Reisschema:

week 1

Minneapolis (MN) zondag 18 18 augustus 2019. Minneapolis

De vlucht van Syracuse naar Minneapolis verloopt gladjes. We zijn ruim op tijd , hebben precheckin en kunnen bijna zo doorlopen. En bij aankomst staat er een limousine met chauffeur klaar. Om 9 uur zijn we al in ons hotel, het Westin aan de 6e straat, midden in de stad. Overal hier in de States worden de straten die parallel aan de rivier lopen met een nummer aangeduid, behalve vaak nr.1, die heet dan Frontstreet en verderop de hoofdstraat oftewel Mainstreet. De straten haaks op de rivier krijgen wel gewone straatnamen, bijvoorbeeld Jeffersonstreet of G.Washingtonstreet of Madisonstreet of Broadway of Highstreet of Mark Twainstreet in Hannibal bijvoorbeeld.
Helaas is er nog geen kamer vrij, maar we mogen wel van het buffet gebruik maken. We laten het ons heerlijk smaken. Om half 11 gaan we naar de kamer.
Hier maak ik het verhaal van vrijdag en zaterdag af. Dan kan dat nog op het web, we hebben vrij wifi. Daarna wil ik even naar buiten. We zitten tenslotte midden in de stad. Het blijkt dat er hier geen 24 uurs-economie heerst. De meeste winkels zijn dicht midden op de dag en ook de eetgelegenheden zijn bijna allemaal dicht. Gelukkig vinden we een Mexicaan met een terras. Het is niet zo warm en we drinken een biertje en eten guacamole. Dan maar weer terug naar het hotel. We zijn toch wel moe. En om 6 uur is er een bijeenkomst van ons reisgezelschap. Daar moeten we ons melden.
We zijn benieuwd. Morgen worden we om 10.00 uur opgehaald door een bus. De bagage wordt al hier bij de kamer opgehaald en in de bus gezet. Dan maken we nog een rondrit naar ons schip toe. Dat ligt namelijk buiten de stad bij Red Wing. Daar schepen we in en gaan we om 4 uur varen. Op naar New Orleans.
Om 7 uur zijn we al ingecheckt en hebben onze boordpas al gekregen en de ticket voor de transfer naar het schip.

Redwing(MN) maandag 19 augustus 2019.

Ruim op tijd staat iedereen klaar die met de transfer mee wil. Het blijkt dat er ook nog andere manieren zijn om op het schip te komen, o.a. met de trein of een transfer zonder rondrit.
Enfin, wij maken een hele trip door zowel St. Paul als Minneapolis en het is zeer de moeite waard. De 2 steden zijn tegen elkaar aangegroeid en liggen aan weerskanten van de Mississippi. Eerst rijden we naar St. Paul door de universiteitswijk St. Thomas en het Wassenaar van St.Paul, namelijk Summitstreet. Hier staan inderdaad kasten van huizen en allemaal van steen gebouwd. In de jaren 1910/1920 is er hier enorm veel geld verdiend met de meelfabrieken en de bierbrouwerijen en de houtindustrie. Ook de aanleg van de spoorlijn door James Hill gaf veel voorspoed. Hij beloofde eind 19e eeuw Ieren een baan en een woning als ze maar kwamen om het spoor aan te leggen. Het huis van James Hill is dan ook het grootste van de hele straat en dat van zijn dochter er bij. De Ieren zijn allemaal gebleven en de katholieke kerk bloeide enorm. In het begin heette de stad Varkensoog, maar dat vond een missionaris niks en hij bouwde een kerk en noemde de plaats St. Paul. De grootste kathedraal staat dan ook hier. Ook het Capitool, het regeringsgebouw van de staat Minnesota staat hier. Het is op dat van de staat Nevada, in Salt Lake City, na het mooiste Capitool. Wij zijn het daarmee eens. Er zijn hier in de omgeving veel Duitsers en Scandinaviërs neergestreken. Zij hebben met hun landbouw de graanproductie op gang gebracht, zodanig dat er aan de oever van de rivier in Minneapolis enorme meelfabrieken neergezet zijn. Van 1877 tot 1967 hebben die meer dan genoeg bijgedragen aan de welvaart van de stad. Nu staan de gebouwen leeg. Het graantransport vergt een haven aan zee en niet meer een rivier in land. Het hele gebied langs de Mississippi krijgt een facelift, het is uiteraard de beste plek van de stad geworden. Hier willen de mensen wel wonen. Er is een schitterend theatergebouw neergezet en in 1 van de fabrieken is een museum gevestigd.
Halverwege worden we gedropt in een straat waar veel restaurantjes zitten. Wij kiezen het New-Bohemian bierhaus en eten daar een hotdog met een lekker biertje erbij.
De laatste jaren is er veel geïnvesteerd, o.a. door een nieuw stadion te bouwen voor 1,1 miljard dollar. Het heeft de (moderne) vorm van een Vikingschip. De voetbalploeg heet hier de Vikings, niet zo raar met alle Scandinaviërs hier.
Minneapolis heette eerst St. Antoine, een Franse naam. Het hele gebied tot aan de golf van Mexico was namelijk Frans. Met de Louisiana Purchase (=aankoop) in 1803 heeft de nieuwe staat het hele stuk van Frankrijk gekocht. Napoleon had geld nodig voor zijn expedities en kon dit hele gebied sowieso niet verdedigen. Nu was Minnesota een nieuw verworden territorium, nog geen staat. Dat werd het pas in 1850, nadat het zelf een grondwet had vastgesteld. Het is dus niet zo gek dat dhr. Trump Groenland wil kopen. Het is eerder gedaan, ook Alaska is gekocht en wel van Rusland voor 17,5 miljoen dollar.
Minneapolis heeft een van origine een Indiaanse naam. Minne betekent namelijk water, de stad van het water dus. Minnesota = modderwater.
En er gaat een verhaal over een Indiaans Romeo en Julia, hier geheten Minnehata en Hiawatha. Even buiten de stad, als we naar Red Wing rijden, komen we bij een kleine waterval waar ook een beeld van hun beide staat.
Om half 4 komen we bij het schip aan. We kunnen meteen aan boord. De koffers staan al in de hut, wat een service. Om half 5 hebben we een sloepenrol. Eerst in de gang voor je eigen deur gaan staan met je zwemvest aan en dan zonder dat verzamelen in het theater voor de briefing.
We varen vandaag nog niet weg. Morgenochtend liggen we nog tot 1 uur hier in Red Wing.
Bij het schip horen toerbussen en die rijden je in elke aanlegplaats rond. Je moet als je vroeg wil gaan, wel een ticket ophalen. Dat doen we dan ook.
Aan tafel hebben we leuk gezelschap gehad van een Australisch echtpaar. Dat is al het 2e dat we ontmoeten. Ook hebben we al kennis gemaakt met een Noors echtpaar en naast ons wonen 2 Britse dames. We hebben nog geen Amerikaan gesproken. Grappig toch.
Na de show gaan we meteen naar de hut. Voor het eten heb ik alles al uitgepakt. We hebben een ruime hut met balkon, heerlijk. Er is een combo van 4 personen voor de muziek en de cruisedirector en zijn vrouw en nog 1 man zorgen voor de liedjes de eerste avond. Wij vinden het erg leuk gedaan.

Redwing (MN) dinsdag 20 augustus 2019.

Red Wing blijkt een belangrijke havenplaats geweest te zijn voor het vervoer van al het graan naar de meelfabrieken. Ook stonden hier pottenbakkerijen voor in 1e instantie de ons bekende Keulse potten in alle soorten en maten, voor de opslag van alles wat een boerderij maar produceert en moet opslaan gedurende de winter of nog langer. Later werd er ook sieraardewerk geproduceerd tot dat het niet meer rendabel was. In 1967 sloot de laatste fabriek zijn poorten. Er is nog 1 artiest als pottenbakker werkzaam op het terrein.
Het schip ligt tegenover het station en de Amtrak stopt hier ook nog. Er zitten op het perron mensen geduldig te wachten tot de trein komt. Tussendoor rijden er wel goederentreinen. Ik telde 100 (!) tankwagens achter 2 locomotieven. Goederentreinen gaan altijd voor personentreinen hier in heel Amerika. De spoorlijnen lopen dwars door de plaatsen heen langs de rivier en ook midden in de nacht hoor je de stoomfluit van de trein als waarschuwing als hij door de plaats rijdt.
Met onze toerbus gaan we naar de 2e stop, het pottenbakkersmuseum waar we een leuke rondleiding krijgen. Daarna wachten we op de volgende en rijden naar de laatste stop, vlak bij de aanlegsteiger. In de hoofdstraat is een grote winkel van Red Wing kleding en werkschoenen. Hier is een schoenhandelaar ruim 100 jaar geleden begonnen met het maken van kwaliteitsschoenen. Nog steeds worden ze in Amerika met de hand gemaakt en over de hele wereld verkocht. Ook de uitstekende werkkleding wordt hier gemaakt. Jan droeg de overalls bij de oliedrilling in de woestijn.
Na nog een blik geworpen te hebben in het oude, gerenoveerde hotel St. James lopen we snel terug naar de boot, want er komt een enorme regenbui aan.
Tijdens de rondrit krijgen we van een lokale gids uitleg over de stad. Er staan op 1 kruispunt wel 6 kerken van verschillende denominaties. In het verleden, toen ze gebouwd werden, eisten de verschillende bevolkingsgroepen kerken in hun eigen taal, Deens, Zweeds, Noors, Duits en dan nog Luthers, Presbyteriaans enz. De kerken zien er nog picobello uit. Men is nog steeds zeer gelovig hier.
Na de lunch volg ik het praatje van de excursiedame en daarna een lezing over Mark Twain. Jan gaat intussen naar de bingo, voor 5 mensen. Hij won 5 dollar en een sleutelhanger !!!!
Mark Twain staat centraal in deze hele reis. Hij heeft heel veel geschreven. Hij leefde van 1835 tot 1910 en was loods op de Mississippi rond 1855 voor de burgeroorlog en voor het spoor werd aangelegd. Toen hij na de oorlog weer kwam kijken en de tocht in 1870 nog een keer maakte als passagier van New Orleans naar Minneapolis was er van de bedrijvigheid als voorheen niet veel meer te merken. Hij heeft allerlei baantjes gehad voor hij een gevierd schrijver werd. Zijn lezingen waren beroemd en hier verdiende hij aanvankelijk meer mee dan met zijn eerste verhalen. Zijn reisverhalen die elke week in de krant verschenen, werden veel gelezen, ze waren humoristisch. Mark was in Europa geweest en kon er smakelijk over vertellen. Tom Saywer was een groot succes, maar Huck werd uit de bibliotheken verbannen vanwege de vulgaire taal die gebruikt werd. Mark citeerde zijn vader naar waarheid en daar was geen woord Spaans bij. Ik heb me voorgenomen om de verhalen van Tom Saywer en de avonturen van Huckleberry Finn te gaan lezen als we weer thuis zijn. Het gaat te ver om het hele leven van Mark Twain uit de doeken te doen, maar zijn boeken, met name de reisverhalen deden er toe en ook Huck Finn was voor de Afro-Amerikanen baanbrekend, net als de Negerhut van oom Tom. Jim, de weggelopen slaaf, werd voor het eerst als mens beschreven doordat Huck met hem op pad ging en ze samen avonturen beleefden. Jim was nog niet vrij, maar al wel weggelopen. Hoe moest dat opgelost worden? Die kwestie wordt in het boek beschreven.
Voor het diner gaan Jan en ik op het voordek op ons dek 2 buiten zitten. We zitten er helemaal alleen en genieten van de rivier die we bewonderen.
De maaltijd nuttigen we met onze Noorse kennissen, erg gezellig. En dan is er weer een show van de cruisedirector en zijn staf. Ze doen het erg leuk.
Als afsluiting gaan we in de Lincolnbibliotheek zitten om aan mijn verslag te werken. Het combo speelt lekkere muziek. Maar om kwart over tien is het afgelopen. De muziek stopt en de bar gaat dicht. Iedereen gaat naar bed. Voor morgen hebben we weer een ticket voor de hop-on-hop-of bus. De informatie over de plaatsen waar we aanleggen is prima verzorgd. We krijgen steeds een plattegrond en bij de stops hoeven we nooit entree te betalen, dat zit bij onze reis inbegrepen. Geweldig vinden wij deze service.
Morgen komen we in La Crosse in Wisconsin aan. Dat betekent dat deze plaats aan de rechterkant van de Mississippi ligt en niet zoals Red Wing links. De rivier is de scheiding van de staten, in dit geval Minnesota en Wisconsin.

La Crosse (WI) woensdag 21 augustus 2019.

Om tien voor negen nemen we de bus. We stappen uit bij het Dahlmuseum, waar de familie Dahl, autohandelaren, hun lege hal vol gezet hebben met de mooiste oldtimers die je je maar kan bedenken. De foto’s op fb spreken voor zich.
Daarna wachten we weer op de bus en laten ons afzetten bij een kapel van de Franciscaner zusters van de eeuwigdurende bijstand. Het is een prachtige kerk met een kapel er aan vast. Hier wordt al 140 jaar (!) dag en nacht continu door de zusters gebeden voor het zielenheil van iedereen die dit nodig heeft. Het was een belofte van de leiding van het kleine groepje zusters die in 1850 vanuit Beieren naar de Nieuwe Wereld waren getrokken om er de Duitse immigranten onderwijs te geven en om verder allerlei hulp te bieden waar die maar nodig was. Na de nodige weerstand van o.a. de bisschop, die de dames als goedkope hulpen in zijn seminarie zag, streken ze hier in La Crosse neer. Er was niets, geen huis, geen kerk, niets. Toen bad de leidster God om hulp en beloofde eeuwigdurende gebeden voor het zielenheil van de wereld. En de zusters werden geholpen door de Duitse immigranten die bekwame vaklieden waren en vrijwillig de kerk ontwierpen en bouwden. Ook de beelden, het glas in lood, de vloer, kortom alles is geschonken of voor een vriendenprijs verkocht. Alles is met de hand gemaakt en het is prachtig.
Na 150 jaar staat er een enorm klooster en is er een ziekenhuis en een universiteit gesticht. De zusters hebben op scholen en in de verpleging gewerkt.
De volgende stop was het Hixon huis. James Hixon had in 1870 zijn fortuin vergaard met houthandel en als bankier. De immigrantenstroom hield aan en iedereen moest gehuisvest worden. En deze Hixon had het goed gedaan. Toen hij trouwde had hij een huis met 2 kamers en toen hij stierf waren dat er op de begane grond al 5. Hij had 5 zonen, dus de uitbreiding was noodzakelijk. Ze reisden veel naar Europa en het Midden-Oosten. Daar kochten ze veel meubels en snuisterijen. Het huis staat er vol mee. Er was zelfs een oosterse kamer ingericht. 90% van het huis is nog in oorspronkelijke staat. Het huis werd met natuurlijk gas, kolen en hout warm gestookt en daarmee werd ook het grote fornuis mee opgestookt. De bovenverdieping kregen we niet te zien.
De bus ging net voor onze neus weg. Maar het was niet ver meer naar de boot en de wandeling was ook nog wel leuk om te doen.
Om half 1 moet iedereen aan boord zijn. Om 1 uur varen we weg.
Dit keer lunchen we bij het buffet en kunnen we daarna lekker even buiten zitten.
Ik wil naar een lezing over de Mississippi. Er zijn 221 bruggen. De rivier is heel breed, maar de zandbanken verplaatsen zich steeds. De vaargeul is maar smal en 9 voet diep, zo’n 3 meter. Er gaan veel transport over de rivier, met enorme duwboten.
Na de lezing ga ik op het bovenste dek zitten, het zonnedek. Ik zit er helemaal alleen. De kapitein himself komt de parasol voor me opzetten. Dat duurt maar een half uurtje, want dan moet hij al weer neer voor bedrading die bij een sluis hangt.
Geen nood, want ik wilde toch al naar een documentaire over Mark Twain gaan kijken. Hij wordt steeds interessanter voor mij. Jan zat al die tijd lekker op het voordek over de rivier uit te kijken. We hebben het enorm naar ons zin.
Aan tafel ontmoeten we een echtpaar uit Arizona. Deze staat werd pas in 1903 een echte staat, hiervoor was het een territorium en daarvoor behoorde het bij Mexico. Deze mevrouw waarschuwde me om niet in de zon te gaan zitten. Zij doen dat in ieder geval nooit, maar dat is ook logisch met de hitte en droogte in hun staat. Zij vertelde me dat de Mississippi voor de Amerikanen iets bijzonders is en veel betekenis heeft. Wij gaan het ervaren.
Ook dit was weer een leuk diner. Wij vragen wel om een tafel voor 2, maar die zijn er maar weinig. Gelukkig hebben we het tot nu toe 3 keer getroffen met de tafelgenoten. Morgenavond gaan we samen met de Australiërs eten.
De show wordt gegeven door een country- en westernzanger met een banjo en een gitaar, samen het huiscombo. En nu zit ik weer in de Lincolnbibliotheek dit te tikken en weer zijn we maar samen. De rest is naar bed.
Morgenmiddag hebben we een excursie. Dat betekent dat we morgenochtend de 1e Hop-on Hop-off bus nemen om toch Dubuque, Iowa, te zien. De excursie gaat naar het huis van Ulysses S. Grant, een van de generaals van de burgeroorlog en daarna de 18e president. Ik weet niet of hij meteen Lincoln is opgevolgd toen die aan zijn schotwonden bezweek, maar dat hoor ik morgen wel.

Dubuque (IA) donderdag 22 augustus 2019.

We gaan al om half 9 met de hop on hop of bus mee. Dat moet wel, willen we op tijd terug zijn voor onze excursie.
Maar eerst het ochtendprogramma. Stop 1 is het pas gerenoveerde winkeldistrict en dat is nog niet open uiteraard. Oude machinefabrieken zijn opgeknapt en omgebouwd in appartementen en winkels en werkplaatsen. We hoorden later dat het er ’s middags erg gezellig was. Stop 2 is een methodistenkerk. Het zeer bijzondere hier was dat er glas-in-lood ramen te zien waren die door de firma Tiffany waren ontworpen, gemaakt en geleverd. Hier zijn er maar 5 verzamelingen ramen van op de hele wereld. En ze waren inderdaad prachtig. Jan heeft er vele foto’s van gemaakt en op fb gezet.
Daarna maar weer snel door naar het volgende nummer en dat is het moderne museum met erg aardige kunst, van lokale en internationale artiesten. Het blijkt dat Dubuque, Iowa, sinds de stichting door een Fransman Dubuque behoorlijk snel gegroeid is, vanaf 1833 tot aan de 80er jaren van de vorige eeuw. Er stonden textielfabrieken, ijzerfabrieken, loodgieterijen, kortom veel bedrijvigheid. Het gedeelte dicht bij de rivier werd bewoond door de Ierse immigranten. Die werden bij de katholieke les gehouden door missionarissen die zelfs de pubs langs gingen om te preken voordat er kerken waren gebouwd. En hoger gelegen woonden de Duitse immigranten die hun vakbekwaamheid meebrachten. Er waren theaters, bioscopen en er kwamen veel nationale artiesten langs.
Dat leerden we in stop 6, door het verhaal in het Opera huis. De toneelspelers en andere acteurs en zangers die in hun jeugd wegtrokken, komen nu zo langzamerhand weer terug. Zo ook de man die ons over de geschiedenis van het Grand Opera House vertelde. Het is sinds een paar jaar helemaal opgeknapt door veel vrijwilligers en het ziet er prachtig uit, in de oude luister hersteld. Alle elementen uit de 60- en 70er jaren zijn er weer uitgehaald, die sloegen nergens op.
Stop 4 was een ritje een hoge heuvel op in een wagonnetje dat een rijk persoon voor zichzelf had laten bouwen. Hij had geen zin om de heuvel op te lopen. Het systeem werkt net zo als een skilift, 2 wagonnetjes die elkaar halverwege passeren. Grappig dat het nog steeds werkt.
Stop 5, het ook opgeknapte hotel hebben we overgeslagen en het aquarium bij de haven ook.
Om kwart over 11 zijn we weer terug, ruim op tijd voor een bakkie koffie en een banaantje. Geen volledige lunch, want om kwart voor 12 moeten we ons melden voor onze excursie.
Galena ligt op de grens van 3 staten, namelijk Illinois, Iowa en Wisconsin, maar wel in Illinois.
Die gaat naar de woonplaats van generaal Ulysses S.Grant ,die kans zag om de burgeroorlog in het voordeel van de Yankees te beslechten. Bij terugkomst uit de oorlog kochten 13 rijke burgers van het stadje Galena een huis voor hem en zijn familie. In Galena, Illinois, waren lood- en zinkmijnen en het stadje bloeide hierdoor enorm. De ligging aan de Galenarivier en de Mississippi droeg uiteraard bij aan de voorspoed. Zonder middel van vervoer geen handel en geen werk, en de rivieren waren bij uitstek nodig voor het vervoer voordat het spoor werd aangelegd. Over land waar geen wegen waren, was het geen doen om met karren of rijtuigen het vervoer van graan of hout bijvoorbeeld voor elkaar te krijgen.
Ulysses was de zoon van een leerlooier en leerhandelaar. Dat beroep wilde Ulysses niet uitoefenen. Hij mocht een militaire opleiding volgen in Westpoint N.Y. Als soldaat vocht hij in de Mexicaanse oorlog en won 13 van de 14 veldslagen, dat was in 1830-1840 (?).
Daarna trouwde hij en met vrouw en 2 kinderen moest hij nog een keer op expeditie. Dit hield het gezin niet vol en Ulysses nam ontslag. Na een aantal mislukkingen moest hij van zijn vader toch maar in de zaak bij zijn 2 broers gaan werken en dat was in Galena. Inmiddels vader van 4 kinderen huurde hij er een huis en ging aan de slag. De burgeroorlog duurde en duurde maar. De generaals van het noordelijke leger hadden de oorlog al lang kunnen winnen als ze niet zo besluiteloos geweest waren. President Abraham Lincoln werd er tureluurs van en hij zocht een andere generaal. Zo kwam Ulysses in beeld. En na een half jaar werd in april 1865 de vrede met generaal Lee ondertekend. Net op tijd, want South Carolina had zich in principe al afgescheiden. Maar gelukkig wilde geen enkel land in Europa dat erkennen.
5 dagen na de ondertekening werd Lincoln doodgeschoten. Nu werd Ulysses president en hij heeft dat 2 periodes volgehouden. Ze verruilden Galena dus voor Washington D.C. Hun dochter Nella is hier getrouwd.
Na zijn pensionering maakte hij en zijn vrouw een reis naar Engeland om hun dochter te bezoeken. Ze werden echter door koningin Victoria met alle egards ontvangen. Vanaf nu stroomden de uitnodigingen binnen en ze bleven een half jaar door Europa reizen.
Tijdens ons bezoek aan zijn huis, komt de surrogaat generaal zijn auto uit en kunnen we met hem in vol ornaat op de foto. Het is voor de militaristisch ingestelde Amerikanen toch wel een bijzondere plek.
We hebben nog 2 uur over en die gebruiken we om het museum te bezoeken en de Mainstreet. Zo leren we dat hier veel loodmijnen en zinkmijnen waren die voorspoed brachten. De loodmijnwerkers werden geronseld in Cornwall en de zinkmijnen in, ik geloof, Yorkshire in Engeland, vanwege hun ervaring. Langzamerhand nam de agricultuur de overhand en werd er graan, mais en soja verbouwd. Ook het bier werd er gebrouwen.
In het DeSoto hotel hebben we een biertje gedronken en er een versnapering bij genomen. De winkels in de Mainstreet zijn met name op toeristen toegerust, erg leuk om rond te lopen. Om half 5 waren we weer op de boot.
We hebben met Karen en Dave, mensen uit Melbourne, gegeten. Leuk gezelschap. De show bestaat uit een bluesband die de sterren van de hemel spelen.
En nu tik ik dit verslag wederom in een uitgestorven Lincoln library.
Morgen hebben we geen excursie en we liggen in Bettendorf, de Quadcity genoemd, tot 5 uur. Onze hop on hop of ticket staat op 9.20 uur. Hoera, ik kan uitslapen.

Bettendorf (IA) vrijdag 23 augustus 2019.

Op de kaart staat alleen Quad city genoemd als plaats. Maar dat bestaat uit Bettendorf, Davenport, Moline alle 3 in Iowa en Rockside in Illinois aan de andere kant van de rivier dus. Iowa was een slavenstaat en Illinois niet. Dat betekende dat als African-Americans kans zagen om te ontsnappen en de rivier over kwamen, ze vrij waren. Er ontstond een heel netwerk van helpers om te ontsnappen, de “underground railway” geheten. “De Negerhut van oom Tom” is een perfect boek in die tijd, dat een schok teweegbracht en het abolitionisme verder verspreidde. Later, als we verder in het zuiden zijn, zal ik er verder op ingaan.
We nemen weer de shuttlebus en stoppen bij halte 1. Dat is een pottenbakkerij van Isabella Bloom. Zelf leeft ze niet meer, maar een leerling van haar heeft de werkplaats overgenomen en nu worden wij er helemaal rondgeleid. In de 40-er jaren bedacht Isabella een methode om beelden te gieten van beton. Dat hele proces hebben we mogen volgen, van de kleimodellen via de latexomhulsels tot aan het in gips gieten van de beelden en de afwerking toe. Volgens mij is het toch een uniek proces, maar zeker weet ik dat niet. De beelden kunnen zo wel in serie gegoten worden. Wij kochten “ The Hugg “. Die staat vast al op fb.
Daarna stopten we bij een wederom modern museum, het Figge museum. Ook dit stadje was in de 80-er jaren in verval geraakt en is met behulp van een enorme geldinjectie weer helemaal opgeknapt. Er worden bruggen gebouwd, er staat een gloednieuw hotel annex casino langs de waterkant. De botanische tuin ziet er modern uit. Ook is er een oud gebouw een muziekmuseum en muziekschool en studio gevestigd. Veel schoolkinderen krijgen hier extra muziekles. Er is hier dan ook veel industrie. John Deere heeft hier zijn eerste tractor ontwikkeld en de fabriek staat er nog steeds. De aluminiumindustrie was hier grootschalig aanwezig, ALCOA genaamd. Wij hebben de plant niet gezien, maar volgens ons moet hij toch nog hier aanwezig zijn. Alhoewel er in IJsland ook een aluminiumplant is en er vast ook wel het een en ander in China gemaakt wordt.
Er zijn hier ook weer veel Duitse immigranten neer gestreken. We hebben in het German-Americanhouse hier een perfect overzicht van kunnen lezen. De eerste Duitsers kwamen al in 1683 en dat waren de Palatijnen uit de buurt van Mainz. Zij vestigden zich in de Mohawkvallei in de staat New York.
De volgende grote golf kwam vanaf 1840 goed op gang. Zeker toen de stoomboten vanaf 1847 uitgevonden waren en de overtocht sneller en goedkoper werd. De zeilschepen deden er een eeuwigheid over en over land in een huifkar was ook al geen lolletje. Maar in 1825 was het Eriekanaal gegraven en in 1840 de eerste spoorlijnen naar het westen aangelegd.
De Duitsers in de 18e en 19e eeuw leefden in Europa in heel veel verschillende staatjes, prinsdommen en hertogdommen met weinig vrijheden en zeggenschap. Men was wel al goed opgeleid en vakbekwaam en dat zag men hier in het vruchtbare gebied langs de Mississippi graag. Ze waren meer dan welkom en hebben veel aan de ontwikkeling en organisatie van het land bijgedragen.
Als eerste kwamen de mensen uit het noorden van Duitsland, Hessen, Brandenburg en Pruisen. Men vertrok vanuit Bremerhaven en Hamburg.
De 2e golf vertrok rond 1870, vanuit de katholieke gebieden. Von Bismarck was inmiddels begonnen met het aaneensmeden van 1 Duitsland en de katholieken kregen van hem het vuur aan de schenen gelegd. Dus die vertrokken ook naar de Nieuwe Wereld waar vrijheid en zeggenschap gegarandeerd werd in de grondwet.
Een van de Duitsers van de 1e golf was een tweetal broers die een timmerwerkplaats hadden opgezet, de gebroeders Bettendorf. Nadat die in de brand ging, werden ze gevraagd om verderop in Davenport een nieuwe werkplaats te bouwen. Het ging deze mannen zo voor de wind dat ze veel voor de groei van de bevolking betekenden. Men veranderde de naam van de plaats in Bettendorf, naar hen.
De meerderheid van de bevolking hier 100 jaar geleden was van Duitse origine. Nog zie je overal Duitse namen, die veranderen namelijk niet. De gewoontes uit Duitsland worden ook hier in ere gehouden, met o.a. het Oktoberfest.
Het is na het bezoek aan het German-Americanhouse al in de middag en we moeten om half 5 uiterlijk op de boot terug zijn. We rijden met de shuttle dus door naar nr.5 en dat is een leuk wijkje aan de andere kant van de rivier. Kleine winkeltjes in houten huizen in een paar straten. Gelukkig is er een ijssalon annex chocolaterie, begonnen door een Italiaan. En bij de rondwandeling vinden we een kleine wijnshop met een leuk terras. Hier nemen we een wijntje en kopen we nog 2 flessen voor aan boord. Dan is het tijd voor de een na laatste shuttle en zijn we ruim op tijd terug.
Natuurlijk nemen we een bakkie koffie en rusten op het voordek een beetje uit. Dan staat er nog champagne in de hut op ons te wachten. Die had Jan bij aankomst in de hut laten bezorgen, erg lief van hem.
Bij de maaltijd zitten we aan tafel met Jacky en Bob uit Californië. Zeer op leeftijd, maar nog steeds erg reislustig. We ontdekken dat veel passagiers al vele cruises hebben gemaakt, zowel op zee als op de rivieren. Zo ook zij, met Chrystalcruises , niet de minste onder de maatschappijen.
Morgen hebben we weer een excursie, nu naar een voorstelling van een singer/songwriter naar voorbeeld van Bart Howard. Die was in Burlington geboren in de jaren -20.

Burlington (IA) zaterdag 24 augustus 2019.

Vandaag is het alweer het einde van de 3e week. Wat gaat de tijd snel.
De excursie start om kwart voor tien. Dan hebben we vooraf nog tijd om met de shuttlebus een heel rondje te rijden. Dan hebben we toch een indruk van Burlington, Iowa. Uiteraard rijden we langs de mooiste huizen van het stadje. Er worden namen van vroegere sterren en eigenaars van bedrijven hier genoemd, maar dat zegt ons niets.
Maakt niet uit. Bart Howard schreef het wereldberoemde lied :”Fly me to the moon”. Dat is wel 300 keer op de plaat gezet en alle grote zangers hebben het gezongen, zoals Frank Sinatra en Dean Martin bijvoorbeeld. Bart Howard heeft er de rest van zijn leven van kunnen leven en hoefde hij niet meer in clubs in N.Y.C. op te treden zoals hij voordien deed.
De zanger was aardig maar niet meer dan dat. Na afloop bleven we nog wat in het “heritage” gebouw rondkijken. Voor het eerst zagen we informatie over de native-americans zoals de indianen nu genoemd worden. Uiteraard leefden ze hier langs de hele Mississippi al heel lang voordat er ook maar een immigrant aan land kwam. De indianen hebben de bonthandelaren van beverbont voorzien. De Europeanen hadden zelf nooit de bevers in hun burchten kunnen vinden noch vangen. De Hollanders kwamen voor de handel, maar andere immigranten wilden zich blijvend vestigen en daar was vruchtbaar land voor nodig. Dat was er in overvloed, alleen woonden er al mensen. Die hadden het idee om vrienden te worden, maar tegen veel wapens waren ze niet opgewassen. Ook stierven er veel aan de ziektes die de Europeanen meebrachten en verspreidden.
Toen na 1803 de nieuwe natie zijn 13 staten had uitgebreid met land tot en met de Mississippi met de aankoop die de Louisiana Purchase wordt genoemd, konden nieuwe landgenoten al verder westwaarts reizen. Maar de Mississippi was voor de Indianen de belangrijkste levensader en er woonden dan ook vele Indianen langs de hele rivier. Ook in Burlington en omgeving woonden wel 6000 Indianen. De V.S. wilde het land aan nieuwkomers uitgeven en daarvoor moesten de Indianen het veld ruimen. Er werd gevochten, de Engelsen beloofden de Indianen te helpen maar daar kwam niets van terecht. De chief/legeraanvoerder Black Hawk verloor in 1833 de strijd en bij de Black Hawk treaty van 1833 verwierven de V.S het land en de hele zeggenschap over de Mississippi en kon de trek naar het westen over de rivier heen van start gaan.
Het was uiteraard niet makkelijk om over land te reizen. Er was in zo’n nieuwe territory nog geen gezag en geen overheid. Wegen aanleggen gebeurde op eigen initiatief. De eerste wegen zijn van eikenhouten planken. Als je er overheen wilde, moest je tol betalen : 2 cent per mijl voor een kar met 2 paarden. Later werd er langs die houten wegen het spoor aangelegd. Er komen hier van 3 richtingen spoorlijnen samen, vanuit Chigaco en vanuit Minneapolis en vanuit het westen. Het waren ook aparte spoorwegmaatschappijen. Nu is het de Santa Fe spoorlijn geworden, als ik het in de gauwigheid gezien heb.
De eerste brug werd hier in Burlington over de Mississippi aangelegd. We varen nog onder vele oudere ijzeren en houten bruggen door.
Ook dit hele gebied van Iowa en Illinois waar we doorheen varen, is een enorm agrarisch gebied, toen ontstaan en nog steeds in gebruik. De pioniers hadden niets toen ze aankwamen, op een koffer of een kist met kleding en wat gereedschap na. Alles moest dus gemaakt worden : huizen, ovens, karren, wielen, tonnen, potten, schoenen, zadels, kleding. Er ontstond dus een enorme bedrijvigheid om het land in ontwikkeling te brengen. De Indianen verbouwden er al mais en tomaten. Van het mais is het land nooit meer afgekomen. Je ziet het overal.
Na dit bezoek lopen we terug naar het schip en gaan aan de koffie en dan aan de lunch.
We varen al om 1 uur weg en de hele middag zitten we lekker op ons balkon van het uitzicht te genieten. Af en toe gaan we door een sluis en dat is het dan.
’s Avonds bestaat de show uit een blues band. De kleinzoon van een oude blues zanger is de leider van de band. De muziek wordt door veel gasten niet op prijs gesteld. Er lopen na elk nummer mensen de zaal uit. De helft blijft uiteindelijk over. Ook ik vond het niet geweldig. De zanger kon ik al helemaal niet verstaan en of het blues was, durf ik te betwijfelen.
Maar o.k., wij zijn tot het einde blijven zitten. Morgen komen we in Hannibal, Misssouri, aan, de plaats waar Mark Twain is opgegroeid en waar hij zijn figuren voor zijn boeken heeft gevonden. We gaan naar een radiostudio om naar het verhaal van Huckleberry Finn te luisteren. Vroeg op, we starten al om 8.10 uur en nu dus naar bed.

Week 2

Hannibal (MO) zondag 25 augustus 2019.

We liggen in Hannibal aan de overkant van het stadje, dus in de staat Illinois en niet in Missouri. Waarom we hier liggen en niet op de voorspelde plaats, wordt ons niet verteld.
Maar we hebben een excursie en dus, never mind.
Onze toer gaat naar het Mark Twain museum en galerie. Hier krijgen we een hoorspel voorgeschoteld zoals dat in het tijdperk van de radio toeging. Gelukkig zijn de sprekers in passende kleding uitgedost. Het verhaal dat verteld wordt gaat over het boek van Huckleberry Finn. Mark Twain in hoogsteigen persoon doet de inleiding en de tussenverbindingen en Huck en zijn vrienden Jim en Tom Saywer, alsook zijn vader en nog 3 andere personen worden door een paar mannen gespeeld. En dat doen ze met overgave. Ook zijn er 2 muzikanten bij voor de achtergrondmuziek en de andere geluiden zoals de regen, wind, honden en wat er nog meer bij komt kijken bij en hoorspel. Natuurlijk gaat het in het Engels, maar het verhaal is toch goed te volgen. Thuis wil ik het boek in het Nederlands lezen, als dat er is.
Daarna lopen we hier in dit museum nog even rond. Het schip vertrekt een uur eerder dan vastgesteld was en dat geeft wat tijdsdruk. We lopen door de Mainstreet, een erg aardige hoofdstraat met zelfs een paar terrasjes. Verder zijn er veel winkels dicht, want het is zondag. We nemen de ho-ho bus dan maar terug en zien zo nog wat van Hannibal, Missouri. Wel jammer, want er was nog veel meer te zien. O.a de grot die Mark in zijn boeken gebruikt en zijn ouderlijk huis en ook nog een verzameling auto’s en andere dingen uit de 50-er jaren. Moet ook erg leuk geweest zijn. Jammer, want juist hier in het hart van de Mark Twaingeschiedenis, waar de reis toch ook een beetje omheen gebouwd is, blijven we meer dan een uur korter. En dat omdat er nog een American dreamboot aan moet leggen vanmiddag.
Maar ja, na de koffie en de lunch zit ik op het achterdek dit te tikken onder het afdak. Het is hel mistig van de regen, het ziet er mysterieus uit. Dat heeft ook wel wat. Koud is het niet.
We zullen zien wat de middag verder brengt. Het varen zo op deze immense rivier alleen al vind ik prachtig.
Het is heerlijk op het achterdek. Het begint zachtjes te regenen, maar ik zit droog. Na een tijdje ga ik naar onze hut en drinken we een wijntje samen.
We dineren weer met David en Karen, onze nieuwe Australische vrienden. De show wordt deze keer door de cast verzorgd, heel erg leuk en daarna is er nog een film. Ik ga kijken, maar Jan vindt er niks aan.

Alton (IL) maandag 26 augustus 2019.

Alton, Illinois, is het plaatsje en het is beroemd geworden door republikein Abraham Lincoln die hier in 1858 zijn 7e debat tegen de democraat Stephen Douglas hield. Douglas werd senator van de staat Illinois. Maar Lincoln werd in 1860 e 16e president van de VS. Daar had hij in zijn speeches van 1,5 uur naar toe gewerkt in plaats van zijn tegenstander flink van repliek te dienen. Waar het allemaal om draaide was of een staat een slavenstaat of een vrije staat zou kunnen zijn en dan met name de nieuwe territories aan de westkant van de Mississippi. Douglas wilde met de Kansas-Nebraska act van 1854 bewerkstellingen dat elke staat (in wording) dat zelf mocht uitmaken in hun nog op te zetten grondwet. Lincoln beweerde dat het maken van een nieuwe grondwet per staat nooit tegen de nationale constitutie in mocht gaan. En daar staat in artikel 1 :” All men are created and born equal”. Het logisch gevolg voor Lincoln was dat er dan dus geen onderscheid bij wet gemaakt kon worden tussen bijvoorbeeld blank en zwart en tussen vrij en slaaf.
Met een goede vriend schreef hij het 13e amendement van de constitutie dat alle slaven vrij verklaarde.
Als president viel hij met zijn neus in de boter en begon de burgeroorlog tegen de zuidelijke staten, de confederatie, die zich wilden afscheiden. Het was voor Lincoln een uitgemaakte zaak dat dat nooit mocht gebeuren. Het zou het einde van de VS betekenen. Het heeft 4 jaar geduurd voordat het pleit beslecht was en de vrede getekend. Lincoln had uitgesproken ideeën over de nieuwe situatie vorm moest krijgen. Helaas heeft hij dat karwei niet meer af mogen maken. 5 dagen na de vrede werd hij in een theater in Washington neergeschoten en overleed hij na een dag in een huis aan de overkant van de straat.
Hier in Alton zijn er een paar dingen die aan het bezoek van Lincoln herinneren. En die gaan we allemaal bekijken. Het moet het plaatsje ook een beetje op de kaart zetten, denk ik.
Op de Lincolnsquaire staan de beelden van hem en Douglas zoals ze bij hun laatste debat gestaan hebben. Ook staat het huis annex hotel er nog waar ze de avond er voor geslapen hebben. En jaren eerder vocht hij met ene Shields een duel uit buiten op een eiland in de staat Missouri. Hier was duelleren legaal. Alleen werd er niet geschoten en kwamen beide mannen heelhuids de vaste wal weer op.
’s Avonds bij wijze van show kwam Lincoln in hoogst eigen persoon zijn politieke verhaal uit de doeken doen in een voordracht van 3 kwartier aan 1 stuk. Alsof hij er echt stond, geweldig vond ik het.
Nu wat we nog verder gedaan en gezien hebben. Eerst ’s ochtends de ho-ho bus naar een vogelreservaat speciaal ontworpen voor de trekvogels die van alle uithoeken van het noorden hier bij elkaar komen en dan verder de Mississippi naar het zuiden volgen, tot aan Argentinië toe. En na een half jaar weer terug natuurlijk. Het centrum was prachtig opgezet, maar we hebben geen vogel gezien. Vooral in het voorjaar en najaar komen ze fourageren tijdens de trek.
Daarna zijn we bij het bezoekerscentrumpje langs gegaan en besloten we winkelstraat af te lopen, Broadway genoemd. Dat was wel te veel gezegd. Er stond veel leeg en de rest was dicht. Bij stop 4 hebben we de bus terug genomen. Vanmiddag hebben we een excursie door Alton heen. Nu hebben we ook het mooie en welvarende deel van het stadje gezien, de heuvel op staan prachtige huizen van de vroegere rijken hier. Ook Alton was in 1833 gesticht, dat wil zeggen dat er zich de eerste pioniers vestigden. En ook hier kwam daardoor de bedrijvigheid op gang. Nog staat er langs de rivier een enorme graansilo. Verder moet men het nu van het toerisme hebben. Onbegrijpelijk dat de winkels dan dicht zijn, maar het was nog vroeg. David en Karen waren er later en hebben er heerlijk geluncht. Ook zijn ze bij een pandjeshuis binnen geweest, het was er bomvol met allerlei beleende spullen, ook veel juwelen, gitaren, geweren en wat dies meer zij.
Er staat nog een enorme cementfabriek hier in Alton. Met cement hier vandaan is het Panamakanaal gebouwd en het Empire State building om maar wat te noemen.
Nog 2 bezoeken wil ik aanstippen en dat zijn het beeld van de langste man die hier gewoond heeft en het monument voor de dominee annex kranteneigenaar Elijah P. Lovejoy. Lovejoy was een abolitionist en kwam in 1837 ook luid en duidelijk voor zijn mening uit. Hij verdedigde daar ook de vrijheid van meningsuiting mee. Voorstanders van de slavernij hadden tot 3 keer toe een drukpers in de rivier gegooid en bij de 4e liepen ze weer te loop bij de opslagplaats. Ze staken het dak in brand en toen Lovejoy naar buiten kwam om de gemoederen te kalmeren, werd hij doodgeschoten. Een monument voor hem werd in 1897 voor hem opgericht. Zijn broer heeft zijn werk voortgezet en de krant opgericht.
In feite was Lovejoy het 1e slachtoffer van de burgeroorlog en de aanzet voor Lincoln om politieke ideeën te ontwikkelen.
Morgen liggen we in St. Louis. We hebben geen excursie en zien wel hoe laat we de ho ho nemen. Kaartjes voor 9.30 uur lijkt mij geschikt.

St. Louis (MO) dinsdag 27 augustus 2019.

Saint Louis is een grote stad aan de westkant van de Mississippi, in de staat Missouri. De stad is genoemd naar koning Louis IX, de heilige van Frankrijk, door de koning die regeerde over het hele midden van Amerika, Lodewijk de 15e.
In 1764 zette Pierre Laclede hier voet aan wal en zag dat het een goede plek was om er te blijven en er een bonthandel te beginnen. Er waren aan deze kant geen overstromingen en dat was gunstig. Hij meldde de plek aan zijn koning en die gaf de nederzetting een naam. Er woonden wel indianen, maar dat was alleen maar gunstig voor de handel. Er was geen sprake van oorlog of verdrijving van de indianen. Een klein stukje verderop, in St. Genevieve is in 1722 de eerste Europese nederzetting aan de westkant gevestigd. Maar goed, tot aan 1804 was St. Louis volledig Frans. Er werd een kathedraal gebouwd en handel gedreven. En de handwerkslieden kregen het al snel drukker met de al snel groeiende bevolking. President Jefferson, de 3e president van het nieuwe land, wilde graag een verbinding naar de westkust, maar daar zat de Franse kolonie in de weg. Toen is er onderhandeld in 1803 met Napoleon en is in 1084 het hele gebied ten zuiden van de grote meren aangekocht. De Fransen noemden het gebied Louisiana en aldus heet de aankoop de Louisiana Purchase. Met deze aankoop verdubbelde het grondoppervlak van de VS. Alleen het huidige Californië was nog in Spaanse handen en ook het zuiden en de woestijn.
Heel even had Frankrijk Louisiana aan Spanje overgedaan om het uit de handen van de Britten te houden, maar dat was geheim gebleven. Met de verkoop had men met de Britten even niets meer te maken. Hoe de overdracht van Canada gegaan is en wanneer zou ik niet weten. Wel leuk om even op te zoeken.
Vanaf 1804 begon de grote immigratie goed op gang te komen, vooral met Duitsers en Ieren, die het allebei in hun land slecht hadden, vrijheid van geloof of gewoon honger was de oorzaak. De grote trek naar het westen was begonnen en St.Louis was DE plek om over de Mississippi heen de tocht naar het westen te beginnen. Het werd “The gateaway to the west” genoemd. Uiteraard bleven er ook veel mensen hier achter. Nog is er een erfenis van Duitse oorsprong, namelijk de bierbrouwerij Busch-Anhauser-Bev is hier begonnen ( als 3 onafhankelijke brouwerijen ooit) en is hier nog steeds gevestigd.
Jefferson wilde graag het nieuwe land in kaart gebracht hebben en rustte een expeditie uit. Die expeditie staat bekend als de Lewis – Clark expeditie. Kom men soms per boot de westkust bereiken. Net boven St. Louis stroomt de Missouri in de Mississippi. Die ontspringt in de Rocky Mountains vlakbij de Canadese grens in Montana. Met een grote groep ging de expeditie op pad : smeden, timmerlui, koks, schoen- en kleermakers, muzikanten en vertalers gingen mee en 1 hond, een Nieuwfoundlander. Jefferson had Lewis, zijn secretaris eigenlijk, een brief mee gegeven dat alle uitgaven door de regering gedekt en betaald zouden worden. Het werd de lieve som van $ 39.000. in die tijd heel wat geld.
Na 2 jaar was de klus geklaard en wist de regering waar ze over regeerde. De nieuw bewoonde gebieden waren uiteraard nog geen staat, er was geen gezag of wat dan ook. In St. Louis was wel een gerechtshof. Je moet je voorstellen dat de huifkarren op pad gingen langs de rivieren of langs indianensporen of zomaar dwars door het land naar het westen. En als je bedenkt hoe enorm groot het land is en hoe heet de woestijn is, de “Great Plaine” genoemd, kun je snappen wat voor beproevingen de landverhuizers hebben doorstaan. Niet iedereen haalde de eindstreep, waar die ook maar lag.
In cowboyfilms zie je hoe het er aan toe kon gaan, als ook de Indianen hun land verdedigden tegen indringers. Zij woonden er al eeuwen namelijk. Om een voorbeeld te geven, de Osage indianen woonden een beetje ten noorden van St. Louis en hadden al honderden jaren eerder een stad van 20.000 inwoners. Andere stammen waren half-nomaden of trokken helemaal achter de bizons aan. Die trokken namelijk in grote groepen van grasveld naar grasveld. De bizon was voor die indianen van levensbelang, ze hadden er alles van nodig om te overleven.
Nu ons bezoek aan deze interessante stad. We gaan met de ho-ho-bus en stappen al meteen bij nr.1 uit. Nu kunnen we kiezen uit de Arch, als symbool voor de Gateaway of het oude gerechtshof. Wij kiezen het laatste. Hier hebben we veel belangrijke informatie gelezen over zowel de slavernij en de weg naar de afschaffing ervan als ook over de Indianen en de verdrijving van hun eigen land naar reservaten toe. Er is qua cultureel erfgoed veel meer over dan wat je er over weet.
Eerst lopen we door het gedeelte over de slavernij heen. De zaak Dreg Scott en zijn vrouw Harriet leeft nog steeds. Het was een serie rechtszaken die de slaaf Dreg Scott had aangespannen tegen zijn eigenaar om voor hun vrijheid te pleiten. Beide spanden een eigen rechtszaak aan. Ze waren slaven van een militaire dokter die van fort naar fort gedirigeerd werd. Daarvan wilden ze gebruik maken omdat in de staat Illinois slaven vrij waren. Maar eenmaal terug in St. Louis Missouri, waar het gerechtshof was en ze hun zaak aanspanden tegen de inmiddels weduwe van de dokter woonden ze weer in een slavenstaat en dat maakte hun zaak zeer zwak. In 1847 begon de 1e zaak in St. Louis en in 1858 hun laatste voor het hooggerechtshof in Washington. Ze verloren uiteindelijk hun proces met de reden dat ze geen burgers van de VS waren en dus niet van hun burgerrechten zoals die in de constitutie staan, gebruik konden maken. Ook deze uitspraak bracht de burgeroorlog weer dichterbij.
Voor het gerechtsgebouw staat een standbeeld van Scott en Harriet. Binnen in het gebouw lees je veel over de vele zaken die ook zijn aangespannen. Van de 600 zaken is er in 21 vrijheid verleend. Er hangen foto’s van geslagen mensen en van een veiling van slaven juist op de stoep van het gerechtsgebouw. Enfin, eigenlijk weten we dat allemaal al wel, maar hier wordt het nog eens goed tentoongesteld. De advocaten van de slaven waren zich wel bewust van de risico’s die ze met hun onderneming liepen. Het ging allemaal niet vanzelf.
Ook konden slaven zich vrijkopen. Daarvan hebben we een voorbeeld gezien. Een vrouw heeft zich met een lening van haar klanten, ze was naaister en strijkster, kunnen vrijkopen en haar 4 kinderen ook. Ze kon daarna in het Witte Huis aan de slag en had binnen 3 jaar haar schuld afbetaald. En verder liepen er nog al wat weg. Die werden onderweg geholpen door de “Ondergrondse trein” met stopplaatsen voor voedsel en onderdak en eventueel transport tot het liefst Canada toe. In de kranten werden foto’s getoond van weggelopen slaven in een soort opsporing verzocht.
In een andere vleugel van het gerechtsgebouw volgen we wat de Indianen voor de VS en de immigranten hebben betekend en hoe ze verbannen zijn van hun leefgebied. Er werden steeds verdragen afgesloten, maar daar hield de regering zich niet aan. Nu leven de Indianen in reservaten die over heel de VS verspreid liggen. Zich op de oude manier in stand houden door op bizons te jagen en te vissen en van de landbouw te leven kan niet meer. Toch wordt hun taal nog levend gehouden en in scholen doorgegeven. Dat gebeurt ook met weven en manden maken bijvoorbeeld en met muziek maken en dansen. De rituelen leven nog of weer en worden weer van oud op jong doorgegeven.
De homestead act was de doodsteek voor de leefwijze van de Indianen. In die akte van 1867(?) stond dat nieuwe immigranten die in het lege westen wilden wonen, een stuk land konden krijgen onder de voorwaarde er minstens 8 jaar te blijven wonen en de omgeving en het land in ontwikkeling moesten brengen. Dat er Indianen woonden, was jammer voor hen. Het zoveelste verdrag met hen werd geschonden.
Nu nog iets over het beverbont. Dat werd heel veel gebruikt in Europa om er hoeden van te maken voor persoonlijk en militair gebruik. Ze waren zeer tegen allerlei weersomstandigheden bestand. Maar rond 1600 waren de bevers in Europa zo goed als uitgeroeid. Het was dus heel fijn dat ze in de Nieuwe Wereld in grote getale voorkwamen. De handel in beverbont was een gouden business totdat ook daar de bevers opraakten.
Na het gerechtshof tuften we met de ho-ho naar de kathedraal. Daar was om 12 uur net de mis begonnen, dus rondlopen kon even niet. Toch hebben we de 41,5 miljoen mozaieksteentjes kunnen bewonderen. De kerk ziet er prachtig uit. St. Louis is nog steeds zeer katholiek. De Franse missionarissen hebben hier hun werk goed gedaan. Pere Marquette en zijn vriend Joliet waren al in 1670 vanuit het noorden de Mississippi afgezakt om de Franse pelsjagers bij de katholieke les te houden en om de Indianen te bekeren.
Als laatste stop rijden we eerst door het Forster Park, waar het historisch museum ligt. Dit park is in 1904 aangelegd voor de Wereldtentoonstelling die hier ter ere van het 100 jarig jubileum van de Louisiana Purchase gehouden werd. Het werd de grootste tentoonstelling ooit. Er kwamen 20 miljoen bezoekers op af. In dat zelfde jaar waren er ook de Olympische Spelen. St. Louis was dus even het middelpunt van de wereld. Het park is groter dan het Central Park in NYC. Het is prachtig en wordt ook goed onderhouden.
Ik moet zeggen dat overal waar wij geweest zijn, het gras even goed gemaaid wordt, ook rond de bomen en lantaarnpalen en langs de bermen. Echt, ik heb geen slordige grasmat gezien. Daar kan Nederland nog wat van leren.
We nemen in het historisch museum wat te eten en lopen daar dan door de tentoonstelling over de Worldfair 1904 heen. Er werden paviljoenen aangelegd voor landen over de hele wereld. Ook onbekende volkeren werden in levende lijve getoond, zoals Eskimo’s en Filipijnen. Dat kan nu totaal niet meer, maar toen was het heel modern.
We gaan hierna terug naar de boot. Maar daar lopen we toch nog naar de Arch toe. En we nemen het vervoer naar boven in de boog, 630 voet boven de grond en liggen daar op ons buik naar de noordkant en de zuidkant van de stad te kijken. Het er zijn vinden we net zo spectaculair als het uitzicht. Je moet er geweest zijn, zeg maar. Dan vinden we het genoeg voor vandaan.
Terug naar de boot, even een bakkie en dan omkleden voor het diner. En daarna is de dansvloer vrijgemaakt voor een dansje. De cast doet zijn enorme best om ons te vermaken. Lang niet iedereen komt opdagen, maar wij dansen 2 keer. Ook wordt er door ‘Elvis” opgetreden, wat wij erg leuk vonden. Het combo bleef nog om ons nog te laten dansen, maar de zaal stroomde om kwart over 9 leeg. Wij zijn ook maar weggegaan.

Chester (IL) woensdag 28 augustus 2019.

Vandaag komen we in het plaatsje Chester Missouri aan. Hier wonen 8568 mensen waarvan er ruim 3000 hier in de gevangenis zitten. Er staat een mooi nieuw gerechtsgebouw van de county Randolph met ernaast het oude, kleine gebouw waar de elektrische stoel staat. Daar wordt nog steeds gebruik van gemaakt. Hier in Missouri geldt nog de doodstraf. Er zijn sinds de stoel er is, 18 doodsvonnissen uitgevoerd, sinds rond 1830 of zo. Dat weet ik niet precies.
De eerste stop met de ho-ho bus is een huis dat door de laatste bewoner van de fam. Cohen aan het historisch genootschap werd overgedaan en ook nog 7 miljoen dollar. Het huis was verwaarloosd in de 80-er jaren. Een dorpscommitee heeft het huis kunnen kopen voor 10.000 dollar, het opgeknapt en verhuurt het nu voor feesten en partijen. Wij konden even genieten van het gerestaureerde gebouw met de blauwe vensters. Vanaf de Mississippi kun je dat zien. Mark Twain vond het altijd een mooi herkenningspunt.
Chester staat tegenwoordig op de kaart vanwege de Popeye winkel en -verzameling. Overal in het dorp vind je beelden van figuren uit de Popeye strip. De schrijver en tekenaar van de strip kwamen uit Chester. Het echtpaar dat alles van Popeye heeft en van hun hobby een winkel hebben gemaakt, wonen in het huis van de schrijver en naast dat van Wimpy, althans zijn voorbeeld. Verder valt er niet veel te beleven. De firma Mary-Lee is een voedselfabrikant die de grootste werkgever is. De producten worden door de hele staat en misschien wel verder gebracht. Men zoekt altijd vrachtwagenchauffeurs, bijvoorbeeld.
In het plaatselijke eetcafé drinken we koffie en nemen er een homemade pie bij. Dan is het toch tijd om de bus terug te nemen.
’s Middags gaan we op het zonnedek onder de parasol zitten uitkijken over de Mississippi. Het is heerlijk zonnig en warm weer. Wat een prachtige dag.
En ’s avonds ook nog een jonge uitgave van Bobby Darin en de dag kan niet meer stuk. Zijn optreden vonden we wat minder, maar een kniesoor die daar op let.
Morgen om 8 uur hebben we al weer een excursie :” The trail of tears” . Daar hebben we in het Indianenmuseum in Washington al wat van gezien. Nu kunnen we niet het stadje Cape Girardeau in. Hier liggen we al vanaf het begin van de avond. Het ziet er erg leuk uit.
Hier en ook in Chester hebben alle straten gewoon namen en geen nummer, zoals eerder.

Cape Girandeau (MO) donderdag 29 augustus 2019.

Cape Girardeau, Missouri. We liggen hier een halve dag en die benutten we in zijn geheel met een excursie. Achteraf hadden we gisteravond best nog het stadje in kunnen lopen.
De excursie gaat over de Cherokee indianen. Die bewoonden tot 1800 een groot deel van wat nu de staat Georgia is ten oosten van Kentucky, dat nog ten oosten van Illinois ligt, dus in het nieuwe Amerika. In de loop van de afgelopen jaren verloren ze al 90% van hun land. Ze hadden een eigen staat opgericht met een regering en een eigen krant en scholen. Als zodanig vochten ze het landjepik van de immigranten en ook van de overheid steeds weer aan en vaak met succes op de rechtbank zonder dat ze hun land terug kregen. Maar toen Andrew Jackson president van de VS werd, joeg hij er in notime een wet door de beide kamers heen die bepaalde dat Indianen helemaal geen burgerrechten hadden en dus ook geen recht om naar de rechtbank te gaan. Elke overeenkomst die de Indianen met de afzonderlijke staten en counties maakten, werd door de centrale regering teniet gedaan. Zelfs een keer door de senaat, terwijl het huis van afgevaardigden de Indianen hun land wilden laten behouden. De regering gaf doodleuk stukken land uit aan nieuwkomers, terwijl dat van de Indianen was. John Ross, een chief, kwam van een pleit uit Washington terug en zag dat hij dakloos was geworden. Zijn land was intussen weggegeven. Het was echt de schaamteloosheid ten top. En tot overmaat van ramp werd er in het laatste stuk dat de Cherokees bewoonden, zuid-west Georgia ook nog goud gevonden. Hier kwamen duizenden goudzoekers op af. De regering dwong nu alle Indianen te vertrekken naar het westen waar ze in een territory ten westen van Missouri zich konden vestigen. Met 10.000 tegelijk werden ze pardoes uit hun woningen gehaald door soldaten en van fort naar fort begeleid. Hun nieuwe land ligt in het huidige Oklahoma, dat in 1906 de 46ste staat van de VS werd. In de winter van 1838-1839 hebben de mensen de tocht grotendeels te voet afgelegd. Het was een van de strengste winters en maar 6000 mensen haalden de beoogde bestemming. Onderweg stierf men aan uitputting, honger en kou. De hele weg is in het bezoekerscentrum met een lijn over de vitrines afgebeeld. Er waren trouwens 2 verschillende routes, een over land en een over het water. Die laatste was wel langer, maar toch sneller. Onderweg zou de regering bij de forten voor proviand zorgen, maar zelfs dat ging mis, het werd nooit bezorgd of kwam in verkeerde handen. Kortom, het is te samen met de slavernij de grootste schande bij de opbouw van de nieuwe natie. Pas in 1976 is er erkenning voor het leed gekomen en is er een gedenkweg langs de hele route aangelegd, waarvan wij dus nu een klein stukje hebben gezien. Ook de oversteek over de Mississippi was in dit staatspark te zien.
Een klein deel van de Indianen vluchtte de bergen in, in de Appalachen en woont daar nu nog. Uiteraard was niet iedereen zo slecht. Hun taal werd opgetekend en er werd een alfabet in gemaakt. De bijbel werd in het Cherokees vertaald. Ook waren de Cherokees niet de enige natives die verdreven werden. Het gebeurde met alle stammen die ten oosten van de Mississippi woonden. Er werd overigens wel een afkoopsom gestort aan een groep, maar die wilde die stam niet hebben. Daarmee zouden ze hun onrecht erkennen. Inmiddels is dat bedrag al in de miljarden gelopen.
In Oklahoma is men opnieuw begonnen met het opzetten van een gemeenschap met een bestuur en een leider en alles wat daarbij hoort. We hadden weinig tijd in het bezoekerscentrum en ik ben er niet achter gekomen hoe het er nu voorstaat. In het hele land zijn reservaten, maar leven er ook Indianen in groepsverband buiten de reservaten? Daar moet ik nog achter zien te komen. Dit was de Trail of Tears, een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Amerika.
De volgende stop is na 3 kwartier rijden bij een oude graanmolen, die uit 1800 dateert in Burfordville, vlakbij Jackson, Missouri. Deze graanmolen is door ene mijnheer Bollinger met 4 broers en 2 neven en nog meer mannen gebouwd aan de oever van de White water river. Bollinger kwam in 1797 hier aan na een oproep van de Spaanse (!) regering voor kandidaten voor een groot stuk land om te bewonen. Het hele gebied ten westen van de Mississippi tot aan de Grote Oceaan was Spaans territory. Dat ten oosten ervan tot aan de kuststaten en wat verder het land in heette Lousiana en de rest was vanaf 1776 de VS.
Enfin, Bollinger ging terug naar Noord Carolina en haalde zijn familie en nog 20 gezinnen over om met hem mee te gaan naar zijn pas verworven land. Ze kwamen precies op 1 januari 1800 aan. Hier in de rivier bouwden ze een dam en toen hadden ze een waterval gecreëerd en kon er waterkracht opgewekt worden. Een waterrad werd geïnstalleerd en de graanmolen was een feit. De 3e versie van 1867 staat er , in opgeknapte versie, nog steeds en is nu een museum geworden. ook de overdekte brug is bijna uniek, er zijn er nog maar 4 van in de hele VS. Over de technieken die werden toegepast ga ik het niet hebben.
De laatste stop is het plaatsje Jackson. Onderweg rijden we langs een enorme fabriek van Procter en Gamble. Hier worden volautomatisch papieren zakdoeken, luiers etc verpakt en daarn vervoerd. Er werken 13.000 mensen en is hiermee de grootste werkgever van de omgeving.
In Jackson drinken Jan en ik koffie en bezoeken we het historisch genootschap. Verder is er niet veel te doen, veel is er dicht. Wel zien we minstens 6 kerken en de gids vertelt dat er meer kerken dan pubs zijn. Wat ik overigens geen slechte zaak vind. De kerken zitten op zondag ook nog vol.
Dan tuffen weer bootwaarts en dat was Cape Girardeau. De stichter van deze plaats was Lewis Lorimer overigens.
Nu gaan we weer boven op het zonnedek zitten uitkijken over de rivier , in de schaduw uiteraard.
Jammer genoeg was het te winderig om de parasols op te zetten en dus zat ik niet op het zonnedek, maar op het achterdek.
De show werd verzorgd door een banjospeler, echt iets voor deze boot, het was ook leuk. En het duurt elke keer 3 kwartier.
Jan ontdekte dat we de Ohio opvaren, dat was ons niet bekend. Maar we hadden ook niet gekeken waar de volgende plaats ligt.

Paducah (KY) vrijdag 30 augustus 2019.

We komen aan in Paducah Kentucky, inderdaad aan de Ohio daar waar de Tennessee en de Cumberland in de Ohio stromen. Het was hierdoor een belangrijke havenplaats. Ook de trein stopte hier ook. We hadden een erg interessante dag.
’s Ochtends gaan we al om half 9 op pad. De 1e stop heel dichtbij de kade is het quiltmuseum. Dat slaan we even over. Nr, 2 is de drankfabriek waar de “Moonshine’ gemaakt werd. In de drooglegging werd hier illegaal gestookt. Dit was nu echter nog dicht. Wij zijn er bij stop 3 uitgegaan, het Civil War museum en hier werden we op onvervalst zuidelijk sentiment getrakteerd. Kentucky was een slavenstaat en een onderdeel van de confederatie van 13 zuidelijke staten. Hier leerden we dat niet alleen South Carolina zich wilde afscheiden, maar dat deze confederatie meteen na de verkiezing van Lincoln een regering had gevormd met een president, Jefferson Davis, en eigen geld en een eigen hoofdstad, Richmond in Virginia met een eigen White House en een eigen vlag. Dit zagen we op een herdenkingsbord dat 100 jaar na de burgeroorlog gemaakt is. De confederatie wilde niet onder Lincoln leven. Ze beweerden dat Lincoln de plantagehouders hun slaven wilde afnemen. Maar dat hij de oorlog begon omdat hij het uiteenvallen van de VS niet accepteerde. Hiermee zouden de VS hun hele bestaansrecht verliezen. Het was onconstitutioneel, dus trommelde Lincoln zoveel mogelijk soldaten op.
Hier bij Paducah, zo werd er beweerd, is de oorlog al beslist in het begin van de oorlog (1861-1865). En dat kwam omdat de spoorwegen meteen al onklaar gemaakt werden. Er kwamen hier in Paducah wel 4 verschillende spoorlijnen van verschillende particuliere organisaties bij elkaar. De aanvoer van soldaten en munitie en voorraden kon voor de confederatie niet meer over land gebeuren. Maar de unionisten, generaal Ulysses S.Grant, hadden de forten langs de rivieren veroverd en dus de aanvoerlijnen in handen. Volgens de uitleg van de vrijwilligers in het museum was dit cruciaal in de oorlog geweest. Voor de kust van South Carolina hadden ze ook fort Sumter veroverd en konden de Engelsen hun wapens niet afleveren. Het zuiden had geen grondstoffen om zelf wapens te maken, het noorden had dat wel.
Nog vertellen de 4 vrijwilligers in het museum dat er doden en gewonden te betreuren waren in hun familie en dat ze eigenlijk toch liever apart hadden gebleven.
Dit museum is trouwens door de vrijwilligers gered van de sloop en volledig gerestaureerd en nu onderdeel van het historisch genootschap (of zoiets).
Hierna lopen we terug naar het schip. Ook hier wordt de plaats tegen overstromingen beschermd door een hoge muur, net als Cape Girardeau. Bij ons in Den Oever hebben we ook een muur tegen het water.
De muren gisteren en vandaag zijn beschilderd met de historische voorvallen van de plaats en de omgeving, erg aantrekkelijk om te bewonderen. In het huis over de 4 rivieren koopt Jan er een boekje over.
We eten nu gauw wat, want om 12 uur gaan we naar Hotel Metropolitan voor een excursie. Dit hotel is in 1908 opgericht door Miss Maggie, een zwarte vrouw. Zij gaf al vaker thuis onderdak aan gekleurde mensen die niet in de hotels voor blanken terecht konden. De rassenscheiding was enorm. En het werd een groot succes. Alle musici die in New Orleans speelden en ook in Chigaco optraden en dus op en neer reisden, kwamen hier bij Miss Maggie logeren. De reis verliep als volgt : van uit New Orleans de Mississippi af tot aan Paduca en dan met de trein verder naar Chigaco. Alle zwarte musici hebben bij haar gelogeerd, zoals Ella Fitzgerald, Fats Domino, Louis Armstrong, maar ook dominee Jesse Jackson. En iedereen kwam door de voordeur.
Onze kleine groep moest aankloppen en vragen om binnen te komen. Ik zou dat doen. Maar voor ik het kon vragen, werd het bordje “open” omgedraaid en was het hotel gesloten. Maar we werden toch binnen gelaten. Alle gordijnen werden dichtgedaan, zodat niemand kon zien dat miss Maggie witte mensen had binnen gelaten. En daarna ging ze vertellen over het ontstaan van het hotel en over miss Maggie. Iedereen die de film “ The Greenbook” gezien heeft, weet dat het hotel ook zo gebruikt is. Het staat in het groene boek.
Halverwege komt er een struise dame de trap af en zij gaat een gospel voor ons zingen, a capella. Aangrijpend. Dan vertelt Maggie dat de kinderen die een te zwarte huid hadden (zwarter dan een papieren zak) niet naar school mochten. Of dat hun haar teveel krulde, dat was ook fout.
In de wijk, uptown, waar het hotel stond, was ook een highschool voor zwarte mensen en hun eigen afro=amerikaanse Baptistenkerk staat er nog steeds. Veel geschreven documenten en verhalen zijn er niet. Er is veel “oral history” .
Kortom, dit was weer een heftig bezoek.
We worden weer opgehaald en lopen nu vanaf de boot naar het quiltmuseum. Van over de hele wereld komen hier quiltmakers en met name vrouwen om het museum te bezoeken en om hier dan in Paducah te logeren. En inderdaad, het is geweldig, we kijken onze ogen uit. Zoveel moois heb ik nog nooit gezien. Wat mensen met lapjes kunnen maken, hele schilderijen hangen er, tot en met de Mona Lisa en Van Gogh aan toe. Echt ongelooflijk. Na er een uur doorgebracht te hebben, duizelde het me. We zijn weg gegaan en hebben onderweg een biertje gedronken.
Eenmaal bij het schip horen we dat we pas om 10 uur vanavond gaan varen en niet al om 5 uur. Zo kan men ’s avonds nog de wal op. Maar waar moet je zo gauw heen hier in dit kleine plaatsje. Wij houden ons eigen ritme aan en gaan om half zeven met Karen en David eten en daarna naar de show. 2 mannen laten allerlei rivierliedjes horen, erg leuk.
De naam Paduca komt van een Indianenstam af die hier woonden. In 1827 zijn de native-Americans door William Clarck en zijn soldaten van huis en haard verdreven. Alleen hun naam is gebleven. Clarck kocht daarna een stuk land voor $5,– hier waar eerst al honderden jaren de Indianen hadden gewoond. Soms staat je verstand stil als je weer zoiets leest.
Morgen komen we pas om 12 uur in New Madrid aan. We hebben een kaartje voor de ho-ho bus van 12.30 uur.

New Madrid (MO) zaterdag 31 augustus 2019.

New Madrid Missouri, in 1811 was hier een enorme aardbeving en 2 jaar lang nog naschokken te voelen. Ik ben benieuw wat we daar morgen over te weten komen.
We zitten nu in de morgen lekker op het zonnedek boven op. Het is nog niet zo zonnig en dat is perfect. Jan staat lekker over de rivier uit te kijken. In de verte zien we om half 11 New Madrid al liggen.
De Mississippi meandert door het landschap. In een van de bochten naar het noorden, op het noordelijkste punt ligt New Madrid. Daarna buigt de rivier weer naar het zuiden. In het historisch museum lezen we veel over de aardbevingen. Ze zijn er nog dagelijks, maar lager dan 3 op de schaal van Richter is het de moeite van het melden niet waard. Vanmorgen vroeg werd er nog een schok waargenomen. In december 1811 was het wel raak en werden er 3 schokken met van 8 op de schaal van Richter gevoeld, alhoewel die schaal nog niet bestond. In januari en februari waren er nog 2 zware naschokken. Alles was verwoest en men kon opnieuw beginnen met het bouwen van de nederzetting. De Mississippi trok zich eerst terug en golfde daarna over het land. Een tsunami dus. Er volgden op de 5 zware schokken nog bijna 2000 naschokken de 1811 en 1812. Er woonden toen maar 400 bewoners en van infrastructuur was nog geen sprake. De eerste berichten over de aardbevingen kwamen van bemanningsleden van de eerste raderboot die zijn maidentrip maakte. ’s Avonds zag men nog een eiland en de volgende morgen was het weg. Dat schreef men naar huis. De aarde golfde en er ontstonden scheuren waar een huis in verdween. Er waren nog geen kranten hier en het duurde lang voordat het verder in het land doordrong wat er hier gebeurd was. Tot in Boston en Washington DC waren de schokken waarneembaar. Een afgevaardigde van de New Madrid County vroeg aan het congres om bijstand.
Hoe het kan dat hier in het midden van de VS de aarde beweegt, weet men niet. Maar er zijn wel 3 gebieden hier in het Mid-Westen die aardschok gevoelig zijn en daar is deze regio er 1 van. Hier midden in het land schuiven de aardschollen niet over elkaar heen zoals bijvoorbeeld in St. Francisco. Er wordt in de volgende staten geadviseerd om een verzekering op aardbevingen af te sluiten : Alabama, Arkansas, Kentucky, Illinois, Indiana, Mississippi en Tennessee. Er is een folder waarin allerlei tips gegeven worden om je voor te bereiden op een flinke aardbeving van bijv. 5 en hoger. Voor de lagere is het handig om je huis extra te versterken en alles schokvast te maken. Ook heb je cash geld in huis en een overlevingspakket van voedsel, drank, medicijnen, etc. een serieuze zaak dus hier en nu er zo’n 40 miljoen mensen hier wonen, is de schade uiteraard enorm.
In hetzelfde museum is ook weer een overzicht van de burgeroorlog. Missouri was een lid van de confederatie. Aan de overkant liggen de staten Kentucky en Tennessee, ook slavenstaten. Hier bij New Madrid is ook slag geleverd. Toen men het stadje moest opgeven, trok men zich terug op een eiland, eiland nr.10 geheten. Ook daar hield men geen stand. Daarna was de weg voor Grant verder vrij naar het zuiden toe. Eiland nr.10 is nergens meer te bekennen, het is in de rivier verdwenen.
In het hele land zijn er in de 4 oorlogsjaren 112 veldslagen geweest. De 1e was bij Fort Sumter voor de kust van South Carolina en bij nr 111 gaf generaal Lee zich over aan generaal Grant. Bij de laatste veldslag in Oklahoma gaf de Indianen chief zich ook over en toen was de oorlog voorbij. Hier in het museum zie je nog een jas die door een soldaat gedragen is. Ook zijn er veel spullen zoals kogels en stijgbeugels in de grond gevonden. Alles wordt getoond, ook federaal geld en de vlag die uit die tijd dateert.
Nog steeds kan ik niet begrijpen waarom de zuidelijke partij zich de Democraten noemden en de noordelijken de Republikeinen. Ik heb het gevraagd en de uitleg was dat toen de democraten voor een kleine overheid waren en de republikeinen voor een grote en sterke. Dat is nu totaal omgekeerd. Dat is nog geen antwoord op mijn vraag, want in mijn ogen is er niets democratisch aan het hebben van slaven. Dat had er vast niets mee te maken.
Daarna lopen we in de bloedhitte naar de volgende stop, een schooltje. Ook dit gebouw is volledig gerestaureerd. Het was 1 klaslokaal en in de rechterrij zaten de kleinsten en in de linkerrij de oudsten van de klas. Het visitors’ centrum hebben we overgeslagen. Op naar een schitterend huis van 15 kamers dat nog volledig intact is met de oorspronkelijke inboedel erbij. De Hunterfamilie had in 1840 al een handelshuis langs de rivier en de dochter des huizes trouwde met een werknemer. Het ging ze voor de wind en in 1859 lieten ze dit mooie grote huis neerzetten. Vlak voor de oorlog was het klaar, maar William stierf voortijdig aan de gele koorts en heeft zijn huis nooit gezien. Amanda bleef er wonen en ook haar kinderen en kleinkinderen tot aan 1958 toe. Na de laatste bewoner is het hele pand met alles er bij geschonken aan het Missouri Department of National Resources en die beheert het geheel nu. We worden netjes door de kamers geleid door dames in klederdracht. Er wordt gewaarschuwd voor muggen en dat is niet vreemd. Het huis is gebouwd op drooggelegd moeras, bovendien zijn er rijstvelden in de buurt die nat gehouden moeten worden. De percelen waar alle grote en kleine huizen op staan zijn groot en al het gras is netjes gemaaid. Je ziet geen grassprietje uitsteken. Verder telen de boeren hier katoen en mais.
De naam New Madrid is gegeven aan de nederzetting door de Spaanse koning. De eerste pionier die hier een stuk land van de Spaanse kolonie bezette, noemde het Madrid. Dat was tegen het zere been van de gouverneur en uiteraard dat van de Spaande koning. Alleen die mocht nieuwe vestigingen een naam geven. De pionier vertrok weer en later werd de plaats New Madrid genoemd, ik geloof in 1722 al. Soms duizelen de data me.
We blijven hier tot vanavond 12 uur liggen. We kunnen nog de wal op als we willen, maar er is helemaal niets te doen. De boot vaart zo snel de rivier af, dat we langer aan wal moeten blijven liggen. Morgen varen we de hele dag en komen toch al vroeg in Memphis aan. Hier rijdt ’s avonds de ho-ho naar Bealestreet tot half 10. Daar gaan uiteraard wel heen.
Dat verslag komt in de nieuwe week.

Week 3

Mississippi rivier zondag 1 september 2019.

Het is een schitterende dag, de hele dag op het water. Met de onderbrekingen van ontbijt en lunch en showtime in de middag vertoeven Jan en ik op het zonnedek in de schaduw van de grote parasols.
Om half 12 is er een brunch begeleid door jazzmuziek. Het is in buffetvorm, dus dat wordt in de rij staan. Om half 4 volgt een optreden van de banjoman Will Kiefer, die ook fantastisch gitaar kan spelen. Maar het hoogtepunt van de dag komt in de avond.
We zijn al om 7 uur in Memphis Tennessee in plaats van morgen vroeg. Dat betekent dat we de hele avond de wal op kunnen. Er rijdt een shuttlebus naar Bealestreet, the place to be, in de avond dan althans.
Met Karen en David gaan we met de 1e shuttle mee en zijn er zo. Het is ons aangeraden om op het stuk tussen de 2e en de 4e straat te blijven. Daar zijn blokkades en er is veel politie. We worden er vlak voor afgezet, bij de Elvis Presley Plaza en lopen dan zo de Bealestreet in. Op de hoek is het B.B.Kingrestaurant. Daar moeten we wel heen, maar besluiten toch om eerst de straat verder in te lopen. Overal hoor je blues- en jazzmuziek. Bij de Ierse pub komt zulke gave muziek vandaan, dat we er toch naar binnen gaan. Dat wil zeggen door de façade, want er achter is een muziektuin met tafels en stoelen. Je kan er ook eten, maar dat hebben wij al op het schip gedaan. Een lekker Iers biertje gaat er wel in. Buiten in de open lucht is het zwoel en drukkend weer. Binnen in de airco is het aangenamer, maar dan hoor je de muziek niet. Na een half uurtje lopen we weer verder langs de tattoo shop. Op straat kun je duidelijk zien welke bevolkingsgroep het meeste van de blues etc houdt. Daarna keren we terug en gaan toch B.B.King binnen. Helaas heeft de band pauze, maar we hebben tijd genoeg om er op te wachten. We kijken onze ogen uit naar het publiek, heerlijk om te zien. De muziek, waarvan we nog 25 minuten van kunnen genieten, is echte soulmuziek, maar erg luid voor onze begrippen. Om kwart voor tien lopen we naar de ophaalplaats van de shuttle. Het blijkt dat we de laatste 4 mensen zijn, op 2 na die niet hier wachten. Iedereen is verder braaf al terug aan boord. Jan neemt nog een paar foto’s van de verlichte brug en dat was dan het nachtleven in Memphis.

Memphis (TN) maandag 2 september 2019, labor day.

Het is altijd op de 1e maandag in september Laborday, een nationale feestdag en iedereen is dan vrij. Hierna gaan de scholen weer beginnen en eindigt het zomerseizoen.
Vandaag hebben we de excursie naar Graceland, het huis van Elvis Presley. Weer zo’n hoogtepunt van onze reis. We vertrekken al om 8 uur en dat is prima. Zo hebben we ook nog wat aan de middag, want we varen pas om 5 uur weg.
Eerst rijden we even door de stad heen, langs het favoriete restaurant van Elvis, namelijk Arcade. Alles is hier nog in de stijl van de 50-er jaren. En dan stoppen we bij het standbeeld van Elvis op zijn plaza. Hier komt er een zanger de bus in, Memphis Jones, en zingt voor ons een paar liedjes, ook een van Johnny Cash. Erg leuk. Dan kunnen er foto’s genomen worden van Elvis en dat moet natuurlijk.
Daarna rijden we door, als we tenminste door de Laborday walk kunnen komen. Er zijn veel wandelaars en hardlopers op de been en de rijbanen en kruispunten worden even afgezet. Maar dan zijn we toch op weg naar Graceland. Al voor negenen zijn we er, nog niet zo warm en nog niet zo druk. Het wordt over de 30 graden vandaag en een hoge luchtvochtigheid erbij.
We krijgen de begane grond en de kelder te zien, nog volledig ingericht. De bovenverdieping blijft gesloten, omdat men het niet kies vindt om hier, waar Elvis gestorven is, mensen te laten rondlopen. Verder komen we in zijn junglekamer, zijn biljartkamer, de keuken, zitkamer, tv kamer , de slaapkamer van zijn ouders en dan buiten de graven van hem, zijn ouders en oma.
In andere gebouwen staan zijn auto’s, motoren en de op hem geïnspireerde pakken. En in elk gebouw kun je van alles kopen. Jan heeft gisteravond al een B.B.King t-shirt en pet gekocht, dus vandaag slaat hij over. Als laatste kijken we in zijn 2 privé vliegtuigen en dan zijn we klaar. Tijd voor een (koud) bakkie koffie.
Om kwart over 12 aanvaarden we de terugtocht. We krijgen nog een rondrit door Memphis langs de Sunstudio waar Elvis zijn 1e platen heeft opgenomen bij de directeur Sam Phillips. Ook rijden we langs zijn ouderlijk huis, een flat in B.B.Kingstraat 282, waar hij vanaf zijn 13e woonde met zijn ouders en zijn oma. Elvis is in een klein dorp in 1935 geboren en zijn vader nam al het werk aan om rond te komen. In 1948 gaan zijn grootouders scheiden en komt oma bij hun wonen. Ze verhuizen naar Memphis en beide ouders gaan werken. Al heel vroeg is Elvis gek van muziek en het maakte hem niet uit wat : kerk. Blues, jazz, soul, klassiek, alles. Als hij 16 is laat hij een plaatje voor zijn moeder opnemen en de rest is geschiedenis. Hij heeft miljarden verdiend en had bijna niets meer op zijn rekening toen hij stierf alleen 10.000 dollar of zo. Hij gaf alles weg en er werd veel misbruik van gemaakt, o.a. door zijn manager Parker. Voor zijn ouders en hemzelf kocht hij in 1956 voor $ 100.000 Graceland nadat hij uit militaire dienst kwam.
Met Priscilla kreeg hij 1 dochter: Lisa Marie. Zij leeft nog in Californië en heeft 4 kinderen. Zij heeft nog 35% in handen. Een organisatie heeft de rest en doet ook de exploitatie van het hele complex.
Nadat we weer bij de boot aankomen, stappen we meteen over op de ho-ho bus en gaan naar een piramide van glas, waar een grote outdoor shoppingmall is, de Bass Pro shop. Alle andere stops slaan we over, inclusief het nationale Civic War museum.
In de piramide kunnen we met een lift naar boven en kijken dan buiten over Memphis uit. Er is een restaurant en dus drinken we een biertje. We moeten op tijd terug zijn en nemen we de lift weer naar beneden. De winkel ziet er van binnen uit als een grote blokhut. Er je kan er van alles voor buiten kopen, ook voor de jacht dus buksen en kogels ook. Er is een hotel gevestigd en de kamers op de 1e verdieping komen op het binnenste van de winkel uit.
Om half 4 zijn we weer aan boord en nu maak ik meteen dit verslag en zet Jan zijn foto’s al over op zijn computer en een selectie op fb.
Straks om half 7 is het weer dinertime en de show wordt verzorgd door een zangeres. Daarover later meer, denk ik.
Morgen leggen we aan in Helena en gaan we naar een Gospelkoor luisteren.

Helena (AR) dinsdag 3 september 2019.

Al om tien over acht vertrekken we met een tamelijk volle bus naar het gospelkoor. In de first Baptist church voor de african-americans horen we een aantal prachtige gospels gezongen door het kerkkoor dat al om half 9 moet aantreden. De plaatselijke agente zingt voor ons in haar uniform en een schoolmeisje staat te wachten tot ze naar school kan. Het is indrukwekkend hoe dit kleine koor zo mooi voor ons kan zingen. Alhoewel wij een veel groter koor verwacht hadden dat dan ook het hoogtepunt van de excursie zou zijn. Dat was dus niet zo.
Na een rondritje door West-Helena Arkansas, waar we een aantal prachtige huizen te zien krijgen ( B&B’s) en helaas ook de verpauperde Mainstreet, steken we de Mississippi over naar de staat Mississippi. We rijden nu in de driehoek van de bluesmuziek. Die begint in Memphis en eindigt in New Orleans en spreidt hier ter hoogte van Helena in de breedte uit. Eerst vertelt de gids nog dat hier het Japanse onkruid duizendster het hele gebied overwoekert en dat er niet tegen op te treden is. De bomen, struiken, lantaarnpalen, alles is er mee bedekt, het is echt overal. Ooit in 1896 op een tentoonstelling vanuit Japan geïntroduceerd en nu niet meer uit te roeien.
We rijden tussen de katoen- en sojavelden door. De gewassen lijken erg op elkaar. De katoenplanten kun je nu aan de bloesem en de witte katoenbollen herkennen. Ook groeit er mais en rijst. Het is een echt een landbouwgebied.
Na een uurtje rijden komen we aan in Clarksdale. Hier blijkt een bluesmuseum te staan, in een oud stationsgebouw. Je ziet hier heel veel informatie over de blueszangers die hier in de omgeving geboren zijn. Er mogen vanwege de auteursrechten geen foto’s gemaakt worden, jammer. Dan is het om 11 uur tijd om naar een oude fabriek te gaan, die is omgebouwd tot bluesclub Ground Zero. Het blijkt de beste blues club van het land te zijn. Elk jaar wordt hier een groot bluesfestival gehouden en komen er liefhebbers van over de hele wereld. Ook de Nederlandse vlag hangt er met een aanmoediging van Ron en Gijs er op. We worden getrakteerd op een uurtje onvervalste bluesmuziek. Maar ook op een drankje en “fritters”. Dat zijn stukjes catfish, lijkt erg op kibbeling, net zo gebakken. Maar ook gefrituurde schijfjes groene tomaat, gehaktballetjes, schijfjes zoetzure bommen, reuze lekker allemaal.
Ook dit was weer een belevenis. Op de terugweg zien we nog een film over een aantal oudere blueszangers. De cd met muziek die eerst opgezet werd, was te luid en werd meteen afgekeurd door onze medereizigers die vooraan zaten.
In de middag gaat Jan nog even op het zonnedek zitten, maar ik vind dat te warm en ga in de Lincoln bibliotheek legpuzzelen. Even heel wat anders.
Om 3 uur hebben we een informatie bijeenkomst over ons verblijf na de cruise in New Orleans. Ook dat wordt helemaal door de cruisemaatschappij tot in de puntjes verzorgd. En wat er ook leuk bij is: een glaasje champagne en een hapje. Er zijn nog 7 mensen die na afloop nog 2 dagen naar het Meridienhotel in New Orleans gaan.
Er is verder nog een lezing over een aantal boten op de Mississippi en daarna een recital van klassieke muziek van de cruisedirector en zijn vrouw. Zij zijn beide klassiek geschoold.
Dan is het tijd voor de verkleedpartij, een soort van formal night vanavond, en gaan we met Karen en David aan tafel. Zij zijn in Helena gebleven. Het zag er allemaal armoedig uit. Alhoewel de bevolking toch bezig is om de Mainstreet op te knappen, staat er toch heel veel leeg en is de boel verzakt en zo.
Morgenmiddag hebben we een excursie naar een belangrijke plaats van de burgeroorlog, Vicksburg Mississippi.

Vickburg (MS) woensdag 4 september 2019.

Om 12 uur pas hebben we de excursie. Voor die tijd kunnen we met de ho-ho bus nog Vicksburg Mississippi in. Dat doen we en we hebben tijd voor 1 stop omdat de 1e bus pas om 8.40 uur gaat en we ook nog willen lunchen. We rijden heel het stadje door en gaan er bij de laatste stop uit. Hier zien we een diorama van het slagveld, een voorproefje voor vanmiddag.
Bovendien kunnen we het zusterschip de American Queen bezichtigen, die ligt achter ons. En dat is al om 10.00 uur. Een druk programma dus. Dit is een groter en klassieker ingerichte boot. Maar de hutten zijn een stuk kleiner dan de onze. Dit grote schip kan niet tot aan Minneapolis komen vanwege de bruggen. Zij doet steeds 1 week Memphis – New Orleans en v.v.
Vicksburg Mississippi ligt heel strategisch aan de Mississippi en Lincoln had al snel in de burgeroorlog door dat het in handen krijgen van Vicksburg cruciaal zou worden voor het verloop van de oorlog. De staat Mississippi was een slavenstaat en had zich in 1861 als 2e staat uit de Unie terug getrokken en zich bij de confederalen aangesloten. New Orleans aan de monding van de rivier was al snel in federale handen en ook de bovenloop, Memphis en St. Louis waren al snel veroverd. Maar de doorvoer van goederen van over de rivier, wat cruciaal was voor de handel en de economie stokte doordat Vicksburg in confederale handen was. In december 1862 wordt al de 1e poging ondernomen om de stad te veroveren en die mislukt. Generaal Sherman en generaal Grant proberen het nog een keer in maart en dan moet er een groot offensief georganiseerd worden. Er worden meer manschappen aangerukt en er ontstaat een leger van unionisten van 77.000 man. Vicksburg ziet de oorlog aankomen en werpt verdedigingswerken rondom de stad op. Alle bomen in de omgeving moeten verdwijnen voor het vrije uitzicht en er worden verschansingen opgeworpen aan 3 kanten van de stad.
Op 19 mei valt men de stad vanuit het noorden aan en dat mislukt. Dan op 22 mei valt men de stad vanuit het oosten aan en dat mislukt ook. Daarna in juni komt er een laatste poging vanuit het zuiden, geleid door de democratische generaal McClellan en ook dat mislukt. (Lincoln had in de regering de steun van de democraten nodig voor het voortzetten en financieren van de oorlog).
Iedereen is wanhopig en toch weet Grant van geen wijken. In de stad dachten ze dat ze het beleg wel zouden kunnen doorstaan. Maar de stad moet en zal veroverd worden. Er vallen duizenden slachtoffers en de stad wordt platgebombardeerd. Er zijn man tot man gevechten, niks helpt.
Er liggen meerdere kanonneerboten, o.a. de USS Cairo, en die beschieten de stad ook. Alhoewel deze boot al snel naar de kelder gejaagd werd. Laatste werd hij gevonden onder de modder en in zijn geheel opgegraven met de kanonnen er nog op en de stoomketels er nog in. Van dit model waren er 7 gebouwd, een platbodem met kanonnen aan alle kanten en een ijzeren kap er over.
Dan besluit Grant om, net als bij het beleg van Leiden, de stad te omsingelen en af te sluiten van de aanvoer. De treinrails waren allemaal al gesloopt. Er was bevoorrading beloofd aan de stad, maar die kwam niet opdagen. De soldaten werden steeds verder op rantsoen gezet. De bevolking kreeg nog mondjesmaat goed water, maar de soldaten moesten het rivierwater maar drinken. Dat was ernstig vervuild. De jongens stierven dan ook bij bosjes. Uiteindelijk, op 4 juli, gaf generaal Pemberton zich over. Hij vroeg nog om condities, maar de overgave moest totaal en volledig zijn. Er werden geen krijgsgevangenen gemaakt. Waar zouden die moeten blijven? Iedere confederale militair moest een loyaliteitsverklaring tekenen en uiteraard de wapens inleveren en kon toen gaan. Maar niet iedereen ging en ineens had Vicksburg heel veel inwoners.
Bij de overgave werden alle slaven van de staat Mississippi vrij verklaard. Er werd wel gevraagd of men nog op de plantages wilde blijven om de oogst binnen te halen, nu tegen betaling.
De dag van de overgave, de 4e juli, is tot in 1948 hier niet gevierd als een nationale feestdag. De pijn zit heel diep en nog steeds is dat zichtbaar. Over het onrecht van slavernij wordt dan op dat moment niet gesproken, alleen over de agressie van de unionisten en de opzet van Lincoln om de slavernij af te schaffen, terwijl de katoenplantages heel veel geld verdienen en de katoen uitgevoerd wordt naar Engeland en zo.
Na de val van Vicksburg komt de handel en de doorvaart over de Mississippi weer op gang.
De excursie bestaat uit het bezoeken van het slagveld. Eind 1800 begin 1900 werd er een comité opgericht om alle gevallenen te eren met gedenktekens. Het hele park staat vol met standbeelden, kanonnen, herdenkingsmonumenten en op het hele terrein staan blauwe (unionisten) en rode (confederalen) bordjes om aan te geven waar de linies lagen. Ook zie je nog de verdedigingswallen, maar in 150 jaar zijn er toch al weer veel bomen gegroeid. Het is een schitterend park geworden.
In de hele oorlog zijn er wel 500.000 soldaten gesneuveld en die worden hier allemaal herdacht. Elke staat heeft een eigen monument geschonken. Rond 1910 stonden alle monumenten er al wel. Alleen pas in 2015 is er een apart monument voor de regimenten van afro-amerikanen geplaatst. De voormalige slaven namen namelijk massaal dienst en vochten voor de vrijheid van de rest van de slaven. Het 1e regiment van afro-amerikanen hield hier bij Vicksburg stand zodanig dat Grant uiteindelijk de slag kon winnen.
De opgegraven kanonneerboot ligt in het bezoekerscentrum en dat bezoeken we uiteraard ook. Ik koop er een boek over deze slag om alles nog eens na te lezen.
De oorlog is in juli 1863 nog niet afgelopen, er zijn nog staten die zich niet gewonnen geven.
Als we weer op de boot zijn, lopen we regelrecht naar de ijsmachine. Het is erg warm buiten.
De show wordt vanavond verzorgd door 1 zanger met banjo en gitaar. Maar dit zijn meer liedjes voor de patriotten onder het publiek. Ik ken de liedjes niet en ik snap de verhaaltjes ook niet.
Morgen leggen we in Natchez Mississippi aan.

Natchez (MS) donderdag 5 september 2019.

Wederom hebben we vanmiddag een excursie en nu naar een katoenplantage. Wel hebben we nu de hele ochtend de tijd om hier in Natchez Mississippi rond te kijken. Natchez blijkt tot aan de burgeroorlog de op 2 na rijkste stad van het toenmalige land geweest te zijn. Dat kun je bij het rondrijden in de ho-ho bus ook wel zien. Er staan echt kasten van huizen die door de plantagehouders als stadswoning zijn neergezet. Er werd in de katoen heel veel geld verdiend, maar dat kon alleen door het werk wat de slaven verrichtten.
Eerst bezoeken we het huis van een vrijgelaten slaaf William Johnson en zijn vrouw. William kreeg zijn vrijheid toen hij 11 was. Zijn moeder en zus waren al vrijgelaten door de planter. Zeer waarschijnlijk is de planter de vader van William. Hij kocht ook een huis voor de moeder en haar kinderen. William kon lezen en schrijven, wat voor een slaaf erg ongewoon was, omdat ze niet naar school mochten. William nam de kapperszaak over van een zwager die naar New Orleans vertrok. William was als kapper zeer succesvol, hij startte nog 2 zaken in Natchez. Hij trouwde met een vrouw, waarvan de vader ook een planter was. Die liet haar zijn (of een deel) van zijn plantage na. Zo was William ook mede eigenaar van een katoenplantage met slaven (!) en dus slavenhouder. Hij heeft een alcoholverslaafde slaaf verkocht voor $650,-. Die bezorgde hem veel moeilijkheden met het plaatselijke gezag en dat was voor een man van kleur erg slecht.
Ze kregen 9 kinderen en namen ook de schoonmoeder van William in huis. De kapper werd in Natchez zeer gerespecteerd. Hij werd rijk, leende geld uit en hielp menigeen. Ook nam hij deel aan het sociale leven in Natchez, voor zover dat voor een gekleurde man was toegestaan. Deelnemen aan festiviteiten voor witte mensen was er niet bij. In het theater was er bovenin wat ruimte vrijgemaakt voor de vrije slaven. Ook stemmen was er voor hen ook niet bij, dat was alleen voor witte mannen. Maar trouwen mocht en ook het hebben van onroerend goed was toegestaan. William hield een dagboek bij en dat is bewaard gebleven. Het huis is heel lang in de familie gebleven, inclusief de inboedel. Van de 5 dochters bleven er 4 ongetrouwd en die werden na de burgeroorlog onderwijzeressen. Scholing is essentieel voor iedereen. Nu kon iedereen tenminste leren lezen en schrijven. Een van de nazaten werd advocaat. Een vriend van William was dominee en werd de 1e gekleurde man in het congres. William kwam op 42-jarige leeftijd om het leven vanwege een conflict met een buurman van zijn plantage over een stuk land. De witte buurman schoot hem dood.
Daarna nemen we een kijkje in het afro-amerikaanse museum. Hier zien we enorm veel literatuur geschreven door mensen van kleur, boeken, tijdschriften enz. Ook is er kunst te zien en te koop. Uiteraard is ook de slavengeschiedenis verteld. In 1619 vervoert de West Indische Compagnie een schip vol slaven naar Nieuw Amsterdam. De Hollanders hadden net in de Goudkust de Portugezen van hun forten verdreven en de handel in slaven overgenomen. De Portugezen zaten hier al in 1450, al 150 jaar dus. Die hadden de rijkdom van dit deel van Afrika al snel ontdekt. De heersende koningen daar zwommen in het goud.
De WIC noemde een fort fort Oranje. Een van de slaven werd in Nieuw Amsterdam Jan Fort Oranje genoemd, wrang. De Afrikanen waren goede landbouwers en hadden verstand van katoen- en suiker- en rijstbouw. Over tabak heb ik niets gehoord. Al snel werden er dus grote plantages opgezet die steeds meer arbeiders konden gebruiken. De voorspoed vroeg om meer slaven en meer slaven brachten meer rijkdom, enz.
Tot aan begin 1800 was de aanvoer van Afrikanen toegestaan, daarna verbood Engeland en daarna ook de VS dit. Maar de handel in slaven mocht nog wel binnenlands blijven bestaan. In Natchez was de op 1 na grootste slavenmarkt te vinden op : The Fork of the roads”. Dit was een gewone boerenmarkt voor groenten, fruit enz. en ook voor slaven dus. Nu staan er op deze plek gedenkplaten en wordt het grasveld nog verder ingericht als herdenkingsplaats.
In het museum wordt er uiteraard een plek ingeruimd voor dr. Martin Luther King. In Memphis zijn we langs het hotel gereden waar hij op het balkon werd doodgeschoten, vlak naast wat daar nu het Civil rights museum is. En ook het levensverhaal van Obama wordt hier in Natchez verteld. Maar het meest ben ik onder de indruk van het aantal schrijvers dat ik hier te zien krijg. Dat is in Nederland totaal onbekend. Racisme is nog steeds een onderdeel van de geschiedenis die verteld moet worden.
En als laatste van deze ochtend bekijken we het enorme huis Magnolia van de planter Henderson en zijn vrouw. Dit Magnolia mansion is enorm. Het stond eerst op een andere plek, maar toen Henderson dit stuk land had gekocht, werd het hele huis op boomstammen gezet en met ossen naar deze plek vervoerd. Tot na de 2e wereldoorlog bleef het huis in de familie. Daarna was het een school en werd er driftig verbouwd. Maar in de 90-er jaren kwam het in handen van de historische gemeenschap en is het met veel vrijwilligers in de oude staat terug gebracht. Nog steeds wordt er aan gewerkt. Veel meubels zijn door nazaten geschonken en ook uit andere oude huizen kon er nog authentiek meubilair aangeschaft worden. Op de begane grond zien we 6 enorme kamers, alleen voor overdag. Boven waren er 6 slaapkamers, maar de wc was buiten in een “outhouse”. Dit mansion was het stadshuis voor de plantersfamilie. Waar de bedienden verbleven, heb ik niet gezien. Maar we hadden eigenlijk ook geen tijd meer om de bovenste verdieping te bekijken of om de tuin in te gaan.
Dan gauw terug naar het schip voor de lunch en om hier op te stappen voor de excursie.
Op de plantage, die in Louisiana ligt, krijgen we uitleg over de huidige werkwijze en ook over hoe het er 200 tot 150 jaar geleden aan toe ging, met de behuizing van de slaven er bij. Zo’n 1-kamer houten huisje staat in schril contrast met het Magnolia huis dat we vanmorgen gezien hebben. Eerst vertelt de huidige eigenaar hoe het er nu op de plantage aan toe gaat met alle moderne machines en zo. Het plukken van de katoenplukken, het ontzaden, het wassen van het katoen en het in balen verpakken als ook het maken van katoenzaadolie en van de velletjes van de zaden veevoer maken gaat volautomatisch. Een nieuwe machine kost algauw tussen de 700.000 en 800.000 dollar. John Deere heeft pas een paar jaar geleden nog een verbeterde versie uitgebracht. Die wordt nu via een loonwerker gebruikt.
Het katoen brengt nu 58 cent per pond op en dat is te weinig om winst te maken. Van het voorjaar was het nog 71 cent. Maar op het moment wordt er veel katoen van mindere kwaliteit door met name China op de markt gebracht. Daar wordt staatssteun niet uitgesloten.
Het katoenzaad wordt in april of mei in de grond gestopt en in augustus\september kan de katoen al geoogst worden. Dan begint het verwerken. Op de goederenmarkt in New York wordt het verhandeld.
Daarna gaan we naar het oude gedeelte en krijgen een verhandeling over de vroegere tijd. Ook luisteren we naar 3 zangers die gospels ten gehore brengen. We leren dan buiten op het veld hoe de katoen vroeger met de hand geplukt werd. De harde uitsteeksels moesten wel vermeden worden. Om de nek van de plukker hangt een lange zak en als die vol is weegt hij 31 kilo. Zo moeten er elke dag 4 volle zakken geplukt worden. 6 dagen in de week van zonsopgang tot zonsondergang in de hitte werken viel dus niet mee. Die hitte ervoeren wij ook. Het was wederom een leerzame middag.
Het nieuwe voor ons was, dat de noordelijke staten wel degelijk belangen in de plantages hadden door bijvoorbeeld investeringen of aandelen en waren als zodanig dus medeplichtig aan het in stand houden van de slavernij.
De staat Mississippi bestond in 2017 200 jaar en Natchez in 2015 200 jaar. De naam komt van de Indianenstam de Natchez. Die hebben met de eerste kolonisten, de Fransen gevochten. Niemand weet waar ze gebleven zijn. De Fransen vonden hier een heel leeg land, in 1712. Alleen woonden er al sinds 800 jaar Indianen. Een kniesoor die daar op les.
Vanavond komt er een goochelaar, echt mijn ding. Al dat gedoe met kaarten en muntstukken en mensen uit het publiek mee laten doen, kan mij niet bekoren. Toch werden de trucs met de vingervlugheid wel gewaardeerd.

Baton Rouge (LA) vrijdag 6 september 2019.

Baton Rouge Louisiana. We zouden om 9 uur aankomen in deze grote stad. Helaas kan de boot door de lage waterstand ’s nachts niet door een kanaal varen. Dat moet eerst uitgediept worden door de legeringenieurs. Wij nemen dat excuus voor lief, want onze kade was ook nog tot 1 uur bezet door een ander raderschip. Wij konden er dus pas ’s middags terecht. Geen nood, ik heb mijn blog mooi kunnen bijwerken.
Pas om half 2 kunnen we van boord. Het was wel grappig met de ho-ho bus. Ondanks dat we een kaartje hadden voor de 3e bus, mochten we toch al met de 1e bus mee. We zouden eerst een rondrit maken van een uur, uitstappen bij het capitol van de staat en dan terug naar nr 1 voor een bezoek aan een oorlogsschip. Maar eenmaal in de bus hoorden we dat dat oorlogsmuseum al om half 4 zou sluiten. Dus na 100 meter bij stop 1 stappen wij weer uit en gaan het museum binnen. Jan wil graag het oorlogsfregat bekijken. Het is zo enorm heet, dat ik al weer gauw terug ga naar het koele museumgebouw. Om kwart over 3 nemen we toch de bus voor de rondrit. We willen naar het Capitool om de lift naar de 27ste verdieping te nemen. Als we daar met de bus zijn, horen we dat de lift al gesloten is. Dan maar door naar het kunstmuseum dat dicht bij het schip ligt. We kunnen dan wel terug lopen, want de laatste bus gaan om toen voor 4 op pad en we blijven hier liggen tot 9 uur. Eenmaal bij de stop van het museum horen we dat dat ook al om 4 uur dicht gaat. We hebben het helemaal gehad. Terug naar het schip en meteen door naar de ijsmachine en een colaatje. Dat hebben we met de hitte wel verdiend. Dave en Karen hebben het openluchtmuseum met de botanische tuin die bij de universiteit hoort bezocht. Daar waren ze wel heel tevreden over, maar dat was alles wat zij van Baton Rouge gezien hadden.
Baton Rouge is door Franse ontdekkingsreizigers al in het begin van de 18e eeuw ontdekt. Ze zagen een rode paal rechtop staan en riepen :”Regardez, un baton rouge!”. Vandaar de naam. Ook hier horen we verder niets over de Indianen die hier zeker gewoond hebben, gezien de terp die ze hebben achter gelaten.
Een groepje Spaanse immigranten uit de Canarische eilanden verhinderden dat Baton Rouge bij de Louisiana Purchase mee verkocht werd aan de VS. Het gebied werd Spaans en ging West-Florida heten. Helaas bezetten de VS het land al in 1811 en zo werd het een onderdeel van de Unie.
Nu is Baton Rouge een grote stad met raffinaderijen en een grote haven. De hele agglomeratie telt wel 1 miljoen inwoners.
Vanavond krijgen we een band als show en kan er gedanst worden. Nu na afloop van de show blijkt dat de blues en andere r&b en jazz muziek niet echt geschikt was voor ons gezien de gemiddelde leeftijd van ons passagiers. Bovendien werd de muziek op zich ook niet echt gewaardeerd. In de loop van het concert liep de helft van de toehoorders een voor een weg. Stemmen met je voeten heet dat.
Morgen komen we aan in onze twee na laatste haven en dat is Francisville, een dorp van 1750 inwoners, hier liggen we de hele dag. We hebben toch nog maar een excursie geboekt voor de middag. Er is verder in dit plaatsje niet zo veel te doen, wat overigens ook wel weer leuk is om te zien en mee te maken. ’s Middags gaan we 2 plantagehuizen bekijken. Ik ben benieuwd.

St. Francisville (LA) zaterdag 7 september 2019.

St. Francisville. Het was een vergissing om te denken dat er in dit plaatsje niets te doen was. Zoals hier op het platteland gebruikelijk is zijn er ook hier weer veel vrijwilligers op de been om het ons naar de zin te maken. We krijgen allemaal een katoenen boodschappentasje met te goed bonnen aangeboden, leuk. Er valt toch het een en ander te bekijken. Allereerst een winkel waar je sieraden van oude knopen kan kopen.
De maakster\verzamelaarster\winkelier heeft een kleine expositie en verder een veelheid aan sieraden en andere kleding en snuisterijen. Leuk om even gezien te hebben, maar de oorbellen etc. van knopen zijn niet mijn smaak.
Onze andere stop hier is een tot B&B omgetoverde plantage, Myrtle house genoemd. Hier hebben we een rondleiding gekregen. Wat een mooie locatie voor een logeerpartij hier, wel een huurauto bij je hebben. St. Francisville is toch in trek bij vakantiegangers, er is een Westin hotel en een hotel Inn. Het blijkt dat de vogelaar d’Audubon hier in begin 19e eeuw gewoond heeft en in de omgeving alle vogels getekend en beschreven heeft. Hij was een leraar op een plantage en kon ’s middags het veld in om vogels te spotten. Toen hij hier in Louisiana klaar was, is hij in 7 jaar de hele toenmalige VS doorgetrokken om alle vogels vast te leggen. Zijn boek is een standaarduitgave van de totale vogelstand van de VS geworden. Zijn vrouw en 2 zoons had hij bij het plantersgezin achter gelaten, zij gaf les aan de jongste kinderen. Na de 7 jaar kreeg ze het bericht dat d’Audubon aan de gele koorts leed en dat is dodelijk. Ze heeft hem nog in zijn laatste dagen meegemaakt en dat was de vogelaar. In een van de giftshops heb ik zijn standaardwerk zien liggen voor $ 175,-. Overal hier zie je gebouwen en winkelcentra naar hem genoemd, zo ook hier in St. Francisville.
Na de lunch gaan we op excursie in plaats van de koffers in te pakken. We gaan 2 plantage huizen bekijken : Rosedown en Catalpa. De plantages liggen naast elkaar.
De eerste eigenaar van Rosedown kwam hier in 1799 aan vanuit Delaware, Pennsylvania. Zijn naam was Henderson, hij wilde niet het bevel van George Washington opvolgen en op zijn land mais planten om er whisky van te laten maken. Hij was dus een alcoholrebel en zou in de gevangenis belanden als hij niet vertrok en dat deed hij dus met achterlaten van vrouw en kinderen om zijn plantage te runnen. Hij kocht van de Spanjaarden hier een stuk land van 650 acres voor 1,25 dollar de acre. En begon hier ook een plantage. De volgende president, John Adams, verleende alle alcoholrebellen amnestie en Henderson kon terug naar zijn oude bezit. Hij nam vrouw en 2 zoons en 1 dochter mee en woonde verder op Rosedown. De zoons stierven voor zij de plantage hadden kunnen overnemen. Gelukkig trouwde de dochter met de buurjongen van het landgoed Catalpa. Zij kregen 10 kinderen.
Deze dochter was de betovergrootmoeder van de huidige bewoonster van Catalpa waar we later ook een rondleiding kregen.
In het 1e huis , dat al in de huidige vorm in 1835 gebouwd was, stierf de laatste dochter van de 10 kinderen in 1955 op 86-jarige leeftijd. Deze dame had haar hele leven dus op Rosedown gewoond. Er was in1955 nog steeds geen stromend water, geen elektriciteit en geen wc of badkamer in het hele huis. De wc was buiten in een outhouse zoals dat genoemd wordt. Het was onfatsoenlijk om binnen in je huis een wc te hebben.
Niemand van de familie wilde het huis hebben en het is toen verkocht aan de vrouw van een rijke oliebaron uit Texas, die er voor 10 miljoen aan heeft laten verbouwen en opknappen. Echt bewoond wordt het niet, maar het huis is open voor bezoek. Ons wordt op het hart gedrukt om vooral niets aan te raken. Het hele huis is beveiligd en overal zitten sensoren aan of achter en dan gaat meteen het alarm af. De tuin en vooral de zeer oude eiken zijn schitterend. Het meeste meubilair is nog origineel. Je kan wel zien dat er voor de afschaffing van de slavernij heel erg veel geld verdiend werd in de katoen. Het kon niet op. Veel spullen werden in Frankrijk of elders in Europa aangeschaft. Men ging een half jaar of langer op reis door Europa en ook wel door het Midden-Oosten en schafte van alles aan. In elke kamer zie je boven de open haard een klok en grote spiegel en vazen of kandelaars. Dat is typisch Frans. Ook het porselein, serviesgoed en vazen en beelden, kwamen uit Europa en ook het kristal. In Amerika kon dit allemaal nog niet geproduceerd worden. Wel werden er mooie bedden en kasten gemaakt.
De plantagehouders waren dus heel rijk. Een derde van de rijke Amerikanen bestond uit katoen- en suikerplantage eigenaren. Dat kwam omdat de slaven een kapitaal vertegenwoordigden. Deze mensen werden als bezit beschouwd en een bepaald kapitaal waard al naar gelang leeftijd en vaardigheid en capaciteit. Er kon op basis van onroerend goed en het aantal slaven als onderpand bij de bank een lening verkregen worden. Zo financierde Henderson trouwens de aankoop hier in Louisiana.
In Catalpa krijgen we een rondleiding door de vrouw des huizes en haar buurman. Hier wordt nog gewoond en kunnen we op de meeste stoelen gewoon gaan zitten. De moeder van Mary gaf in de 60-erjaren ook al rondleidingen en nu doet Mary dat ook al weer jaren. Er wordt het een en ander verteld over het zilver hier in huis en over de schilderijen die weer terug zijn na een omzwerving door de talrijke nazaten van de overgrootmoeder.
We leren dat de hitte in de zomer wel erg is, maar nog niet zo erg als de muggen en ander vliegend ongedierte. Je slaapt dus onder een klamboe. Als de muggen etc, weg zijn, begint de herfst. Dat is nu dus het geval.
Vanaf de boot rijden we door een moeras waar alleen onze weg doorheen gaat. Je kan krokodillen verwachten. Het water van de Mississippi heeft vanaf februari tot eind juli zo hoog gestaan dat de weg niet gebruikt kon worden. Ook in Baton Rouge kon je aan de trappen bij het afmeren goed zien hoe hoog het water gestaan heeft, 50 voet hoger dan nu. En dat hoorden we in Minneapolis ook al, dus heeft de hele Mississippi erg hoog gestaan. Wij vinden dat ongelooflijk, maar het is wel waar. Alle plaatsen langs de rivier zijn ook blij om ons en andere rivierboten weer te ontvangen.
Onze gids vertelde nog dat een joodse inwoner van St. Francisville na de burgeroorlog in 1865 van zijn connecties in het bankwezen in New York gebruik gemaakt heeft om snel aan veel geld te komen en zo de plaats er weer snel boven op te laten komen. Dit gebeurde overal waar deze connecties aanwezig waren. De oorlog had het land uitgeput. Een hele generatie jongeren van de Confederatie had gevochten en verloren. Er waren totaal 500.000 slachtoffers te betreuren aan beide kanten en dat op een bevolking van 13 miljoen inwoners.
Zo hebben we op 1 dag 3 verschillende plantagehuizen gezien, alleen maar rijkdom en niet de andere kant van de medaille bekeken. Over de oorspronkelijke bewoners, de Indianen hoor je nauwelijks iets. Alleen in een naam komt een stam nog wel eens terug.
Er wordt beweerd dat de Fransen, die hier met Jean LaFitte hier in 1699 als eerste voet aan wal zetten, het goed met de Indianen konden vinden en er op een goede manier handel mee dreven. Het zal best, maar er is verder geen spoor meer van ze te bekennen.
’s Avonds hebben we nog een fantastisch optreden van de cast (3 personen) en de band. Wat zijn ze goed. Daarna ga ik verder met pakken, want morgen hebben we een hele dag een excursie en weinig zin om dan alles nog te moeten doen.

Week 4

Nottoway (LA) zondag 8 september 2019.

Om 8 uur krijgen we een oproep om allemaal om kwart over 8 in de showlounge te verschijnen. Het blijkt dat er op onze aanlegsteiger een werkschip ligt dat weigert te vertrekken. Zo kunnen wij en ons zusterschip de Queen daar niet afmeren. Er is dus een probleem. Ik vind dat het uiteindelijk prima is opgelost. Vlak voor het plantagehuis Nottaway legt eerst d Queen aan en daar tegen aan gaan wij liggen. En als je de dijk over bent, ben je meteen op de plaats van bestemming. Dit huis is namelijk voor de ho-ho bus de enige stop. Het huis ziet er schitterend uit. Hier hadden wij na gisteren ook wel heen gekund. Maar wij hebben al lang geleden deze excursie geboekt en kunnen hem nu niet meer afzeggen.
Het zij zo. Wij mogen als eerste over de Queen heen aan wal. We zijn, logisch, maar met een groepje van 12 mensen. Toch is het dit keer toch weer een beetje anders. Bij het 2e huis staan nu ook 6 slavenhutten, 1 kamerwoningen maar wel 2 onder 1 kap met een gezamenlijke schoorsteen. Na de burgeroorlog mag 1 gezin beide kamers innemen. Maar dan nog staat het in zo’n schril contrast met alle rijkdom en luxe die we in de grote landhuizen gezien hebben, met grote zitkamers, eetkamers, gescheiden dames- en herenkamers om zich na de maaltijd terug te trekken. Alleen de kinderen hadden 1 meisjeskamer en 1 jongenskamer, met 1 groot bed per kamer en wat ledikantjes en een wieg of zo.
In “Gejaagd door de wind” is het allemaal goed te zien. Moet die film toch nog eens gaan bekijken.
In beide landhuizen zijn restaurants gevestigd. In het 1e krijgen we onze lunch, een Cajunlunch. Dit is heel streekgebonden. De Cajuns, een gemengde bevolking van Fransen en Indianen uit het noorden van de VS, Halifax en zo, zijn uiteindelijk hier in het moerasgebied van Louisiana terecht gekomen. Nadat de Engelsen een oorlog van de Fransen gewonnen hadden, ik geloof die van 1764, eisten ze Canada op. Maar dan moesten de Fransen er wel opkrassen. In Quebec en Montreal is dat toch niet echt gelukt, maar aan de kust wel. Deze mensen waren aan de hele kust van toen nog Engeland niet welkom. Ze zijn toen maar uiteindelijk helemaal aan de Golf van Mexico in een onbewoond moerasland gaan wonen en dat was dus hier, vanaf de monding van de Mississippi, New Orleans tot aan Baton Rouge toe. Bepaalde gerechten bestaan dus nog, het zijn geen Caraibische of Mexicaanse gerechten.
We laten het ons smaken en dan daarna hup op weg naar het 2e huis. In beide tuinen zien we oprijlanen van eiken, The Oak Allee, op zijn Engels uitgesproken graag. Sommige eiken zijn honderden jaren oud, er is er 1 van 700 jaar en 1 van 500 jaar. De takken rusten op de grond, ongelooflijk, wat een reuzen.
Eigenlijk zitten we ongeveer in het zelfde gebied als gisteren. Aan de ene kant van de rivier zijn er kavels gekocht door Engelsen die uit het oosten van de VS kwamen. Aan de overkant kochten veel nieuwe immigranten uit Duitsland en Ierland een kavel. Ook dit zie je nog veel in namen terug.
Ik ga er nu verder niet zoveel meer over uitweiden, behalve dan dat er in de tuin van het laatste huis ook een Japanse tuin was aangelegd en er kalkoenen rondliepen die wel geaaid wilden worden.
Deze 2 plantages waren trouwens suikerplantages. De rietstengels moeten in de oogsttijd in een sneltreinvaart geoogst worden en de afro-americans werkten in shifts van 18 uur per dag, in oktober\november. In het begin werd de suiker in vloeibare vorm vervoerd, maar toen het vermalen tot suikerkorrels uitgevonden was, kon dat in zakken en ging het volume van verkoop omhoog (makkelijker te vervoeren).
Een rietsuikerstengel is een grassoort. En gras groeit weer aan als je het snijdt. Dat betekent dat de wortelstok horizontaal in de grond wordt gelegd en uit elke oksel een scheut naar boven groeit die gekapt kan worden. En dat voor meerdere jaren achter elkaar, dat is makkelijker dan elk jaar een katoenzaadje planten.
De plantagehouder van het Houmashuis had al voor de burgeroorlog zijn slaven aangeboden om vrij te zijn en voor hem te blijven werken voor geld. Er werden ook betere huizen gebouwd en een kerk. Van de 500 mensen bleven er 450 op de plantage wonen en werken. Nu nog zijn er 2 huizen bewoond door nazaten er van.
Om half 4 waren we weer terug bij de boot. We konden nog wel even naar de Nottoway plantage gaan, maar wij waren de hitte zat en zijn lekker aan boord gegaan. Er was ook maar weinig tijd over, want al om half 5 voer de kapitein weg.
De laatste avond aan boord is aangebroken en dat vinden we toch wel jammer. Het was een zeer bijzondere reis, zo helemaal de Mississippi af komen zakken. We hebben ook veel aan de lessen van David en Darlene gehad. Allerlei teksten en gegevens konden wij zo goed plaatsen.
Bovendien hebben we het met Karen en David als tafelgenoten en ook verder als gezelschap enorm getroffen. We hebben veel gelachen met elkaar, maar ook serieuze gesprekken gevoerd, het gaf een meerwaarde aan de toch al geweldige reis. We hebben verre, nieuwe vrienden gemaakt. Met de wereldreis volgend jaar komen we in Melbourne en zien we elkaar weer. Morgen gaan we nog samen een keer uit eten om de vriendschap te vieren en als afsluiting van een mooie vakantie. We blijven namelijk allemaal nog een paar dagen in New Orleans.

New Orleans (LA) maandag 9 september 2019.

Om half 9 zitten we in de bus voor een rondrit door New Orleans. Wat een mooie stad is dit. Van de orkaan Katrina zie je helemaal niets meer. Alles is fantastisch mooi opgebouwd.
Natuurlijk rijden we door het French quarter. Alle straatnamen zijn er Frans op zijn Amerikaans uit gesproken. Café du Monde is dus nauwelijks te verstaan. Hier kun je alleen maar koffie met warme beignets met veel poedersuiker krijgen. In het citypark is nog zo’n café en daar worden we op deze lekkernij getrakteerd. Beide cafés zijn 7 dagen in de week 24 uur per dag open en serveren alleen maar koffie\chocomelk met beignets en het zit altijd vol.
Na de rondrit komen we in het hotel aan. Hier zit nog iemand van onze cruisecompagnie en die helpt met het inchecken en de shuttle voor het vliegveld. Dan gaan we meteen op pad naar de brunch in het restaurant The 2 Sisters , moet hier erg beroemd zijn. We gaan lopen, het is niet zo ver, maar met deze vochtige hitte eigenlijk wel.
Dan daarna lopen we door de Royal Street, Rue Royal, met zijn vele antiek- en juwelenzaken terug naar het hotel.
Om 6 uur ontmoeten we Karen en David in hun hotel, Sheraton. Dat is bomvol, er is een congres gaande in de stad en de 1e voetbalmatch begint vanavond en toevallig hier in de stad. Het is net zo’n gekte als bij ons bij een belangrijke wedstrijd.
In Bourbonstreet hebben we ons restaurant. We eten alle vier vis en dat is heerlijk.
Na nog een wandeling door Bourbonstreet met zijn cafés en andere herriezaken houden we het voor gezien. Dat is niet meer voor onze leeftijd.
Nog een afzakkertje in het Sheraton en dan is het afscheid nemen van Karen en David. We hebben het met elkaar heel goed gehad, heel bijzonder om op deze manier mensen te ontmoeten waar het meteen mee klikt.

New Orleans (LA) dinsdag 10 september 2019.

Nog 1 dag voor ons zelf hier in New Orleans. We maken gebruik van de vouchers die bij het arrangement zitten. Eerst rijden we met een shuttle van Mardi Gras naar de loods waar alle praalwagens gemaakt worden. Hier is de optocht van de Mardi Gras, het carnaval hier, heel groots opgezet en duurt wel de hele dag.
Daarna met de shuttle terug naar café du Monde in de Franse wijk. Hier genieten we nog een keer van koffie met 3 oliebollen. Ze hebben niks anders en het loopt storm al vele jaren.
Daarna gaan we naar de oude Munt, waar ook een Jazzmuseum is.
Hier zijn in 1861 voor 3 verschillende regeringen munten geslagen. Tot 31 januari voor de Unie, dan wordt de Munt ingenomen door de staat Louisiana en in begin maart overhandigd aan de Confederalen. In april lag de productie door gebrek aan grondstoffen helemaal stil.
Op de 2e verdieping zagen we een tentoonstelling van Louis Prima, een gevierde zanger van 1934 tot aan 1971. Zoek maar op spotify of op you tube op wie het was en wat hij zong. Voor mij was het : “O, ja, zo klonk hij” .
En van 2 tot 3 woonden we nog een jazzconcert bij op de 3e verdieping.
Op de terugweg naar het hotel “moesten” we wel door het casino dat hier vlak tegenover ons hotel ligt. Niks gewonnen, maar er wel meteen wat gegeten.
Nu zit ik in de lobby dit hele verslag te maken. Jan werkt boven zijn fb bij en downloadt zijn foto’s op zijn laptop.
Morgen om 7 uur al worden we opgehaald door de shuttle van het hotel en naar vliegveld Louis Armstrong gebracht. Dan zit deze reis er op. We vliegen eerst naar Detroit en dan later door naar Amsterdam. Donderdagochtend om 6 uur landen we op Schiphol.
Hoe het verloop van de overtocht is, laat ik daarna weten als afsluiting van dit reisverslag.

Woensdag 11 september 2019.

Om half 7 konden we pas ontbijten, maar het is dan ook in New Orleans volgens een andere hotelgast. Enfin, we halen die 7 uur makkelijk en dan zijn we op weg naar het vliegveld.
Hier gaat alles gesmeerd en zitten we binnen een half uur in de businesslounge. Op tijd vertrekken we en komen na een uur tijdverschil om kwart over 2 in Detroit. Ook hier weer een drankje en een hapje en dan om half 5 gaan we de lucht in op weg naar Amsterdam. Onderweg hebben we dusdanige turbulentie dat de maaltijd op zich laat wachten. Om half 7 is het dan zover en daarna gaat het licht uit. Ik kan niet echt slapen en kijk eerst maar naar een klassieker :” Gejaagd door de wind” , die precies gaat over waar wij steeds mee geconfronteerd zijn geworden, de burgeroorlog. Heel het land in de puin, maar Scarlet O’Hara blijft maar mooi en komt uiteindelijk alleen te staan op haar eigen landgoed Tara. Een perfect einde van deze schitterende reis, vind ik. Jan heeft het grootste deel ook bekeke, alleen het einde vond hij niet interessant meer.
Al om kwart over 5 landen we op Schiphol en dan zijn we weer thuis.

Donderdag 12 september 2019.

We nemen de trein naar Hoorn en daar komt Dick ons afhalen, wat heerlijk is.
Thuis gekomen gaan we meteen naar bed en halen onze slaap in. Ook ’s avonds gaan we weer vroeg naar bed en slapen ook nog uit. Dan is de jetlag wel over en kan het uitpakken en wassen beginnen, op vrijdag dus.
Nu is het ook tijd om even bij Peter en Monica langs te gaan. Zij passen uitstekend op ons huis, dat is helemaal geweldig.
’s Avonds meteen maar weer in de gewone modus en naar de Cultuurschuur om te gaan keezen en ook nog gewonnen.

Zaterdag 14 september 2019.

Even maar polshoogte nemen op de camping. Hier is alles dik in orde en na de koffie bij Kees en Nel gedronken te hebben, lopen we naar Callantsoog voor een zomerse zaterdagmiddag en dan zit de vakantie er echt op.