Het reisschema van deel 1 van de wereldcruise 2023

Ik heb het reisverslag van onze wereldcruise van 2023 in 3 delen opgesplitst omdat het anders lang zoeken is naar de reisverslagen halverwege onze cruise.

Week 1

6-1-2023 Trieste

Vandaag start onze 2e wereldcruise. We zijn er wel een beetje opgewonden over dat we dit nu nog een keer kunnen en mogen meemaken. We vinden het een voorrecht om weer mee te varen de hele wereld over. Alhoewel we niet naar het Verre Oosten gaan dit keer.
De vlucht naar Triëste is al heel vroeg en daarom waren we gisteren al naar het Sheratonhotel gegaan dat op Schiphol ligt. Dit keer hadden we de laatste eieren gekookt en dus broodjes ei en ook nog broodjes kaas mee genomen. Genoeg te eten voor de avond en het ontbijt. Bovendien was ik alleen nog een wandelingetje wezen maken over Schiphol en had nog een grote zak chips gekocht en 2 bananen. Alles was op voor we op pad gingen.
De vlucht kon naar Triëste niet in 1 keer, maar we hadden in Frankfurt een overstap en de hele vlucht was door de Lufthansa verzorgd. Alles prima in orde.
Onze grote koffers hadden we met Bag Express al vooruit gestuurd. 2 zijn er door de Costa betaald, vanwege onze platinumstatus, en de 3e hebben we zelf betaald. Die stonden al lang en breed in de opslag van UPS te wachten op ons. We vonden ze in de hut terug, wel zo gemakkelijk. En dat betekende dat we met alleen handbagage reisden. Dat was toch nog wel een gesjouw. Jan had alleen zijn koffertje van 11 kilo, maar ik had naast mijn koffertje van 9,5 kilo ook nog een grote handtas helemaal vol mee en uiteraard mijn kleine handtas met papieren en geld. Dus meer dan genoeg om mee te nemen. Je moet er niet aan denken dat je dan ook nog voor 3 koffers moet zorgen.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld waren wij zo buiten bij de hostess van de Costa. Daar was het wachten op de rest voor de transfer naar het schip. Het vliegveld ligt 33 km van het centrum af, dus nog wel een dik half uur rijden. In de terminal stond een slang voor de incheckbalie. Hier werd bij iedereen alle papieren gecontroleerd, d.w.z. de negatieve tests, de cruisevoucher en het visum voor India en het Estaformulier voor de VS. Jan kreeg een compliment omdat hij alles zo goed voor elkaar had. Alleen had hij het verkeerde Estabewijs uitgedraaid. Het was het bewijs dat hij betaald had, maar het had het echte visum moeten zijn. Wel hadden we het bewijs dus bij ons dat we aangemeld waren bij de VS. We moesten nu allebei tekenen dat Jan bij de receptie het juiste formulier liet uitdraaien.
Daarna konden we door de laatste controle of we wel al bij de incheckbalie geweest waren naar het schip gaan. Nog een fotootje bij het inschepen en klaar is Kees. Binnen bij de ingang konden we meteen onze paspoorten weer afgeven en daarna door in 1 van de 1 beschikbare liften naar dek 6, ons dek en onze hut met nummer 6266. En daar stonden onze koffers op ons te wachten. Het was inmiddels al tegen vieren. Om 5 uur voeren we weg en dus was het zaak om eerst de sloepenrol maar meteen af te werken. Alhoewel we wel aan een drankje toe waren.
Tijdens de sloepenrol op dek B had Jan contact gemaakt met Ruud en Willy, ook op dek B. Zij waren al om 12 uur aan boord gekomen, want ze logeerden in het mooie hotel tegenover het schip.
Na de sloepenrol hebben we elkaar ontmoet. We doen deze cruise samen. Dat betekent dat we in ieder geval het diner samen doen, met ons vieren aan 1 tafel.
En hier begint al meteen onze 1e opdracht, het regelen van een tafel voor 4. Want ondanks ons verzoek aan het kantoor in Genua hebben we niet samen 1 tafel gekregen. Maar om 5 uur is er geen maître d’ te bekennen. Om kwart over 6 terugkomen, als het restaurant open gaat. We hebben wel even gekeken waar we eigenlijk geplaatst waren. Ruud en Wil aan een grote ronde tafel van 8 personen op dek 2 in de Albatros en wij op dek 3 helemaal achterin aan een tafel voor 4 met nog een ander stel. Na een tijd in de rij gestaan te hebben, konden we een andere tafel voor 1 avond krijgen en de belofte dat het morgen geregeld zou zijn. So far so good. De tafel was op dek 3 helemaal midden in de zaal met rond om ons heen allemaal bezette tafels. En toch wel recht boven de machinekamer. Voor Ruud, met gehoorproblemen, geen ideale plek. Maar afwachten waar we morgen terecht zullen komen. Wijzigen is niet zo moeilijk, blijkt nu.
Na het diner gaan we allemaal naar de hut om de koffers uit te gaan pakken. Dat duurde een tijd, maar alles was uiteindelijk in de kasten en lades gehangen en gelegd. Ik kreeg het makkelijk weggewerkt. Jan ging daarna meteen onder zeil, bekaf als hij was. Ik trouwens ook, maar ik heb toch nog gechat met een oudklasgenoot van de kweekschool. Dat had een speciale reden. En dat zal ik nu maar ook meteen bekend maken. Gisteren is namelijk mijn zeer goede en lieve vriendin Trudy Ganga overleden. Wij kennen elkaar van de kweekschool in Rotterdam, al 55 jaar en zijn al die tijd als familie met elkaar omgegaan. Dat zij ruste in vrede. George is min of meer de centrale man die met al onze oudklasgenoten contact heeft. Hij wilde al graag op de hoogte blijven en dat heb ik gedaan.
Het is wel dubbel dat Jan en ik hier nu op het schip zitten en de uitvaart niet kunnen bijwonen, maar sommige zaken gaan zo. Afgelopen maandag hebben we afscheid van Trudy genomen bij haar thuis. Ze is zo liefdevol verzorgd door haar man en kinderen.
Daarna ben ik ook gaan slapen.

7-1-2023 Dubrovnik

We varen nog tot 13.00 uur. Dan komen we in Dubrovnik aan. Hier zijn we al meerdere keren de wal op geweest. We liggen dusdanig ver dat we een shuttle zouden moeten nemen om er te komen en er rond te lopen. We besluiten om dat niet te doen.
Maar eerst ’s morgens kopen we een paar drankpakketten, namelijk een soda-, bier-, cappuccino- en espressopakket. De tafeldranken zijn inclusief bij de lunch en diner, maar daar buiten niet. Hier voorzien deze pakketten in. Kunnen we de komende 127 dagen vooruit.
Ook moet Jan langs het frontoffice voor de uitdraai van dat Estaformulier. Genoeg te doen dus.
Na de lichte lunch, voor mij alleen vis en voor Jan vlees en een toetje, gaan we naar de hut. Op ons balkon is er volop zon, Jan trekt meteen zijn zwembroek aan en gaat niet verder. Ik trek ook mijn zwempak aan, maar ga er in naar de whirlpool. Hier ben ik de enige, wat een luxe. Ook in het zwembad daarna ben ik de enige. De hottub is niet te heet en het zwembad, met zout water, niet te koud. Een vol uur heb ik er in mijn eentje op dek 9 bij het zwembad door gebracht. Daarna in de hut terug zat Jan nog steeds buiten, te slapen wel is waar, maar toch. Wat een genot de vakantie zo te beginnen.
Om half 5 ga ik alleen een kopje thee drinken op dek 9 bij la Merenda, de koffiebreak, met gebak, broodjes en fruit. Ik neem mijn tablet mee en lees een heel mooi artikel in de NRC over het leven van oudleerlingen van een meester in Monnickendam van de lichting 1967, 6e klas. Dat heb ik toch eerst helemaal uitgelezen voordat ik terug ging naar de hut. Die mensen bij elkaar in een reünie, vertelden aan de verslaggever over hun jeugd, hun opvoeding, hun opleidingen, hun ouders en hoe het ze verder vergaan is. Heel interessant en herkenbaar.
Pas tegen zessen kom ik weer terug in de hut. We gaan ons verkleden, want om half 7 gaan we aan onze nieuwe tafel, nr.216 op dek 3. Met Ruud en Willy gaan we op zoek. Het is een beetje vreemd, want er zijn naast elkaar 2 tafels 216, eentje voor 4 personen en eentje voor 2 personen. En je raadt het al, aan die voor 4 personen zit 1 echtpaar. Maar de obers lossen het heel soepel op. Ze verwisselen vliegensvlug de tafelnummerbordjes en dirigeren het echtpaar 1 tafel verderop naar hun nieuwe stek voor 2 personen en wij kunnen dan plaatsnemen aan onze definitieve plek. Achteraf zien we dat beide tafels hetzelfde nummer hebben, ook weer grappig. Het Duitse echtpaar schikte zich prima, maar gaf verder geen sjoege meer naar ons toe. Ook goed. Wij hebben een prima plek, niet in de herrie en op een rustige plek. Drie tafels verderop zien we Jo-Ann en Minne zitten, die we van de Fortuna kennen. Jan is even naar ze toe gegaan om gedag te zeggen. Ik ben eerlijk gezegd, meteen gaan zitten.
Na het diner zoeken we de grand Bar op en zie het defilé van het theater naar het restaurant en vice versa aan ons voorbij trekken. De show om 9.15 uur heet Delicious en is een aardige show met zangers en dansers van de cast. Ziet er goed uit.
Dan daarna nemen Jan en ik ons oude plekje in de Grand Bar weer in, d.w.z. dat van de vorige cruise. Ruud en Wil taaien af en gaan naar de hut.
Wij kijken onze ogen uit, want we zien zoveel mensen die we 3 jaar geleden ook op de wereldcruise zagen dat het net lijkt of we niet weggeweest zijn. Het is echt bizar, zowel de Italianen die altijd dansen als die die aan dezelfde tafel plaats nemen vlak bij ons later op de avond. Wij kunnen onze ogen niet geloven.
Jan en ik maken een dansje en zien dan verderop Jan en Madeleine zitten. Hen kennen we ook van meerdere vorige cruises, van de Firenze van vorig jaar bijvoorbeeld en ook van de Fortuna de afgelopen zomer. Ze komen bij ons aan tafel zitten en zo wordt het al snel weer 12 uur, tijd om naar bed te gaan. Morgen een zeedag om de 427 zeemijlen tot Catania op Sicilië te overbruggen.

8-1-2023 Op zee

De zeedag dus. We doen het rustig aan. In het Lido, dat is op dek 9 de buffetzone met 5 stations met fruit, broodjes, eieren en al wat er nog meer te eten is, komen ook Ruud en Wil aangelopen. We ontbijten samen en het wordt al gauw half 11. Dan ga ik aan dit blog beginnen, Ik installeer me in de Grand Bar en tik tot dat de batterij bijna leeg is. Ik ben dan gelukkig al tot het NRC artikel gekomen. Dan ga ik maar op dek 11 mijn rondjes lopen, want stilzitten is het nieuwe roken. Bewegen zal ik. Het is precies 12 uur als ik buiten sta, de scheepstoeter gaat af en de kapitein, Nicola Alba, houdt zijn praatje, in het Italiaans. Dan volgen de hostessen met de vertaling er van in het Frans, Duits, Engels en Spaans. Blijkbaar zijn er geen Portugezen aan boord. Ik loop heerlijk in het zonnetje, ga ook nog even zitten en dan ben ik om 13 uur weer bij Jan, die zich inmiddels op dek 9 bij de hamburgertent geïnstalleerd had. Hij had er al de nodige rode wijntjes genuttigd. We besloten om er meteen maar onze (gratis) hamburger te nemen. Eigenlijk nam Jan de hamburger en ik een foccacio met tonijnsalade en allebei patat erbij en een enorm toetje. We zaten daarna bommetje vol. Achteraf hadden we best samen 1 gerecht kunnen nemen en het delen, was meer dan genoeg geweest. Goede leer voor de volgende keer. De patat was vers gebakken en heerlijk.
Daarna is Jan in de hut onder zeil gegaan, kon ook niet anders na al die glazen rode wijn. Ik ben nog een keer een rondje op dek 11 gaan lopen, maar ik had ook mijn tijdschrift De OPZIJ mee genomen. Dus na de wandeling heb ik me in het Lido gezet, voor de Merenda, inmiddels en daar verder gelezen. Hier kwamen Ruud en Willy ook op zoek naar een kopje thee en wat lekkers. Zo wordt het al gauw weer 5 uur en tijd om ons op te knappen voor het avondeten.
Op het menu stond een hoofdgerecht van de Franse meesterkok Hélène d’Arroze, iets met eend en moussaka. Dat namen Jan en ik allebei en het was heerlijk. Verder at ik gerookte tonijn vooraf, 2 plakjes en 3 stukjes kaas toe, weer meer dan genoeg sinds de copieuze lunch.
De show heette de spectaculaire lichtshow, uitgevoerd door 4 dansers met lichtjes in hun handen. Ik had het al eens gezien, maar het was toch wel te langdradig en niet afwisselend genoeg. We zijn inmiddels meer tempo gewend.
De nazit in de Grand Bar was met Ruud, Wil, Jan en Madeleine. Gezellige babbelaars en dus was het al weer snel 11 uur. Morgen vroeg komen we in Catania aan, al om 7 uur.

9-1-2023 Catania

En inderdaad liggen we al aan de kade als wij wakker worden. We haasten ons niet. Er ligt geen excursie op ons te wachten, we kunnen elk moment de wal op als we willen.
Om bij half elf is het zover. Je kan zo de stad in lopen. We gaan op weg. Maar gelukkig staat er op het haventerrein een toeristisch treintje dat rondrit aanbiedt voor 10 euro pp. Dat doen we onmiddellijk.
Zo zien we een groot deel van het centrum met uitleg in het Italiaans, Engels en Duits er bij, heel makkelijk. Dit hadden we nooit allemaal kunnen of willen lopen. We rijden langs de opera, het romeinse amfitheater, het Grieks-Romeins theater, het Benediktijner klooster, het Bellinipark, erg mooi en groot midden in de stad. De stad is gebouwd met lavastenen afkomstig van de Etna die heel dichtbij ligt en 365 dagen per jaar werkt. De stad ziet er daardoor somber uit. Daarnaast is het maandagmorgen en veel winkels zijn nog dicht of gewoon helemaal gesloten. Bovendien is het centrum vergeven van d graffiti, niet om aan te zien. Uiteindelijk zijn we naar het beginpunt van de tour gehobbeld, bij de Piazza Duomo. Dat is werkelijk het mooiste stukje wat we gezien hebben van Catania, op het Bellinipark na dan. Hier lopen we even rond, Jan heeft het al gauw gezien, maar ik rek de visite nog en stel voor om wat te gaan drinken. Bij de pastelleria schuiven we naar binnen, het terras is vol. Hier nemen we een cafè zonder of met melk. Wat een mooie zaak is dit, volop de meest geweldige en grote gebakjes zie je hier. En bovendien serveren ze ook de arancino’s die door de kapitein gisteren in zijn praatje zijn aanbevolen. We nemen er samen 1, die met pistache smaak. Hij smaakt inderdaad overheerlijk, heel apart is dat, zo’n bol rijst met kaas en pistachenootjes er in en dan gefrituurd, dus met een krokante korst. Het is inmiddels 1 uur en ik wil nog een bezoek aan de dom brengen. Laat het hek nu net gesloten worden voor bezoek, pech dus. Dan besluiten we om terug te lopen naar de haven en de boot. Dat is heel dichtbij. Om half 2 zijn we terug aan boord en gaan een hapje eten in het Lido.
IK neem alleen grote garnalen en wat kaas na. Jan eet eerst spghetti en dan nog rijst met spinazie, 33 lamsspiesjes en een paar garnalen. En ook kaas na. Met de rode wijn wegespoeld, begrijpelijk.
Dan gaat Jan naar de hut om op zijn laptop de mails binnen te halen en nog wat te werken. Ik maak dit blog af tot zo ver. Het is weer theetijd en er zijn overheerlijke kleine shortbreads. Die kan ik niet laten liggen. Tot zover dit blog.
Ruud en Willy hebben het hele stuk tot aan de tuin van Bellini, villa della Bellini genaamd, gelopen. Hier worden de tuinen ook wel een villa genoemd. Dan denk je dat er een mooi buitenhuis op staat, maar het is alleen maar een tuin. Wel een mooie, grote tuin midden in de stad met ook nog een hek er omheen met slechts 2 ingangen. Die zullen ’s avonds vast afgesloten worden.
Wat we verder ’s avonds op het schip gedaan hebben, weet ik even niet meer.
De show heette vroeger Sapori d’Italia, maar heeft inmiddels een Engelse naam gekregen. Daarom wisten wij niet dat we deze show al vele malen gezien hebben. Hij blijft wel leuk. De Engelse naam had voor ons niet gehoeven, maar, net als bij het zangrepertoire, gaat men steeds meer over op de Amerikaanse toer.

10-1-2023 Napels

We liggen al vroeg in Napels, voor een halve dag maar. Ook hier worden weer passagiers ingecheckt. Het is wat guur en we willen dan ook niet de wal op. Eerst ga ik vroeg whirlpoolen. Maar eenmaal weer bij Jan aangekomen, besluiten we toch nog een klein wandelingetje in Napels te maken. Natuurlijk moeten we op tijd terug zijn. In de terminal nemen we nog een bakkie koffie en gaan dan om 12 uur weer aan boord.
Na de lunch gaat Jan toch weer even een tukkie doen. Ik lees eerst nog mijn krant, dan komen Ruud en Willy ook lunchen in het Lido en zo wordt het toch weer laat in de middag. Er is nog geen bridge bijeenkomst De wereldtoer is ook nog niet echt begonnen, morgen pas in Savona.
Met Ruud en Willy bespreken we of we niet zullen switchen naar de 2e zitting bij het diner. Wan tussen ons diner en het theater zit wel meer dan anderhalf uur en dan doe je eigenlijk niets, tenzij je van dansen houdt. Want vanaf 18 uur is er overal muziek en in de Grand Bar is er na de 1e zitting voldoende reuring voor de gezelligheid. Ruud regelt de wisseling en we hebben een erg rustige tafel in een hoek op dek 3. Nu gaan we vanaf vanavond eerst naar de show, al om 19 uur en dan daarna om half 9 aan tafel. Wij vinden het prima. Om half 10, als we van tafel komen, is er in de Grand Bar nog genoeg te doen. En dat vinden wij gezellig.

11-1-2023 Savona

Nu komen we al om 8 uur in Savona aan, de thuishaven van de Costa. Hier komen straks Renata en Albino aan boord. Zij waren er 3 jaar geleden ook al bij en met hen hebben we vriendschap gesloten. We zijn ook in de laatste week van september, na afloop van de cruise met de Fortuna, een week bij ze thuis te gast geweest. En we werden er vorstelijk onthaald, enorm verwend kan je wel zeggen. Toen pas wisten we dat ze ook mee zouden varen, ze hadden het pas besproken namelijk.
Maar eerst maken wij samen een excursie naar Genua. Dat moet een mooie stad zijn en daar zijn we nog nooit geweest. Savona kennen we wel, hier zijn we al vaker aangekomen.
Met de bus is het een goed half uur rijden. We worden midden in de stad afgezet en gaan verder te voet. De 1e stop is bij het doge paleis. Net zoals Venetië was Genua ook een zelfstandige republiek geleid door een doge. Het plein voor het paleis is niet zo indrukwekkend als dat in Venetië, maar toch mag het gebouw er zijn. Het is nu een cultureel centrum met op dit moment 3 tentoonstellingen, waarvan eentje over Rubens gaat. Hij schijnt een bijzondere band gehad te hebben met de bisschop van Genua en heeft veel betekend voor de vernieuwing van de schilderkunst, door middel van de Vlaamse school. De bisschop heeft zelfs met 300 dukaten bijgedragen dat Rubens een opdracht in het nieuwe Vaticaan in de wacht kon slepen.
Op de begane grond konden we rustig rondlopen om de sfeer en de grootte van het paleis met 2 binnentuinen in ons te kunnen opnemen.
Daarna zijn we naar de kathedraal gelopen, ook weer een groot gebouw gewijd aan Johannes de Doper. Een bloeddruppel is tijdens de kruistochten in het heilige land veroverd. Ook is er het een en ander uit Myra, de bisschopsstad van Sint-Nicolaas, meegenomen. Waarschijnlijk in dezelfde kruistocht van 1094 waar de vissers van Bari het hele lijk van Sint-Nicolaas meegenomen hebben naar Bari, nu de islam zich over heel Anatolië heeft verspreid.
Hier in Genua is Christoffel Columbus geboren, maar zijn huis is niet aangewezen. De oude stad bestaat uit heel smalle steegjes, die zijn we niet doorgelopen. Genua heeft veel samengewerkt met of is zelfs bezet door de Spanje. Vandaar dat Columbus in Spaanse dienst Amerika ontdekt heeft in plaats van een westelijke doorvaart naar Indië en de Filippijnen in 1492. Van de geschiedenis van de republiek Genua en wat die betekend heeft in de westelijke Middellandse Zee weet ik niet zo veel, eigenlijk. Wordt tijd dat ik me daarin verdiep.
Na de kathedraal rijden we naar het hoogste punt van Genua, daar waar een heel groot fort heeft gestaan. Dat is in de 19 eeuw afgebroken, toen het duidelijk werd dat Genua niet meer door welke vijand dan ook aangevallen zou worden. De stad was trouwens sinds de Middeleeuwen ommuurd door een muur van 20 km rondom met allemaal forten erbij. Maar deze op dit hoogste punt moest plaats maken voor woningbouw. Er staan heel mooie, toentertijd, buitenhuizen. Nu woont iedereen er. Je kan er met een lift als openbaar vervoer vanuit het centrum komen. Daarna rijden we door naar het begin van de kilometerslange boulevard die tot aan de havens in de binnenstad loopt. Hier kijken we uit op een vissersplaatsje dat vroeger helemaal buiten de stad lag, maar inmiddels in ingekapseld en een onderdeel van Genua is geworden. De stad is trouwens helemaal tot boven op de heuvels uitgebreid, net zoals overal, hebben we ook hier steeds meer ruimte nodig. Het vissersdorpje, Boccadassa genaamd, lijkt heel erg op de gekleurde huizen van Cinque Terra, maar dan veel kleiner en het is maar 1 dorpje uiteraard.
Hierna stappen we weer in de bus en rijden terug naar het schip. Hier lunchen we en zien we Renata en Albino. Ze gaan eerst uitpakken en we zien elkaar om 5 uur voor een aperitief. Dat wordt even latr, want Renata staat bij het excursiebureau in een enorm lange rij, maar uiteindelijk komen ze toch. Ruud en Wil zijn dan net naar de hut gegaan. Albino vertelt dat er een farewell party bij het zwembad is, om de echte start van de wereldreis te vieren. Daar gaan we heen en inderdaad is het feestje net begonnen met muziek, prosecco en heel veel lekkere hapjes. Ik app Willy en zij komen er ook nog bijzitten. Ons voorgerecht hebben we al vast binnen. Het is een gezellige afvaart. Dan gaan we ons verkleden voor het diner.
Renata en Albino hebben de 1e tafel en dus zeggen we: tot vanavond in de Grand Bar. Maar het wordt vandaag een kort weerzien, want ze zijn moe, begrijpelijk.

12-1-2023 Marseille

Hier krijgen we, in Marseille, de eerste excursie van het schip. We gaan met Ruud en Willy naar Aix-en-Provence. Hier krijgen we een rondwandeling van 2 uur en nog 3 kwartier vrije tijd. Ook hier is het nog guur, maar wel droog gelukkig. De gids zet er de sokken in, want hij wil veel laten zien. Alleen begint hij al te praten als de halve groep nog niet dicht genoeg genaderd is. Als je even rond wil kijken, loop je al ver achter. Nou ja, je kan niet echt verdwalen en het ontmoetingspunt om 11.20 uur is voor de enorme Applestore, niet te missen midden in de stad.
Hier heeft kardinaal Mazarin een behoorlijke stempel op de bebouwing van de stad gedrukt. De uitgebreide grondbezittingen van de kerk zijn opgeofferd om prachtige, grote huizen voor de rijke bewoners te bouwen. Je kan het nog steeds aan de gebouwen zien. Ze zijn allemaal in renaissancestijl gebouwd. Het langwerpige plein tussen de oude stad en deze uitbreiding in de 17e eeuw wordt gebruikt voor de rommelmarkt vandaag. Na deze ‘nieuwe’ wijk lopen we door naar het oude gedeelte met heel veel winkels, alle modehuizen kan je er vinden. Maar uiteraard ook zeepjes en lavendelgeurzakjes en allerlei citroenlikeuren.
Ook hier is weer een zeer oude kathedraal, waarvan het oudste gedeelte uit de 5e eeuw stamt en dus echt Romaans is. Er is een dienst gaande, bezocht door alleen maar gendarmerie, want de dienst is ter ere van de patroonheilige van de gendarmerie, Sint Genevieve, als ik het goed begrepen heb. In onze vrije tijd lopen we rustig terug en Jan koopt een groot stuk nougat en ik een zakje Calissons, heerlijke amandellekkernijen. Ook nemen we op het enige zonnige plekje op een plein een drankje.
Ruud trakteert op een Madeleine en een bakkie koffie of een pastiche. Daarna moeten we als de gesmeerde bliksem terug naar de Apple store en we halen het 1 minuut te vroeg.
Eenmaal aan boord gaan we maar lunchen in het Lido. Nu is er om half 3 wel de 1e bridge bijeenkomst. Maar wij besluiten die alleen op zeedagen te bezoeken. Wel ga ik in de loop van de middag even kijken. Er zijn 5 tafels bezet, maar ik zie geen begeleider of zo.
Om half 5 ga ik nog voor een kopje thee en een koekje bij de Merenda en om 5 uur hebben we met Renata en Albino afgesproken in de Grand Bar. Albino komt om half 6 vertellen dat het bij het excursiebureau heel druk is en dat hij gek wordt van het gepraat van alle vrouwen daar door elkaar heen. Even later komt ook Renata aan. Ze heeft alles geregeld. Ook hebben ze gekozen voor de 2e zitting met eten. Maar wij eten met Ruud en Willy, zij eten samen.
De show vonden wij geen succes. Het was een zangeres en ze kan wel goed zingen, maar alles eindigt in geschreeuw, net als Celine Dion zeg maar. En dat vinden wij afschuwelijk, bovendien staat het geluid ook nog eens te hard. Het was geen feestje voor onze oren dus. Ik heb mijn oordoppen zelfs ingedaan.
Na het diner zijn Jan en ik in de Grand Bar neergestreken. Renata en Albino kwamen ook nog even, maar we zijn op tijd naar de hut gegaan. Morgen hebben wij een hele dag een excursie naar Rome. Veel lopen en vroeg op wordt dat. En het was vandaag ook al half 7, dus we maken het niet te laat.
Rome komt in week 2 aan bod.

Week 2

13-1-2023 Civitavecchia

We komen in Civitavecchia aan, de havenstad van Rome. Hier hebben we onze 2e excursie van het schip. Het is een hele dag naar Rome. Om half 9 vertrekt de bus en we rijden in 1 uur naar een plein waar we de gids oppikken. Dan worden we vlakbij het Colosseum afgezet voor een wandeling met uitleg rond het Colosseum. We mogen er wel in, is ons al door de begeleider verteld en aanbevolen wordt om dan al online een kaartje te kopen zodat je in het slot van 10 uur naar binnen kan. Ik zie niemand aanstalten maken om dit te doen. Er is veel te weinig tijd om op je gemak daar binnen door te lopen. Dus blijven we trouw achter onze gids aanlopen. Gelukkig hebben we oortjes en een ontvanger gekregen en kunnen we het hele verhaal goed volgen.
Het Colosseum is in de 1e eeuw na Christus gebouwd, met het geld en goud dat de Romeinen in Jeruzalem met de verwoesting van de tempel mee geroofd hebben. Dat gebeurde in 70 na Chr. waarmee de diaspora van het Joodse volk begon. Het Colosseum is met 1000 slaven in no time neergezet ne heeft honderden jaren dienst gedaan als arena waar slaven zich vrij konden vechten, aldus het verhaal. Die slaven waren echter in dienst van hun meester en alleen vrij om te vechten. Ze kregen in het gebouw huisvesting en eten. Hun eigenaar streek de glorie op. Bij verlies stierf de slaaf en bij winst moest hij weer de arena in. Van echte vrijheid was geen sprake.
Het gebouw was heel goed ingedeeld met vele ingangen waar boven in romeinse cijfers het getal van de ingang gegraveerd stond en nog staat. Alleen die ingang van de keizer was niet genummerd. In de 6e (?) eeuw werd er op verzoek van een plaatselijke koningin geen opvoeringen meer gegeven en stond het grote gebouw midden in Rome renteloos. Uiteraard kon iedereen wel een paar stenen of anderszins gebruiken en zo werd het gebouw van lieverlee afgebroken. Totdat Pius de IX (?) in de 17e eeuw besliste dat dit zo niet verder kon en hij het initiatief nam om de rest te conserveren en een klein stuk in oorspronkelijke staat terug te brengen qua hoogte en aanzicht. Sindsdien worden er opgravingen binnen in en buiten om gedaan. Het moge duidelijk zijn dat het gebouw op oudere resten van Rome staat. Binnenin kun je over de plankieren lopen en de catacomben bekijken waar de wilde dieren gehouden werden en de verblijven van de vechters te zien zijn.
We krijgen na afloop van de uitleg een half uurtje vrije tijd om rond te lopen op bijv. het Forum Romanum of naar de triomfboog van Nero te gaan voor een foto. Dan gaan we in de bus terug voor de volgende stop en wandeling. In de binnenstad mag de bus niet komen, alleen bestemmingsverkeer is toegestaan. Dus lopen we de Via Cavour af naar de Trevifontein en verder naar het Pantheon en de Piazza Navona, mijn favoriete plein.
Nieuw voor mij was dat sinds 600 voor Chr al een aquaduct onder Rome doorloopt dat eindigt in de Trevifontein en dat tot op de dag van vandaag nog funcioneert, heel bijzonder is dat. De fontein ligt er weer blakend in de zon bij, helemaal schoongepoetst. Het ontwerp is van Bernini, zoals zoveel van de beelden in Rome. Ook dat van de grote fontein in het midden van de Piazza Navona. Dit plein was voor de lunch de laatste stop. Gelukkig maar, want we waren we toe aan wat te eten. Onze busgids had een aantal plaatsen gereserveerd voor wie wou en wij wilden wel. Niet zelf zoeken, maar gewoon aanschuiven. Een menu voor 15 euro of van de kaart. Wij deden dat laatste, Wil en ik een heerlijke pizza en de mannen spaghetti carbonara met een glas heerlijke roséwijn er bij. Precies op tijd zijn we klaar en gaan op weg naar de bus voor ons laatste bezoek, het Vaticaan. Dat bestaat als zelfstandig land pas sinds 1929, uit onderhandeld door Mussolini, die het grootste deel van het uitgebreide Vaticaanse land, de Pauselijke Staat, bij Italië heeft getrokken. Toch heeft het Vaticaan een eigen diplomatieke dienst, een eigen leger (de Zwitserse garde) en een eigen regering, de curie van de paus. In 2025 is er weer een pauselijk jaar en in 2029 bestaat Vaticaanstad 100 jaar en dat levert dus 2 feestjaren op. Men verheugt zich er nu al op.
We gaan de Sint Pieterkerk niet in, die is vanmiddag gesloten. Jan heeft wat last van zijn rug en als we de parkeergarage uitkomen, zien we een eenvoudig restaurantje met terras en daar strijken we mooi neer. We zijn tenslotte al vaker op dat enorme plein geweest en de uitleg geloven we ook wel. Het is de laatste stop, we nemen afscheid van de uitstekende Romeinse gids en rijden in 1 uur terug naar de boot. We zijn mooi op tijd terug, net als de bussen van de andere talen, Italianen, Fransen, Duitsers en Spanjaarden.
De show bestaat uit het voorstellen van de cast zowel voor als achter het podium. Wat dat precies moet voorstellen weten we niet, maar we laten de show voor wat hij is. Om 8 uur gaan we een drankje in de Grand Bar drinken voor het diner. Het was een mooie dag.

14-1-2023 Op zee

En we overbruggen de afstand tot Katakolon op de Peleponessos, Griekenland met een zeedag.
Nu wordt er sport en beweging aangeboden en ik ga er om half 9 heen. Daarna zie ik Jan bij het ontbijt. Het is niet zo’n goede sportleider als Elena van de vorige reis, maar deze Braziliaan kan er mee door. Ik blijf wel gaan elke keer. Het was trouwens heel druk.
Dan ga ik na het ontbijt met Jan een kop koffie drinken en mijn blog van vorige week afmaken. Dat moet hoognodig op de site.
’s Middags om half 3 gaan we voor het eerst bridgen. Er is geen begeleider zoals Paci de vorige reis. Er wordt dus geen resultaat getoond, het gaat om de gezelligheid, je kan bridgen en dat is het dan. We zien zeker de helft van de vorige reis terug hier. Wederom alsof we niet weggeweest zijn. Om half 5 houden we het voor gezien en gaan een kopje thee/koffie drinken. Dan ga ik naar de lezing in het Engels over Israël en Jeruzalem. Dat is een buitengewoon goede lezing door een erudiete Italiaan gegeven. Deze lezingen blijf ik wel volgen. Helaas is het tijdstip wat ongelukkig, want ik val tussendoor even in slaap. Dat betekent dat ik de lezing nog een keer ga volgen, nu in het Duits of Frans, die volgen op de volgende zeedag.
We gaan om 7 uur samen met Ruud en Willy naar de show, een zangoptreden van Quartet, een viertal dus dat de sterren van de hemel zingt. Erg mooi. Na het diner gaan we eens bij de klassieke muziek op dek 3 zitten, een pianiste en een violiste en een celliste. Aangename, rustige muziek, we kunnen het zeker waarderen. Nog steeds hebben we na het diner Renata en Albino niet gezien. Het blijkt dat Albino ergens een soort van voedselvergiftiging heeft opgelopen en daardoor behoorlijk ziek van geworden is.

15-1-2023 Katakolon

Onze eigen excursie die heet “Souvlaki en Sirtaki”, naar een olijvenfarm in het binnenland. Ruud en Willy hebben de shuttle naar het stadion van de Olympische Spelen geboekt. Daar waar zelfs voor het jaar 0 al de spelen waren, voor alleen mannen weliswaar en maar 5 sporten, maar toch.
Wij hebben gekozen voor een bezoek aan een olijvenboerderij. Hoe wordt er hier geld verdiend aan olijven? Dat zien we snel genoeg, want na een half uurtje rijden zijn we al bij een bijzonder mooie boerderij met allerlei zalen en een winkel er bij.
We worden ontvangen met een glaasje witte wijn en een klein broodje. Daarna volgt een rondleiding. We zien de nieuwste apparatuur voor het maken van olijfolie staan, zeer professioneel allemaal. Het bedrijf wint met hun olie over de hele wereld op de olijfbeurzen prijzen, ook in 2021 in Amsterdam bijvoorbeeld. Het merk heet “Laurel and Flame” Magna Grecia agriturismo in Ancient Olympia. Er stonden na de uitleg allemaal schalen met stukjes brood gedoopt in wel 6 verschillende soorten olijfolie klaar en die konden we proeven uiteraard. En we hebben ook 1 fles gekocht. Daarna namen we plaats aan lange tafels voor 8 personen en kregen we een lichte Griekse maaltijd voorgezet, vergezeld van wijn en water. De wijn raakte op, het water niet. Onze tafelgenoten waren een echtpaar Amerikanen (een van de weinige aan boord) en 2 Spaanse vrouwen van de Canarische Eilanden, erg gezellig weer samen. Na nog wat rondlopen in hun winkel met zeepjes, oliën, sieraden en drank was het tijd om terug te gaan naar het schip. Het werd lekker zonnig en warm en wij besloten om de tocht te eindigen bij ons vaste restaurant voor weer die lekkere gefrituurde visjes. Samen namen we 1 schotel en ieder een biertje. We zaten lekker in het zonnetje. Ineens kwam er een man naar ons toe, schudde eerst Jan en daarna mij de hand, het was onze kapitein, Nicola Alba. Een zeer sympathiek gebaar, vinden wij. Hij hoeft dat niet te doen.
Daarna wilden we wel terug naar het schip, na de nodige drank, had ik althans behoefte aan een middagslaapje. Wel moest Jan me om half 5 wakker maken voor een kopje thee, dat dan weer wel.
Om 19 uur is er de gebruikelijke show, dit keer mogen de 3 dames van de klassieke muziek hun kunsten vertonen. Dat laten we aan ons voorbij gaan. We nemen in de Grand Bar een drankje voor we aan tafel gaan. En na het diner drinken we in de chocolateria met Albino en Renata onze gewoonlijke koffie weer. Voor de heren een espresso en voor de dames een cafè macchiato. Ruud en Willy maken dan graag nog een wandelingetje over de dekken. Er is hier en daar van alles te beleven, in het atrium, in de pianobar, op dek 3 de klassieke muziek, op dek 2 een pianist. Je kan qua muziek en entertainment je hart ophalen naast de altijd gezellige Grand Bar.

16-1-2023 Op zee

Op weg naar Limasol op Cyprus, nog steeds Griekenland, hebben we weer een zeedag.
Ik wil weer gaan sporten om half 9, ben een beetje aan de late kant, maar dat kan allemaal natuurlijk. Ik moet zeggen dat ik de sportleidster van de vorige keer echt beter vond. Deze man staat maar op zijn horloge te kijken en te verzinnen wat hij ons nu weer eens kan laten doen. Volgens mij heeft hij geen idee. Dat moet hij toch wel snel leren, vind ik, anders haakt de helft af.
Uiteraard zit Jan bij het ontbijt in het Lido op me te wachten. Dan, om kwart voor tien ga ik de lezing over Israël en Jeruzalem nog een keer beluisteren, nu de Duitse versie, in het theater, zoveel Duitsers zijn er dus. Toch een interessant verhaal dat hij te vertellen heeft.
Dan is er tijd voor koffie in de Grand Bar en ga ik aan dit blog beginnen. ’s Middags kunnen we gaan bridgen, maar daar voelen we beide niets voor deze keer. Het legt toch een groot beslag op je tijd als je ook nog wat anders wil doen of wil relaxen. Jan komt na een tijdje weer bij me terug en geeft met 65 euro, verdiend in het casino. Na de lunch gaat Jan rusten in de hut en ik ga wandelen op dek 3, daarna spelen de 3 klassieke dames in de pianobar en daar schuif ik dan maar naar binnen. Na nog een paar keer heen en weer gelopen te hebben na de muziek, op dek 3 aan de zonkant houd ik het lopen voor gezien. Tijd voor een kopje thee, hier loop ik Willy tegen het lijf, die is ook op weg naar de thee.
Het is gala vanavond en dus kleden we ons netjes aan. Een smoking zie je bijna niet meer. Jan doet een rode broek en een zwart jasje aan en een vlinderdasje uiteraard. Ik trek een mooie zwarte broek aan en mijn zijden, gekleurde jasje er op. Sjiek genoeg vinden wij. Al om kwart over 6 kunnen we het theater binnen met een proseccootje er bij geserveerd. Op het podium speelt het combo uit de pianobar om ons te vermaken. Dansen mag en je ziet dan ook 1 of 2 koppels rustig op het podium een dansje doen. Dan na half 7 komt de kapitein zijn officieren voorstellen en een dankwoord aan alle gasten uitspreken dat we weer bij de Costa geboekt hebben. Dat doet hij in 5 talen zelf. De prosecco gaat nog een keertje rond en dan is dit feestje weer voorbij. Om 7 uur begint de show en die is uitstekend. 2 zangers en de 10 dansers van de cast vermaken ons uitstekend. Bekende liedjes in een nieuw arrangement gestoken en een wervelende, vlotte show wordt ons voorgeschoteld. En dit keer niet te hard.
Voor het diner nemen we met Ruud en Wil en Jo-Ann en Minne nog een bakkie koffie. Jo-Ann vertelt dat in Limassol er een stadsbus gaat vanaf de terminal naar helemaal aan het eind van de boulevard Die bus nemen we , samen met Ruud en Wil dit keer.
Na het diner zitten we samen met Renata en Albino (rode broek en donkerblauw jasje) na in de Grand Bar. We sluiten de dag af met 1 dansje, Renata en ik dan in linedance.

17-1-2023 Limassol

Wat kunnen we doen in Limasol, nog geen idee. Om half 11 hebben we de bus. In het centrum stapt iedereen uit. Wij ook, alhoewel dit nog niet het eind van de boulevard was. Maar goed, we gaan er uit en lopen in het oude, verlopen centrum rond op zoek naar de oude markt. Die blijkt omgetoverd te zijn in een overdekte Agora met allemaal eettentjes er in en een kinderspeelparadijsje. Verder bezoeken we 2 orthodoxe kerken, de 2e is werkelijk prachtig beschilderd binnen met allemaal Bijbelse taferelen op alle muren. Bijvoorbeeld, Abraham die zijn oudste zoon wil opofferen en dan bij het brandende braambosje te horen krijgt dat hij een lam mag nemen in plaats van zijn zoon. Zo zin er talloze verhalen te bekijken. In beide orthodoxe kerken trouwens kunnen de gelovigen ook zitten, alle bankjes hebben een opklapbare zitting. In andere orthodoxe kerken die we bezocht hebben, kon men alleen maar staan.
Het werd tijd voor wat rust en dus nemen we in een klein straatje een bakkie koffie, die hier niet goedkoop is trouwens, 4 euro per stuk. Daarna lopen we verder naar de voetgangerszone en de winkelstraat. Jan koopt een nieuwe witte leren riem en Ruud gaat een Birkenstockwinkel binnen. Daar voel ik ook wel voor, de mijne zijn aan vervanging toe. Zowel Ruud als ik slaag en tevreden gaan we verder. Het is inmiddels al half 2 en Jan en ik zijn het wel zat. De modernere winkels zoals Zara geloven we wel. Wij nemen de bus terug en Ruud en Wil lopen eerst nog naar de boulevard en verder de winkelstraat even in. Er is toch wel veel gesloten in de stad.
We zijn ruim op tijd voor de lunch. Bij het aan boord gaan zien we dat de taxfreeshop na de tassencontrole is. Dat had Jan gauw door. Na de lunch gaat hij dan ook met een rugzak weer naar de terminal en slaat er 2 flessen drank in en ook 3 zakken m&m’s, 3 dozen cashewnoten en 3 dozen pringels, alsof we nog niet genoeg naar binnen slaan. Daarna gaat Jan toch naar de hut en ik blijf nog boven chatten en de krant lezen. In Europa kan ik via roaming in de haven de krant nog binnenhalen, heerlijk is dat. Om half 6 ga ik de hut opzoeken, douchen en verkleden voor de avond.
De show is een Italiaanse zanger, Ross genaamd, die we al eerder gezien hebben. Hij krijgt de zaal meteen mee. Leuk amusement weer.
Na het diner drinken we weer koffie met Renata en Albino. Maar die haken al snel af als zo lezen dat ze zich al morgenvroeg om kwart voor 7 moeten melden. Ze gaan op excursie naar Jeruzalem en Bethlehem, 12 uur onderweg en veel lopen in Jeruzalem. Die komen zeker bekaf terug. Jan wil nog even spelen, zonder resultaat dit keer.

18-1-2023 Haifa

Haifa is de bestemming. Weer moet iedereen zich bij de immigratie melden, ook als je niet de wal op wil. Wij hebben een excursie, weer naar Nazareth zoals in december vorig jaar, maar nu gaan we ook naar de Jordaan toe, daar waar Jezus gedoopt werd door Johannes de Doper.
Ondanks dat we pas in de Aankondigingskerk geweest waren, vond ik het toch weer interessant om er naar binnen te gaan. Je ziet weer andere dingen. Er is een enorm gebouw om de grot heen gebouwd waar Maria dan haar boodschap ontvangen zou hebben van haar onbevlekte zwangerschap. Er is een altaartje voor een dienst, je kan er knielen en een kaarsje aansteken. Echt wel een heilige plaats. Eenmaal weer buiten aan de achterkant zie je opgravingen van een stuk van de stad die onder de kerk tevoorschijn is gekomen. Wie weet wat er allemaal nog onder de hele stad tevoorschijn zou komen als men zou zoeken. Nu begrijp ik ook beter dat de grot van Maria nu onder de grond ligt, maar 2000 jaar geleden niet.
Bij het de stad uit rijden, worden we gewezen op de stadsbron die nog steeds in functie is. In Nazareth is geen rivier in de buurt. Men is voor het water afhankelijk van dit soort bronnen en ook van regenwater dat overal opgevangen wordt in de winter voor de droge zomers. De behoefte met wasmachines en vaatwassers en veel mensen wordt steeds groter en de watervoorziening is dus een probleem aan het worden. Vooral ook omdat het land er mee bevloeid moet worden. Nazareth is trouwens grotendeels een Palestijnse stad, alles kan je in 3 talen lezen, ook op de bussen, in het Arabisch, het Hebreeuws en het Engels. De straten liggen vol met rotzooi en ook de stoeptegels liggen hier en daar los. Uiteraard is er een grote christelijke gemeente met zo’n belangrijke kerk in de stad.
Het tweede bezoek ligt een half uurtje rijden hier vandaan, richting Jordanië of Syrië. We rijden naar het meer van Galilea, ook wel het meer van Tiberias genoemd. Dit is een enorm meer dat gevoed wordt door de rivier de Jordaan die vanuit het noorden, de berg Hermod zuidwaarts stroomt. Die berg Hermod ligt op de Golanhoogte, op de grens met Syrië, en is bedekt met eeuwige sneeuw op meer dan 3000 meter hoogte. Deze sneeuw is cruciaal voor het water in de Jordaan. Daarna stroomt de Jordaan door naar het zuiden en via de Dode Zee mondt die uit bij Eilat en Akkaba in de Rode Zee.
Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen, worden we eerst door een winkel vol met souvenirs geleid. De gids zorgt er voor dat we gratis naar de wc kunnen, normaal kost dan 1 euro. Eenmaal weer buiten, lopen we naar de rivier toe. In de winkel hadden we een soort doopjurk kunnen kopen voor 8,50 euro. Maar aangezien het schip ons verboden had om ons te laten dopen, kunnen de stapels weer de kast in. Het is er druk aan de oever van de rivier. Er is een groep Russen met eigen priester om de doop te zegenen. De stappen die je moet nemen om in het water te geraken zijn behoorlijk hoog. Desalniettemin zien we alle leeftijden het water inzakken. Je moet helemaal koppie onder eigenlijk. Er is geen soort Johannes de Doper die je vasthoudt, je moet het zelf doen allemaal. Er zwemmen zelfs een paar mensen in de rivier, blijkbaar is die niet zo koud. Voor gelovige Christenen is dit natuurlijk wel een van de heilige plaatsen van het Christendom. Hier zag Jezus het licht na zijn doop. Wij vonden het een spectaculair gezicht en zeer de moeite waard om excursie voor te nemen. De plek ligt trouwens bij de 1e kibboets van Israël . Die is in 1908 gesticht door idealisten, zij hebben hier uit het niets een welvarende gemeenschap opgebouwd. Nu ziet het er wel mooi groen uit.
Om kwart over 1 is het verzamelen geblazen en rijden we over de grote weg terug in ruim 1 uur naar Haifa, 69 km verderop. Gelukkig worden we voor het schip afgezet. Na even de spullen in de hut neergelegd te hebben, gaan we door naar het buffet. De zon schijnt volop, strakblauwe lucht en daar profiteren we nog van op het achterdek. Na een kopje thee houden we het allemaal voor gezien. Gaan we wel of niet naar een filmvoorstelling in het theater om 7 uur? Het is een opname gemaakt in Pompeji. Wij besluiten wel te gaan. Ruud en Wil hebben er niet zo’n zin in, we weten niet precies wat het is. Het is een video-opname van Il Volo. Zegt ons niets. Maar het blijkt een groep van 3 jonge tenoren te zijn die in 2015 een concert gaven in het theater van Pompeji. Wij vonden het erg leuk, een zeer gevarieerd programma, dat tot kwart over acht duurde. Precies genoeg voor ons.
Renata en Albino kwamen net om half 9 het restaurant binnen, helemaal kapot van de zeer lange en vermoeiende excursie. Ze gingen er na meteen naar bed.
Wij zijn op dek 2 bij de zanger/pianist gaan zitten, die zingt ook weer leuk. Om 11 uur was het voor Ruud en Wil klaar en wij zijn via het casino even later ook naar de hut gegaan.

19-1-2023 Op zee

Zeedag. Alweer de laatste dag van week 2. Vanmorgen was ik op tijd voor de rek- en strekoefeningen bij het zwembad op dek 9. De sportleider was weer aan de late kant en moet dan ook het geluid nog uitproberen, in mijn ogen geen goede beurt. Maar het is heel druk en de oefeningen zijn dit keer prima. Hierna zit Jan al weer te wachten en ontbijten we samen. De zon schijnt volop en ook op ons balkon. Tijd om ons daar te installeren uiteraard. Ik kijk eerst nog even bij het zwembad of de operavoorstelling van Aïda van start gaat. Het geluid wil niet meewerken en deze sessie wordt verplaatst naar het theater. Er was trouwens genoeg belangstelling voor.
Wij zitten tot 12 uur op ons balkon, dan gaat de zon weg en wordt het tijd voor de lunch. Ik ben benieuwd wat dit keer de specialiteit is. De vorige zeedag waren dat soepen en overheerlijke garnalen in cocktailsaus.
Vandaag zijn het de crêpes en ijs wat de klok slaat. Er staat een hele rij, wij slaan nog even over. Wel ga ik voor de vis bij de Mexicaanse keuken en Jan weer voor de spaghetti carbonara bij de pasta’s en pizza’s. Dit keer nemen we geen toetje, wat sterk toch van ons.
Nu we Europa uit zijn , heb ik niets meer aan de roaming om, als we aan de wal liggen, mijn kranten en mails binnen te halen. Ik kan alleen nog chatten en appen en fb’en. Dat is toch wel weinig, dus besluit ik dat ik ook het volledige internetpakket wil hebben, net als Jan. Dat gaat hij subiet regelen. Daarna gaat hij de meerprijs proberen terug te verdienen in het casino en dat lukt hem ook nog. Ik krijg 235 euro in mijn handen gedrukt als ik later ga kijken. Niet verkeerd dus. Na de thee gaan we maar naar de hut, genoeg gespeeld. Het bridgen op de zeedag hebben we overgeslagen. Na Aqaba, op de 4 zeedagen in de Rode Zee, gaan we weer meedoen.
Voor het eten ga ik toch nog een kwartiertje in de hottub, dan is er bijna niemand meer. 1 eenzame man loopt in het zwembad nog rondjes langs de kant, vast een oefening voor het een of ander.
Dan gaan we naar de show, die moet heel bijzonder zijn. Het Jin Roh Circus – Red. Het is moderne hip hop dans met 2 acrobaten die in een ring boven het toneel allerlei zeer kunstige oefeningen laten zien. Dat is wel knap, verder kan die dans mij niet bekoren. Het moet wel een goede choreografie zijn, volgens Ruud, die het een zeer goede show vond. Smaken verschillen dus, dat zie je maar.
Na het diner ontmoeten we Renata en Albino nog. Die zijn min of meer hersteld van de zeer lange en vermoeiende excursie naar Jeruzalem en Bethlehem. Albino met zijn 82 jaar heeft heel Bethlehem aan zich voorbij laten gaan, hij is gedurende 2 uur de bus niet uit geweest. Zo’n lange dag van 12 uur is eigenlijk alleen te doen als je jong en fit bent. Toch gaat hij de uitdaging naar Petra ook weer aan.
Met een laatste drankje in de hut, de single malt whisky voor Jan, is deze week ook weer voorbij, voor op de website dan natuurlijk. Morgen gaan we door het Suezkanaal.

Week 3

20-1-2023 Op zee

Gisteravond zijn we voor Port Saïd ten anker gegaan. Om 3 uur vannacht wordt er opgelijnd om in konvooi het Suezkanaal binnen te varen. Gisteren overdag voeren we trouwens een rare koers, vanaf Haifa eerst een heel stuk richting Sicilië en daarna loodrecht op de Egyptische kust aan al zigzaggend.
Vanochtend, toen ik om half 7 naar buiten keek, voeren we al in het kanaal net buiten Port Saïd. De zon moest nog opkomen, dat heb ik vanuit mijn bed kunnen meemaken. Tot een uur of 11 hadden we de zon op ons balkon. Verder zullen we die op een van de dekken moeten opzoeken.
Ons balkon zit aan de Sinaï kant en dan zie je heel veel zandhopen liggen. De andere kant zijn we dan maar tijdens het ontbijt gaan bekijken.
Om 10 uur was er een bijeenkomst voor alle Nederlanders aan boord. Degenen die wij kennen, waren er niet. Het is ook een raar tijdstip tijdens de doorvaart. Bovendien was onze hostess 10 minuten te laat. Dus dat was min of meer een misser, wij zaten in de chocolateria al aan de koffie inmiddels. Er zaten nog wel 3 echtparen, maar ik heb er verder (nog) geen kennis mee gemaakt. Komt nog wel, misschien bij de volgende bijeenkomst. De hostess, een Schotse die moeilijk te verstaan is, kwam te laat. Toen heb ik haar maar verteld dat er al 2 echtparen waren afgehaakt, na 5 minuten wachten. Bovendien is het niet handig om dit te plannen tijdens de doorvaart door het Suezkanaal.
Dat was toch wel weer een hele belevenis, blijft altijd interessant, ook om te zien hoe Egypte zich toch aan beide zijden ontwikkelt. Er liggen nu dus 2 kanalen en hoeft er niet meer op het Grote Bittermeer gewacht te worden tot het konvooi uit het noorden gepasseerd is. Het vervoer gaat nu dag en nacht door. Het is dan ook een drukte van belang van allerlei tankers en containerschepen. Maar het grappige is dat er heel kleine roeibootjes met 1 of 2 vissers tussendoor aan het vissen zijn. Zij wijken maar nauwelijks uit voor al die grote schepen. Er zijn meerdere tussenverbindingen gemaakt tussen de 2 kanalen. Dit is nodig voor reddingswerkzaamheden en zo. Het was prachtig weer, niet te warm en toch heel vaak een zonnetje. Aan de kant van de Sinaï zijn ontzettend hoge zandhopen te zien, uit het uitgegraven kanaal gekomen. Bovenop staan er om de zoveel kilometer uitkijkposten, een wachthuisje met 1 soldaat er in. Dat moet toch wel een enorm saai werk zijn. Wij vinden het zelfs zielig voor die jonge soldaat om zo helemaal alleen op wacht te moeten staan. Aan de Egypte kant is veel groen te zien, met palmbomen, hele plantages zelfs.
Om 4 uur waren we langs Suez het kanaal uitgevaren, nu de Golf van Aqaba in op weg naar Aqaba, de enige haven van Jordanië.
’s Avonds bestaat de show uit 1 zanger, Ross, maar wat voor een zanger. Hij krijgt de zaal helemaal mee, erg leuk om mee te maken. Hij is Italiaan en ik denk dat de doorgewinterde cruisegangers hier aan boord hem persoonlijk kennen. Er zijn Italianen aan boord die heel vaak een wereldcruise maken met Costa.

21-1-2023 Aqaba

De excursie naar Petra, aangeboden door Costa. Dat betekent dat er heel veel bussen naar toe zullen gaan. De rit van Aqaba, de haven, naar Petra duurt al 2 uur. Dan moeten we door de Kloof lopen om bij die beroemde façade aan te komen, minstens 45 minuten, voor mij dan minstens 1 uur, want ik loop volgens Jan als een slak. We gaan het meemaken.
We komen om 9 uur precies in de haven aan. Iedereen moet face to face langs de douane. De paspoorten worden daarna meteen ingenomen en gaan terug naar het schip. We zitten met Ruud en Willy in dezelfde bus. De rit naar Petra duurt zonder oponthoud al 2 uur, maar we krijgen onderweg nog een sanitaire stop bij een zeer uitgebreide souvenirwinkel. Dat duurt al gauw 20 minuten. Dan, als we in het guesthouse van de “vergeten” stad zijn aangekomen, gaan wij eerst lunchen. We waren namelijk als laatste vertrokken, de Italianen als eerste en die gingen eerst op pad in de kloof. Ik was allang blij dat we om kwart over 1 eerst te eten kregen. Het was in buffetvorm en het is al gauw goed wat ik op mijn bord kan opscheppen, als het maar smaakt. Dit keer lam, dat een vrouw met haar handen stond los te scheuren van een lamsschouder en verder kip en een beetje rijst en een toetje. Flesje water pp er bij en het is al genoeg.
Dan om 2 uur gaan we met de gids op pad. Het is heel oneffen met veel kleine keitjes en voor de zekerheid heb ik als extra steun een wandelstok mee genomen en ook gebruikt. Ik ben toch onzeker en bang om te vallen. Het is minstens 2 km ver de kloof in, waar de rotsen steeds dichter op elkaar staan. Onderweg legt de gids van alles uit.
Het volk dat hier gewoond heeft, waren de Nabateeers. Het waren bedoeïnen en gebruikten deze omgeving als winter- of zomerresidentie, dat heb ik niet precies gehoord. Maar ze leefden van handel via de karavaanroutes en werden er erg rijk door. Hier in de kloof houwden ze in de rotsen grotten om de zielen van de doden onder te brengen. Ook zagen we een plek waar meerdere geloven hun godsdienst konden beoefenen. Al minstens 1000 jaar voor onze jaartelling woonden hier al deze mensen en werden er meerdere goden door de verschillende groepen aanbeden. Alleen de Joden hadden 1 god.
Hier in Petra was water voorradig in bronnen. De Nabateeers waren heel handig in het leiden van water door middel van uitgehouwen goten en konden daardoor hier in dit barre klimaat goed leven.
In de winter leefden ze in grotten, die ze in het zandsteen gemaakt hadden en in de zomer in hun tenten, tot op de dag van vandaag leven ze zo in tenten. Ik geloof dat sinds tientallen jaren de grotten niet meer gebruikt worden. Je kan er nog wel verschillende hoog in de berg bekijken. Dat zien we als we de hele kloof doorgelopen zijn en bij de Schatkamer zijn aangekomen. Dit gebouw, dat alleen een façade is, tevoorschijn te zien komen aan het einde van de kloof is alleen al de moeite van de wandeling waard. Gelukkig ging alles prima. Alleen zag ik nu dat we continu dalen, dat betekent dat de terugweg stijgend afgelegd moet worden. Gelukkig rijden er golfwagentjes en voor 15 Jordaanse dinar, 20 dollar, nemen wij plaats in zo’n karretje. We stonden er wel een half uurtje voor in de rij, want er waren er meer op die gedachte gekomen.
Ruud en Willy hadden niet op de gids gewacht en waren al vooruit gelopen. Dat betekende dat ze tijd over hadden om nog voorbij de Schatkamer te lopen, naar het amfitheater bijvoorbeeld en de souvenirwinkeltjes en helemaal naar boven. Dat zien wij wel op hun foto’s. Wel jammer dat we niet meer tijd hebben, dan had ik dat ook wel willen zien. Maar nu waren we bang niet op tijd terug te zijn.
Om half 6 reden we weer naar Aqaba terug, met nog een sanitaire stop in een andere souvenirwinkel. In het donker reden we de havenstad binnen, onderweg in de woestijn was het echt helemaal donker op de paar bussen na die achterelkaar terug reden. Het was trouwens een excursie inclusief bij de cruise. Om 8 uur waren we weer bij de boot, ruim op tijd voor het diner, alhoewel ook het buffet open was. Wij gingen gewoon aan tafel, maar Ruud en Wil kozen dit keer voor snelheid en gemak en gingen bij het buffet langs.
Het videoconcert hebben we uiteraard om 7 uur gemist. Na het diner gaan we met Renata en Albino nog een espressootje halen en even bijpraten. Albino heeft net als wij heen gelopen in de kloof en terug de golfkar, maar Renata heeft terug ook gelopen, net als Ruud en Wil trouwens, bravissimi.

22-1-2023 Op zee

De eerste van de 4 zeedagen.
’s Morgens ga ik om 9 uur sporten, dwz rekken en strekken, daarna met Jan ontbijten en daarna zien we wel wat we gaan doen. Hetzij op ons balkon zitten, een wandelingetje over het dek maken, zolang dat niet verboden wordt in het piratengebied, koffie drinken of zomaar wat zitten puzzelen of lezen. Ik ga dan nog wel eens even in de zon zitten of in het zwembad en whirlpool, maar Jan zoekt dan liever het casino op. Zolang dat goed gaat en wat oplevert, gaat hij daar mee door.
Dan gaan we steeds ’s middags bridgen. Het ging vandaag niet onverdienstelijk. Maar er wordt geen score bijgehouden, dus het gaat sowieso nergens over. Je kan ook niet echt vergelijken en bovendien vult niet iedereen het scorekaartje niet juist in. Maar er spelen veel bekenden en dat is leuk. Het is grappig om dat te zien, het lijkt net of we er niet 3 jaar tussen uit zijn geweest.
De show was een bepaald soort acrobatiek, meer souplesse op de grond dan in de touwen achteraf en wij hadden er dus toch heen moeten gaan. We wilden niet, omdat we al meerdere keren jonge lui in de touwen en aan een ring hadden zien hangen. Het is erg kunstig en ze zijn ook zeer geoefend en gespierd, maar we sloegen het over. Ruud en Wil gingen dit keer wel en zodoende weten wij dat we toch hadden moeten gaan.
Tegen achten, als de show afgelopen is, zien we nog altijd kans een tafel te bemachtigen in de Grand Bar om de tijd te overbruggen tot het diner van half 9. Daar wordt volop gedanst, erg gezellig vinden we dat. Met name de line dansen zijn populair, de dansvloer staat vol. Wil je uit de voeten kunnen, als je goed kan dansen, dan kun je naar de pianobar gaan, daar zingt en speelt een duo erg leuk en het is er niet druk.
Mocht je daar ook geen zin in hebben, dan zijn er nog 3 plekken waar je je kan amuseren met muziek er bij. Dat is in het atrium, 1 persoon met gitaar of saxofoon, achter op dek 2 een pianist afgewisseld met een dui, zangeres en gitarist. Maar ook kan je klassieke muziek bewonderen op dek 3 in de doorgang naar het restaurant. Ook hier is belangstelling voor. Wil je dat allemaal niet, dan kan je in het Lido gaan zitten om een spelletje te doen of zo. En met dit mooie weer is er op het achterdek op dek 9 ook nog een bar open voor een drankje. Voor elk wat wils dus.

23-1-2023 Op zee

Vanmorgen was er in de Grand Bar bingo. Er deden maar weinig mensen mee, dus best wel kans op een prijs. Die kans hebben we gemist.
Sporten sloeg ik over, ik heb zelf mijn oefeningen op balkon gedaan, helpt ook tegen de rugpijn veroorzaakt door een beknelling in mijn tussenwervels. Ik blijk te krimpen en dan slijt het kraakbeen tussen de wervels en komt er wel eens een zenuw klem te zitten. Het is niet altijd prijs en zeker met mijn oefeningen, mits ik ze consequent doe, is het wel goed uit te houden. De oefeningen zijn voor Jan ook goed, zijn hernia gaat weer opspelen. Hij slikt pijnstillers en die helpen we om de pijn niet te voelen, maar het kan ook geen kwaad om te kijken of je met oefeningen de zenuw vrij kan maken. Zo denk ik er over tenminste.
Na de lunch ben ik 20 minuten in de zon gaan liggen, meer dan genoeg om weer een beetje verder bij te kleuren.
Dan is het weer bridgetijd. De organisatie door 2 vrijwilligers en 1 meisje van het animatieteam voor de spullen gaat steeds gesmeerder. Iedereen blijft nu tot half 5 zitten en haakt niet al om 4 uur af.
We spoeden ons dan naar de thee of koffie en een koekje. Steeds lopen we dan Ruud en Willy tegen het lijf die ook op weg zijn naar de thee. Even een leuke babbel, maar ook een begin van een planning wat we in Salalah kunnen gaan doen eventueel. Ruud houdt erg van watervallen en die zijn daar wel. Ook oppert hij om de moskee te bezoeken. Jan stelt voor om contact te leggen met de gids die wij vorig jaar in Salalah hadden toen we hier 2 weken in het Grand Plaza hotel logeerden. Dat is een goed idee. Jan appt hem en we wachten het antwoord af.
De show vanavond heet “Essence” en we krijgen een leuke, afwisselende show te zien en te horen. Aardige liedjes door een zanger en zangeres gebracht en begeleid door de dansgroep.

24-1-2023 Op zee

Om 9 uur sporten, Dit keer eindigde de bijeenkomst met de hokipoki in een grote kring. Daar ben ik afgehaakt.
Het promenadedek op 3 is afgesloten, de brandslangen liggen uit en er staan meerdere beveiligers op de uitkijk, want we varen tussen Jemen en Somalië en dat is de gevarenzone.
In de Today (Oggi a bordo in het Italiaans) stond aangekondigd dat je van 10 tot 12 kon domino-en en dat vind ik wel leuk. Ik er heen, was er geen belangstelling voor. Iemand van het animatieteam zat met 9 dozen klaar, tevergeefs. Daarop ben ik naar de Franse lezing over Oman gegaan, die was al wel een kwartier bezig, maar nevermind. Deze was in het theater, zo groot is de Franse groep hier aan boord. Er worden door sommige mensen driftig aantekeningen gemaakt, zelfs op een tablet.
Na het bridgen hebben we samen met Ruud en Willy een plan de campagne gemaakt voor een tour in Salalah. Mohamed kan alleen de ochtend en na overleg stellen we voor dat we al bij aankomst om 8 uur meteen de wal op gaan richting de moskee. Die is namelijk maar van 9 tot 11 uur open voor bezichtiging, daarna willen we naar Wadi Darbat voor de watervallen en dan naar de Salalah Gadrden Mall voor een kop koffie en om naar Carrefour te gaan voor eventueel wat inkopen. Dit legt Jan aan Mohamed voor en die is bereid om met ons dit te gaan doen. Hij staat een beetje buiten de poort klaar om ons op te halen. Niet al te dicht bij, want dan krijgt hij problemen met de taxi’s die daar in een lange rij staan opgesteld.

25-1-2023 Op zee

De 4e en laatste zeedag.
Vanmorgen ben ik na het ontbijt gaan zwemmen en poolen. Ik had een uur de tijd voor om 11 uur de lezing over Oman begon in het Engels. Daar wilden we allebei bij zijn. Gisteren had ik de Franse versie al gedeeltelijk gevolgd, maar het kan geen kwaad om het verhaal nog een keer te horen, dan begrijp ik er toch nog meer van. Dit keer was de bijeenkomst in de pianobar, een kleine Engelstalige groep dus, is er aan boord.
Na de koffie en de lunch gaan we nog een keertje bridgen. Dit keer stapelden we misverstand op fout op verkeerde beslissing. Dat kunnen we beter. Jammer.
De show bestaat uit een optreden van een paar crewleden in The Voice of the Sea, met echte stemkastjes. Natuurlijk gaan we kijken en de zaal zit vol. Alessio won.
Elke avond nemen we de dag door na het diner met Renata en Albino. En krijgen we een nieuwe foto te zien van hun 1e kleinzoon. Die is op 5 januari geboren. Ze hebben hem nog net kunnen vasthouden en moeten het nu tot 6 mei doen met elke dag een nieuwe foto van de heel lieve baby. Hij eet en slaapt, dat is alles, erg braaf dus, molto bravo.

26-1-2023 Salalah

Aankomst in Salalah en onze rondrit hier. Zoals hierboven beschreven, gaan we vanmorgen met Mohamed op pad. We komen om 8 uur aan, dat wil zeggen, dat er volgens Jan nog 2 containerschepen voor de kant liggen en er dus voor ons geen plaats zal zijn. Dat is loos alarm. Wel is het krappe sokken, want om 8 uur precies kunnen we nog niet van boord. Met Ruud en Wil hebben we wel afgesproken om wel om 8 uur bij de uitgang op dek 1 midscheeps te gaan staan. De ervaring leert van andere cruises dat er dan al een rij op de gangen staat om van boord te gaan. Hier is dat helemaal niet zo. We staan vooraan. De excursies gaan sowieso via een andere gangway van boord. Om half 9 is het dan zover en spoeden we ons naar de 1e shuttlebus om van het haventerrein te komen. Je mag hier absoluut niet lopen. Er staan voldoende Costamensen, inclusief de cruisedirector himself om de stroom mensen in goede banen te leiden. Al snel zijn we bij de poort. Hier staan allemaal taxi’s in slagorde opgesteld en word je bijna gedwongen om er 1 te nemen. Maar wij laten ons niet dwingen en lopen naar buiten de poort. Hier moeten we nog een stukje van de poort vandaan lopen opdat Mohamed ons wil oppikken. Jan belt hem 2x, maar dan komt hij dan ook aangereden en stappen we snel in. Dat is gelukt en het is nu 9 uur. Lekker vroeg. De 1e bestemming is de grootste moskee hier in Salalah. Hij is de helft van die van Muscat. Hier geen ingelegde marmeren bloemen op de pilaren of andere gekleurde accessoires. Het hele gebouw is egaal licht beige met donkerbruine uitgesneden deuren, kristallen kroonluchters en lichtgroen met gele motieven Perzisch tapijt over de hele vloer gelegd. Het is een grote binnenplaats waar minstens 2000 mannen kunnen bidden voor als het binnen vol is. Hier kunnen er 3200 in om te bidden, uiteraard allemaal mannen. Voor de vrouwen is er elders plaats voor 260 vrouwen, uit het zicht van de mannen. Deze ruimte hebben we niet gezien. De foto’s van Jan moeten vertellen hoe de moskee er uit ziet. Het pleisterwerk van binnen is door middel van mallen in de muren en het dak van geometrische motieven voorzien en spreuken uit de Koran. Langs de kant zijn nissen rondom met ook korans die je er kan lezen. In de overdekte galerij op de binnenplaats hangen ook mooie hanglampen, ook die staan op de foto.
Op het schip vanmorgen werd er omgeroepen dat we de hele dag in Oman een mondkapje op moesten. Dat zien we hier totaal niet terug. Er is niet 1 Omani of andere werkman die er eentje op heeft. Voor ons het signaal om de onze ook af te doen. Dat lucht wel op. Mohamed legt het een en ander van de moskee uit. Hij staat er sinds 2009. Sultan Qaboos heeft er in zijn regeerperiode van 1970 tot 2020 in elke stad minstens een laten bouwen. Uiteraard stonden er al, maar een mooie nieuwe is nooit weg. Misschien zijn het wel replica’s van die van Muscat.
Daarna buiten, hoofddoekje weer af en schoenen aan, rijden we naar Wadi Darbat. Dat is een eindje weg en onderweg stoppen we in Taqah, een stadje van 20.000 inwoners, aan het strand om te kijken of we soms dolfijnen kunnen zien zwemmen. Helaas, geen dolfijn te bekennen. De moeder van sultan Qaboos kwam uit Taqah en haar broer heeft boven op de hoogste heuvel een enorm paleis laten bouwen, helemaal ommuurd. Je ziet het vanaf een bepaald punt uitstekend liggen, met een gouden koepel er boven op. Aangezien de sultan heel erg goed voor het Omaanse volk heeft gezorgd, neemt niemand aanstoot aan zo’n enorm paleis. Qaboos zelf had er 3 in Salalah alleen al, met een grote stoeterij en boerderij met banananplantage er ook bij. Geen punt. Die bananen had Mohamed trouwens bij zich en die waren erg lekker, kleintjes weliswaar maar lekker. We kregen ze boven op een uitkijkpunt aangeboden. Hier kon je aan de ene kant het witte zandstrand zien en meteen naar het noorden toe de enorme rotsformaties die de zee tegen houden. De achterklep van de Nissan Patrol ging open en dus kregen we de bananen, een mandarijn (of meer als je wou) en een flesje sap en water aangeboden. Dat was een heerlijke onderbreking.
Daarna reden we langs een veldje waar 2 voorbeelden van oude huizen uit de bergen stonden, van leem met een dak van palmbladeren en ronde keien om op te zitten en als markering of zo. Ook wees Mohamed een origineel huis uit de vorige eeuw aan, dat nu als B&B dienst doet, midden in Taqah. Dan zien we voor we de plaats weer uitrijden, 3 auto’s staan met aan de achterklep stukken vlees gehangen. De openlucht slagerij die kamelenvlees in de aanbieding heeft, inclusief de organen. Uiteraard stoppen we hier en er mag gefotografeerd worden. Ook hier kent Mohamed iemand, die komt even een handje schudden. Er is trouwens geen vlieg te bekennen op dat vlees, wel bijzonder. Maar we zagen er ook nog niemand iets kopen.
Daarna door naar de wadi. Onderweg zien we veel kamelen los lopen, Die worden ’s ochtends bij hun boerderij losgelaten, scharrelen de hele dag hun voedsel bij elkaar en lopen om 4 uur uit zichzelf weer terug naar huis om gemolken te worden. Meerdere moeders met kleintjes waren te bewonderen en te fotograferen uiteraard. Er liep 1 mannetje bij, waarvan beide voorpoten vastgebonden waren. Hij was te lastig voor de vrouwtjes. Er loopt soms maar 1 mannetje op 1000 vrouwtjes werd me verteld. Ook koeien worden zo losgelaten, geweid kun je niet zeggen, want er is geen mooi sappig groen gras zoals bij ons, maar ze eten hier van de struikjes die er overal staan. Begrijpelijk dat deze koeien er niet zo dik en vet bij lopen als bij ons. Daarom is Nederland ook zo’n prachtig melk en kaasland. Dat schijnt niet bij iedereen binnen te komen, dat het gras niet overal op de wereld even goed is voor melk- en kaasproductie als bij ons in de polders.
Uiteindelijk komen we bij de rivier, de wadi, aan. Het is er een uitgelezen dag voor en we zien de watervallen op hun best, geluk hebben we dus. Deze watervallen komen in lagen op meerdere plekken naar beneden. De foto’s moeten dit maar verder duidelijk maken. De rivier mondt uit in de Indische Oceaan, zoals we op de terugweg zullen zien. We zijn de enige hier en kunnen op ons gemak rondlopen en foto’s maken. Fantastisch vinden we het. In de zomer is het hier zo enorm druk dat je er wel 2 uur over doet om deze plek te bereiken. Iedereen wil hier in de schaduw onder de bomen picknicken en het weekend (vrijdag\zaterdag) doorbrengen. Als het in juli en augustus heel heet is op het hele Arabische schiereiland komen er veel Arabieren hier aan de kust vakantie vieren. De prijzen schieten dan de hoogte in. Het is hier van mei tot en met september het moessonseizoen en het regent dus elke dag een paar uur, dat vindt iedereen fantastisch.
Er mag trouwens niet gezwommen worden hier in deze zeer heldere rivier, vanwege bilharzia muggen die je ziek maken, iets met oogontstekingen, geloof ik.
Mooi, het is inmiddels 12 uur en tijd om terug te gaan. Om half 1 worden we bij de nieuwste shoppingmall afgezet, de Salalah Garden Mall. Deze is af, er wordt er nog een gebouwd, die nog groter is en alle bekende merken zoals Prada en Louis Vuitton herbergt, maar die is nog niet klaar. In de onze vind je inderdaad weinig internationale merken. Maar wel kunnen we er heerlijke koffie krijgen en er is een enorme supermarkt, de Carrefour, waar we na afloop nog naar binnen gaan voor wat aankopen. De tandpasta gaat toch wel snel en ook de Strepsils zijn al op. Hier kan je echt alles kopen. Dan is onze tocht voorbij. Jan en Madeleine lopen er ook rond en die zijn met een taxi direct hier heen gegaan voor het wifibereik. Dat had Jan nodig. Van hem weten we de prijs voor de taxirit heen en terug : 65 dollar. Onze taxichauffeur rekent voor de enkele rit precies de helft. Netjes toch? Hij wil ons nog een extra rondje aftroggelen, maar Jan zei dat we al om 3 uur wegvaren en dus geen tijd meer hebben.
De hele tour kostte ons 160 dollar voor Mohamed en 35 dollar voor de taxi en 20 dollar voor de koffie, steeds met ons vieren. Vinden we alleszins schappelijk, voor zo’n fijne ochtend.
Aan boord kunnen we nog aanschuiven voor de lunch bij het buffet. En dan gaan wij naar de hut en nemen een nap, even de ogen dicht voor we in een stoel op het balkon ongemakkelijk in slaap vallen.
Daarna vullen we onze Magic Bag, de waszak die je met maximaal 25 items kan vullen voor slechts 19,99 euro om te laten wassen en vouwen. Dat doen we natuurlijk, ieder 5 t-shirts, wat broeken en sokken en zakdoeken. Zo komt de zak wel vol. Wij hebben de platinastatus bereikt en kost ons deze was zelfs niets. Maar ook voor 19,99 euro hadden we het laten doen. Je hoeft er zelf niet voor te tobben in de badkamer. Ons ondergoed was ik elke dag wel zo uit. Op het balkon hebben we een waslijn met 11 knijpers en daar kan het goed drogen.
Om kwart over 7 gaan we toch nog naar het theater, voor de liedjes uit “The Phantom of the Opera”. Wij kennen het verhaal niet echt en snappen dus ook de voorstelling niet, maar de liedjes zijn leuk. Ruud en Wil kennen het verhaal wel en genoten dus volop van de voorstelling.
Na het diner drinken we met Renata en Albino nog een bakkie, maar we zijn allemaal moe en om 23 uur houden we het voor gezien. Jan heeft ineens behoorlijk last van zijn been en wil alleen nog maar naar bed. Ik ben erg achter met de blog en zit nog tot 1.15 uur te werken. Dan nog is de dag van vandaag niet af. Die maak ik nu op dit moment helemaal af, op vrijdag voor de lunch zodat Jan hem vanmiddag nog op de site kan zetten. Er wordt al om gevraagd. Ik krijg trouwens van meerdere kennissen een bericht dat ze onze reis zo mee beleven. Dat verplicht me wel om er zo getrouw mogelijk over te vertellen.
Week 4 begint op vrijdag 27 januari en dat is vandaag. Dat kan je verder in de volgende blog lezen.

Week 4

27-1-2023 Op zee

Dit is de 1e van de 3 zeedagen om de afstand van Salalah tot aan Mumbai te overbruggen. Heerlijk vooruitzicht om lekker op het schip te doen wat je wil. Zoals bijvoorbeeld in de zon zitten, rekken en strekken onder leiding van de sportleraar, zwemmen en whirlpoolen, quizzen, een nieuwe dans leren, Italiaans leren, een spelletje spelen, bridgen of lekker over de zee uitkijken.
Vandaag gaan wij niet bridgen, even wat anders doen in de middag.
Ik was gisteravond nog tot laat bezig met mijn blog van de vorige week en ik eindigde daarmee dat ik vandaag nog het hele verslag over Salalah moest maken. Toen was de ochtend al weer voorbij. Eerst hadden we nog samen in de Grand Bar aan een quiz mee gedaan en niks gewonnen. Kan niet altijd feest zijn.
O, ja, en we hebben eerst nog de lezing in het Duits over India en Mumbai gevolgd. Veel over religie en achtergrondinformatie krijgen we te horen. Het is zeker geen toeristische lezing die deze belezen Italiaan ons voorschotelt.
In de middag heeft Jan een hele tijd gebruikt om de blog op de site te zetten, maar ook om de foto’s er bij te plakken en dat is een hele klus geweest. Hij was namelijk al 3 weken achter met die foto’s er bij te zetten.
Ik ben eindelijk verder gegaan in mijn, zeer interessante, boek :”Grensland”, dat gaat over de geschiedenis van Oekraïne, geschreven door Marc Janssen. Het is heel boeiend om te lezen hoe dit land uit de veelheid van volkeren in de loop der eeuwen tevoorschijn gekomen is. En ook, eigenlijk triest, hoe het ook al die tijd onder de voet gelopen is en bezet gehouden door Polen, Litouwers en Russen. Het was tot in de 19e eeuw geen natiestaat, maar een heel groot stuk land van halverwege Polen tot ver achter de Dnjepr, bevolkt door weggelopen lijfeigenen Kozakken en Tataren op de Krim. Dat waren vrijgevochten zwervende groepen mannen in een soort van niemandsland dat vanaf de 12 eeuw het wilde land genoemd werd. Ik kan niet verder uit de doeken doen hoe er met de boerenbevolking is omgegaan. Met name de boeren spraken Oekraïens en hadden hun eigen cultuur en gewoonten alle eeuwen door gehouden en die is er nu nog steeds. Hier op is de huidige staat gebaseerd, zelfs ondanks de russificatie die al 3 eeuwen aan de gang is. Met name het schoolsysteem en de bureaucratie was volledig Russisch, al in de 19e eeuw en Stalin heeft de vrede van 1945 aangegrepen, op de conferentie van Jalta, om een groot deel van Oost Europa in te lijven. Pas na de val van de muur in 1989 zijn er veel landen zelfstandig geworden, niet meer Ottomaans, Habsburgs of Russisch. Elke natiestaat kreeg zijn eigen taal, cultuur, regering. Ook Oekraïne, net als Polen, de Baltische Staten, Tsjechië, Hongarije, Roemenië, Bulgarije hoort in dit rijtje thuis. Helaas voor Oekraïne komt de toetreding tot de Eu te laat. Er was nog te veel corruptie en men is er nog te veel verweven met Rusland om tot het westen te gaan behoren. Die omschakeling wordt nu met de bezetting versneld. Dit in het kort mijn boek, er is in de verwoesting van het land nu niets nieuws onder de zon, helaas.
De bridgemiddag laten we dus aan ons voorbij gaan. Ik ga wel nog even na de thee op het achterdek in de laatste zonnestralen liggen. Een beginnetje maken met bijkleuren.
De show was weer veel acrobatiek en wat zang en vioolmuziek er bij. De show heette “Velours”, geen idee waar dat op sloeg. Maar goed, we hebben de zeer kunstige acrobatiek weer bewonderd. De jonge artiesten zijn heel erg lenig en ook heel erg sterk. Erg knap om je om een zwaaiende ring boven het toneel dubbel te vouwen.
Na het diner drinken we weer ons kopje koffie met Renata en Albino. Ruud en Willy lopen hun calorieën er op dek 3 buiten er weer af in een paar rondjes.

28-1-2023 Op zee

De 2e zeedag alweer. Vandaag ga ik weer een keertje om 9 uur rekken en strekken. Toch leuk om te doen. En in de middag ook weer bridgen.
Dan zoek ik na het ontbijt het achterdek op dek 9 op en ga lekker een tijdje in de zon zitten. En na afloop ga ik eens zoeken waar Ruud en Willy altijd zitten, dat is op dek 10 net boven het achterdek in mooie rieten stoelen. Daar heb ik lekker zitten kletsen en hebben Willy en ik om 12 uur het speciale buffet bekeken. Dat was de Indiase keuken, heerlijk. Ik ben meteen in de rij gaan staan en heb Jan opgepiept. Die zat nog in de hut aan onze website te werken. Alle foto’s zaten er nog steeds niet in. Morgen weer een dag. Nu gaan we vanmiddag bridgen.
Het resultaat wordt niet berekend, maar we hadden het gevoel dat het uitstekend ging. Alles klopte en liep gesmeerd. Een opsteker voor ons, we kunnen het wel.
Vandaag is het formal, elegant heet dat tegenwoordig. Dat betekent: je in het pak hijsen voor de mannen en in het lang voor de vrouwen, eigenlijk. Maar daar houdt lang niet iedereen rekening mee. Ik heb een kort zwart jurkje aan en Jan zijn zwarte blazer, rode broek en lichtblauw overhemd. Het strikje blijft dit keer al achterwege. Ik begrijp niet waarom alle strikjes zijn meegenomen. 1 was genoeg geweest.
Je kon een foto met de kapitein laten maken, maar die hebben we al van de Vipparty. Ruud en Willy gaan hem wel laten maken, na de, wederom acrobatische, show. Die hebben wij laten lopen en wachten Ruud en Wil in de Grand Bar op. De stoelen moeten wel goed bewaakt worden, want iedereen wil er na de show zitten.

29-1-2023 Op zee

De 3e en laatste zeedag.
Het rekken en strekken laat ik voor wat het is. We werden gisteren verzocht om een handdoek mee te brengen. Nou, dan weet je het wel, dat wordt op de grond liggen. Daar begint deze dame niet aan.
Ik ga lekker al meteen na het ontbijt op het achterdek in de zon zitten, boek mee en pet op, in badpak. Dat heb ik een uur volgehouden. Daarna ben ik een half uurtje bij Jan Dost aan tafel in de schaduw gaan zitten. Hij is geïnteresseerd in geschiedenis en politiek. Mijn boek Grensland is dan wel boeiend voor hem, dacht ik zo. Dus dat heb ik hem dan ook laten zien.
Daarna langs het toetjesbuffet. Dan weet je niet wat je ziet wat er aan taarten allemaal staat. Ongelooflijk, een hoeveelheid en verscheidenheid. Maar eerst gewoon lunchen, dit keer nemen we allebei spaghetti met aoïli. Daarna ga ik 1 klein puntje taart halen en dan is het weer bridgetijd. Dit keer ging het iets minder gesmeerd, maar dat kan gebeuren. Ik kreeg ook geen punten en geen speelbare kaart. Je zag bij de resultaten dat steeds de andere partij gespeeld had.
De thee/koffie na afloop hebben we weer samen op het achterdek gedronken. Toch een erg leuke locatie. Alleen zit je soms in de rook van de schoorsteen en dat is minder, zowel qua reuk als uitstoot van kleine roetdeeltjes. Voor je gezondheid kun je beter op dek 11 voorop zitten. Daar zit je rustig en zo goed als alleen.
De show wordt gegeven door een tributeband van Abba. Dat soort jeugdsentiment vinden wij altijd leuk en ze waren ook goed. Leuk om mee te maken.
Na het diner volgt het inmiddels bekende ritueel : koffie of wat anders met Renata en Albino en daarna al snel naar de hut, want morgen staat er een heel lange tocht te wachten in Mumbai. We moeten vroeg op en goed in vorm zijn.

30-1-2023 Mumbai

Zoals al aangekondigd hebben we een dagtour. We liggen 2 dagen in Mumbai en krijgen ook een toer van het schip, die doen we morgenochtend.
Al een hele tijd geleden heeft Ruud deze tour georganiseerd. Hij heeft heel goede connecties bij een soort reisbureau dat heet : “Reality tours”. Deze organisatie bestaat inmiddels 17 jaar en is opgericht door jonge mensen uit de sloppenwijk Diravi. Hun doel is om scholing onder jongeren te bevorderen, in 1e instantie door het leren van Engels en computerkunde. Daar zijn ze al zeer succesvol in geworden. Vorige keer in 2013, toen we hier met elkaar met de Rotterdam waren, had Ruud ze voor het eerst benaderd, nadat hij op tv er iets over gezien had. Die 2 rondritten zijn ons toen uitstekend bevallen.
Dus gaan we weer met ze op pad. Dit keer gaan we naar het platteland met lokaal vervoer De lokale bus vond ik, gezien covid 19 nog wat te riskant, maar daar werd soepel een mouw aan gepast. De toer duurt de hele dag. We worden buiten de poort door 2 gidsen opgewacht. Het was nog even een dingetje om zo snel mogelijk van boord te gaan. Normaal gaan alle excursies voor. Dit keer was er ook een overlandtour bij die met 2 overnachtingen naar Acra voor de Taj Mahal gingen. Zij moesten zeker voor. We stonden op dek 2 te wachten en werden tegen gehouden, maar een stel Fransen gingen naar dek 1 en stonden snel buiten. Dat konden wij natuurlijk ook en zo waren we al gauw bij de immigratie. Dat is hier ook nogal bureaucratisch. We hebben de juiste stempel gekregen en werden voor we buiten de poort stonden, nog 4x gecontroleerd. Maar o.k., dat hoort er hier bij.
Enfin, na de kennismaking met de 2 mannen, namen we een taxi naar het grote plein waar de Gate of India staat, in 1911 door de toenmalige Engelse regering opgericht als welkom voor de koning George en zijn vrouw, toen die India bezochten. Daar is de haven voor allerlei ferryboten. We staan al snel in de rij en het aan boord gaan, de trappen af en met een grote stap is al een dingetje. Maar we worden heel goed geholpen. De overtocht over de baai heen duurt 5 kwartier, we hadden de langzame boot. Aan de overkant gekomen, meteen maar een sanitaire stop genomen, zijn we in een 7persoons tuktuk gezet. De gidsen bij de chauffeur en wij 2 aan 2 tegenover elkaar in de cabine en weg waren we. Het was uiteraard een gemotoriseerde tuktuk en hij kon behoorlijk hard. Jan en ik zaten op de heenweg vooruit en zagen allerlei verkeerssituaties op ons afkomen, zoals mensen die langs de weg lopen, uitwijken voor iets terwijl er tegenliggers aankomen, het inhalen van scooters en andere tuktuks. Kortom, je moet een sterk hart hebben. Daarbij zijn er steeds verkeersheuvels om de snelheid er uit te halen, steeds als er een bewoning genaderd wordt. Het hobbelde behoorlijk, maar avontuurlijk was het wel. Onderweg werd er gestopt voor een drankje, dat werd een blikje cola zero en een flesje water. Later werd het ene lege blikje zo naar buiten gegooid door de chauffeur.
We hebben nog al wat bezienswaardigheden te bezoeken en dat doen we eerst allemaal voor we bij onze lunch bij een gezin in een dorpje eindigen. Aangezien dat wat later wordt, gaan we eerst om half 1 een snack eten in een mooi schoon restaurantje. We krijgen een soort grote, lichtgele bitterbal van aardappel met kruiden en een broodje. Het is de specialiteit van Mumbai en kan het nergens zo lekker eten als hier. Je kan het pikant maken door er chutney of gedroogde peper over heen te doen. Dat doet alleen Jan. Het smaakte uitstekend. Het was trouwens in het plaatsje Alibag. Voor we verder gaan, lopen we over de vismarkt en door de straatjes waar naast elkaar vrouwen hun groente en fruit te koop aanbieden. Het ziet er allemaal even mooi uit. Er wordt hier veel vegetarisch gegeten en goede groente is dan heel belangrijk. Het meest aanbod komt uit de eigen tuinen. Alleen een paar grote hoeveelheden uien en aardappelen worden ingekocht voor de handel. Meerdere straten achter elkaar zitten de vrouwen op straat of op hun hurken of klein krukje hun waren aan te bieden. Er is geen vergunning of iets voor nodig. Als je wat te koop hebt, ga je langs de kant van de weg zitten om te kijken of je het aan de man kan brengen. Veel watermeloenen zagen we in grote hoeveelheden op laadbakken staan bijvoorbeeld, zomaar langs de weg.
Na de markt rijden we een heel klein stukje naar het strand. Het is laag water en de zee is behoorlijk ver weg. Je kan er met een paard en wagen naar toe gebracht worden. Ook kan je een ritje op een kameel of squad maken of een fiets huren. Ligbedden of een strandtent is er niet. Wel wat verkoopstalletjes op de ouderwetse, want door de Engelsen gebouwde, boulevard. Ook de van oorsprong mooie stadsvilla’s waren voor de Engelsen bedoeld. Nu wonen er uiteraard al 75 jaar Indiërs in. Helaas is er van onderhoud geen sprake en zien alle huizen er even verwaarloosd uit. Ook staat er een gebouw in aanbouw pal achter de boulevard. Stel je het strandleven zoals wij dat kennen niet voor. Maar goed, in het weekend is het hier toch heel druk.
Dan gaan we weer in de tuktuk en rijden een heel eind om een school te bezoeken. Helaas is het hoofd van de school naar een grote plaats voor de verkiezing van bestuursleden of zoiets. De helft van het personeel moet in de ochtend mee en de andere helft gaat in de middag zijn stem uitbrengen. Maar nu het hoofd der school er niet is, mogen wij niet dichterbij komen dan de binnenplaats. We zien allemaal roze fietsen staan. Die zijn door Diravi aan meisjes gegeven, zodat ze van verder weg toch de school kunnen bezoeken. We hebben ze later ook zien fietsen, in hun uniform en hun haar in 2 vlechten met strikken er in. Onderwijs voor meisjes wordt heel erg bevorderd. Net zoals onderwijs voor de heel arme gezinnen, die eigenlijk de inkomsten van hun kinderen nodig hebben en ook geen geld hebben voor een ontbijt. Ook daar voorziet Diravi in voor zover dat financieel in hun vermogen ligt.
Na de school is de baksteenmakerij aan de beurt. Je kan het geen steenfabriek noemen, want op het vuur na, wordt alles met de hand gedaan door hele gezinnen die van werk naar werk trekken. Deze mensen zijn wel gespecialiseerd in dit handwerk, anders kan het niet zo handig gaan. Een steenbakkerij huurt van een boer, na de rijstoogst, zijn land en daar wordt aarde heen gebracht voor de stenen. Dan gaan de landarbeiders die eerst de rijstoogst verzorgden, aan de gang om stenen te maken. Ook jonge pubers helpen de hele dag mee met dit zware werk van de mannen en de vrouwen. Per baksteen verdient het 1 rupeeh, 1 euro is 88 rupeehs ongeveer. Wat we zagen was dat 1 jong meisje met haar handen een hoeveeheid aarde van de berg schraapte, dat doorgaf aan haar buurvrouw, die streek die plag in een houten mal en een man leegde die mal op het veld om te drogen. Na een paar dagen was die steen voldoende gedroogd en werd daar een soort van ombouw gebouwd, waar dan hout in gestookt werd om de kleistenen te laten bakken. Dat dus allemaal met de hand. Ik geef er geen commentaar bij. De foto’s spreken voor zich. Bij de boerderij was een waterput trouwens, wel een goede reden om hier te gaan wonen.
De volgende stop was een rijstpellerij en -wasserij. De boeren brengen hier bij dit gebouw hun zakken rijst nog aan de halm en aan het eind van de procedure kunnen ze rijstkorrels met vlies, zonder vlies of gebroken weer mee naar huis nemen. De machines zijn oeroud, maar doen het nog steeds.
Dan is het al na 3-en en wordt het tijd voor onze lunch. We rijden naar een klein dorpje van zo’n 150 gezinnen in de wijde omgeving. Het laatste stuk moeten we lopen naar boven toe, ons doel ligt behoorlijk hoog in de straat. Hier ziet het er heel schoon uit, voor de deur wordt alles helemaal aangeveegd. Dat is onderweg wel anders. Daar zien we langs de weg de ene na de andere vuilnisbelt liggen. Er is geen ophaaldienst, want er zal ook wel geen manier zijn om het vuil verder te verwerken. Van verbrandingsovens zoals bij ons hebben ze hier nog nooit gehoord. Maar bijvoorbeeld het verzamelen van plastic of wat dan ook is niet aan de orde. Alleen in Mumbai zelf zijn er vrouwen die het vuil bijeen vegen en er voor betaald worden als ze dat ergens inleveren. Maar er buiten is er niets van dat alles.
We worden door de familie ontvangen, de vrouw des huizes heeft gekookt en haar getrouwde en inwonende zoon is ook aanwezig. Gelukkig zitten we niet op de grond. Er zijn tuinstoelen voor Jan en mij en Ruud en Willy zitten op een mooie bank. We krijgen ieder een soort dienblad met rijst, een groente met bonenprutje, dahl van linzen ( een soort van soep) en zoetzure groente en uiteraard een roti erbij. Er is geen bestek en we eten met onze handen, daar is de roti voor. Daar scheur je een stukje af en neemt dan rijst met groente op en stopt dan in je mond. Jan is er het handigst in. De tafel hadden ze uitgeleend en dus moesten we het dienblad op onze schoot houden. Makkelijker was geweest als wij, net als onze gidsen op de grond hadden gezeten, dan heb je 2 handen vrij. Maar o.k. we hebben het gered en het smaakte prima. Het was een vegetarische maaltijd.
Tegen vijven stapten we op en hadden nu nog een rit van een kleine 2 uur schudden in de tuktuk voor de boeg naar de ferry. Die ging om 7 uur en die moesten we wel halen. De chauffeur zette de sokken er in. Ruud en Wil mochten weer vooruit kijken. Ik hoefde alle capriolen niet meer te zien.
Onderweg hadden we nog een sanitaire stop met een kopje thee er bij en we waren op tijd voor de ferry. De tuktuk had zelfs de lokale bussen ingehaald en zo stonden we tamelijk vooraan om de boot op te gaan.
Eenmaal aan de andere kant hadden we nog even tijd om de mooi verlichte Poort van India te fotograferen en dan is het tijd voor een taxi terug naar het schip. Het was een fantastische dag. Ruud, bedankt voor de organisatie er van.
We hadden even geen puf meer om netjes aangekleed naar de eetzaal te gaan en hebben in het Lido een pizza of patat gegeten. Dat was ook prima.

31-1-2023 Mumbai

Om 9 uur gaat onze stadsrondrit beginnen. De bus zit niet vol en dat is aangenaam. De vrouwelijke gids is in dienst van het ministerie van Toerisme en Cultuur. Ze overvoert ons niet met informatie maar vertelt juist genoeg om er steeds weer naar te willen luisteren.
Mumbai heeft 20 miljoen inwoners, New Delhi, de hoofdstad maar 200.000 ongeveer. Mumbai is het financiële centrum van India. De rondrit duurt 4,5 uur en we krijgen de hangende tuinen te zien, een tempel, een katholieke kerk, het huis van Mahatma Gandhi en een prachtige winkel met alle kunstvoorwerpen die er in India gemaakt worden. Het is een overheidswinkel en de kwaliteit is gegarandeerd. Maar helaas voor de verkopers die erg aardig zijn en hun best doen, we kopen niets. Een Deen van onze groep zegt dat de invoerrechten van de mooie spullen in Denemarken nog 2x zo veel zijn als de hele prijs die je hier betaalt. Dat loont dan de moeite niet.
De hangende tuinen hebben eigenlijk een verkeerde naam. Het zouden eigenlijk de drijvende tuinen moeten zijn, want er onder bevindt zich een enorm zoetwaterreservoir voor Mumbai. Aan het eind van de tuin staat een roze gebouw en dat is de ingang van een toren die je door het geboomte niet ziet, maar die eigendom is van een groep gelovigen, de Jain, die er hun doden voor de vogels op leggen. Je ziet er inderdaad vogels rondcirkelen. Een ander klein stukje van de tuinen is afgebakend voor de seniorcitizens. Er zat nu niemand. Buiten de hekken van de 2 tuinen zie je op de hellingen weer veel afval liggen. Je vraagt je af wat er met al dat rondslingerende afval gebeurt als de moesson zijn regen laat vallen, gedurende een paar maanden. Wij denken dat het meeste in zee verdwijnt, de plastic soep in. Gelukkig zijn wij in Europa wel goed bezig met ons afval.
Van de tempel gewijd aan Ganesj en de katholieke kerk gewijd aan Sint Thomas kun je de foto’s verderop bewonderen. De kerk is in de 19e eeuw gebouwd door de Engelsen. Er liggen nogal wat marinemensen begraven.
Het huis van Gandhi, waar hij van 1914 tot aan 1917 gewoond heeft, is nu een museum aan hem gewijd. Gandhi is zijn werkende leven begonnen in de katoenbewerker, als kaarder en spinner. Daarna heeft hij zich opgewerkt tot leider van het geweldloze verzet tegen de Engelse overheersing. Dat verzet heeft wel tientallen jaren geduurd. Pas in 1948 is India onafhankelijk geworden, tezamen met het islamitische Pakistan. Dat resulteerde in een bloederige oorlog voor de onafhankelijkheid van Pakistan. Het heeft vele families verscheurd. De Hindi werden min of meer gedwongen om naar India te verkassen met achterlating van al hun bezittingen, huizen, handel, alles. En uiteraard gold dat ook voor de Islamieten die naar Pakistan gestuurd werden. Tot op de dag van vandaag zijn er aan beide kanten families die leden aan de andere kant van de grens nooit meer gezien hebben. Wat kan het geloof toch veel leed veroorzaken.
In het Gandhimuseum is op de begane grond een bibliotheek waar je alle boeken uit het bezit van Gandhi kan vinden. Nu nog kunnen studenten er vrij studeren. Er zat een man te spinnen zoals Gandhi dat ooit geleerd heeft. Daar heb ik een filmpje van gemaakt. Zie verderop. Boven waren zijn privévertrekken. Het huis is trouwens in Indiase stijl gebouwd.
Tot zover de excursie van de ochtend. Wij gingen mee terug naar het schip, maar Ruud en Willy wilden nog even in de stad blijven, niet al te ver van de Liongate, de toegangspoort naar ons schip, af om wat rond te kijken. Het is hun 4e keer al hier en ze kennen een beetje de omgeving. Bovendien had Ruud gisteren bij de gids wat roepia’s gewisseld voor eventueel een taxi. Maximaal 2 dollar betalen werd hem op het hart gedrukt. Het werd 150 roepie’s, 1,75 euro. Ruud gaf 200 roepie’s en de chauffeur was blij. Wij hadden genoeg van de stad, met het gebedel van vrouwen en kinderen met name zodra we als groep de bus uitstapten. Het zal wel veel minder zijn als je individueel op pad gaat, dan ben je niet zo’n rijke doelgroep.
Eenmaal aan boord, om 2 uur, zijn we gaan lunchen en gaan rusten. Ik ben daarna aan dit blog begonnen, de dag van gisteren moest er nog helemaal in beschreven worden.
De show was weer goed, een Italiaanse tenor die een leuk recital ten gehore bracht. Als 1e bracht hij een ode aan zijn grootvader die als emigrant naar de VS trok. Je zag tegelijkertijd een video met allemaal landverhuizers, arme sodemieters die hun geluk aan de andere kant van de oceaan gingen beproeven. Vanuit allerlei steden in Europa voeren er schepen vol de oceaan over. In Bremerhaven hebben we er een museum over bezocht. Natuurlijk kennen we het hotel New York, waar de HAL vandaan vertrok naar de Nieuwe Wereld. Tot 1910 had je er zelfs geen paspoort voor nodig om de oversteek te maken. Ze konden er elke werker goed gebruiken. Met name Ieren, Italianen, Oost-Europeanen, Joden en goed opgeleide Duitsers staken al sinds de 18e eeuw over naar de VS. Je kan er in sommige steden nog aan de huizen en kroegen zien waar de Duitsers en waar de arme, ongeletterde Ieren terecht kwamen.
Maar goed, dat naar aanleiding van het verhaal van de grootvader van de tenor. Verder zong hij erg leuk en iedereen was weer enthousiast.
Na het diner hebben we de ervaringen van Renata en Albino vernomen. Die hadden alleen gisteren een excursie, die van het schip. Zij hadden de pech een gare bus getroffen te hebben. Desondanks hebben ze een goed beeld van India gekregen: een andere wereld. Ik hoef er verder niet over uit te weiden, het was voor hen een eenmalig bezoek aan dit land.

1-2-2023 Mormugao

Er is er 1 jarig, hoera hoera, dat kan je wel zien, dat is Jan. Hij is 75 geworden. Van harte gefeliciteerd, lieve schat, met je verjaardag.
We komen pas om half 10 in Marmagoa, ook wel Goa genoemd of Mormagoa, aan. Gisteren bij het wegvaren hadden we vertraging. Er werd een dode van boord gebracht en dat vroeg veel papierwerk en dus tijd. De echtgenote zat al die tijd op de kade te wachten met een koffertje en een tas totdat alles geregeld was. Echt triest.
Het is hier heel warm. Je kan naar het oude centrum lopen, een heuvel over. Maar je kan ook een taxi nemen. Jan voelt voor geen van beide. We zijn hier al eens geweest. Het is mij te warm om de kade af te lopen. Ruud en Willy doen dat wel. Zij zijn geoefende lopers en kunnen ook wel tegen de warmte.
Mormagoa is tot 1961 Portugees gebied geweest. Mumbai trouwens was van 1541 tot aan 1660 ook Portugees gebied. De koning van Portugal heeft Bombai ( Bom bahia = goede baai) als bruidsschat mee gegeven aan zijn dochter die met de Engelse koning ging trouwen. Toen was het dus Engels bezit. Nederland heeft hier van 1640 tot 1643 ook nog een poging gedaan om voet aan de grond te krijgen hier in India, dat is niet gelukt. In Ceylon, het tegenwoordige Sri Lanka, hadden ze meer succes.
Van Ruud en Willy kregen we een verslag over het plaatsje Vasco da Gama, boven op de heuvel. Je kon er nergens even zitten, behalve op een bankje. Bij een stalletje hebben ze een colaatje gekocht en een zakje chips, zout tegen het zoutverlies bij het zweten, erg verstandig. Ze hebben al met al toch weer 10 km gelopen in 35 graden in de schaduw en een hoge luchtvochtigheid.
Wij zijn niet van boord gegaan. Ik heb lekker op het achterdek in de zon, pet op, gewhirlpooled. Daarna hebben we samen geluncht, het buffet was al om half 12 open. Daarna is Jan naar zijn balkon gegaan en ik ben gaan zwemmen in het andere bad op dek 9. Het was heerlijk, weinig mensen, iedereen is toch op pad. Daarna moesten we nog door de emigratie om ons paspoort te laten stempelen als bewijs dat we India weer verlaten hebben.
En toen was het tijd voor Jan zijn verjaardagstraktatie : een heerlijk groot ijsje op dek 3 van verrukkelijk Italiaans ijs met slagroom er op. Verder hebben we niet veel ondernomen, zelfs geen thee gedronken. Jan nam een whiskey en ik een watertje en voor het zout een pringeltje er bij. Zo is het op het balkon in de schaduw wel uit te houden, alhoewel het in de hut koeler en lekkerder is.
Om 7 uur gaan we naar de show, die dit keer uit een film van 75 minuten gaat over Cirque du Soleil. Ruud is daar razend enthousiast over en dat willen wij graag zien. We kennen het niet.
Inderdaad is het spectaculair. De opnames zijn uit meerdere voorstellingen genomen. Die draaien allemaal in Las Vegas en Ruud en Willy hebben alles er van gezien. Je kijkt echt je ogen uit. Mochten we ooit nog een keer in Las Vegas komen, dan wil ik toch wel 1 van de 12 voorstellingen gaan bezoeken.
Jan is jarig en daarom heeft hij een groot stuk vlees besteld, namelijk een Tomahawk, een stuk vlees aan een enorm bot, zie foto.
Daarna als toetje kwam er nog een lekkere taart als gift van de Costa club op tafel, begeleid door gezang van de waiters : Happy Birthday to you……, zie foto. Die smaakte heerlijk.
Na nog even de dag doornemen met Renata en Albino zit het bezoek aan India er voor ons op. Nu volgen er 2 zeedagen totdat we in de Malediven aankomen.

2-2-2023 Op zee

Het is nog een warme, zonnige zeedag en dat vinden we heerlijk. Jan zit al snel na het ontbijt op ons balkon nog in de zon. Ik lees nog lang mijn krantje in het Lido. Dan ga ik wandelen op dek 11 in de volle zon. Na 4 rondes houd ik het voor gezien, warm en drukkend weer. Op ons balkon is het beter toeven. Beide vallen we nog in slaap tot het 12 uur is. Genoeg geluierd, koffie drinken is er aan de beurt, dus begeven we ons naar de Grand Bar.
Dan is het al weer tijd voor de lunch. Laat nooit meer iemand vragen wat je zo’n hele dag doet op het schip. Je bent steeds bezig. Jan heeft met Renata om 2 uur afgesproken dat hij voor haar de foto’s van haar mobiel op haar laptop zal zetten. Ook ik ga met mijn tablet in de Grand Bar zitten werken aan deze blog. Tot bijna half 5 ben ik er mee bezig, totdat de lezing in het Engels over de Malediven en de Seychellen begint. Daar ben ik uiteraard bij. Weer krijg ik veel informatie, met name over de geschiedenis en de cultuur, te verwerken. Ik zal proberen er het een en ander van door te geven.
De Malediven bestaan uit 1192 eilanden, de meeste onbewoond en op een aantal is een resort gevestigd. Het water en de stranden zijn namelijk zeer beroemd om hun schoonheid. Je kan er heerlijk ontspannen. Wij hebben dat 10 jaar geleden al ervaren met een excursie naar 1 zo’n eiland toe. Ook nu zijn er veel ochtend-, middag- en hele dag excursies naar meerdere eilanden toe. Alleen beginnen de prijzen hiervan te tellen vanaf 140 euro pp voor een halve dag. Wij hadden toen een hele dag, met lunch er bij inbegrepen, in buffetvorm. We hebben wel genoten, maar het leuren van handelswaar de hele tijd langs je bed vonden we minder. Nu hebben we geen excursie geboekt.
Maar goed, het hoofdeiland met de hoofdstad Malé is het enige eiland dat helemaal bewoond is, maar dan ook helemaal. De totale bevolking is 392.000 mensen groot en die wonen dus bijna allemaal op dit kleine eiland van maximaal 2 km² met 130.000 inwoners. De bevolkingsdichtheid is dus heel groot. Er is een strand, maar daar mag geen bikini gedragen worden, er zijn geen faciliteiten of wat dan ook. De straatjes zijn heel nauw, een auto past er eigenlijk niet door en die zijn er dan ook niet veel. Het meeste zijn scooters en brommers die als vervoer gebruikt worden. Het is een streng islamitisch land, alhoewel je wel in de supermarkt wijn en bier kan kopen. Ook in de resorts kan je sterke drank krijgen. Alleen is het wel duur. Alles moet namelijk ingevoerd worden. Verder is het eten er wel goedkoop, dat wordt op de andere eilanden verbouwd en vis is er uiteraard in overvloed.
De eilandengroep strekt zich van noord tot zuid over meer dan 700 km uit, het is dus een zeer uitgestrekt land met een immense oppervlakte. Iedereen heeft er een bootje om van het ene naar het andere eiland te komen.
Het hoofdeiland is al sinds jaar en dag bewoond. Het schrift lijkt op geen enkel ander schrift, ook niet op het Arabisch of Hebreeuws of Sanskriet. Onze lecturer, die deze andere talen wel beheerst, heeft zelfs geen enkele moeite gedaan om er iets van te begrijpen. Men koestert zijn taal en schrift hier enorm.
De oudste godsdienst was hier het Boeddhisme, van 300 voor Chr tot 1200 na Chr was dit hier de godsdienst. Daarna verspreidde de Islam zich over de eilanden en dat is nu nog steeds de heersende godsdienst. Europeanen, met name Portugezen, Nederlanders en als laatste de Britten hebben vanaf de 16 eeuw hier handelsposten gehad. De Britten bestuurden het land met name voor de buitenlandse betrekkingen. De binnenlandse aangelegenheden zijn door geen enkele overheerser veranderd of aangepast.
Het was voor de Britten een protectoraat. Dit hebben ze pas in de 60-er jaren opgegeve. Nu is het een democratie met een sultan of koning aan het hoofd. Tot zover de Malediven.
Het andere deel van de lezing ging over de Seychellen. Een eilandengroep dichter bij Afrika gelegen. Deze eilanden waren tot 1502 onbewoond, totdat er een Portugese admiraliteit gevestigd werd ter ondersteuning van de doorvaart naar de Oost toe. Pas in 1756 kwamen er Franse bezetters die hier plantages opzetten. Zij deden dat met behulp van slaven uit Afrika. Een van de Franse bestuurders ……de Seychelles gaf aan deze eilandengroep zijn naam. De huidige bewoners, de nazaten van de slaven, spreken nog steeds (verbasterd) Frans, nu Creools genaamd. Dit ondanks dat de eilanden sinds 1810, tijdens het bewind van Napoleon, overgenomen is door de Britten. Die hebben zich nergens echt met de cultuur bemoeid, vandaar dat er nog steeds Frans gesproken wordt. De hoofdstad heet wel Victoria, naar de queen. En in het midden van het stadje staat een klokkentoren naar voorbeeld van de Big Ben.
De huwelijkse staat van deze bevolking is totaal anders dan die op de Malediven. Daar is iedereen getrouwd om samen te kunnen wonen. Hier op de Seychellen mochten de slaven niet trouwen en die gewoonte is er in gebleven, nog steeds zijn er heel weinig huwelijken te bespeuren.
Er zijn een paar zeer toeristische eilanden die je eigenlijk moet bezoeken, namelijk Praslin en La Digue. Dat hebben wij al een van de vorige keren gedaan. Hier gaan we dit keer naar Cap Lazare, een privéstrand van een particulier, waar we de dag door gaan brengen, inclusief een Creoolse lunch.
Hier, op Praslin vind je de unieke Coco de Mer, een enorme kokosnoot die de vorm van een vrouwenonderlichaam heeft. Tot zover ook de Seychellen.
De show was dit keer verzorgd door een Italiaanse band die liedjes van Frank Sinatra, Elton John, Elvis ten gehore bracht. Uiteraard ook een Frans en Spaans liedje en meerdere Italiaanse kregen we te horen. We hebben er van genoten.
Dan is deze dag met als afsluiting de koffie met Renata en Albino ook weer voorbij.
Wij gaan nog wel naar een soort van talentenshow in de Grand Bar kijken. Hier doet onze Hollandse Jo-Ann aan mee. Aan het applaus te horen heeft iedereen gewonnen. Het was nog geen voorronde voor the Voice of the Sea.
Dit is het einde van week 4.

Week 5

3-2-2023 Op zee

Vandaag is het de 2e zeedag voordat we in de Malediven aankomen. We doen het heel rustig aan. Ik ga op mijn balkon de oefeningen om te rekken en te strekken doen. Dat helpt heel erg goed tegen de rugpijn. Dan het ontbijt en om 10 uur hebben we de verplichte sloepenrol voor iedereen die in Italië en Frankrijk is opgestapt. We zijn om 5 voor 10 aanwezig en het hele dek 3 staat al bomvol. De hele procedure gaat weer in het Italiaans en het Engels. Alle Fransen en Spanjaarden en Duitsers moeten het zo maar begrijpen.
Dan gaan we even koffie drinken. Jan gaat daarna mijn week 4 op de website zetten. Hier is hij heel lang mee bezig, want ook alle foto’s moet hij uitzoeken en er op de juiste plek inzetten. En het verhaal is deze keer 9 pagina’s lang. Ik ga eindelijk verder in mijn interessante boek “Grensland”, een andere benaming voor Oekraïne. Er is in de loop van de eeuwen wat afgevochten om dit gebied. Elke keer werd Kiev weer in puin geschoten. Met name de Polen en de Russen hebben van oudsher een oogje gehad op zowel als grootgrondbezitters (de Polen) als de Russen (grondstoffen en toegang tot de Middellandse Zee. Met de huidige oorlog is er niets nieuws onder de zon. Het is een wonder dat het vanaf de 2e w.o. behoorlijk vredig is geweest, op een paar opstanden na dan. En de bezetting in 2014 van de Krim en de Donbass.
Na de lunch gaan we weer een keer bridgen. Het is toch wel een gezellige bezigheid. Het ging niet al te best, maar o.k. Jan was er met zijn gedachten niet helemaal bij. Hij had namelijk via de internet verbinding gezien dat er geen elektra doorkwam via de pas geïnstalleerde sensor. Peter is polshoogte gaan nemen, heeft de zaak gereset en alles is weer voor elkaar. Achteraf was het loos alarm, alleen de sensor doet het niet meer. Nu kunnen we niet zien of de zon geschenen heeft of niet. Heel belangrijk natuurlijk als je aan de andere kant van de wereld zit. Als de elektra maar niet uitvalt, dat is het belangrijkste van alles.
Na de thee en een praatje met Ruud en Willy gaan we ons weer verkleden voor de show. Het zijn weer de acrobaten van Jin Roh Circus met hun zangeres en violiste. Deze voorstelling heet Pulse. Wij hebben besloten dat dit de laatste acrobatenvoorstelling is die we gaan bekijken, ondanks dat het heel erg kundig is wat ze ons laten zien, lenig en sterk zijn ze en ook de dansers doen hun best. Alleen de zangeres kan beter haar mond houden met de onbekende liedjes die ze al schreeuwend laat horen. Geen succes.
Na het diner gaan we met Renata en Albino weer een bakkie koffie doen en daarna is deze dag ook weer voorbij. Wij gaan op ons balkon nog even van het mooie weer genieten. Alhoewel ik toch nog even op dek 11 een paar rondjes ga lopen, het is er ’s avonds laat uitstekend weer voor.

4-2-2023 Male

Om 8 uur liggen we in de baai van de Malediven, een zeer uitgebreide eilandengroep. We moeten tenderen. Als platina clubleden hebben we de tendertickets al gekregen, nr 48 voor vandaag en nr 49 voor morgen. Ruud en Willy hebben nr 79 en 83 afgehaald. En ze beginnen pas om 10 met tenderen van iedereen die zelf de wal op wil. De excursies gaan voor en dat zijn er veel, want ze zijn allemaal uitverkocht naar de resorts op de andere eilanden of snorkelen of in een duikboot de tropische vissen bewonderen. Wij zijn hier al eens 2 dagen geweest, hebben zo’n bountyeiland al bezocht en ook de hoofdstad Malé. Zoals ik al in de vorige week gemeld heb, is dit eiland 2 km² groot en helemaal volgebouwd. Het is erg warm en benauwd. We willen er vandaag niet af en staan onze tendertickets aan Ruud en Willy af. Die gaan Malé bekijken. Morgen, als alles weer open is, gaan wij naar het Nationale museum toe. Dat moet de moeite waard zijn.
Nu iedereen weg is, gaan wij whirlpoolen, daarna meteen wat eten en dan naar de hut. We zitten dan boven onze tablet of laptop te slapen en dat kan je beter in bed doen. Zogezegd, zo gedaan, tijd voor een nap.
Daarna is het koffie- of thee tijd. Dan zien we Ruud en Willy ook weer. Zij hebben het rechterdeel van het eiland bekeken. Het was wel warm en geheel bezweet, maar voldaan over wat ze gezien en ervaren hadden, kwamen ze terug.
Het is, omdat we er 2 dagen liggen, een buffet van half 7 tot 8 uur. Ruud en Willy willen daar gebruik van maken en komen dus niet aan tafel. Ook de show, die een film is over een Italiaanse balletdanser, Roberto Bello, laten ze aan zich voorbij gaan.
Wij blijven nog even zitten en verplaatsen dan ons bivak naar het achterdek van het Lido, in de buitenlucht dus. Hier zitten we heerlijk. Inmiddels gaat het buffet open, de drank is gratis en voorradig en ook wij besluiten om maar van het buffet gebruik te maken. We hebben een tafel voor 4 personen en ik laat aan Willy weten dat wij op het achterdek zitten en 2 stoelen vrij houden. Daar maken ze na hun maaltijd graag gebruik van en zo zitten we lekker aan. Wij blijven tot na 10 uur zitten, genieten nog van het vuurwerk dat gedurende 5 minuten wordt afgestoken om half 10. Ruud en Willy zijn dan al aan de wandel gegaan op dek 11. Zij hebben van het hele vuurwerk niets meegekregen.
Aan Renata had ik laten weten dat we op dek 9 achter zaten, maar ze zijn niet gekomen.Achteraf hebben ze op de verkeerde plek op dek 9 gezocht, jammer. Dan gaan we maar naar de hut. Jan haalt zijn mails nog binnen, onder het genot van een whiskey en ik haal de was binnen en geniet nog een tijdje van op het balkon van de zwoele warmte.

5-2-2023 Male

Zondag is een gewone werkdag in de Islamitische wereld, vrijdag en zaterdag is het er weekend. Dat betekent dat nu de scholen en de overheid aan het werk zijn. Het museum is van 10 tot 18 uur open. We kunnen al snel van boord, al om kwart voor 10. En zo lopen we al om half 11 in het museum. Het voordeel van dit eiland is dat alles op loopafstand is. Het is wel moeilijk lopen op de smalle stoepjes. En vooral goed uitkijken voor de enorme hoeveelheid scooters en brommers. Autootjes zijn er bijna niet, die kunnen alleen maar in een paar straten rijden en op de buitenring. Het openbaar vervoer bestaat uit kleine busjes en taxi’s.
Het is een heel mooi nieuw museum, gebouwd met financiering van China. Het is in 2010 geopend. Er zijn 2 verdiepingen. Op de begane grond begint de tentoonstelling met opgravingen van oude Boeddhistische tempels, d.w.z. de overblijfselen er van. Heel lang zijn de Malediven boeddhistisch geweest, totdat een sultan zich bekeerde tot de islam in 1152. Sindsdien is het land vrijwel geheel islamitisch. Je ziet ook foto’s hangen van sultans die op pelgrimstocht naar Mekka zijn geweest. Er worden veel spullen die uit het bezit van de vroegere sultans komen en uit hun paleizen, ten toon gesteld, zowel meubels als gebruikte kleding. De geschiedenis van hun geld begint met ruilhandel, gevolgd door een heel apart betaalmiddel, namelijk schelpen. Die waren als betaalmiddel tot buiten de landsgrenzen, in India, de Arabische wereld, op de kust van Afrika geaccepteerd, sterker nog, gewild in die contreien om ze ook te hebben en te gebruiken. Daarna kwamen er kleine zilveren muntjes en zo is het betalen met schelpen verdreven. Nu zijn er munten en bankbiljetten en digitaal betalen, net als overal.
Een andere zaal is helemaal gewijd aan schelpen van allerlei grootte en aan koralen is soorten en maten, heel erg mooi allemaal.
De geschiedenis van de scheepvaart, essentieel hier uiteraard, wordt ook met mooie modellen getoond. De oude, houten schepen werden hier allemaal gebouwd, ze lijken op de Arabische dhow en heet zo ook ongeveer : douahan. Dat waren zeilschepen. Tegenwoordig worden de verbindingen met de eilanden en de resorts onderhouden d.m.v. snelle motorbootjes. Wij werden met grotere tenders opgehaald om aan wal te gaan.
Aan dit museum zat het postzegelmuseum vast, je kon zo binnendoor lopen. Hier heb ik even naar de jubileums uitgaven gekeken. Eentje sprong er uit, die van 2012, waarmee een 40-jarig handelsverdrag met China wordt herdacht. Toen dacht ik nog :” In 1968 de Britten er uit en in 1972 de Chinezen er in”. Het protectoraat werd inderdaad in 1968 opgeheven, de betutteling was voorbij. De Malediven zijn nu een republiek geworden, het sultanaat was meteen van de baan.
Na dit bezoek, eenmaal buiten gekomen, werden we door een andere bezoekster gewezen op enorme vleermuizen die boven in de bomen zaten voor de deur van het museum. Ik weet niet of de foto’s geslaagd zijn, die Jan genomen heeft.
Met een rondwandeling lopen we richting de haven. Winkels sluiten tussen de middag, om 12 uur zie je de eigenaren vertrekken. Wij passeren nog een leuk parkje, gaan even op een bankje zitten en zien de schooljeugd in uniform (witte bloes en blauwe broek of rok) langs lopen. Richting de haven, daar zag ik 2 meisjes in een taxi stappen?? Hoever kan het zijn om te lopen? Het is wel heet, dat wel. Het kwik kan oplopen tot 40 graden. Dan lopen we door langs een mooie moskee, de oproep tot gebed was net gedaan. Niet-islamieten mogen de moskee bezoeken van 9 tot 11 uur, van 13.10 tot 15 uur en van 16 tot 17 uur. Wij waren er om half 1, helaas gebedtijd.
Dan nemen we de tender maar terug naar het schip, in de koelte van de airco, een verademing.
Na de lunch gaat Jan naar bed, zijn verkoudheid zet toch door en dan kan je maar beter in bed liggen. Ik ga op dek 9 nog een kopje thee halen en begin aan de blog van deze week. Ik zit hier tot over vijven. Dan zie ik bij het zwembad de gymtrainer aankomen en er beginnen al mensen een stoel te pakken en bij hem neer te zetten. Blijkbaar is er nog een rek- en strekbijeenkomst, nu met behulp van een stoel. Daar ga ik maar eens aan mee doen, kan geen kwaad. Daarna is het tijd om te gaan kijken hoe het met Jan gaat. Goed genoeg om mee te gaan naar de show, een tribute aan Elton John. Was een aardige voorstelling, niet meer dan dat. Altijd nog vele malen beter dan weer naar acrobatiek kijken. Na het diner ga ik nog met Renata en Albino wat drinken, alhoewel Albino aan een groot ijsje zat. Daarna ging hij naar bed, Jan was al lang verdwenen en zijn Renata en ik nog op dek 3 een rondje gaan lopen. Tot onze verrassing was er dit keer feest in het atrium, er werd flink gedanst. De kledingvoorschrift was dit keer : chic en choque. Dus zowel smoking/jasje/jurk als korte broek, krulspelden, sokken en slippers en alles wat je er aan combinatie maar bij kan verzinnen. Heel grappig om te zien allemaal. Tot 11 uur hebben we van de muziek genoten en ook nog wat gedanst.

6-2-2023 Op zee

De eerste van 3 zeedagen. Al meteen hebben we besloten om niet te gaan bridgen. Jan voelt zich er nog niet goed genoeg voor. Lekker rustig aan doen is het parool van de komende zeedagen. Na het ontbijt zitten we samen op ons balkon waar tot 1 uur de zon schijnt. Doen we verder nog iets in de ochtend? Nee dus.
Na de lunch, ik heb inmiddels mijn krant gedownload en dan heb je aan mij geen kind meer, gaat Jan weer rusten. Ik ga dan nog op het achterdek een klein half uurtje in de zon liggen. Dan verkas ik naar dek 10, waar Ruud en Willy zitten, in de schaduw. Dat houden we vol tot theetijd. Vervolgens zit ik nu op het balkon, het is 6 uur, dit verslag te tikken.
Vanavond treedt Paverotti op, dat moeten we meemaken natuurlijk. Dus stop ik nu met tikken en ga me omkleden.
Die Paverotti had veel succes, hij zong de sterren van de hemel. Daarna was het na een dansje in de Grand Bar weer etenstijd. Altijd even lekker.
Jan is nog niet in orde en gaat weer lekker naar bed na de koffie met Renata en Albino. Wij maken nog een rondje op dek 11 en gaan dan weer naar binnen. Zij gaan naar de hut en ik ga nog het schip in. Wat moet ik zo vroeg, half 11 al in de hut doen. In de Grand Bar is er om half 11 altijd iets te doen met het animatieteam. Dit keer moesten een aantal vrijwilligers uit het publiek een voorwerp halen. De hele zaal doet zo mee. Er staat steeds 1 stoel minder dan deelnemers en op den duur is er maar 1 winnaar. Dit keer iemand die als eerste met een bh terugkwam. Die moet dan een vrouw ter plekke uit trekken en dat gebeurt dan ook. Erg grappig om te zien en ook hilarisch.

7-2-2023 Op zee

De 2e van de 3 zeedagen is aangebroken en wij haasten ons totaal niet. Het is nu vrijdag dat ik dit verslag maak en ik weet even niet meer wat we ’s ochtends gedaan hebben. In de middag ben ik gaan whirlpoolen, Jan ging nog een keer naar bed. We gaan deze 3 zeedagen niet bridgen in verband met zijn verkoudheid. Rust is geboden. Om half 5 zou de lezing over Madagaskar zijn en dus ga ik me om 4 uur aankleden, mijn natte badpak uittrekken. Alleen ging de lezing niet door, Franco Alvisi, de docent wist van niets voor vandaag en had zijn sheets in het Engels niet paraat. Dan maar naar het achterdek nog even van de zon genieten. Willy kwam even buurten en daarna appte Jan me waar ik was en kwam Ruud er ook meteen aan. Dus hadden we weer een leuke bijeenkomst tot na zessen, met ook nog Jan Dost er bij. We zijn een kleine, maar gezellige Nederlandse groep. Soms ook nog met Jo-Ann en Minne er bij. Die zien we trouwens ’s avonds bij de karaoke voorstelling, want Jo-Ann doet daar altijd aan mee. Vanavond gaan we niet naar de show, want de show Delicious was er weer. Die is wel erg leuk, maar wij hebben hem al vaker gezien. We kiezen er voor om naar de karaoke te gaan om kwart voor 8. De zaal stroomt vol. Jo-Ann doet haar best met een nummer van Nina Simone met wel een hese stem door ook een verkoudheid. Je hoort trouwens veel gekuch en gehoest om je heen waar je ook zit.
Na het diner gaat Jan nog een keer meteen zijn mandje in en ik ga weer bij Renata en Albino zitten en daarna weer alleen het schip in, een beetje dansen en rondkijken. Als laatste zit ik nog een spelletje te doen op ons balkon, het blijft maar warm en zwoel, zo lekker is dat.
Vanochtend trouwens lag ik eerst een half uurtje in de zon en ben daarna op dek 10 bij Ruud en Willy gaan zitten in de rieten stoelen, de grote ronde bank lag van geen kant. Het speciale buffet bij de lunch was shaorma, dat slaan we over. Jan is ook op dek 9 aangekomen.

8-2-2023 Victoria

Op deze zeedag gaat de lezing over Madagaskar in het Duits al om kwart voor10 van start, daar ben ik naar toe gegaan in het theater is dat. Om 11 uur hebben we samen een bakkie gedaan en na de lunch ben ik op dek 3 gaan wandelen. Ik was van plan dit van af half 3 tot aan de thee vol te houden, met stops tussendoor. Mijn voeten worden zo dik van al het zitten, dus wandelen is het parool. Willy kwam me na 3 uur achterop en samen hebben we ook nog even rondgelopen en daarna op een bankje zitten kletsen tot het theetijd was. Jan zou om half 5 naar de Engelse lezing gaan. Willy en ik hebben na de thee nog op dek 11 een paar rondjes gelopen en zagen op dek 10 Renata en Albino ook hun rondes maken. Die ben ik even gedag gaan zeggen en samen hebben we er nog een paar aan vastgeplakt, met Renata alleen dan. Albino werd op een bank geplant. Om na half 6 kwam ik terug in de hut en Jan lag nog steeds te slapen, hij had de hele lezing gemist. Hij was nu wel uitgerust. Hij had er een duf hoofd aan over gehouden en heeft eerst op het balkon zitten bijkomen. Ook vanavond gaan we niet naar de show van de 3 klassiekspelende dames Fleur de Lis, die nu op toneel spelen in plaats van op dek 3 in de Ferrari champagnebar. Daar kunnen we ze elke avond bewonderen.
We gaan weer op tijd in de Grand Bar zitten en hebben nu een goede tafel. Het is na de show altijd een run op de vrije tafels. Tegenwoordig verlaten Ruud of Jan net voor het eind van de show, als het applaus losbarst om een tafel voor 4 te bemachtigen. Toch wel een sport op zich. 1 Italiaanse dame zit er altijd al op tijd om een grote tafel voor minstens 5 personen bezet te houden. Die personen komen dan in de loop van de avond opdagen, soms ook wel 7. Dit was op de vorige wereldcruise precies het zelfde met dezelfde personen. Vandaar dat het soms net lijkt of we niet weggeweest zijn.
Doordat wij en ook Renata en Albino de laatste tafel hebben die om half 9 begint en om 10 uur eindigt, gaan we na afloop niet meer in de Grand Bar dansen. Dat wordt met name voor Albino te laat, wel jammer. Maar Marina van het oude animatieteam is er toch ook niet om alles voor ons te vertalen. We doen het er mee. We hebben deze cruise samen met Ruud en Willy geboekt en daar blijven we bij, dus gezamenlijk met hen eten om half 9.
Over Madagaskar zal ik vertellen als we op Nose Be, een eiland, en in Tamatave, de hoofdstad zijn geweest.

9-2-2023 Op zee

Al om 6 uur liggen we aan de kade in Port Victoria op de Seychellen. Hier hebben we een excursie naar een privétuin met strandje, Cap Lazare genaamd. Ruud en Willy gaan ook mee. Er gaat maar 1 busje van het hele schip heen en dat zijn 15 mensen in totaal. We moeten ons al om kwart voor 8 melden. Bijna alle excursies gaan zo vroeg weg.
Het is een leuke rit er naar toe van het noordoosten naar het zuidwesten over de oostelijke route en we doen er meer dan 1 uur over. Het is een 2-baansweg en we moeten een paar bergen over, erg bochtig allemaal. Het land is heel groen, want in deze tijd, onze winter, regent het veel. In onze zomer staat er heel veel wind, dat vinden de bewoners een fijner seizoen, want een stuk koeler. Je kan alleen niet in de zee zwemmen vanwege de gevaarlijke hoge golven.
De Seychellen bestaan uit meer dan 110 eilanden, maar er zijn er maar 3 bewoond. Mahé is met 90.000 het grootste, dan volgt Praslin met 7000 en La Digue met 3000 inwoners. Meer telt de hele Seychellen niet. De economie is op 4 pijlers gebaseerd, toerisme, visvangst, kunstnijverheid en landbouw. Mahé is een granieten eiland en je ziet dan ook overal grote rotsblokken liggen. In het wild groeien bananen- en mangobomen. Onze begeleidster koopt die vruchten dan ook nooit, die kan je zo plukken. De grond is niet geschikt voor alle planten, uien en aardappelen bijvoorbeeld groeien er bijna niet. Die moeten dus ingevoerd worden. De economie gaat zo te zien goed, er wordt overal gebouwd en je ziet ook veel nieuwe huizen staan en niet de minste. Grote hotelketens hebben hier ook een resort, zoals Four Seasons en Kempinsky, naast Hilton etc uiteraard.
Er worden 3 talen gesproken, namelijk Frans, Engels en Creools, dat is de spreektaal van de bevolking. Het is de taal die door de slaven uit Afrika en India hier naar toe gehaald zijn door de Fransen na 1760 toen die het eiland bezet hadden. Zij hadden het onbewoonde eiland als 3e europees land ontdekt en in beslag genomen en daarna bevolkt. Als 1e kwam Vasco da Gama hier in 1502, vond hier niemand en voer door naar Kaap de Goede Hoop. Daarna kwam er een Engelse piraat die hier ook niet wou blijven en de derde, kapitein Lazare, een Fransman landde hier in 1742, adviseerde zijn regering over dit onbewoonde eiland. De rest is geschiedenis. De slaven moesten wel de taal van de heersers leren en dat ging op gehoor, wat nooit zuiver kon uiteraard. En het geschrevene is fonetisch, een klein voorbeeld : een framboos is in het Frans : Une framboise en in het creools frambwaz, dus letterlijk geschreven zoals je het uitspreekt.
We hoorden vanmiddag van Jo-Ann en Minne, die met een taxi naar een ander strand gegaan zijn et ook faciliteiten en een restaurant dat het eten en drinken erg duur zijn. Een kop koffie 7 euro bijvoorbeeld. Het strand bij Beau Vallon, ook een vakantiegebied was door de hoge golven helemaal weggeslagen, daar kon men dus het water niet in.
Nadat de Fransen het gebied aan de Britten hebben overgedaan, spreekt met hier ook Engels en rijdt men dus links. Onze excursie was geweldig, het water fantastisch en de zon heet. We zijn dan ook allebei verbrand, Jan wat meer dan ik. Ik had al meteen een bed in de schaduw te pakken, heb maar heel even in de hete zon gelegen en verbrandde alleen in het water, mijn schouders dus het meest.
Eenmaal terug om half 4 hebben we eerst gedoucht om het laatste zand af te spoelen. Daarna was het weer tijd voor thee/koffie.
De show werd dit keer door een Spaanse zangeres verzorgd, Maria Llenas. Ze zong heel leuk, we hadden haar al eerder gezien.
Na de koffie met Renata en Albino zijn Jan en ik nog naar de Grand Bar teruggegaan. (Zij vertelden dat er vanmorgen vroeg een dood persoon van boord is gebracht, iemand van 67 jaar.)De klok is weer een uur terug gezet, dus het kon makkelijk. Het animatieteam had een leuk spel voor de hele zaal.Die werd in 2-en gedeeld en moest op een vraag 10 antwoorden verzinnen die het algemene publiek ooit gegeven zou hebben. Altijd hilariteit bij de vraag :”Waar hebben koppels wel eens seks (gehad)?”.
Hierna hielden wij het ook voor gezien, de zaal was bijna leeg, na een heel lange, vermoeiende dag wel begrijpelijk.
Morgen hebben we een zeedag, kunnen we weer uitrusten.

Week 6

10-2-2023 Op zee

Deze zeedag hebben we echt nodig om een aantal zaken te regelen, namelijk het blog van vorige week afmaken, de was verzamelen en daarvan de administratie te doen en vanmiddag weer gaan bridgen. “Mister big moustache” werd gemist.
Morgen komen we op een eiland ten noorden van Madagaskar aan, Nose By genaamd. Gisteravond kregen we een beetje de schrik dat ook dit bezoek aan Madagaskar voor de 4e keer niet door zou gaan. Op het laatste moment vraagt de regering namelijk om bewijs van elke passagier van een inenting van de gele koorts. Dat moeten we dan morgen kunnen laten zien. Weer een operatie van de receptie er bij om die gegevens te verzamelen. Wij hebben ons gele vaccinatieboekje bij ons en daar staat dit vaccin in. Dat hebben we moeten hebben in 2009 bij de cruise rond Zuid-Amerika en op de Amazone. Wij weten niet beter of die is maximaal 10 jaar geldig. Toch gaat Jan met onze boekjes naar dek 10, waar 6 receptionistes klaar staan. En wat blijkt, dit vaccin is levenslang geldig, dus niks aan de hand. Ook voor Ruud en Willy is dit het geval en er valt met name voor Ruud weer een hele last van hem af. Zo om ons heen kijkend bij het ontbijt zien we overal gele boekjes tevoorschijn komen. Blijkbaar is er geen probleem. Een Fransman, die wel gevaccineerd is, beweert dat men boven de 70 jaar niet nog een keer ingeënt hoeft te worden. Probleem meteen opgelost.
Madagaskar is een heel groot eiland, na Groenland, Nieuw-Guinea en Borneo het 4e grootste eiland van de wereld, 2x zo groot als Italië met 28 miljoen inwoners. De hoofdstad heet Tamatave en ligt op het hoofdeiland.
De show is een Magic Show. De mentalist Brendon Peel gaat ons verrassen met illusies en mind magic. Ik ben benieuwd. Dit even tussendoor voor ik het vergeet als ik weer verder ga met tikken. Jan gaat nu eerst week 5 van foto’s voorzien en proberen op de site te zetten. Daarna ga ik weer verder met informatie over het rode eiland, rood van de ijzererts. Heeft niets met politiek te maken.
Als enige van ons ben ik naar de goochelaar gegaan. De presentatie was niet geweldig, maar sommige kunstjes waren wel bijzonder en onbegrijpelijk voor mij.
Maar goed, nu over Madagaskar. Het ligt al 90 miljoen jaar geïsoleerd ten oosten van Afrika. Het huist 5% van het dieren- en plantenrijk van de hele wereld, waarvan 80% alleen hier voorkomt. Het beste voorbeeld van deze unieke situatie is het bestaan van de lemuren, meer dan 250 soorten kikkers, een veelheid aan soorten kameleons en typische apenbroodbomen, de boababs die wel 100 jaar kunnen bloeien. Mens en dier haalt zijn nodige vocht uit de stam van deze boom. Ook leeft er een apart soort koe, een namelijk die een bult op zijn rug heeft, net als de dromedaris, om er vet in op te slaan voor slechtere tijden. Het heet de zeeboe.
Er woont een van oorsprong gemengde bevolking. Een deel komt uit het verre oosten, uit Maleisisch Polynesië en spreekt dan ook een soort van Maleis. Het andere deel komt oorspronkelijk uit Afrika en heeft dus Afrikaanse gewoontes en spraak. Er is heel lang geen inmenging van buitenaf geweest. Piraten die dachten hier hun vrijstaat te kunnen vestigen, werden allemaal om zeep geholpen. Er zijn 18 volksstammen en de ene was meer succesvol in het overheersen dan de andere. Er waren meerdere keren vrouwen als koningin aan het hoofd. Eentje, Antavaratra, van de stam Betsimsaraka, trouwde er in de 17e eeuw met een Engelse piraat, Thomas White. Hun zoon werd de eerste koning van die stam in 1654. Een van de stammen wist de oostkust te veroveren en stichtte daar de hoofdstad Tamatave.
De 1e koning der Merinastam, Ariananmepoinimerina, regeerde eind 18e, begin 19e (1787-1810) eeuw en heeft zijn land geopend voor economische groei. Zijn zoon Ramada die regeerde van 1810 tot 1828 was koning over heel Madagaskar. Hij had in 1817 de stam Betsimasaraka aan de oostkust onderworpen met de hoofdstad Tamatave dus. Verder is de rest van de oostkust nooit onderworpen en was een uitstekende verstopplek voor piraten, voor zover de daar door niemand ontdekt werden.
Verder in de 19e eeuw kwam er een koningin, Ramavalona, aan het bewind door het vergiftigen van haar man. Haar zoon wilde dit kunstje later herhalen, maar kreeg de kans niet. Hij moest wachten tot ze dood ging. Hij werd in 1867 vermoord, hij had een taboe, was bezeten van iets, voor zover ik het begrepen heb. In 1869 bekeerde de koningin Ramalona I zich tot het christendom. Nu is 50% van de bevolking christelijk en de rest animatisch van geloof. De laatste koningin, Ranalona III, regeerde tot 1897. In dat jaar zette de Franse regering het protectoraat , van 1882 tot 1897, om in een koloniaal bewind, van 1897 tot 1958 en was de koningin niet meer nodig. Ze leefde nog tot 1917. Vanaf 1960 was Madagaskar een onafhankelijke republiek, onder Russisch socialisme beïnvloeding gekomen, dus socialistisch geworden. Vanaf 1958 tot 1960 was het wel onafhankelijk, maar nog binnen de Communauté Française geboren en daarna helemaal los van Frankrijk.
In 1942 bezette het Britse leger Madagaskar, omdat de Franse regering Vichy collaboreerde met de Duitsers. Maar de Franse cultuur bleef bestaan. De regering kwam onder het bewind van de generaal van Vrij Frankrijk Paul Legentilhomme. Soldaten van Madagaskar trouwens dienden wel in het Franse leger en kwamen zo met moderne ideeën over een onafhankelijke staat in contact. En net als overal na de 2e WO zijn de koloniën zo successievelijk verdwenen.
Het Malagasy is de 1e taal van de bevolking, maar door de Franse overheersing, spreekt iedereen ook Frans, mits naar school geweest.
Ecotourisme, agricultuur, stijgende investeringen in onderwijs, gezondheid en privézaken zijn de pijlers van de economie. De winst van deze investeringen zou ten goede moeten komen aan de hele bevolking, maar dat doet het niet. Ook de winst van de olie die hier in 2005 gevonden is, komt in de zakken van bepaalde groepen. Hierdoor wordt het leven duurder en het verschil tussen de bovenlaag en de rest van de zeer arme bevolking steeds groter.
Vanaf de onafhankelijkheid kwam de regering al snel in handen van Didier Ratsiraka, die de regering meteen omvormde naar Russisch voorbeeld, knevelde de vrije pers en was hoofd van de nog enige, geldige politieke partij. Dit systeem houdt het nooit ergens lang vol en ook hier in de 80er jaren was er een ernstige economische crisis en moest het systeem op de schop. IN 1993 kwamen er voor het eerst vrije verkiezingen. Op dit moment is er sinds 2009 Andry Rajoelina aan het bewind, na een staatsgreep. President Ravalomanana trad af. Hoe de politieke en economische situatie nu is, weet ik niet. Wel dat het land nog steeds een van de armste landen van de wereld is.

11-2-2023 Nosy Be

We komen om half tien aan en moeten dan al meteen verzamelen in de disco voor onze 9 uur durende excursie naar Cocobeach. We gaan in 5 groepen in kleine, plaatselijke motorbootjes. Op de onze kunnen 20 mensen. We krijgen allemaal een zwemvest om en zitten verder verdeeld in 5 groepjes op de open boot. Met 300 pk gaan we er van door. Het blijkt dat we zeker 1 uur moeten varen voor we een klein eilandje bereiken waar we even aan land gaan om de lemuren te bekijken. Dat was erg leuk, het zijn grappige beesten. Ze lijken wel op kleine apen, maar zijn het niet. Ze hebben een matriarchale structuur, de vrouwtjes leiden de groepen, krijgen ook als eerste het eten en daarna pas de mannetjes. Dit in tegenstelling tot de apen, waar Bokito de baas is in zijn harem.
Na dit korte bezoek steken we over naar het zeer lange, ongerepte strand. De stoelen en parasols staan al klaar. Ook is er een restaurant, een bar en een wc en een zoetwaterzwembad. Verder is er helemaal niets. Je kan er eventueel paardrijden, er waren er 2 toen we aan kwamen. Maar gezien de gemiddelde leeftijd van onze groep waren die ook al gauw verdwenen. Jan had als eerste uit de boot 2 ligbedden met parasol te pakken. Meteen gingen we het water in, wat een verrukkelijke verrassing was. Je kon heel ver lopen en het water was erg warm. Hier hebben we het wel een half uur in uit gehouden. Voor de lunch, tegen 1 uur, die uitstekend was met veel vers gegrilde vissen, zijn we nog een keer gegaan en na de lunch uiteraard nog een 3e keer. Om 4 uur voeren we in 1 uur terug naar het schip. We zagen om ons heen buien hangen. We hadden wel poncho’s bij ons, maar door het opspattende water tijdens de terugvaart waren die al mosterd na de maaltijd. In korte tijd waren we behoorlijk nat geworden. Maar eenmaal bij de Deliziosa aangekomen, werden we geweigerd om af te meren en moest de motorboot koers maken naar de haven. Vandaar werden we met tenders naar het schip gevoerd. Het overstappen was zo beter gegarandeerd. We hadden een topdag, ondanks dat het misschien wel wat te veel gevraagd is om met een groep bejaarden zulke vaartochten te maken, full speed terug over de golven met witte koppen.
Het gold voor alle excursies die terugkwamen. Inmiddels was het begonnen te stortregenen en heb ik toch de poncho’s tevoorschijn gehaald. Je koelt dan niet zo af door de natte kleding. Sommige mensen bleven in hun badkleding lopen, kan ook, het was er warm genoeg voor. Maar andere mensen haalden ook een regenjas tevoorschijn of een paraplu. Dit was toch ook wel weer een aparte ervaring: een heel lange rij te wachten op de tenders die af- en aanvoeren en overal schuilende passagiers. Eenmaal in de hut zijn we uiteraard meteen onder de warme douche gestapt, natte kleding op het balkon opgehangen en aan de whisky en rosé gegaan. Ruud appte dat zij liever naar het buffet gaan voor het diner. Dat is bij uitzondering open van half 7 tot 8 uur. Dat doen wij dan ook maar, is wel zo makkelijk.
Ruud en Willy hadden een andere excursie. Zij zijn met een mooie tuktuk voor 2 personen over de enige weg over het eiland Nosy Be gereden. Die weg zat vol gaten en het was dan ook slalommen en hobbelen geblazen. Er reden wel 150 Tuktuks weg, voor alle talen apart opgesteld. Na 1 uur waren ze op hun bestemming aangekomen, een of ander strandje. Ze wisten niet hoelang ze er mochten blijven en wat ze er verder konden zien of verwachten. Kortom geen enkele verdere informatie was er beschikbaar. Ze hebben er wat rondgelopen tussen de zeer armoedige behuizing, waar het rondom behoorlijk vuil was. Ze zagen wel een kamer te huur voor 5 dollar per dag. Meteen waar ze even neerstreken, kwamen er hordes verkoopsters met hun handel naar ze toe en om ze heen staan. Hier werden ze, logisch, narrig van. Maar verder hebben ze heel wat meer van het land gezien dan wij. Na weer een uur terug hobbelen, India was er niks bij, zijn ze meteen, nog droog, weer naar het schip gegaan. Toch weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen.
Renata en Albino hadden weer een andere excursie, namelijk een vaartocht naar 2 verschillende eilanden. Op de ene hebben ze grote kameleons gezien, prachtige beesten. En ze hebben er in een dorpje rondgelopen. Renata had euromunten bij zich en die deelde ze uit. In een mum van tijd had ze veel kinderen om zich heen verzameld. Heel schattige kinderen en ook schoon zo te zien op de foto’s. Albino had zich omringd met kleine kinderen op een muurtje, erg leuk om te zien. En op een andere foto stonden 2 kleine meisjes met roze jurkjes aan, zo lief allemaal. Renata en Albino waren zeer tevreden over hun excursie.
Met Renata en Albino heb ik alleen een bakkie gedaan. Jan begon weer te hoesten en dook na het diner zijn bed weer in, heel verstandig van hem. Om half 11 begon nog The Voice of the Sea, waar Jo Ann aan mee doet. Die moeten we aanmoedigen natuurlijk. Haar man Minne zit vooraan en ik ga er bij zitten. Ruud en Willy komen ook, maar willen graag midden in de zaal zitten. En Jo Ann wint ook dit keer The Voice, met 72% van de stemmen in de zaal. Gefeliciteerd Jo Ann.
Zo zit deze dag er ook weer op.

12-2-2023 Op zee

Gelukkig hebben we een zeedag om bij te komen van gisteren. Ik zit nu om 12 uur met een bakkie koffie in de Grand Bar dit verslag te tikken en kom dus tot hier. Vanmorgen heb ik na het ontbijt een poosje de artikelen van de NRC gelezen, inclusief de column van Joup van het Hek, altijd scherp en actueel. Jan is met mijn blog van week 5 bezig om de foto’s er in te zetten en dan op de site te plaatsen. Dat is altijd een hele klus. Maar dat gaat hem altijd lukken. Het internet is heel traag, voor zover hij dat nodig heeft dan natuurlijk. Het downloaden van de hele NRC van zaterdag is niet te doen. Ik neem genoegen met de hoofdartikelen die er wel meteen verschijnen.
Er zijn inmiddels al 28.000 doden bij de aardbeving in Zuid Turkije en Noord Syrië te betreuren en dat aantal zal zeker nog enorm oplopen gezien de vele ingestorte gebouwen.
Nu gaan we zo lunchen. Even geen bridge, vanwege het gesnotter van Jan. Dat is niet te doen voor de tegenstanders. Na Mauritius over 4 dagen zijn we weer van de partij. Dan hebben we 3 zeedagen achter elkaar voor we in Durban aankomen.
Ik zeg dat ik met mijn blog helemaal bij ben en Jan meldt dat week 5 op de website staat. Wat zijn we toch goed bezig.
Na een paar dagen met excursies ga ik nu, dinsdag de 14e, verder met de blog. Even terughalen wat ik op zondagmiddag nog gedaan heb, terwijl Jan een uiltje knapte. Ik denk, een beetje op het balkon zitten lezen, thee gedronken met Ruud en Willy, weer verder in mijn boek over de geschiedenis van Oekraïne verder gelezen. Dat is nog steeds niet uit, want het leest niet zo vlot weg en het is al helemaal niet spannend, al die gevechten, machtswisselingen tijdens en na de 1e WO in Midden Europa. Het is gewoon niet te bevatten hoe die mensen daar steeds maar weer over de kling gejaagd werden, door regeringen, politieke partijen, revolutionairen, boerenopstanden en wat er nog meer aan revoltes te verzinnen is. Ik ben nu bij het systematisch uithongeren van de Oekraieners door hun graanleveranties voor Rusland af te dwingen door Josef Stalin. Deze holodomor wordt nog steeds in november herdacht. Stalin had de verkoopinkomsten nodig om de socialistische heilstaat in het hoofdland Rusland te kunnen realiseren. Ik ga verder niet in op wat het gebrek aan graan, zelfs het zaaigoed werd op den duur opgegeten, deed met de bevolking. Daarnaast werd ook de totale middenklasse beschuldigd van verraad aan de revolutie of aan burgerlijkheid of wat dan ook. En dientengevolge vermoord of verbannen naar Siberië. Daarnaast moesten ook steeds bij een economische tegenslag de Joden het ontgelden. Echt, elke keer leg ik dit boek maar weer even weg. Wat er nu aan de gang is in de Oekraïne, is feitelijk een herhaling van wat er al vanaf de 17e eeuw gebeurd is, namelijk het bezetten ervan, eerst door Poolse grootgrondbezitters en daarna door Moskou voor het graan, de industrie en de toegang naar de Zwarte Zee. Het zal ongetwijfeld bij de Oekraïners in hun geheugen zitten dat het ze nu weer moeten overkomen. Maar dit keer worden ze geholpen door de rest van de westerse wereld en dat is nieuw. Bovendien is er nu een duidelijke natiestaat me een behoorlijk homogene Oekraïense bevolking met eigen taal en cultuur.
Voor het diner ga ik met Ruud en Willy naar een erg leuke show, Hair Spray genaamd, met zangers en dansers. Dan nemen we plaats in de Grand Bar voor een drankje en een dansje voor we aan tafel gaan. Zo verlopen alle avonden, zoals iedereen inmiddels al heeft kunnen lezen. En na nog een praatje en een koppie met Renata en Albino is deze dag ook weer voorbij.
Morgen gaan we op excursie naar een palmenplantage op Madagaskar. We moeten al vroeg op, dus op tijd naar de hut.

13-2-2023 Tamatave

Al om half 8 moeten we ons in het theater melden voor onze excursie. De stop hier in Madagaskar heet Tamatave, de hoofdstad, maar die ligt in het binnenland. De havenplaats heet Toamasine en is in heel Madagaskar de enige havenplaats. Hier komen alle containers en de rest van de goederen van overzee aan. Het is een uitgebreid gebied, ruimte zat.
We gaan naar een palmentuin waar ook palmolie gemaakt wordt in een fabriek zoals het er staat. Vanwege de tuin doe ik mijn dichte schoenen aan en een lange broek en t-shirt met lange mouwen. Er zijn, zo is er gezegd, nog al wat muggen. Ook Deet hebben we bij ons. We zijn op alles voorbereid.
Dan gaat het avontuur beginnen. Buiten de poort staan er talloze kleine busjes. Die zijn bij particulieren opgetrommeld. Dat is ook het geval met de jeeps waar Ruud en Willy hun toer mee gaan maken. Er gaan 6 busjes met totaal 60 mensen met onze excursie mee. Wij hebben de Duitse toer en zitten dus met louter Duitsers in het busje van maximaal 10 personen. We hebben een heel leuke jonge gids, Felix genaamd. Voor deze dag waren er talloze gidsen nodig en begrijpelijk zijn er dan ook bij die het Duits niet beheersen, zo ook onze gids. Daar werd door medepassagiers bezwaar tegen gemaakt, maar de arme jongen kon niet anders. Gelukkig was er nog een vrouw en ik bereid om af en toe te vertalen. Felix draaide zich elk ogenblik van de voorbank om en kwam boven de rugleuning uit om ons van alles in zijn beste Engels te vertellen.
We reden eerst door de stad met talloze tuktuks en riksja’s op de weg. Dat is het openbaar vervoer. Veel jonge mannen hebben een riksja om wat geld te verdienen om verdere studie te kunnen bekostigen. Het schoolsysteem is net als in Frankrijk. Er zijn openbare en privéscholen met een groot verschil in kwaliteit, maar ook in kosten. Onze gids had vandaag geluk, hij had werk voor 1 dag. Hij was 22 jaar, zijn ouders, moeder kapster en vader politieagent, wonen 100 km het binnenland in en hij woont alleen in deze stad voor een opleiding in toerisme zoals hij zei. Van Jan kreeg hij 10 dollar fooi, dik verdiend. Van de andere mensen kreeg hij 1 dollar fooi, echt minimaal. Maar goed, als je weet dat de gids van Renata en Albino een 35 jarige advocaat was die Italiaans sprak en met zijn werk 50 euro per maand verdient, dan kun je nagaan dat onze gids spekkoper was vandaag.
Eenmaal buiten de behuizing, we reden op de Route National 2, volgens een nog Frans kmpaaltje, zagen we alleen maar houten huisjes en stalletjes waar van alles te koop werd aangeboden zoals fruit, kleding, nieuw gemaakte krukjes enz. Heel erg armoedig allemaal. Toch zag het er langs de weg schoon uit, netjes aangeveegd en geen plastic te bekennen zoals in India. Ook de kinderen die we later uit school zagen komen, zagen er in hun uniformen heel netjes uit, rugzakjes op, ook de kleutertjes al. Aan de hand van moeder of vader of met 4 of 5 in een riksja of tuktuk gepropt zag het er goed doorvoed en schoon en netjes uit.
Energie armoede, zoals bij ons, komt hier niet voor, want er is geen energie. Alleen gebrek aan hout of houtskool (5 euro voor een heel grote zak) kan voor energie armoede zorgen. Trouwens, covid kwam hier ook niet voor. Dat had meerdere redenen, de meeste mensen worden niet ouder dan 50 jaar, iedereen leeft en woont buiten en er komen heel weinig buitenlanders en zeker geen Chinezen. Bovendien wees de gids in de palmentuin een boom aan waarvan het blad geneeskrachtige werking werd toegeschreven (koken en de dampen inademen).
Eenmaal, na 1 uur rijden over de hoofdweg die naar Tamatave leidt, gaan we uit de busjes en lopen naar de rivier. Hier liggen 2 vletten klaar die ons naar de overkant brengen. Het in-en uitstappen is voor een aantal nogal een uitdaging. Maar met een opstapje van een colakratje en een trappetje lukt het iedereen om binnenboord te komen. Eenmaal in de palmentuin krijgen we de 2 ovens en ketels te zien waar patchouliblad gestookt wordt voor de parfumindustrie. Er lag ook veel blad te drogen en verderop waren er 3 vrouwen bezig om het blad te oogsten, takketjes werden afgesneden. We kregen van onze gids een mooie rondwandeling door de hele tuin waarbij hij allerlei bomen en planten aanwees. Zoals peperboom, kaneel, koffie, broodfruit, kruidnagel, citroengras, bananen, jackfruit, vanille, kardemom, lychees, suikerriet, ananas en dan de palmen zelf natuurlijk.
Een Fransman had hier eerst de suikerplantage die hier was opgekocht, die 100 km verderop verplaatst en hier deze palmentuin begonnen voor de cosmetische doeleinden, zeep en pommades maken. En de patchouli gebruiken als basis voor parfum.
De wandeling duurde meer dan 1 uur en was toch wel leerzaam. Je moet zo’n tuin, al lijkt het een wildernis, toch onderhouden. Halverwege stond er een wchuisje met een poepdoos er in. De foto’s ervan laten zien hoe dat er uit ziet en ook de kraan ernaast. Maar alles schoon en netjes, dat wel. Aan het eind, voor we de boot weer terug namen, stond er op een grote tafel heel veel fruit, ananas, papaya, banaantjes en mango, zoveel als je wilde kon je ervan eten.
Daarna namen we de boot weer naar de overkant om vervolgens het busje terug naar het schip te nemen. Onderweg zagen we trouwens nog rijstvelden. Rijst wordt er 3x per dag gegeten, het hoofdmenu dus. Er is niet genoeg en wordt vanuit India ingevoerd.
Eenmaal in de stad terug werden we bij de Bazare Be, de Grand Bazar, afgezet, net als alle andere excursies. Het hele schip binnen de overdekte markt met de nauwe laantjes is gekkenwerk. We moesten ook nog bij onze gids blijven, wat wel lukte. Wij wilden vanille kopen en Felix bracht ons bij een kraam voor goede kwaliteit. Ook kocht Jan er 3 zakjes verse peperbolletjes. We kregen er een grote pijp kaneel gratis bij. Buiten bij het busje stonden er overal bedelende vrouwen en kinderen. Dat komt hier uiteraard zeker ook voor, want er is van overheidswege totaal geen opvang of hulp te verwachten. Wel is er corruptie, want de paar grote stenen villa’s zijn van havenmedewerkers die daar wat extra’s bijverdienen om het zo maar te zeggen.
Om half 1 zijn we weer aan boord, toch ook wel weer blij dat we weer terug zijn.
We gaan meteen lunchen. We zien daar ook Ruud en Willy terug. Die hebben een jeeptocht gemaakt naar een dorpje in het binnenland. Er reed een heel konvooi van privéjeeps achter elkaar aan over zandwegen vol kuilen. Ruud stootte zelfs zijn hoofd tegen het dak van de jeep. Zij kwamen in een dorpje aan waar ze in een huisje binnen mochten kijken. Dat zag er opgeruimd en netjes uit voor zover er spullen in stonden. Er is geen licht en al helemaal geen gas als voorziening. Koken gebeurt op (houts)koolvuurtjes buiten en verlichting is er alleen van de maan. Er is geen sprake van energietransitie hier.
Om 14 uur varen we weg naar de volgende bestemming : La Réunion, een Frans departement midden in de Indische Oceaan waar we morgen om 13.00 uur aan komen. De klok gaat weer een uur vooruit vannacht. In de middag doen we niet veel, Jan gaat tukken en ik ga mijn krant lezen. Daarna drink ik thee en ga dan op het balkon zitten luieren.
De show is geweldig, de origine van jazz. Ik ga er alleen heen, niemand wil mee. Maar ze hadden ongelijk, want het begon met een negrospiritual en eindigde met “When the Saints go marching in” en alle genres die er tussenin liggen, boogiewoogie, ragtime, swing. Ik vond het een van de betere shows dus.
In de Grand Bar verzameld drinken we met ons vieren wat voor we aan tafel gaan. Ruud en Willy doen een foxtrotje, altijd leuk en wij een langzamer nummer op de dansvloer.
Na het diner wisselen we ervaringen uit met Renata en Albino. Ook zij hebben hun ogen uitgekeken naar de ontzettende armoe die ze gezien hebben. Toch vonden ook zij dat het er schoon en netjes uitzag, geen plastic langs de weg of zo. Dat is in India en ook in Indonesië wel anders. Daar wordt helemaal niets opgeruimd van alle afval dat je er overal ziet liggen. De foto’s van ons allemaal spreken boekdelen. Bij de Bazare Bé ondervond ook Albino het gebedel van vrouwen en kinderen, dat is dan weer niet leuk.

14-2-2023 St. Denis

Nu we pas om 1 uur aankomen, hoeven we ons niet te haasten. We ontbijten gewoon op ons gemak om 9 uur. Niet te veel, want al om half 1 moeten we wel iets eten. Om kwart over 1 gaan we ons melden in het theater voor de transfer naar Saint Dénis, de hoofdstad van het eiland. Hier hebben we de hele middag de tijd om de stad te verkennen. In de bus krijgen we een plattegrond zodat we weten waar we heen kunnen gaan. Er zijn een paar bezienswaardigheden te bekijken. Wij lopen de Rue de Paris uit naar de Grand Marché. In de oude markthal vinden we allelei handwerks artikelen. Wel mooie spullen, maar we kopen niets. Hier kan je ook vanille uit Madagaskar kopen voor 3x de prijs die we er daar voor betaald hebben. Dat doet dan weer goed. Hier kost de vanille 8 euro voor 25 gram. Dat zegt de gemiddelde lezer natuurlijk niets, maar 3 stokjes in een kokertje kosten dan al gauw 10 euro. Dat is de prijs die je overal in souvenirswinkels vindt. Dat heeft Renata ook betaald op Nosy Bé.
Dan gaan Ruud en Willy nog verder op onderzoek uit, naar de koloniale huizen verderop in de wijk. Wij lopen langzaam terug, via de voetgangerszone en onderweg stoppend voor een lekker ijsje. Er zijn ontzettend veel kledingwinkels. Het is heerlijk lopen hier, het lijkt een beetje op Zuid-Frankrijk. Een beetje aan het eind van de voetgangersstraat, na de moskee, gaan we linksaf en zien meteen op de hoek de winkel Tati, die alles verkoopt. Wij hebben nieuwe zakdoekjes nodig en ook shampoo en zonnebrandcrème. Dat verkopen ze hier en dus slaan we onze slag. Dan zie ik onderweg een ontzettend leuk kinderkledingwinkeltje. Hier moet ik naar binnen om wat voor de kleinzoon van Renata te kopen. De kleding is van puur katoen en hier op dit eiland gemaakt. Exclusiever kan het niet en ik slaag dan ook erg leuk : een blauwwit gestreept rompertje, een rood kort broekje en een blauw hoedje er bij. Het was een schot in de roos. Het is trouwens de 1e winkel van de hele reis tot nu toe waar je iets leuks voor de kleine kan kopen. Renata kijkt al 5 weken overal, maar vindt tot nu toe nog niets van haar gading. IK denk zelf dat ze het beste in Italië kan slagen voor wat de kwaliteit betreft, maar ze wil natuurlijk iets van de reis meenemen voor haar kleinzoon. Misschien in Zuid-Afrika, als ze niet weer de hele dag een excursie heeft.
Maar o.k. , wij hebben wat voor de kleine Stefani. Dan lopen we verder naar de kust en strijken neer op het terras van Paul, de bekende koffie- en gebakszaak, op het plein waar de bus terug staat. Hier zitten we met een watertje en een colaatje te wachten tot het tijd is. Na een kwartiertje komen Ruud en Willy ook zitten voor een kop koffie met wat er bij. Dan is het tijd om de bus in te gaan. We hebben de laatste bus terug. Op de nipper heeft Ruud nog de 10 kanonnen kunnen fotograferen die op de zee gericht staan en ook het monument ter ere van generaal Charles de Gaulle. Dan gaan we terug. De weg loopt over een gloednieuwe weg, die als brug voor een groot deel in zee gebouwd is, heel mooi vinden we. Het geeft trouwens ook meteen uitzicht op de bergen langs de kust als we langs rijden.
We zijn pas om tien over 6 terug. Aangezien het schip pas om 8 uur vertrekt, is het buffet ook open van half 7 tot 8 uur. Ruud en Willy maken daar gebruik van en gaan naar de 2e show, om 9 uur. Wij doen dat niet, willen gewoon aan tafel in het restaurant gaan eten. Jan wil niet mee naar de show, die een folkloreshow van de dans-en zanggroep uit Mauritius is. Dan ga ik alleen. Altijd leuk om zoiets te zien. Het was voor een buitenstaander, zoals ik, moeilijk de verschillende dansen te onderscheiden, maar de jonge vrouwen deden het wel erg leuk.
Tijdens het diner, vanwege Valentijn, kregen alle dames 1 roos, allemaal een glaasje prosecco van de kapitein en een toetje in de vorm van een rood hart. Ook stond er buiten de eetzaal een enorm hart van taart met rood marsepein (of zuikergoed) opgesteld met een fotograaf er bij. We hebben er 2 foto’s laten maken en die heeft Jan toch maar weer gekocht. Happy Valentine dan maar.
Renata en Albino waren niet weggeweest, maar hadden zich laten masseren en het verder rustig aan gedaan. Zij gaan eigenlijk nooit naar een show meer, geloof ik.

15-2-2023 Port Louis

En meteen hebben we al de volgend haven te pakken, Port Louis op Mauritius. Ruud en Wiily moeten al om 8 uur paraat zijn voor een lange excursie van 8,5 uur. Wij zijn hier al vaker geweest, hebben er al meerdere excursies gedaan en willen met het shuttlebusje van het winkelcentrum de stad in.
Helaas voor ons liggen we ten eerste niet aan de mooie terminal, die zien we aan de overkant liggen. Ten 2e is er helemaal geen shuttlebusje te bekennen. Dat betekent dat we het hele haventerrein af moeten lopen in de hitte of een taxi moeten nemen naar het centrum toe. En wat willen we daar doen? Een beetje rondkijken, we kennen het al, ook het mooie museum daar hebben we al gezien. Jan is nog lang niet in orde en we besluiten dan ook om helemaal nergens heen te gaan. Ik ga mijn badpak aan trekken en het zwembad en de whirlpool in te gaan. Dan is het daarna al weer 12 uur.Jan trekt zich terug op het balkon en vermaakt zich met wat er allemaal op de kade afspeelt. Tegen enen komt hij voor een biertje en wat spaghetti (zijn favoriete maaltijd) naar dek 9, waar ik lig bij het zwembad. Daarna vertrekt hij weer richting hut en ik vermaak me met de krant op mijn mobiel tot wel half 4. Dan wordt het tijd om het nog steeds natte badpak uit te doen en een bakkie thee te gaan halen. Spannender wordt onze dag niet vandaag. We zien om vlak voor 6 uur de 3 laatste bussen aankomen. Die passagiers worden door de hotelmanager zelf gauw de gangway opgestuurd, want we zouden al om precies 6 uur moeten wegvaren.
In de baai liggen 4 groepen van 10 Koreaanse vissersboten, die hier op tonijn komen vissen. Albino vertelde dat op La Réunion de Koreanen een concessie voor 30 jaar hebben om de kobaltmijnen te exploiteren, heel belangrijk voor de chipsindustrie. De Koreanen hebben hier de Chinezen er uit gewerkt.
Deze keer gaat Jan wel mee naar de show, Mythen en Legendes, ook Ruud en Willy zijn van de partij. Het is een show van de cast met 2 zangers er bij. Die kunnen op zich wel goed zingen, alleen zien ze vanavond kans om elk liedje in geschreeuw te laten eindigen. Daar vinden wij niets aan. Zelfs “Imagine” wordt er door verkracht, erg jammer. Het applaus was dan ook matig.
Eten en nazit waren weer als vanouds. Om half 11 was ik nog alleen over, iedereen was al naar de hut. Dan maar alleen nog een beetje door het schip gelopen, eerst naar de Grand Bar voor het spelletje met het animatieteam en daarna ben ik bij het klassieke trio gaan zitten tot half 12. Dan is het genoeg geweest. Na nog een laatste spelletje op het balkon is deze dag ook weer voorbij. Jan sliep al en heeft niet meer gehoord dat ik binnenkwam.

16-2-2023 Op zee

We krijgen nu 3 zeedagen voor we in Durban in Zuid-Afrika aankomen. Vinden wij geen probleem om deze dagen door te komen. Jan gaat om 10 uur het mobieltje van Renata ontvangen. Hij haalt er de foto’s af die ze vanaf de Seychellen genomen heeft en zet die op een schijfje. Ik ga verder met dit verslag en dan zien we nog wel of we vanmiddag gaan bridgen. Dat hangt van Jan zijn hoestbuien af. Morgen laat ik weten, met het afmaken van deze week of we ook gegaan zijn. Nu is het bij twaalven. We gaan zo de spullen naar de hut brengen. Jan wacht trouwens nog op zijn biertje dat hij besteld heeft.
Deze 1e zeedag gaan we nog niet bridgen, Jan doet een tukkie en ik heb mijn e-reader opgeladen om een leuk boek te gaan lezen in plaats van het zeer deprimerende boek over de geschiedenis van de Oekraïne. En dan moest de oorlog nog beginnen, waarvan het verloop net zo goed in de 18e, 19e of 20ste eeuw plaats had kunnen vinden. Niets nieuws onder de zon.
Ik zit de hele middag in het Lido in mijn boek, een detective, en dat is met theetijd uit. Heerlijk. Daarna gaan we op ons balkon zitten een drankje nuttigen. We willen niet naar de show, dat is een soort van circus door 1 man uitgevoerd. Hier voelen we niets voor en verder doen we het gewoonlijke riedeltje. Met uitzondering dan van de late avond. Vanavond was de dresscode piraat. En op dek 9 bij het zwembad is er dan een piratenfeest gepland. Met Renata samen ga ik er heen. De mannen willen niet mee en verdwijnen naar de hut. Het is een leuk feest met veel dans er bij. We houden het er tot half 12 uit en gaan dan naar de hut.
Dit is het eind van week 6.

Week 7

17-2-2023 Op zee

We zijn er achter hoe het komt dat Jan zo vaak ziek wordt op een cruise. Het komt toch door de airco. Nu we vannacht de deur naar het balkon hebben open gehouden met een stoel er tussen, heeft hij de hele nacht doorgeslapen en is het hoesten meteen al een stuk verminderd. Dit is het ei van Columbus. De airco uitschakelen is het parool in het vervolg. En met een balkonhut kan dat ook prima.
Al om kwart voor 10 ga ik naar de lezing in het Duits over Zuid-Afrika door Franco Alvisi. Het is weer een mooie lezing met veel informatie, alhoewel wij al het een en ander weten over Zuid-Afrika, uit historisch oogpunt gezien dan natuurlijk. De Kaapstadkolonie is gesticht door Jan van Riebeeck in 1652, in opdracht van de VOC, om er groente en fruit te gaan kweken als mondvoorraad voor de schepen die er konden bunkeren op weg naar de Oost. Dit om scheurbuik te voorkomen tijdens de enorm lange reis.
Ook hebben wij, Jan en ik, op school over de Boerenoorlogen gehoord die tegen de Engelsen gevoerd werden. Die hadden bij het Congres van Wenen in 1814 het gezag over de Kaapkolonie over genomen van het bezette (door Napoleon) en verslagen Nederland. Maar blijkbaar verzetten veel boeren zich tegen deze bezettingen en dat resulteerde in opstanden, die pas aan het eind van de 19e eeuw volledig onder controle gebracht waren, met als uiterste middel de 1e concentratiekampen ingezet door de Engelsen.
Zuid-Afrika heeft 2 hoofdsteden, namelijk Pretoria als bestuurlijk en Bloemfontein als financieel centrum van het land. Er zijn 11 officiële talen, waarvan het Engels, Afrikaans en het Zulu het meest gebruikt worden. Durban ligt in het Kwa-Zululand en er is dan ook een excursie naar toe. Die doen wij niet morgen. We hebben de rondrit van het schip, ook goed.
Zuid-Afrika is het enige land in de wereld dat een ander zelfstandig land in zich heeft liggen, Lesotho namelijk met een koning met 30 vrouwen. Niets democratisch aan daar in dat land. We krijgen uiteraard ook het verhaal van Mandela te horen en ook de idealen van Cecil Rhodes, een multimiljonair die een land stichtte, Rhodesië genaamd. Dat was een graan exporterend land. Sinds het Zimbabwe heet en er al meer dan 30 jaar een ander regime heerst is het een importerend en arm land geworden, op de leidende figuren uit de verzetsbeweging en de regeringen na.
We gaan hier 3 havens aan doen. Zondag in Durban, dinsdag en woensdag in Port Elisabeth en vrijdag en zaterdag in Kaapstad, dan hebben we Zuid-Afrika wel gehad. Alhoewel echte kenners zullen zeggen dat er nog veel meer te zien en te doen is hier in dit enorme land. Het is qua oppervlakte zo groot als Frankrijk en Spanje samen namelijk. Later, na de excursies kan ik er nog meer over vertellen, denk ik zo maar.
We hebben vanmorgen al onze excursies tot aan Valparaiso in Chili geboekt, voor zover ze niet volgeboekt waren, nu al. Gelukkig hadden we thuis al het een en ander geboekt, met name de gratis tours en ook al een paar avondtrips, een naar een tangoshow in Buenos Aires en 1 naar een bar in Rio de Janeiro. Verder zouden we hier op het schip kijken wat we nog wilden. Helaas pakt dat een beetje vervelend uit. Als eerste is er het euvel dat Ruud zijn bestellingen thuis niet bevestigd had en dus eigenlijk helemaal niets geboekt had. Dat moet hij bij het excursiebureau meteen rechtzetten. Gelukkig lukt het hem dat wel, maar het is wel een gedoe. Hij stond gisterochtend 1,5 uur in de rij om dit gedaan te krijgen. Daarna moesten we nog overleggen welke we samen wilden maken in Zuid-Amerika. Intussen hadden Jan en ik al gemerkt dat wat wij op het oog hadden, al uitverkocht was. Maar toch hebben we met ons 4en toch een paar trips samen geboekt. In 2 havens konden we niets meer boeken en daar kijken we samen of we een taxi kunnen krijgen om toch wat te zien.
In Rio hebben we dan maar een transfer naar de Copacabana geboekt, voor de 1e dag. Steeds hebben we op de 2e dag de toer van de Costa geboekt en kunnen we de 1e dag zelf wat uitzoeken. Dat is voor een avondje uit wel zo leuk. Het kostte ons de hele ochtend verder om dit allemaal met elkaar te regelen.
Daarna lees ik mijn krantje, gaan we lunchen en daarna bridgen. Jan is echt opgeknapt door het slapen in de frisse lucht.
Na de thee ga ik nog even op het achterdek in de laatste zon zitten. Dan is het alweer tijd om ons te verkleden. We gaan naar de show, een Italiaanse zanger die een keer The Voice gewonnen heeft. Hij komt rockmuziek zingen. Dat had hij beter niet kunnen doen, zoveel geschreeuw hebben we nog niet eerder gehoord.
Na het diner gaan Renata en ik samen naar de Grand Bar om naar het spelletje te kijken dat er altijd van half 11 tot 11 uur is. Daarna is het dansen. Er komt nog een stel dat bij ons in het restaurant zit, een Frans echtpaar waarvan de man in een rolstoel zit. Madeleine wil toch wel graag een keertje dansen, had ze al eens aan tafel laten weten. Gisteravond bij het piratenfeest waren ze ook van de partij en hebben we nader kennis gemaakt. Vanavond gaan we met ons 3-en weer de dansvloer op. We vinden het erg grappig, onze mannen kunnen of willen niet meedoen, dan niet. Wij amuseren ons zo ook wel.
De klok wordt weer een uur teruggezet en als het 12 uur is, hebben we nog een extra uur en hoeven we ons niet te haasten. Maar morgen “is another day”. Dus wel te rusten en tot morgen.

18-2-2023 Op zee

Bij het ontbijt zien we Ruud en Willy al. Ruud meldt dat hij voor de 2 excursies op de 1e dag in Rio een probleem heeft ontdekt. We komen er pas om 13.00 uur aan. De transfer duurt 5,5 uur en dus zullen we niet voor 7 uur terug zijn. Dat is te laat om op tijd te zijn voor de avondtour. Dus hebben we een probleem. Het is het beste om de transfer naar de Copacabana te annuleren. We kunnen met ons 4en altijd nog met een taxi naar het strand gaan. Zo gezegd, zo gedaan, Ruud en ik weer naar het excursiebureau en de transfer afgezegd.
Nu zit ik in de Grand Bar en tik dit verslag. Jan gaat nu week 5 overnemen op zijn laptop, zodat hij de foto’s er bij kan plaatsen en dan het hele verslag weer op onze site kan zetten.
We horen net, om 12 uur, het dagelijkse praatje van de kapitein en die heeft een zeer speciale mededeling over een evacuatie. Gisterochtend namelijk is er tijdens de Italiaanse lezing iemand niet goed geworden. Het medische team werd met spoed opgeroepen en je zag ze dan ook rennend naar het theater gaan. Later op de dag werd ons meegedeeld dat het schip met de meeste spoed richting Durban is gaan varen, 22 knopen en dat is full speed om er vandaag in de loop van de dag al aan te komen, meer dan 15 uur eerder dan gepland. Nu net horen we dat eind van de middag er een helikopter de zieke komt ophalen en daarom mag er niemand dan op dek 9, 10 en 11 meer komen. Ook mogen er geen foto’s en video’s gemaakt worden. Hopelijk houdt iedereen zich aan de instructies en heeft iedereen ze nu ook al een keer gehoord. Het is altijd zo dat er flink door de mededelingen van de kapitein heen gekletst wordt. Wij gaan maar bridgen, is wel zo veilig.
Het weer is en blijft onstuimig. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we te horen krijgen dat de evacuatie per heli niet doorgaat. Alles kan op het achterdek weer teruggebracht worden. Wel varen we full speed door om bij middernacht in Durban aan te komen. We mogen niet van boord in die nacht, voor als je dat eventueel zou willen.
De show deze avond wordt verzorgd door 8 zangers die al de hele tijd aan boord zijn in de verschillende bars en in de cast. Het is wat ons betreft de beste show die we tot nu toe gezien hebben. Allemaal liedjes in close harmonie, met muziek er bij over “We are the world” en meer van dit type liedjes. Erg mooi en een staande ovatie verdiend.
Dan gaan na het diner, ik at 2 kreeftenstaarten, Renata en ik nog naar de Grand Bar, naar het spelletje kijken. Het is formal night, tegenwoordig elegant genoemd. Dan is het lady’s night en worden er tijdens 5 dansen lootjes uitgedeeld. Die worden getrokken, 5 stuks en dan kan je een crêpe of een petje of een ijsje winnen of zoiets. Leuk om te zien. Onze mannen liggen al in bed en wij zitten aan de kant. Dan maar na afloop even de beentjes van de vloer.

19-2-2023 Durban

We lagen al voor de kant in Durban. Hier moeten we allemaal door de immigratie van Zuid-Afrika. Die geldt dan uiteraard tot en met Kaapstad. Je moet je paspoort steeds bij je dragen. Iets wat later door een andere mededeling weer ontraden werd.
Onze excursie is pas ’s middag om kwart voor 1. Wat doen we dan er voor? Er gaat een shuttle voor 10 euro pp naar de stad. We besluiten na het ontbijt om die te nemen, al is het maar een ritje heen en terug, dan zie je toch nog wat. Ik app het door naar Willy, zij zijn nog niet aan het ontbijt toe en gaan niet mee.
Al snel zijn we door de douane heen en de shuttle vertrekt meteen. Na 5 minuten stopt de bus en ik vraag of dit de 1e stop is en wat er nog meer volgt. Het blijkt de enige stop te zijn en we stappen hier dus uit. Nu hebben we geen bereik meer om Ruud of Wil dit te melden. We lopen naar binnen in Ushakabeach winkelcentrum. Het is geen gewoon winkelcentrum, maar het zijn allemaal aan elkaar verbonden soort van kiosken van hout met een mooie binnenstraat. Aan het eind van die straat kom je uit op de boulevard aan het begin van een lang strand langs de hele kust van Durban, Dat ziet er erg mooi uit en ook de boulevard is picobello in orde. Maar daar hebben we geen tijd voor, want we willen uiterlijk 12 uur terug zijn voor een kleine lunch voor we aan de rondrit van het schip beginnen. Op een terras van een Indisch restaurant (curry’s e.d.) nemen we een kop koffie of thee en Jan later nog een pina colada. Laten we nu verrast worden op een Zulu dans voorstelling op dit plein. Wat een bofkonten zijn wij nu ineens. Daarna lopen we snel terug naar de bus en al om voor 12 uur zijn we in het Lido. Tijd genoeg voor een bord pasta voor Jan en 2 broodjes met ham en kalkoenfilet voor mij.
Er gaan wel 8 bussen op dezelfde excursie, een rondrit naar de kust voor een fotostop bij wat rotsen in zee waar het water overheen slaat. Voor zover ik het verhaal begrepen heb, was dit een geliefde plaats voor de Zulukoningen om recht te spreken. Maar ik kan me vergissen in de plek. Het heet trouwens Salt Rock, voor degenen die het nog willen opzoeken. We hadden trouwens al een uur gereden voor we hier waren. De tour heette : The road along the dolphincoast. We hebben geen dolfijn gezien en trouwens op deze rots na ook geen strand of kust meer. We reden tussen heel veel groen door, dat wel en langs besloten, door hekken met prikkeldraad omheind, compounds waar de mooiste huizen stonden, met bewaking en al. Dit was niet de dolfijnenkunst maar de goudkust van Durban, ten noorden er van.
Op de terugweg stopten we nog bij een uitzichtspunt en dat was het. Het bleek later dat we het grote park gemist hebben. Renata en Albino hebben nog een wandeling gemaakt in een mooie, grote tuin. En we werden ook niet bij de shuttlebus afgezet, dat hadden wij nog wel gewild. Vandaar dat onze tour een half uur te kort was, we hadden pas om 5 uur binnen moeten zijn i.p.v. al half 5.
Nou ja, het laatste stuk van de rondrit ging door het centrum en daar zag je het werkelijke Durban. Het is zondag en echt alle winkels zijn dicht, de zondagsrust wordt hier nog echt gehanteerd. Wel zagen we een paar vlooienmarkten, die op hun eind liepen met alle achtergebleven zooi vandien.
De paar nog Victoriaanse gebouwen zagen er niet zo best onderhouden uit. De mooie hotels en huizen staan ver buiten het centrum, dat mag duidelijk zijn. Je zag bij de openluchtmarkten uitsluitend de gekleurde bevolking bezig.
Er wonen trouwens 3 miljoen mensen in Durban. En hier, in deze grote haven komen alle schepen vanuit het oosten aan. De MSC heeft er een heel groot kantoor en heeft ook een mooie cruiseterminal gebouwd. Zij varen hier blijkbaar vaker heen. Moeten we toch eens in de gaten houden. Jan en Madeleine Dost hadden onlangs in okt/nov nog een cruise van 30 dagen gemaakt vanuit Marseille naar Durban met de MSC.
Achteraf hadden we beter de Kwa Zulu Natal excursie kunnen boeken. Goed voor de volgende keer. Durban ligt namelijk in de provincie Kwa Zulu Natal. De naam Natal is er door de Portugezen aan gegeven die hier met Vasco da Gama al in 1497 aankwam met kerstmis, vandaar de naam Natal.
Daan we pas om 22 uur wegvaren is het buffet weer open en Ruud en Willy maken daar graag gebruik van. Wij laten ons liever bedienen. We gaan wel om kwart voor 8 samen naar de show, die verzorgd wordt door de 3 klassieke muziek spelende dames aan boord Fleur de Lis. Ook zij hebben veel succes met hun optreden. Daarna spoeden wij ons naar het diner en zien we Ruud en Wil morgen terug, aangezien we na het eten altijd napraten met Renata en Albino.
Het spelletje in de Grand Bar heet vanavond “Out of the box.” De zaal wordt in 2en gedeeld en per keer moet de een of de andere kant een vraag goed beantwoorden. Bij een goed antwoord mag er 1 persoon, getrokken uit de deelnemers, een doos noemen en daar zit dan een cadeautje in en een aanwijzing voor de puntentelling. Het slaat allemaal nergens op, maar leuk om te zien.
Renata en ik vinden het wel leuk om naar te kijken en daarna, na nog 1 dansje, gaan we naar de hut. Ik zit nog tot na 12 uur op het balkon naar de golven te luisteren. Jan slaapt al.

20-2-2023 Op zee

Het is weer een zeedag om de afstand naar Port Elisabeth te overbruggen waar we morgen aankomen. Het is winderig en het dak is dicht van het zwembad.
We hebben weer een waszak in het kader van de Magic Bag (gratis wassen) klaargezet met 25 stuks wasgoed er in. Pedro, onze hutsteward, zorgt er voor dat dit bij de wasserij terecht komt.
Verder doen we niet veel tot nu toe. Het is nu 12 uur en het praatje van de kapitein is net achter de rug. Morgen is het 20 graden in Port Elisabeth, dat is minder, want nu is het nog 27 graden buiten in de zon. Die ga ik zo maar eens opzoeken. Vandaag gaan we niet bridgen, een vrije middag geven we onszelf hier mee.
Jan zit al een tijdje op zijn balkon, maar met een t-shirt aan, toch een ietwat koude wind, uit de zon te koud om in je zwembroek te zitten.
Het is vandaag carnaval aan boord. We worden verzocht om ons kleurrijk aan te kleden. Gaan we doen. Om half 11 vanavond barst in de Grand Bar het carnaval los. Gaan we meemaken natuurlijk.
Na de lunch neem ik mijn e-reader mee en ga ergens op dek 9 zitten lezen. Eerst heb ik de krant al uitgelezen natuurlijk, het nieuws moet je wel een beetje bijhouden natuurlijk.
In mijn e-reader heb ik een Italiaanse detective gevonden en die lees ik in 1 middag uit, heerlijk. En weer eens wat anders dan de zware kost over de verschrikkelijke geschiedenis van de Oekraïne.
Over de theetijd tot aan de show valt weinig te vertellen. Maar de show is een ander verhaal. De 4 muzikanten heten samen The Muses. Het zijn 4 jonge dames, waarvan er 3 viool spelen en 1 bas, maar dan alle 4 op elektrische instrumenten. Nu hebben wij in 2021 op de Firenze een violiste meegemaakt die elke avond in het atrium speelde, waar wij met een heel clubje zaten. En dat was niet om aan te horen, zo hard en schel, nooit eens aardig en zacht. Met die herinnering gingen Jan en ik naar de show toe. We hebben ze 2 nummers aangehoord en zijn toen weggegaan. Ruud en Willy zijn blijven zitten en vonden dat het allengs aangenamer was om naar te luisteren en dat ook de zaal zelfs wat enthousiaster werd. De aanbeveling zag er als volgt uit : De voorstelling op elektrische violen, violaen cello geeft dit strakke snaarkwartet de klassieke muziek een “thrilling kick”, er danspasjes bij vertonend en het geeft het genre van klassieke pop een opwindend en onconventionele twist. Dat was toch veel belovend. Maar helaas voor hen, Jan en ik hebben de kick niet afgewacht en hebben de zaal voortijdig verlaten, trouwens voor de 1e keer voor ons dat we dit doen.
Na het diner zou het carnaval om half 11 van start gaan, dit keer in de Grand Bar. Alles was prachtig versierd. Helaas gooide het weer roet in het eten, want het werd windkracht 9. Het water spatte tot dek 2 omhoog. Jan vond het nog wel mee vallen, maar als je dit soort schommelingen van het schio niet gewend bent, is het iets minder leuk. De snelheid werd van 16 naar 9 knopen terug gebracht, dat zegt wel iets.
Met Renata ben ik nog naar de Grand Bar gegaan, het defilé ging wel door namelijk. Meerdere mensen hadden zich toch verkleed en de knutselclub had er met de nodige rollen crêpepapier weer veel werk van gemaakt om een paar aansprekende thema’s uit te beelden, zoals water, lucht, aarde bijvoorbeeld. Leuk om te zien allemaal. Daarna was het carnaval over. De kapitein verbood om veiligheidsredenen verdere dansmuziek. En terecht. Want er komen ongelukken van.

21-2-2023 Port Elisabeth

We komen om 8 uur aan in Port Elisabeth. Hiervandaan vertrekken de excursies naar de natuurparken voor een safari om de big five te zien, namelijk : olifant, buffalo, leeuw, luipaard en neushoorn.
Maar al vroeg komt de kapitein met de mededeling dat we nog niet kunnen afmeren, omdat onze kade nog niet vrij is. Er ligt nog een bulkcarrier voor de kant. Maar even later komt de volgende mededeling al. Vanwege medische evacuaties (achteraf 3 stuks) mogen we aan een andere kade afmeren en als alle excursies er af zijn, kan het schip naar de juiste kade verplaatst worden. Maar alle bussen stonden bij de andere kade klaar. Bovendien kwamen er eerst 3 ambulances en brandweer en politie voorrijden voor de evacuaties. Dat duurde al een hele tijd en daarna moesten de bussen 1 voor 1 voorkomen rijden langs de toch wel smalle pier. Dat duurde ook nog een tijd. En al die tijd zat iedereen te wachten om te gaan vertrekken. Al met al had iedereen meer dan 1 uur vertraging toen alles van start ging.
Wij hadden vandaag geen safaritocht door een rare samenloop van omstandigheid. Met Ruud en Willy hebben we samen de safari uitgezocht en op onze mobieltjes gereserveerd. Ruud en Willy hadden wel plaats op de 1e dag en wij niet meer. Dus gaan wij de 2e dag op pad.
Dus hadden we de 1e dag niets te doen, dachten wij. Daarom hebben we maar een stadswandeling van 2 uur genomen en daar waren we zeker de enigen niet in.
Over Port Elisabeth het volgende. De Engelsen kwamen hier aan land in 1820. Voor die tijd was er niets. De Hollande boeren woonden toen al wel in deze kaapkolonie, maar zeker 150 km meer het binnenland in. De Engelse gouverneur, graaf Donkin woonde hier met zijn vrouw Elisabeth en hun zoontje van een paar maanden. Helaas stierf zijn vrouw op reis in India aan de koorts op 28-jarige leeftijd. Hiervan was de gouverneur zo van ondersteboven dat hij voor zijn vrouw een graftombe in de vorm van een piramide heeft laten maken en dat graf boven op een heuvel naast de vuurtoren heeft laten bouwen, net zoiets als in Egypte, maar dan vele malen kleiner. Hier gingen we met de bus als eerste naar toe. Op de grond zagen we in mozaïeken de geschiedenis van Zuid-Afrika weergegeven. Van de boerentrektochten met huifkarren tot aan de 1e democratische republiek met Nelson Mandela aan het roer. Vanaf de hoofdstraat Govin Mbekistraat loopt er een weg omhoog naar het Donkinreserve met monument die heet route 67. Die symboliseert met 67 kunstwerken de 67 jaar die Nelson Mandela heeft gevochten voor de vrijheid van Zuid-Afrika zonder apartheid. Wat in 1994 inderdaad met de 1e democratische verkiezingen ook gerealiseerd is. Wij hebben die route niet gelopen, wat ik wel jammer vind.
We zijn de weg opgegaan naar het atheneum, waar de geschiedenis van de Oost-Kaap en de betekenis van Mandela en de belangrijke vrouwen uitgebeeld wordt. Hier hebben wij alleen de begane grond bekeken. Ook kon je hier even naar de wc. Daarna zijn we naar Fort Frederick, genoemd naar Frederick, de duke van York gegaan om nog een keer over de stad uit te kijken. Dit fort is gebouwd om de stad tegen de Franse invasie te beschermen. Er waren namelijk geruchten dat de Fransen de Hollanders zouden helpen die vochten tegen de Britten. Maar het waren geruchten, er is geen schot gelost en de Fransen zijn nooit gekomen. De Boerenoorlogen waren van 1899 tot 1903, hier in de Oost-Kaap in het binnenland, daar waar de Hollandse boeren nog heer en meester waren. Na deze oorlogen niet meer, de Britten wonnen de strijd, onder meer door concentratiekampen op te zetten. Engels werd de voertaal, maar nog steeds wordt er heel veel Afrikaans gesproken, wat wij kunnen verstaan. Het is de 2e officiële taal na het Engels en de 3e als je de eigen taal van elk volk meerekent, zoals dat bijvoorbeeld van de Zulu’s of de Xhosa’s, waar Mandela toe behoorde en die van hier de Oost-Kaap kwam. De baai hier waar Port Elisabeth aan ligt heet nu dan ook Nelson Mandela bay.
Na het fort lopen we terug tot bijna de Donkinreserve en lopen dan de weg naar beneden, naar de markt, het oude, centrale marktplein. Hier liggen het stadhuis en de bibliotheek aan en de Scientologykerk met een groot flatgebouw.
Nu komt het verhaal van Steve Biko tevoorschijn, die in 1976 hier gearresteerd is en daarna zo’n 1000 km verderop naar Pretoria vervoerd wordt bovenop een auto om daar verhoord en berecht te worden. Hij is onder mysterieuze omstandigheden gestorven en nu nog wordt er naar de waarheid gezocht, hoe hij daadwerkelijk gestorven is. Hij streed er voor om op de universiteit de studie te mogen volgen die hij zelf wilde. Er waren namelijk studies voor niet-blanken uitgesloten. Zoals de technische opleidingen bijvoorbeeld.
De apartheid is in 1948 door de toenmalige regering van de Nationale Partij ingesteld. Die partij werd gedomineerd door de zeer gereformeerde christenen. Die hadden uit bepaalde passages in de Bijbel gevonden dat blanken boven gekleurde mensen stonden en dat die geholpen moesten worden om beschaafd te worden. Onderscheid moest er zijn en dus werd zo de apartheid in het leven geroepen. Ineens mocht niet iedereen meer wonen waar hij wou, of lopen of ergens naar toe reizen waar hij maar wou. Zelfs de bruggen werden gescheiden gebieden, links voor blank en rechts voor niet-blank bijvoorbeeld. Jan heeft dat, toen hij nog voer, hier mee gemaakt. Het was net als de segregatiewetten in de VS. Dat wij nu een zwarte man als gids hebben, zou 30 jaar geleden nog onmogelijk geweest zijn. Zijn eigen taal is de kliktaal, er zijn 3 kliks te onderscheiden, maar dit terzijde. In 1994 kwam er pas een einde aan deze apartheidswet.
Na de uitleg op de markt was de tijd om en liepen we terug naar het schip, wat nog een aardig eindje was. De oorspronkelijke plek lag veel dichter bij de stad. Eenmaal binnen, om 2 uur, konden we meteen doorlopen naar het buffet. Daarna hadden we het wel gehad. Nog even hebben we nagedacht om de shuttle naar een mooi nieuw winkelcentrum te nemen, 10 euro heen en terug, maar daar hebben we van af gezien. Hier had ik wel naar de kapper gekund. Nu in Kaapstad maar eens kijken of dat daar kan. Jan ging even liggen en ik heb mijn e-reader gepakt en ben aan een nieuw boek begonnen, over een Zweedse familiegeschiedenis vanaf 1913 af. Hiermee ben ik op het achterdek op 9 gaan zitten. Om 5 uur kwamen Ruud en Willy terug van hun safari. Ze wilden er nog niets over vertellen, om het voor ons spannend te houden.
Jan heeft om 5 uur zijn 1e massage ooit ondergaan en het was heel geslaagd. Dat gaat hij nog een keertje doen. We hebben vanwege de punten bij de Costaclub ieder per segment een gratis verzorging, kan dus ook een massage zijn. Op vorige cruises gebruikte ik ze voor een pedicure, maar nu kan Jan er van profiteren na al zijn uitputtende hoestbuien. Om 6 uur haal ik hem op en dan gaan we naar de hut. Jan gaat niet mee naar de show, maar wel samen eten natuurlijk. Ruud en Willy gaan gebruik maken van het buffet, dat doen wij dan ook maar meteen. De show is toch pas om 22.15 uur.
Die show is er een van een plaatselijk koor. Natuurlijk gaan we kijken en luisteren. Het blijkt een jongerengroep te zijn van 16 jongelui die dansen en zingen tegelijk. Heel erg leuk en erg boeiend. Renata en Albino hebben we niet meer gezien. Die waren na hun safari dusdanig moe dat ze meteen naar bed zijn gegaan en het hele diner hebben gemist. Jan heeft de show gemist, hij sliep al toen ik in de hut kwam. Gelukkig heb ik een paar opnames gemaakt voor een indruk.
Morgen gaan we op safari, al om half 9 weg.

22-2-2023 Port Elisabeth

We gaan op safari naar het Lalibela game reserve, zo heet zo’n park, een game reserve. We rijden ruim een uur door een mooi groen landschap naar het oosten toe. Er werd verteld dat er meer landinwaarts de boeren die vanuit Kaapstad in 1805 weggetrokken waren met hun huifkarren hier wel meer dan 150 km vandaan zich opnieuw gesetteld hadden. In Kaapstad waren inmiddels de Britten neergestreken. Die waren bang dat de Fransen, onder Napoleon, tegelijk met het bezetten van Holland, ook de zeggenschap zouden krijgen over de Kaapkolonie. De vrije boeren wilden niet onder hun bestuur vallen en trokken naar het oosten en het noorden. Ze stichtten daar de Oranje Vrijstaat en Transvaal, 2 nieuwe landen. Deze hebben bestaan tot dat de Boerenoorlogen, van 1899 tot 1903, tegen de Britten vanuit Port Elisabeth, daar een einde aan hebben gemaakt. Die verloren ze namelijk. Vanuit Nederland kwam er te weinig steun. Paul Kruger is een welbekende naam in dit conflict.
Maar goed, je ziet hier en daar nog een Nederlandse straat- of firmanaam, eigenlijk een Afrikaanse moet ik zeggen, want dat is nog steeds de 2e landstaal.
Om kwart over 10 zijn we aangekomen. Eerst moeten we even een kaartje met onze naam invullen met een handtekening en dan gaan we in een grote jeep. Hier kunnen 10 personen in, 3×3 op de banken en 1 voorin. Jan en ik gaan achter elkaar aan een zijkant zitten, Jan helemaal achterop voor de foto’s uiteraard. Dan rijden we weg. Al meteen zien we zebra’s bij de ingang nog staan en in de grote vijver komen een paar nijlpaarden tevoorschijn. Dan rijden we de savanne op. De chauffeuse wordt getipt waar er een leeuwin onder een grote struik een antilope of zoiets ligt te verorberen. Daar rijden we ook heen en ja hoor, we zien haar ook liggen. Mooi, dat is alvast in de pocket. Dan rijden we verder naar boven en zien door een stuk bos 2 olifanten zich te goed doen aan de bladeren van de takken. Dar rijden we door en keren om. En vlak naast ons pad komt 1 olifant het bos uitlopen zo naar de weg waar wij op rijden. Die heeft Jan prachtig kunnen nemen.
Verder gaan we weer. Om kort te gaan, we zien impala’s, antilopen, neushoorns, 2 buffalo’s, wildebeesten, een of andere rare loopvogel die de secretaris wordt genoemd ( naar zijn rare loopje) wilde zwijnen en beesten die er erg op lijken, hermelijnen, termietenheuvels, springbokken, blesbokken (die niesen steeds, bless you, om hun neus schoon te niesen van broedende vliegen). We hebben geen giraffen of andere katachtigen gezien zoals luipaarden of tijgers of zo. Al met al vonden wij die 3 uur die we over de savannen gereden zijn fantastisch. Je moet wel begrijpen dat het een wildpark is, niet de totale wildernis. Er staat een hek omheen, maar het is wel een heel uitgestrekt gebied van ik geloof 600 hectare. (Voor de kenner : kan dat?). Na 3 uur zat de toer er op en gingen we lunchen, ook hier op het park. Die was ook goed verzorgd, lekker eten en meer dan voldoende. Om 3 uur reden we weer terug en waren voor half 5 weer aan boord. Hier hebben we meteen verslag uitgebracht aan Ruud en Willy. Nu kregen we ook de werkelijke reden van hun zwijgen te horen. Gisteren namelijk gingen alle tours een uur te laat weg vanwege 3 evacuaties. Daardoor waren ze ook een uur te laat op het park. Maar het eten stond wel klaar en om 3 uur wilde het park dat de gasten waren verdwenen. Dat betekende dat de safari in een noodgang van 2 uur afgeraffeld werd. Ze vlogen over het terrein en moesten zich goed vasthouden aan de auto. Dat was ongekend en ver beneden peil. Bovendien stond de begeleider op zijn klokje te kijken naast hun tafel of ze wel opschoten met eten. Al met al, geen leuke safari, alhoewel zij wel de giraffes gezien hebben. Er zijn veel klachten over gekomen en ze hebben de helft van hun geld terug gekregen. Maar daardoor wordt de safari niet op eens een stuk leuker.
Zij waren deze dag, samen met Jan en Madeleine Dost, op pad gegaan. Eerst met de shuttle naar een mooi, nieuw winkelcentrum, waar ze zich allebei hebben laten knippen samen voor 15 euro. Daarna zijn ze een wandeling langs de boulevard van het strand gaan maken. Vervolgens namen ze met hun vieren ee taxi naar de piramide op de Donkinreserve. Vandaar uit zijn ze terug gaan lopen naar het schip, net zoals wij dat gisteren gedaan hebben. Dat was wel een geslaagde dag voor hun alle vier.
Nu eerst even uitblazen, douchen en dan naar de show. Het blijkt een zang- en dansgebeuren van de cast te zijn, wel aardig als je het harde geschreeuw buiten beschouwing laat. Een van de 2 zangers houdt er van om zich erg op te maken en zich extravagant te kleden, met knielaarzen aan van wit of zwart lakleer met hoge hakken. Maar zingen kan hij wel. Het zijn trouwens 2 mannen en 2 vrouwen die steeds mee varen, ze komen uit Zuid-Afrika. Ik ben benieuwd of ze er na Kaapstad ook nog bij zijn. Dat gaan we in de nieuwe week meemaken.
Na het diner zien we Renata en Albino weer. Die hadden gisteren een prachtige safari op een ander park. Vandaag zijn ze op het schip gebleven, in de hydromassage, gewone massage, in de zon en daarna lunchen en siësta. Zo kan je de vakantie ook doorbrengen. Niks mis mee.

23-2-2023 Op zee

Gelukkig weer een zeedag om een beetje bij te komen van alle indrukken. Ik doe een ondergoedwasje. Dat hangt te drogen op het balkon. Eigenlijk moet ik deze blog vandaag afmaken, maar daar komt niet van. (Dat doe ik nu op zaterdag, de 2e dag in Kaapstad). Ik wil vandaag in de zon zitten. Voor het zover is, gaat het al tegen 12 uur, maar dan heb ik me toch ingesmeerd en lig op het achterdek. Het is een lekker temperatuurtje, net zoals een Nederlandse zomer. Na de lunch samen met Jan ga ik weer liggen. Ik heb mijn boek mee en dan hoor je mij niet meer. Wel opletten dat ik niet verbrand, dus mijn jurk heb ik om mijn hals gelegd, dat is wel genoeg. Eigenlijk wil ik ook nu hier op het achterdek in de whirlpool, maar het boek is te leuk. Om 3 uur gaat het er toch van komen. Laat Willy nu toevallig ook een plekje in de zon zoeken. Zo zitten we gezellig kletsend samen in de jacuzzi tot bijna 4 uur. Even opdrogen en dan is het al weer theetijd. De mannen zijn ook van de partij. Zo verloopt zo’n dag ongemerkt met eigenlijk niks doen.
Jan heeft zich met de foto’s van de safari bezig gehouden, overzetten op de harde schijf of op de laptop, selecteren. Verder was het casino weer in beeld.
De show werd dit keer door een zangeres ui Zuid-Afrika verzorgd, eindelijk iemand die ook zachtjes kon zingen. Ze verkleedde zich niet, was alleen zelf op het toneel, maar ik vond het een aangename show vol liedjes over de liefde, meestal Engelstalig, dat dan weer wel. De meeste passagiers verstaan maar slecht of helemaal geen Engels. Het slaat niet zo erg aan, zo’n repertoire. Maar Jan en ik vonden het prima.
Later op de avond liepen de jongens van het animatieteam allemaal verkleed als vrouw, als diva, op hoge hakken en erg opgemaakt. Het was wel grappig om dit te zien, ze maakten er een leuk showtje van.
Met Renata samen heb ik nog in de Grand Bar de avond afgesloten. Op naar Kaapstad.

Week 8

24-2-2023 Kaapstad

We liggen al om half 7 hier voor de kant in Kaapstad. Om half 9 hebben we al de excursie naar de Tafelberg. Dat is op tijd. En we zijn ook op tijd weg. Onderweg naar het beginstation onder aan de berg vertelt de gids ons het een en ander over de geschiedenis van Zuid-Afrika en in het bijzonder over Kaapstad.
Er woonden hier alleen maar nomaden al eeuwen lang in de omgeving van Kaapstad. Het waren de Hottentotten en de Koi-Koi nomaden. Alleen in Kwa Zulu Natal woonden en wonen nog gevestigde mensen met een koning aan het hoofd.
Het landschap heeft in de miljoenen jaren meerdere ijstijden en zeer warme periodes gekend, waarbij er bodemschatten gevormd zijn zoals diamanten, kolen, olie en gas. Ook door vulkanisme en het verschuiven van hele landstukken, totdat het uiteindelijk is gevormd tot wat Zuid-Afrika nu is, is er uit het binnenste van de aarde goud op delfbare diepte naar boven gekomen en vast nog meer delfstoffen. Zuid-Afrika is wat bodemschatten betreft dus een heel rijk land.
Toen de Europeanen, Portugezen voorop, de kaapvaart ontdekt hadden om zelf de specerijen te gaan halen, kwamen ze hier aan land. In 1497 de Portugezen, maar die vonden het niets hier. Daarna kwamen in 1652 de Hollanders in dienst van de VOC met de kapitein Jan van Riebeeck aan de leiding. De vaart naar de Oost was zo lang, dat er niet voldoende vers eten en drinken aan boord meegenomen kon worden en meer dan de helft van de bemanning onderweg stierf aan de scheurbuik als gevolg van gebrek aan vitamines. Daar moest wat op gevonden worden. Eerst was daar de pleisterplaats Mauritius. Hier zijn tuinderijen opgezet. Maar toen een orkaan alles verwoestte, besloot men hier niet opnieuw te beginnen. In Kaapstad was er ook voet aan wal gezet en werden er boeren uitgenodigd in Holland om zich hier te komen vestigen, misschien ook wel die uit Mauritius, zover gaat mijn kennis niet. En de Hollandse boeren hebben tuinderijen opgezet, het land ontgonnen en een bestuurlijke organisatie neergezet, want gezag hoort er te zijn. En natuurlijk kon de kerk niet ontbreken, voor de geestelijke leiding. Nu nog is er een grote gereformeerde gemeente hier in heel Zuid Afrika. Ook werd er een scheepswerf opgezet om de schepen te repareren voor ze de andere helft van de zeiltocht ondernamen. Het was hier trouwens wel een gevaarlijke kaap, deze Kaap de Goede Hoop. Er liggen heel veel scheepswrakken voor de kust, minstens 650. De laatste zijn er in 1977 en 1978 nog bijgekomen.
Maar nu eerst de Tafelberg. Als groep moeten we bij elkaar blijven, de gids heeft de toegangskaarten. We worden in een gondel gezet. Die draait rond en zo kunnen we allemaal alle kanten uitkijken. Eenmaal boven krijgen we een uur om rond te lopen. Het ziet er erg mooi uit met een looppad helemaal in het rond. Je kan een verre route lopen, maar dat haal je niet in 1 uur. Onze route geeft meer dan voldoende uitzicht en is goed te belopen. Er is veel beplanting, ook een stukje dat in de fik heeft gestaan. We hebben geluk, want toen we boven aankwamen was het helder weer. Onderweg kwamen er wel mistflarden voorbij, ook wel mooi om mee te maken, maar de zon won het steeds weer. De bovenkant van de Tafelberg is helemaal vlak, vandaar ook zijn naam. Er is me wel uitgelegd door welk natuurverschijnsel met erosie dit ontstaan is, maar dat heb ik te slecht begrepen om het hier te herhalen. Uiteraard is er ook een winkel boven en Jan heeft er 2 t-shirts gekocht en 1 koelkastklever. Dan gaan we met zijn allen weer naar beneden. Dan horen we de bus al vanuit de verte aankomen, hij heeft een lekke band. Dat is pech, want dan komen we veel later terug op het schip en wordt de middag een stuk korter. We moeten 1 uurtje wachten op een vervangende bus en komen om 1 uur terug op het schip. Ook dit heeft wat voeten in aarde, want de bus moet wachten op een voorbijgaande trein met een oneindig aantal wagons, die ook nog stil gaat staan. Dan rijdt hij ook nog terug, maar dat is met maar een paar afgekoppelde wagons gelukkig.
Gauw wat met zijn 4en naar binnen werken en dan op pad de stad in. Eerst moeten we het haventerrein overrijden met de shuttlebus. Buiten de poort zouden taxi’s staan. Helaas nu in de middag niet 1 meer. Maar aan de overkant van de weg staat een securityman en die begeleidt ons naar een taxistandplaats aan de andere kant van een nieuw Waterfrontgebouw, waar wel taxi’s staan. Achteraf ontdekten we dat in de Cruiseterminal we ook een taxi hadden kunnen laten oproepen. Maar goed, we hadden er een. De chauffeur was een Senegalees die al 12 jaar hier werkte, een aardige kerel. Hij vond het leren van de Engelse taal wel een obstakel, hij kwam uit een Franstalige vroegere kolonie namelijk. Hij ervoer dat, zolang je de taal niet spreekt, men je voor dom houdt en dat beviel hem dus uiteraard niet. Hij bracht ons naar het Hyatt Regency hotel waar we onze wandeling door de stad begonnen. Ruud had het helemaal uitgestippeld en dat ging prima. Eerst bekeken we de wijk met de gekleurde huizen, de oudste huizen die van de slaven waren. De slaven die uit de Oost, Indonesië en Maleisië meegebracht waren, om de boeren te helpen het land te ontginnen en te bewerken. Ze hadden veel knechten nodig. Deze mensen waren moslims en nog steeds staat hun moskee hier in de binnenstad. Hun huizen stonden wel buiten de oorspronkelijke stad, want we reden over de weg die Buitengracht heet. Hier aan de ene kant de stad en aan de andere kant de gekleurde huizen.
Na de talloze foto’s lopen we richting binnenstad, steken de Buitengracht over en gaan de Churchstreet in. Het doel is om de Cityhall te vinden en de Longstreet (Langstraat vroeger, er is ook een Breed en een Plein). We gaan de voetgangersstraat in en zoeken een koffietent. Dit ziet een beveiliger, waarvan er veel op straat rondlopen, en hij vraagt wat we zoeken. Hij brengt ons naar een puik zaakje. Hier nemen we een koffie en wat er bij. Voor Jan en mij kost dat 5 euro samen. De koers is ongeveer 20 rand voor 1 euro en ik betaalde 103 rand. Jan een dubbele espresso, ik een cappuccino en allebei een koek. Dit koffietentje ligt in de St. George’s mall, midden in het voetgangers gebied.
Dan lopen we door en vinden het parlementsgebouw, prachtig in de kleur en een statige uitstraling. Heel dichtbij ligt de Company tuin, die van de VOC dus, dit is een prachtig park midden in de stad. Het is jammer dat het al 5 uur is. Hier had ik wel langer willen rondlopen, maar we waren op weg naar het stadhuis, dus door weer. De bibliotheek die ook aan het park ligt, was ook al gesloten. Dit was ook al zo’n kolossaal gebouw met enorme pilaren.
Uiteindelijk vinden we het stadhuis. Het ligt aan de Parade, dat is een groot leeg plein, waar vast vaak wat te doen is. Nu stonden er veel auto’s. En er was een kleine steunbetuiging aan de Oekraïeners, omdat het vandaag 1 jaar geleden is dat Rusland de Oekraïne is binnengevallen. Op het balkon van het stadhuis staat Nelson Mandela de menigte toe te zwaaien. Het is net echt. Het is inmiddels al 6 uur en we zijn vanaf half 3 al op pad in de warmte. We vinden het welletjes en lopen richting station waar vast wel een taxi te vinden is. En dat is ook zo. Het is vrijdagmiddag en dus spitsuur. Maar wij zitten prima en komen zo na een kwartier bij de cruiseterminal aan, iets verder dan de belltower die we eerst gekozen hadden als afzetpunt. In de terminal kunnen we gauw naar de wc en dan wachten we binnen op de shuttlebus. Eenmaal op het schip nemen we even wat te drinken. Ruud en Willy besluiten om hun hamburgervoucher in te zetten. Jan heeft veel pijn aan zijn been van zijn hernia en wil helemaal niet meer gaan eten. Dat betekent dat ik alleen aan tafel ga in het restaurant. Ik wil niet van het buffet gebruik maken, maar lekker bediend worden. Dus zit ik om half 9 alleen aan onze tafel. Iedereen vraagt hoe dit kan. Ik laat het me lekker smaken, 4 grote garnalen als hoofdmaaltijd, heerlijk. Na afloop nog even met Renata en Albino een bakkie doen en dan naar de hut. Jan trekt net een trui aan om nog even op het balkon te zitten en ik doe mee. We gaan wel op tijd naar bed dit keer. Morgen al weer om half 9 een nieuwe toer.

25-2-2023 Kaapstad

Zoals gezegd begint de dag met om half 9 een excursie, nu die van het schip, gratis, langs de kustlijn naar het zuiden op het schiereiland langs de Atlantische kust heen en via de Indische Oceaan en de wijnroute terug. We gaan al bijtijds van boord, aangezien al bekend is welk busnummer we hebben en we zijn niet de enigen. Nu kunnen we nog uitzoeken waar we willen zitten, we kiezen de rij achter de chauffeur met de grootste kans op uitzicht van de kust. Achteraf de juiste keuze. We beginnen langs de Atlantische kust en steken later door naar de Indische kust. Eenmaal de poort uit rijden we eerst een stukje door de stad, want er zijn wat wegen afgesloten vanwege de formule 1 race voor elektrische auto’s. We komen pas bij Bantry baai bij de kust aan, voorbij de Tafelberg. Maar dan hebben we dan ook een prachtig uitzicht, de hele tocht door. We stoppen hier en daar om 20 minuten de benen te strekken of een souvenir te kopen. Stalletjes te over om allerlei huisvlijt van kralenkettingen, houtsnijwerk, schilderijtjes of wat dan ook te kopen. We komen op een van de parkeerplaatsen, bij Houtbay, een ANWB bus met Nederlandse toeristen tegen, die ook deze rit maken. Je komt ze ook overal tegen, die Nederlanders. Na nog een stop bij Fishbay steken we het schiereiland over naar de Indische Oceaan. Hier is het water meteen een stuk warmer onder invloed van de stroming vanaf de evenaar. Het water is wel 18 graden, dit in tegenstelling van dat van de Atlantische kust, waar het water gekoeld wordt door de stroming vanuit Antarctica en dus maar een paar graden is. Voor het zeeleven wel zo gunstig, want dan is er veel voer voor bijvoorbeeld walvissen. Die jongen dan ook hier en vertrekken pas weer als hun kalveren genoeg aangesterkt zijn.
De route wordt voortgezet via de wijnroute. Hier rijden we langs meerdere wijngebieden en een grote botanische tuin. Uiteindelijk komen we via de M3, langs de universiteit en het ziekenhuis waar hartchirurg Christiaan Barnard de eerste harttransplantatie uitgevoerd heeft.
We worden, als we willen, bij het Waterfront afgezet. Hier gaan we er alle vier uit, Ruud en Willy nemen de trappen naar boven, naar de boulevard van het Waterfront, en wij blijven beneden en nemen daar wat te drinken en te eten. Om half 3 gaan we richting shuttlebus, om half 4 gaat de laatste namelijk al. En we moeten ook voor 4 uur langs de emigratie en dan meteen ons paspoort weer afgeven. Natuurlijk staan we dan even in de rij. Maar na afloop belonen we onszelf met een bakkie koffie. Als Ruud en Willy bij ons komen zitten bij het zwembad met open dak, besluiten we om met elkaar binnen te gaan zitten, het waait wel erg hard. Na de thee gaan we ieder naar onze hut. Ik moet week 7 nog afmaken en Jan gaat om half 6 naar zijn 2e massage. Zo zijn we weer in ons dagelijkse ritme, want om 7 uur gaan we toch weer naar de show. De liedjes worden allemaal even hard gebracht, maar het aanschouwen van de vele verkleedpartijen is leuk om te zien. Zo snel als ze weer in iets anders tevoorschijn komen de dansers en de 2 zangers.
Na het diner gaan Jan en ik met Renata en Albino op dek 2 in de Grand Bar zitten, het thema is tropical en dus is de muziek daar met samba en dergelijke op afgestemd. Na een tijdje komen de Fransen Madeleine en Christophe ook bij ons zitten. Zij eten ook in ons gedeelte van het restaurant. Christophe zit in een rolstoel, hij is half verlamd door een hersenbloeding 20 jaar geleden. Hij functioneert wel, maar met veel lichamelijke beperking. Madeleine vond mij een keer goed dansen (sic), maar dat was wel een aanleiding om haar bij de poolparty te vragen om met Renata en mij mee te dansen. Zo hebben we contact gelegd en nu komen zij samen steeds, als we niet vroeg op hoeven, bij ons zitten en amuseren de dames zich zo goed en zo kwaad als het gaat op de dansvloer. In de loop van de avond gaan Jan en Albino naar de hut, die houden het voor gezien en blijven wij nog even achter. Het is wel grappig, want Renata praat alleen Italiaans, Madeleine Frans en Engels en geen Italiaans en ik spreek het allemaal, maar elk gesprek gaat dus simultaan in Frans en Italiaans voor zover beide dames iets niet begrijpen. Interessant te zien dat ze elkaar toch wel begrijpen ondanks het taalprobleem.
We liggen trouwens nog steeds in de haven, want het waait zo hard met windsnelheden van 75 km per uur, dat de havenautoriteiten ons verboden hebben om uit te varen. Wanneer dan wel is nu nog niet bekend.