Vaarschema:

Week 1

Woensdag 19 december 2018. Fort Lauderdale

Hee, we ontbijten toch nog met Gon en Willem samen. We kunnen maar van 6 tot 8 ontbijten, ook alle passagiers die nog langer blijven. Iedereen moet hier van boord, verplicht in de States.
Wij gaan om kwart over negen van boord. We hebben met Cees en Elly afgesproken beneden in de hal bij alle koffers. Wij zijn er eerder en Jan heeft al meteen een kruier aangeklampt. Die wil ons met onze bagage naar de Costa brengen. Je ziet het schip zo liggen, maar we denken dat we helemaal om het gebouw dat voor ons ligt heen moeten lopen. De kruier laadt al onze koffers (6) en een grote tas op zijn lorrie en als Cees en Elly er ook zijn, gaan we op pad. De kruier neemt een kortere weg, door de parkeergarage heen. Wij lopen braaf achter hem aan en in notime zijn we bij de drop off plaats van de Costa. Zo, om 10 uur zijn we de koffers al kwijt. Dan op zoek naar de ingang. Die vinden we heel gauw, maar de deur is nog dicht. En dan komt de teleurstelling, die deur gaat ook pas na 12 uur open. En er is niks te doen op deze plek. Gelukkig vinden we een plek op een bankje. Intussen hebben we Odette en Roger ook ontmoet. Die hebben de oversteek met de Deliziosa gemaakt. Zij varen alleen maar met de Costa. Ze zijn in Marseille op 1 december opgestapt en komen dus ook de 19e aan. Ook zij worden gesommeerd van boord te gaan, door de immigratie heen en dan tot half 2 de tijd zoek te brengen. Dat valt niet mee, als je niet van het terrein af gaat. Wij gaan volgende week mooi naar de Galeria Mall. Het schip ligt er tot 23 uur, dus tijd genoeg.
Odette zei al dat wij pas na 2 uur het schip op mochten. Wel gingen de deuren om half 1 open en kon het inchecken beginnen. Dat hadden wij snel voor elkaar en ook nr 1 als volgnummer gekregen voor de volgende actie : het aan boor gaan. Helaas duurde dat ook nog tot kwart voor 3. En er was niet veel te drinken, alleen een automaat met snoep en drank. Dit was tot nu toe het zwaarste onderdeel van onze reis. Wachten duurt altijd lang, vooral als je geen geduld hebt, zoals ik.
We hadden 1 voordeel, de koffers waren al wel in de hut gebracht. Na de zeer late lunch kon ik meteen uitpakken. Dat heb ik voor het eten grotendeels ook gedaan.
Dan volgde de 2e teleurstelling; we konden niet met elkaar eten. Cees en Elly hebben een suite en die eten in het club restaurant op dek 10. Wij zijn pearl diamant en hebben een speciaal deel van het restaurant op dek 3. En dat kan niet gemengd worden. Er zijn wel 300 diamanthouders aan boord en die passen niet in het clubrestaurant. Dus de regel is : suites in de club en de damanten op dek 3 links. Als wij in de club willen eten, moeten we bijbetalen. Daar gaan we niet mee accoord.
Dat hebben we dus maar geaccepteerd, alhoewel Cees meteen verwoede pogingen heeft ondernomen om het te veranderen. Na het diner kwamen ze met de mededeling dat ze dat ook gelukt is. Cees heeft, vanwege de suite, recht om mensen aan zijn tafel uit te nodigen. En van dat recht wil hij gebruik maken. Dat kan dan weer wel en zo eten wij elk avond met ons vieren in de club. Overdag eten we niet met elkaar, dat deden we bij de Hal ook al niet. Zo is het probleem van de clubmanager opgelost : Cees neemt de verantwoordelijkheid. Qua maaltijden maakt het niets uit, de kaarten zijn precies hetzelfde. Het zit hem in de ruimte en de precedentwerking. Die is zo opgelost.
Dan de suite van Cees en Elly. Na het diner kregen zij nog hapjes op de kamer, door hun persoonlijke butler bezorgd. En die hebben wij ook geproeft, samen met de fles prosecco die zij gekregen hebben. Wat een schitterende hut is dit en wat een enorme badkamer. Er is een apart boudoir bij en ook nog een soort van inloopkast, maar dan heel breed. Fantastisch en klassiek ingericht, met art deco lampjes. En de prijs scheelt ca 30% met de suite bij de HAL. Goedkoper dus.
Nu zijn wij nieuwsgierig wat ze van het amusement vinden. Dat is zo heel anders. We wachten het af. De butler heeft meteen voor ons alle vier een excursie geboekt. Daar hoefden we niet voor in de heel lange rij te staan. Te gek zo iets.
Want op donderdag zijn we meteen al in Nassau en daar ligt dat mooie hotel Atlantis. Vorige keer hebben we met Ruud en Wil een taxibusje er naar toegenomen, maar mochten we niet verder dan de lobby met de winkels en het casino. Nu wilden we wel het hele complex zien. Zo gezegd, zo gedaan.

Donderdag 20 december 2018. Nassau

Eerst nog even iets over het schip. Het is al helemaal versierd voor d kerst. Langs alle balustrades hangen ballen en overal staan kerstbomen. We hebben meteen al een Italiaans kerstbrood gekregen, net zo een als ik met de NAM bingo gewonnen had.
Om 11 uur komen we aan en om 12 uur moeten we ons melden in het theater. Paspoort of rijbewijs verplicht mee en dus kunnen Cees en Jan terug naar de hut.
Dan gaan we in een busje naar Atlantis. Hier lopen we achter de ene na de andere gids aan tot we bij de handdoeken zijn en dan naar het strand. De handdoek nemen we nog, maar er staan geen stoelen op het strand. Dat slaan we dan ook maar over. Eerst eens kijken of we wat te drinken kunnen bemachtigen. Dat lukt heel goed en ook wat te eten trouwens. Na deze versnapering gaan we op zoek naar het aquarium. Bij een nagebouwde Mayatempel zien we een klein aquarium. Hier kun je zwemmen met 2 haaien in een speciaal pak. Er stonden 4 instructeurs bij en niemand in het water. Van de top van de tempel suisden mensen van een enorm hoge en steile glijbaan. In een vloek en een zucht waren ze beneden. Na even gekeken te hebben zijn we weer verder gewandeld, richting het hotel. Uiteraard worden er onderweg nog de nodige foto’s gemaakt. In het hotel vinden we het echte aquarium. Dat was spectaculair, wat een boel vissen zwemmen er hier en ook zoveel verschillende soorten. Heel grote roggen en haaien en ook grote boze vissen die wij niet kennen. En natuurlijk ook allerlei tropische vissen. Die zagen we toen we een grot, een soort onderaardse tunnel ingingen. We keken onze ogen uit, wat een pracht. Eenmaal weer uit het aquarium was het toch echt tijd voor een kopje koffie. Laat er nou een Starbuck’s zijn, kwam dat goed uit. Na nog langs de mooie winkels gelopen te hebben en door het casino heen, was het tijd voor de terugreis. Het was een geslaagde excursie.
Eenmaal terug op de boot hebben we een kopje koffie gedronken in de chocoladebar. En daarna was het even rustig voor ons allemaal. Om half 8 dineren en dan naar de show van 9 uur. Het dineren in de club ging goed, maar de show konden we wel vergeten. Het theater zat bomvol. Gelukkig krijgen we volgende week nog een kans. Als vervanging hebben we een plaatsje gezocht in de Grand Bar, nu was er nog plaats genoeg. Odette en Roger zaten er ook. Even groeten en een praatje hoort er dan bij.
Deze avond is het thema de jaren 70 met disco. Dat betekent Abba en zo. Heel bekend en ook lekker om op te dansen. Gelukkig vinden Cees en Elly het net zo leuk als wij. Morgen is er een zeedag. Dan gaan we dansles nemen.

Vrijdag 21 december 2018. Op zee

Om half tien ga ik rekken en strekken op dek 9 bij het zwembad. Heel goed voor mijn stijve spieren en dan is er nog tijd over om de sportschool te bezoeken en wat oefeningen te doen net als op de Nieuw Statendam. Alleen het lopen voor de 10.000 passen laat ik zitten.
Om half 11 begint de dansles in de Grand Bar op dek 2, we leren de wals. Gelukkig zit het er nog een beetje in en Jan en ik hebben het al snel onder de knie. Er wordt heel goed uitgelegd. Buiten wordt het wat mistig. En we blijven nog wat nazitten. Dan doen we ook maar met de stedentriviant mee. We hebben er 5 goed van de 10, dat schiet niet op.
Intussen is het al half 1 en gaat de tenor in het theater optreden. Dat pakken we nog mooi mee voor we gaan lunchen. Hij zingt de sterren van de hemel.
Met Elly en Cees spreken we af om om half 7 te gaan eten in de club. Dat zijn we zeker op tijd voor het theater om 9 uur.
Na de lunch ga ik aan dit verslag beginnen. Het is heerlijk toeven op ons balkon. Jan gaat op pad voor zijn fotoreportage. Om 4 uur is het thee\koffietijd. En na een poosje op het achterdek gezeten te hebben, ga ik nog meedoen met de Zumba bij het zwembad. Dat heb ik nog nooit gedaan.
Dit is heftiger dan vanmorgen, toch heb ik het 25 minuten volgehouden!!!!!!!!!!!
Na het wederom uitstekende diner met San Giovese rode wijn hebben we onze plaatsen op rij 2 in het theater ingenomen. Die zijn voor de suites en de diamanten gereserveerd. Er wordt ook gecontroleerd. De show : Sapore d’ Italia is een groot succes, we vinden hem weer geweldig.
En dan doen we daarna nog een dansje in de Grand Bar. De dresscode van vandaag was de kleuren van Italië, wit, groen en rood. Ook het muziekthema is “ Italië”. Ik leer een Italiaans volksdansje en dan gaan we gewoon dansen. Iedereen is op de dansvloer.
Na nog een laatste rondje over dek 2 en 3 en even geluisterd te hebben in de Pianobar, was het tijd om de hut op te zoeken. Basta!
Morgen komen we in Grand Turk aan. Hier liggen we pal aan het strand. Eens kijken of we een plekje in de schaduw kunnen bemachtigen. We zien wel.

Zaterdag 22 december 2018. Grand Turk

Na een zeedag komen we aan op Grand Turk. Dit is een eiland van niks en er is ook niks. Je kan hier snorkelen, roggen bekijken en allerlei ander strandleven. Het strand is heel mooi en er staan stoelen volop. Het weer is fantastisch, zonnig en warm. Toch besluiten we om niet het strand op te gaan. Het gesjouw in het zand zien we geen van vieren zitten. Maar ook hier heeft de Carnival company een resort opgezet met allerlei winkeltjes, veel diamantwinkels en souvenirshops. Ook is er een zwembad met restaurant en dj aanwezig. Voor ieder wat wils dus. En dat is ook nodig, want er liggen 2 grote cruiseschepen vandaag, wij en een P&O-schip. Er komen zo’n 5 tot 6 duizend man de wal op. En dat wordt allemaal moeiteloos verwerkt.
Wij gaan de winkels af. Elly had op e Nieuw Statendam een uitleg over de Tanzanite diamant bijgewoond. Dat is een zeer bijzondere diamant die bijna uitsluitend in Tanzania gewonnen wordt.
De juwelier op de Hal verkoopt die steen, op de Costa is die niet te verkrijgen. Maar toch is deze diamant niet zo zeldzaam als met je op de Hal doet geloven. In alle havens die we aandoen, zie je winkels met zoveel tanzanite diamanten als je hebben wil. Dus ook hier op Grand Turk en we gaan met Elly mee deze winkels af op zoek naar een mooie, betaalbare ring. In de 3e winkel is het raak. Ze vindt een prachtige ring in wit goud gezet met ook nog kleine witte diamantjes er om heen. Nu komt het aan op afdingen en daar is Cees een kei in. Het lukt hem om 60% van de prijs af te krijgen en toen was de koop gesloten. Wel jammer voor mij dat we nu niet meer alle juweliers in hoeven om te kijken. Ik kan daar geen genoeg van krijgen. Gelukkig kunnen we bij 1 bepaalde juwelier naar binnen en om een bedeltje vragen. Zo sparen we een hele armband bij elkaar.
Na de aankoop gaan we richting zwembad en het overdekte restaurant, in de zon is het te heet. Ik bestel mijn 1e Margarita en Jan een plaatselijk biertje. En we eten er ook wat. Het schip ligt wel heel dicht bij, maar so what. De sfeer proeven en lekker aanzitten is een onderdeel van deze vakantie.
Maar daarna is het mooi geweest. We gaan terug naar het totaal lege schip en besluiten de middag door te brengen met het mooie kaartspel bridge. Tussendoor haal ik op dek 9, tijdens theetijd, een schotel koekjes en churro’s. Zo komen we de middag wel door.
Om kwart voor 7 is het dinertijd en daarna zoeken we het theater op. Als suite en diamanthouders kunnen we op de voorste 2 rijen zitten, hier is plaats genoeg. We gaan luisteren naar de Zuid Afrikaanse zanger Vicus. Hij komt uit Johannesburg. Wat kan die man zingen, zeg, en de show die hij er bij vertoont is ook het aanzien meer dan waard. We hebben weer een topavond. Als slagroom op de taart geeft het dansviertal in de Grand Bar hierna nog een Latijns-Amerikaanse show weg. Dan houden Cees en Elly het voor gezien. Wij gaan ons geluk beproeven in het casino. Aan het eind van de reis zal ik het resultaat bekend maken. Voorlopig staat Jan alweer op winst en ik speelde quitte. De klok gaat een uur vooruit. De Dominicaanse Republiek ligt blijkbaar in een andere tijdzone. Zo wordt het meteen half 2 voor we in bed liggen. Dat moet dan maar.

Zondag 23 december 2018. Amber Cove

We komen al om 8 uur aan in Amber Cove. Cees en Elly hebben een excursie geboekt. Zij willen hier wat van het land zien. Wij hebben dat al een keer gedaan en blijven in de haven. Ook hier is weer net zo’n winkelbestand als gisteren met nog toegevoegd een koffiebar waar je goed kan internetten. Dat gaan wij doen. We slapen wat langer, ontbijten in het Lido op dek 9 en dan gaat het regenen. Het is een tropische regenbui. Die wachten we nog af. Met onze devices gaan we in het atrium zitten werken. Mijn verslag is nu helemaal bijgewerkt. Inmiddels is de zon weer gaan schijnen en dus tijd voor een wandeling naar de koffiebar. Jan is met zijn fotoreportage bezig. Dat is heel veel werk, maar hij vindt het erg leuk om te doen. Zeker als er zo enthousiast op gereageerd wordt.
Zou het droog blijven? Dat vertel ik later. Ik neem een parapluutje mee voor de zekerheid en dichte schoenen aan.
Het is nu donderdag en ga weer verder met het verslag.
Het bleef idd droog totdat we weer op het schip waren. De tropische regenbuien zie je over het land trekken. Dan wordt de lucht erg donker. Even later is het weer droog. Naast ons ligt een andere cruiseboot, de Prinsendam. Wij waren, na al onze emails en dergelijke afgehandeld te hebben, weer terug gegaan naar het schip. Elly en Cees kwamen aan het eind van de middag terug, een ervaring rijker. Ze waren naar een sigarenfabriek, een rumdistelleerderij en een chocoladefabriek geweest. En ze hadden gezien hoe arm en niet veilig het er is. Op elke hoek van de straat staat een agent of militair of bewaking. Dat is niet voor niets.
De show bestaat uit een voorstelling van Voice of the Sea. Daar waren we te laat voor. Het diner duurt soms wel erg lang. Daar moet verandering in komen. Dat betekent de ober op de hoogte brengen van ons programma met de tijden er bij. Dan kan hij daar rekening mee houden.
We vermaken ons toch wel in de Grand Bar met de muziek, mensen kijken en af en toe een dansje.

Maandag 24 december 2018. Op zee

Het is een zeedag, want naar Key West is het een heel eind varen.
Vandaag is het de opmaat voor de kerst. Het schip is helemaal versierd. En het diner staat in het teken van het Kerstdiner. We hadden een schotel met kreeft en garnalen kunnen bestellen voor 21,50 dollar pp. Dat hebben we niet gedaan. Je eet hier altijd lekker. Overdag zijn we lekker bezig. We hebben gebridged van 3 tot 5. Een leuke bezigheid, tussendoor heb ik op dek 9 lekkere koekjes gehaald. Het is formal vanavond en dus doffen we ons weer op.
Helaas voor ons was het kerstdiner een teleurstelling. De garnalenappetizer bestond uit 3 grote garnalen en de halve kreeft lag onder de kaassaus en was bij Jan ver te zoeken. Bij mij ging het nog wel, ook in de schaar zat bij mij wat vlees. Hadden we de aangeboden schotel maar moeten nemen, kniepen die we zijn.
De kerstavond verder verloopt wel heel erg sfeervol. Om 23 uur is er samenzang met de kinderen in het atrium. Het is een grote groep. Ze krijgen allemaal een nepkaars en zingen voor ons Jingle Bells, nadat de tenor Stille Nacht in het Italiaans gezongen heeft.
Dan gaan we samen naar het theater waar de pastoor de nachtmis opdraagt. Het is dit keer een stichtelijk verhaal : de Heilige Mis dat zijn wij en wij zijn de Heilige Mis. Samen een gemeenschap vormen en dan met elkaar de Heilige Mis opdienen, dat is de essentie van het evangelie. Daar kwam het op neer. Verder werd het geboorteverhaal uit Lukas voorgelezen en konden de mensen ter communie gaan. Al met al een waardige mis die toch behoorlijk bezocht werd om half 12 ’s avonds.
Daarna ging het feest los in de discotheek die hier aan boord is. En die wordt heel goed bezocht door alle jongelui aan boord. Dat zijn er nog al wat. Ook de kinderclub is heel druk bezocht. Gisteravond kwamen we om half 12 nog door het Lido en daar zagen we de kinderclub onder begeleiding van 5 personen nog achter hun bord zitten met een bakje Nutella voor hun neus. Alle ouders er om heen in afwachting tot het klaar was om ze mee te nemen. Heerlijk om te zien. Het gaat allemaal heel geordend. Nog 1 havendag morgen en dan zit deze 1e cruise er op.

Dinsdag 25 december 2018. 1e kerstdag. Key West

We komen in Key West aan, het zuidelijkste puntje van Florida. Het is prachtig zonnig weer, in de schaduw wel wat koud door de lichte bries. Maar om 10 uur verzamelen we in de Grand Bar en na de koffie gaan we de wal op. Het is hier heerlijk lopen.
We moesten vanmorgen trouwens wel vroeg op, want de immigratie was aan boord gekomen en dat betekent dat iedereen zich dient te melden met je paspoort en Costakaart. Dat scheelt een hoop oponthoud in Fort Lauderdale, wat een opluchting is dat. Ook dit was weer heel goed georganiseerd. Gisteren hadden we al een volgnummer moeten halen zodat je niet met zijn 2500 derden in de rij gaat staan. Wij hadden nummer 17 en dus konden we kalm aan doen. Het ging vlot, alleen paspoort vergelijken, geen vingerafdrukken en irisscan werd er gemaakt. Zo kan het dus ook.
Enfin, we waren ingeklaard en konden de wal op. We wilden naar een museum over de geschiedenis van Florida, maar door de shutdown van de regering zijn alle musea en nationale parken gesloten. Alleen de belangrijke instanties werken nog, hetzij zonder salaris voorlopig. Deze toestand kan wel tot januari duren. Ondanks dat was er toch genoeg te beleven. Allereerst zijn we een CVS drogisterij ingedoken. We wilden graag Listerinetandpasta hebben, die hadden ze niet. Maar wel sokken, snorrevet en grieppillen van Vicks.
Dan zien we een Tommy Bahamawinkel, Jan zijn lievelingsmerk. Helaas was het niet de echte winkel. Toch heb ik er allebei wat gekocht, een golfrok annex korte broek. Daar ben ik heel blij mee.
Daarna zijn we doorgewandeld naar de andere kant van de haven en hebben er een heerlijke krabsalade gegeten. Cees nam hier de oesters. Ergens onderweg moesten we ons natuurlijk hier bezondigen aan een Key Lime pie, een gebak van citroenen. Elly en ik hebben er ieder een punt van op. Voor de mannen kochten we een reuze kokosmakroon. We wilden deze koeken ergens bij een kopje koffie opeten, maar dat ging niet door. Je hebt hier geen terrasjes zoals bij ons. Het werd een bankje onder een boom.
In een parkje staan allemaal borstbeelden van prominente inwoners ven Key West. Veel schepen leden hier schipbreuk en nogal wat overlevenden zijn hier blijven hangen. Zo ook een Duitse jonge vrouw. Ze had papieren bij zich dat ze officieel naar Amerika was vertrokken, maar omdat ze zo’n goede burgeres was, mocht ze te allen tijde weer terug komen in Duitsland. Ze werd gered door een jonge man en ze trouwden met elkaar. Ze overleefde 4 echtgenoten en kreeg er 9 kinderen mee. Ze hield een pension en zorgde zo voor haar inkomen.
In 1819 werd Florida door Spanje afgestaan aan de Unie, die toen nog maar uit 13 (oostelijke) staten bestond. Zo’n stuk land zonder grondwet of wettelijk bestuur en gezag werd een territorium genoemd. Het werd pas een staat als er een grondwet en een bestuur gevormd was. Dat was in alle nieuwe staten zo. Florida werd zo pas in 1845 aan de Unie als staat toegevoegd. In de grondwet moest vastgelegd worden of de staat een slavenstaat of een vrije staat zou worden. Dat moest democratisch door het volk ( met volkssoevereiniteit ) vastgesteld worden. In de vrijheidsverklaring van 1793 staat dat ieder mens vrij geboren wordt, maar dat slavernij er al was en dat dit geaccepteerd zou worden. Wel is er een grens afgesproken : de 36.30ste breedtegraad was de scheidslijn tussen slavenstaten en vrije staten. En er zal in het congres een evenwicht zijn 50-50 tussen de slavenstaten en de vrije staten. Florida werd een slavenstaat. Dit evenwicht werd trouwens steeds meer een strijdpunt tussen de zuidelijke en de noordelijke staten en leidde uiteindelijk tot de burgeroorlog van 1863 – 1865 die door de noordelijke staten gewonnen werd. De eenheid, de Unie, werd gered en was de Unie van de Verenigde Staten zoals wij die nu kennen een feit. Na de oorlog met Mexico in 1812 kwam het hele zuiden erbij ( gewonnen ) en in 1848 werd ook Californië toegevoegd. Het waren eerst allemaal “territories” totdat er een grondwet was. Alleen Californië werd meteen als vrije staat bestempeld tot groot ongenoegen van South-Carolina die het evenwicht verstoord zag. De opmaat tot de burgeroorlog was geboren.
Enfin, over deze hele geschiedenis had ik graag hier in het museum meer gelezen, maar het was dicht vanwege de shutdown.
Om 3 uur zijn we terug gegaan naar het schip. Om half 5 zal de Kerstman aankomen in het atrium. Dat wil ik zien. Ik posteer me om kwart over 4 aan de reling op dek 3 en zie steeds meer kinderen aankomen. Er ligt een tapijt en daar gaan ze allemaal opzitten in afwachting van Santa Claus. Eindelijk na een paar liedjes met elkaar gezongen te hebben, komt hij met de lift naar beneden gezakt. Zal hij echt aankomen of gaat hij nog 2 keer op en neer met die lift. Voor zenuwachtige kinderen geen leuk gezicht. Uiteindelijk komt hij toch aan en dan gaan we in optocht naar de Grand Bar waar elk kind bij Santa Claus, die op zijn volgepakte slee zit, op schoot kan voor de foto. Er staat een rij helemaal rondom in de Grand Bar. Geweldig om te zien. Ook hier moeten de hele kleintjes er niks van hebben, het is huilen geblazen. Voor elk kind is er een cadeautje en dan is het voorbij.
Na het diner gaat Jan meteen naar bed, om een verkoudheid verder te voorkomen, en gaan wij naar het acrobaten duo Iceair kijken. Dat is toch wel weer de moeite van het kijken waard, alhoewel het niet mijn favoriete artiesten zijn.

Week 2

Woensdag 26 december 2018. Fort Lauderdale

De eerste cruise van 7 dagen met de Costa zit er op. We komen in Fort Lauderdale aan en bijna iedereen gaat naar huis. Alleen wij niet en Roger en Odette ook niet en nog een stuk of 15 koppels niet.
Voor we van boord gaan, moeten we bij het frontoffice onze costacard omwisselen. Als we naar buiten gaan, is de oude niet meer geldig en dan moeten we met de nieuwe wel aan boord kunnen komen. Om 10 uur moet iedereen van boord zijn, het schip moet weer leeg. Roger en Odette moeten weer van cabine wisselen en zijn daar om 10 uur nog druk mee bezig. Toch moeten ook zij van boord. Dat heeft voor hun wel anderhalf uur geduurd voordat ze door iemand van de Costa opgehaald werden om hun verhuizing af te maken. Al die tijd stonden beide deuren van de oude en de nieuwe cabine open met al hun spullen erin. Geen fijn idee als je niet weet hoe laat je weer terug mag.
Wij nemen een taxi naar de Galleria Mall om te shoppen. Dat lukt aardig. Elly koopt wat keukenapparatuur, ik een lange zwarte broek bij Chico’s en Jan een witte korte broek van Ralph Lauren bij Macy’s. Bij Dillard’s wil Jan graag een Tommy Bahamabroek kopen, helaas hebben ze zijn maat niet en ook de stof is niet wat hij zocht. Wel wordt er een mooi nieuw hemd aangeschaft. Elly ziet voor Cees mooie golfbroeken. Ook die worden aangeschaft.
Na een lunch bij een Italiaans buffet ( je schept je bord vol en het gewicht betaal je ( $8,59 per pound) hebben we het hier wel gezien en nemen we weer een taxi. Nu gaan we naar Las Olasboulevard. Hier zit nog steeds de voortreffelijke herenmodezaak Maus & Hoffman. Hier slagen zowel Jan als Cees met 2 mooie broeken. Ze moeten wel korter gemaakt worden. Het komt dus goed uit dat we hier volgende week weer liggen. Dan gaan we ze ophalen. Cees is ook nog blij met een echt leren witte riem en dan vinden we het welletjes. we zoeken een taxi en gaan naar het schip. Om 5 uur komen we binnen. We vertrekken pas om 23 uur. Dat geeft de rust om op je gemak te winkelen of iets dergelijks.
Met deze nieuwe cruise zijn wij ook in het clubrestaurant geplaatst. Er zijn teveel andere gasten en het restaurant op dek 3 is daarvoor nodig. Het schip zit helemaal vol. Ook in de club is er geen vrije zitting meer, maar een 1e en 2e zitting. We mogen nog wel zelf kiezen welke we nemen, maar moeten ons aan de tijden van de 1e om 6 uur en de 2e om 9 uur houden. Wij kiezen voor de 1e zitting.
Na de koffie gaan Jan en Elly en Cees naar de hut om te rusten. Ik wil de 1e karaokebijeenkomst graag meemaken en blijf dan ook in de Grand Bar zitten. Om kwart over 11 is dat eindelijk klaar en voor mij is het dan ook bedtijd. Morgen begint de 2e cruise en komen we weer in de Bahama’s aan. Nu niet in Nassau, maar in Freeport. We boeken geen excursie. We zien wel.

Donderdag 27 december 2018. Freeport

We ontbijten nu ook met elkaar en hoeven niet speciaal in de Grand Bar af te spreken. Gisteravond tijdens de verplichte sloepenrol is Elly een van haar oorbellen kwijtgeraakt. Dat heeft ze vanmorgen bij het frontoffice als verloren opgegeven. Je weet nooit of hij nog gevonden wordt en teruggebracht.
Inmiddels is het vrijdagavond en kan ik deze week afmaken.
We zijn in Freeport aan wal gegaan. Hier maken de mensen nog zelf souvenirs, houtsnijwerk en ander handwerk. In veel standjes wordt er van alles te koop aangeboden : hoeden, jurken, schelpen, flipflops en allerlei andere spullen. We hadden geen excursie geboekt, die kosten van 260 dollar willen we ons besparen. We gaan wel met een taxi een rondrit maken. Dat was een mooie gedachte, want ook aan de wal vroegen ze 260 dollar voor een rondtoer voor 4 personen of 50 dollar pp in een grotere taxi. Dat was ons toch te gortig. Wij kiezen voor een transfer naar een bepaald strand, Tainobeach. Dit kost 7 dollar per rit en er kunnen 14 personen in een busje. We rijden 20 minuten over het eiland en zijn dan bij het strand. Normaal gesproken hadden we hier een bed kunnen nemen, want de toegang tot het strand moest apart betaald worden. Maar het was minstens windkracht 8 en zitten op het strand vonden we toch niet ideaal. Met andere woorden, we werden gezandstraald. In een soort van ronde strandtent hebben Elly en ik uit de wind een colaatje gedronken en Jan en Cees in de wind een Heinekenbiertje. Tot bij twaalven hebben we het er uitgehouden en toen zijn we rap terug gegaan naar het schip. Het clubrestaurant was nog open en daar hebben we geluncht.
Na de lunch gaat Jan aan zijn videoverslag werken en ik ga op dek 9 bij het zwembad aan dit verslag werken. Op 4 uur hadden we afgesproken bij de koffie en de koekjes binnen in het Lido. Daarna gaan we naar de hut, want om 6 uur is het weer eten geblazen.
De show vanavond bestaat uit het optreden van een band die normaal in Monaco optreedt. Wat een goeie band en een idem dito show. 3 kwartier lang worden de bekende schlagers ten gehore gebracht, geweldig.
En nog is de avond niet afgelopen, want de 2e voorronde voor de Voice of the Sea start om 22.15 uur in de pianobar. Elly en Cees gaan ook mee. Het is altijd reuzeleuk. De bar zit bomvol en er wordt volop gezongen. Uiteindelijk kiest de jury 7 personen uit. De finale is op de avond van Amber Cove, zondagavond dus. We hebben alle 4 erg genoten van de hele avond.

Vrijdag 28 december 2018. Op zee

Het is weer een zeedag. De oorbel van Elly is niet meer terug gevonden, jammer.
We doen het vandaag rustig aan. Het weer is onstuimig en het schip schudt en rolt een beetje. Het zwembad is dicht en het promenadedek is gesloten.
Als we in de Grand Bar onze koffie drinken, biedt de ober de oudejaarsavond champagne aan. Die kan je dan bestellen en staat dan voor je klaar. Maar wij willen een gereserveerde tafel op dek 10. Dat vragen we tot 4 keer toe aan de ober en die verzekert ons dat er dan een tafel bij inbegrepen is. Jan vertrouwt het niet, er staat niets op het blaadje. Bij verder vragen blijkt dat Jan gelijk heeft. We gaan naar de bar in het atrium en daar duurt het nog even voor we de juiste persoon te pakken hebben, maar dan is de tafel inclusief 2 flessen champagne met hapjes gereserveerd. Dan kunnen we vanaf dek 10 het feest van bovenaf bekijken en zijn we uit het dansgewoel.
Daarna ga ik naar de sportschool, want het sporten is er met de havendagen wel bij ingeschoten. Dat ga ik nu goedmaken. Cees en Elly volgen een lezing over detoxen. En maakt Cees een vervolgafspraak om er nog meer over te weten te komen. De verkooptruc is dat het schoonmaken van lever alleen goed gaat met de pillen die hier te koop zijn, voor het luttele bedrag van 380 dollar. Daar trapt Cees niet in. Volgens de verkoper is Amerika veel verder in het detoxen dan Europa, ha ha met al die obesitas mensen in de States zeker.
Nou ja, we gaan weer lunchen. Ik neem alvast mosselen en gebakken makreel bij het zwembad en met Jan ga ik nog naar de club voor 1 tomaat met mozzarella en gestoomde kool. Na een stukje kaas en dan kan ik er de hele middag weer tegen, Jan neemt zijn dagelijkse stukje biefstuk rare gebakken.
Terug in de hut zien we de zon schijnen op ons balkon. Daar gaan we gauw inzitten. Wat jammer nou dat dit maar 10 minuten mag duren. Daar komen de donkere wolken alweer. Bovendien zitten we allebei te slapen. Dat kunnen we dan beter in bed doen en zo gezegd, zo gedaan. Siëstatijd tot 5 uur maar liefst.
De show is er dit keer een van de cast en de 2 vaste zangers. Ze geven een uitstekende show weg. Ook 2 acrobaten laten tussendoor 2 keer hun kunnen zien. Wel kun je zien dat er rekening gehouden wordt met de Amerikaanse gasten. Het is een volledig Amerikaans getinte show met allemaal musical liedjes en dansen die daar bij horen. Wel erg goed gebracht, maar de charme van het Italiaanse schip mag niet losgelaten worden, vind ik. Ik hoop dat het bij 1 zo’ n show blijft.
Er is nog een professioneel dansgroepje van 2 jongens en 2 meisjes aan boord. Zij geven bijna elke avond ook nog een performance van Latijns – Amerikaanse dansen in de Grand Bar, van een kwartiertje of zo. Zij geven elke dag ook groepsdanslessen, wat ze erg goed doen overigens.
Na het laatste drankje gaan we naar onze hut. Morgen komen we weer in Grand Turk aan. We zijn benieuwd wat het weer hier is, want onderweg nu is het nog steeds onstuimig. We hebben wederom geen excursie geboekt. We zien wel.

Zaterdag 29 december 2018. Grand Turk

We zijn in Grand Turk aangekomen, een onderdeel van het land Grand Turk and Caicos. Het is onderdeel van het Britse Gemenebest en bestaat uit meerdere eilanden.
Wij hebben geen excursie geboekt, want zwemmen met dolfijnen of roggen vinden we niets en snorkelen of duiken ook al niet. Buiten de poort staan taxi’s te wachten op passagiers en hier nemen we met ons vieren een taxi. Er rijden ook nog een paar mensen mee naar een hotel aan de Atlantische Oceaan, het beste dat er is. Met ons vieren hebben we daarna een rondrit over het hele eiland en dat is in ruim 1 uur weer klaar. Dan hebben we de vuurtoren en de wilde ezels gezien. Die zijn overigens niet echt wild, ze komen meteen naar ons toe. Ze worden door de overheid onderhouden, want niemand neemt er de verantwoordelijkheid voor. Na de vuurtoren, eentje helemaal uit Engeland versleept in begin 1900, rijden we naar downtown van de hoofdstad. Het is 1 klein straatje met wat souvenirwinkeltjes en 2 eettentjes. Er is verder helemaal niets. Dan zijn we weer rap bij de boot. Hier gaan we nog even rond langs de winkels zoals we die ook in Amber Cove en ook nog elders tegen komen. Het complex heet Margaritaville. In 1 van de juwelierswinkels heeft Elly een prachtige ring gekocht. De verkoopster herkende haar meteen en haalde Elly over om weer naar binnen te gaan. Een paar oorbellen wilde ze nog wel hebben, maar de prijs die Elly er voor overhad, was te laag voor de juwelier en dus ging de koop niet door. De stenen die er in zaten waren tanzanites en diamanten. Dat was Grand Turk.
’s Middags hebben we weer een keer gebridged. We hadden de spullen niet voor niets meegenomen tenslotte. Maar we vervelen ons geen moment hier op de Deliziosa. Cees gaat om de dag naar de sportschool om soepel en in vorm te blijven. Hij heeft zich daar gewogen en is nauwelijks 2 kilo toegenomen. Dat is niet veel als je al het lekkere eten in aanmerking neemt. En vergeet de wijntjes etc niet, die we voornamelijk aan tafel nuttigen. Cees en Elly hebben een suite en zo langzamerhand is het duidelijk wat daar allemaal automatisch bij inbegrepen is : het duurste drankenpakket, de hotelservices, de aparte ligstoelen aan boord, een butler, hapjes op de kamer, een fles champagne elke reis ( en we doen er 3 aan elkaar gekoppeld). Het is niet niks. Het enige dat er niet bijzit is de was en dat vinden wij dan weer een beetje vreemd. Maar ja, je kan niet alles hebben.
We gaan tegenwoordig elke avond naar de show en ook naar de karaoke en de Voice of the Sea. We vermaken ons prima elke avond na het diner.

Zondag 30 december 2018. Amber Cove

We doen Amber Cove voor de 2e keer aan. Nu hebben Cees en Elly geen excursie. Ze hebben de leefomstandigheden van de Dominicaanse Republiek de vorige keer wel gezien. Nu gaan we eerst koffie drinken en onze mails binnen halen. En daarna lopen we naar het zwembad en vlijen ons neer op een ligbed in de schaduw. Met een drankje na verloop van tijd liggen we hier prima. Een beetje rondkijken bij de peuterwaterplaats en verder wat lezen en luieren komen wij de tijd wel door. De lunch hebben we overgeslagen, theetijd geeft koffie en thee en koekjes etc. Kan ook wel voor een keertje.
We houden ons alle vier best trouw aan ons koolhydraten- en suikervrije dieet. Deze reis hebben we het op de arme variant gehouden. Helemaal suikervrij is te moeilijk, maar brood, pasta en aardappelen mijden we zoveel mogelijk. In onze alcoholinname zit de meeste suiker, alhoewel wijn, champagne en whisky en gin mogen van mijn dieetboek, alleen met mate en dat doen we wel. Kortom, we zijn best tevreden over ons dieet. Het kon strenger, maar dat ligt aan ons zelf. Je kan er prima mee reizen en vakantie mee vieren. De eieren met spek ’s ochtends zijn niet aan te slepen, ha ha.

Maandag 31 december 2018, oudejaarsdag. Op zee

Het is wederom een zeedag. Dan ga ik sowieso sporten na het ontbijt, dus op naar de sportschool. Verder hebben we niet veel te doen. Eindelijk ben ik aan het zeer dikke boek “ De zeven zusters” begonnen. Elly heeft het uit en ook het 2e deel ligt hier al te wachten op mij. Het zijn echt zeer dikke boeken, dus is het wel zaak om ze uit te lezen. Terug mee de koffer in naar Nederland gaat niet gebeuren. Daar is geen plaats meer voor. Maar het 1e boek leest makkelijk, dat krijg ik zeker nog wel uit.
Voor vanavond hebben we een plaats gereserveerd op dek 10 om vanaf deze plek het grote oudejaarsfeest mee te maken. Maar we kunnen er pas om half 11 terecht en daarom gaan we na het diner nog gewoon naar het theater voor wederom een leuke show, dit keer is het “ Delicious” .
Maar om half 11 gaan we naar dek 10 en daar staan onze zitjes en tafel en champagne Dom Perignon 2009 al klaar. Wat zitten we vorstelijk. We genieten volop van het uitzicht en het feest. De video van Jan vertelt wat we allemaal meemaken. Er staat een ijssculptuur met het jaartal 2018 te smelten. Om 1 minuut voor 12 komt de 9 tevoorschijn en dan is het meteen ook al 2019. Iedereen gaat er foto’s bij maken. En dat zien wij van bovenaf. De muziekband is verwisseld voor een dj en het feest gaat gewoon door, maar nu met wat modernere muziek, house, techno en weet ik wat allemaal. Wij houden het om 1 uur voor gezien. Gelukkig nieuwjaar allemaal.
Bij ons zat een Braziliaanse familie van wel 12 personen. Jan heeft met opa gepraat en we hebben elkaar ook allemaal gelukkig nieuwjaar gewenst. Zo verbroedert de wereld een heel klein beetje.

Dinsdag 1 januari 2019. Miami

En dan is er weer gewoon een nieuwe haven die we aandoen. Dit keer komen we de States in Miami binnen. De procedure voor immigratie is nu anders. We moeten nu aan de wal door de immigratie heen. De mensen met een excursie van de Costa gaan met hun nummer op gezamenlijk naar de douane. En het is een fluitje van een cent, even je pasfoto vergelijken met je eigen gezicht en welcome back in the States. Wij hebben een hop on – hop off bus besproken. Zo hebben we meer tijd om hier en daar rond te kijken. Odette en Roger hebben dat ook gedaan. Vandaag trekken we met hun op. Om 9 uur zitten we al boven in de open bus en tuffen we door Biscaye gebied en door Little Havana. De belangrijkste straat daar is “Calle Ocho” oftewel Street 8. Dit is een heel lange straat met allemaal winkels en bars en restaurantjes van en voor de Cubanen. Er wordt hier ook alleen maar Spaans gesproken. 60% van de inwoners van Miami spreekt Spaans. Als je hier zegt dat je tweetalig bent, zeg je ermee dat je ook Engels\Amerikaans spreekt.
De Cubanen zitten hier al sinds 1959, toen de eerste mensen uitweken voor de coup van Fidel Castro. Men dacht toen nog dat het maar een paar maanden zou duren tot de oude situatie weer hersteld was. Dat was echter niet het geval. Tot nu toe houdt het regime stand. Wel zijn er in de loop van de jaren steeds meer Cubanen overgestoken naar Florida en dan met name naar Miami. De sigarenindustrie floreert hier nog uitbundig en daar is dus ook werk in.
Van de bedrijvigheid hebben we overigens niets gezien. Het was nieuwjaarsdag en alles was (nog) gesloten. Na 1 uur rondrijden werden we bij de Bayside, het winkelcentrum aan de haven afgezet. Dit is het wisselpunt voor de bussen. Hier kunnen we straks de blauwe lijn naar South beach nemen, het art deco district. Eerst lopen we door het winkelcentrum met allerlei terrasjes aan de waterkant, alles gaat net open. Een kopje koffie is ons eerste doel. Roger is al in voor een biertje, maar wij houden het bij een kopje koffie. We werden bediend door een jonge man uit Wit-Rusland. Hij hoorde dat we Europeanen waren, natuurlijk was hij ook in Amsterdam geweest. Ik vroeg hoe hij aan een Greencard kwam. Dat zei hij niet, maar wel dat hij gewoon een enkele reis per vliegtuig naar hier genomen had. Einde verhaal. Dit is weer een bewijs dat voor jongelui de hele wereld voor hen open ligt.
Na de koffie maken we nog een rondje door de winkels. Ik koop 2 korte broeken en een erg leuke pet voor Shari. Ik hoop dat zij hem ook zo leuk vindt.
Nu op naar het volgende traject. Dit is een veel langer stuk. We stappen uit bij halte nr 3 en lopen naar de boulevard langs het strand. Hier staan de mooie huizen. Alle restaurants zijn nu open voor de lunch en het is dan ook heel druk. Het verkeer is al vastgelopen. En het is ook al aardig warm geworden. Opeens zien we, op aanwijzing van Roger, het voormalige huis van Gianni Versace, daar waar hij doodgeschoten is. Jan heeft de menukaart gefotografeerd en een kaartje gevraagd, want het is nu een restaurant geworden. Het zou voor Elly, als voormalige eigenaar van de Versace winkel in de PC, toch leuk zijn als we hier konden eten. De volgende wisselhaven is voor ons namelijk Miami.
Dan is het weer tijd om de bus op te pakken. We hebben nog 14 stops voor de boeg, het is een lange rit. Natuurlijk zijn we op tijd bij de shuttlebus en om half 5 weer aan boord. Ik ga nog voor een kopje thee met 2 churro’s en dan kunnen we even uitrusten voor wederom een diner.
Cees en Elly hebben een excursie door de moerassen van de Everglades en langs de miljonairshuizen, zowel in Fort Lauderdale als op Fisher’s eiland in Miami. Dit duurt een hele dag met Mexicaans eten erbij. Ze krijgen een goed beeld van deze regio.
Na het eten zie je niet zoveel mensen in de Grand Bar, er moet ingepakt worden voor de meeste mensen.

Week 3

Woensdag 2 januari 2019, de wisseldag. Fort Lauderdale

Al vroeg komen we in Fort Lauderdale aan, om 6 uur namelijk. We hoeven niet zo vroeg op, alhoewel ons buffet ook maar tot half 9 open is.
Daarna gaan we spullen pakken (geld, pas etc) en onze boordkaart wisselen bij het frontoffice. Dan na nog een kopje koffie moeten we op pad, het schip af. We worden vriendelijk verzocht op te krassen. Dat is geen punt, want we hebben zaken te doen. We nemen weer een taxi, nu direct naar Los Olas boulevard. We laten ons bij het restaurant “The Cheesefactory” afzetten. Hiervandaan is het 2 minuten lopen naar de herenkledingzaak “Maus&Hoffmann” waar zowel Cees als Jan ieder 2 broeken hebben gekocht. Die moesten korter gemaakt worden en dan kunnen we ze nu afhalen. Cees koopt ook nog een overhemd en dan zijn de heren klaar. Elly en ik zoeken ook zo’ n mooie kledingzaak. We vinden iets dat er op lijkt “McJLaughin” . We kunnen er allebei slagen. Elly koopt er een witte korte broek en een mooie blouse en ik 2 heel dunne lange broeken.
Verderop zit nog een Tommy Bahama zaak en daar schuift Jan naar binnen. Natuurlijk vindt hij nog een mooi overhemd, heel bloemig, en Elly nog een leuk bloesje. Dan is er tijd voor koffie. Die nemen we in een koffie annex bloemenzaak. Er staan ook allerlei antiek te koop, uit grootmoeders tijd. Voor hier is dat antiek.
Op de terugweg naar de lunch in The Cheesefactory lopen we nog bij de 2e hands tassenzaak binnen. Hier geven mensen hun merktas in consignatie (Pre-owned /Pre-loved). En vrijwel alles wordt binnen 3 maanden verkocht. Zo niet, dan gaat het terug naar de eigenaar. Een avondtasje voor mij en een tas en portemonnee voor Elly wisselen van eigenaar. Nu hebben we wel genoeg gewinkeld. Op naar de lunch, die nuttigen we buiten op het plein voor het restaurant. Het is heerlijk warm en we zitten perfect.
Met een taxi zijn we om 4 uur terug op het schip. Moe maar voldaan.
De show bestaat uit een film van Mama Mia, die slaan we over. We gaan wel naar de 1e voorronde voor de Voice. Je zou denken dat er de 1e avond niet veel belangstelling voor is, maar niets is minder waar. Er wordt volop meegedaan.
In de tussentijd heeft Jan zijn werk gedaan en het Versacerestaurant gereserveerd voor de 12e januari. We gaan er lunchen. Een topvooruitzicht weer. Hopelijk kunnen we vroeg in ons hotel inchecken. Op 13 januari gaan we nog 1 week op de Allure of the Seas cruisen, vandaar het hotel in Miami.

Donderdag 3 januari 2019. Nassau

Vanochtend hebben we nog een zeedag. We komen pas om 12 uur in Nassau, de Bahama’s, aan. Na het ontbijt ga ik weer sporten en dan is het koffietijd alvorens we van boord gaan. We spreken om 13 uur af. Dat geeft Jan en mij nog de gelegenheid om wat te gaan eten in het Lido. Ik weet namelijk dat er aan de wal een heftige Margarita gedronken gaat worden.
We wandelen de haven af en de poort uit. De hoofdstraat is vol met juwelierszaken en we lopen ze allemaal binnen. In 1 megazaak is er ook Starbucks te koop. Daar hebben we trek in. Hier zie je ook alle merken tassen, schoenen, parfums en uiteraard alle grote juwelen- en horlogemerken. Elly en ik bekijken alles en alles en kopen niks. Jan en Cees zitten geduldig ergens te wachten.
De terugweg gaat door de Straw market, waar ze echt alles van stro verkopen. Deze dames maken veel nog zelf, zoals hoeden en tassen. Jammer dat we niets nodig hebben.
Daarna is het toch echt tijd voor de Margarita of een andere rum cocktail. Die nemen we aan de overkant van de ingang van het haventerrein. Dan schuiven we zo naar binnen.
Jan gaat meteen naar de hut, maar met Elly en Cees ga ik nog voor thee en churro’s om de rum wat te dempen.
Bij het eten hoef ik geen wijn meer, Elly ook niet.
Er is weer een show die we nog niet gezien hebben : “ Chicks with tricks” , dansen, zingen en goochelen bij elkaar, toch ook weer een leuk geheel.
Aan het eind van de avond is er de 2e voorronde voor de Voice en er worden na afloop weer 7 talenten geselecteerd voor de finale verderop in de tijd.

Vrijdag 4 januari 2019, een zeedag. Op zee

We kunnen uitslapen tot 8 uur, heerlijk. Gisteravond zijn Jan en ik nog even het casino ingegaan. Jan wint natuurlijk en ik niet, natuurlijk.
Nu zit ik het hele verslag van deze week op mijn balkon te tikken, onderbroken door een fantastische wijnproeverij en een lunch er achteraan. Het is vandaag gala. We hebben weer een uitnodiging voor een VIPparty, maar ik weet niet of we wel gaan.
We zullen wel zien. Ook de shows hebben we wel gezien. Misschien is het leuk om vanavond eens een tijdje op het achterdek op dek 9 te zitten. Daar speelt een steelband altijd van 6 tot 12 uur.
Van sporten is vandaag niks gekomen, want na dit verslag ga ik lekker zitten lezen op het balkon. Het is niet te warm, de zon is steeds even weg, heerlijk.
Jan is aan de video van deze week bezig, binnen in de hut op zijn laptop.
Morgen zijn we weer in Amber Cove. Weer wilden Elly en ik naar een chocoladefabriek en weer is de ecxcursie afgelast, nu omdat er maar 4 deelnemers waren. Morgen maar eens kijken wat we dan gaan doen.

Zaterdag 5 januari 2019. Amber Cove

We zijn inderdaad al de 6e week van onze cruise onderneming ingegaan. Waarom “ onderneming” ? Wel, dat is omdat we 3 verschillende cruisemaatschappijen hebben geboekt, namelijk eerst de Hal, dan de Costa en volgende week de Royal Caribbean. Achteraf gaan we bekendmaken welke ons het beste is bevallen en waarom. Voorlopig zitten we hier op de Deliziosa prima. We hebben niets te klagen over het eten en zeker ook niet over het entertainment. We vermaken ons prima.
We zijn vandaag wederom op Amber Cove aangekomen. Het is behoorlijk heet vandaag. In de zon liggen is ietwat riskant in verband met verbranden. Ik ben behoorlijk verkouden en wil dan ook het liefst ergens rustig gaan liggen. Dat doe ik dan ook bij ons eigen zwembad aan boord. Ik was de enige en heb heerlijk in het warme bubbelbad gezeten. Jan en Cees en Elly zijn wel een poos de wal op gegaan. In ons inmiddels vertrouwde koffietentje hebben ze alle mails binnengehaald, mijn krantjes gedownload en koffie gedronken. Om 12 uur was Jan weer terug. Na onze gezamenlijke lunch hebben we voor een keer siësta gehouden. Daar knapte ik wel iets van op.
’s Avonds was er de tropische nacht als thema en daar hebben we op dek 9, bij het zwembad, ook aan meegedaan. De steelband, die hier gewoon elke avond op het achterdek speelt, was nu de aanjager voor de party. Het was heerlijk weer, het dak open en onder de blote hemel was het groot feest. Natuurlijk hebben wij ook meegedanst.
Toch hebben we het niet al te laat gemaakt, ik was tenslotte goed verkouden. Morgen weer een haven en die ligt op Jamaica.

Zondag 6 januari 2019. Ocho Rios

Pas om half 12 leggen we aan. Het is dezelfde overslaghaven als de vorige 2 keren. Een aanlegplaats van niks, maar het is er inmiddels wel opgeruimd. Er komt hier elke dag een cruiseschip aan.
We wilden met elkaar een excursie maken naar de enige waterval die er is. Alle excursies gaan er vroeger of later aan voorbij. Cees had hem via zijn butler geboekt, maar Jan deed dat aan een totempaal. Helaas was hij toen volgeboekt. Voor mij nog niet zo’ n ramp. Ik hoest nog wel veel zo tussendoor. De verkoudheid is zeker nog niet over. Wij gaan dan later wandelen naar de dichtstbijzijnde Margaritaville, hier ook weer aanwezig net als op vele andere cruise bestemmingen. Dat heeft de overkoepelende Carnivalmaatschappij goed voor elkaar. Juweliers, diamant- en horlogeverkopers, zijn elke keer aanwezig. Horloges zoals Breitling, Tagheuer, Cartier en Bulgaro zie je overal terug. En tanzanite diamanten zijn er ook te kust en te keur. De ketens zullen wel een aandeel in de complexen hebben. Wij lopen toch weer elke zaak binnen om lekker rond te neuzen.
’s Middags maken Cees en Elly dus hun excursie. Wij genieten in een uitspanning (mooi woord) aan het strand van de mensen, het uitzicht en ons drankje. Na een uurtje lopen we weer terug. Er staan bij de uitgang van de poort talloze taxi’s en de chauffeurs proberen allemaal ons een ritje aan te smeren, voor 2 dollar p.p. enkele reis naar de stad. We slaan elk aanbod af en lopen dat kippe-eindje wel. Om de 100 meter staat er op de stoep een politieagent. Die staan hier dus ook dagelijks.
Op het terras beleefden we een heel aardige ervaring. Aan het tafeltje achter ons vroeg een jonge man of wij er bezwaar tegen hadden dat hij rookte. Met mijn verkoudheid en zeer schorre stem had ik daar idd bezwaar tegen en hij rookte niet. Heel attent, vonden wij.
Na weer bedeltjes voor onze armband gescoord te hebben bij DI, Diamond International, zijn we terug gelopen.
Bij het diner hoorden we de ervaringen van Cees en Elly. Jammer genoeg stelde hun excursie niets voor, een echte toeristtrap. De waterval kwam neer op een flauwe helling met grote stenen waar een van de 8 rivieren van af stortte. ( de aanlegplaats heet Ochos Rios = de 8 rivieren). Het park erbij was wel mooi aangelegd en goed onderhouden. Ze hebben hier 2 uur gewacht op het volgende deel van hun excursie, naar het strand en dat was een armoedig gedoetje. Nauwelijks verkleedruimte en een wazig toilet. Kortom, zonde van het geld dit keer.
De show maakte gelukkig de dag weer goed, de tenor zong weer de sterren van de hemel. En dan is het alweer tijd om naar bed te gaan, maar niet voordat we nog even in het casino zijn blijven hangen. Jan is vaak erg gelukkig met gokken. Hij heeft al 2 keer een leuk bedrag geïnd. Zo spelen we in ieder geval gratis.
We gingen 3 kwartier later weg uit de haven. Er werd gewacht op een ambulance met een passagier van ons. Die is weer mee aan boord genomen en werd niet achter gelaten in Jamaica. Niet alle cruisemaatschappijen doen dit.

Maandag 7 januari 2019. Georgetown

Onze volgende stop is de Cayman eilanden en dan het hoofdeiland er van. Hier liggen we de hele dag. Het schip ligt op stroom en met ons nog 3 andere schepen : 2 Princess schepen en een NCL schip. Dan komen er dus zo’ n 15.000 passagiers aan land. En dat waarschijnlijk elke dag. We moeten dus tenderen en dat gebeurt bij ons schip met grote tenders van de wal. Dat gaat lekker vlot, vooral met terugkomen is dit een groot voordeel. De 2 Princess schepen tenderen met eigen tenders en ’s middags zie je dan ook een enorm lange rij mensen staan wachten om weer terug naar hun schip te komen. Dat is niet leuk meer.
Wij gaan om 11 uur de wal op. En lopen de hoofdstraat op en neer. Ook hier strijken we op een terras aan het water neer bij een restaurant. We nemen wat te drinken en wat te eten. Zo komen we de dag wel door. Daarna gaan we op zoek naar een apotheek, maar die had niet wat we wilden hebben. Aan de haven zijn er de laatste jaren mooie panden verrezen met allemaal advocatenkantoren erin. De Kaaimaneilanden staan bekend als belastingparadijs. De mooie huizen staan in het binnenland. Verder is er hier niet veel te beleven, op het aaien van dolfijnen en stingray’s en schildpadden na. De meeste excursies gaan weer over duiken, snorkelen en met een glasbodemboot naar het onderwatergebeuren kijken, tropische vissen dus en wat koraal.
’s Middags terug aan boord lopen we toevallig tegen een leuke dansles op : de cha cha cha. Die gaan we meedoen. Het wordt erg goed uitgelegd en Jan en ik doen erg ons best. We zijn deze dans nog niet verleerd.
Vanavond is de finale van de Voice er, al om half 8. Dat wordt vroeg eten om er op tijd te kunnen zijn. Dat lukt ons wel. Mijn hoofdgerecht bestond uit 4 st.Jacobsschelpen en 4 behoorlijke garnalen. Het leek weinig, maar het was meer dan genoeg.
Bij de Voice was er een verrassende winnares. Wij dachten dat een oudere Colombiaanse vrouw zou winnen, maar het werd een jonge Italiaanse vrouw. Beide zongen mooi, maar de Colombiaanse was , volgens ons vieren, toch wel beter. Maar het was weer een leuke happening. Er stond een jonge Israëliër is de finale, die nog nooit met karaoke had meegedaan en hij dacht : ‘Well, why not” en ziehier, een finaleplaats. Hij stond er in zijn korte broek te zingen en was ook nog een van de 3 laatst overgeblevenen, alhoewel wij dat weer niet terecht vonden. Maar vooruit, het is maar een spelletje.
Dan is er hierna nog ruim tijd voor het leggen van een kaartje. We doen 14 spelletjes bridge en dan is het welletjes voor vandaag.

Dinsdag 8 januari 2019. Op zee

Het is de een na laatste zeedag. Ik hoest nog wel behoorlijk en dus houd ik me weer rustig. Met de koffie in de Grand Bar doen we mee met triviant. Dit keer raden we in welke plaats de foto’s genomen zijn. Met elkaar hebben we er 5 goed van de 10, een magere score, vind ik zelf. Dan is er weer een dansles, de jive. Die komt ons bekend voor. Alleen zijn de beginpassen nieuw voor ons. Hier moeten we met een zijwaartse tip-stap-tip en terug beginnen. Die zit er niet in en dus lukt die dan ook niet 1-2-3. Maar met meer oefenen zal het wel beter gaan. Verder herkennen we de volgende passen wel van onze vroegere danslessen. Jan houdt het bij de laatste variatie voor gezien. Het is wel veel gehups.
Wat gaan we dan doen? Geen idee. Om 1 uur hebben Cees en Elly een privé dansles genomen. Zij gaan zich bekwamen in de cha cha cha. Eerst maar snel lunchen dan in de club. Daarna ga ik op mijn balkon een poosje lezen en toch maar even naar bed voor een korte siësta. Om 4 uur wordt op dek 9 bij het zwembad de Merengue geleerd, een snelle Cubaanse dans waarbij je steeds tot 8 telt. Cees is naar de sportschool en Elly, Jan en ik maken ons druk bij de dansles.
Om half 5 hebben we trek in wat lekkers en dat komt goed uit, want in het Lido is het theetijd en dan liggen er heerlijke koekjes en churro’s.
Na het diner gaan we nog een keertje bridge, we hebben eindelijk de smaak te pakken.
Dan is deze dag ook weer om.
Nu komt Mexico in beeld. De volgende 2 dagen doen we Mexico aan.

Week 4

Woensdag 9 januari 2019. Costa Maya

De 1e haven is Costa Maya op het schiereiland Yucatan. Hier zijn wij al eerder geweest en toen hebben we een excursie gemaakt. Dat ging naar een traditioneel Mayadorp met een lunch er bij. De kip werd gegaard in een kuil waar eerst hout gestookt werd en daar werd de pan opgezet. Daarna werd de kuil dicht gegooid en zo werd alles gaar. Bij terugkomst zagen we toen dat er bij het schip ook heel veel te doen viel. Daarom zijn we deze keer bij de pier gebleven in, wederom, Margaritaville. Ook hier weer de nodige diamantwinkels. Dit keer was het bij Diamond International heel erg druk. Wij kregen de indruk dat er heel veel gekocht werd. Er lagen hier nog 2 grote schepen, namelijk The Independent of the Sea, van Royal Caribbean, en The Edge, van Celebrity Cruises. Hier zitten voornamelijk Amerikanen op en die kopen blijkbaar veel meer dan de Europeanen aan sieraden. Daar waar wij als enige schip lagen, bleven de diamantwinkels zo goed als leeg. Maar hier liep het storm. Wij komen er alleen voor de gratis bedeltjes. In deze DI winkel was een toonbank met zo’n 20 bakjes met allerlei verschillende bedeltjes. Ik ging er meteen in grasduinen welke ik nog niet had. Maar er zat een meneer bij die me voor elke bedel 5 dollar vroeg. Ik heb ze meteen weer allemaal terug gelegd. Dat was niet de bedoeling. De gratis bedel kreeg ik zo mee. Een hele armband vol kostte bij hem 25 dollar.
Daarna zijn we maar wat gaan drinken, Jan een flinke Margarita en ik een Cola light. We wilden onze mails binnenhalen, maar dat lukte niet. Het internet was te zwak of te overbelast. Hiermee kun je meteen zien hoe verwend we zijn als we ergens meteen snelle wifi hebben en mijn krantjes kunnen downloaden.
Na de winkeltjes langs gelopen te zijn en wat plakken lekkere lokale chocola gekocht te hebben, zijn we neergestreken op het terras van een Mexicaans restaurant. Hier hebben we Guacamole en visceviche gegeten, heerlijk was dat. Dan vonden we het tijd om weer terug naar het schip te gaan.
Jan heeft toen even zijn ogen dicht gedaan en ik heb op dek 9 in mijn boek zitten lezen. Het is het 2e deel van “ De zeven zusters” . deel 1 en ook nu deel 2 heb ik van Elly gekregen. Het moet wel uit voor we gaan vliegen. Dat zal wel lukken en anders maar niet.

Donderdag 10 januari 2019. Cozumel

De 2e haven is Cozumel. Dit is een eiland voor de kust en hier moeten we de veerboot nemen naar de vaste wal.
We gaan al om half 9 op pad en bereiken na een goed half uur de kust. Dan lopen we naar de bus langs een prachtig Hiltonhotel, dat pal aan het strand staat. Ook de appartementen aan de overkant zien er mooi uit. De bus staat gelukkig niet meer zo ver weg als de vorige keer. Ook de weg naar Tulum is een stuk korter. Om 10 uur zijn we op de plaats van bestemming. Mooi op tijd, het is nog niet zo druk. Uiteraard passeren we met de gids de rij die voor de kassa staat te wachten.
Het is nog weer een eind lopen naar de ingang van de site. Dan volgen we Pedro, onze Engelstalige gids. Het blijkt dat Tulum aan de kust ligt en niet zoals Chichén Itzá in het binnenland. De plek met de opgravingen is maar klein, 200 bij 400 meter. Maar hier woonde de sjamaan en de elite van het dorp. De rest van de maximaal 3000 mensen woonden buiten de muur, die 5 meter dik en 6 meter hoog was. De sjamaan had contact met de goden van de Maya’s en dat waren er veel. Alles wat onverklaarbaar was, werd als god beschouwd. De kleuren van de gebouwen waren oorspronkelijk lichtblauw, naar de kleur van de zee. Het was gebruikelijk dat de stenen gebouwen in de heilige plaatsen de kleur van de betekenis kregen. Zo was de kleur va Chichén Itzá rood, vanwege de mensenoffers en de gedode mensen na een voetbalbijeenkomst.
De Maya’s hadden geen dieren als vervoermiddel zoals paarden of ezels. Alle afstanden werden te voet afgelegd, met de goederen die getransporteerd moesten worden van de kust naar het binnenland. Ze hadden, net als bij de Romeinen de Via Appia, een stelsel van hoofdwegen aangelegd, hoger dan het moerasland en goed aangestampt en dus begaanbaar. Betaalmiddelen waren er niet. De handel was dus ruilhandel. Pas veel later, aan het eind van de Mayaperiode werd er met cacaobonen betaald. Tot en met de belasting werd toen in cacaobonen betaald.
De gebouwen hier in Tulum waren zodanig neergezet dat op 21 maart, 21 juni, 21 september en 21 december de zon precies 1 minuut lang door een gat in de muur naar een gebouw aan de andere kant van de site scheen. Zo kon men de wisseling van de seizoenen aflezen en weten wanneer er gezaaid diende te worden. Hiermee had de priester dus een uitermate belangrijke functie in de voedselvoorziening van de bevolking. Het hoofdvoedsel was mais en dan in vele verschijningsvormen, zoals rood, geel en zwart. De guacamole die wij gegeten hebben met lokaal gemaakte maischips zijn het bewijs dat mais hier nog steeds lokaal verbouwd en verwerkt wordt.
De haven van Tulum was een natuurlijke haven. Voor de kust van Yucatan ligt het een na grootste koraalrif van de wereld en hier konden de kano’s van de Maya’s onmogelijk doorheen varen. Er was echter op 1 plek een doorvaart mogelijk en dat was waar een rivier uitmondde in de zee. Koraal groeit niet op zoet water en hier was er dus geen belemmering voor de scheepjes om binnen te varen en de goederen te lossen of te laden. Vandaar dat Tulum een havenplaats is geworden.
De meeste inwoners van Tulum woonden in houten huizen met rieten daken buiten de muren, zoals al gezegd hierboven. Zulke huizen staan er nog steeds in dit deel van Mexico in kleine nederzettingen met een eigen heilige piramide. De Spanjaarden hebben weliswaar naast zo’n piramide wel een kerk gezet en de bevolking gekerstend, maar de Mayabevolking is hier gewoon blijven bestaan met hun eigen taal en verdere gewoontes en cultuur.
Toen we bij de veerboot terugkwamen, hadden we nog 2 uur de tijd om op het strand door te brengen of te winkelen. Wij kozen voor het strand. Ik wilde graag toch een keer de zee in, maar er stond een behoorlijke wind en de vlag was rood. Voor mij een sein om er niet in te gaan. Jan wilde al helemaal niet het water in en hij bleef dan ook op het terras van Hilton zitten en nam, verplicht, wat te eten. Ik liep toch nog naar de waterkant en kwam weer terug voor een ijsje. Om 6 uur waren we weer op Cozumel en hadden nog tijd om bij Diamond International naar de bedeltjes te vragen. Daar raakten we in gesprek met een verkoper. Hij vertelde dat DI wel 140 zaken louter in de Caribbean bezit, waar er taxfree en dutyfree verkocht kan worden. DI is eigendom van een NY familie. Die koopt direct bij DeBeers in en verkoopt direct door aan de klanten.
Daarna was het sein van vertrek daar. De laatste zeedag komt er aan en dan zit dit deel er op.

Vrijdag 11 januari 2019. Op zee

Inpakdag, want deze cruise zit er op, na 24 dagen op de Costa Deliziosa.
Na het ontbijt begin ik meteen met de grootste koffer te pakken. Hierin komen de kleren die we de komende 2 weken nog nodig hebben, op de Allure of the Sea en in las Vegas. De rest blijft ingepakt in de andere 2 rode koffers. We hebben toch wel wat bijgekocht en de opvouwbare tas die we uit voorzorg bij ons hebben, is hard nodig. Ook onze winterkleding gaat daar in. Die hebben we voorlopig niet nodig.
Verder valt er over deze dag niet veel te vertellen. We nemen afscheid van Odette en Roger. Zij vliegen naar huis, via Zürich naar Brussel. Hen zien we terug in maart op de Costa Victoria.
Voor nu, arriverderci Costa Deliziosa.