoesterd en niet naar de sloop gebracht. Ze brengen allemaal een herinnering mee, bijv. je 1e auto, of die van je ouders of zo. Bovendien kunnen ze als slaapplaats dienen als kinderen door ruzie even niet meer thuis kunnen komen. Na excuses en vergeving is dat dan wel weer voorbij, maar men ziet de handigheid in van het hebben van een extra slaapplaats.
De vrouwen dragen over hun rokken een eigen gevlochten ceintuur, de mannen over hun lange rokken een heuprok van riet. Die ceintuur laat zien hoe rijk je bent, hoe meer je er om hebt, des te rijker ben je, met name bij de trouwceremonie zie je dat dan.
Na de excursie zijn we nog even naar de hoofdstraat gelopen en hebben in een groot restaurant met overal open ramen nog een tijdje gezeten. Jan nam een soort ceviche en ik een vissoep en allebei lokaal bier. De stalletjes met de handicraft hebben we overgeslagen, ik was te moe en het was te warm. Eenmaal terug op het schip, om half 3, zijn we in de lobby een bakkie gaan doen en toen naar de hut, uitrusten en bijkomen.
Er was geen show, alleen een half uurtje een talentenshow. Die hebben we aan ons voorbij laten gaan. In de G.B. zijn nog wel mensen aangeschoven en later ook nog Claudia en Peter. Maar al vroeg hielden we het allemaal voor gezien. De klok ging tot onze verbazing nog een keer een uur terug. Maar dat is om de klok gelijk te stellen aan de tijd op Suva.

8-2-2025 Zaterdag, Op zee

Weer een zeedag. We doen het rustig aan. Na het ontbijt en de Duitse lezing over Nieuw-Zeeland spelen we canasta met Claudia en Peter. Na de lunch, een bbqbuffet, is het voor ons tijd om de hut op te zoeken. Ik ga eerst nog even een kwartiertje echt in de zon liggen en nu, om 4 uur is het verslag af. Om half 5 is er weer de koorrepetitie. Ben benieuwd hoe het vandaag gaat. Walter komt zeker deze maand niet meer naar de repetitie toe, wat ik wel erg jammer vindt, ook voor hem trouwens. Hij is heel slecht bij stem, gisteravond kwam hij nog wel even in de G.B. zitten. Maar als je niet hoeft te praten, kan dat natuurlijk prima.
Vanavond gaat zanger Ross de avond in de show weer verzorgen. Gaan we dit keer wel of nog steeds niet naar deze zanger luisteren? Nog geen idee.

Week 11

9-2-2025 Zondag Suva

We komen al om 4 uur in de ochtend in Suva, op de Fiji eilanden, aan. En vertrekken dan ook al weer om 16.00 uur. We hebben geen excursie geboekt en zien wel wat we gaan doen. Het is zondag, alles zal wel dicht zijn.
Het was heel erg warm hier in Suva. De eerste excursies gingen al om half 7 op pad. Ook toen was het al warm, Jan had op balkon gestaan en ze zien weggaan. Wij gaan op onze gewone tijd maar ontbijten en dan toch de wal op. Suva is een grote stad en vlak voor de haven ligt een enorm busstation. Dit Fiji eiland is net zo groot ongeveer als Zwitserland. Het strand ligt hier ver vandaan. Dat gaan wij niet redden. Buiten de poort zien we meerdere busjes met een Free Shuttle to City staan. Die nemen we. Binnen notime staan we voor een mooie winkel, een van de weinige die nog open is op zondag. Ook de shoppingmall iets verderop is open. Wij gaan de winkel, Jack’s genaamd, in. Het is een mooie, grote winkel die werkelijk alles verkoopt, maar alles heel netjes. En er loopt voldoende bediening rond. Ik koop er een nieuwe korte broek. Je kan er uiteraard met je creditkaart betalen. We zien, als we buiten op de bus terug zitten te wachten, ook de excursies hier stoppen voor de souvenirs. Eigenlijk ligt de winkel op loopafstand, maar het is zo warm dat wij toch op de bus wachten. We zijn van half 10 tot half 12 weggeweest. Eenmaal binnen, net op tijd, zien we een tropische bui vallen. Maar die is ook zo weer over. ’s Middags ga ik het zwembad in, er is nu geen golfslag. Eerst lig ik er alleen in, maar na verloop van tijd komen er meerdere dames het water in. Na afloop, eenmaal weer in de hut om 4 uur kan ik Jan verleiden om mee te gaan, lokaas : een ijsje op dek 3 in de Gelateria. Daarna kijken we even buiten bij het wegvaren. We zien nog lang het eiland. Mooi wegvaren. In de baai ligt een Chinees satellietschip, om de satellieten die rond de aarde gelanceerd worden, in de gaten te houden. Er staan minstens 4 grote schotels op het dek.
Om 5 uur is het tijd voor een aperitiefje en een spelletje Skip-bo. Na het diner gaan we in de G.B. zitten, maar zoals al te verwachten was, kwamen Claudia en Peter niet opdagen. Claudia had afgelopen nacht heel veel last van haar maag gehad en niet geslapen. Dan zijn wij i.p.v. naar de dansshow naar dek 9 gegaan. Met dit warme weer is het nog heerlijk om op een buitendek te zitten. Hier is de bar ook open. Aan de linkerkant zit het vol rokers, rechts zit nog bijna niemand. Maar dat wordt later wel goed gemaakt. We houden het vol tot half 11. De klok gaat wederom 1 uur terug. Lifou, de volgende haven in Nieuw Caledonië loopt een uur achter. Daar gaan we in mee uiteraard.

10-2-2025 Maandag Op zee

Een zeedag, wederom warm. Wij zitten heerlijk in de schaduw buiten bij het zwembad op dek 9. Het podium voor de spelletjes en de dansles liggen in de volle zon, dat is bijna niet te doen voor het animatieteam, maar als er kandidaten zijn gaan de activiteiten gewoon door.
Vanmiddag is er om half 4 de lezing over Nieuw Zeeland, dan om half 5 het koor, om 5 uur de bingo (Jan heeft kaarten gekocht) en na het eten om half 8 de Voice waar Vivienn en Alicia van het animatieteam ook aan mee doen. Een vol programma dus vanmiddag. Van Canasta met Claudia en Peter, een revanche, is het vanmorgen nog niet gekomen. Eerst maar koffie, het is nu 11.20 uur.
Van Canasta is het niet meer gekomen. Na de lunch zijn we naar de hut gegaan, naar het balkon en om half 4 alweer gingen we naar de lezing. Die was wederom buitengewoon goed. Je krijgt over Nieuw Zeeland zoveel informatie over je heen, dat het moeilijk is om het allemaal weer te geven. De Maori’s waren koppensnellers en kannibalen. De eerste Engelse zeevaarders die aan land kwamen overleefden het niet en zijn allemaal opgegeten. De Maori’ zijn een agressief en aanvallend volk. Lange tijd hebben ze de ontdekkingsreizigers en zeerovers buiten de deur kunnen houden. Abel Tasman noemde zijn ontdekking naar de provincie waar hij vandaan kwam, uit Vlissingen in Zeeland. Hij was er door de VOC op uitgestuurd om nieuwe wingebieden te ontdekken. Maar hier bij de Maori viel er niets te halen. En passant strandde hij ook nog onderweg naar Java op een kleiner eiland en dat noemde hij dan maar naar zichzelf : Tasmanië.
Nog wat informatie en dat is hoe de Engelsen uiteindelijk in begin 1800 toch kans zagen om de Fransen hier weg te krijgen en de 2 eilanden te bezetten. In 1844 sloten ze een overeenkomst met de Maori, the treaty of W…….., waarin stond dat de Engelsen alleen de administratie zou overnemen en de Maori hun soevereiniteit zouden behouden. Maar daar de Maori alle afspraken mondeling overeenkomen, is er een meningsverschil over administratie en soevereiniteit en die ruzie is nu weer opgelaaid. Inmiddels is de inheemse bevolking door strijd en ziektes uitgedund tot 15% van de bevolking. Wel is er excuses door de kroon aangeboden en zitten er inmiddels 6 Maori in het parlement. Maar ook nu weer moet er voor die ooit afgesproken rechten gevochten worden, want er is een voorstel ingediend om die privileges verder in te dammen. Nu wordt er met haka’s gestreden om dat voorstel van tafel te krijgen, alle andere middelen hebben al gefaald. Het was van de week nog in het nieuws.
De All Blacks is het nationale rugbyteam en ook een wereldmerk intussen geworden. Voor elke wedstrijd wordt er een haka opgevoerd, de oude strijdkreet van de Maori, met grote ogen en de tong uit de mond. Ziet er angstaanjagend uit, maar dat is niet de bedoeling.
Kortom, de lezing was heel interessant. Daarna hadden we bij het koor een uitleg van een van de professionele tenoren over ademhalingstechnieken. Die zijn de motor van de zang. Om 5 uur ben ik er weggegaan, want Jan had 4 bingokaarten gekocht en dat kan je niet alleen behappen.
Na het diner zijn we meteen naar het theater gegaan, want de Voice of the Sea kwam. Er waren geen voorronden met karaoke geweest. Dat is op zo’n lange reis niet leuk meer. Er zijn geen verrassingen meer. Er traden 6 personeelsleden op en er was wel een echte jury en ook waren er stemkastjes. Vivienn en Alicia van het animatieteam traden allebei op. En nog iemand van het casino, de dj Veronika, iemand van de housekeeping en de stagemanager. Er werd echt leuk gezongen, maar Vivienn sprong er echt bovenuit. Ze won ook met 59% en kreeg de Voice award. Die ze na afloop weer moet inleveren. Ze kreeg een staande ovatie. Jan heeft alles gefilmd, ook Alicia en ze hebben allebei hun optredens ontvangen.
Daarna hebben we in de G.B. de verjaardag van Claudia gevierd met een gezellig samenzijn met no een paar Zwitsers. Om kwart voor tien zijn we naar dek 9 bij het zwembad gegaan, daar draaide de film The Blues Brothers in het Engels ondertiteld. Die wilden we graag zien. Er zaten geloof ik 10 mensen te kijken. Maar wij hadden lol, leuk verhaal en fijne muziek. Om kwart over 12 was hij afgelopen, dus snel naar de hut.
Op naar Lifou, een klein eilandje als onderdeel van Nieuw Caledonië. Hier wonen alleen oorspronkelijke bewoners, de Kanaks. Er wordt dringend verzocht om je op straat niet in monokini of string te vertonen. Men houdt van decent gekleed gaan. We komen al om 7 uur aan.

11-2-2025 Dinsdag Lifou

De tenders liggen al snel in het water, het is een kalme zee. Gelukkig maar, want de voorspellingen waren golven van 3 meter hoog. Dan is tenderen niet fijn. Wij konden al snel de wal op en om 8 uur stonden we bij een huisje waar ze rondtrips van 2,5 uur over het eiland verkochten a raison van 30 euro pp. Hier was het zo hectisch met allemaal Italiaanse, Spaanse en Franse dames dat ik geen zin had om me daar tussen te wringen. Bovendien ging die tour niet naar een goed strand. Maar vlak naast de pier is ook een mooi strand, alleen geen accommodatie vlak bij de zee. Wel boven aan de weg, waar ook die kaartverkoop was. Er was een wc, een verkoop van drank en je kon daar ook overdekt zitten en uitkijken over de zee. Hier zijn we dan toch maar de trap af naar het strand gegaan. Er was nog een afdak met houten staken en palmbladeren. Hier konden we onze spullen neerzetten en het water in gaan. Jammer genoeg lag de bodem vol met koralen en stenen en moest je goed uitkijken waar je liep. Toch zijn we hier eindelijk het water, de Pacific, in geweest. Na een klein uur hielden we het voor gezien en zijn we boven op de kade nog wat gaan drinken, een Nieuw Caledonia biertje, en een loempiaatje erbij. Om half 12 waren we weer terug op het schip. Na gedoucht en alles uitgespoeld te hebben, zijn we binnen in het Lido gaan zitten. Buiten was het te heet, pppfff en vochtig. Claudia en Peter zaten er ook en we wilden later in de middag nog wel canasta spelen. Jan ging eerst een tukkie doen en zou om 4 uur terug komen. Ik was niet moe en ben bij Claudia en Peter gaan zitten. Peter ging de spelletjes halen en zo hebben we met zijn 3en de hele middag gespeeld, jokeren. Jan hebben we niet meer terug gezien.
De rest van de avond verloopt als normaal. Eerst in het atrium de koffie met Drambuie voor Jan, omdat er om kwart voor 8 een Bee Gees party is, tot half 9. Er werd ook nog een demonstratie cocktail maken gegeven. En ik kreeg een van die drankjes, hij was wel mierzoet en ook zwaar vanwege de slagroom die er op gespoten werd. Ik heb er de rest van de avond mee gedaan. Dan gaan er veel dineren en om 9 uur de rest naar het theater. Wij streken neer in de G.B. Na nog gezellig met Vivienn en Romina gekletst te hebben en zij om half 11 aan het werk moeten, iedereen op de dansvloer zien te krijgen, gaan wij naar de hut. De klok is een uur naar voren gezet en het is dus meteen al kwart voor 12. Dat “iedereen op de dansvloer zien te krijgen” is maar spreekwoordelijk, want elke avond staat het vol. Het thema was “Frans”, de palen zijn met rood, wit en blauwe doeken omwikkeld en om 22.00 uur komt eerst zanger Ross nog louter Franse liedjes zingen. Het animatieteam is ook in die kleuren gekleed. Waarom Frans? Omdat Nieuw Caledonië een Frans territorium is.

12-2-2025 Woensdag Op zee

We hebben dus nu 2 zeedagen voor we in Tauranga in Nieuw Zeeland aankomen. We hebben al immigratieformulieren moeten invullen, Jan heeft vanmorgen de paspoorten opgehaald. Je moet aan land je originele paspoort bij je hebben. Het dak van het zwembad was gisteren al dicht zodat er geen onbekende of gevaarlijke stoffen mee binnen kunnen varen of zoiets???? De balkons zijn van de week extra schoon gemaakt. Neem je hier iets mee van het schip en het wordt ontdekt, dan kost je dat een boete van 400 NZ dollars, je bent gewaarschuwd. Dit staat nu al bij de buffetten aangekondigd. Vanmiddag is er weer koorrepetitie en het wordt serieus aangepakt. We oefenen van 4 tot half 6, is er aangekondigd. Het is nu 12 uur en het praatje van de kapitein kan elk moment komen. Sinds gisteravond zitten we al in zwaar weer, witte koppen op de golven en een schuddend schip. De info is niet in het Lido te horen, alleen bij het zwembad. 16 knopen en de buitentemperatuur is 22 graden, bewolkte hemel, dat is alles wat ik hoor. Wel gaat de klok weer een uur vooruit vanavond.
Lunchtijd.
Daarna een poosje uitbuiken op ons balkon en dan om 4 uur tot half 6 koorrepetitie. Dit keer komt een van de tenoren ons lesgeven en zingen. Eerst doet hij veel interessante ademoefeningen met ons. Dan stemoefeningen en hoort meteen bij de bassen bijvoorbeeld wie er niet zo goed de toon van hem kan overnemen. Daarna gaan we zingen, nog een half uurtje. “Va pensiero” eerst en ook hier geeft hij prima aanwijzingen.
Na het diner doen we het gewone programma. Eerst een macchiatootje met drambuie in de lobby en dan voor de rest van de avond naar de Grand bar. Dit keer weer samen met Claudia en Peter en nog een stel Zwitsers en 2 stellen Duitsers. De Zwitsers onder elkaar zijn bijna niet te verstaan. Maar ze kunnen ook allemaal hoogduits spreken. Dat hebben ze wel op school moeten leren, want thuis wordt alleen Zwitsers gesproken.
Om gelijk te lopen met Nieuw Zeeland moet de klok een uur vooruit, dat is nou jammer.

13-2-2025 Donderdag Op zee

Hier kan ik kort over zijn. We hebben bijna de hele dag bij het zwembad gezeten en zitten kaarten met Peter en Claudia. Eerst canasta en daarna jokeren. Ik ben alleen van half 4 tot half 5 gaan zingen. Daarna zat Jan nog steeds te kaarten. Om half 6 toch maar naar de hut gegaan om ons te verkleden voor de avond.
In het atrium was er om kwart voor 8 tot half 9 weer een korte party. Dan komen er veel mensen op de kleine dansvloer, maar dat is wel gezellig. Voor ons is het daarna tijd om naar de G.B. te gaan. Niet voor lang, want de tenor geeft een optreden en dat willen we meemaken. Het was ook zeer de moeite waard. Wat kan die man zingen zeg. Na afloop zitten we nog samen even na, want de groep van gisteren is er niet meer. Vivienn en Romina komen nog even gezellig kletsen voor ze om half 11 de rockparty moeten openen. Was nauwelijks nodig, want iedereen sprong vanzelf al de vloer op om te rocken.
In de hut ligt nog een aanbieding van een extra excursie in Auckland. Je kan met een zeilboot van de American cup meevaren, wel meewerken svp. Wij doen het niet.

14-2-2025 Vrijdag Tauranga (Valentine day)

Om 10 uur komen we in Tauranga aan. Het is prachtig binnenvaren in een heel mooie baai. Het valt op dat alle havens die we aandoen, in mooie baaien liggen. Daar zochten de zeerovers waarschijnlijk beschutting en toegang tot het land of eiland. Dus ook hier in Tauranga, we liggen op het uiterste puntje van de baai. Hier is een mooie kade gebouwd, het is ook wel een containerhaven.
Het aan land gaan heeft trouwens wel wat voeten in aarde hier in N.Z. Er wordt tig keer omgeroepen dat je geen etenswaren of andere dingen, van hout bijvoorbeeld, mee aan land mag nemen. Je moet het in ieder geval aangeven. Doe je dat niet, dan staat er bij ontdekking, een boete van 400 NZ dollar op, 240 euro ongeveer. En je moet een formulier van binnenkomst invullen en bij je hebben en ook je paspoort. Op de kade staan douaniers en een scanapparaat voor het geval dat je je tas wil laten doorlichten. ’s Middags trouwens was dat hele circus verdwenen, alhoewel we hier tot 9 uur lagen en je nog makkelijk om 5 uur bijvoorbeeld de wal op kon. Toen werd er alleen nog even aan boord bij het er af gaan nog in je tas gekeken.
Wij hadden geen excursie dit keer. Vorige keer hadden we een Maori ontvangst meegemaakt en door het mooie landschap gereden en de modderpoelen met zwavellucht gezien. Nu wilden we dichtbij blijven en hadden het plan om de hop-on-hop-off bus te nemen. Maar eenmaal aan de wal was die nergens te bekennen. We kregen een plattegrond uitgereikt voor een wandeling. We lagen dicht tegen de berg aan en je kon langs het strand, over de boulevard hier naar toe lopen en tot bovenop gaan. Veel mensen van het schip deden dit ook. Wij liepen het plaatsje in, langs de 1e bushalte waar een bayhopper net wegreed. Ik las het tijdschema en waar de bussen naar toe gingen. Meteen kwam er weer zo’n bayhopper aan. Wij zijn ingestapt zonder precies te weten waar hij heen ging. Ook hadden we geen NZdollars bij ons. Maar we mochten toch gaan zitten, evenals meerdere mensen van het schip. Toen ontdekte ik dat we naar het centrum gingen, langs de containerhaven, over de brug. Hier werden we door de buschauffeur netjes uitgezet en gewezen waar het centrum was. Het schip ligt helemaal niet in de stad Tauranga, maar in een erg leuke buitenwijk bij een berg met een Maorinaam. Alle straatnamen hier staan ook in 2 talen, in het Maori en in het Engels. De Maoricultuur en de taal is tegenwoordig een officieel onderdeel van Nieuw Zeeland. Daar is lang voor gevochten. Er zijn ook door de kroon excuses aangeboden voor de onbeschofte manier waarop het land en de soevereiniteit van de Maori is afgenomen. En nog is het niet over, want de huidige regering wil in het originele contract van 1844 een clausule laten schrappen dat er altijd een aparte status zal zijn voor de Maori. De Maori hadden geen geschreven taal. Alle informatie over iemand kon je aflezen letterlijk van zijn gezicht, van de tatoeages die er op hele gezicht stonden. Dat gebruik is afgeschaft, alhoewel er nog wel veel tatoeages over het hele lichaam te zien zijn, maar waar niet over de hele wereld, die in het gezicht zijn er niet meer. De Maori was trouwens een strijdlustig volkje en sneed bij elkaar het hoofd af en at de rest op. Die mooie scalp werden bewaard. Toen de Europeanen dit zagen, kochten ze een paar van die hoofden en namen ze mee naar huis. Die hoofden werden zo gewild dat er expres mensen gedood werden om het hoofd te kunnen verkopen. Aan het kannibalisme en het koppensnellen is door de missionarissen en de regering een einde gemaakt. Ook in een museum in Nederland liggen nog een paar koppen. Tegenwoordig met de nieuwe DNA technieken worden die koppen ook nog onderzocht.
Enfin, wij waren afgezet in de city van Tauranga en hebben er wat rondgelopen. Het is een heel klein centrum. Het verkeer rijdt er heel langzaam, nergens maakt men zich druk. Wij wilden wel even zitten en wat drinken. Op een mooi terras met ook een steengrill restaurant er bij, zagen aan de tafel naast ons enorme biefstukken voorbij komen, inderdaad op een stenen grill. Dat hebben we ons neus niet voorbij laten gaan en ook wij zijn aan het steengrillen gegaan. Dat smaakte heerlijk. Daarna konden we voldaan de bushalte weer opzoeken. Dat bleek de verkeerde kant uit te zijn, maar de chauffeur was zo aardig om ons bij het juste station af te zetten. Weer hadden we op de terugweg dezelfde chauffeur en hoefden we niets te betalen. Maar daar hadden we de 60 NZdollars niet voor uit de muur gehaald. Dus hebben we netjes betaald. Weer vlakbij de terminal zijn we er uit gezet. We gingen nog niet meteen naar het schip, want op de heenweg had Jan een winkel van Tommy Bahama’s gezien en daar moesten we nog naar toe. Dat zouden we eigenlijk in Sydney doen, maar hier is makkelijker. In Jan zijn oude lichtblauwe tshirt zit een piepklein gaatje. Dat kan natuurlijk niet, dus is er een nieuwe aangeschaft, naast ook nog een gele en een oranje. Dan wilde hij meteen wel terug naar het schip, maar dat was me toch te gortig. Het is een heel leuke straat, waar meerdere terrassen zijn. Hier wil ik nog wel een poosje blijven zitten. dus zo gezegd zo gedaan. Het halve schip zie je hier voorbij komen, inclusief de bemanning. Het is echt een heel leuke stop hier. Ook kan je langs het strand lopen. Deze boulevard heet ook The Strand. Je zag veel auto’s op het gras geparkeerd staan, bbq’s klaar voor de strandparty, langs de hele kust. Na ons terras wilde Jan toch nog een keer terug naar Tommy, nu voor een overhemd. De zijne zitten soms wat strak, dus een nieuwe is wel nodig. Toen heb ik toch ook maar naar een mooi hemd gezocht. Kortom, met 3 tassen keerden we terug in de hut.
Na het diner hoorden we van Claudia en Peter dat hun excursie heel goed was geweest. De show werd verzorgd door een Maori groep. Wij vonden hem fantastisch. Ze kregen een staande ovatie, erg leuk van het schip dat dit soort groepen aan boord genomen wordt.

15-2-2025 Zaterdag Auckland

Om 8 uur komen we aan de kade in Auckland te liggen, dat is zowat midden in de stad. Al om half 9 hebben we de excursie van het schip. De bus zit helemaal vol, allemaal voor de Engelstalige uitleg, waarvan zeker de helft er niets van begrijpt omdat ze geen Engels spreken. Eerst rijden we naar Missing Bay, een strand waar een joggingparcours langs loopt. En op zaterdag wordt daar driftig gebruik van gemaakt. We reden langs mooie artdecohuizen. Daarna naar een memorium tuin met een gedenknaald voor de eerste premier van de Labourparty, Michael Savage, die er lang gezeten heeft en heel geliefd was. De gedenkplaats staat op een plek waar eerst een fort en een huis opgestaan heeft. Maar het was eigenlijk Maorigebied. Nu is het dat weer, op deze gedenkplaats na. Maar dat ziet er wel heel mooi uit met allerlei prachtige bloemen.
Hierna rijden we in een half uurtje via een mooie wijk naar Devenport, een buitenwijk die aan de andere kant van de baai ligt, dus eerst weer een brug over. Hier waren we de vorige cruise ook al geweest. Het is een leuk wijkje. De veerboot die van vlak naast de cruiseterminal vertrekt, komt hier ook aan. Ik dacht dat we maar 15 minuten kregen, maar het was drie kwartier. Daarom stelde ik Jan voor om langer dan 1 kwartier te blijven en de ferry terug te nemen. James en Dawn gingen dat wel doen. Maar wij wilden toch ook nog langer in de stad lopen. Bovendien kregen we van de chauffeur nog een rondritje door Devenport heen, ook leuk. Eenmaal terug bij het schip zijn we eerst wat aan boord gaan eten en toen weer de wal op gegaan. Voor de terminal ligt een mooi plein en verderop de Queenstreet, zo ongeveer de PC Hooft van Auckland. Ook hier zag je weer veel mensen van het schip, alhoewel er in de middag nog een grote groep op excursie moest, alle Duitsers en Fransen moesten nog op pad. Om 4 uur hadden we het wel gezien, onze laatste dollars wilden we aan een ijsje besteden. Helaas wilden die geen cash hebben. Ik had bovendien 2 dollar tekort gekomen. 2 ijsjes, 4 bollen voor 24 NZdollars, voor 16 euro ongeveer is ook niet goedkoop. Toen moest ik de dollars nog in de terminal kwijtraken. Dat ging prima met een paar mooie hangers met Maoribetekenis, Paua namelijk.
Na een drankje in het atrium zijn we naar de hut gegaan en heb ik op het balkon nog half in de zon gezeten tot het tijd was om aan tafel te gaan.
Eenmaal aan tafel waren we getuige van een klein incident. Onze Hongaarse tafelburen zouden met de America cup mee varen. Die werd vanwege de te harde wind afgezegd, maar dat hoorden ze pas toen ze er aan kwamen. Dat was een enorme teleurstelling, temeer daar ze het thuisfront al hadden verteld van dit buitenkansje. Hij was er letterlijk ziek van en verdween dan ook meteen weer van tafel. Erika heeft toen maar alle schotels mee naar de hut genomen.
Na het diner zijn we meteen naar de G.B. gegaan en hebben daar de hele avond met Claudia en Peter en nog 4 Duitse mensen de avond doorgebracht. Mijn Duits wordt ook hier weer door opgepoetst. De show hebben we laten gaan, het was een videovoorstelling van alles waar we de laatste weken waren geweest en ook van onderdelen van de shows. Die video kan je aanschaffen.
Om 18.00 uur waren we weggevaren. De kapitein houdt dan ook altijd een praatje. We moeten 1602 zeemijlen in de komende 3 zeedagen afleggen tot we in Hobart Tasmanië aankomen, pas over 3 dagen.

Week 12

16-2-2025 Zondag Op zee

Nu was ik vanmorgen begonnen aan de blog van de afgelopen week. Ik moest nog vanaf donderdagmiddag schrijven. Het praatje van de kapitein luidt als volgt : 1260 zeemijlen te gaan om 12 uur ’s middags. Zeediepte 1500 meter, 22 graden buitentemperatuur en 21 graden zeetemperatuur, windsnelheid 5 , heldere hemel en zonnig weer.
Nu is het al half 1 en lunchtijd. Vanmorgen ben ik eerst om 9 uur nog naar de Engelse les van Vivienn gaan kijken, les nr 17 inmiddels. Wat is ze goed. Daarna ben ik bij Jan bij het zwembad gaan zitten. Hij moest nog veel foto’s verkleinen voor de op de website bij de blog geplaatst kunnen worden. Ook veel werk, maar ook hij is nu klaar. We gaan een happie eten.
Er is vanmiddag geen zingen, vanwege andere dringende zaken in de pianobar. We blijven dus de hele middag jokeren. Erg gezellig.
De show van dansers en zangers werd afgelast. Daarvoor in de plaats kwam de tenor nog een keertje terug. Dat was weer goed. Hij zong ook een duet met de zangeres van de NoMore Band en een duet met Simon, die altijd elke avond achter de piano zit in de Alcatrazbar, met rustige muziek. Het was een verrassend optreden.

17-2-2025 Maandag Op zee

De immigratie in Australië is nog strenger dan die in Nieuw Zeeland. We moeten allemaal een inreisformulier invullen, net als vroeger in het vliegtuig. En dat is er alleen maar in het Engels. Dat verstaan lang niet alle passagiers. Dus wordt er in elke taal een voorlichting gegeven wat je waar op dit formulier moet invullen. Jan had het al lang gedaan en dat was prima. Ook werd ons verteld, dat als je eenmaal van boord ging in de ochtend, je er pas weer opkwam als alle passagiers door de douane waren geweest. Dan pas werd het schip vrijgegeven. Voor ons was de informatie deze ochtend om 10 uur in de pianobar. Voor alle andere talen was het theater vrijgemaakt, per taal apart. Dat is ook weer een hele organisatie. Iedereen moet face tot face voor de douanebeambte komen met dit formulier en je paspoort. Ook mag je geen eten of drinken mee van boord nemen, moeten je schoenen niet pas nog in de prut ergens anders hebben gezeten, enz. De boete kan oplopen tot 6250 austr. dollars. Bovendien kan je de toegang tot het land ontzegd worden. Dit betekent dat we overladen worden over de intercom in 5 talen wat er allemaal niet mag.
Na deze informatieronde zijn we maar een bakkie gaan doen. Na de lunch hebben we een paar rondjes mee gekaart en toen zijn we op tijd weggegaan voor onze lezing.
Deze middag hebben we de lezing, versie 1 gehad over het onzichtbare eiland, genaamd uiteindelijk Australië. Het was tot de 17e eeuw een totaal onbekend land. In 1606 kwam de Hollander Willem Janszoon als eerste westerling aan in het noordwesten van dit land. Maar aangezien hij en zijn opdrachtgevers geen idee hadden wat ze er mee moesten, verlieten ze het weer. In 1623 ondernam Jan Carstenszoon ook een reis hier heen. Hij noemde het Hollandia Nova, New Holland. Hij voer hierheen in opdracht van de VOC. Ook hij verliet het land weer. Pas in 1788 werd het land weer aangedaan, nu door de wereldontdekker James Cook en hij plantte er namens de Britten er de Engelse vlag en nam er de controle over. Dat kwam Engeland goed van pas, want na de onafhankelijkheid van de VS van Amerika kon Engeland zijn gevangenen niet meer wegsturen naar een ver weg gelegen kolonie. Dus werd er een nieuw land gevonden in dit nog verder weg gelegen Australië. Al in 1770 was er een ander zeilschip “ The Endeavour” in de baai van wat nu Sydney aankwam. Er was zo’n grote verscheidenheid aan bloemen in dit deel van het continent, namelijk New South Wales in het zuid-oosten, dat dat de Botany Bay werd genoemd, de botanische baai. Het eerste konvooi werd in 1787 op pad gestuurd, de first fleet van 11 schepen met 1500 gevangenen. Die werden hier in Sydney aan land gezet, waar helemaal niets was. Ze hebben zelf de gevangenis moeten bouwen en ook het land voor eten moeten ontginnen. Hoe veel erger kan je het nog hebben? Welke gevangenen zaten er aan boord? Bijvoorbeeld Dorothy Handland van 61 jaar, Elizabeth Beckford van 71 jaar, John Hudson van 13 jaar. Ook kinderen al vanaf 8 jaar konden hier naar toe gezonden worden, soms voor kleine vergrijpen, zoals het stelen van een brood bijvoorbeeld. In 1868 kwam er een einde aan de deportaties
Australië is een onderdeel van het werelddeel Oceanië, samen met Nieuw Zeeland en Nieuw Guinea en Nieuw Caledonië. Het land heet sinds 1814 pas Australië, omdat Matthew Flinders een boek schreef genaamd “A voyage to Terra Australis”, over 2 vergane schepen.
Er wonen tegenwoordig 26 miljoen mensen, dat is 3 personen per km2. De hoofdstad heet Canberra. Er leven veel inheemse dieren die ook nog op uitsterven staan. Ik noem er een paar : de koala, de platypus ( een soort grote eend met een enorme platte bek), de echinda (lijkt op een egel of stekelvarken), de australische possum, de emoe, de tasmaanse duivel (alleen op Tasmanië), de taipan (een grote slang), de dingo, een soort wilde hond, de wallaby en de rode kangoeroe. Na de excursie in Tasmanië kan ik vertellen welke dieren we allemaal gezien hebben. We doen er een Wildlife excursie.
Het meest iconische gebouw van tegenwoordig staat in Sydney en dat is het operahuis. Dit is in 1975 gebouwd. De architect was een Deen, Jorn Utzon genaamd (1918-2008). Halverwege de bouw waren de kosten zo hoog, dat hij weggestuurd is. Het is later door een ander afgebouwd. De Deen heeft het gebouw nooit meer in levende lijve gezien. Wel was hij vlak voor zijn dood nog getuige van het feit dat het nu een wereld erfgoedlijst gebouw is. Wij hebben een kaartje voor de vrijdagavond om er naar La Traviata te gaan. Een ander iconisch gebouw is de boogbrug over de baai. Je kan er over de boog lopen, dat is zelfs een excursie a raison van 350 euro pp. Sydney heeft 5.450.000 inwoners.
Verder is de rode rots in het midden van het land een toeristische trekpleister, Ayer’s rock genaamd. Het is een heilige Aboriginals plek. Hierover komt nog een 2e lezing.
In Melbourne staat de Eureka tower, daar kunnen we misschien wel heen als we daar aankomen.
De Australische opaal is de halfedelsteen van Australië, wereldberoemd. William Hudson heeft ze in 1915 in de grond ontdekt en de mijn Coober Pedy is de grootste ter wereld. De steen was al eerder gevonden door Johann Menge in 1840, maar toen werd er nog niets mee gedaan.
Een ander heel belangrijk mineraal is ijzererts. Lang Hancock (1909-1992) bezat de grootste ijzermijn, in de open lucht van het land, als het niet van de hele wereld is. Volgens Jan wel.
Ook werd er in 1849 goud gevonden door Edward Hammond Hargraves. Hier kwamen enorm veel goudzoekers op af, zodanig zelfs dat er graaflicenties voor 3 maanden werden uitgegeven in 1852 door de overheid. De heer Ballarat in Victoria was de goudcommissaris om de licenties uit te geven. Nu kwamen er ineens veel vrijwillig naar Australië.
Een ander verdienmodel voor de Engelsen was het invoeren van Merinoschapen. Deze leveren de beste wol van de wereld. En dit klimaat is er geschikt voor.

18-2-2025 Dinsdag Op zee

Vandaag wil ik in de ochtend kaarten, want er moet nog een blog en een persbericht gemaakt worden. Bovendien wil ik ook beginnen met het jaarverslag van de Vrouwen van Nu. Aan het eind van het jaar weet ik heus niet meer wat er allemaal gebeurd en georganiseerd is. Dus na de lunch gaan we naar de hut, waar ik meteen aan het persbericht begin. Dan wil ik daarna mijn blog verder afmaken, maar dan komt Microsoft met een aanbieding tussendoor van 1 maand gratis gebruik van Microsoft 365. Dat wil ik helemaal niet, maar ik krijg dat bericht ook niet weg zonder internet. Helaas is Jan het bed ingedoken voor een middagslaap en die wil ik er niet voor wakker maken. Hij weet hoe dit bericht verwijderd moet worden. Dan ga ik me maar vast opknappen voor de dresscode, elegant namelijk. Dit wordt ook wel formal night genoemd. Dat moet wel, want meteen na de zang is het borreltijd en dinertijd.
Vanmiddag hebben we weer gezongen, nu nog een keer onder leiding van de tenor Eamanuel Saldini. Was weer een vruchtbare middag met nog al wat techniek erbij.
Na het diner was er, zoals elke keer aan het eind van een segment, een officers ball. Dat betekent dat je met een van de officieren die aanwezig zijn, kan dansen en dan tekenen zij je deelnemerskaartje af. Die kaartjes vormen een loterij, er worden na afloop van het bal ( duurt maximaal 30 minuten) 5 kaarten getrokken voor een prijs, bijvoorbeeld een fles Ferrari prosecco. Claudia heeft mee gedaan en niets gewonnen. Dan hebben we het ons aan tafel maar gezellig gemaakt. Later kwamen er nog 2 stellen bij aangeschoven en zo werd het toch nog later.

19-2-2025 Woensdag Hobart

Hier hebben we een excursie naar het wildlife van Tasmanië. We werden om 10 uur verwacht in het theater. Je moet tegenwoordig weer een sticker halen, zodat niet iedereen al in de bus zit op de beste plaatsen. Dat gebeurt namelijk, omdat het busnummer al in het dagprogramma staat. De sticker haalt niets uit, want als die is uitgedeeld, kan je alvast naar de terminal gaan. Meestal staat de bus er al. Het uitdelen van die stickers duurt een eeuwigheid. Dat is voor vandaag niet zo erg, je moet bij de immigratie weer in de rij staan. Om 11 uur konden we van boord. Het hele animatieteam wordt, zoals elke keer, weer ingeschakeld om alles soepel te laten verlopen. Het is hartstikke koud op de kade, ze staan te vernikkelen, ondanks de dikke jas en muts.
De hele immigratie stelt niets voor. Je naam wordt vergeleken met die op je paspoort en de foto van je paspoort wordt vergeleken met je echte gezicht. Dat is alles. Hebben we daarvoor onze schoenzolen extra schoongemaakt. Wel lag er bij het ontbijt allemaal fruit in stukken gesneden, dus halve bananen, appels, peren, enz. Zodat er toch niet stiekem wat fruit mee gesmokkeld zou kunnen worden.
Om kwart voor 12 reden we weg en na een klein half uurtje waren we al bij een opvang van zieke of aangereden dieren. Er was zelfs een dierenkliniek aanwezig, alles gerund door vrijwilligers. Het heet Bonorong Wildlife Sanctuary. Wat een leuke dieren hebben we gezien.
De vele foto’s en filmpjes die we gemaakt hebben, laten zien dat het een geslaagde excursie was. We zagen de tasmaanse duivel, de wombat, de echinda, de wallaby, de kangoeroe, de lizard, heel aparte uilen en nog andere vogels.
Na de lezing konden we nog naar de boarswalk aan de andere kant van de terminal, maar wij wilden eerst wat gaan eten. Daarna hadden we geen puf meer. En we hadden genoeg gegeten van het heerlijke Aziatische buffet dat we ook om 6 uur niet meer zijn gaan eten. Om half 8 in de G.B. hebben we een bakkie gedaan met een paar drankjes er na. En we hebben de dag doorgenomen met Claudia en Peter en Ursula en haar man. Claudia en Peter hadden een 8 uur durende tour naar de gevangenis Port Arthur. Hier werden de ongehoorzame delinquenten vanuit Australië naar toe gestuurd. Wat een onmenselijkheid toch. En het is een enorm complex wat er neer is gezet. Er staat nog veel van overeind. Peter en Claudia waren er erg van onder de indruk. Ursula en haar man waren naar de uitkijkpost bovenop Mount Wellington geweest. Helaas regende het pijpenstelen. Daarna was het bezoek aan de botanische tuin wel zeer de moeite waard. Zo kwam om half 11 onze dag in Tasmanië ook weer tot een eind. Het schip begint warempel weer te slingeren, maar gelukkig niet zo erg als gisteren.

20-2-2025 Donderdag Op zee

Vandaag en ook gisteravond heb ik het verslag over Australië gemaakt. Misschien sprong ik wel van de hak op de tak, maar ik was de draad een beetje kwijt. Gelukkig had ik dit keer alle sheets van de lezing opgenomen, dat scheelde een heel stuk in het hele verhaal.
Vanmorgen ben ik eerst naar de laatste Engelse les van Vivienn gaan kijken, Ze had minstens 50 leerlingen. Ze moesten allemaal een examen doen, 12 vragen mpc beantwoorden en zelf nakijken. Daarna was er de diploma uitreiking. Dat ging erg informeel. Daardoor viel het dankwoord van Kevin een beetje in het water. Erg jammer, want de lessen waren een erg groot succes.
Na het ontbijt zijn we gaan jokeren tot aan de lunch bij Claudia en Peter. Er spelen vaak nog 2 of 3 dames mee en dat allemaal op dat kleine ronde tafeltje.
Het extra buffet was vis. Heerlijk, ik ben een heerlijk stuk zalm gaan halen. Er stonden weer veel mensen in de rij, maar die zalm was aan het eind van de toonbank en daar stond niemand. Zo had ik snel mijn lunch te pakken. Dan naar een andere uitgifte, voor de couscous en nog verder terug voor de wijn en het water en 2 toetjes. Zo scharrel je je kostje bij elkaar. Dan lees ik wel een uur de commentaren over Feijenoord en de wezenloze uitstpraken van Trump op fb. Daarna even naar de hut en nu zitten we samen aan een drankje in de GB. En dus stop ik hiermee het verslag.
Na het diner verkassen we weer naar de G.B. Er komen steeds meer mensen bij ons aan tafel zitten. Een vaste groep bestaat vanaf half 10 ’s avonds uit 8 personen : 1 Nederlands paar, 2 Zwitserse paren en 1 Duits paar. Dan nemen we nog even de dag door en daarna praten we over wat we in ons eigen land aan problemen zoal tegen komen, bijvoorbeeld de huizenprijzen. En het is frappant dat in alle 3 de landen de problemen hetzelfde zijn.

21-2-2025 Vrijdag Sydney

s Avonds gaan we naar de opera La Traviata.
Eerst hebben we nog een ochtend voor onszelf en we gaan kaarten met Peter en Claudia. Dan nog even lunchen en dan gaan we ons voorbereiden op de hele middag en avond uit. Het weer zag er ’s ochtends op zee heerlijk uit, maar hoe meer we land naderden en de haven binnenvoeren hoe slechter het weer werd. Een mistige regen hing er over heel Sydney heen. En het zag er ook niet naar uit of dat zou wegtrekken. Dus een rugzak mee met de poncho’s, een paraplu en een regenjack. Onze excursie was de hop-on hop-off bus voor 2 dagen. We hadden een priorityticket voor de tenderboot, maar we werden om 2 uur verzocht in de G.B. Dan ga je gezamenlijk naar de tender en naar het meetingpoint aan de wal. Daar kregen we onze tickets pas. Met dit weer had het geen zin om al om 1 uur van boord te gaan om eerst even in de buurt van de haven rond te kijken met de regen. We wilden ook niet meer tussen de bustour en de opera nog terug naar het schip. Dus volgden we het excursieprogramma en wachtten aan de wal op onze bustickets. We werden door een werknemer van de h.o-h.offbus opgehaald en naar de dichtstbijzijnde halte gebracht. Daar stond 1 bus klaar met een open dak, maar door de regen was alles nat geworden. Toch wilde iedereen wel mee, men had al zo lang gewacht. Het was dringen geblazen. Gelukkig konden wij wel mee, alhoewel het meteen al weer ging regenen. Dus verscholen onder onze regenkleding hebben we de rode rondrit volbracht. Toen als de wiedeweerga naar het operahuis, want 1 uur van te voren konden de gereserveerde kaartjes opgehaald worden. We waren om kwart voor 6 bij het restaurant van het operahuis. Maar we hadden niet gereserveerd en bovendien duurt het menu daar minstens 2 uur. Dus dat was geen optie. Wel konden we een plaatsje in de skybar krijgen en dat was een uitstekende oplossing. Een drankje en 3 hapjes ieder was voldoende om de avond door te komen. We waren ruim op tijd voor de kassa. Over de opera kan ik kort zijn : die was supermooi. Wat hebben we genoten. We hadden supergoede plaatsen, recht voor het podium, de kostuums, het decor en de enscenering was naar waarheid van rond 1900, de tijd waarin deze opera speelde. En de muziek en vooral de zang, aria’s en koor waren echt heel mooi. Het was een uitstekende afsluiting van deze natte dag. Na afloop zijn we meteen naar de tenderboot gelopen. Er is voor de avond een grote ferry van captain Cook’s reizen ingezet. Dan varen de tenders van het schip niet in het donker. Eenmaal om 11 uur aan boord zijn we nog naar de pizzeria op dek 9 gegaan en hebben we samen 1 pizza gedeeld (!). Om 12 uur zochten we moe maar voldaan onze hut op.

22-2-2025 Zaterdag Sydney

Gelukkig was het weer opgeknapt, wat heet, het was zelfs heerlijk zonnig en warm. Dus vandaag gaan we weer onze h.o-h.off ticket te gelde maken. Eerst had ik niet zoveel puf om vroeg op pad te gaan. Mijn ogen vielen steeds dicht. Vaak duidt dat op een naderende migraine, dus even toegeven aan het sluiten van mijn ogen is dan belangrijk. We gingen dus niet met de 1e tenders van boord. Pas om half 11 waren we er klaar voor. Maar toen hebben we dan ook met de bus heel Sydney gezien. Bij het station stapten we over van de rode route op de blauwe route. Die rijdt langs Bondi beach, het Copacabana van Sydney, alleen niet zo lang. Het was op deze zaterdagmiddag heel druk. Er zijn geen stoelen of parasols te bekennen. Als we vroeger waren gegaan, hadden we hier uit kunnen stappen en langs de restaurants over de boulevard kunnen lopen. Het was een heel vrolijk en zonnig gezicht. Enfin, vanaf onze uitstekende plaats in de bus, bovenin vooraan, konden we toch zien hoe dit strand er uit ziet. Er wordt ook veel gesurft hier. We rijden verder en komen nu door een mooie villawijk. Hier staan de miljonairswoningen, heel modern allemaal. Het lijkt er op dat de oude woningen afgebroken zijn en er iets moderns (een blokkendoos) voor is teruggebouwd. Wel heel mooi, maar niet zo charmant. Er zijn bijna geen voortuinen meer, er staan dus geen bomen en struiken meer. Alleen bij nog een paar oude bungalows met veranda zie je hoe vroeger de hele wijk was.
We blijven de hele rit tot aan het station zitten, daar stappen we weer over op de rode route om nu te zien wat we gisteren met de regen gemist hebben. We komen langs het aquarium, de ABC broadcastingstudio’s (een heel complex) en bij de toegang van de boogbrug waar je overheen kan lopen. Dit is ook een excursie van het schip. Voor 350 euro pp kan je over de hoge boog lopen en ook weer terug uiteraard. Mij niet gezien. Bij stop nr 1 Kingsstreet stappen we uit. Het laatste stukje langs de haven lopen we. Hier zijn allemaal terrassen en we kunnen na al die uren rondrijden wel een versnapering gebruiken. Hier is het leuk zitten. Maar zoveel tijd hebben we nu ook niet meer. De laatste tender gaat om 16.45 uur. Die halen we makkelijk. Onderweg in een souvenirsshop zien we nog een leuke kangoeroeknuffel, met een kleintje in haar buidel. Die moet bij de verzameling komen. Dan is het tijd voor de tender. En om 4 uur zitten we uitgeblust in het atrium aan een drankje uit te puffen. Ook dit vonden wij weer een geslaagde dag. Wat goed dat we in Tauranga al de Tommy Bahama’s winkel hadden gevonden. Het zoeken hier in Sydney was dus niet meer nodig.
Aan tafel zien we dat een Frans stel naar huis is gegaan, die hadden maar tot Sydney geboekt. We vonden het al een raar stel, omdat ze nooit tegelijk aan tafel kwamen. Maar van onze tafelsteward hoorden we dat ze alleen maar de hut deelden voor de kosten en verder niets met elkaar hadden. Dat kan ook. En van de tafel naast ons zagen we al een paar dagen het jonge Hongaarse echtpaar niet verschijnen. Deze zijn in Hobart van boord gegaan omdat hij erg ziek was. Hij is opgenomen in een ziekenhuis, maar ze komen wel weer terug. Mijn vermoeden is dat het iets met de alcoholinname elke dag van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat te maken heeft. Maar dat is maar een vermoeden. Mike is een heel grote, sterke sportieve man, een kano-er op nationaal niveau. Maar toch kan zo iemand ook ziek worden.
Onze avond besluiten we weer met onze kring in de G.B. Er wordt nog een Oostenrijks echtpaar aan toegevoegd. De show, zanger Grant, die enorm kan uithalen, laten we lekker voor wat het was. Bij zijn show heb ik altijd mijn oordoppen nodig, zo hard staat dan de muziek. Maar wij blijven lekker gezellig kletsen. Jan en Peter, die in de wegenbouw gewerkt heeft, hebben beide een technische achtergrond en dat klikt erg goed. Om half 8 komt het animatieteam de zaal in om met de passagiers te praten, entertaining passengers heet dat, het is hun werk. Vivienn en Romina komen dan direkt naar onze tafel toe en blijven dan zitten totdat ze gaan eten. Daarna hebben ze nog de dagelijkse meeting, het programma van de volgende dag doornemen en dan komen ze weer terug voor een spel of zoiets om half 11. Ze vertelden dat er hier in Sydney 200 mensen uitgescheept zijn en 80 aan boord zijn gekomen. Het 3e segment van de wereldreis `is hier begonnen. Na zo’n spel van maximaal een half uur houden wij het meestal voor gezien. Dit is het einde van week 11 alweer. Nu komt er 1 zeedag en daarna Melbourne.

Week 13

23-2-2025 Zondag Op zee

Vanmorgen heb ik aan de blog van week 11 gewerkt en Jan heeft dat daarna meteen met foto’s en al op het web gezet. Dat ging over de 2 dagen in Sydney. Nu, op de 23ste hebben we weer een zeedag gehad. Na de lunch zijn we even een kaartje gaan leggen bij Peter en Claudia. Maar dat duurde slechts tot 3 uur, want om half 4 was er de 2e lezing over Australië : NO MAN’S LAND genoemd. En meteen daarna hadden we weer een koorrepetitie.
Maar eerst de lezing. Was het inderdaad niemands land, een leeg continent? Nee, zeker niet. Hier woonde al zeker 100.000 jaar een volk dat met boten vanuit wat nu Somalië of Soedan is, vertrok en langs de kusten van Arabië en India en Indonesië uiteindelijk aankwam in het noorden van Australië. Hoe lang hier over heen is gegaan, niemand die het weet. Maar eenmaal hier in dit uitgestrekte land aangekomen, werden de boten niet meer gebruikt. Mijn vraag hier en nu : was het klimaat toen ook zo droog en heet in bijna heel Australië? Hoe hebben die mensen zich kunnen aanpassen aan het land? Dat zullen we niet weten, maar ze hebben tot de dag van vandaag kans gezien om te overleven. De grond was het enige dat ze hadden en het was van iedereen. Bepaalde plaatsen werden heilig genoemd, om samen met de verschillende stammen samen religieuze feesten en bijeenkomsten te vieren. Dat gebeurde d.m.v. zang en het tekenen of graveren in de grond of de rotsen. Er is nooit een geschreven taal gevonden. De taal is pas door een onderwijzer in de 70-er jaren van de 20ste eeuw opgetekend en er is ook een woordenboek gemaakt.
Toen de eerste wereldontdekkers hier aankwamen, vonden ze een zo goed als leeg lang. Er woonden maximaal 1 miljoen aboriginals en het continent is enorm. In het begin waren er geen conflicten, maar toen heilige grond werd afgepakt was het wel oorlog. Dat verloren de inheemsen glansrijk tegen de bewapende zeerovers en kolonialisten. Vooral toen Engeland na 1776, de onafhankelijkheid van de VS, een nieuwe plek zocht voor alle gevangenen. Hun eigen gevangenissen zaten al vol. Australië en later zelfs Nieuw-Zeeland waren het ideale land voor de deportaties. (Vergelijk met het deporteren van illigale immigranten naar Rwanda, niks nieuws onder de zon). De aboriginals stierven bij bosjes aan de besmettelijke ziektes, geslachtsziektes, alcohol en door de moordpartijen die vanuit Londen gefaciliteerd werden. Er stond een bonus op elke dode inheemse man, vrouw of kind. Dan waren er nog kinderen van inheemse vrouwen en witte mannen. Die werden van de moeders afgepakt en in een kindertehuis geplaatst tot ze aan de Engelse gewoontes gewend waren en daarna werden ze met een nieuwe naam geplaatst in een gezin. Dit gaat wel om 100.000 kinderen en dit ging door in ieder geval van 1930 tot 1970. Pas in 1997 is er een rapport verschenen onder de titel : “Bringing them home” van een nationaal onderzoek. Maar het uithuisplaatsen begon al in 1860. Het beleid was om van Australië een wit land te maken. Er is zelfs een lied over gemaakt : White Australia policy.
Helaas wilde het met de groei van de witte bevolking niet zo vlotten. Beide wereldoorlogen hadden nogal wat van de jonge mannen weggehaald. Na 1945 was het motto dan ook : Bevolk of verdwijn. Er werd actief op immigratie vanuit Europa ingezet. En dat leverde heel veel Italianen en Grieken op. Van andere immigranten werd een taaltest afgenomen met een dictee en al. En al naar gelang er een bepaalde bevolkingsgroep nodig had, wisselde men van taal in de taaltest.
Nu leven er nog maar 60.000 aboriginals hier en meestal hebben ze de laagste baantjes. In 1967 was er een referendum om de aboriginals rechten te geven. In 1982 vocht Eddie Mabo tegen de staat Queensland om rechten en land. Op 13 februari 2008 zei de prime minister Kevin Rudd : “Sorry” for what de kolonisation en de onafhankelijkheid de aboriginals heeft aangedaan. Deze dag wordt nu ook de “Sorrydag” genoemd. Ook het koninklijk huis heeft excuses gemaakt.
Nu wonen de aboriginals weer op hun oude heilige gronden en kunnen ze weer songlines maken. Ayer’s rock is aan de teruggegeven. Er staat nu een bord met verboden alcohol en verboden pornografie. En er mag ook niet meer op de rots geklommen worden. Er is wel meer documentatie over de cultuur, bijvoorbeeld in 1971 schreef Ted Strehlow “Songs of Central Australia” .
Op 1-01- 1901 is de Commonwealth of Australia opgericht, 6 kolonien werden 6 staten van Australië. Die staten zijn New South Wales (waar Sydney in ligt), Victoria (Melbourne), Western Australie (Perth) , Queensland (Brisbane), South Australia en Tasmanie met Hobart. De hoofdstad is Canberra, op een nieuw stuk land gebouwd. Alle bevolking woont trouwens langs de kusten, in het binnenland is er niets. Hier laat ik het bij. Verdere informatie moet iedereen maar via wikipedia of zo opzoeken.
Na de lezing stond een Australiër op om te beweren dat wij niet moeten geloven dat alle inwoners van die doerakken zijn of waren. Nou ja, dat was ook niet de strekking van de lezing. Het koloniale beleid werd uit de doeken gedaan.
Dan begon onze koorrepetitie. Er werd aangekondigd dat we Amazing Grace gingen zingen. Maar daar bestaan 2 versies van. Het duurde een half uur voor het tot Giorgio doordrong dat dit onwerkbaar is. Ik zag namelijk links van me de nieuwe versie verschijnen en rechts van me de oude. Na dat vruchteloze half uur ben ik weggelopen en heb ik de ijssalon maar een kop koffie gedronken. Meteen nadat ik was weggegaan, is men overgestapt op het zingen van de andere liedjes. Hopelijk gaat de volgende repetitie beter.
Na het diner en de koffie zijn Jan en ik naar de show geweest. Er was een coverband van Abba, een band uit Sydney. Zij zongen erg leuk. Abba is nog steeds leuk.

24-2-2025 Maandag Melbourne

Om 9 uur lopen we de haven van Melbourne binnen. De Viking Orion ligt aan de andere kant van dezelfde smalle pier. Wij hebben de tour van het schip en worden om half 12 in het theater verwacht. Er zijn wel 30 bussen voor de verschillende talen. Dat is om de groepen te beheersen. Voor de taal in de bus maakt het niet zoveel uit, want alles gaat in het Engels. Wij zaten ingedeeld bij de Italianen, die bijna geen van alle Engels spreken. De uitleg, die uitstekend was, ging over vele hoofden heen. Toch deed de dame moeite om heel langzaam te spreken, voor ons een zegen, want het Australische accent is toch moeilijk te volgen.
De tour was prima. Eerst reden we langs de boulevard en het strand. De zee is hier altijd koud, het ligt dicht bij Antarctica. Het water warmt niet echt op. Via de wijk St. Kilda rijden we de stad in. Er staan nog veel Victoriaanse huizen met veranda’s. Maar vooral langs de kust zie je veel moderne huizen waar appartementen in zitten. Dan rijden we via de wijk Carlton, een immigrantenwijk die nu een yuppenwijk is geworden met bijna onbetaalbare huizen. De prijzen zijn hier ook heel hoog. Het is niet zo gek dat veel mensen buiten de stad wonen. Het openbaar vervoer is hier prima. Er rijden overal trams en een soort metro’s overal naar toe. Ook zijn er 2 treinstations.
We rijden door een gezellige wijk met veel Italiaanse en Aziatische en Griekse restaurantjes, Little Italy genaamd. Zo is Melbourne internationaal geworden. Onze gids vindt het een verrijking van de stad. Niet alleen het Engelse en Schotse eten, maar ook het overheerlijke zuid Europese eten kan gekocht worden.
Het volgende onderdeel van de tour is het Formule-1 race circuit. Die wedstrijd wordt op 9 maart hier gehouden. Al 2 maanden van te voren wordt het circuit, dat midden door de groene stad loopt, opgebouwd. We rijden dus gewoon, maar langzaam, over de openbare weg waar Max Verstappen ook over zal rijden. Er staan al overal tribunes opgesteld en de pitstopplaats is ook al te zien. En overal al reclame van de sponsors. Het circuit heeft 14 bochten, ook leuk om te weten.
Nu rijden we echt door de hoofdstraat en dat op zaterdagmiddag. Hier loop je als je gezien wil worden. Dan doe je “The Block” en flaneer je langs alle dure modewinkels, een verlengde PC Hooftstraat zal ik maar zeggen. Maar wel veel mooier, met ook mooie passages. Hier kan je wel 1 dag doorbrengen.
Daarna rijden we naar het museumkwartier, waar het moderne museum de beroemde dinosaurus herbergt. Aan de andere kant van het plein staat een heel mooi gebouw dat wel op een kerk lijkt, maar het is de expositieruimte van het museum. Hier zijn we de bus uitgegaan om langs het museum te lopen en even de benen te strekken. Ook hier zie je weer heel veel groen, gras, bomen enz. De sanitaire stop is bij de katholieke kerk. Hier hebben we 20 minuten om even rond te kijken en ook hier weer foto’s te maken van de mooie tuinen. In de kerk hangt een mooie foto van de paus. Die heb ik maar gekiekt, want zijn toestand is kritiek. Hij ligt met een dubbele longontsteking in het ziekenhuis.
De laatste stop is bij het oorlogsmonument, wat als een museum gebouwd is. Het gebouw wordt de Shrine genoemd. Hier worden alle gevallenen vanaf 1914 herdacht en ge-eerd. Dus niet alleen de 1e en 2e W.O. maar ook alle inzetten voor vredesoperaties onder VN vlag overal in de wereld worden gememoreerd. En de geschiedenis van de ontwikkeling van alle oorlogstuig, het voedsel, de communicatie zie je hier staan. Ook de roeiboot waar in 1915 de soldaten in Gallipolli, Turkye, aan wal moesten gaan om daar de slag van Gallipolli te winnen. Dit was een belangrijke slag, gelieve het na te lezen op wikipedia bij verdere belangstelling. In 2018 hebben een paar dames een heel mooie lauwerkrans van broches uit de hele wereld gemaakt van de bladeren uit die landen die meevochten. Bijvoorbeeld een mapleleaf met de foto van een gesneuvelde soldaat er op die in Noord-Frankrijk in 1916 is gestorven. Het monument heeft ook een afkorting als naam : ANZAC, maar ik kan niet meer achterhalen waar de letters precies voor staan. (In Sydney heet een brug ook de ANZAC brug.)
Jan en ik waren hier al in 2020 geweest met kennissen die hier wonen. Jan voelde zich niet helemaal lekker en is bij de koffiestand blijven zitten. Ik ben nog een keer door de benedenverdieping gelopen tegen de stroom in. Natuurlijk is hier de rondgang eerst linksaf, maar wij die rechts rijden op de weg, slaan bij een expositie ook automatisch rechts af. Ik begon dus bij de oorlog in Syrie of zo.
Hierna is de tour afgelopen. Dat wil zeggen dat we via de cricket- en tennis velden terugrijden. We passeren weer de rivier die Melbourne in 2-en deelt. Om 4 uur zijn we weer bij de terminal. Het is prachtig weer, niet te warm en we willen nog wel even een wandelingetje maken. We lopen naar de openbare weg en zien een snackbar of zoiets. Hier gaan we wat nemen. Jan een biertje, ik een jus d’orange en ieder 3 visvingers. Daarna lopen we nog langs de boulevard en dan is het tijd om terug te gaan, d.w.z. voor ons dan. Op het balkon ga ik heerlijk in de zon zitten van 5 tot 6 uur. Jan gaat zijn foto’s downloaden. Hij wil niet buiten komen zitten en steeds meer duidt zijn gedrag er op dat hij zich niet fit voelt. Ook later als we van het buffet gebruik gaan maken, wil hij niet eerst even een poosje op het achterdek zitten. We varen pas om 8 uur weg en het is heerlijk rustig weer. Maar o.k. ik ga er nog wel een colaatje nemen en zit met Brigitte en Thomas onze excursies door te nemen. Jan houdt binnen, met een biertje, alvast een tafel bezet. Dat is ook nodig, blijkt als ik om half 8 ook ga eten. Alles is verder al bezet. Er zijn heerlijke garnalen, voor Jan toch nog 3 borden vol, en lekker in het eibeslag gebakken dorade, voor mij. James en Dawn komen bij ons zitten, ook weer gezellig. Er wordt intussen 1 passagier omgeroepen, ene Lincoln Brown. Die is dus nog niet aan boord. Het blijkt de tafelgenoot van James en Dawn te zijn, de Jamaicaanse mijnheer. Het is een heel vreemd heerschap, zijn verhalen zijn nauwelijks te geloven, hij kijkt altijd of hij contact met (jonge) vrouwen kan krijgen, verschijnt vaak niet bij hun aan tafel. En wij kunnen dat zien, want we kijken zo op hun tafel. Ook had die mijnheer in Rio grote problemen bij het Wassenbeelden museum. De politie was er bij gehaald en hij heeft beide dagen op het bureau vastgezeten. Hij had de ambassadeurs van zijn 3 paspoorten opgebeld voor hulp. Zo’n iemand dus. Om bij half 9 zijn we weggevaren en hij is niet mee gekomen. Zijn hut, een buitenhut op onze verdieping, is verzegeld. Wordt vervolgd in Fremantle.
Na het diner is Jan meteen naar bed gegaan, dat had hij nodig. Ik ben nog naar de G.B. gegaan en heb nog nagezeten met Vivienn, er was geen show en ook geen extra optreden van het animatieteam.

25-2-2025 Dinsdag Op zee

De dag begon goed met een bubbelbad en ontbijt met Jan samen. Daarna volgde er een klein drama. Zie hier:
Vanmorgen had ik de dagen van zondag en maandag helemaal ingetikt op een nieuw Worddocument, los van de eerste 11 weken. Helaas vergat ik het op te slaan. Meer dan een uur en een leuk verhaal naar de Filistijnen. Nu, om half 11 ’s avonds, ben ik toch maar opnieuw begonnen. Dat was stevig balen. Na de lunch heeft Jan de kranten voor me binnengehaald en heb ik helemaal alleen lekker verdiept gezeten in allerlei artikelen. Jan was alweer naar de hut gegaan. Het was prachtig zonnig en windstil weer. Hij heeft even op balkon gezeten, maar is toen zijn bed in gekropen. Hij was nog niet helemaal goed opgeknapt. Intussen was ik de hut in- en uitgeslopen om mijn muziek op te halen. Vandaag van 4 tot half 6 repeteren. We krijgen te horen dat Walter, onze dirigent, het niet meer ziet zitten met zijn verkoudheid die binnen het schip niet over wil gaan. Dat is erg jammer. Gelukkig is Michelle bereid gevonden om zijn taak over te nemen. Thuis is ze ook koordirigente. En het ging prima. We zijn allemaal blij dat ze het wil doen en het ging uitstekend. Applaus voor Michelle.
Dan is het alweer tijd voor het diner en daarna de karaoke, de voorronde voor The Voice of the Sea in de Grand Bar. Een van de obers heeft een tafel voor ons gereserveerd met glazen water en nootjes, super is dat.
(De show is een acrobatisch optreden, dat laten we allemaal voorbij gaan.)
We beginnen met 4 personen en in de loop van de avond komen er nog 2 stellen bij zitten. Als het spel : “Het ideale stel” begint, gaan wij naar de hut. De klok gaat weer een uur terug en dus heb ik toch nog tijd genoeg over om mijn tekst overnieuw te tikken. Alleen het verslag van de tour in Melbourne en de avond laat ik voor morgen liggen.

26-2-2025 Woendag Op zee

Is inmiddels afgemaakt. Alleen het praatje van de kapitein, dat ik heet van de naald mee tikte om 12 uur, zal ik hier nog herhalen voor zover ik het nog weet. We hadden 214 zeemijlen sinds Melbourne afgelegd en moesten nog 1444 mijl tot Fremantle. De temperatuur was 21 graden en dat van de zee 15 graden. De windsnelheid was 4 op de schaal van Beaufort en de snelheid 15,5 knopen.
Vanmorgen had Jan, die weer opgeknapt is, werk te doen. De paspoorten moeten weer ingeleverd worden voor de controle voor visa voor de volgende havens. Voor Madagascar bijvoorbeeld moeten we een visum hebben, maar daar zorgt de Costa voor. En we wilden voor in Kaapstad een excursie naar de wijngebieden boeken voor de 2e dag. Maar die was al vol. Het kon nog wel de 1e dag, maar dat was dan met de Fransen. Dat wilde Jan niet. We zoeken het op de kade zelf wel uit. Er is vast een tour te boeken naar het wijnhuis Stellenbosch. We vragen het Nadia, onze Engelstalige gastvrouw. Zij is Zuidafrikaanse, ze is mijn Sarie Marijs. Ze kan het ook nog zingen, net als ik. Nadia kan ons vast wel een goede tip geven voor een bezoek aan het een of andere wijngoed.
Vanmiddag is er weer een lezing om half 4 : ”De aarde is rond”, over de Pacific, Magellan en anderen.
Daarna meteen weer een koorrepetitie. Michelle heeft er toch wel een klus aan, denk ik. Maar ze ging een plan maken hoe ze met ons gaat repeteren. Iedereen is al blij dat ze het doen wil.
De dresscode is “elegant” en dat is eigenlijk wat vroeger “formal” was. En dan is het Ladies night. Dat betekent dat iedere vrouw elke man ten dans kan vragen, alsof dat tot nu toe niet gebeurt. Maar o.k. ze moeten elke avond weer wat verzinnen om ons te vermaken. Dit is om half 11. Eerst is er om kwart voor 8 de 2e voorronde van de Voice of the sea. En uiteraard is er ook weer een show, dit keer kun je de kunsten van een Italiaanse goochelaar bewonderen. Daar ben ik al helemaal geen fan van. Misschien ga ik wel even in de pianobar naar de karaoke kijken, ik vind dat altijd leuk om te zien. En het duurt maar 3 kwartier.
Het is nu 11 uur in de ochtend en we gaan eens kijken of we mee kunnen kaarten aan de andere kant van het zwembad. Daar hebben Peter en Claudia altijd hun bivak opgeslagen.

27-2-2025 Donderdag Op zee

Vandaag hebben we helemaal niets te doen. Geen lezing en geen koorrepetitie. Ik ga ook niet whirlpoolen. Wel ga ik even kijken bij de Engelse les voor gevorderden die door Khiver van het animatieteam wordt gegeven. Hij was er heel zenuwachtig over en terecht. Je wordt zomaar in het diepe gegooid om 15 lessen Engels te geven. Bovendien was de 1e serie van Vivienn heel goed en succesvol. Dat kan hij nooit evenaren, maar gaat gebruik maken van zijn sterke kant en dat is communicatie, d.w.z. praten. Zijn les was prima en de G.B. zat toch ook weer vol.
Na het ontbijt, om 11 uur zijn we weer gaan kaarten. De lezing over de aarde was vanochtend in het Duits en die hadden Claudia en Peter gevolgd. Ni koffietijd en kaarttijd. Na de lunch gaan we weer naar de hut om op het balkon te gaan zitten. Maar er stond best veel wind en het was te koud. Jan is naar bed gegaan en ik heb de krant zitten lezen. Daarna om 4 uur ben ik weer terug gegaan naar dek9. Nu werd er Phase 10 gespeeld, ook een leuk spel. Ik ken het en mocht nog meedoen. En ik won ook nog.
Daarna weer terug naar de hut, waar Jan intussen weer op de been was. Het is echt zijn beurt om verkouden te worden. We drinken weer eens een keertje een aperitief.
Na het diner gaat Jan meteen zijn mandje weer in. We waren zo snel klaar dat ik nog naar de 1e voorstelling van de show kon om 19.00 uur. En dan meteen door naar de disco waar een echt spookhuis was opgebouwd door het animatieteam. Samen met Claudia stond ik in de rij. Het was een leuk rondje. Het schip gaat trouwens wel weer tekeer. Ik dacht dat het rolde, maar Jan zei dat het stampte. Dat betekent dat het schip met haar voorplecht in de golven duikt. En de 7e golf is altijd de heftigste en dan gaat er zelfs een schok door het schip heen. Rollen betekent van links naar rechts uitslaan. Je ziet zo niet dat er zoveel golfslag is, maar er is een heel hoge deining en dan nog wat wind erbij en dan worden hier al mensen zeeziek van.
Ik houd het nog de hele avond vol, tot het animatieteam hun spullen van de disco naar de G.B. hebben verplaatst voor het horrorcarnaval. Er waren nogal wat mensen al verkleed. De gevraagde kleur voor je kleding was zwart en oranje. Dat hebben we mee. Je verbaast je er over dat er zoveel mensen zijn die dat ook bij zich hebben. Wel leuk dat er dan ook gehoor gegeven wordt aan dit voorschrift. Het animatieteam had er handen vol werk aan, zowel met de voorbereiding als met de aankleding van het geheel. Maar het was een groot succes.

28-2-2025 Vrijdag Op zee

Vandaag is het weer geen mooi weer en ik tik dit verslag meteen na het ontbijt. Van Anja was er bericht dat het dotteren geslaagd was. Een hele opluchting.
Jan zit in een spannend boek te lezen. Vanmiddag om 4 uur is het weer koorrepetitie.
Verder weet ik even niets te schrijven.
Er viel verder ook niets te melden. Morgen Fremantle. Onze cruise excursie is pas om half 12. Dan kan je van te voren net niets. Wij besluiten om niet mee te gaan. We komen al om 7 uur aan en vertrekken weer om 5 uur. Nu kan je wel al om half 8 op de kade staan, maar dan is er nog niets open. Je hebt er dus niets aan.

1-3-2025 Zaterdag Fremantle

Al om 9 uur zijn we op weg. Er gaat een shuttlebus naar het centrum van Fremantle en die nemen we. We blijven dus in Fremantle en nemen niet de trein die voor de terminal stopt en waar je mee naar Perth kan gaan. Perth is de grote stad in de buurt, maar de haven is dus Fremantle. In de cruiseterminal hebben we al een plattegrond en informatie gekregen over wat er allemaal te doen en te zien is. En dat is nogal wat.
Bij het eind van de shuttlebus in het centrum staan weer vrijwilligers die je wegwijs maken. Ik wil naar de gevangenis die zo ongeveer de oorsprong van Fremantle is.
In 1829 voer er een Engels schip onder leiding van captain Fremantle voer hier de baai binnen (ook weer zo’n mooie baai) en zag dat er ook een rivier naar binnen het land in liep, de Swan river. En hij dacht dat het hier wel goed toeven zou zijn en hij plantte namens de Engelse regering de vlag en nam een stuk land in bezit. Hij maakte veel reclame en binnen een paar jaar was de kolonie gegroeid tot 500 mensen. Helaas wilde er toch niets echt groeien en stokte ook de aanwas van mensen. Na 20 jaar schreef Fremantle of de volgende commander Henderson een brief naar Londen of ze niet een paar gevangenen konden sturen om hier uiteindelijk de kolonie te komen bevolken. Dat was niet tegen dovemans oren gezegd en al snel, in 1850, kwamen de eerste 75 gevangenen aan. Er was wel gevraagd om geen moordenaars of politieke gevangenen te sturen. Dat gebeurde dan ook niet, de 1e vijf jaar. Maar de gevangenissen in het thuisland waren overvol en tussen 1868 en 1886 stuurde men 165.000 gevangenen naar deze gevangenis die wij bezochten of naar de andere gevangenissen elders hier in Australië. Denk aan Port Arthur op Tasmanië bijvoorbeeld.
In 1e instantie was er niets, een rond gebouw voor 8 mensen. Dus nam men het hotel in beslag, maakte dat klaar om die 75 gevangenen in te herbergen. Na 3 weken kon er ontscheept worden. De gevangenen hebben zelf hun gevangenis moeten bouwen van een soort kalksteen, limestone hier genoemd. Er konden wel 1.000 mannen in gevangen gezet worden toen het eenmaal klaar was. In 1860 werd het in gebruik genomen en heeft tot 1991 dienst gedaan. Wat een barbaarse omstandigheden. Je ziet op de foto’s hoe klein die cellen waren, namelijk 4 bij 7 voet, dus ongeveer 1.20m bij 2 meter. Er stond een klein lessenaartje in met een krukje er aan vast. Er hing een hangmat aan 4 haken, die kon je overdag samenvouwen en er stonden 2 blikken in, een kleine voor water en een grotere voor de plas en poep. Een klein spleetje voor wat verse lucht en dat was het wel. Wel moesten alle gevangenen buiten aan het werk. Eerst werken, dan ontbijt, dan weer werken, lunch, werken, avondeten en dan je slaap cel in. 6 dagen per week, op zondag naar de kerk. In het begin was er alleen de Anglicaanse kerk. Aan de muur hangen 3 teksten : het Onze Vader, de 10 geboden en de geloofsbelijdenis. Na veel aandringen van de Rooms katholieken ( ik denk aan de Ieren als politieke gevangenen) kwam er aan de andere kant van de lange galerijen een Roomse kerk met een Madonna en Jezus aan het kruis. Tot 1921 was Ierland namelijk een kolonie van Engeland en de vrijheidsstrijders werden als opstandelingen of rebellen gevangen genomen en vooral ver weg gestuurd.
Er waren wel ontsnappingen, maar op een paar Ieren na die vanuit Amerika met een boot bevrijd werden, is iedereen weer gesnapt en opnieuw vastgezet. Tot 1943 zijn er ook nog lijfstraffen uitgedeeld, met een karwats met 9 touwen er aan vast. Een verhaal was dat iemand tot 100 slagen was veroordeeld. Na 50 slagen oordeelde de dokter dat hij eerst verpleegd moest worden en de wonden geheeld. Daarna kwam hij terug en incasseerde de rest van de geseling.
Deze gevangenis wilde ik wel zien en we namen een tour met een gids van 1,5 uur. Je kon ook een tour nemen waar woudstropers, dieven, moordenaars, bankberovers en seriemoordenaars hun verhaal vertellen. Wij namen die waar er over de bouw verteld werd en rondleiding naar de kerken en langs de cellen. Tot 1886 werden er vanuit Engeland mannen hierheen gestuurd en daarna heeft de gevangenis nog dienst gedaan als gewone gevangenis. De cellen werden wat vergroot, maar toen werden er meteen 4 hangmatten opgehangen, dat schoot ook niet op. Kortom, het was een indrukwekkend geheel. Deze gevangenis is in West-Australië het enige UNESCO listed gebouw.
Na de tour hebben we behoefte aan koffie met wat er bij. Daarna lopen we naar de Fremantle Market, een overdekte markt met groente, fruit, kleding, sieraden en allerlei snoep, ijs en andere etenswaren. Na het hele rondje gingen we wat nemen bij Emily Tailor, een heel mooi restaurant waarvan de ingang nog in de markt is. En wie zien we daar zitten? Claudia en Peter, zij waren net klaar met hun lunch. Wij wilden eigenlijk hier met een drankje onze laatste dollars opmaken, maar nu Jan zag dat je hier ook heel lekker kon eten, werd dat plan al snel aangepast. De ober die ons bediende, hoorde ons Nederlands praten en dat vond hij heel erg leuk. Hij vroeg waar wij woonden. Nou weet echt niemand Wieringerwerf te liggen, maar hij toevallig wel. Hij kwam namelijk uit Hoorn en zijn vader is huisarts in Medemblik. Zijn huid is wel erg zwart, dus in 1e instantie denk je niet aan een Nederlander daar. En, alhoewel hij al 6 jaar in Australië woont, was hij hier pas 2 dagen in dienst. Zijn achternaam is Galjie. Hij vroeg om een review en die heeft Jan uiteraard zeer positief gegeven. Verder heeft Jan ook hier succes met zijn snor. Die wordt echt overal bewonderd.
Na de lunch zijn we op ons gemak terug gelopen door een heel erg gezellige straat South Terrace genoemd naar de shuttlebus. Om 3 uur waren we weer terug, het was een leukedag. Na een drankje naar de hut en dan douchen en op naar het restaurant Pummid’oro voor een Pizza met Vivienn en Romani van het animatieteam. Die hadden wij uitgenodigd. Dan zitten we nog na in de G.B. tot er weer een spelletje om haf 11 begint. De klok gaat weer een uur terug en dat vinden wij zeer gunstig. Zo wordt het tijdsverschil met Nederland steeds minder. Jan kruipt in de hut al snel onder de wol om de laatst eresten van zijn verkoudheid de baas te worden.
Nu volgen er 7 zeedagen tot we op 9 maart op Mauritius aankomen.

Het volgende verslag staat op deel 3 van deze wereld cruise.