Vaarschema:

Week 1.

Woensdag 13 maart 2019. Schiphol

Ons vertrek is dus op woensdag 13 maart. Om 10 uur worden we weggebracht door Wil, onze buurvrouw, naar het station in Hoorn. We gaan verder met de trein naar Schiphol.
De afgelopen dagen woei het ontzettend hard en er waren al veel vluchten geannuleerd. Natuurlijk denk je daaraan, maar dat overkomt altijd een ander.
Niets was minder waar, want om 9 uur kregen we van de KLM een sms-je dat onze vlucht van 16.50 uur was geannuleerd. Dat was niet zo mooi, want dit was de vlucht van Amsterdam naar Parijs, waar we om 21 uur de volgende vlucht naar La R’eunion moesten hebben. Dit kwam nu dus op losse schroeven te staan. Gelukkig dit keer hadden we de hele reis door Costa laten regelen. Dus was het genoeg om Costa te bellen en te vragen wat nu te doen. We kregen een noodnummer dat begon met +91. Dat is in India en dat betekende dat ons callcenter inderdaad in India zit. Deze man sprak wel Engels, maar met een zeer moeilijk verstaanbaar accent. Hij informeerde de Costa en zou terugbellen. Inmiddels kwam er van de KLM een nieuw bericht met de mededeling dat de vlucht naar Parijs toch doorging. Alle commotie voor niets en dus togen wij opgewekt naar Schiphol. We hoefden nu niet de Thalys te nemen om op tijd bij onze volgende vlucht te komen. Daar hadden we nog tijd genoeg voor gehad. Er gaat immers elk uur een Thalys naar gare du Nord.
Om 1 uur zaten we ingecheckt en wel in de businesslounge aan de lunch en de wijn voor de schrik. Om half 5 moesten we pas aan boord gaan. Toen we om 4 uur bij de gate zaten te wachten, kwam er alsnog een mededeling dat alle vluchten naar Parijs alsnog gecancelled waren. En nu werd het niet leuk meer. We werden gesommeerd naar de transferdesk te gaan voor een omboeking. Daar werd aan de reizigers met eindbestemming verteld dat een omboeking er de komende 2 dagen niet inzat. Die mensen konden hun bagage ophalen en naar huis of anderszins gaan. Wij stonden in de superlange rij voor een omboeking. Gelukkig werden we uit de rij gehaald, omdat we businessclasse vliegen. Dat scheelde een hele tijd wachten. Tijdens het wachten kreeg Jan steeds telefoontjes met nieuwe informatie van kantoor in Nederland en van het Indiase callcenter. Uiteindelijk heeft Costa Nederland ons op een vlucht op donderdagmiddag van Amsterdam direct naar de volgende haven op Mauritius gezet. La R’eunion hebben we nooit gezien. Uiteindelijk zijn we nog blij ook met deze omzetting, omdat we nu niet in Parijs van het ene vliegveld naar het andere moeten rijden in het spitsuur en omdat we met de KLM vliegen.
Van de KLM kregen we een overnachting aangeboden en die hebben we geaccepteerd. Naar huis vonden we geen optie. Alles was op en de boel was afgesloten. Een overnachting in het Ramada Apollo leek ons wel wat. Het vervoer (gratis) erheen had nog wel wat voeten in aarde. Het minibusje van het hotel kon maar 8 personen vervoeren en er stonden er in de vrieskou wel 30 te wachten. Het hotel had extra vervoer geregeld en daar moesten we dan op wachten. Allen de chauffeur had ons op een andere plek nooit gevonden en keerde met 1 passagier terug naar Apollo, niet slim. Na wel 2 uur te hebben staan wachten, was ik het zat en heb het hotel gebeld dat we een taxi gingen nemen op kosten van het hotel. We hebben nog 2 mannen, die ook zo lang geduldig hebben staan wachten meegenomen en toen waren we in een kwartier in het hotel. Dit was het enige minpuntje aan deze hele dag, het wachten in de snijdende koude wind. Het hotel verontschuldigde zich en vergoedde inderdaad de kosten.

Donderdag 14 maart 2019. Schiphol

Om 12 uur bracht de shuttle van het hotel ons naar Schiphol en gingen we het opnieuw proberen. Eerst nog maar eens navragen of onze koffers, die op Schiphol waren achter gebleven, wel door gelabeld waren naar Mauritius. Ons was verzekerd dat dat het geval was.
Dan maar weer wachten en wat eten en drinken tot het tijd was om aan boord te gaan. Deze vlucht ging op 18 uur. Dat betekent dat we de hele middag hebben door gebracht op het buiten-Schengen gebied van Schiphol. Hier zie je andere winkels dan in het Europese gedeelte. Er wordt veel reclame voor het Rijksmuseum en Delfts blauw gemaakt.
Dan stapten we in het vliegtuig en werden we verwend met hapjes en drankjes en een avondmaaltijd. Daarna gaat de verlichting uit en kan je gaan slapen of nog een film afkijken.
Jan en ik zaten aan het raam achter elkaar. We hebben beide naar een levensverhaal van Maria Callas gekeken, heel interessant voor ons omdat we net een paar weken geleden een lezing over haar bijgewoond hadden.
Daarna heb ik mijn stoel horizontaal geschoven, kussen en deken gepakt en ben onder zeil gegaan tot de volgende ochtend.

Vrijdag 15 maart 2019. Mauritius

Om half 8 plaatselijke tijd komen we keurig op tijd op Mauritius aan. We hadden een uitstekende vlucht. Het tijdsverschil is 3 uur, in Nederland is het nog pas half 5. Een vroegertje dus om op te staan voor ons.
In de aankomsthal vinden we inderdaad onze koffers terug en gaan we op zoek naar de transfer die door Costa voor ons geregeld is. We zagen onze namen niet en stonden daardoor al helemaal buiten, toen we bij navraag toch nog binnen in de hal moesten zijn bij een zeker loket. Gelukkig mocht ik nog naar binnen om navraag te doen en inderdaad stond ons hutnummer er aangekondigd. Er stond een chauffeur klaar om ons naar het schip te brengen. Na een rit van 3 kwartier dwars het eiland over waren we bij de Costa Victoria aangekomen. Er was al op ons gerekend en na een enkele plichtpleging konden we onze hut opzoeken. Natuurlijk werden de koffers er meteen achteraan gebracht. We waren de enigen die inscheepten. De echte wisseldag hier is op zaterdag.
Nu eerst maar de 2 grote koffers uitpakken, voordat ik er geen zin meer in heb. Dan gaan we op zoek naar een kopje koffie. En dan onmiddellijk loopt Jan onze vrienden Odette en Roger tegen het lijf. Jan had Odette wel een sms gestuurd, maar dat had ze niet gelezen. Ze hebben de hele tijd naar ons lopen zoeken vanaf dat ze donderdag op het schip waren. Maar nu waren we gelukkig terecht. Na de lunch zijn wij naar de hut gegaan en als een blok in slaap gevallen. Om 5 uur heb ik de laatste handbagage uitgepakt en toen waren we klaar voor onze fijne cruisevakantie, de komende 4 weken. PPfff.
Om 6 uur gingen we aan tafel. We hadden een tafelnummer gekregen, maar we wilden wel graag aan tafel met Odette en Roger zitten. Zij hadden nog plaats aan hun 8 persoonstafel. Daar zijn we voor de 1e avond bij aangeschoven, maar hebben meteen een tafel voor 4 gevraagd voor de rest van de cruise. Er zat nog 1 ander stel aan en dat waren Franstalige Belgen. Dat is voor Jan niet leuk, want hij verstaat er niets van. Odette en Roger doen hun uiterste best om Vlaams te spreken en dat gaat prima. Net zoals op alle andere oversteken zitten er ook hier weer veel Pearl Diamant passagiers op en dat betekent dat deze mensen allemaal, net als wij, al heel veel met Costa gecruised hebben en veel Costapunten hebben.
Maar dat betekent ook dat het speciale clubrestaurant niet toereikend is voor al deze Diamantleden. Daarom is 1 van de 2 grote restaurants speciaal gereserveerd voor de rest van de Diamantclubleden. Boven op dek 12, in het club Victoria restaurant eten de suitepassagiers en de mensen die er extra voor betaald hebben. We hebben dit al vaker met de oversteek meegemaakt. Niks nieuws voor ons dus.
Na het diner gaan we in het Grand caf’e zitten met ons vieren voor onze afterdiner koffie en wat sterkers erbij. Dan wordt het tijd voor de 1e show en dat is van alles wat, wat er aan vaste showmensen hier aan boord voor ons is. Uiteraard is er ook weer de vaste tenor en deze zingt fantastisch. Het is voor ons dubbel leuk, omdat we pas 4 lezingen over opera’s gegeven door Kees Schilder gevolgd hebben. We weten nu meer over Verdi, Puccini, Rossini en La Traviata, Maria Callas, Montserrat Caballo, Luciano Paverotti, Lucia di Lammermoor af.
En het is dubbel leuk om hier op de Victoria te zijn, want de dekken hebben hier de namen van opera’s. Wij wonen op dek 10, genaamd Norma. Jan zal er nog wel foto’s over op fb zetten. We gaan het Kees later nog wel laten weten.

Na de show zijn we bekaf na de lange dag en alle werkzaamheden. Dus wordt het bedtijd.

Zaterdag 16 maart 2019. Mauritius

We zijn nog steeds in Mauritius en gaan onze 1e excursie maken. We hebben er hier 2. De eerste gaat over wat het eiland te bieden heeft aan natuur en cultuur. We hebben de hele dag de tijd en rijden het halve eiland in de rondte. Dat is al makkelijk te doen, want het is maar 60 km lang en iets meer dan 40 breed en er wonen 1,3 miljoen mensen op.
De helft ervan zijn van oorsprong Indi’ers en Tamils. 51% is hindi, 22% is moslim, 16% is katholiek en dan is er nog een kleine gemeente tamil en christelijk, zoals de 7e dag adventisten en zo. Iedereen leeft vreedzaam naast en bij elkaar. Er staan overal tempels, kerken en moskeeën in elk dorp.
Mauritius is een vulkaaneiland en het is erg vruchtbaar. Je ziet ook dat het erg groen is. Overal groeit suikerriet wat gebruikt wordt voor de suikerindustrie en de rumstokerijen. Verder groeit er thee, koffie (arabica en rustica) en ook ananassen.
Mauritius heet naar onze stadhouder prins Maurits, want de Hollanders, op weg naar de oost, hadden verse voorraden nodig. Zij stichtten zowel in Zuid-Afrika als hier op Mauritius factorijen met boeren om er tuinderijen aan te leggen voor verse mondvoorraad. En hier op Mauritius slaagden ze daar heel goed in. Alleen hebben ze zich buitengewoon tegoed gedaan aan de zeer grote loopvogels, de dodo. Deze heeft het loodje gelegd en is uitgeroeid.
Ongeveer 100 jaar hebben de Hollanders hier geboerd. In 1715, na de zoveelste oorlog met de Fransen, die we verloren, hebben we Mauritius moeten afstaan aan hen. Zij op hun beurt hebben de leiding en de regering over moeten geven in 1810 aan de Engelsen. Napoleon kon vast en zeker de kosten van dit eiland niet meer opbrengen of zo, maar in ieder geval gingen de Engelsen er met de buit vandoor. Zo heeft Napoleon, om zijn Europese oorlogen te bekostigen, ook zijn Amerikaanse bezit verkocht aan de kersverse Verenigde Staten. Die kregen er een territorium vanaf de huidige Canadeze grens tot aan de Golf van Mexico, het hele Midwesten bij en kon de trek naar het westen nu goed op gang komen. Het aantal staten verdubbelden zo ongeveer. Het was ook de opmaat voor de latere burgeroorlog in 1863, met name over wie zich slavenstaat mocht noemen en wie niet, maar dat terzijde. De onafhankelijkheid van Groot-Brittannië kwam pas op 12 maart 1968. Het land is nog wel een onderdeel van het Britse Gemenebest. De hoofdstad Port Louis is na Johannesburg het grootste financiële centrum van heel Afrika geworden.
Het eiland ziet er schoon en goed onderhouden uit. De toten zijn schoon en niet zoals bij ons vol gegroeid met onkruid. We hebben een paar zeer interessante delen van het eiland gezien, zoals de ijzer- en bauxietkleurige lavagronden. De kleuren variëren van licht oranje tot aan donkerbruin en er groeit hier niets, wat ook weer merkwaardig is.
Verder hebben we het “ heilige meer” bezocht, wat het grootste tempelcomplex buiten India is voor alle Hindi. Hier wordt de godin Shiva aanbeden en ook nog andere goden. Alle Indiërs komen hier offeren. Op het grootste jaarlijkse feest is hier een bedevaart van zo’n 500.000 mensen. De parkeerplaats en de sanitaire gebouwen zijn helemaal ingericht voor zo’n grote massa mensen.
Dan zijn we ook nog naar een krater wezen kijken, maar die diepte van 200 meter was helemaal groen en daar zag ik niets in. Onderweg in de bergen werden we getrakteerd op een lekker tropisch regenbuitje.
Natuurlijk moesten we ook de nodige souvenirshops trotseren. Toch hebben we wel wat gekocht. In een winkel waar boven een werkplaats waar oude zeilschepen werden gemaakt, moest er nog wat verse vanille gekocht worden. En later op de dag kon Jan het niet laten om nog een t-shirt met een dodo er op te kopen.
Tussen de suikerrietvelden zag je nog zwarte steenhopen van lava liggen. De hoogste berg van het eiland is 823 meter hoog.
Het verkeer rijdt nog steeds links, maar de afstanden worden in kilometers aangegeven.
Om half 6 waren we weer op het schip.
Nu hebben we met Odette en Roger samen een tafel voor 4 personen, wel zo gezellig.
De Victoria is een gezellig schip. Op 4 plaatsen wordt er gedanst, in het atrium, in de Grand Bar, op de Concorde Plaza en in de Capriccio Bar. In de laatste zijn we nog niet geweest. We gaan op tijd naar de hut, want morgen hebben we weer een excursie, nu naar het strand.

Zondag 17 maart 2019. Mauritius

We vertrekken met een zonnetje, maar onderweg naar het Ile du Cerf begint het te hozen. Toch moeten we op een zeker moment de bus uit om met een bootje overgezet te worden naar het prive eiland. Ook het bootje is kleddernat, maar ja, niks aan te doen.
Eenmaal aangekomen breekt de zon door en kunnen we de ligstoelen gaan droogmaken en innemen. We liggen prinsheerlijk. Ik heb mijn boek, deel 3 van de Zeven Zusters, meegenomen. Die dikke pil heb ik zo uit, als ik een beetje doorlees.
Nnna een goede, Creoolse lunch begint het zachtjes weer te miezeren. Om 3 uur worden we weer bij de veerboot verwacht en tuffen we terug naar het vaste land voor de bus terug naar het schip.
’s Avonds zien we de Spaanse zangeres Marta Llenas. Haar hebben we al vaker gezien, maar ze zingt nog steeds aardig genoeg om weer naar de show te gaan.
Het theater zit hier achter in het schip en niet zoals overal in de punt. Wij vinden het een gezellig theater met losse stoelen.
We zien nog een bekend stel aankomen, nl. Betsy en Gerard. Zij zijn gisteren aangekomen via Dubai gevlogen.
Om 9 uur varen we weg. We hebben 2 zeedagen voor de boeg voor we in de Seychellen aankomen. Heerlijk, eindelijk een beetje rust na alle hectiek en excursies.

Maandag 18 maart 2019. Op zee

Zoals gezegd hebben we een zeedag en kan ik ergens rustig aan mijn verslag beginnen. Ik zoek een plekje op dek 8 in de Concorde Plaza. Hier kun je over de zee uitkijken. Niet zo goed als in het Crow’s nest bij de HALschepen, maar toch niet verkeerd.
Jan en ik nemen ons gebruikelijke ritme aan. Dat betekent om ca 11 uur ergens samen koffie drinken. We doen dat in het Grand Cafe en daar zitten ook Roger en Odette hun dagelijkse spelletje kaart te spelen. Na de koffie gaan we gezamenlijk lunchen. In de hut van Odette en Roger wordt het water niet warmer dan een beetje lauw. De eerste dagen werd het wel gloeiend heet. Maar vanaf vrijdag is dat over en klagen ze bij het frontoffice hierover. Wij denken dat bij het onderhoud dat gaande was toen wij vrijdag aankwamen, er een verkeerde verbinding is gemaakt. Het hele plafond op onze verdieping lag open. Dan kan er van alles misgaan. Ik hoop dat men er achter komt waar de fout zit, anders zie ik het somber voor ze in. Misschien is verkassen naar een vrije hut nog de beste optie.
De show was een coverband van de Beatles, the Beatbox genaamd. Wij hebben een fantastisch concert gehad. Wat een feest van herkenning voor alle senioren die hier aan boord zijn.
Na nog een spelletje te hebben bijgewoond in de Concorde Plaza vonden we het welletjes.

Dinsdag 19 maart 2019. Op zee

Inmiddels maak ik het verslag af, want morgen begint week 2 alweer.
We hebben de ochtend bij het zwembad doorgebracht, d.w.z. ik dan, want Jan maakt graag een wandelingetje. En misschien komt hij dan heel toevallig ook door het casino heen. Je weet maar nooit. Het is drukkend warm en ik zit niet in de zon, maar onder het afdak aan de zijkant van het dek. En dat is maar goed ook, want even later zie je iedereen vluchten voor de plensbui. Dat snap ik dan weer niet, want als je ergens al nat bent is het wel bij het zwembad. Dan hoef je de regen toch eigenlijk niet te mijden. Maar ja, het is vast een natuurlijke reactie.
We zien dat er mensen zijn die een patatje hebben gehaald. Dat lust ik ook wel en Jan gaat 2 zakjes halen. Mmmmmm, dat smaakt.
Daarna is het tijd voor de lunch. Ondanks dat we op het dek van het buffet zitten, gaan we toch maar naar dek 6, La Traviata genaamd, om te eten. Bij het buffet is het wel heel erg vol en overal staan lange rijen.
Na de lunch spelen we ons 1e spelletje Keezborden ( 2-1 voor mij ) en dan ga ik met Odette naar de Franstalige lezing over de Seychellen. De Engelstalige was vanmorgen om 10 uur en die heb ik gemist.
De Seychellen zijn pas in 1973 onafhankelijk van Groot-Brittannië geworden. Het is een enorm groot gebied midden in de Indische Oceaan met wel meer dan 150 eilanden. Er zijn er maar een paar bewoond. Het grootste is Mah’e en daar gaan wij naar toe, we zijn hier met de Neo Rivi’era ook al geweest, Het verhaal over de grootste kokosnoot van de wereld, de Coco de Mer, is me dan ook bekend. Het is een beschermde boom op het eiland Pralin met name. Je mag alleen gecertificeerde kokosnoten kopen en uitvoeren.
Ook op deze eilanden, die tot de Fransen als eersten hier kwamen, woonde niemand. Vanaf 1715 hebben zij de slaven (aangekocht op de slavenmarkten van de Arabieren op o.a. Zanzibar) hier binnen gebracht. Het begon met 15 mensen en na 100 jaar was dat aantal aangegroeid naar 6527 personen op 635 “meesters”. Wat een mensonterende mensenhandel is dat geweest. Strijd tussen stammen en dan op de markt gebracht.
Ook hier was de teelt van suikerriet het belangrijkste middel van bestaan en daar waren werkmensen voor nodig.
De naam Seychellen komt van een Franse gouverneur monsieur de Sechelle. Hij heeft zijn naam gegeven aan de zeer uitgebreide eilandengroep. Het totale oppervlakte is wel 1000 vierkante kilometer groot en bestaat dus voor 99% uit oceaan.
Ook hier hebben de Engelsen later het bestuur overgenomen en rijdt men hier links. De kinderen hebben een schooluniform aan. Een missionaris heeft hier de eerste school voor slavenkinderen opgezet. Nu is het een historische plek om te bezoeken.
Het is hier niet zo welvarend als op Mauritius. Maar hier huist wel de grootste en oudste (167 jaar oud) schildpad van de wereld. Vorige keer ben ik naar de botanische tuin gelopen, waar heel veel reuzeschildpadden wonen. Geweldig om te zien dat ze naar je toe komen als je eten voor ze hebt.
Voor de kust ligt een heel vakantieresort dat er nogal luxueus uitziet. De Seychellen zijn voor Nederlanders tegenwoordig ook een geliefde vakantiebestemming, alhoewel het toch ook wel 10 uur vliegen is.
Na de lezing zijn we weer bij Jan gaan zitten. Roger was inmiddels ook aangekomen. Hij had op de loodgieter gewacht. Ze hebben nog steeds geen warm\heet water in de hut en dat is erg vervelend.
We stappen over op spelletjes triviant, helaas weten we te weinig en winnen we niks.
Dan is het tijd om ons om te kleden. Gala wordt verwacht. Daar voldoen maar weinig mensen aan, zien we later. Een smoking heeft al bijna helemaal niemand aan en een avondjurk ook al niet. De meeste mensen zien er gewoon ‘’ zondags” uit, soms met een lange jurk, maar zelfs dat is een minderheid.
De show van de cast, 7 dansers en 2 zangers, is ge”inspireerd door Las Vegas en wij vonden hem erg goed.
Na een beetje gespeeld te hebben in het casino, gaan we naar dek 7 voor de 1e karaoke als voorronde voor de Voice of the Sea. Hier kunnen we nog geen potentiele winnaar ontdekken. Maar we hadden een kostelijke avond.
Dit is het einde van week 1. Morgen komen we in de Seychellen aan. En daar blijven we 2 dagen liggen. We zijn alweer een week onderweg, wat gaat dat snel.

Week 2

Woensdag 20 maart 2019. Port Victoria, Seychellen

Zonder het te merken liggen we aan de kade in de haven van Mahe, op de Seychellen. De hoofdstad heet Victoria. We liggen meteen naast de visverwerking van tonijn. Hier wordt alles ingeblikt. Het stinkt enorm naar vis, uiteraard. Het is dan ook niet zo lekker om op ons balkon te zitten, helaas.
Vandaag hebben we geen excursies. En aangezien ik gestruikeld was met uit de bus stappen van de week in Mauritius al en mijn enkel zwaar verstuikt heb, blijven we op de kade even zitten en gaan dan maar weer naar binnen. Het is enorm jammer dat dit met mij gebeurd is, want nu kunnen we samen niet even verder weg de kade op en het stadje in. Gelukkig hebben we morgen een excursie naar een strand en dan kan ik gewoon mee.
Ik draag aan mijn rechterbeen dag en nacht een zg anti-trombose kous. Die had ik aan op de vliegreis van 11 uur. Gelukkig heb ik die bij me en zo kan ik toch uit de voeten. Als ik zo genees, dan mag ik weer niet klagen.
Het is hier op de Seychellen lekker warm. Iedereen die niets geboekt heeft en ook geen taxi neemt, is weer snel terug aan boord, bezweet en wel.
Binnen nemen we een bakkie koffie en doen met de triviantspelletjes mee. Odette e Roger zijn ook al snel terug en dan gaan we met ons vieren maar lunchen.
Op dek 11 is het lekker rustig en daar zitten Jan en ik dan ook heerlijk in de schaduw. En om 4 uur gaan we voor het eerst maar eens koffie drinken met wat lekkers er bij. Dat hebben we nog niet gedaan.
’s Avonds wonen we een klassiek pianoconcert bij van de pianist die elke avond in bar Capriccio op dek 7, naast het casino speelt. Hij speelde allemaal voor ons bekende klassieke nummers en hij had er ontzettend veel succes mee, een staande ovatie was zijn deel. Leuk dat dit op dit schip ook kan, naast alle animatie die er ook de hele dag door is ( behalve tijdens siësta tijd).

Donderdag 21 maart 2019. Port Victoria, Seychellen

Dit is de 2e dag op de Seychellen en we hebben een excursie van een hele dag geboekt naar cap Lazare. Dit blijkt een privé natuurgebied te zijn op de zuidpunt van ons eiland Mah’e. We rijden met 2 kleine busjes in een uur naar deze paradijselijke plek. We zijn met ongeveer 24 personen, waarvan 2 Nederlanders, 4 Fransen en de rest Italianen. Ik voelde me net in een Italiaanse film zitten. Iedereen maakte bij aankomst met de gids eerst een wandeling naar de reuze schildpadden, maar daar heb ik me maar niet aan gewaagd. Ik ben al lang blij dat ik meekan. Ook ga ik niet in het water, wat ik wel heel erg jammer vind. Het moet heerlijk warm water zijn. Gelukkig is Jan er wel 4 keer in geweest. Daar heeft hij ontzettend van genoten. Het was inderdaad een klein paradijs hier. Tussen de middag stond er een Creoolse lunch voor ons klaar. Er was een heel grote vis gegrilled en daar kregen we allemaal een stuk van. Er waren 2 soorten chutneys, die ook kokosbasis was verrukkelijk. Het eten was trouwens allemaal goed.
Na de lunch hebben we onze ligbedden in de schaduw weer ingenomen tot het om 3 uur helaas tijd was om te vertrekken. Wat een goddelijke plek en een fantastische dag hadden we.
Na het diner gaan we altijd met ons 4en in de Grand Bar zitten. Jan en ik nemen dan onze Nederlandse gewoonte weer aan en dat betekent aan de koffie gaan. Odette en Roger drinken ’s avonds geen koffie meer. Roger gaat over op bier en Odette neemt vaak tonic of water. Als het tijd is voor de show, gaan we al bijtijds naar het theater. Niet perse noodzakelijk, maar toch. We hebben als diamanten een gereserveerde plaats en dat wordt ook elke avond gecontroleerd. En dat is soms nog nodig ook.
Dit keer was de show een dansvoorstelling van de 6 Latindansers. Die kunnen er wat van. Ook deze groep komt, net als die op de Delisioza, uit Hongarije. Zou er daan een agentschap zijn voor deze dansers? Zij geven overdag ook ballroomdanslessen.

Vrijdag 22 maart, zaterdag 23 maart en zondag 24 maart 2019. Op zee

We hebben nu 3 zeedagen om de afstand naar Salalah in Oman te overbruggen.
Op de 1e dag was er een lezing over carthografie. Deze lezing heb ik bijgewoond. In bijna anderhalf uur kregen we een prachtig overzicht van de kaarten die er van oudsher door de geschiedenis heen gemaakt zijn. Het ging onder andere over een kleitablet uit 750 voor Chr. en geeft de situatie rond Bagdad weer, met een uitleg in spijkerschrift er bij. Ook werd het book of Roger II genoemd, dit is een stel kaarten en de geografische situatie van Sicilie, gemaakt voor de Normandische koning Roger II door de Arabier Al Idrisi, in de 1154. De officiele naam is Tabula Rogeriana. En dan is er in Engeland The Hereford Map, in een kerk gelegen van 1276 tot 1283 gemaakt. Uiteraard werd de grote kaartvernieuwer Mercator niet vergeten. Hij heeft bedacht hoe je een rond voorwerp zoals de aard, op een plat vlak precies kan beschrijven zodat de kaart voor zeevaarders goed te gebruiken is. Dat was nodig, omdat er steeds vaker verder weg gevaren werd. In het koninklijke paleis op de Dam is de toenmalige wereld in marmer gebeiteld. Erg mooi om dat te gaan zien. Kaartenmaker Blaue was beroemd in de hele wereld, voor zijn fantastische kaarten. Hij had een serie van 11 boeken gemaakt, helemaal bestaande uit landkaarten. Op ht hoogtepunt van zijn roem en rijkdom, toen zijn winkel vol met boeken en kaarten lag, brandde zijn winkel helemaal af. Blaue was in 1 klap failliet. Hij is het jaar daarop gestorven. Holland was in zijn tijd erg betoemd om de zeer accurate kaarten met de meest recente gegevens, dieren, planten, landschappen, grenzen etc er op gepubliceerd.
In de 70er jaren van de vorige eeuw heeft een Duitse mijnheer de school van de werelddelen aangepast aan de werkelijke situatie. Dat betekent dat bijv. Afrika en Zuid-Amerika meer langwerpig worden en ook groter. Maar ook dat Europa kleiner is geworden, qua oppervlakte dan wel te verstaan.
Kortom, het was een erg informatieve lezing.
Dan was het weer tijd voor koffie in de Grand Bar en verder het gewone programma.
De show bestond deze keer uit 2 zeer lenige en sterke krachtpatsers, een man en een vrouw uit de Oekraine. Heel knap hoe zij aan lichaamsbeheersing doen en aan krachtuitoefening.
De 2e dag heb ik ’s ochtends op mijn balkon in de zon gezeten en ’s middags in de schaduw. Een erg rustige dag al zeg ik het zelf.
’s Avonds gaf de zanger zijn laatste one-man-show. Leuk om te zien, temeer daar zijn ouders in de zaal zaten. Zijn vader deelde het laatste nummer met hem : O sole mio. Papa had een mooie tenorstem.
De 3e dag, gisteren, zondag, was ook weer een relaxte dag op zee. Nu was er een lezing over Oman en Jan is zelfs even mee geweest naar deze lezing. Het meeste wisten we wel, maar het is toch wel leuk om alles nog een keer te horen. De sultan is inmiddels 76 jaar oud en nog steeds ziek. Hij wordt verpleegd in Europa, er is nogal wat geheimzinnigheid om hem heen. Maar zolang hij nog leeft, gaat het in Oman heel goed. Het is het land met 0% terrorisme, het veiligste land ter wereld. In de afgelopen 50 jaar is Oman heel erg ontwikkeld, dank zij de olie- en gaswinning. We gaan het morgen nog een keertje bekijken.
De show is van de cast, 2 zangers en 7 dansers. Ik vond het een goede show, vooral de dansers waren goed.

Maandag 25 maart 2019. Salalah

Vandaag gaan we weer een keertje naar het strand. Hier ga je dan naar een resort, wat pal aan het strand ligt. Helaas is het maar een halve dag. Het resort is het hotel Crowne Plaza en is een onderdeel van de organisatie IHG, Intercontinental Hotel Group dus. Er liggen verschillende 5- sterren resorts hier aan de kust, aan weerskanten van Salalah. In de zomer, juni, juli en augustus, als het in de hele regio heel erg heet is, komen veel Arabische families hier aan de kust vakantie vieren. Ook in Oman is het dan meer dan 50 graden, behalve aan deze kuststrook, hier is het buitengewoon vochtig door de moesson. Je kan dan door de bewolking de zon niet zien en de temperatuur komt daardoor niet boven de 25 graden uit. Voor rijke en uitgebreide families zijn er hele villa’s te huur.
Voor ons als toerist is de beste tijd in de winter om te komen. Je vliegt via Dubai of Qatar op Muscat en dan met een binnenlandse vlucht of direct vanaf Doha naar Salalah.
Onderweg zagen we dat er overal gebouwd wordt. De ene na de andere villa verrijst. Er is land en geld genoeg. Vorige keer hadden we al gehoord dat iedere Omani bij het bereiken van de leeftijd van 23 jaar een stuk grond van de overheid krijgt. Daarop mag naar believen gebouwd worden. Van een welstandscommissie heeft men hier nog nooit gehoord. Wij vragen ons wel af hoe het met de waterleidingen en de elektriciteitsleidingen gaat in deze rotsige grond bij het, in onze ogen, lukrake bebouwing.
Bij de haven staat een zeer grote cementfabriek, dat begrijpen we nu wel.
In Salalah zagen we de nog ouderwetse souk, waar wij vorige keer al geweest zijn. De volgende keer kunnen we ook eens naar een moderne shoppingmall gaan, die zijn hier ook.
Of met een taxi voor een hele dag naar zo’n strandresort gaan, is ook een optie.
De wifi in het hotel moest wel gekocht worden, voor 1 omani real of te wel 3 dollar. Zo sterk is hun munt dus.
’s Middags hebben we het op het schip rustig aan gedaan. We hebben een patatje met een hamburger genomen bij het zwembad en zijn daarna gaan luieren.
De show ’s avonds was fantastisch, de vaste tenor trad op. Je kon horen dat hij klassiek geschoold was, want zijn operaliederen kwamen beter uit dan zijn populaire songs. Maar hij is verplicht om voor elke grote nationaliteit een lied te laten horen. Voor de Duitsers was het o.k., namelijk “ Dein ist mein ganzes Herz” , ook ooit gezongen door Johan Heesters ( voor wie dat nog wat zegt). Maar voor de Fransen zong hij een lied van Charles Aznavour, niet spectaculair. Desondanks hebben wij van hem genoten.

Dinsdag 26 maart 2019. Op zee

Vanaf nu komen er 6 zeedagen tot we in Eilat zijn. Deze dag zal ik nog apart beschrijven, de volgende dagen doe ik in 1 keer.
Na het ontbijt heb ik het geluk gehad om een vrij bed te kunnen bemachtigen. Er ging een stel Amerikanen al om 10 van het zwembaddek af en toen had ik 2 bedden in de schaduw. Helaas kwam Jan niet opdagen. Zelf heb ik hier tot kwart over 12 gezeten en toen heb ik Jan opgezocht voor onze lunch.
We zaten weer aan tafel met Odette en Roger en ook nog een Noors echtpaar. Die spreken Engels en wij hebben daar ook mee zitten babbelen. Hen komen we volgend jaar nog een keer tegen op een andere reis die we allebei al geboekt hebben, namelijk de wereldreis. Het is hun 3e al bij de Costa. Zij willen in de winter wel weg uit Noorwegen, dat snap ik nog wel.
Ook deze mensen, zoals zoveel hier aan boord op deze repositioning, hebben al veel gecruised. Er valt altijd nog wat op te steken van de ervaringen van een ander, heel leuk vind ik dat.
In de namiddag hebben we ons op ons balkon teruggetrokken voor wat puzzelen en wat dommelen. Om 4 uur was er Triviant in de Grand Bar. Helaas was ik te laat om me nog bij een groep aan te sluiten. Dan maar van een afstand voor zoete koek mee doen met de vragen. Elke zeedag is er nu zo’n aflevering van Triviant. Je moet je dagen toch vullen als je niet in de zon wil liggen.
Daarna was er weer een bingo. We hebben er nog een keer aan meegedaan en weer niks gewonnen.
De show hebben we overgeslagen, het was een goochelaar. Daar houden wij niet van. Er worden altijd mensen uit de zaal gehaald om mee te doen, niks an.
We wilden naar de pianist die klassieke muziek speelt in de Capricciobar. Maar toen wij net wilden gaan zitten, deed hij de klep van de piano dicht en had hij pauze.
Het alternatief voor ons was om ons geluk nog een keer in het (zeer saaie) casino te beproeven. Resultaat : geen geluk. “ Rien ne va plus : dit geld is niet meer van u” .
Na een laatste drankje in de Grand Bar met Roger en Odette was het wederom bedtijd geworden. Nog wel even nazitten en naar de sterren kijken op ons balkon , dat wel natuurlijk. En voor je het weet is het weer 12 uur. Op tv volgen we de chaos die Brexit heet. In Engeland weet nu helemaal niemand meer wat er moet gebeuren. Op het vaste land wachten de 27 EU-landen af wat er in Londen beslist wordt. Wat een puinhoop hebben de Engelsen er van gemaakt.

Week 3

Woensdag 27 maart 2019 tot en met zaterdag 30 maart. Op zee

Vanaf nu tot en met zaterdag varen we alleen maar. Eerst langs de kust van Jemen en dan de Rode Zee in tot aan de Golf van Akaba. In de punt van deze golf liggen Eilat in Israël en Akaba in Jordanië. Naar beide havens gaan we , maar dan pas op zondag en maandag.
Tijdens de vaart onder de kust van Jemen langs vaart er een oorlogsschip met ons mee, tussen de kust en ons in. Ook nog als we de bocht naar de Rode Zee al genomen hebben, want aan de andere kant ligt Somalië, ook niet te vertrouwen. We hoeven niet de hutten en zo te verduisteren. Er wordt verder niet gewaarschuwd voor eventualiteiten. Maar zo’n oorlogsschip op gepaste afstand als escorte zegt wel iets over de hele situatie hier.
Op het schip gaat het gewone leven door. Er liggen veel mensen in de zon. Het is moeilijk om een ligbed in de schaduw te bemachtigen. Wij blijven ’s ochtends op ons balkon, waar we tot de lunch in de zon kunnen zitten. Dat is dan weer genoeg voor de dag, want me laten verbranden zoals vroeger, dat is er niet meer bij.
We gaan liever in de Grand Bar een quizspelletje meedoen of naar een lezing gaan. Er is een uitstekende spreker aan boord, die in 4 of 5 talen zijn lezingen houdt. De laatste ging over Petra. Daar zijn wij geweest, maar hij liet foto’s zien van overblijfselen van de Nabateeers, Grieken en Romeinen die ik me niet meer kan herinneren. Wij hebben vast niet alles gezien. Ik denk dat je hier wel een paar dagen kan rondlopen om alles goed in je op te nemen.
Met Odette en Roger speel ik tussendoor een spelletje jokeren mee. Zij spelen elke ochtend en elke middag een uurtje jokeren, alleen op vakantie. Als we op tjd zijn, doe ik mee. Jan kijkt liever in het rond.
Tijdens deze zeedagen is er een triviantcompetitie gaande, waar ik te laat voor was. Maar de vragen hoor ik toch en dan is het wel leuk om in stilte ook mee te doen. Het is wel leuk verzonnen, want eerst moet er iemand van de groep met een dobbelsteen gooien voor de categorie en als het antwoord goed is nog een keer met een dobbelsteen voor de punten die je voor je goede antwoord krijgt. Veel hangt dus af van het toeval. Heel grappig en alles wordt uiteraard in het Italiaans, Frans, Duits, Spaans en Engels voorgelezen.
Er zitten wel 800 Fransen aan boord en ook zo’n 120 Nederlanders. Dat valt ons alles mee.
Ook een echtpaar uit Nijmegen, Betsy en Gerard, dat we al op 2 eerdere reizen ontmoet hebben, zien we hier weer terug.
Het is nu zaterdag dat ik dit verslag zit te tikken. Gisteravond zagen we een Amerikaanse soulzangeres, Cheryl Porter, een uitstekend half uurtje gospel en soulzang ten beste geven. Wat een genot om naar te kijken en luisteren. Op een gegeven moment vroeg ze om te gaan staan en mee te maken hoe het er bij haar in de kerk in Chigaco aan toe gaat. Halleluja en Gos Bless you. Er liepen Fransen de zaal uit, die vonden er dus niks aan.
De avond hiervoor was er The Voice of the Sea. Er deden 7 mannen mee in deze finale, allemaal al wat ouder. De oudste van het stel won, het was een zeer sympathieke Schot. Dat was ook weer een leuke avond. Later zijn Jan en ik nog even op dek 11 en 12 gaan kijken naar de White party in de open lucht. Er wordt soms een bepaalde kledingkleur gevraagd en het merendeel van de passagiers doet hier aan mee. Het zag dus wit van de mensen op dek. Aangezien mijn voet en scheenbeen toch nog lang niet de oude zijn, kan ik niet zo lang staan. We zijn na 10 minuten dan ook naar de hut gegaan.
Woensdagavond kwam er een acrobatiekduo op het podium uit Hongarije, duo Donnert. Die hadden we al eens gezien. Zij is zo soepel en sterk en hij jongleert er ook nog bij met ballen en knotsen. De klap op de vuurpijl was het jongleren met lopende cirkelzagen. En daarna nog samen rolschaatsend waarbij de vrouw met haar hoofd in een band aan zijn nek hangt. Dan draaien ze samen heel hard een paar rondjes. Wat een kracht moet je daar allebei voor hebben. Ook hing zij nog aan lange linten en aan een hoepel hoog boven de grond. En dat 2 keer op een avond.
Ik geloof dat ik nu wel zo’ n beetje alles heb verteld op de maaltijden en de muziek na.
Met Rita Lambregts, die ook met ons mee vloog naar Mauritius, had ik een boek uitgewisseld. Mijn deel 3 van de 7 zusters gaf ik aan haar en kreeg er een detective die zich op La Reunion afspeelde voor terug. Inmiddels heb ik dat boek ook weer uit.
Ook beide Opzij’s heb ik aan haar gegeven. Nu heb ik nog 2 dwarsliggers bij me. Daar vertel ik later wel meer over, als ik ze gelezen heb.
Inmiddels is het 12 uur en is de zon van het balkon verdwenen. Elke dag om 12 uur toetert de kapitein en houdt hij zijn praatje. Nog nooit heb ik het kunnen verstaan, ook de vertalingen niet. Hij geeft een update van de koers en van het weer en hij is stipt op tijd elke dag.
Morgen komen we in Eilat aan. Hier hebben we een excursie naar de Dode Zee geboekt. Die gaat wel door. Dat zeg ik, omdat de excursie naar Jeruzalem niet door gaat, vanwege strubbelingen op de Golanhoogte. Daar waren alweer mensen boos over, maar veiligheid voor alles.

Zondag 31 maart 2019. Eilat

Vandaag hebben we een heel lange excursie naar de berg Masada en de Dode Zee. We moeten ons al om kwart over 6 melden voor het busnummer. Om 7 uur rijden we weg. Het is 3 uur rijden en uiteraard wordt er halverwege een sanitaire stop. Onderweg rijden we door de woestijn door het dal dat een onderdeel van een aardkloof is. Die aardkloof is een scheur in de aarde waarlangs aardbevingen plaatsvinden. Die scheur loopt van Zuid-Afrika tot aan het Taurusgebergte in Turkije. Miljoenen jaren geleden, toen de zeespiegel honderden meters hoger was, stond het dal waar we nu in doorheen reden helemaal onder water. Zelfs van de bergen was niets meer te zien. Aan de lagen waar uit deze bergen bestaan kun je nog de zeehoogtes aflezen. En toen de zeespiegel ging zakken en er begroeiing plaats vond, heeft dat geleid tot olie- en gasvelden. Natuurlijk spreken we hier over 200 miljoen jaar geschiedenis. De streek heet Wadi Edom of Sodom. In de bijbel is er een verhaal over Sodom en Gomorra en men denkt dat dat hier in een oase tegen de Jordaanse grens heeft plaats gevonden. Van de steden zelf is niets meer over.
Nu is er van al dat water alleen nog de rivier de Jordaan en de Dode Zee over, waar nu begrijpelijk zout water in zit. Naast dat zoute water zitten er ook veel mineralen in, onder andere bauxiet en kalium.
Na de Ottomaanse tijd, die eindigde na de 1e wereldoorlog, kwam het gebied onder Brits protectoraat. Syrië en Libanon onder Frans protectoraat trouwens. De Britten gaven een paar Russische joden in 1928 toestemming om de omgeving van de Dode Zee te onderzoeken en die mensen hebben de minerale rijkdom van deze omgeving ontdekt. Ze hadden er een winstgevende organisatie voor de cosmetica opgezet.
Dit even tussendoor, want de geschiedenis over de berg Masada is zeker zo interessant.
Die speelt in de 1e eeuw na Christus. De Romeinse goeverneur Herodes is hier aan het bewind en dat deed hij met veel onderdrukking. Hier kwamen de Joden in Jeruzalem tegen in opstand en in 69 na Chr. heeft Herodes de tempel laten verwoesten en moesten alle Joden vrezen voor hun leven. Hiermee is de diaspora begonnen. Een kleine groep van 200 soldaten met hun vrouwen en kinderen, samen een kleine 1000 personen, vluchtte naar de berg Masada en dat was niet voor niets. Herodes had hier namelijk boven op deze vlakke, los staande berg 2 paleizen laten bouwen als uiterste vluchtplaats voor hem zelf. De vlakte was 600 meter lang en 200 meter breed en er kon dus met gemak het een en ander op gebouwd worden. De paleizen zijn door slaven en andere gevangengenomen soldaten gebouwd. Het grote paleis staat op de uiterste punt naar het noorden gericht. Hier kun je sowieso niet tegen de berg opklimmen, erg veilig dus. In deze woestijn is water niet erg voorhanden, maar in de bergen verder op was er wel water genoeg. De Nabateeers, die van Petra, waren erg bekwaam met het aanleggen van waterleidingen en alles wat daarbij hoort. Zij hebben aquaducten aangelegd en aldus voor een watervoorziening gezorgd. Er konden 3 grote bassins van 40.000 kubieke meter water gevuld worden, goed voor 3 jaar water, mits er zuinig mee omgesprongen werd. Wij hebben nog 1 zo’n bassin gezien, enorm dat dat allemaal in de rots uitgehouwen werd. Het grote noordelijke paleis werd door 2 dikke muren omsingeld. 2 terrassen keken over de noordelijke vallei uit. Het is aan te bevelen om op internet alles over de paleizen op te zoeken. Ik had namelijk nooit geweten dat er hier een groot complex bestond. De Joodse vluchtelingen hebben het hier 1 jaar uitgehouden, door de enorme voorraden en de watervoorziening die hier aanwezig was. Herodes heeft er nooit gewoond. Er was voor het onderhoud wel een garnizoen aanwezig. De Romeinen hebben 1 jaar de berg belegd en toen er maar langs 1 kant een stormram opgezet. En met het verbranden van de toegangspoort hebben ze toegang gekregen tot het plateau. De volgende ochtend zouden de Romeinen het fort binnen gaan. In die nacht hebben de Joden besloten dat ze de dood verkozen boven slavernij en andere brutaliteiten tegenover de vrouwen bijvoorbeeld. De mannen hebben in die nacht hun vrouwen en kinderen omgebracht, de soldatenleiding hun manschappen en van de 10 overgebleven leiders heeft er 1 de negen andere omgebracht en heeft toen zelfmoord gepleegd. De volgende ochtend zagen de Romeinse soldaten het massacre. Er was dus geen sprake van dat de Joden met zijn allen van de berg af zijn gesprongen of gedreven. Dat is wel het verhaal dat rond gaat, maar daar heeft onze gids mee afgerekend. Of Herodes hier na nog hier gewoond heeft, heb ik niet begrepen. Ik denk het niet, want het watersysteem was inmiddels wel vernietigd. Dat liep namelijk aan de kant waar de Romeinen via een enorm talud de bestorming zijn begonnen. De muren zijn vervallen, maar uiteraard niet kapot gemaakt door de Romeinen. Een of meerdere aardbevingen hebben het verval veroorzaakt, net al in Olympia waar alle zuilen netjes naast elkaar zijn omgevallen. Een gedeelte van de muren is weer opgebouwd. Met een blauwe lijn kun je precies zien wat er later weer boven op is gebouwd. Nu is het een toeristische trekpleister van jewelste. Na Jeruzalem komen hier de meeste bezoekers op af.
Na dit bezoek en uiteraard een wandeling door de winkel, gaan we richting Dode Zee. Hier in een hotel aan het water krijgen we eerst een uitstekende lunch en handdoeken en daarna kunnen we gaan drijven in het zoute water. De Dode Zee ligt op het diepste punt van de vallei en is ook nog eens 350 meter diep. De vallei zelf ligt al 400 meter onder de zeespiegel. Aan de noordkant wordt de Dode Zee gevoed met het water van de bergen door de rivier de Jordaan. Dat gebeurt nu eigenlijk niet meer, want er is een dam ingezet voor de irrigatie van het land ten noorden van de Dode Zee. De palmentuinen waar we langsreden, leveren de beste dadels van de wereld, namelijk de mahjouldadels. Op de terugweg stoppen we nog bij een winkel bij een melkveehouderij, de enige in de streek. Hier hebben we een heerlijk ijsje gegeten. Om half 8 waren we weer terug op het schip, wat een prachtige dag was dit.
We zijn na een late maaltijd meteen naar de hut gegaan, want morgen is er weer een excursie.
Vannacht steekt de boot over in de baai naar de Jordanese kant, naar de havenstad Akaba.

Maandag 1 april 2019. Aqaba

Gelukkig hoeven we vandaag niet zo vroeg op te staan. De excursie naar Wadi Rum duurt 5 uur en we vertrekken om 9 uur.
Deze Wadi, een Arabisch of Noordafrikaans woord voor rivier ( el oued betekent daar rivier, vergelijk het met de Spaanse rivier de Guadalkebir, oftewel de grote rivier) is net als aan de Israelische kant een onderdeel van de grote kloof die van noord naar zuid over de aarde loopt. Hier rijden we dus ook door een dal heen.
Eerst gaan we een uur met een bus naar de plaats waar kleine 4×4 trucks staan. Genoeg voor de 2 bussen waar wij mee komen. Dan stappen we in of op. Je kan op de open achterkant klimmen en aan 2 kanten 3 tegenover 3 personen zitten of binnen naast de chauffeur. Ik doe dat laatste, maar Jan klimt achterin. We hebben de laatste truck en iedereen is al in een andere gestapt. Onze auto is de meest gare kapotte auto die je je kan voorstellen, maar van de jonge chauffeur krijg ik meteen een kopje thee uit een thermoskan. Hij spreekt geen woord Engels. Gelukkig komt onze gids bij ons in de auto zitten en die vertaalt het een en ander. We rijden door een soort van maanlandschap. Er wordt verteld dat er hier veel films worden opgenomen, kan best. Wij sparen 1 miljoen euro pp uit door hier te komen en niet naar de maan te vliegen. Dat zal best. Hier kun je een enorm duin beklimmen om het uitzicht boven op de berg te bewonderen. Dat laten wij graag aan anderen over. Dan rijden we verder naar een bedouinentent waar thee geschonken wordt. Ook kun je hier allerlei souvenirs kopen. Het zitten in zo’n tent is al een souvenir op zich. Er is in het midden in de rotsbodem een grote stookplaats van 2 bij 2 meter gemaakt waar een vuurtje wordt gestookt voor de ketels water en thee. De glaasjes zijn klein, maar de thee is prima. Buiten is in een steen het gezicht van Lawrence of Arabia uitgehouwen. Hij heeft in de 1e wereldoorlog als Engelsman tegen de Turken gevochten en het land bevrijd van de Ottomanen. Van hem is een hele film gemaakt en eris een boek over geschreven. De prcieze geschiedenis weet ik niet meer, maar wel dat hij Arabisch sprak en een brug heeft veroverd, ik geloof in Amman. Voor meer info opzoeken op internet svp.
Bij de laatste stop krijgen we nog een keer thee en nu ook koekjes. Dan staan de bussen klaar om ons terug te brengen naar het schip.
Jordanië heeft geen natuurlijke hulpbronnen zoals zijn buren aan de rechterkant. Het moet het dus hebben van de menselijke capaciteiten en heeft enorm geïnvesteerd in onderwijs.
De bevolking is erg hoog opgeleid. Ook politiek doet de koning, nu Abdullah maar eerst zijn vader Hoessein, het erg goed in de regio en de wereld. Ze onderhouden vriendschappelijke relaties met de hele wereld en worden vaak gezien als vredestichter als dat mogelijk is. De kroonprins heet ook weer Hoessein en is inmiddels al weer 24 jaar. De opvolger staat dus eigenlijk al klaar, alhoewel Abdullah voorlopig nog jaren op de troon zit.
De bevolking bestaat uit van oorsprong bedoeïenen, stedelingen in Amman en veel gevluchte Palestijnen. En nu zijn er ook veel gevluchte Syriers bijgekomen. Toch heb ik van de gids hier niets over gehoord. Er wordt blijkbaar niet moeilijk over gedaan.
Teruggekomen in Akaba stoppen we nog bij een souvenirwinkel voor 20 minuten en dan is het tijd voor het schip. Jan heeft gisteren een kouwtje opgelopen en duikt meteen zijn bed in. Ik ga dan maar een hamburgertje met patat halen en installeer me ergens in het Lido binnen. Later in de middag ga ik eens op het achterdek kijken. Hier was ik nog niet geweest. Dat ziet er gezellig uit, met mooie hoge tafels en met een zeil overspannen tegen de zon. Hier kan ik wel vaker gaan zitten. Dan is het tijd om naar de hut te gaan. Jan blijft nog maar in bed. Ik ga dan met Odette en Roger eten.
De show is vanavond weer de tenor en die willen Odette en Roger maar overslaan. Ik ga hem toch beluisteren. Dan loop ik daarna nog even alleen door het schip en ga dan bij een Italiaans echtpaar zitten. Die ontmoetten we op onze 1e strandexcursie op Mauritius en we blijven elkaar groeten. Nu proberen we met elkaar te praten, in van hun kant gebrekkig Engels en Frans en van mijn kant gebrekkig Italiaans. Erg leuk, ze komen uit Milaan en Miriam heeft net als ik voor de klas gestaan als lerares Italiaans. Latijn en geografie. En Marcello was journalist, hij stelt inderdaad de vragen, dat was zijn beroep.

Dinsdag 2 april 2019. Op zee

We gaan op weg naar Cyprus. Maar eerst varen we door het Suezkanaal. Het is 2 dagen varen naar Cyprus. Vandaag varen we de golf van Akaba uit en de Rode Zee weer in op weg naar het kanaal. We hebben geen idee hoe laat we er door heen gaan. Er wordt verteld dat we dat ’s nachts doen. Dat is dan wel een teleurstelling voor iedereen die hier nog nooit doorheen is gevaren zoals Odette en Roger. Die hebben echt de hele wereld al bezocht, maar dit kanaal nog niet. We zullen zien.
’s Ochtends doen we rustig aan en kaart ik met Odette en Roger, winnen is er voor mij dit keer niet bij. Om half 2 vaart de Queen Mary 2, die in Akaba naast ons lag, ons voorbij. Zo langzaam varen wij. Dat is wel lekker om te zonnen, want dan is er niet zoveel wind. Ik installeer me op dek 11 op het achterdek en kan dan de Queen Mary 2 voorbij zien varen. Verder puzzel ik wat en probeer alvast wat te tikken aan mijn verslag. Helaas is de accu leeg en moet het tablet aan de oplader. Dan ga ik maar aan mijn 3e boek verder, “ Expat exit” geheten. Jan knapt nog even een uiltje voor het eten.
We zijn nog steeds niet het kanaal in gevaren.
Na het eten ga ik met Odette en Roger naar het theater voor een danscompetitie van de gasten met de Latindansers samen. Het is een eenmalige voorstelling die Jan ook weer voor gezien houdt.
’s Avonds laat loop ik nog naar weerskanten van het schip om te kijken of we Suez al naderen. Dat ligt namelijk aan het begin van het echte kanaal. Maar er is nog geen schim van een stad te bekennen. Dan ga ik maar slapen. Mijn boek heb ik ook al weer uitgelezen.
Met Jan kijk ik nog naar het laatste nieuws over de Brexit. Die wordt steeds onduidelijker voor ons en voor iedereen denk ik.
Morgen begint er weer een nieuwe week voor mijn verslag en dan begin ik met het één en ander over het Suezkanaal te vertellen. Vanmorgen heb ik de lezing hierover bijgewoond.

Week 4

Woensdag 3 april 2019. Suezkanaal

We varen vandaag door het Suezkanaal. Gelukkig is dat overdag zodat we het doorvaren helemaal kunnen meemaken.
’s Ochtends om half 7 gingen we het kanaal in en om over vieren voeren we de Middellandse Zee op. Aan de zuidkant ligt de stad Suez en aan de noordkant de stad Port Said, genoemd naar de sultan die het maken van het kanaal mogelijk heeft gemaakt.
Het kanaal is 167 km lang en 60 meter breed. Het ligt, als je de kaart van Egypte bekijkt, aan de rechterkant van de Nijl, tegen de Sinaiwoestijn aan. De monding ligt in de delta van de Nijl. Hier liggen dus vele riviertjes en ook wat meren. Die waterwegen werden al heel lang gebruikt om schepen over land en die rivieren en meren en ook nog 1 klein gegraven kanaal van de Middellandse Zee naar de Rode Zee te verplaatsen. Bij het stukje over land werden de schepen op karren geladen en zodanig vervoerd. Met de komst van de stoomschepen was dat geen doen meer en steeds vaker werd er gezocht naar een andere oplossing. Temeer daar de Fransen en de Engelsen steeds meer gebruik van hun kolonien wilden maken. De hele 18e eeuw heeft men kanalen ontworpen, maar die nooit uitgevoerd. Totdat de Fransman Ferdinand de Lesseps met een ontwerp kwam dat kans van slagen had. Alleen moest er geld gevonden worden. Al vanaf 1850 zocht hij bankiers (Rothschild) en overheden op om de werkzaamheden te financieren. In Engeland was de minister Palmerston niet gecharmeerd van het hele idee. In het Lagerhuis pleitte hij tegen het maken van het kanaal met de argumenten dat het tegen de Engelse belangen inging. En toen De Lesseps uiteindelijk aandelen uitgaf om d zaak te financieren, hadden de tirades van Palmerston zoveel effect dat er in Engeland nauwelijks aandelen gekocht werden. In Frankrijk sleet hij er 207.000, in Egypte kocht de sultan er 177.000, in Oostenrijk 50.000, in Nederland 5000, in Engeland slecht 5000 en dat voor zo’n grote wereldmacht dat het toen nog was.
Egypte leverde ook 15.000 manschappen om het werk te doen. Er werd 3 jaar aan gegraven en toen was het klaar om er in 1869 door heen te varen. De Fransen hadden uiteraard de 1e rechten om het kanaal binnen te gaan, alleen was er een Engelse kapitein zo brutaal om ’s nachts stiekem voor te piepen en zo toch als 1e het kanaal binnen te gaan. Er werd uiteraard schande van gesproken, maar in de Engelse kranten werd er gejuicht.
Na een aantal jaren, toen de Egyptische sultan bezweek onder de schuldenlast van de financiering , konden de Engelsen zijn aandelen voor een schijntje overnemen. Ik laat de moraal van dit verhaal aan ieders fantasie over, met de Brexit in het achterhoofd.
Tot 2015 was een gedeelte van het kanaal eenrichtingsverkeer. In het Grote Bittermeer moesten de schepen die van zuid kwamen wachten op het konvooi van noord. Gelukkig is er dus sinds kort een nieuw kanaal bijgekomen en hoeft er niet meer gewacht te worden. Beide kanalen kennen hun eigen eenrichtingsverkeer.
Aan de kant van de Sinai is er halverwege een kleine stad uit de grond gestampt, met moskee en al. Toch ziet het er naar uit dat er (nog) niemand woont. Wij snapten er niks van. Wie betaalt zoiets? Volgens mij is het te groot voor een vakantiecomplex, bovendien, hoe kom je er? Er was geen vliegveld te bekennen en ook geen aanlegsteigers of zo. Misschien zien we het over een paar jaar als we hier nog eens door heen varen.
Aan de Nijlkant was er een paar jaar geleden een hele muur gebouwd, of hekken of omheiningen of zoiets. In ieder geval is het kanaal van de bewoonde wereld afgeschermd. Alleen zagen we hier en daar alweer dat er hekken omgevallen waren. Je moet de boel wel onderhouden natuurlijk. Om 2 uur haalde een trein ons in, luid toeterend en zwaaiend. Verder zie je langs het nieuwe kanaal alleen maar zand, zand en nog eens zand. Vlakbij de monding in de Middellandse Zee wordt het groen en dat is logisch. Tijdens de hele doorvaart waait het hard en is het koud. In de Middellandse Zee, op weg naar Cyprus, wordt het mistig. Wij blijven dan ook maar binnen en legen een kaartje en doen mee met een quizje. ’s Avonds is er een fantastische show van de cast, 8 dansers n 2 zangers. Het thema was de 50-, 60- en 70-er jaren, altijd leuk voor alle senioren aan boord.

Donderdag 4 april 2019. Cyprus

Op Cyprus zijn we nog nooit geweest. We hebben geen idee wat ons te wachten staat. We weten dat vroeger aartsbisschop Makarios aan het hoofd van de regering stond, vanaf de onafhankelijkheid in 1965(?) af tot aan zijn dood in 1984. 80% van de bevolking is streng Grieks- orthodox. Deze kerk wordt ook financieel door de staat ondersteund. Er is sprake van dat dit opgeheven wordt. Scheiding van kerk en staat zal ik maar zeggen.
Ook weten we dat het noordelijke deel van het eiland Turks is, in 1974 bezet door de soldaten vanaf het Turkse vasteland. Er woonden al wel Turken en Grieken gewoon door elkaar heen op het hele eiland. Maar in 1974 is er flink gevochten en hebben 200.000 Grieken hun huizen in het noordelijke deel moeten verlaten. Tot nu toe kunnen ze er niet in terugkeren. De huizen zijn door andere Turken ingenomen, ook vanuit Anatolie. De kustplaats Farmagusta is volledig verwoest en tot nu toe vanwege de grens die er doorheen loopt, ook nog niet meer opgebouwd. Voor de oorlog was het een zeer gewilde toeristische trekpleister.
We hebben een excursie genomen, dan hoef ik nog niet zolang te lopen met mijn verstuikte enkel. Het gaat al wel beter, maar het is nog lang niet goed.
Onze Engelstalige gids laat niet na steeds te benadrukken dat het noordelijke deel bezet gebied is. Sinds kort is er een zogenaamd “checkpoint Charly” , midden in Nicosia waar men van zuid naar noord kan ( heel pijnlijk voor Grieken om hun huizen bewoond te zien door Turken) en van noord naar zuid, gebruikt door ca 30.000 Turken om te komen werken en om gratis te studeren. Het onderwijs en de gezondheidszorg is hier gratis, ook voor buitenlanders, om onder andere toeristen te trekken. Bij een wachtlijst in Nederland neem je een vlucht naar Cyprus en je wordt geholpen, bijvoorbeeld dus.
Het is dus zo dat Turkije in Azië ligt voor het grootste deel en op 2 plekken in Europa. Wel grappig.
Nicosia is de moderne hoofdstad met veel bankvestigingen en andere grote bedrijven. Limassol daarentegen, de havenstad waar wij liggen, is naast de haven van het land, ook een toeristische trekpleister. Hier vind je het historische centrum en veel hotels voor de stranden, etc. Hier hebben wij niets van gezien, omdat wij naar Nicosia gingen. Onderweg bezochten we een Neolitische opgraving, Choirokoitia genoemd. Hier hebben 11.000 jaar geleden de 1e binnentrekkende bewoners zich gevestigd. Zij kwamen vanuit het huidig Syrië, zo’n 100 km over zee naar links gelegen. Zij kenden nog geen pottenbakkerij en stapelden de stenen, die hier ruimschoots voor handen zijn, gewoon op elkaar om er ronde hutten van te maken, de vuurplaats gewoon in het midden geplaatst. De echte opgraving was boven op de berg, maar beneden bij de beek was er door Amerikaanse archeologen een replica van de behuizing en de voorraadkamer of zoiets gebouwd.
Na dit bezoek zijn we door gereden naar de hoofdstad, in het Grieks trouwens Lefkosia genoemd. Hier zien we nog Venetiaanse verdedigingsmuren die voor ons bekend terrein zijn, namelijk net zoals de stervormige vesting Naarden. We staan stil bij het bevrijdingsmonument. In 1974 is Cyprus zelfstandig geworden, onder het Britse mandaat uit. Door welke naties het hiervoor allemaal bezet is geweest, is teveel om op te noemen. Een poging hiertoe : Perzen, Grieken, Byzantijnen, Ottomanen, Venetianen en Britten, in de hele oostelijke Middellandse Zee trouwens. Toch heeft de bevolking haar taal en cultuur weten te bewaren, wel beïnvloed door buitenlandse invloeden natuurlijk, maar toch.
De wijnfeesten zijn er beroemd. Iedereen drinkt dan 10 dagen gratis en dat schijnt altijd goed te gaan. Men wordt van harte uitgenodigd om hier aan mee te komen doen.
In het archeologische museum zien we hoeveel eeuwen hier de beschaving al begonnen is. Uiteraard staat er een marmeren beeld van de godin van de liefde, die hier vandaan komt. Verder zien we kleibeeldjes die het dagelijkse leven uitbeelden, inclusief de geboorte van een kind als wel het maken van wijn en een religieuze bijeenkomst. Natuurlijk zien we ook gouden sieraden, bronzen wapens en zeer mooie en ook grote aardewerken voorraadpotten. En dit is maar de helft van wat er ooit werd opgegraven. Want voor de onafhankelijkheid werd alles naar Engeland verscheept. Dat mag nu natuurlijk niet meer.
Na dit bezoek is het weer tijd om naar het schip te gaan.
’s Middags ga ik weer kaarten met Odette en Roger, Jan knapt nog een uiltje en dan is deze dag ook weer voorbij. ’s Avonds zien we voor het eerst een slechte show, dat wil zeggen dat de jongleur zijn hoed, knotsen, ringen en ballen laat vallen. De vrouw laat zien wat je met een hoelahoep allemaal kan doen en ook haar schaduwvoorstelling was leuk om te zien.

Vrijdag 5 april 2019. Op zee

Dit is de laatste zeedag van deze reis.
Ik vermeld alleen dat we nog een keertje hebben meegedaan met de superbingo en wederom niets hebben gewonnen. De quizzes van het animatieteam zijn erg leuk en daar doen we ook maar aan mee. Ook hier zijn we kansloos, we constateren dat we op vele vlakken toch kennis te kort komen. Er zijn altijd mensen die het beter weten.
’s Avonds zagen we de Zuid-Afrikaanse zanger Vic Vicus. Hem hebben we al een paar keer meegemaakt en ik vind hem nog steeds goed. Jan wou niet mee, jammer voor hem, want voor de 1e keer bij alle shows die we al hebben bijgewoond, werd er een Nederlands lied gebracht, namelijk “Bloed, zweet en tranen” van Hazes. Zijn uitspraak was ook nog “baaie” goed. De Nederlanders gingen uit hun dak.
Morgen komen we aan op Kreta. Hier gaan we op pad met Delphine en Wim.

Zaterdag 6 april 2019. Kreta

Om half 9 hebben we al afgesproken voor de terminal en daar zijn ze, Wim en Delphine. Al in Papendrecht hebben wij mogen kiezen waar we heen wilden. We kozen voor Spina Longa, het leprozeneiland voor de kust van Plaka. Het is een eindje rijden en het regent onderweg. Wij hebben onze winteroutfit aan en dat is ook wel nodig ook.
Onderweg zien we het stuwmeer dat voor het eerst helemaal volgelopen is. Het heeft hier de afgelopen weken heel veel geregend, met modderstromen als gevolg. Er is door deze hevige regenval veel schade aangericht aan het landschap. Daarentegen is het stuwmeer dus overvol. Delphine en Wim hebben het vorig jaar ook helemaal leeg gezien en toen waren de onderwater gezette huizen zichtbaar.
Even verderop in het dorpje Krita hebben we stilgestaan bij een enorme plataan, van wel 2000 jaar oud ( zo gaat het verhaal ). Wel zijn er minstens 18 volwassenen nodig om er rond om heen te staan hand in hand.
Het regende nu ook zo behoorlijk, dat de wasbassins volstroomden met water dat van de berg afkwam. Dit hadden Delphine en Wim ook nog nooit gezien. Gelukkig is iedereen hier toch blij met al het hemelwater. Droogte is erger. Bij een kerkje, onderdeel van een klooster, hebben we kaarsjes gebrand. Daarna was het toch echt tijd om naar Plaka te rijden voor de veerboot naar Spina Longa. In Plaka is er geen boot te bekennen. Er wordt wat heen en weer gebeld en in de vorige plaats, waar we koffie dronken, Eloudia, staat de veerboot op ons te wachten. Voor 12 euro pp worden we overgevaren en op het eiland krijgen we 1 uur om rond te lopen. Het miezert licht en dat is niet zo leuk om rond te lopen. Ook zijn de historische huisjes en winkeltjes dicht. Waarom is niet duidelijk. Het schijnt dat er het een en ander opgeknapt wordt. Van 1904 tot aan 1957 hebben er hier alleen leprozen gewoond. 1 keer per week kwam er een dokter langs. Verder waren deze mensen volkomen selfsupporting. Er werden uiteraard ook kinderen geboren. Dat waren er 39. Hiervan stierven 16 en de rest werd naar een ziekenhuis voor quarantaine en daarna naar een weeshuis gebracht.
Het fort stamt al uit de 13e eeuw. Er waren dus soldaten in gelegen die de toegang tot Kreta moesten bewaken. Ook hebben er Venetianen, Ottomanen gezeten. Al die tijd was Kreta dus bezet gebied, dat heeft honderden jaren geduurd. Toch is het eiland puur Grieks gebleven. In Eloudia, waar we na het eiland gaan lunchen, staat een groot standbeeld van een stier met een jonge vrouw er op. Zij is en heet Europa en is, volgens de mythologie, door die stier uit Klein-Azië ontvoerd en op Kreta aan land gebracht. Zo is ons werelddeel aan haar naam Europa gekomen. (Ver weg in Syrië, aan de Eufraat, ligt een stadje Douro Europa genaamd. Wat het verband is, geen idee. Het is alleen leuk om te weten.)
Na onze heerlijke, Griekse lunch tuffen we rechtstreeks naar de haven en komen om 4 uur aan. Mooi op tijd, want om half 5 is het “all on board”. Na een hartelijk afscheid en tot ziens gaan wij aan boord. Het is droog en de zon schijnt. Wij gaan boven op dek 11 op het achterdek een kop koffie halen. En dan uitkijken bij het wegvaren om 5 uur.
Dit was weer een mooie dag.
De show is een concert van de coverband van de Bee Gees. We hebben ze al eens gezien en gehoord. Wij vinden het geweldig, echt jeugdsentiment. Het geluid staat wel wat hard en hierdoor lopen er ook mensen de zaal uit. Maar andere staan te swingen en te dansen. Het was weer een topshow volgens ons dan.

Zondag 7 april 2019. Santorini

Vanaf nu hebben we elke dag een haven. Vandaag is dat Santorini. Hier zijn we al meerdere keren geweest. Er werd verteld dat er wel 3 schepen zouden liggen. Als al die passagiers de wal op gaan en de kabelbaan naar boven nemen, dan wordt het dringen geblazen. Wij besluiten om niet de wal op te gaan. Achteraf had het wel gekund, want het werd nog een beetje zonnig en wij lagen maar als enige schip in de baai. Het was bij de kabelbaan dus niet druk.
Ik heb van deze dag geprofiteerd om mijn speciale spa dag te gelde te maken. Dan mag je de hele dag bij het speciale binnenbad met een stukje bubbels er in. Ik lag er ’s morgens alleen. Jammer was dat de trappetjes om het bad in te gaan nogal steil waren voor mijn geblesseerde enkel. Ik durfde het niet aan. Misschien aan het eind van de week nog een keer proberen. Het gaat al wel stukken beter dan eerst. Gisteren op Spina Longa heb ik ook het hele uur rond gelopen en in het restaurant de trap genomen. Het gaat dus al beter.
Als we een excursie hadden genomen hier, dan hadden we ons al om 7 uur moeten melden. Je wordt dan afgezet bij een ander eiland en dan vaart de boot door naar het hoofdeiland Santorini.
’s Avonds hebben we een oude bekende gezien, namelijk de buikspreker Rene Luden. Hij heeft nog steeds dezelfde show, maar het blijft toch leuk, voornamelijk het deel dat hij met de kinderen doet. Die zijn enthousiast natuurlijk.

Maandag 8 april 2019. Katakolon

We naderen het vaste land en komen aan in Katakolon op de Peloponnesus. Hier kun je naar de vroegere velden van de Olympische Spelen. Die zijn hier 496 voor Chr voor het eerst gehouden. Wij zijn er al geweest, ik zelfs 2 keer. Dat slaan we nu dus over. Wij gaan voor de kleine gefrituurde visjes. We hoeven dan ook niet zo vroeg de kade op. Gelukkig schijnt de zon en zitten we heerlijk op ons vertrouwde stekje op de hoek van de kade. Eerst lopen we de straat met de winkels door. Nog steeds zijn er veel juweliers en souvenirwinkels. Ik pas nog een t-shirt, maar de pasvorm bevalt me niet. Wel koop ik nog een opvouwbare wandelstok. Wie weet heb ik die nog nodig, op Schiphol bijvoorbeeld. Daar moet je altijd zo ver lopen voor je bij de douane ben. Na de lunch gaan we weer aan boord. Ik ga nog even een half uurtje in de zon zitten en dan zoeken we de Grand bar op voor koffie of wat anders. Ook zien we daar Odette en Roger weer en spelen we weer kaart met elkaar. Zo komen wij de dagen wel door.
Jan doet di keer mee met de quiz. Het gaat over oorlogsschepen. Hij heeft er, met vereende krachten, 4 goed van de 8. Een van de goede antwoorden was de “Abraham Crijntsen”, het oorlogsschip waar zijn vader op gevaren heeft en er zelfs mee in 1942 uit Soerabaja onder camouflage dekking ontsnapt is. Hij moest dus wel winnen. En ja hoor, een gratis speciale pizza met dessert voor 2 personen. Wat een geluksvogel is die Jan toch.
De show wordt vanavond verzorgd door de 6 Latin dansers die de hele tijd aan boord zijn. Zij kunnen fenomenaal dansen. Overdag verzorgen ze de verschillende danslessen en ’s avonds dansen ze met de passagiers op de verscheidende plekken waar er muziek gespeeld wordt. Het zijn altijd minstens 3 plekken waar dat gebeurd. De 4e plaats in de bar Capriccio waar een pianist min of meer klassiekers ten gehore brengt.

Dinsdag 9 april 2019. Corfu

Op Corfoe hebben we toch nog een excursie geboekt. Ik wil graag het buitenhuis van keizerin Sissi zien. Op Corfoe heeft zij een buitenhuis laten (ver)bouwen. Ze beheerste de moderne Griekse als de oud-Griekse taal en wist alles van mythologie. Ze was gek op Achilles en in de tuin achter het huis staat dan ook een heel groot beeld van hem. Het huis heet het Achillion en is nu een museum. Na de dood van Sissi, ze werd vermoord in 1898 in Geneve, erfde een dochter het huis en zij verkocht het aan de Duitse keizer Wilhelm. Die is er wel een paar keer geweest, er hangt zelfs een portret van hem. Na de 1e wereldoorlog kwam het in andere handen en heeft het huis dienst gedaan als militair onderkomen, in de 2e w.o. met name zaten er Duitse en Italiaanse soldaten in.
De villa staat boven op een berg en heeft een schitterend uitzicht over de baai en de hoofdstad. Sissi leefde Spartaans, sliep niet op een matras en deed veel aan sport. Haar uiterlijk was erg belangrijk voor haar. Ze had haar tot op de grond, dat elke dag heel lang geborsteld diende te worden. Uiteraard had ze een uitgebreide staf om zich heen.
Ze kreeg 4 kinderen, waar van de oudste al op 2 jarige leeftijd stierf aan de mazelen. En haar enige zoon pleegde op 30 jarige leeftijd zelfmoord nadat hij zijn 17-jarige maitresse eerst had omgebracht. Deze 2 slagen kwam ze niet meer te boven en ze reisde meer dan ooit door Europa.
De villa is nu een museum, maar van de oorspronkelijke meubels is niets meer over. Er hangen nog 2 originele portretten en dan in de tuin de beelden van de muzen en Achilles.
Op de terugweg naar het schip hebben we aan de andere kant van de baai nog even uitgekeken over het vliegveld, dat is niet zo groot, maar er landen toch internationale vliegtuigen. Ook zijn we langs een plek gereden waar het geboortehuis staat van prins Philip, de echtgenoot van koningin Elisabeth II van Engeland. Na deze halve dag keren we terug naar het schip, gelukkig, want de wind is ijzig koud.
Om 5 uur is er een bijeenkomst van de Costa Club samen met de staf van het schip, inclusief de kapitein. Er wordt 1 dame gehuldigd die meeste cruises met Costa gemaakt heeft, namelijk 54.
Om 8 uur is er het Officer’s bal. Bij de Hal heet dat het Black and white bal. Hierbij nodigen de passagiers de officieren uit voor een dans. Na afloop is er een prijsuitreiking. Ik heb al die tijd niet gedanst met mijn gekneusde enkel. We namen geen enkel risico. Maar nu ik zowel op Kreta, als op Katakolon en ook op Corfoe al weer behoorlijk gelopen heb, wil ik nu wel een langzaam dansje wagen. En zowaar, Jan wil dat ook. Na 1 dans zegt hij me om maar een officier op te zoeken. Dat doe ik en na afloop krijg ik zijn handtekening op een formuliertje. Het blijft er bij 1, want er zijn meerdere dames die er steeds als de kippen bij zijn. Die dansen dan ook al alle weken elke keer. Dan dien ook ik mijn formuliertje in en tot mijn en onze grote verbazing wordt mijn formulier als laatste door de hotelmanager uit de emmer getrokken en heb ik een klein scheepsmodel van de Victoria gewonnen. Surprise surprise.

Woensdag 10 april 2019. Dubrovnik

De een na laatste pleisterplaats is Dubrovnik. Wat een geluk dat wij als enige schip mogen tenderen. Dan kom je tenminste midden in de stad aan in plaats van ver er buiten zodat je nog een shuttle dient te nemen.
We hebben geen haast en gaan op 10 uur naar de wal. We zijn de enige niet, de tenderboot zit afgeladen. Eenmaal aan de wal constateren we dat het heel erg vol is in de stad. Blijkbaar liggen er aan de andere kant van de stad nog meer cruiseschepen. Bovendien zijn de straten nat en ben ik bang dat de grote stenen dan spiegelglad worden. Dat valt volgens Jan erg mee, gelukkig.
Toeval bestaat niet: wij lopen in de drukte 2 Amerikanen letterlijk tegen het lijf, Gary en Ann, die we in 2017 op onze rondreis door de parken hebben leren kennen. Ann hield ons staande onder de uitdrukking O, my god….”. Hoe is het mogelijk om elkaar op deze manier weer te zien. Zij zijn met Vikingcruises en zijn op weg van Athene naar Venetië. Helaas moesten ze hun groep volgen. Misschien zien we ze morgen nog een keer in Split. Je weet maar nooit. Ann herkende Jan uiteraard aan zijn snor. Ik had ze zo in hun regenjacks en met een pet op nooit herkend, temeer daar je hen hier niet verwacht. Heel bijzonder vinden we dat. Het is tevens trouwens het meest opwindende wat we hier in Dubrovnik gezien hebben. Na de rondwandeling van een klein uur nemen we de tenderboot weer terug. Die kop koffie drinken we gewoon lekker in de Grand bar.
Na de, deze keer wat uitgebreidere lunch, ga ik dit verslag afmaken.

Donderdag 11 april 2019. Split

De laatste haven al weer, Split, wat een erg leuke plaats is.

Vrijdag 12 april 2019. Venetië.

Einde cruise en op weg naar Schiphol.