Het reisschema van deel 3 van de wereldcruise 2023

Ik heb het reisverslag van onze wereldcruise van 2023 in 3 delen opgesplitst omdat het anders lang zoeken is naar de reisverslagen halverwege onze cruise.

30-3-2023 Op zee

Zeedag. Deze ochtend zit ik dit hele verslag te tikken en het is nu 12 uur en de kapitein houdt weer zijn dagelijkse praatje. Hij vertelt net dat we vannacht om 1 uur waren vertrokken. Jan is met de foto’s voor de website bezig en ik dus met het verslag. Verder hebben we na het ontbijt nog niets anders gedaan. We denken er aan om vanmiddag weer te gaan bridgen. We zijn wel voldoende hersteld van al dat gekuch en gesnuit.
We zijn op weg naar Arica, dat ligt aan de grens met Peru. Hier is in 1928 om gevochten en Chili heeft de strijd gewonnen. Het oponthoud in San Antonio heeft geen gevolgen voor de aankomst overmorgen 1 april om 8 uur.
Arica ligt in de Atacamawoestijn, de droogste woestijn ter wereld. In de laatste 50 jaar is er maar 7 mm regen gevallen. Volgens mij verdampt dat water zelfs nog voordat het de grond bereikt. Hier zie je de Nazcotekens heel groot in de bodem gegraveerd staan. Niemand weet wie ze er neer gezet heeft en wat ze betekenen. Men vermoedt dat het rituele wandelroutes waren, maar dat is echt giswerk.
De buitentemperatuur is 15 graden en de zee 11 graden en de zee is meer dan 2300 meter diep. De wind waait met een snelheid van 3 à 4 uit het westen. We hebben al met de snelheid van 18 knopen 188 zeemijlen afgelegd en moeten er nog meer dan 700 afleggen. Morgen wordt het wel 20 graden buiten met zonnig weer. Dit hoor je allemaal in het praatje van de kapitein in het Italiaans en daarna in het Spaans, Duits, Engels en Frans van de verschillende gastvrouwen (2) en -heren (2).
Tot zover mijn verslag. Nu is het lunchtijd. Tot later.

Week 13

31-3-2023 Op zee

Geen nieuws.

1-4-2023 Arica

Vanmorgen al om 8 uur komen we in Arica aan. Er staan heel veel bussen klaar voor de excursies. Hiervandaan kan je de Nazcolijnen en -figuren in de woestijn bewonderen of een rit over de hoogvlakte op meer dan 3000 meter hoogte maken of een stadsrondrit nemen. Wij zijn hier nu voor de 3e keer. De 1e keer was in 2010 en toen hebben we met de Amerikanen Larry en Carol een taxi genomen voor een mooie tour in de omgeving. Ook wij zijn toen de hoogvlakte over gegaan, door de bergen, langs een rivierbedding en hebben toen een Hare Krishna gemeenschap bezocht. We hadden daar kunnen lunchen, maar dat vond Carol niet zo’n goed idee. In die gemeenschap, opgezet door een Duitser uit Berlijn, hadden ze konisch gevormde huisjes gebouwd, bestand tegen aardbevingen.
De 2e keer waren we hier met de vorige wereldcruise in 2020. We zijn toen gewoon de wal opgewandeld, want je ligt pal voor de stad. Er was een enorme carnavalsoptocht, erg leuk en er was veel volk op de been. Na afloop van die tocht zijn we langs de boulevard naar een mooi restaurant gelopen. Ook nu gaan we samen de wal op. Ruud en Willy willen wat meer zien, bijvoorbeeld het oorlogsmonument boven op de berg. Ook kunnen en willen zij meer al wandelend van de omgeving en van de stad zien. Daarom lopen Jan en ik samen de stad in. Het is om 11 uur al lekker warm. In de winkelstraat is het aan de ene kant nog schaduwrijk en daar zien we een terrasje waar we koffie kunnen drinken. Dat doen we dan ook meteen. Kunnen we lekker kijken naar de voorbijgangers, altijd leuk om te doen. Dan lopen we weer door. Er zijn meerdere schoenenwinkels en Jan koopt een paar mooie Husk puppies. Toch mooi meegenomen. Verderop in de straat komen we Ruud en Willy tegen, zij zijn al op de berg geweest, met een taxi heen en te voet terug. Zij gaan nog verder de stad verkennen en wij lopen al terug. Nu strijken we op een ander terras neer, waar we een biertje en wijntje nemen. Hier horen empanada’s bij, ieder een portie van 6. Daar hoort voor Jan een pisco sour bij, een drankje uit Peru. Dan houden wij het na 3 uur in de stad het voor gezien en lopen we terug naar het schip. En gaan meteen maar een siesta houden. De show, breakdance met klassieke muziek, laten we voor wat het is. Achteraf jammer, want het was een uitstekende show gebleken. We kijken hem wel terug op de tv.
Jan vindt op internet informatie over een cruise die wij aan het eind van het jaar willen gaan maken. We hebben er al 1 geboekt, met de Pacifica, de oversteek naar de Caribean, de Dominicaanse Republiek enz. Maar eigenlijk willen we naar de ABC eilanden en nu vindt Jan de juiste cruise met de Fortuna. Die doen we liever en Jan zoekt uit wat en wanneer die cruise met de Fortuna gaat doen. Het zijn precies die havens die we graag aan doen. Van oorsprong zou de Serena deze cruise maken, maar die is intussen uitgeleend aan een cruisemaatschappij in Taiwan. Maar nu is het zojuist dus bekend geworden dat de Fortuna hem gaat vervangen. Jan gaat er morgen hier bij de cruiseconsultants op af. Ben benieuwd.
Na het diner en Jan zijn ijsje gaan de mannen naar de hut en Renata en ik naar dek 9 waar de Italiaanse avond losbarst. Ook Madeleine is er. Uiteraard worden er alleen maar Italiaanse liedjes gedraaid en die worden driftig meegezongen door alle Italianen. Om kwart over 11 vinden ook wij het welletjes en gaan Renata en ik naar onze hut. De klok wordt een uur teruggezet en ik heb dus nog veel tijd om een spelletje te spelen op mijn tablet. Jan is druk bezig om precies uit te zoeken wat hij morgen gaat vragen. Ook zoekt hij de labels al vast op voor op de koffers die we in mei naar huis opsturen. Dat moet morgen ook al aangemeld worden, dus werk aan de winkel voor Jan.

2-4-2023 Op zee

Wederom een zeedag om naar Lima in Peru te varen, eigenlijk is het de haven Callao waar we afmeren.
Vandaag zijn we allebei hier op het schip naar de kapper geweest, dat was hard nodig. En we zijn er dik tevreden over, er is goed werk geleverd. Dat was om 2 uur en dus konden we nog steeds niet gaan bridgen. Nog even en we zijn het verleerd.
De avond werd in de Grand Bar afgesloten met het officierenbal. Er komt een hele rij officieren met aan hun arm een van de vrouwelijke werknemers de trap af en opent het bal. Daarna kan je tijdens 5 korte dansen een personeelslid ten dans vragen. Ik dans 1x met Argie, iemand van het animatieteam en krijg een lootje, maar helaas geen prijs. Daarna hebben Renata en ik nog even na gezeten en toen was de zondag ook weer voorbij.

3-4-2023 Lima

Lima , de hoofdstad van Peru.
Hier hebben we afgezien van de rondrit van het schip naar en door Lima. We hebben een andere excursie gekozen en die duurt de hele dag. Al om 8 uur gaan we op pad en bezoeken eerst een privé museum, Museo Larco genaamd, naar de eigenaar/verzamelaar Larco. Deze mijnheer is al vanaf de 60-er jaren precolumbiaanse opgravingen aan het verzamelen, zelfs pre-inca stukken. Het blijkt namelijk dat door DNA onderzoek Peru qua immigratie door 3 verschillende golven bevolkt is al wel vanaf 10.000 jaar geleden. Uit Noord-Europa/Siberië komen er mensen over de Beringzee en strijken in Noord Peru neer. Een andere groep mensen komt uit de streek die nu Mongolië heet en die strijkt in het zuiden in de bergen bij Cuzco neer. De 3e golf komt van over zee, Polynesië en gaat aan de kust wonen. In de loop van de eeuwen mengen deze groepen wel, maar het blijkt toch mogelijk om de oorsprong van de mensen vast te kunnen stellen. Hun manier van leven verschilt en zo ook de gereedschappen en gebruiksvoorwerpen die ze van klei maken. Ook hun talen verschillen. De gebruiksvoorwerpen die opgegraven zijn, verschillen ook van de regio’s waar ze uit de grond gekomen zijn. Het is een prachtig museum met goede uitleg. Ik had er wel veel langer willen blijven, om alles te lezen en goed te bekijken. Nu pendel ik heen en weer tussen even bij de gids luisteren en zelf overal kijken. Maar de gids is vermoeiend, zijn verhaal is niet boeiend en het moet ook nog zin voor zin in het Frans vertaald worden. Er zijn heel mooie aardewerken hoofden te bewonderen, echt prachtig. Maar ook koperwerk, met name een soort messen die nodig waren om mensen te offeren, want dat gebeurde wel totdat de Spanjaarden daar een einde aan gemaakt hebben. Verder veel gouden siervoorwerpen voor zover die nog gered zijn uit de handen van de Spanjaarden. En mooie textiel, geweven kleden met een verhaal er in.
Even tussendoor over dat goud. Toen aan het einde van het Incarijk, in 1529, er oorlog was tussen 2 broers over de macht van hun rijk dat van noord Chili tot in Argentinië en Bolivia uitstrekte. Die oorlog duurde tot 1533, toen de Spanjaarden op het toneel verschenen. De Inca’s geloofden in meerdere goden en een er van had een baard en een blanke huid en verscheen op een of ander dier. Zo zagen de Spanjaarden er ook uit en dus dacht men dat god op aarde was verschenen. De Spanjaarden namen de overwinnaar gevangen. Die wilde wel losgeld betalen en streepte in de kamer boven zijn hoofd de hoeveelheid goud af waarmee hij de kamer zou vullen om vrij te komen. Daar ging men mee akkoord. Zo werden de gouden bloemen en bomen uit zijn tuin binnen gebracht totdat de kamer gevuld was. De Spanjaarden namen alles in ontvangst, smolten het om tot baren goud en vervoerden het naar Spanje. Daarna vermoorden ze alsnog de Incakoning.
In een apart gedeelte van het museum was de verzameling erotische voorwerpen tentoongesteld. Voor de Hualca’s was het heel gewoon om allerlei standjes in klei vorm te geven als uiting van de verbinding tussen de onderwereld en de hemel. Het leven werd zo doorgegeven en dat was ook zichtbaar gemaakt.
Na dit museum reden we naar een opgraving, waar al jaren aan gewerkt wordt, maar het vordert maar langzaam. Er zal best nog veel onder het zand verborgen liggen, maar 1 gebouw was toch bijna helemaal klaar. Dit was een paleis waar meisjes gehuisvest waren die textiele voorwerpen moesten maken voor de koning, maar ook werden hier uit de meisjes gekozen die geofferd zouden kunnen worden als dat de tijd er voor was. De kinderen kwamen er al op zeer jonge leeftijd wonen, zelfs nog met hun ouders erbij. Men vond het een hele eer als hun kind uitgekozen werd om geofferd te worden aan de goden. Ik heb niet begrepen met welk doel dat offer gepleegd werd. Dit gebouw waar zij zaten, was de maantempel. Die stond tegenover de zontempel die nog hoger op een berg stond, maar nog lang niet uitgegraven was. De hele site heet Pachacamac trouwens, voor degene die er over wil googelen. Het is een heel groot gebied, ommuurd. Vlak ernaast zie je tegen de berghelling een heel dorp liggen aan de overkant van de weg. Aan de zeekant ligt een vissersdorp. De opgraving ligt dus min of meer in de bewoonde wereld.
Na deze visite rijden we minstens een uur en komen dan uiteindelijk bij een prachtig gelegen haciënda aan waar we een paardenshow te zien krijgen. De Peruviaanse paarden lopen anders dan de andere in de rest van de wereld. De ruiters zitten bewegingloos in het zadel, een tot de rand toe gevuld glas water blijft gevuld, er komt geen druppel over de rand.
Bij aankomst krijgen we een pisco sour en een gekookte aardappel in de schil aangeboden. De aardappel is een inheems product dat zijn weg over de hele wereld gevonden heeft dankzij de kolonisten. Nog steeds zijn er meer dan 3000 wilde soorten hier te vinden. Na de paardenshow wordt er een lunchbuffet geserveerd en dat laten we ons lekker smaken. We zitten aan tafel met een Duits en een Frans echtpaar en we praten met elkaar in het Engels, wat we allemaal beheersen. Grappig is dat dan weer.
Om half 6 precies waren we door het verkeer heen geworsteld en weer aan boord.
De show werd geleverd door een folklore muziekgroep Los Paraguayos genaamd. Een leuke show vinden wij.
Ruud en Willy hadden wel de tour van het schip genomen en zagen Lima in vogelvlucht. Bij de terugrit stonden ze een half uur op een rotonde vast in het verkeer. Maar verder een prima tour, met voldoende tijd overal om rond te kijken en foto’s te maken.

4-4-2023 Op zee

Vandaag besluit ik om eens op dek in de zon te gaan zitten met mijn nieuw gevonden boek, weer een detective van Samuel Bjork. Maar eerst moeten we de sloepenrol weer oefenen, een internationale eis. Dat is om 10 uur, daarna maar een bakkie met Renata en Albino en dan ga ik een of ander dek opzoeken. Maar wat is het heet in de zon, dat wordt niets zo, dus dan maar de andere kant van het schip opgezocht en een bed gevonden in de schaduw. Heerlijk rustig zonder muziek in mijn spannende detective gelezen. Na de lunch wil ik wel verder lezen, op ons balkon in de schaduw, dus weer geen kaartmiddag vandaag. Jan is bezig om onze kerst-en nieuwjaarscruise helemaal te bevestigen en zoekt ook al vluchten uit, heen naar Savona en terug vanaf Guadeloupe naar Amsterdam. Dat kost heel wat tijd, maar het komt wel goed. Ik blijf op het balkon lezen tot het boek uit is. Dan wil ik het zwembad en de jacuzzi in. Zo wordt het al gauw half 6 voor in weer terug in de hut ben.
Alhoewel ik geen seconde in de zon heb gezeten, is mijn gezicht toch verkleurd, verbrand mag je wel zeggen. Toch oppassen geblazen met dit weer dus. Ook in de schaduw is het gevaarlijk om je niet in te smeren.
Vanavond geen show voor ons, we hebben de gast, een zanger, vorige week al gehoord en dat was geen feestje. We gaan op tijd naar de Grand Bar, al om 7 uur, dan zijn er nog tafels vrij. Deze bar is zo populair om te dansen voor de meeste mensen om half 9 aan tafel gaan, dat er na de show geen vrije tafel meer te krijgen is voor ons vieren. Nu zagen we dat eens met eigen ogen gebeuren. Aan alle tafeltjes zit een kwartiermaker die wacht op de rest van het gezelschap. Om kwart over 7 zijn alle tafels bezet.
Deze keer gaan we niet nazitten met Renata en Albino, zij zijn uitgenodigd om bij een Duitse vrouw mee te helpen om de verjaardagstaart op te eten en er een prosecco bij te drinken. Dat vonden ze achteraf niet zo fijn, want geen enkele Duitser sprak er Italiaans met ze, ze verstonden er niets van.

5-4-2023 Op zee

Vanwege het verbranden gisteren, zit ik nu in het Lido di blog bij te werken. Zo meteen om 12 uur heb ik een afspraak bij de schoonheidsspecialiste voor een gezichtsbehandeling. Ze moet wel voorzichtig doen met deze huid die ik nu heb. Of anders maar een andere afspraak maken, kan ook.
Jan is naar een videovoorstelling geweest over het schip, de brug, de keuken, de wasserij, en ook de machinekamer misschien?
Zijn we vandaag wezen bridgen, je leest het later wel.
De gezichtsbehandeling duurde zo lang, dat bridgen niet meer kon. We konden pas om kwart voor 2 gaan lunchen. Dan maar na de lunch op ons balkon mijn boek lezen. De zon stond op een gedeelte van het balkon. Het was te warm om daar in te zitten. Daarom ben ik binnen op bed gaan zitten lezen. Ik had maar 1 uur, want daarna eerst thee en dan de lezing over Panama en de Engelse piraten Blake en Morgan, naast uiteraard de Spaanse conquistadores.
Vanaf 1523 tot aan de opening van het Panamakanaal in 1913 werden hier in Panama alle gestolen goederen, goud, zilver als ook de handelswaar over land naar de Atlantische kust vervoerd. Gedeeltelijk per boot over de meren en de rest over land per ezel. In Havana op Cuba werd alles verzameld en daarna in een vloot naar Spanje vervoerd. Op die ene na, in 1628, die door Piet Hein veroverd werd, de zilvervloot.
De munteenheid heet nog steeds naar de eerste Spaanse veroveraar, de Balbao, maar die is even sterk 1 op 1 als de US dollar. Wel grappig om te zien hoe zoiets van invloed kan zijn na vele jaren nog.
De show was wederom een dansvoorstelling, dit keer met als thema Egypte. Ze dansten als de figuren op de vazen en piramides , met hun handen steeds maar hoekig omhoog. Verder was het een en al breakdance en acrobatiek met een hoepel, een stok aan het plafond en doeken aan het plafond wat de klok sloeg. Maar toch leuk om een half uurtje vermaakt te worden. Het doet steeds net even anders aan.
Met Renata ben ik om half 11 nog naar het dagelijkse spelletje gaan kijken, dat is heel onschuldig vermaak en er zijn altijd weer mensen die zich lenen om mee te doen. Dit keer iets met 4 heren en een hoed, opgesteld als de 4 wieken van een molen. Uiteraard staat er dan een heel klein mannetje achter een reus opgesteld zodat het heel moeilijk wordt om de hoed van de voorganger af te nemen en dat is vermakelijk.
Daarna nog een paar dansjes en dat is het dan weer.

6-4-2023 Manta

Manta, de hoofdstad van Ecuador.
We hebben vanmiddag om 2 uur de excursie van het schip, naar Montechristi en ook naar een demonstratie van het maken van knopen uit natuurlijk materiaal. De hele ochtend hebben we voor ons zelf. Het is hier heel makkelijk om de wal op te gaan, je loopt meteen na de terminal de straat op waar een mooi museum en een geweldige shoppingmall aan ligt.
Om 10 uur gaan Jan en ik samen op pad. Ruud voelt zich nog steeds te beroerd om mee te gaan en ook Willy blijft dan liever bij hem op het schip. Het museum slaan we over en stappen meteen op de mall af. Het is wel bijzonder dat dit enorme en moderne winkelcentrum hier zo pontificaal aan de boulevard staat, gezien de toch wel armoedige omgeving van de rest van de stad. Iemand moet hier goed geïnvesteerd hebben. 3 jaar geleden waren we hier ook en toen was het nog niet helemaal klaar, maar nu kon je op de bovenste verdieping eten. Eerst nemen we er maar een bakkie koffie met, je gelooft het niet, een stroopwafel uit Nederland. Daarna lopen we zo ongeveer het hele centrum rond. Allerlei grote merken zijn er, Tommy Hilfiger, Calvin Klein, maar ook lokale ondernemers staan er met een stand. Zo kan je plaatselijke koffie proeven en rum en zo. Om 12 uur zijn we weer op het schip, eten wat en nemen dan plaats om kwart voor 2 in de bus, net als Ruud en Willy.
Daarna rijden we naar een sportcomplex, waar meerdere soort van draaibanken van metaal staan, machines die harde Taguanoten kunnen schaven en snijden. En daarna maken ze van de plakken knopen, tegenwoordig ecoknopen genoemd, omdat ze van natuurlijk materiaal gemaakt zijn. Tot na de 2e W.O. waren dit de kwaliteitsknopen die overal in de wereld gebruikt werden. Totdat de plastic knopen in de handel kwamen. Toen was het gedaan met deze knopenindustrie. Maar tegenwoordig, nu het plastic min of meer in de ban gedaan wordt, is er toch weer vraag naar deze ,nu genoemde, ecoknopen. Ook worden er sieraden en beeldjes gemaakt, het ziet er echt mooi uit. De noten groeien aan de Taguapalm, waarvan echt alles gebruikt wordt. Ook van het restmateriaal wordt niets weggegooid. De snippers bijvoorbeeld worden gebruikt om de stenen voor de huizen mee te versterken, enz.
Dan rijden we naar Montechristi, eerst rijden we het stadje voorbij naar een cultureel centrum waar er een demonstratie van het maken van de Panamahoeden gegeven wordt. Die hoeden worden van de bladeren van een palmsoort gemaakt. Het is een heel proces voordat de heel dunne vezels uiteindelijk gevlochten kunnen worden tot een hoed. Hoe dunner de vezel, hoe fijner de hoed en hoe duurder die is. Hij kan wel 500 dollar kosten.
Ook hier lopen we, net zoals bij de knopen, een uur rond. Je krijgt ruim de tijd om een demonstratie te volgen en het een en ander aan te schaffen. Menigeen koopt een hoed. Wij hebben die al in 2010 gekocht en Jan ook nog 1 in 2020, toen we hier ook al waren. Daarna rijden we naar het centrum van Montechristi. Eigenlijk had de gids dit wel willen overslaan, maar bij navraag waren er toch wel veel mensen die naar het centrum wilden gaan. Dus kregen we daar nog 25 minuten om foto’s te maken en rond te lopen. De kerktoren, die er bij de laatste aardbeving afgevallen was, is bijna weer helemaal opgebouwd. Jan heeft hem weer op de foto staan. Ik ben niet helemaal terug gelopen naar het plein met allerlei kraampjes. Ben lekker op een bankje gaan zitten kijken wat er allemaal langs rijdt en loopt. Onderweg naar de haven zien we veel half afgebouwde huizen en vooral, net zoals overal in veel landen, talloze elektriciteitsdraden door de straten hangen. Dat er nog licht uit komt is ons een wonder.
Eenmaal terug in de bus zijn we in een half uur terug bij de terminal en heeft Jan nog net tijd om wederom een t-shirt te scoren.
Eenmaal aan boord gaan we om 7 uur bij het buffet eten en daarna naar de show van Michael Jackson, d.w.z. ik alleen dan, want de rest verdwijnt naar de hut om van de rust te genieten. Na de show zie ik Renata en Albino nog voor een café macchiato en dan is het voor vandaag wel genoeg geweest. Op mijn balkon kan ik dan nog even wat in mijn spannende boek lezen.

Week 14

7-4-2023 Op zee

Vandaag gaan we op weg naar het Panamakanaal waar we morgenochtend om half 8 in zullen varen en om 7 uur in de avond weer uit. Nu tik ik dit verslag en het is 12 uur. De commandant heeft net zijn praatje gehouden. Buiten is het 32 graden en het zeewater 26 graden en de diepte meer dan 2000 meter. Met dit verslag tot hier toe moet iedereen het doen, dan kan het vanavond nog op de site.
Het is de bedoeling dat we vanmiddag toch echt gaan kaarten. Mijn boek heb ik nog niet uit, maar dat moet dan wachten tot vanavond op het balkon.

Er staat de datum van 7 april boven, maar ik tik dit verslag 1 week later, op vrijdag de 14e. Waarom? Ik had geen tijd, geen zin, het was te warm, er was van alles te doen. In ieder geval, nu ga ik aan de slag. Ik heb alle “To day’s” van de hele week verzameld om nog beter te kijken wat we gedaan hebben.
Vandaag is het een zeedag. We hebben de laatste haven van Zuid-Amerika, Callao/Manta achter ons gelaten en zijn op weg naar het Panamakanaal. Dat is altijd weer een belevenis. Het is nu ook heel warm en te heet om lang in de zon te zitten. We besluiten om ’s middags te gaan kaarten na een lange tijd weg te zijn geweest. Ook hier was steeds wel een reden voor, namelijk verkoudheid, kapperbezoek, boek uitlezen, foto’s voor de website arrangeren, enz.
Daarna om 5 uur is er een Paasmis voor Goede Vrijdag, daar ga ik heen. Dat doe ik ook altijd met de Kerstmis. Het is behoorlijk druk in het theater, dat omgevormd is tot een kerk. Er is altijd een pastoor aan boord. Hij dient elke dat de mis op, maar dan niet in het theater. De lezing bestaat uit 2 onderdelen, de eerste is uit het boek Jesaja 52, 13-53, 12 (over de schuld van de mensen die door de dood van Jezus door hem op zich genomen is) en de tweede is uit het evangelie van Johannes 18, 1-19, 42 en dat gaat over de arrestatie en beschuldiging en kruisiging van Jezus, net als in de Passion op tv, gisteren. De hele mis is in het Italiaans, behalve een van de lezingen. Ik heb de tekst in de Duitse vertaling genomen, die liggen klaar, ook in het Frans, Spaans en Engels.
Na de mis van 1 uur ga ik heerlijk even op het balkon zitten. De show wordt gegeven door een Colombiaanse dansgroep van 16 personen, die er in een half uur een zeer energieke dansvoorstelling neerzetten, je moet dan denken aan een carnaval eigenlijk. De kostuums zijn zeer kleurrijk. Wij vinden het super wat ze laten zien. De kleine types worden moeiteloos in de lucht gegooid en uiteraard weer opgevangen. Na het diner komen we samen met Renata en Albino voor een ijsje of een kopje koffie. Dat laatste is gebruikelijk voor Italianen om de maaltijd te besluiten met een straf kopje koffie. Soms doe ik daar aan mee en soms is het me te straf.
In het atrium is er ondanks Goede Vrijdag toch een Latijns-Amerikaanse avond en daar gaan Renata en Madeleine en ik toch op af. Een beetje bewegen is goed voor een mens.

8-4-2023 Panama Kanaal / Colon

Stille Zaterdag.
Al om 8 uur gaan we de eerste van de sluizen van de Mira Floressluizen in. Wij beleven dit op ons balkon. Het is er uitgelezen weer voor en we zitten in de schaduw. We nemen de oude sluizen. Wel zien we naast ons een enorm containerschip de nieuwe sluizen ingaan. Die hebben er meteen 3 achter elkaar. Bij de oude sluizen zijn er eerst 2 achter elkaar, dan even varen en dan nog 1 sluis te gaan. Dat gaat langzamer dan die nieuwe, begrijpelijk.
Het bijzondere aan de nieuwe sluizen is dat het zoete water dat gebruikt wordt om de sluizen vol te laten lopen, opgevangen wordt in bassins en wordt hergebruikt. Normaal was dat er per schip 13 miljoen liter water gebruikt om door het Panamakanaal te varen. Dat is zoet water en dus zonde, want dat stroomt zo een van de oceanen in. Zolang er in het regenwoud in Panama heel veel regen valt, is er nog geen probleem, maar als er weinig valt, kan dat de scheepvaart belemmeren. Bovendien is zoet water schaars in de wereld en kostbaar. Daar moet voorzichtig mee omgegaan worden.
Al van 2006 zijn er plannen gemaakt om deze sluizen te bouwen en pas een paar jaar zijn ze in gebruik. Ook dit is weer een staaltje van techniek. Bij de nieuwe sluizen worden er geen treintjes meer ingezet om de schepen in het midden van de sluis te houden. Blijkbaar niet meer nodig.
Tussendoor gaan we natuurlijk wel eten en dan zien we het kanaal ook aan de andere kant. Het is niet onze 1e doorvaart. Jan is er al talloze malen door heen gevaren met de olietankers vroeger. Aan het eind van de middag zijn we erdoorheen en koersen we af op onze haven Colon, waar we om 6 uur afmeren. Hier kun je ’s avonds al de wal op. Wij wisten nog niet dat hier een gloednieuwe terminal gebouwd is met tal van winkels en ook eettentjes. Wij dachten dat er buiten de poort een troosteloze situatie was waar je dan liever niet wil zijn. Maar goed, we genieten zo ook van het uitzicht en het mooie weer op het achterdek. Er is geen show, het theater wordt in orde gemaakt voor de belangrijkste mis van het jaar, de Paasmis, om 22.15 uur. Ook hier ga ik weer heen, nu samen met Renata en Albino, netjes aangekleed. Deze duurt tot half 12, dat moet dan maar, ondanks dat we morgen vroeg op moeten voor een excursie. Nu werd er een stukje uit Mattheus voorgelezen, dat over de graflegging en het lege graf daarna gaat, wat door Maria en Maria Magdalena ontdekt wordt.

9-4-2023 Colon

De haven van Colon, oftewel Columbus, in het Nederlands. Om 7.15 uur worden we al verwacht in het theater voor onze excursie naar een meer en de nieuwe sluizen, de Agua Clara Locks. Daar zijn we reuze benieuwd naar. We komen bij een mooi, nieuw gegraven, groot meer aan. Het dient voor zoet waterreservoir, voor energieopwekking en voor watervoorraad voor de sluizen. Hier, aan de oever van het meer stappen we in een van de rondvaartboten, die hier uitgebaat worden door, je gelooft het niet, iemand die Nederlands spreekt. Wij samen kregen van hem een bakkie koffie aangeboden. Hij was een Canadese Nederlander, op zijn 2e al geëmigreerd, maar sprak nog prima Nederlands. Hij woonde bij zijn vader in Panamacity en had deze verhuur, ook kano’s en souvenirverkoop, samen met hem opgezet. Je vindt ze ook overal, die Hollanders.
De tocht op het meer was erg fijn, alhoewel we geen wildlife gezien hebben, op 1 luiaard na en wat vlinders. Er zouden ook apen zitten, zal best, maar wij zagen ze niet.
Onderweg zagen we dat hier op 1e Paasdag alles gesloten was. Maar eenmaal bij de terminal keken we onze ogen uit, wat een mooi gebouw is er hier neergezet, met een schitterend terras langs het water. We nemen er een lekker ijsje en gaan dan terug naar het schip. Het is warm. We lunchen wat en rusten dan uit van de vermoeienissen.
Bij de thee wisselen we met Ruud en Willy onze ervaringen uit. Zij hadden een andere excursie dan wij. Zij gingen naar monkey eiland en hebben er zegge en schrijve 1 aapje gezien. Dat is teleurstellend, maar de tocht was toch wel mooi.
De show was dit keer een live show met liedjes van de musical ‘Sister Act”. Een geslaagde voorstelling waarin het animatieteam een achtergrondkoor van nonnen moest voorstellen. Dat was wel grappig gevonden. De liedjes die door de 2 zangeressen en 1 zanger gebracht werden, kwamen uiteraard uit Sister Act en wij vonden ze goed gedaan.
De klok gaat nog een uur terug en dus hebben we na het eten nog tijd zat voor een dansje in de Grand Bar, d.w.z. Renata en ik, want onze mannen laten het afweten en gaan richting eigen hut.

10-4-2023 Puerto Limon

Aankomst in Puerto Limon, Costa Rica. Hier hebben we de excursie van het schip en gaan de jungle in. Dat wil zeggen dat het kanaal parallel aan de kust richting Nicaragua naar de jungle voert. Heel veel bussen gaan richting aanlegplaats. Er is steeds plaats voor 4 bussen. Als wij aankomen, gaan de eerste al weer terug naar het schip. De vaartocht stelt niet veel voor, we varen een beetje heen en weer en zien inderdaad een krokodil met een jong, een schildpadje en een luiaard. Lichtelijk teleurstellend, met name de vaartocht. Maar o.k. we zijn toch in de jungle geweest. Wel werd er verteld welke vruchten er hier allemaal groeien en dat is enorm: ananas, papaya, limoen, mango, kokosnoten, cacaonoot en nog veel meer tropische vruchten. Naar de limoenen heet ook deze haven, want in de oude tijd van scheurbuik, hadden zeelui deze kust gevonden voor de zeer vitaminerijke limoenen.
Costa Rica heeft geen leger en geen marine. Dat uitgespaarde geld wordt aan onderwijs besteed. We zijn ook hier vaker geweest, ook in de hoofdstad San Juan en dicht bij de vulkaan die af en toe rook uitblaast. Na 2,5 uur zijn we weer terug op het schip en gaan we niet meer de wal op. Ruud voelt zich al weken niet lekker, nasleep van een fikse verkoudheid en hij gaat dan ook vanmiddag naar de dokterspost. Daar wordt de klacht serieus opgepakt en krijgt hij meteen de snelle versie, dus anti-bioticum via een infuus. In een paar dagen 5x en daarna pillen. Het schiet anders niet op en je wordt er moe en vervelend van. Hij komt vanavond ook niet aan het diner, even rustig aan maar.
Er is geen show, maar er zou een klassiek concert zijn. Dat wordt afgeblazen, een van de speelsters kan er niet bij zijn. Renata en ik gaan nog wel naar de Grand Bar, maar ook daar is het rustig, er is geen spel om half 11 zoals gebruikelijk.

11-4-2023 Op zee

Het is weer een zeedag en dan is het nog een keertje tijd om te gaan wandelen op dek 3, in plaats van aan dit blog te beginnen. En vanmiddag heb ik ook al geen tijd, kaarten namelijk.
Met Willy zitten we aan de thee. De kuur slaat aan bij Ruud en hij voelt zich na 2x een infuus al stukken beter, gelukkig maar.
De show is een soort van circusact met goochelen, variété, jongleren en komedie. IK houd hier niet zo van, maar het is toch wel lollig.
Bij het diner is Ruud weer van de partij.
En om half 11 is er weer tijd voor een spel in de Grand Bar, altijd lollig.

12-4-2023 Roatan

mijn verjaardag!!!!

72 ben ik geworden. Ruud en Willy komen bij het ontbijt bij onze tafel zingen, lang zal ik leven in de gloria, hiep hiep hiep hoera. Erg lief van ze. Vanavond trakteer ik op een borrel en krijg ik een groot stuk Toblerone chocolade van ze.
Vandaag liggen we in Roatan en dit is een soort van Carnivalenclave. Er zijn juweliers- en souvenir winkels en een mooi strand met stoelen en parasols en een grote cocktailbar natuurlijk. Het is wel erg warm, maar we gaan toch naar het strand. Ruud moet eerst nog voor zijn infuus naar de dokterspost en wij gaan alvast naar het strand. We zien al heel veel gereserveerd, wat achteraf alleen bedoeld is om plaats te houden voor de toeristen. Zodra je je meldt , halen ze dat bord weg en kan je gaan zitten. Dat wisten we eerst niet. Maar we wilden ook niet zo ver het strand op gaan, dus hebben we ons gemeld bij het privé gedeelte, waar je wel meer moet neertellen voor een bed en zo. Toch doen we dat. Het zijn hoge houten bedden met een dik matras, dat ligt comfortabel en ik kan er makkelijk vanaf opstaan. Bovendien is er water bij inbegrepen en gratis stoeltjeslift de hele dag. Jan maakt hier gebruik van door toch maar onze mobieltjes op te halen, er is hier ook gratis wifi namelijk. Later op de dag ga ik er ook een keertje mee heen en weer. Leuk om te doen, ha…ha…, dit is mijn verjaardagsuitje. Er ligt nog een Carnivalschip vol met Amerikanen en op ons strand zijn wij de enige van de Costa. De rest van de weinige mensen komen van dat andere schip. Met hen heb je meteen contact. Ze verbazen zich over de lange trip, dat we dat zomaar kunnen doen. Maar ja, we zijn dan ook pensionado’s. Na 12 uur komen ook de kapitein en de dokter met zijn vrouw op ons strandje liggen. Het is hier heel rustig, ook geen muziek ook of zo. Uiteraard bestellen we een Margerita en later nog wat te eten en Jan nog een Margerita. Het water is heerlijk en loopt maar langzaam af. Helaas gaat het schip al om 4 uur weg en breken we al om half 3 op, zodat ik nog mijn rondje in de stoeltjeslift kan maken. Het andere schip komt uit New Orleans en zit vol met de doorsnee Amerikaan uit de zuidelijke staten, veel fors gebouwd en donker van kleur. Heel wat anders dan wat wij hier aan boord als passagiers hebben. Ze hebben er in deze paasvakantie veel kinderen aan boord, wel meer dan 800 van de ruim 3600 passagiers. Een jong publiek dus, niet te vergelijken met ons.
Bij de thee na 4 uur, zien we Ruud ook weer, hij is weer verder opgeknapt.
Er is wederom geen show en met Ruud en Willy proosten we bij de piano op dek 2 op mijn verjaardag. Later willen we dat nog doen met Renata en Albino. Dat moet nog wachten, want zij hebben al om 7 uur de excursie. Na het diner kreeg ik al wel een mooi Swarovsky kettinkje van ze. Die van vandaag van hun was niet geweldig. In een boot, opgepropt en te kleine stoeltjes naar een strand, waar het heel vol was. Ook veel muziek, de bedden onder de parasols waren niet goed, kortom niet zo leuk, alleen de lunch was o.k.

13-4-2023 Cozumel

Mijn ongeluksdag!!!!

Hoe zo, mijn ongeluksdag? We hebben een excursie, een rondrit over het eiland Cozumel en aansluitend een bezoek aan het strand. Maar bij het instappen van de bus, met een apart opstapje, gaat het mis. Ik stap er wel op, maar dat bankje klapt om, zo tegen mijn scheenbeen aan en dat scheurt open. Er ontstaat een diepe vleeswond, die heel erg bloedt. Het ziet er serieus uit. Meteen wordt het verbonden door de gids, wij blijven buiten de bus en kunnen niet mee. Er wordt door een reisagent een ambulance opgeroepen. Ik bloed als een rund, het loopt in een straaltje de straat op. Om 10.10 uur ben ik in het internationale ziekenhuis van Cozumel en daar word ik prima opgevangen. De wond ziet er lelijk uit. De 2 dokters zijn er zeker een uur mee bezig geweest. Daarna moest er nog een foto van gemaakt worden en een rapport geschreven worden. Jan heeft intussen de verzekering gebeld, Eurocross. Die geven een bankgarantie af, dus zelf hoeven we niets te betalen. Het is wel belangrijk om altijd je ziektekostenverzekeringskaartje bij je te hebben, dat had ik dus wel. Zit altijd in mijn mobieltje, met rijbewijs en een betaalmogelijkheid. Er is bij Jan ook altijd iemand van de touroperator gebleven voor assistentie. Daarna worden we in een taxi gezet en terug gereden naar de taxistandplaats. Daar werden we opgevangen door een plaatselijke hulp die een golfkarretje opriep wat ons vlak voor de gangway afzette. Daar stond een rolstoel klaar en 2 jongens van het schip hebben me binnen gebracht. Meteen zijn we, inmiddels 14.00 uur, naar de receptie gegaan om contact te krijgen met de dokterspost. De wond moet namelijk elke dag schoongemaakt en verzorgd worden. En ik wil vragen of zij dat kunnen doen. Om 4 uur kunnen we terecht, dan is het open. We zitten net te wachten als de kapitein toevallig langs loppt. Hij groet Jan altijd uitgebreid en ook nu vroeg hij wat er aan de hand was. En zei er bij dat ik hier in goede handen ben. Dan komt er een verpleegster naar buiten. We laten het rapport zien en de medicijnen die ik heb mee gekregen en stellen de vraag of zij de wond willen verzorgen elke dag. Dat is geen enkel probleem, een hele opluchting. Gerustgesteld gaan we naar de hut en ga ik op het balkon zitten met mijn voet omhoog. Maar eerst doen we nog een bakkie thee en komen Ruud en Willy er bij zitten. Willy had de open wond gezien, als enige met Jan. Zij was nog even de bus uit gekomen om polshoogte te komen nemen na mijn ongeluk.
De excursie was wel erg leuk en in een rustig tempo geweest. Steeds had nu de chauffeur met zijn voet het bankje vast gehouden. Had hij dat bij mij ook maar gedaan.
Het buffet is open, omdat er om 7 uur nog een excursie terugkomt. Daar maken wij gebruik van en dan hoef ik me niet te verkleden of zo. Daarna gaan we naar de hut, de klok gaat 1 uur vooruit en het is dus meteen al 9 uur. Ik vraag nog 2 kussens aan onze heel erg aardige steward en dan moeten we maar gaan slapen, als dat al lukt.

Week 15

14-4-2023 Op zee

Gelukkig hebben we een zeedag en kan ik bijkomen van de hectiek van mijn ongeluk gisteren. Wat was dat schrikken en nog zie ik die open vleeswond voor me en het vele bloed dat zo over straat stroomde. Enfin, hier aan boord wordt er elke dag notitie van genomen, de wond wordt schoongemaakt en ook de dokter kijkt er naar. Jan rijdt me rond in een rolstoel uiteraard. Ik heb over belangstelling niet te klagen, werkelijk iedereen komt vragen wat ik heb en wenst me dan veel sterkte met de genezing. Het eten smaakt me ook nog niet. Ik neem maar een pizzapunt en wat olijven en een klein vruchtentaartje na als lunch.
Naar bridgen staat mijn hoofd nog niet. Op mijn balkon zit ik het beste, pootje omhoog. Naar de show, musicalliedjes, gaan we ook niet. We zitten voor het diner een uurtje bij de pianist op dek 2. Ruud en Willy komen daar ook zitten.
Jan heeft verslag gedaan van het gebeurde op fb en in de familie app en daar komen ook onnoemlijk veel reacties op. Hartverwarmend allemaal, erg lief.
Verder valt er van deze dag niet veel te melden. Jan rommelt wat op zijn laptop, maakt overal kopieën van en maakt mappen aan voor de documentatie van het hele gebeuren, ook voor de verzekering natuurlijk. De verzorging hier aan boord is elke keer een consult en medicatie (verband) en die rekening is elke dag 88 euro. Daar hoef ik me verder niet druk om te maken.

15-4-2023 Port Everglades

We liggen al om half 5 in Fort Lauderdale, de VS, in Florida. Hier gaan de Amerikaanse wetten gelden. De winkels aan boord zijn afgeplakt, het schip is al dagen onder handen genomen voor extra goede schoonmaakbeurten. De inspectie komt aan boord en lichten het hele schip door, van onder tot boven. Als het afgekeurd wordt, mogen we de andere havens niet meer aandoen. De kapitein roept dan ook via de intercom om dat veiligheid de allereerste prioriteit is van de company, een speciaal bericht voor de crew.
Iedereen moet door de immigratie heen, de eerste bemanningsleden al om 5 uur, want het buffet gaat al om 6 uur open en dan zijn zij nodig. Wij zouden samen naar Las Olasboulevard gaan, maar dat kan nu niet. Eerst gaan we mijn been laten verbinden. Het ziet er iets minder goed uit en draagt een beetje. Ik heb penicilline en ontstekingsremmers, 2 per dag.
Dan gaan we op het balkon zitten wachten tot wij naar de immigratie kunnen gaan. We worden omgeroepen, eerst gaan alle excursies van boord. Pas om half 11 komt de oproep en gaan we er heen. Ik in de rolstoel en zo hebben we voorrang in een aparte rij. Om weer meteen naar het schip terug te gaan, moeten we een andere deur in en wachten tot echt iedereen door de immigratie heen is. Om kwart over 11 wordt er in de hal in het Engels omgeroepen dat er nog 5 mensen vermist worden, maar dat verstaan de Fransen en Italianen en Spanjaarden niet. Die denken meteen dat iedereen weer aan boord kan en er is een run op de uitgang, maar iedereen moet terug. Bovendien hebben we een boardingnummer gekregen en kan er niemand voor zijn beurt doorlopen.
Om half `2 zijn we weer terug. Jan installeert mij op dek 9 bij het binnenbad en gaat dan na de koffie alleen met een taxi de stad in, op weg naar Lan Olasboulevard, waar zijn favoriete kledingwinkel is, namelijk Tommy Bahama. Hij had op internet al de nieuwste creatie gezien en laten ze die nu in zijn maat hebben. Dat is geluk hebben. Ook neemt hij daar op een terras nog een lobstersalad en 2 margarita’s. Om over half 3 is hij weer terug en neemt hij een biertje tegen de hitte. Dan gaan we naar binnen voor de thee en daarna maar naar de hut. We moeten ons gaan opfrissen. Jan gaat eerst nog naar het excursiebureau met de verklaring van de dokter dat we de excursie op Cozumel niet hebben gemaakt en krijgen zo ons geld terug.
Om kwart over 7 nemen we plaats in de Grand Bar voor een drankje voor het diner. Ruud en Willy laten om 8 uur weten in slaap gevallen te zijn en die zien we aan tafel. Ook vanavond hebben we de show Hip Hot Cabaret overgeslagen.
Het wordt voor Renata en mij geen dansen meer. Meteen naar de hut en al snel naar bed. Nu bij het uitkleden zie ik dat de wond wat vocht heeft losgelaten en dat zie ik door het gaasverband heen. Dat vinden we toch wel zorgelijk. Morgenochtend even afwachten wat de wond in de nacht doet. We hebben voor morgenmiddag een afspraak bij de dokter, maar als het ernstiger wordt, laat ik het morgenochtend al zien.

16-4-2023 Port Canaveral

We besluiten om meteen om half 9 naar de dokterspost te gaan. Dat betekent voor Jan wel dat hij niet om 8.15 uur mee kan met de excursie naar het Kennedy Space centrum. Gelukkig gaan de Italianen en de Fransen om 9.45 uur en dan kan hij daarmee mee. Dat is het plan. Om half 9 gaan we kijken of het nodig is om mijn been al te verbinden, maar dat is niet zo. We worden weer weggestuurd en dan ga ik ontbijten. Jan had dat al eerder gedaan. Ik zit goed in het Lido, maar om 10 uur, na nog een bakkie koffie met een plakje cake gehaald te hebben, verkas ik naar het achterdek in de schaduw. Hier kan ik ook mijn been hoog leggen. Er zijn in het begin maar weinig mensen. Ik open mijn tablet en begin dit blog. Om half 12 komt Luisa bij me zitten, ik krijg een cappuccino van haar. Zij wilde niet in de grote groep naar het Space centrum, maar met een taxi een rondrit maken. Helaas was er niet 1 taxi buiten te vinden, terwijl er wel veel mensen stonden te wachten en daarnaar uitkeken. Vandaar dat Luisa zich op het achterdek geïnstalleerd had en een praatje kwam maken. We bridgen altijd tegen elkaar. Morgen verwacht ze ons weer en dat kunnen we ook wel doen. Ik hoef niet te lopen als we noord-zuid gaan zitten.
Ik ben benieuwd hoe laat Jan terug is en wat hij ervan vond.
Hij was om 5 uur terug en vond het een geweldige excursie. Daarna zijn we naar de dokterspost geweest. De wond draagt en dat is niet goed. Er wordt goed naar gekeken. Gelukkig maar.
De show vanavond wordt verzorgd door de coverband de Bee Gees, die is goed. We hebben ze al vaker gezien.

17-4=2023 Op zee

Vandaag hebben we weer een zeedag. Ik zit bijna de hele dag met mijn been omhoog. Jan verzorgt me goed en rijdt me overal heen.
Bij de dokter hebben we wel een teleurstelling te verwerken, want de donkere huid op de wond betekent dat de huid afsterft en loslaat. Daaronder zit rauw vlees en daar moet eerst nieuwe huid over groeien. Dat duurt minstens 20 dagen. Hier zijn we een beetje van onderste boven. Morgen gaan we bespreken met de dokter wat er het beste kan gebeuren. Het liefste blijf ik hier. We zien wel. Naar huis gaan vind ik alleen een optie als daar meteen actie genomen wordt om er bijvoorbeeld donorhuid op te plaatsen. Als dat ook nog weken duurt voor ik behandeld word, dan schiet dat naar huis gaan ook niet op.
De show wordt gegeven door Grant, de Zuidafrikaanse zanger, die zich graag als travestiet manifesteert. Ook nu is dit weer het geval en het is echt heel goed gedaan. Ik vond het een leuke show. Na afloop zitten we nog even na met Renata en Albino met nog een ijsje. Ik neem maar geen toetje ba het diner, dan kan ik wel een ijskoffie nemen.
Er is wel op dek 9 een Amerikaans feest, maar daar heb ik nu geen zin in. Dus gaan we naar de hut, ook Renata gaat niet naar het feest.

18-4-2023 Op zee

We zitten na het ontbijt in de Grand Bar. Het is wel lekker weer en aan de zijkant van het schip kan je uit de wind en in de zon zitten, maar dat doe ik niet met de wond. Eerst maar met de dokter overleggen wat er nu wel en niet kan. Vanmiddag gaan we dat doen. We moeten nog rapporten van de security en van de Costa zelf hebben voor ons dossier. Daar is Jan nu achter aan. En het valt nog niet mee om dat goed boven water te krijgen. Eerst krijgen we 2 kopieën van Jan zijn verslag, het mijne ontbreekt. Dat is na veel 5en en 6en goed gekomen, nu het rapport van de Costa zelf nog.
Het is nu 12 uur en het praatje van de kapitein is net geweest. Morgen wordt de temperatuur in Newport 10 graden, dat zijn we niet meer gewend. Nu kan je hier nog buiten zitten in de zon en uit de wind.
Na de lunch gaan we weer niet bridgen, het kan niet zolang ik mijn been hoog moet leggen. Dus gaan we naar de hut.
Bij de dokter overleggen we wat we nu verder moeten doen. Jan is bang dat we van boord gestuurd worden, omdat de huid loslaat en dood is. Maar dat is helemaal niet het geval, we blijven gewoon tot aan Venetië hier en worden goed verzorgd zolang als het nodig is. Daar ben ik blij mee, want ik zie me nog niet elke dag naar de dokter gaan voor de verpleging van de wond en Jan kan dat ook allemaal niet zelf doen. Dus is het beter dat we aan boord blijven. De excursie van morgen, naar Boston kan niet doorgaan. Ik zie me nog niet 2 uur in de bus heen en 2 uur terug zitten met al het gesjouw wat bij zo’n tour hoort. Maar die kunnen we annuleren, via de doktersverklaring, geen punt. Wel erg jammer, want dat had ik graag gedaan. Van Renata en Albino hoorden we achteraf dat het een heel interessante dag was. Er werd veel over de universiteit, de studenten en over de farmaceutische industrie (Pfilzer en Moderna) verteld. Maar goed, het kan niet. Mijn been gaat voor alles.
De show was erg grappig, de zanger Grant trad als vrouw op, als zangeres zogenaamd in een soort club.
Na het diner meteen door naar de hut en lekker rusten op bed met mijn been omhoog.

19-42023 Newport

We komen in Newport aan en moeten tenderen. Het is een zonnige, maar erg koude dag. Al om 8 uur kunnen de eerste mensen met een tenderticket de wal op. Er is weinig animo voor, want in no-time kan iedereen de wal op, al voor half 10, ook zonder tenderticket. Ruud en Willy gaan een stuk van de kustwandeling doen, eerst naar het verste punt en dan terug wandelen. Vandaag probeer ik op het schip zonder rolstoel door te komen. Het lopen gaat op zich prima en zolang ik geen pijn heb, kan dat ook. Mijn been geeft aan wat wel en niet kan. Als ik te lang gewoon zit, voel ik de wond al steken, dus : omhoog met dat been.
Newport is een leuk plaatsje op Rhode Island, daar waar vroeger de happy few, de Vanderbilts etc hun buitenhuizen hadden. Die staan er nog, er gaan ook excursies heen. Om 12 uur gaat Jan toch alleen de wal op en loopt een beetje in het stadje rond. Het ziet er uit als een oud Engels dorp. Zo ziet het er ook van het schip vandaan uit. Om 3 uur is hij weer terug. Ik wilde net een uiltje gaan knappen, want ik zat aan tafel gewoon te knikkebollen. In het stadje was het gezellig druk met allemaal kleine winkeltjes. Het enige landhuis wat in de stad stond, was nog dicht. Het seizoen is van mei tot oktober. Ruud en Willy zijn vanaf 11 uur op pad gegaan en de hele dag weggebleven, het was een lekker zonnetje om, goed aangekleed, buiten te zijn.
Na de thee was het doktersbezoek weer aan de beurt. De wond ziet er goed uit. En meer lopen wordt geadviseerd, de wond ziet er goed uit, is niet ontstoken.
Helaas kwam de domper later, toen ik na de show en het diner, niet omhoog met mijn been, erge pijn kreeg bij het lopen. En er kwam ook wel meer bloed vrij. Dit is erg jammer, want dat zet ons plan op losse schroeven voor morgen. We willen naar Ground zero en we overleggen hoe we dat zullen aanpakken. Volgens Ruud kunnen we het beste een taxi nemen, die komt er heel dicht bij en we kunnen ook meteen bij de terminal instappen.
Er is geen show, maar een gekke hoeden parade. De dames van de knutselclub hebben van karton en crêpe papier de meest wonderlijke hoeden gemaakt en die gaan ze ons laten zien. De zaal zit vol en dat is leuk, al die belangstelling. Met Renata kijken we de show af en dan gaan we naar de hut. Zij waren al om half 6 op voor hun tour die om kwart over 7 begon. Morgen gaan ze naar Ground zero met een excursie mee, weer bijtijds op.

20-4-2023 New York

De kapitein had aangekondigd hoe laat we bij het binnenvaren in NYcity de monding van de Hudson bereiken (5 uur), hoe laat we onder de Veranzanobrug doorvaren (6.20 uur) en hoe laat we langs het Vrijheidsbeeld varen (6.40 uur) en dat zien we aan onze kant. We zetten de wekker op 6 uur en ik blijf wakker. Op tijd ga ik op de rand van mijn bed zitten wachten. Natuurlijk maak ik de nodige foto’s zonder buiten in de kou te hoeven staan. Wat leuk is dit.
Dan besluiten we om nog even niet de wal op te gaan, eerst nog wat rust voor mijn been. Misschien vanmiddag met de rolstoel en een taxi zou het moeten kunnen. We gaan het zien. Nu is Jan alleen de wal op. We hebben ibuprofen nodig, onze voorraad is geslonken tot 1 strip en dat is te weinig, ik neem er al elke dat 2. Om de ontstekingen voor te zijn namelijk.
Ik zit dit verslag in de hut te tikken en daar stop ik nu mee.
En gelukkig gaan we de wal op. We hebben al snel een taxi die ons vlak bij Grund Zero afzet. Het is prachtig weer. Jan duwt me mooi het plein over waar de 2 torens gestaan hebben. Nu zijn dat 2 enorme, vierkante waterbassins waar aan de 4 zijkanten continu water stroomt als een waterval. Op de randen van de 2 bassins zijn de namen van de overledenen gegraveerd in zwart steen, heel mooi.
Na wat rond gelopen te hebben, gaan we het museum in. De rolstoel geeft voorrang en zo hoeven we helemaal niet te wachten in de rij voor een kaartje. We zijn snel binnen. Eerst gaan we 2 filmpjes bekijken in het auditorium op de 2e verdieping. De ene gaat over alle 4 de vliegtuiginslagen en de andere over het vinden en doden van Bin Laden. Al heel indrukwekkend allebei, alhoewel je eigenlijk alles nog weet. Na een versnapering gaan we de diepte in. Uiteindelijk komen we terecht op de fundering van beide torens. Je ziet ook nog de betonstortingen en 1 muur en 1 stalen verticale balk. Er zijn tal van verhalen en giften en overblijfselen te zien, te lezen en te horen. Jammer dat ik met de rolstoel niet overal bij kan. Maar toch zijn we allebei onder de indruk van de hele tentoonstelling, van het hele museum. De foto’s moeten maar laten zien wat er allemaal geshowd wordt. Er is ook een “memorylane” waar er allemaal verhalen worden verteld. Ook staan er 2 brandweerwagens die toen gebruikt zijn, 1 van de 2 is zelf helemaal uitgebrand. Meer dan 3000 mensen zijn er toen doodgegaan. Er lopen veel jonge mensen, ook schooljeugd in groepen. Fantastisch dat dit museum de herinnering levend houdt.
Als we weer aan boord zijn, nemen we eerst wat te drinken en gaan daarna in het Lido, bij het buffet eten. Dan naar de hut en Jan valt meteen als een blok in slaap. Ik ga een uurtje later nog naar de gelateria om de dag door te nemen met Renata en Albino. Die zijn hier ook geweest, maar met een excursie. Hun gids legde alles alleen maar in het Amerikaans uit, ze begrepen er niets van. Gelukkig spreekt het museum voor zich, ook het buitengebeuren, maar toch mis je de helft van je excursie. Jammer dat er niet iemand van het excursiebureau mee is om het een en ander te vertalen. Maar misschien zaten er wel meerdere talen in de groep en dan wordt het lastig.
Om 22.15 uur komt Frank Sinatra nog optreden en daar gaan Renata en ik nog heen. De mannen houden de dag voor gezien en gaan naar de hut. Het is jammer dat er maar weinig mensen in de zaal zitten, maar wat wil je ook als het schip een nacht overblijft en je zo de stad in loopt. We liggen namelijk midden in Manhatten aan pier 88. Voor de crew, die allemaal goed lopen kunnen, ideaal om een paar uurtjes de stad in te mogen. Ik geloof dat iedereen de kans heeft gekregen om NYC in te gaan. Er was op het schip de hele dag weinig te doen.

Week 16

21-4-2023 New York

De 2e dag in NYC. Mijn wond heeft behoorlijk gelekt. Bovendien had ik er eergisteravond veel pijn aan. We gaan vanochtend naar de dokterspost om het verband te laten verwisselen. De dode huid wordt er af gehaald met een pincet. Zo kan de wond ademen en beter drogen. Onder de dode huid kan het ook eerder broeien en ontsteken. Het ziet er dan na het verbinden weer goed uit. Ik wil nu niet van boord, want dat kan nu alleen voor mij met een rolstoel. En dan zou Jan me de stad door moeten duwen. Helemaal naar Central Park of zo? We zijn hier al in 2008 voor een hele week geweest, het is niet nieuw hier. Naast onze pier ligt een vliegdekschip als museum Daar gaat Jan heen, dicht bij en interessant. Er staan allemaal verschillende vliegtuigen en jagers opgesteld.
Om 13 uur is hij terug en lunchen we samen. We zitten nog een tijdje en net als we op willen stappen, komen Ruud en Willy van hun wandeling van 10 km terug (gisteren 15 km) naar Central Park heen en terug via 5th avenue en nog zo het een en ander.
Daarna ga ik met hun op het achterdek in de zon zitten op een ligbed. Mijn been mag niet in de zon en dus wordt er nog een ligbed voor gezet. Zo zitten we heerlijk van het zonnetje, de thee en het uitzicht te genieten, totdat het gaat waaien en er donkere wolken overdrijven. Ik ga naar het balkon van onze hut en geniet samen met Jan van het uitvaren. Dat was NYC.
De show hebben we laten lopen, dag Tina Turner. Na het diner gaan we nog napraten. Gelukkig hadden Renata en Albino nu wel een Italiaanse gids bij hun excursie naar het Vrijheidsbeeld en Ellis eiland.
In de Grand Bar valt niet veel te beleven en dus gaan we op tijd naar de hut.
Nu komen er 6 zeedagen voor we op de Azoren, in de stad Punta Delgado, aankomen op vrijdag 28 april ’s ochtends om 8 uur.`

22-4-2023 Op zee

Deze week beslaat de oversteek van de USA naar Europa.
We zijn gisteren om 6 uur uit NYC vertrokken en moeten ons nu 6 dagen op zee zien te vermaken. Dat gaat met behulp van het entertainmentteam vast lukken. Bovendien hebben we onze eigen spelletjes, boeken en andere bezigheden zoals een rondje lopen over dek 2 of 3.
Vandaag gaan we eens kijken bij de bridge of we weer kunnen gaan kaarten. Ik wil nog steeds met mijn been op een stoel zitten en kan ik dat wel volhouden 2,5 uur een beetje schuin zitten. Eerst maar eens kijken of zoiets mogelijk is. Dat is inderdaad het geval, dus vanaf morgen gaan we weer spelen.Vandaag nog niet, want we moeten nog lunchen. De klok had een uur gekregen, midden op de dag is het dan ineens 12 uur, in plaats van 11. Dat schiet op.
Vanmiddag na 4 uur gaan we naar de dokter om te laten zien of het al nodig is om het verband te verwisselen nu de dode huid verwijderd is. Kom morgenochtend maar terug, want het ziet er allemaal nog keurig uit. Dan gaan we maar aan de thee.
Vanochtend was er in het Duits een lezing over Portugal, daar waar we de komende 3 havens aankomen. Dat laat ik voor wat het is. We waren vorig jaar nog op een Dourocruise en hebben zo wel genoeg van Portugal geleerd.
De show heette een visuele comedyshow en dat was het ook. In het begin wel erg flauw met grapjes die nergens op sloegen, maar aan het eind gaf de vrouw van het duo een jongleurshowtje weg dat alles goed maakte van de flauwe grappen van haar man. Ik vond het toch wel aardig als je zo een zaal weet te vermaken waarbij er toch niemand wegloopt. Maar Jan en ook Ruud en Willy konden het maar matig waarderen, alhoewel ze toch ook zijn blijven zitten.
Na het diner is het weer tijd voor ons rendez-vous met Renata en Albino waarbij er steeds ijs genuttigd wordt, zo vlak na je eten. Ik doe daar niet steeds aan mee. Alleen soms een ijskoffie met 1 bolletje ijs erin. Meteen daarna gaan we met Renata nog even naar de Grand Bar, maar daar is niet veel te doen. Iedereen is nog bekaf van alle aktiviteiten in New York. Dan maar snel naar de kamer.

23-4-2023 Op zee

Vanmorgen na het ontbijt, alleen wat fruit want we gaan al minder eten, gaan we naar dek A waar de dokterspost is. Het verband wordt er af gehaald en ook de dokter zelf komt de wond inspekteren. Hij zegt er nog weinig over, maar drukt wel op mijn been rondom de wond om te kijken hoe ik reageer op pijn. Nou dat doe ik wel. Hij weet genoeg. Verbinden maar weer, de hechtingen blijven er nog in zitten, over 2 dagen terugkomen.
Ik ga bij de gelateria 2 dozen macarons kopen en ze brengen bij de dokterspost. Ze worden met open armen ontvangen. Wij vinden dat ze goed werk verrichten, anders hadden we toch naar huis gemoeten. Jan was daar al bang voor, maar dat is gelukkig dankzij de goede verzorging niet nodig.
Weer krijgt de klok vanmorgen een uur. We hebben om half 11 een keukentour en ik kan in de rolstoel mee. Daar de keuken al volop bezig is voor de lunch kunnen we alleen maar een blik werpen in de brood- en banketkeuken en ook in de andere keuken. Verder zien we hoe en waar alle afval gescheiden wordt. Dat is nogal wat. Ook zien we de voorraden die in NYC voor 11 dagen zijn ingeslagen. Wat alleen al te denken van de flessen mineraalwater voor iedereen. Aan tafel wordt er altijd flessenwater geschonken en dat drinkt dan nog lang niet iedereen op ook. Dat vind ik nou verkwisting van de 1e orde. Neem het niet als je het niet wil drinken. Jan is ook nog op dek C geweest, 2 trappen af, naar het vriesgedeelte, -20 graden koud dus. Op dek A hoorden we een gehak van jewelste, de kippen werden er in stukken geslagen. De rondleiding duurde al met al toch wel 3 kwartier en het was meteen dus 12.15 uur, tijd voor de lunch voordat we gaan kaarten.
Jan neemt weer alleen maar een salade en ik kip met pompoen. De pasta’s en de toetjes worden vermeden. Het is genoeg geweest de afgelopen 15 weken. Nu maar wat matigen.
Bij het kaarten kan ik goed zitten en mijn been goed kwijt. We doen het hartstikke goed en worden 5e met 56,94%. We kunnen tevreden aan de thee. Daar zien we Ruud en Willy voor het eerst vandaag. Ruud heeft in een open hokje binnen gezeten, beschut maar toch in de open lucht. Maar het is al wel koud buiten. Willy is mooi binnengebleven en heeft veel rondjes op dek 2 en 3 en 10 gelopen.
De show wordt verzorgd door de rockband van Matthew Lee. We hebben hem al op de Toscane meegemaakt en wij vinden zijn rocknummers erg leuk om te horen. Willy alleen vindt het gehamer op de drums alleen al verschrikkelijk. Zo heeft iedereen zijn voorkeuren.
Na het eten doen we nog een rondje gelateria en Grand Bar en dan brengt Renata me op de rolstoel naar de hut om half 12.

24-4-2023 Op zee

Vandaag is het echt onstuimig weer en het schip schommelt heerlijk, vinden wij. Ik hoef vandaag niet naar de dokter en we blijven na het ontbijt in het Lido zitten. Daar tik ik nu dan ook het verslag. Het is nu 12 uur en de kapitein Nicola Alba meldt zich. Het is 8 graden en de zee 5 graden. Windkracht 7 tot 8. De afstand tot Ponta Delgado op de Azoren is nog 1316 mijl en we hebben al meer dan 947 mijl afgelegd vanaf NYC. Snelheid 14 knopen, wind uit het noorden tot het noordoosten. Morgen gaat de klok om 11 uur weer 1 uur vooruit. De diepte van de zee is ruim 5000 meter.
Vanaf de Azoren worden al sinds de 19e eeuw groente, fruit en vis uitgevoerd, voornamelijk toen naar Engeland. Er zijn veelkleurige huisjes te zien. Morgen is het weer het zelfde weer als vandaag met wind uit het noorden met kracht 7.
Nu gaan we lunchen en kaarten.
Het kaarten ging dit keer iets minder dan gisteren, 47,67%. Voor ons toch goed genoeg. Aan de show gaat dit keer een bijeenkomst van de Costaclub vooraf. Dan krijg je een glaasje spumante of sap van de kapitein en ook kan je met hem op de foto. Die is later gratis af te halen. Dat doen we natuurlijk. Het speet de kapitein overigens wel voor mij, dat ik zo’n vervelend ongeluk heb gehad. Hij wist er nog van, hij had ons een keertje bij de dokterspost zien staan. En hij is Jan zijn grote vriend of omgekeerd. De clubshow stelde qua informatie niet veel voor, er trad een zangeres met een saxofonist op, je kon dansen op het podium en van een glaasje genieten. Er werd geen promotiefilm gedraaid of wat dan ook. Wel werden er op het eind vouchers uitgereikt aan degene die in een categorie (brons, zilver, goud of platinum) de meeste cruisepunten had verzameld. Dat was alles en voor ons ook genoeg. We konden meteen voor de show blijven zitten. De 3 sopranen traden weer op, ze kunnen wel erg hoog zingen, maar wij vinden ze toch wel de moeite waard om naar te luisteren. Hun optreden duurde wel een klein uur.
Na het diner en het ijsje van Jan en Albino gaan Renata en ik naar de Grand Bar. Daar komt Madeleine ook later bij ons zitten. Van haar krijg ik nog een cadeautje voor mijn verjaardag, een flesje bodylotion van Victoria’s secret, erg lief van haar. We zitten wel tot middernacht en spreken voor de volgende middag af in de ijssalon om 3 uur.

25-4-2023 Op zee

Vanmorgen ben ik weer bij de dokter langs geweest en nu wilde de chef zelf de wond zien. Die is ontstoken en meteen krijg ik een infuus met antibiotica aangelegd. Dit moet minstens 3 dagen lang gebeuren. Hopelijk slaat de antibiotica aan, anders is er een groot probleem zo midden op zee. Het is wel een domper voor ons, want eigenlijk heb ik er bijna geen pijn aan. Het is wel waar dat ik steeds een lage lichaamstemperatuur heb, nog geen 36 graden en ik ben ook wel af en toe rillerig, koude koorts misschien wel en dat duidt op een ontsteking. Morgen wordt er weer gekeken naar de wond.
De klok gaan 1 uur vooruit, van 11 naar 12 uur in de ochtend en dus kunnen we hierna al naar het buffet gaan. Toch wachten we nog met het eten. De buffetten zijn altijd tot 3 uur open, dus tijd genoeg. En we gaan niet kaarten, want ik heb met Renata en Madeleine afgesproken. Rustig aan dus, piano, piano. Ik word nog steeds rondgereden in de rolstoel en Jan haalt ook steeds mijn eten. Ik wil de wond echt zo min mogelijk belasten, want er komt nog steeds vocht en bloed uit.
Renata is iets later dan 3 uur in de ijssalon Amarillo, want ze was bij de cruiseconsultant voor de boeking van een nieuwe cruise en dat duurt altijd langer dan je denkt. Ze willen een deel van de wereldreis van volgend jaar doen, dat stuk dat we de vorige keer hebben gemist door corona. Maar ze hoorden dat ze dat pas in augustus kunnen boeken, voorlopig zit de hele cruise volgeboekt. Er vallen er altijd weer af en dan wordt de rest per segment verkocht. Daar moeten ze op wachten. Ze willen de laatste 2 maanden meevaren, vanaf Sydney tot aan Savona. Afwachten maar of dat kan.
Ze trakteerde ons en Madeleine nam een kopje hete chocola en ik een ijsje met slagroom. Heerlijk is het zelfgemaakte ijs hier aan boord, helemaal met die lekkere slagroom erbij.
Vandaag is het een Italiaanse nationale feestdag, welke weet ik niet meer. Maar we worden verzocht om ons in Italiaanse kleuren te kleden, groen, wit en rood. Dat doen we zoveel mogelijk. Er is ook een party uiteraard om 22.30 uur in het atrium.
Alleen heb ik daar na de domper van vandaag niet zo’n zin in. Wel jammer, nadat Madeleine had laten weten al om half 11 een tafeltje bezet te hebben. Meestal komt ze pas na elf uur aan en dat vond ik vanavond toch te laat. Dus helaas gaat deze Italiaanse party onze neus voorbij. Ik vind het met een naald van het infuus in mijn arm ook niet zo lekker bewegen, al dans ik nu helemaal niet uiteraard.

26-4-2023 Op zee

We gaan weer heen voor het 2e infuus. De Roemeense verpleger vindt ons een heel aardig stel, omdat Jan steeds mee komt en me niet bij de deur afzet en weer weggaat. Wij vinden dit normaal dat we samen gaan, zeker met deze wond. Jan wil heel graag zien hoe het verloop is en ik wil het helemaal niet zien, het is te erg. Vannacht ging mijn lichaamstemperatuur al wel omhoog, nu heb ik 36,8 graden en dat is normaal.
Na het 2e infuus kijkt de chef-dokter er zelf naar en besluit om er al 4 hechtingen uit te halen. 2 verplegers staan er met hun neus boven op en krijgen ook uitleg in het Italiaans natuurlijk. Vanmiddag terugkomen voor het 2e deel van het infuus. De klok gaat weer een uur vooruit, we hebben tenslotte vanaf NY 6 te overbruggen tot onze tijd. Ik vind het altijd weer een wonder hoe ooit een volk heeft uitgevonden dat een omwenteling van de aarde in 24 gelijke stukken moet duren en bijvoorbeeld geen 4 of 6 of 12. En dat die 24 stukken ook in meridianen over de aarde verdeeld zijn in tijdzones. Bovendien dat het een wereldwijd geaccepteerd systeem is. Want het is maar een verzinsel, die hele tijdrekening.
We gaan maar weer niet kaarten. In plaats daarvan gaan we naar de klassieke muziek luisteren van 14.15 uur tot 15 uur. En daarna m 4 uur even naar de thee om daarna af te dalen naar dek A voor het infuus. Blijkt achteraf dat ik vanmorgen al de hele dosis gekregen had. We werden weer weggestuurd. Dan wil ik als troost een ijskoffie hebben, 1 bolletje stracciatella met een espresso er overheen, erg lekker.
Matthew Lee met zijn rockband trad weer op. En net als gisteren en eergisteren sloegen Ruud en Willy de show over. Het is niet wat zij leuk vinden en dat mag. Wij vinden met name de rockband super, het is wel een bak met herrie, maar wel echte rock en roll.
De dresscode van vanavond is goud. Dat hebben wij niet. De GOUD party, ter ere van wat weet niemand, is er wel in het atrium. Nu ben ik beter gestemd en gaan Renata en ik daarnaartoe om te kijken. ( Madeleine wilde niet komen, omdat er morgenochtend om 10 uur weer een safetydrill is voor iedereen.) Ze zet me in de rolstoel aan de kant van de dansvloer. Leuk om al die mensen in het goud verkleed te zien. Het animatieteam heeft zich zelfs goud geverfd. Wel moeten ze op tijd naar hun hut om zich te wassen, want vanwege onderhoud aan het leidingensysteem gaat het water er vanaf middernacht tot 4 uur in de morgen vanaf. Ook wij spoeden ons om half 12 naar huis. Genoeg geweest voor vandaag.

27-4-2023 Op zee

We hebben ons verslapen. Jan was vergeten de klok op zijn mobiel vooruit te zetten en dus ging de wekker 1 uur te laat af. Dan maar gauw eerst naar de dokter voor mijn infuus, want er wordt ook al omgeroepen dat we naar dek 3 moeten voor de drill en dan gaan de liften niet.
Er wordt weer een hele dosis ingedruppeld. Ook wordt het verband verwisseld. Volgens een van de verplegers ziet het er normaal uit. De genezing moet van binnen uit komen met de antibiotica. De dokter hebben we niet gezien, morgen bij de volgende, en wij denken de laatste, dosis.
Vanmorgen hadden we eigenlijk een gewone ochtend, ware het niet dat we ons verslapen hebben. Hierdoor hebben we het ontbijt overgeslagen. Al om 12 uur haalt Jan nu voor ieder een pizzapuntje en daarna een bord sla en een stukje kip met een paar gefrituurde champignons. Voor mij nog een stukje tiramisu en dat was dan weer de lunch.
Ook vandaag laten we het bridgen voor wat het is. Wel ga ik aan een van de aardige passagiers die daar zit te kaarten vragen naar de naam van de siliconenzalf die ze me aanraadt. Ze gaat het niet vergeten, maar voor je het weet liggen we in Civitavecchia en gaat ze er af.
Dan loop ik, zonder rolstoel dit keer, Renata en Albino met nog een Italiaans stel tegen het lijf. En daar, bij hun, blijf ik een poosje hangen met mijn beste Italiaans. Dan wil ik naar het casino, want ik ben net begonnen met spelen en heb nog wat over van mijn 20 euro. Ben ik mijn kaartje kwijt en he ligt ook niet in de hut. Dan moet ik helemaal terug naar het frontoffice voor een nieuwe. Na het spelen heb ik nog 15 euro over, kan ik nog een keertje spelen.
Om half 5 volgen we de lezing over Marokko en Tanger met name. Daar gaan we namelijk ook nog naar toe. Tussendoor vallen bij ons allebei de ogen dicht en stoten we elkaar aan.
Vanavond is de show om kwart voor acht, er is maar 1 vanavond. Gaan we wel of niet? Nu moet ik me haasten om voor de show nog naar de Grand Bar te gaan en dus stop ik er nu mee.
We hebben de Grand Bar nooit gehaald. Maar hadden we daar maar heen gegaan, dan waren onze oren niet zo geteisterd. De Zuid-Afrikaanse zangeres zong wel goed, maar het geluid stond zo hard dat wij er niet van hebben kunnen genieten. Jammer.
Later op de avond hebben Renata en Madeleine en ik nog nagezeten bij een spelletje van het animatieteam. Daarna hebben we aan een van hen navraag gedaan naar een van zijn collega’s. Die missen we al een tijdje. Het was een oudere Filippijn die het had aangelegd met een van de passagiers, maar heel openlijk en continu, alsof ze beide gasten waren. Toen hij ook nog bij een van de feesten boven op een tafel ging staan dansen, was de maat blijkbaar vol. Daarna hebben we hem niet meer gezien. Zijn vriendin ging er in San Antonio af en vloog daar vandaan naar huis in Brazilië. Zo openlijk omgaan met een van de gasten wordt als respectloos gezien naar de rest toe. Alhoewel hij ook wel zijn werk deed. Jan had het op de tafel dansen gezien, met misschien ook nog wel een slok teveel op. Kortom, dat betekent enkele reis naar huis.
Dit waren de 6 zeedagen, die achteraf omgevlogen zijn. Nu gaan we morgen weer vaste grond onder de voeten krijgen op de Azoren, ergens midden in de Atlantische Oceaan, 1400 km vanaf Lissabon, 1500km vanaf Marokko en ruim 1900km vanaf New Foundland.

Week 17

28-4-2023 Ponta Delgada

Na 6 zeedagen komen we aan bij het grootste eiland van de Azoren, in de hoofdstad Punta Delgado. Dit is een mooie haven geworden. Na mijn 4e infuus met antibiotica gaan we de wal op, ik in de rolstoel om mijn wond niet te overbelasten. We gaan niet verder dan 2 terrassen langs de haven. Op het 2e, een mooi restaurant, gaan we lunchen. Hier nemen we nog een keertje een echt Portugese maaltijd : Bacallao, oftewel stokvis van kabeljauw en die smaakte heerlijk. Met nog een flesje wijn voor Jan erbij en met ons gezicht in de zon hadden we een prima middag.
We voeren pas om 8 uur weg en dat betekent dat er weer een buffet open is. Daar gaan we eten. We hebben ook nog een gratis pizza te goed en die nemen we samen. We hadden tenslotte vanmiddag ook al goed gegeten. We eten trouwens samen met Ruud en Willy, gezellig. Daarna gaan we een samenvattingsvideo van de hele cruise bekijken. Het is toch wel leuk om zo terug te zien wat waar we overal geweest zijn en wat we allemaal gedaan en gezien hebben. Jan gaat de video meteen bestellen. Daarna zien we Renata en Albino nog voor een ijsje en dan zit deze leuke dag er op.

29-4-2023 Praia da Vitoria

Vandaag doen we nog een eiland van de Azoren aan, namelijk Terceira. De haven heet Praia de Vittoria. Hier liggen we in de containerhaven en rijdt er een shuttlebus naar het centrum voor 12 euro pp. Ik moet eerst weer aan het infuus voor de nodige antibiotica. Dat duurt wel lang deze keer. IK ben pas om half 12 klaar. Nog steeds worden er verder geen hechtingen meer uitgehaald, wat mij wel teleurstelt, want dat betekent dat er geen verbetering te bespeuren is.
We gaan niet de wal op. Ik blijf in het Lido mijn krantjes lezen, die zijn hier met roaming (want Europa) makkelijk te downloaden. We lunchen samen en dan gaat Jan wat anders doen. Om half 2 komen Ruud en Willy terug van de wal. Zij hebben op de valreep toch een valreep een excursie genomen naar de andere kant van het eiland, naar het plaatsje Angra d’heroismo. Dat was de moeite waard om er de 2 forten te beklimmen en bekijken.
Om 4 uur loop ik een rondje over dek en neem meteen de thee met koek mee terug naar de tafel. Daarna gaan we naar de hut en drinkt Jan de laatste champagne op. Dan volgen we onze oude routine, namelijk show, Grand Bar, diner en nazit met Renata en Albino. Daarna gaan Renata en ik nog even naar het Franse feest in de disco, door Madeleine uitgenodigd. We blijven maar even, omdat de klok vannacht ook nog een uur vooruit gaat en het dus al meteen 12 uur is als ik om 11 uur terug ben in de hut.

30-4-2023 Op zee

Met deze zeedag overbruggen we het laatste stuk van de Atlantische Oceaan tot aan Lissabon, waar we morgen om 3 uur in de middag aankomen.
We gaan al om 9 uur naar de dokterspost voor weer een antibiotica infuus. Dan hebben we na afloop een serieus gesprek en onderzoek door een van de dokters over de prognose van de wond. Er blijft namelijk nog steeds een infectie zitten en ook blijft er zwarte, dode huid vast zitten. Daaronder groeit geen nieuwe huid. Als er nu verder geen verbetering optreedt, maar het eigenlijk achteruit gaat, wordt het dan geen tijd om een beslissing te nemen om eerder van boord te gaan, in Lissabon namelijk. Vanmiddag gaan we dat met de chef-dokter bespreken. Het is misschien beter om nu sneller te handelen en een plastische chirurgie te laten plaatsvinden in Nederland. En dan hoe eerder hoe beter.
Na deze overweging gaan we samen naar de Grand Bar voor een bakkie troost. Inmiddels heb ik Willy ge-appt en zij komt polshoogte nemen. Het is niet anders, vanmiddag weten we meer.
Nu ga ik dan alvast mijn 15 euro casinotegoed opmaken. Helaas worden net op dat moment alle machines afgesloten. Dan in ik het geld maar.
Onze hut is nog niet gedaan en het is al 12 uur geweest. We gaan er maar uit, naar boven in het Lido zitten.
Nu volgt alleen nog het verslag vanaf het moment dat we een gesprek met de chef dokter hadden. Hier op de dokterspost kunnen ze niets meer voor me doen. De hechtingen zitten er nog steeds in en de randen worden al zwarter. Mn durft er verder niet aan te komen. Dan is er maar 1 conclusie mogelijk voor de dokter : Ik moet van boord en zo snel mogelijk naar een ziekenhuis voor verdere behandeling. Dit heet een medische evacuatie. Wij kunnen niet anders dan hier mee instemmen en eigenlijk zijn we ook wel opgelucht. Want nog 2 weken met dagelijks een antibiotica infuus is ook niet de bedoeling. Meteen wordt er actie ondernomen. Het hoofd van de receptie wordt ontboden en die moet contact met Costa Genua zoeken. Hij neemt onze verzekeringspapieren ook mee en onze paspoorten. Het is een feit, ik en Jan dus ook, gaan in Lissabon van boord. We gaan alvast een koffer meteen inpakken, we hebben er 3. En we vertellen het onze vrienden Ruud en Willy en Renata en Albino. Vanavond houden we nog onze routine aan: om 7 uur theater, daarna een drankje en aan tafel met elkaar. Daar in het restaurant vertellen we het de aardige Fransen dat het einde verhaal is voor ons. Morgen komen we pas om 13 uur aan in Lissabon.

1-5-2023 Lissabon

Ik mag nog een dag blijven en we gaan op 2 mei, de volgende dag vroeg van boord. Dus de 1e dag Lissabon gebruiken wij om in te pakken en af te ronden. Ruud en Willy zijn de stad in. Die zien we bij de thee terug. Aangezien we een nacht over liggen, is het buffet ’s avonds open. Dus gaan we dan daar nog een pizza eten met elkaar. Daarna nemen we emotioneel afscheid. Na nog een laatste ijsje met Albino en Renata doen we dat ook met hen. We zien elkaar in november weer terug, als wij dan op de Fortuna stappen in Genua voor de oversteek naar de Caribean.
’s Avonds om 9 uur worden we door Eurocross opgebeld. Die hadden de melding doorgekregen van de medische evacuatie en vroegen zich af of we hulp nodig hadden voor onderdak, want stonden we misschien al op de kade? Dat had wel rijkelijk laat geweest als het schip vandaag al was weggevaren. Maar dat was niet het geval. Wel zei de dame dat ze voor de hele repatriëring zullen gaan zorgen, zoals een hotel, de vlucht en de taxiritten. Wel moeten we een ‘fit-to-fly’ bevestiging hebben, gegeven door een plaatselijke dokter of ziekenhuis. Dat is een tegenvaller, want dan moeten we morgenochtend met koffers en al naar een ziekenhuis voor zo’n bewijs.

2-5-2023 Lissabon

We melden ons om half 9 bij de dokterspost. Zij mogen dat bewijs niet geven. Wel moet er iets in de papieren veranderd worden, want ik wilde meteen naar Nederland en nu moeten we eerst naar een lokale dokter of zo. Dat verzorgen de verplegers meteen. Dan nemen we afscheid, laten de delfsblauwe vaas met neptulpen achter. Onze Schotse host, Stephany, begeleidt ons naar buiten, naar een taxi met de opdracht naar een van te voren door Eurocross vastgesteld ziekenhuis te rijden. Eenmaal in de taxi leggen we onze situatie uit. We willen eigenlijk eerst naar een hotel om onze koffers te stallen. Hij begrijpt het en begint te bellen met het VVV. Die bevelen een hotel in de buurt van het ziekenhuis aan. Wij gaan akkoord en dan rijden we eerst daarheen. Jan gaat inchecken en onze bagage naar de kamer brengen. Dan rijden we door naar het ziekenhuis, heel modern allemaal. Het kost enige moeite om uit te leggen wat we willen. Pas om drie uur hebben we de afspraak. O.k. dan maar terug naar het hotel met een taxi voor 6 euro.
Eindelijk een beetje rust. Jan neemt een biertje en ik een bakkie koffie. We lunchen er ook maar meteen met een lekkere tosti. Het hotel ligt pal onder de grote Europabrug en langs de doorgaande weg. In de tuin is het dus wel wat lawaaierig, maar dat kan ons niks schelen. So far, so good. Daarna gaan we weer met een taxi terug naar het ziekenhuis, meteen naar de goede afdeling, oncologie. Hier wachten we even en worden dan binnen geroepen. De jonge vrouwelijke dokter praat gelukkig heel goed Engels. Onze vraag vindt ze wel grappig, kijkt niet eens naar de wond en schrijft meteen op dat ik kan en mag vliegen. Maar gelukkig ziet Jan dat mijn naam verkeerd op het formulier staat. IK heet ineens Maria Costa Deliziosa en dat is in het Portugees vertaald Maria smaakt lekker of zoiets. Gelukkig wordt de fout, die vanmorgen aan de balie is gemaakt, hersteld. In bezit van het kostbare papier nemen we weer de taxi terug naar het hotel.
’s Avonds nemen we een hamburger en dan gaan we maar op tijd naar bed. Inmiddels weten we dat we morgenavond gaan vliegen. Alles is door Eurocross, ook wel de alarmcentrale genoemd, geregeld.

3-5-2023 Lissabon

Nu zijn we vrij om te gaan en te staan waar we willen. Om half 5 staat de taxi pas voor. Ik had in de ochtend nog wel naar het grote, mooie plein gewild met een taxi. Maar, gezien mijn wond en het feit dat ik een medische evacuatie heb, wil Jan dat beslist niet hebben. Jammer, maar we gaan wel om de hoek bij een erg leuk restaurantje lunchen. Zover kan en mag ik heus wel lopen. We eten er heerlijk vis. Daarna wachten we in de lobby tot het tijd is om te gaan. We hoeven niet de volle nachten te betalen, maar 1 nacht en 1 late uitcheck. Heel schappelijk van het hotel, want we hadden, in overleg met Eurocross een nacht bijgeboekt.
De taxi brengt ons keurig naar het vliegveld, de rit is al betaald. Daar wil ik assistentie, was ook al aangevraagd en dat komt na lang wachten ook voor elkaar. Ook de lift om in het vliegtuig te komen is besteld. En ik krijg 3 plaatsen voor mij alleen, zodat ik mijn been omhoog kan houden. Jan had geluk, want ook voor hem waren er 3 plaatsen gereserveerd. Sneu voor alle andere passagiers, want het Transavia toestel zat bommetje vol. En de stoelen stonden heel dicht op elkaar. Ik had nooit zo met het vliegtuig zo meegekund.
Op Schiphol stond er meteen een aardig meisje met een rolstoel klaar. Zij wist ook waar we moesten zijn voor de bestelde taxi. Dat kan iedereen doen, een taxi of uber van tevoren bestellen en dan in een uithoek komen die zich daar melden om hun passagiers op te halen.
Mijn chauffeur wilde dat wij naar de overkant kwamen met onze bagage en al. De rolstoel was al weg. Dat heb ik geweigerd. Dat vond de taximan niet leuk. Hij werd ook op zijn nummer gezet door de dame die in dit ophaalpunt werkt. Dus kwam hij toch opdagen. Ook deze rit was al vooruitbetaald. We werden verder keurig om half 2 ’s nachts voor de deur afgeleverd.

4-5-2023 Wieringerwerf

Meteen om 11 uur had ik een afspraak met de huisarts. Toen zij de wond zag, nam ze meteen contact op met de wondpoli van het Dijklander ziekenhuis. Hier ging ze zelf niets aan doen.
Ik kon meteen op de spoedeisende hulp komen. Daar werd ik opgevangen door Tim, een heel aardige oud-leerling. Dat was wel geruststellend. Maar de chirurg die kwam kijken, vertelde dat ze de dode huid gingen verwijderen en het liefst zonder verdoving, want die doet vaak meer pijn dan de behandeling zelf.
Dus werd er door een basisarts in opleiding veel dode huid weggehaald en de chirurg maakte het af. Dan is dit klaar en wordt er voor 10 mei een nieuwe afspraak gemaakt voor de wondpoli. In de tussentijd is het de bedoeling dat we zelf thuis de wond verzorgen. We krijgen allemaal spullen mee, urgoclean, hechtverband, gaaskussentjes en succes er mee. Jan zegt dat hij dat gaat redden.
Dit was waar we voor eerder naar huis moesten gaan. De hechtingen zijn er uitgehaald en de dode huid, en dat was nogal wat, er af gesneden. Nu moet het lichaam van binnenuit de genezing in gang gaan zetten.
Eenmaal thuis gaan we eerst even zitten. Monica had mooie tulpen neergezet, altijd leuk om zo thuis te komen.
’s Middags komen meteen Nan en Harm op visite, erg lief. Monica had in de vriezer een portie bami en chili con carne gezet. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt.
Dan gaan we maar uitpakken. Eerst de 2 kleine handbagages en daarna, maar niet meer vandaag, de 3 grote koffers.

Week 18

5-5-2023 Wieringerwerf

Het is bevrijdingsdag. Daar merken wij niets van, we gaan nergens heen namelijk. ’s Avonds komen Guusta en Rikus op bezoek, ook erg aardig uiteraard. En voor morgen hebben Connie en Dick zich al gemeld. Zo zien we onze vrienden al meteen heel snel. Uiteraard zijn we al vandaag een koppie gaan doen bij Peter en Monica.
Er liggen ook allemaal beterschapskaarten in de bus. Superaardig allemaal.
En dan is dit het einde van de, toch wel, prachtige wereldcruise 2023.

6-5-2023 Marseille

7-5-2023 Savona

8-5-2023 Civitavecchia

9-5-2023 Catania

10-5-2023 Op zee

11-5-2023 Kotor

Week 19

12-5-2023 Bari

13-5-2023 Venetië