Vaarschema:
Week 1.
Donderdag 7 december 2017. Savona
Al op dinsdag ben ik begonnen met inpakken en het was snel gepiept. De hele woensdag hebben we rustig aan gedaan en zijn we toch wel bijtijds naar bed gegaan.
Want donderdag stond Dick Sarlemijn al om tien voor half 5 voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. Er was nog niet zoveel verkeer en we waren binnen 3 kwartier in de vertrekhal. Eergisteren hadden we nog een aanbod van de KLM gekregen voor een upgrade naar business klasse en dat hebben we gedaan. Dat gaf dus ook voordeel bij het inchecken en bij de beveiliging. Geen wachtrijen en daarna door naar de VIP lounge waar we koffie en broodjes en wat je nog maar kunt verzinnen kon pakken. Zo leuk waren wij nog nooit vertrokken en we hadden tijd zat, wel 2,5 uur om te overbruggen.
Het vliegtuig zat maar half vol, dus achteraf had iedereen ruim plek, maar o.k. toch was de bijbetaling van 71 euro pp de moeite waard.
In Milaan werden we opgewacht door een Costa medewerker en toen hij zijn schaapjes bij elkaar had, konden we naar een bus die ons in ruim 2 uur naar Savona bracht.
De Costa Pacifica kwam uit dok, uit Marseille nota bene. Dat is onze eerstvolgende haven. Het schip kwam tegelijkertijd met ons aan, om 2 uur dus. En dat was rijkelijk te laat, want de inscheping moest toen natuurlijk nog beginnen. Onze Perl Diamante status bij de Costa gaf ons voorrang bij het inschepen en in plaats van nr 19 kregen we nr 1, dus als eerste categorie aan boord. Alleen duurde dat nog wel een tijdje en ook nu weer konden we in de VIP lounge plaats nemen en koffie, sap, prosecco en croissants vrijelijk nemen.
De inscheping verliep chaotisch. Zodra nr. 1 aangekondigd werd, liep iedereen naar de 2 kleine counters met ieder 2 meisjes er achter die iedereen van een controleerde en een rood kaartje gaf met ons hutnummer er op. Dat was voor de inname van de paspoorten. In de grote hal was er aan de uiterste rechterkant ook zo’n balie neergezet, maar dan voor de transitpassagiers. Alleen waren die er eigenlijk niet, want het schip kwam leeg aan. Daar hadden dus ook mensen aan boord kunnen gaan. Kortom, chaotisch dus. Dan nog in de rij voor de beveiliging en dan nog voor de paspoortcontrole en dan nog om een pasfoto te laten maken voor op de hutkaart. Maar toen waren we dan ook binnen. Inmiddels was het half 5. Toen moest de rest van de passagiers nog aan boord komen. Ik zag volgnummers tot in de 30.
Het is duidelijk dat we niet om 5 uur vertrekken. Voor dit uitstel krijgen we allemaal 25 euro pp vergoeding op onze boordrekening. Mooi meegenomen.
De koffers staan om 8 uur nog op de kade, maar na het diner gaat de bemanning er toch mee aan de slag. Wij hebben ze om 10 uur binnen en kan ik gaan uitpakken. Gelukkig maar, want al met al zijn we toch wel bek af.
Om half elf varen we weg. De eerste bestemming is Marseille en dat wordt makkelijk gehaald.
Vrijdag 8 december 2017. Marseille
Om 8 uur komen we in Marseille aan. We liggen weer in een goederenhaven en ver buiten het centrum. Vandaar dat we een shuttlebus nemen die ons mooi in het centrum afzet. Het is koud en we hebben dan ook een dik vest of jasje en een regenjack er over heen aan. Haarband, handschoenen en een plu mee, zo gaan we de Kerstmarkt in Le Vieux Port verkennen. Ons kan niks gebeuren.
De vismarkt is ook nog gaande. De vis wordt op de kade meteen aangevoerd en verkocht, hier komt geen veiling of koelhuis aan te pas. Je kan kopen wat er aangevoerd wordt, veel schelpdieren en inktvis zien we liggen.
Op de Kerstmarkt wil Jan heerlijke nougat( vindt hij dan ) kopen. Die vinden we natuurlijk. Het spul is zo zoet, dat de vullingen uit je kiezen vallen. We kopen er ook nog gesuikerde sinas- en citroensnippers bij, omdat dat hier in Zuid Frankrijk een specialiteit is.
Daarna gaan we naar een kerk, maar daar is een dienst aan de gang. Dan maar wat gaan drinken in de brasserie op de hoek. We nemen allebei een speciaal Kerstbiertje, nl Grimbergen abdijbier, donker en zoet. En voor de lichte honger een bordje patat.
Daarna houden we het voor gezien en lopen we op ons gemak terug naar de shuttlebus. Langs de hele boulevard zijn verkeersblokken neergezet, grote betonnen blokken en om de meter ijzeren paaltjes. De beveiliging van de voetgangerszone is aardig opgeschaald na “Nice”.
Het is op dek 9, bij het zwembad, nog heerlijk rustig en ik besluit om te gaan zwemmen. Het bad is groot genoeg voor wat baantjes. We hebben badjassen op de kamer en daar maak ik deze keer maar eens gebruik van. Het zwembad is overdekt, d.w.z. dat het dak dicht is. Straks zal het bij mooi weer zeker open gaan.
We eten op dek 4 in restaurant New York, New York. Alles op dit schip is in het teken van de muziek. Het lido heet Calypso en de grand bar Rhapsody. Alle versieringen slaan allemaal op muziek. Zelfs het tapijt heeft golflijntjes met balletjes als zg. muzieknoten. In het atrium langs de liften die tot 9 hoog gaan, is een enorme G-sleutel met noten gemonteerd. Jan zal er zeker nog wel foto’s van op fb zetten.
Er zijn zoveel mensen die meer dan 26.000 punten hebben gespaard bij de Costa en dus in de Perl Diamante afdeling mogen eten, dat dat speciale restaurant op dek 11 vol zit. Wij zijn op dek 4 ingedeeld en dat is ook prima. We hoeven er niet te eten, als we niet willen. Maar het kan wel, alle maaltijden. Het verschil met de andere restaurants is, dat er op de menukaart een aantal gerechten staat dat je tegen bijbetaling kan bestellen, zoals kreeft en grote garnalen enz. en dat dat voor ons gratis is. Hiervoor hebben we dan ook al veel in de Costa in geïnvesteerd zullen we maar zeggen. Maar de andere gerechten op de menukaart zijn ook lekker en het is dus elke dag weer moeilijk om een keuze te maken.
De eerste voorstelling in het theater is een zanger, Roberto Synagoga, en het is afschuwelijk. Hij schreeuwt alle liedjes de zaal in, er is geen enkele nuance te bekennen en wij vinden er dan ook niets aan. Bovendien is het heel hard en dat wordt voor mij weer oordoppenwerk. Ik heb ze bij me gelukkig.
Zaterdag 9 december 2017. Op zee
Dit is onze eerste zeedag, want het is naar Malaga toch een heel stuk varen. Tussen de middag varen we tussen Ibiza en Mallorca door, je kan beide eilanden goed zien liggen. Aan het eind van de ochtend loop ik op dek 12 heerlijk in het zonnetje een aantal rondjes en ik ben niet de enige. Het waait wel stevig, maar het is toch lekker. Wij lopen vanuit onze hut zo dek 11 op. Hier is ook een whirlpool en een klein zwembad. Dat is heerlijk voor als het mooi weer is, dan hoeven we niet ver. Ook staan er veel ligbedden. Wij hebben onze hut op dek 11, het is een Samsara balkonhut, maar ik heb het verschil met een gewone balkonhut nog niet kunnen ontdekken, behalve dan dat je zo naar buiten kan. Ook is op ons dek de sport- en sauna- en beauty afdeling. Maar daar mag je niet onbeperkt gebruik van maken, ook niet als je een Samsarahut hebt. Wel mogen wij er 1 dag gratis gebruik maken van alle spafaciliteiten, als we in en haven liggen. Dat ga ik zeker ook een keer doen. Alleen vindt Jan er niks aan en dan moet ik alleen en dat is ook niet zo leuk.
We hebben ons mens-erger-je-niet spel weer mee en ik heb er geen geluk mee. Jan wint elke keer met 5-0, maar toch ga ik net zo lang door tot ik ook weer win.
Verder hebben we een paar tijdschriften mee en 3 boeken. We vermaken ons prima.
De eerste gala avond is alweer voor vandaag gepland. Dat is altijd op een zeedag, je hebt dan ruim de tijd om je te verkleden en zo.
De show van vanavond heet “Sport” en dat is een show van de zangers en dansers van de cast. Het is een volledig in het Engels gezongen show, waarbij het publiek steeds opgeroepen wordt om mee te zingen. Dit is zo volkomen misplaatst. Ten eerste is het genre in Amerikaanse ( schreeuwerige) stijl, ten 2e zijn alle liedjes onbekend en ten derde spreekt van de passagiers bijna niemand Engels. De hele , volle zaal bleef doodstil zitten. De verbijstering was voelbaar en het applaus navenant. Dit was dus de 2e mislukte voorstelling voor ons. Als dat zo doorgaat, hoeven wij niet meer naar het theater.
Zondag 10 december 2017. Malaga
We komen op tijd in Malaga aan en het is mooi weer. Hier op de pier zijn de laatste jaren mooie winkels en restaurants met leuke terrasjes gebouwd, alles is helemaal nieuw. De vorige keer namen we steeds de shuttlebus naar de stad en dan reden we er voorbij. Nu willen we er langs lopen en dus gaan we lopen naar de stad. Ik wil dit keer naar het Picassomuseum. Dat is nog pas een paar jaar geleden geopend in het geboortehuis van Pablo Picasso. En natuurlijk gaan we weer boquerones eten, de kleine gefrituurde visjes.
De marathon van Malaga is aan de gang en het verkeer wordt enige tijd tegen gehouden op de pier, wij lopen rustig door. Het is lekker druk in de stad.
In de winkelstraat, waar de lopers voorbij komen, gaan we bij een pastelleria lekker een bakje koffie en een grote schuim nemen. We zien de winnaar langs komen, in een oranje shirt, dus een Nederlander denken wij. En nummer 2 idem dito. Na deze aangename pauze lopen we door op weg naar het museum. Er staan overal wegwijzers en we vinden het moeiteloos. Met onze senior leeftijd krijgen we korting en dan zijn we in een mooi groot huis met een patio. Er zijn 12 kamers met werk van Picasso, geschonken door zijn kinderen en kleinkinderen. Er is zoveel werk van hem, hier hangt maar een fractie. In de volgorde van de tijd doorlopen we de ontwikkeling en het leven van Picasso.
Jan kan het niet bekoren, maar ik vind het interessant om te zien hoe alle vormen van gezichten en lichamen vervormd zijn en toch hun eigenheid houden. Dat is het oog en de kunst van de artiest.
Na afloop zoeken we een café op en gaan we buiten op hun terras zitten, er staan in de straten steeds een paar tafeltjes buiten.
Dan vertelt Jan dat een oud collega van Shell tankers hem via fb gevonden heeft en weet dat we in Malaga liggen. Zij zijn hier met hun camper en komen ons opzoeken. Vanmorgen waren ze al bij de boot en hebben ons daar gemist. Maar bij het café hebben Wilma en Ruud ons toch gevonden. Jan en Ruud hebben ooit op een L-tanker gevaren samen, misschien wel 35 jaar geleden, maar Ruud wist het nog precies. En zo hebben we heel gezellig samen zitten kletsen met een biertje en een wijntje er bij. Daarna was het helaas voor ons weer tijd om terug te wandelen. De boot missen is er niet bij natuurlijk. Bij het wegvaren stonden Ruud en Wilma ons uit te zwaaien. Zij zijn met hun camper van oktober tot april in Europa onderweg, steeds het warme weer opzoekend.
Nu hebben we 2 zeedagen voor de boeg, voordat we in Tenerife aankomen.
De show bestaat vanavond uit een magicien, goochelaar dus. Daar zijn we niet zo dol op en we slaan dan ook over.
Maandag 11 december 2017. Op zee
Het weer is omgeslagen en het is windkracht 8. We mogen niet naar buiten. Reden te meer om lekker in mijn boek te duiken. Ik heb het 4e deel van Millennium bij me : “Dat wat ons niet kan doden”. Toen ik er in begon, zag ik meteen dat ik het al gelezen had. Maar het is toch spannend genoeg om het hele boek nog een keer te lezen. Jan is bezig in : “Het dagboek van Astrid Holleeder”. Dit is eigenlijk een aanklacht tegen justitie vanwege het gebrek aan bescherming voor haar. Ze is continu op haar hoede en dat is geen leven natuurlijk.
Om kwart over elf hadden we onze wijntasting van de Costa Club. We kregen weer 4 wijnen te proeven en een Moscato dessertwijn. Wij zaten als Engels sprekend groepje met een handjevol bij elkaar. Onze Engelse hostess Hannah vertelde ons dat er wel 2000 Fransen aan boord zijn, 700 Italianen, 133 Nederlanders, 95 Russen, 12 Amerikanen en 6 Engelsen. En verder nog allerlei mensen van over de hele wereld, nl een gezin uit Kazachstan, een uit Israël, Japan, China, Oekraïne, Belgen, veel Duitsers en andere Duitssprekenden, enz.
Het animatieteam houdt de goegemeente goed bezig met sport en spel van de vroege morgen tot de late avond. Alleen tussen half 1 en half 4 is het rustig, siësta tijd.
Vanmorgen ben ik voor het ontbijt al wezen whirlpoolen op dek 9. Dat is toch wel lekker zo op de vroege morgen. Het zwembad is gesloten en zelfs leeg.
We hebben weer een uitnodiging voor een cocktailparty met de kapitein gekregen, maar die laten we aan ons voorbij gaan. Je staat een uur in de rij en dan krijg je een glaasje prosecco en een toespraak van 1 minuut. Hier voelen we niets voor.
Dinsdag 12 december 2017. Op zee
Nog steeds is het weer onstuimig, windkracht 8. Het is aardig rustig in het schip. Er zijn vast veel mensen zeeziek. Wij hebben nergens last van, het schip schommelt heerlijk heen en weer. Je mag nog steeds niet het dek op. Gelukkig is er voor de rokers een speciale rookruimte op dek 5 en daar wordt grif gebruik van gemaakt.
Om 20.00 uur zijn alle Nederlanders uitgenodigd op een party door de kapitein in de “Round the clock” lounge. Dit is wel een aardig gebaar, vooral omdat er verder niets in het Nederlands wordt omgeroepen of in het Nederlands vertaald wordt. Ook de dagkrant, de Diario, hebben wij in het Engels. Als er een Costaschip vanuit Amsterdam vertrekt, is er altijd een Nederlandse hostess aan boord en die vertaalt dan de Diario in het Nederlands. Maar nu moeten wij kiezen tussen de Duitse en de Engelse versie. Wij kiezen dan altijd de Engelse.
De cruisedirector had zich passend gekleed met een oranje stropdas, een oranje riem en oranje schoenen bij een wit overhemd en een blauw pak. Wel leuk. En de kapitein benadrukte dat alhoewel er geen vertalingen waren, wij als Nederlanders toch meer dan welkom zijn bij de Costa. Er zijn blijkbaar klachten gekomen over het gebrek aan vertalingen.
Na deze bijeenkomst spoedden wij ons naar het theater voor een zangvoorstelling van een tenor en een bariton. Dit was weer wel de moeite waard. En daarna terug naar de “Round the clock” lounge voor de 1e selectie van de Voice of the Sea met een karaoke. Het was er zo vol dat we nauwelijks iets gezien hebben. 1 man uit de Oekraïne zong zijn volkslied, zonder muziek uiteraard. Wij vonden dat een nogal politiek statement tegenover alle Russen aan boord.
Enfin zo is deze dag ook weer voorbij.
Met het West-Friese keezen heb ik nog steeds geen geluk en word ik almaar door Jan ingemaakt. Wat frustrerend is dit.
Woensdag 13 december 2017. Tenerife
Eindelijk weer vaste grond onder de voeten. We zijn in Santa Cruz de Tenerife aangekomen.
Wij hebben een transfer op het schip geboekt naar de andere kant van het eiland, namelijk Playa de las Americas. Dat ligt aan de zuidkant, gelukkig maar, want in de haven is het druilerig en nat en koud.
Wij stappen om 9 uur in de bus en rijden in een uur tijd over een uitstekende snelweg naar het toeristengebied Playa de las Americas en Lo Cristianos.
Hier hebben we 5 uur de tijd om door te brengen en om 3 uur rijden we weer terug naar het schip. Het is hier inderdaad zonnig en wij gaan een heel eind over de boulevard lopen. Onderweg nemen we een kopje koffie. Hier voelen we nog wel een koude wind. Wij snappen dan ook niet dat er zoveel mensen in zwemkleding of zoiets over de boulevard flaneren. Ook hier is de grijze golf ruimschoots aanwezig en ook uit de meer noordelijke streken van Europa, zoals Engeland, België en Scandinavië en Nederland uiteraard.
Wij hebben flink de benen gestrekt na 2 dagen zitten en hebben in 2 uur tijd een groot deel van de boulevard verkend. En de Telegraaf gescoord, alhoewel ik die ook op het schip kan laten afdrukken tegen betaling. Voor de zaterdag is dat wel een optie.
We hebben ook hier weer vis gegeten en ik heb een souvenirtje voor Shari gekocht. De kledingzaken zijn aan ons niet besteed, het past over het algemeen net niet. Dat scheelt weer veel winkelen.
Toen we in de bus stapten, betrok het weer een beetje. In Santa Cruz had het geregend en was het de hele tijd bewolkt gebleven. Goed gekozen van ons dus deze excursie.
Tenerife is een vulkaan en het strand is dan ook zwart. Bij 1 strandtent hadden ze wit zand uitgestrooid zodat het net leek of je op een wit strand lag. Een apart gezicht zo in de zwarte omgeving.
Vanavond was er een 2 karaoke, maar al om half 8 en dan zitten wij nog te eten. En er was geen show. Wel was er om 10 uur ’s avonds een uitzwaai party bij het zwembad op dek 9, de “Arriverderci Europa”
party. Dat hebben we maar aan ons voorbij laten gaan. We zijn in de Grand Bar gaan zitten, na de koffie met drambuie en koffie corretto met amaretto in café Amarillo.
Vanavond gaan we maar eens wat vroeger naar de hut, alhoewel we dan nog niet vroeg naar bed gaan. We hebben op de tv BVN en kunnen Jinek volgen. Dat doen we dan ook. Zo missen we niks van Nederland. De Costa heeft echt zenders uit alle delen van Europa, ook Russische en BBC World met het nieuws net als CNN. Ik hoop dat het weer meevalt en dat de storm van de afgelopen dagen is gaan liggen. We hadden windkracht 8 en dat is wel wat veel.
Week 2.
Donderdag 14 december 2017. Op zee
Mijn dag is begonnen met een kwartiertje whirlpoolen buiten op dek 11. Ik loop dan zo mijn hut uit en het dek op en dan ben ik al bij de whirlpool. Hoe cool is dat. Heerlijk bij de rijzende zon buiten in een warm bubbelbad zitten.
Daarna is het tijd voor ons ontbijt. Deze keer neem ik ook maar een glaasje prosecco. We hoeven nergens heen tenslotte. Zo meteen gaan we een paar rondjes op dek 12 lopen, heerlijk in de zon.
Vandaag mogen de paspoorten van de Europeanen weer opgehaald worden bij het frontoffice.
Na het lopen gaan we op een ligbed in de zon zitten, het is lekker druk op het zonnedek. Ook hier worden de bedden al weer vroeg gereserveerd met een handdoek of een boek er op. En dan gebeurt er uren niks.
Na een uurtje of 2 hebben we het wel weer gehad met de zon. Ik ben aan wat eten toe en ga naar de hamburgertent op dek 9. Daar neem ik een patatje en een kleintje pils, Carlsberger van de tap. Voor Jan neem ik daarna een groot bier mee. Daarna gaan we lekker op ons balkon in de schaduw zitten. Proseccootje er bij en wat amandelnootjes.
We doen verder niet veel. Na het diner gaan we naar een Spaanse zangeres luisteren. Haar hebben we al 2 keer eerder gehoord, maar ze zingt leuk. Vooral Edit Piaf doet ze goed na.
En dan, na nog een drankje en wat gezelligheid in de Grand Bar is het voor vandaag weer afgelopen. Vandaag en de komende dagen gaat de klok een uur terug en dus hebben we steeds een lange nacht. Het personeel vindt dit helemaal super. Ze kunnen 1 uur langer slapen, dus in plaats van 4,5 uur maken ze nu een nacht van 5,5 uur. Voor mij nog erg weinig, maar het komt Jan bekend voor. Toen hij nog bij Shell tankers werkte en de 4-8 wacht liep, was dat niet anders. De 8 uur tussentijd werd natuurlijk nooit helemaal gevuld met slapen. Eerst een biertje en wat eten en dan blijft er al niet veel meer over dan zo’n 5 uurtjes slaap.
Vrijdag 15 december 2017. Op zee
Ook nu begint mijn dag met 20 minuten bubbelbad. En daarna kunnen we gaan ontbijten. Dat doen we steeds in onze eetzaal, New York New York op dek 4. Hier hoef je niet naar een tafeltje te zoeken, zoals op dek 9 in het Lido. Trouwens in hetzelfde restaurant op dek 3 hoef je ook niet te zoeken naar een plaatsje.
Na het ontbijt gaan we eerst samen op dek 12 een paar rondjes lopen en dan nemen we weer een ligbed om te zonnen. Na een tijdje gaan we nu samen naar de hamburgertent voor een patatje en een salade. Jan heeft veldsla gevonden en dat is zijn lievelingssla. Ik neem bleekselderij met kleine stukjes ei en komkommer. Lekker hoor, met een biertje er bij.
Dan gaan we maar weer naar ons balkon. Aangezien we nog niet zo veel gelopen hebben, doe ik nog een poging op de lopende band in de sportschool. Dan houd ik 1 kilometer lang vol, beter dan niks.
Om half zes zijn we uitgenodigd voor een VIP party en met ons nog 200 (!). we stonden dus weer in de rij. Elke reis trappen we er wel een keertje in. Maar dit keer kwamen we naast een ander stel Nederlanders te zitten. Ook Perl Diamante leden en dan heb je wat ervaringen uit te wisselen. Het was hun 7e, maar laatste cruise. Ze hebben bij Stip geboekt, net als vorig jaar, en ook nu weer hebben deze mensen een hut op dek 2 pal onder de keuken gekregen. En dat geeft ’s avonds laat en ’s ochtends vroeg veel herrie door gerij met karren door de keuken. Dan doe je geen oog meer dicht. En dat sloopt een mens. Kortom, het is zaak goed uit te zoeken waar de hut ligt die je graag hebben wil. En ik denk dat dat bij Stip niet kan. Daar krijg je een hut toebedeeld en dat is het dan. En veranderen is niet altijd mogelijk. Een betere hut moet je bijbetalen en vanaf dek 2 kun je alleen nog maar naar dek 1 en deze categorieën zitten helemaal vol. Het hele schip zit trouwens vol.
Na het diner is er een show van de cast en aangezien we daar op de 2e avond geen goede ervaring mee hadden, besluiten we om deze show over te slaan. Wel gaan we op dek 3 buiten een tijdje heen en weer lopen. Het is zelfs in de avond heerlijk weer. Dan is het tijd voor een drankje en gaan we in de Grand Bar zitten. Het thema van vandaag is carnaval. En om 22 uur komt eerst de kinderclub verkleed voorbij en daarna de volwassenen in groepen rond een werelddeel. De kinderen doen een ingestudeerd dansje. Erg leuk allemaal. Daarna is er de parade van de volwassenen. De groepen hebben een grote wasgoedkar bekleed met de vlag van hun keuze en daarachter is de optocht in de kleding van hun werelddeel. Eerst komt Europa voorbij en zie je allerlei landen, mensen met crêpe papieren rokjes in de kleur van hun land of hoeden of andere versierselen. Dan komt Japan met maar 5 mensen erachter die gruwelijke kreten slaken die kung fu moeten voorstellen. Dan komt de VS voorbij met allemaal cowboys en -girls erachter die zogenaamd lasso’s werpen, daarna zien we Hawaii langskomen en als afsluiting nog Brazilië. Je moet het maar verzinnen en er zoveel mensen in mee krijgen. Daarna barst op de dansvloer het carnavalsfeest los. En iedereen doet mee. Wij hebben het om 12 uur wel gezien.
Zaterdag 16 december 2017. Op zee
En dan is het alweer zaterdag. Vandaag geen bubbelbad, geen zin in.
Na het ontbijt gaan we naar de Personal Cruise consultant om informatie te vragen over een nieuwe reis voor 2019. We hebben een reisplan en een prijsopgave gekregen en nu gaan wij samen overleggen of we het wat vinden en welke vragen er zijn blijven liggen. De dame spreekt wel goed Engels maar het is soms niet altijd goed te volgen. Volgende week nog maar eens langs gaan voor verdere inlichtingen.
Daarna lopen we samen een half uurtje op dek 12 en nemen we weer 2 bedden in beslag. Het weer was vanmorgen niet zo zonnig en daardoor waren lang niet alle bedden bezet. Maar toen wij om 12 uur gingen liggen, kwam de zon toch door en werd het druk om ons heen. Na een uurtje waren we de hitte zat en zijn we naar de hut gegaan om af te koelen.
En een patatje en een salade ging er daarna ook wel weer in, samen met een groot en een klein biertje.
De high tea ( ook een uitnodiging) hebben we gelaten voor wat het was. We wilden op tijd in de Grand Bar zijn, want we hadden bingokaarten gekocht. De gegarandeerde prijs was dit keer 750 euro en aangezien Jan de lucky boy is, moeten we hier toch aan deelnemen.
Helaas was Jan toch niet de gelukkige winnaar. Volgende keer beter.
Dan maar met spoed gaan eten, want om 8 uur begint de Voice of the Sea en dan moet je vroeg in de zaal zitten, anders heb je geen plaats meer. Voor de stemkastjes ga ik in de rij staan. Het wachtwoord voor de laptop, om de kastjes aan je hutkaart te koppelen, doet het eerst niet. Maar nadat er een jonge dame bij wordt gehaald, kunnen de kastjes toch uitgedeeld worden.
Er is weer een verrassende winnaar, een oudere Italiaanse mijnheer die “O sole mio” zingt, maar met een tenor stem zo mooi, dat iedereen in de zaal halverwege het lied al gaat staan. Hij is de laatste zanger van de 8, maar de rest is nu kansloos. En inderdaad heeft 68% van de stemmers op hem gestemd. De terechte winnaar en hij, Mario genaamd, is er wel van onder de indruk. Het is verbazingwekkend hoe er elke keer weer goede zangers tevoorschijn komen bij zo’n zangwedstrijd. De andere deelnemers deden het ook goed. Alleen voor hen helaas, was deze Mario echt de beste.
Na dit evenement hebben we weer op dek 3 een luchtje geschept en zijn we later op de avond naar de “whiteparty” op dek 9 bij het zwembad gegaan.
Er was ook een demonstratie ice carving, dan wordt er uit een groot stuk ijs een dier geschraapt door een ijskunstenaar. Er zijn er van de keukenbrigade altijd wel een paar die echte kunstenaars zijn op dit gebied. Zij maken ook mooie gezichten uit meloenen of ander fruit. Ook dit keer stond er op het buffet weer een hele beestenboel tentoongesteld met daaronder het late nightbuffet met allemaal taarten, tiramisu, bavarois, brokken chocola en stukjes fruit op een stokje. Hiervoor was er veel belangstelling, in de rij dus maar weer voor wat lekkers. En dat was het.
Na een tijdje de disco aangehoord te hebben, de d.j. had allerlei zeer moderne herrie klaar liggen, zijn we toch maar naar onze hut gegaan. Maar de party was wel geslaagd. Het animatieteam had ook nog een dansvoorstelling gegeven. Die jongelui zijn ook van veel markten thuis.
Zondag 17 december 2017. Op zee
En zo is het alweer zondag.
Ga ik het bubbelbad in of niet, dat is de kwestie. En ja hoor, ik ging.
En na het ontbijt zit ik dit verhaal te tikken, terwijl Jan lekker op het balkon zijn muziek zit te luisteren.
Het animatieteam was het schip al weer aan het versieren, nu in de Italiaanse kleuren, rood, wit en groen.
Overigens is het hele schip al ik Kerststemming gebracht. Overal staan kerstbomen en ze zijn allemaal met rode ballen en gouden linten versierd. De balustrades in het atrium en op dek 10 boven het zwembad zijn behangen met lichtjes en overal liggen stroken met dennentakken met rode ballen, ook op alle tafeltjes in de restaurants. En er klinkt kerstmuziek door de luidsprekers.
En nu ga ik puzzelen. Gisteren heb ik de Telegraaf een keertje laten uitdraaien en daar heb ik nu de puzzelpagina nog van.
Het is heerlijk warm weer en het zonnedek ligt helemaal vol met zonaanbidders. Ook het zwembad en het bubbelbad is steeds lekker bezet.
Het is zo heet dat wij ons terugtrekken op ons balkon, omdat dat in de schaduw ligt. Wat een topmiddag hebben we zo. We zijn allebei in deel 4 en 5 van de Millennium serie begonnen. Mijn deel 5 heet :”De man die zijn schaduw zocht”. Het is toch ook weer spannend en ik kan me er lekker in weg duiken. Zo brengen we onze middag door.
Daarna gaan we eten en naar het theater, maar daar doe ik maar geen mededelingen meer over. Dat is steeds het zelfde.
Maandag 18 december 2017. Op zee
Dit is alweer de laatste zeedag. O, o.. wat jammer. Wij vinden ze zo fijn, je kan nergens heen, je hoeft ook niet na te denken wat je allemaal zou moeten. Nee, hoor, wij gaan verder met onze boeken. En ik lees vandaag net zo lang tot ik mijn boek uit heb. Dat gaat me lukken.
Verder valt er niets te vertellen. Er zijn allerlei danslessen en taallessen en sportactiviteiten en spelletjes, maar wij blijven in deze warmte op ons schaduwrijke balkon zitten.
’s Avonds is er de Italiaanse show : “Saporo d’Italia” of te wel de smaak van Italië. Deze show hebben we al een paar keer gezien en hij blijft leuk. De solisten veranderen steeds en de club van de dansers ook uiteraard en het is dus niet zeker dat het elke keer weer een goede uitvoering wordt. Deze keer zijn wij tevreden, het was goed.
Voor de afwisseling doen wij ’s middags of ’s avonds het spelletje Skip bo, misschien kan ik dan weer eens van Jan winnen. Dat wordt tijd.
Natuurlijk wagen we ook een (1) dansje, een langzame foxtrot moet toch kunnen.
Vanaf morgen hebben we 3 dagen achter elkaar een haven. En wij hebben voor de verandering eens strandexcursies geboekt in elke haven. Wel zo makkelijk om niets zelf te hoeven uitzoeken met taxi’s en zo.
Dinsdag 19 december 2017. Bridgetown
We komen op tijd, om 9 uur, in Bridgetown, Barbados, aan. Er liggen nog 5 cruiseschepen binnen : een TUI schip( Mein Schiff), een MSC schip, een Pullmantour, een Royal Caribbean en nog een schip. Het duurt erg lang voor ons schip ingeklaard is en de excursies van boord kunnen. We lopen een half uur uit, maar dat is niet erg. Onze kade is heel smal en eigenlijk moeten de passagiers met busjes naar de cruiseterminal gebracht worden. Maar daar is voor die busjes nog geen doorkomen aan en dus gaan wij te voet naar onze bus achter iemand van het excursiebureau aan. Dan stappen we in een zeer gammel en klein busje. Wat een armoe en dat rijden we door het havengebied en de sloppenwijk door de stad uit. Maar al heel snel zijn we bij Carlislebeach en binnen 10 minuten zijn we op onze bestemming aangekomen. Dat was heel snel. Hier staan de ligbedden en de parasols klaar. Ook nemen we een drankje, rumpunch, in ontvangst en kan het relaxen beginnen. We gaan meteen te water en het is heerlijk. Je loopt zo heel langzaam steeds een stukje dieper. De zee is als een spiegel en het zand is heerlijk zacht. We hebben een halve dag de tijd en gaan een paar keer lang liggen dobberen. Maar uiteindelijk moeten we toch een beetje droog worden en dat doen we onder de parasol. De zon brandt aardig in. Om 13.00 uur houden we het voor gezien en gaan we in de Beach club een drankje nemen. Ook willen we wel fish and chips. Maar de bezorging ervan duurt zo lang dat we geen tijd meer hebben en we gaan naar de bus zonder de bestelling af te wachten.
Terug op het schip nemen we een patatje en een salade en een biertje.
Dan hebben we het wel even gehad en knappen we een uiltje, siësta tijd dus. Gelukkig ben ik op tijd wakker voor het diner. De avond hebben we voor ons zelf, want we gaan niet naar de show.
Eerst kijken we over de reling bij het wegvaren. Wederom zijn er 2 gasten niet komen opdagen. Ze worden 3 keer omgeroepen, maar ze zijn er toch niet en om 7 uur wordt de loopplank binnengehaald en gaan we weg. Deze 2 mensen moeten op eigen gelegenheid naar Martinique zien te komen.
We gaan bij het dansen zitten en kijken naar het spel “wie mag zich mr. Pacifica noemen”. Altijd leuk om te bekijken, er hebben zich weer heel wat mannen aangeboden. En als zo vaak, wint er een Italiaan. Die krijgt van de toeschouwers toch weer de meeste support in applaus en gejoel, nog meer dan de Fransman die ook meedeed.
Woensdag 20 december 2017. Fort de France
We komen in Martinique aan. Dit is een departement van Frankrijk en dus een onderdeel van Europa. We kunnen onze roaming van ons mobieltje aandoen, Europese prijzen gelden en daar maken we natuurlijk meteen gebruik van. Ook wordt er hier met de euro betaald.
We hebben een excursie van een hele dag en gaan naar een strand aan de zuidkant van het eiland. Martinique is een vulkaaneiland en dat betekent dat de meeste ondergrond zwart is net als Tenerife en La Réunion. Toch is er een zandstrand aan de zuidkant van het eiland. Het heet plage St. Anne. Het is een uur rijden over mooie wegen, ook hier weer is het net Zuid Frankrijk, maar dan alleen heel erg groen. wat een begroeiing overal. Martinique is het grootste Antillen eiland. Natuurlijk niet in de hele Caribbean, want Cuba en Jamaica en Puerto Rico en Hispaniola/Haïti zijn sowieso groter, maar van de eilandengroep aan de rand van de Atlantische Oceaan die samen de Antillen worden genoemd, is Martinique het grootste.
Hier ziet het er zo te zien welvarend uit. Wij geven Frankrijk gelijk dat ze van hun overzeese gebiedsdelen een onderdeel van hun hele land hebben gemaakt, dus zijn het allemaal departementen Outre Mar. En het zijn er nog al wat, want ook Sint Maarten voor de helft, Guadeloupe en Frans Caledonië in de Stille Zuidzee horen er bij.
Op het strand aangekomen blijkt dat de mooie bedden met een dik kussen allemaal gereserveerd zijn. Wij worden een stuk verderop gestuurd. Hier zijn nauwelijks nog bedden te vinden. Wel staan er voor een strandtent een paar tafeltjes en stoeltjes onder een parasol. Daar gaan we maar zitten. We zitten wel meteen aan zee. Achteraf is het voor ons de beste plek gebleken. We nemen eerst een rumpunch, een Planteur geheten hier. Daarna gaan we het water in. Je loopt weer heel geleidelijk een heel eind de zee in. Geen steen of schelp pop de bodem te bekennen en het water is heerlijk. We blijven er heel lang in en dat een paar keer. We worden pas om 4 uur weer bij de bus verwacht en nemen de tijd voor het baden. Na een halve dag gaat de grootste groep strandgasten weer weg, zij kwamen van het Duitse TUI-schip. Dan is het op eens leeg en zijn er bedden zat, ook voor ons dus. Maar het is in de zon toch wel erg heet en de parasol bij het tafeltje is een uitkomst. De strandtent blijkt een uitstekend restaurantje te zijn waar ook de lokale bevolking komt eten. Dat doen wij dan ook maar. Het is al met al een fantastische dag aan de Caribische zee.
Om 5 uur zijn we weer op het schip. Hier in Fort de France, de hoofdstad heeft het meerdere keren geregend. Daar hadden wij geen last van.
Hier in Guadeloupe zijn er heel wat passagiers afgegaan en weer nieuwe bijgekomen. Leuk om te zien dat er meer lokale bevolking inscheept met nogal wat kinderen. Het is tenslotte bijna Kerstvakantie.
We blijven ook hier kijken bij het wegvaren om 9 uur en laten de show voor wat het is. Die zien we de volgende keer nog wel.
Tegenover ons is in de loop van de dag de Costa Magica komen te liggen aan een industriekade. Dit was voor ons een grote verrassing, want van Roger en Odette die hier aan boord zijn wisten we dat we nooit samen in dezelfde haven zouden liggen. En nu liggen ze er toch, maar dan wel veel later aangekomen. Dat is verdacht en ze gaan ook vandaag niet weg. Hier moeten we het onze van hebben. Van een van de hostesses hoor ik dat er een medische reden was voor de afwijking van het vaarschema. We proberen Roger te bellen, maar geen gehoor. Ook blijven we tot buiten de haven aan dek 3 staan. Misschien zien we ze nog wel zwaaien, zo dicht bij liggen we tegenover elkaar. Maar geen teken van leven. Misschien horen we het nog wel.
Dit is het einde van onze 2e week. Morgen gaat de grootste groep passagiers van boord. Point-á-Pitre op Guadeloupe is een grote wisselhaven. We liggen er dan ook van 8 uur tot 23 uur.
Week 3.
Donderdag 21 december 2017. Pointe-á-Pitre
Vanmorgen hebben we een telefoontje gekregen van Odette en Roger, die op de Costa Magica zitten. Zij vertelden dat er op het schip een ongeluk was gebeurd en dat er een helikopter naar buiten was gekomen om de gewonde persoon op te halen. Door dit oponthoud kon de afgesproken haven Kingston Town op Jamaica niet aangelopen worden en werd er direct koers gezet naar hun volgende haven en dat was Fort de France op Martinique. En daarom lagen we er ook allebei, wat eigenlijk niet kon.
Wij liggen inmiddels in Pointe-á-Pitre op Guadeloupe. Hier maken we ook weer een strandexcursie. We gaan met een groep in een bus en rijden in een half uur naar een strand met ook de naam St. Anne. Dit strand is smaller en we moeten ook een stukje over een boulevard lopen om het strand te bereiken. Wij strijken eerst maar eens op een terrasje op het zandstrand neer. We gaan lekker onder de parasol zitten en nemen een kopje koffie. Eigenlijk hebben we geen van beide zin om het water in te gaan en weer met natte zooi en onder het zand terug de bus in te gaan. We besluiten allebei om het water niet in te gaan. Het strand is ook niet zo mooi als gisteren. Er liggen meer stenen en schelpen en de branding is ietsje dieper. Bovendien hebben we maar 2,5 uur voor we weer terug moeten.
Net als we bij het schip zijn begint het te regenen. Er vallen steeds tropische regenbuien. Je ziet ze al van verre aankomen. Dat gaat de hele middag zo door. Wij gaan na de lunch nog even de kade op, hier staan allemaal mooie toeristententjes als een markt opgesteld. We kopen een zakje saffraanpoeder en proberen in de hal nog of de wifi het doet. Maar we krijgen niets binnen. Dan zien we tot onze schrik dat de inscheping op punt staat te beginnen en we gaan nog vlug voor de meute uit door de security.
Guadeloupe is een wisselhaven en zeker de helft van de passagiers is er af en er komen er dus evenveel weer bij. Gisteren in Martinique was dat ook al zo. En hiermee is de samenstelling van de passagiers totaal veranderd. Het is ook hier Kerstvakantie en er zijn heel veel kinderen aan boord, het krioelt er van. Wel erg leuk om te zien.
Zowel Martinique als Guadeloupe waren suikerkolonies en de plantages werden bewerkt vroeger door uit Afrika overgebrachte slaven. De nazaten van deze mensen bevolken grotendeels nog steeds deze eilanden uiteraard en zij hebben massaal een reisje op de Pacifica geboekt. En zo is het schip van een West-Europees in een Caribisch omgevormd.
Na het diner is er weer een karaoke en weer doen er veel mensen aan mee. Wij genieten van de sfeer en zingen de bekende liedjes lekker mee. Voor en na de karaoke treedt de Caribische band op. Wij blijven nog even zitten en krijgen een staaltje van Caribische zang en dans te zien. We doen lekker mee. Wel jammer dat de meeste toeschouwers van de karaoke meteen naar de Grand Bar gegaan zijn, want zo zijn er wel weinig mensen bij deze leuke band. Om 9 uur vertrekken we voor een zeedag op weg naar de Dominicaanse Republiek.
Inmiddels ben er achter wat het bivakkeren in een Samsarasuite voor voordelen heeft. We mogen zo vaak als we willen in het speciale bubbelbad dat bij het spa- en saunagedeelte hoort. Hier is ook de sportschool, daar mag je altijd heen. Maar het bubbelbad is alleen tegen betaling te bezoeken. Het is jammer dat wij dat niet eerder wisten en nu mogen we er ook nog in als we het laatste deel in een balkon hut logeren. De manager van de spa heeft dit hoogstpersoonlijk toegezegd. Toch leuk.
Vrijdag 22 december 2017. Op zee
Na het ontbijt gaan we meteen maar bubbelen, eens uitproberen of het echt wel lekker is. Nou, dat is niet verkeerd, dat kunnen we vaker doen. Zo hoeven we niet naar buiten om te bubbelen. Als je geen Samsarasuite hebt, kun je een pas kopen voor je hele cruise. Voor 2 weken kost dat dan 150 euro pp. Als je lid bent van de Costa Club en je hebt de Perla Diamante status bereikt, mag je er 1 dag gratis gebruik van maken. Ook van de verschillende sauna’s die er zijn en van het rustgedeelte waar je ook thee kan drinken. Dat gaan we allemaal uitproberen de komende dagen.
Ik ben door mijn boeken en tijdschriften heen en ga naar de bibliotheek waar er ook een rij Nederlandse boeken staat. Die mogen uiteraard geleend worden. Ik zoek er 2 uit. Eentje van Salman Rushdie en eentje over geadopteerde Libanese kinderen die zoeken naar hun afkomst. Dat doet dan ene Arthur Blok en hij ontdekt dat er niets meer te achterhalen valt, alle gegevens zijn uitgewist. Zo weet hij dus niet wie hij echt is en de Nederlandse regering heeft aan deze manier van adopteren in de 70 er jaren gewoon meegewerkt. Merkwaardig.
In de achtend om half elf is er weer een VIP party, op uitnodiging van de kapitein, Il Commandante, en wij gaan er maar weer heen. Zo komen we weer een paar Nederlanders tegen en hebben we een leuk praatje.
Hierna is het nog te vroeg voor de lunch. Wij doen dat pas in de loop van de middag en dan slaan we theetijd deze keer over. Van onze assistent diningroom manager horen we dat het er met theetijd meer dan overvol is, er is geen lege plek meer te vinden. Verstandig van ons om het maar over te slaan.
Na het diner gaan we naar de show Celebration genaamd. De show begint met het Europese volkslied : “Alle Menschen werden Brüder”. En daarna komen er liedjes en dansjes uit de verschillende Europese landen aan bod. Wij vinden het statement wat er met deze show gemaakt wordt geweldig. Ook wordt aan het begin bij het volkslied de Europese vlag geprojecteerd. Die zouden wij ook wel wat vaker in Nederland zien wapperen. Op elk overheidsgebouw in Italië en Frankrijk wappert hij vrolijk naast de nationale driekleur.
Wij hebben het een paar jaar geleden bij ons op de camping aangekaart en sindsdien wappert de beide vlaggen zusterlijk of broederlijk naast elkaar.
Morgen komen we in Amber Cove aan in de Dominicaanse Republiek.
Zaterdag 23 december 2017. Amber Cove
Deze plaats kennen we. We hebben hier al eens een excursie gemaakt. Meteen buiten de poort zagen we de ene vuilnisbelt na de andere, een betere organisatie kan het land nog niet aan. We hebben een amber- en larimar werkplaatsje bezocht. Hier worden de stukken amber en de opgegraven halfedelstenen Larimar verwerkt in juwelen. Larimar kun je blijkbaar alleen hier krijgen, het is een lichtblauw soort marmer of gesteente en zeker net zo duur als amber.
We maken vandaag geen excursie en gaan er ook niet met een taxi op uit. We blijven op het winkelcomplex dat hier speciaal door de Carnivalcompagnie is gebouwd voor de cruiseschepen. Er is een koffietentje en als je er wat gebruikt, krijg je toegang tot wifi. Dat doen we. Jan neemt een dubbel espresso en ik een cappuccino en betalen daar 10 dollar voor. Niet goedkoop, maar dan hebben we ook meteen wifi. Een Italiaan is dit koffietentje begonnen. Op dit moment is hij in Italië voor de Kerst. Hier in de Dominicaanse Republiek worden verschillende soorten koffie gekweekt en je kan de smaak uitzoeken voor je bakkie koffie.
Daarna lopen we alle winkels af, zowel juweliers als souvenier winkels. We kopen allebei waterschoenen en ik koop ook nog een waaier die in mijn handtas past.
We eindigen onze wandeling bij het grote zwembad. We zoeken een plaatsje bij een palmboom uit voor de schaduw. Er staan wel 500 ligbedden, maar het is helemaal niet druk. Die schaduwplek was schromelijk overdreven, want het wil maar niet zonnig worden. Sterker nog, de wolken komen over de bergen onze kant op gedreven. Na een cocktail en wat te eten houden we het hier bij het zwembad voor gezien. Ook de muziek uit de luidsprekers werkt op den duur op mijn zenuwen, wat een herrie. We gaan lekker bubbelen. We liggen nog maar net in bad of we zien op het glazen dak dat het weer regent en dat houdt de hele middag niet meer op.
Na het badderen gaan we in de koffie annex ijsbar een Italiaans ijsje eten. Dat is voor het eerst. We hebben de coupes gezien en die zien er goed uit. Met de nieuwe passagiers aan boord is het bij de ijstoonbank enorm druk, dit in tegenstelling tijdens de oversteek. Toen liepen de dames van de bediening zich te vervelen. Daar is nu geen sprake van. Met de grote hoeveelheid kinderen is ook de klandizie voor ijsjes verveelvoudigd.
Om 8 uur ’s avonds is er het 2e deel van de voorrondes van de Voice of the Sea en wij kunnen nog net de laatste paar kandidaten aanhoren. Bij de finale zien we wel wie er door de jury zijn uitgekozen voor in het theater.
We liggen hier in deze haven tot 01.00 uur. Ook dit is een wisselhaven en er zijn ook hier heel wat passagiers uit- en ingecheckt. Tot na middernacht komen er nieuwe gasten aan. Logisch dus dat we pas zo laat weg gaan. Bovendien is de volgende haven, Samana, ook hier in de Dominicaanse Republiek, om de hoek. Vanaf nu hebben we tot de 28ste elke dag een haven. Morgen is het de 24ste en viert Italië Kerst. Daar zal ik na deze dag verslag van doen. Eerst maar eens beleven. We moeten tenderen naar de wal en we liggen er maar een halve dag. Deze haven is een uitwijkhaven, vanwege de orkaan Irma die andere eilanden verwoest heeft en die we dus niet aan kunnen doen, zoals bijvoorbeeld Sint Maarten.
Zondag 24 december 2017. Samana
Als we aankomen gaan de excursies eerst van boord. Dat betekent dat de tendertickets pas om half 10 kunnen worden afgehaald. Er staat om half 9 al een rij voor zo’n ticket. Na het ontbijt gaan wij er ook maar bij staan. We sneaken via de lift halverwege de rij binnen en hebben al snel nr 51 te pakken. Het 1e nummer dat van boord mag is nr 33. Wij zijn om kwart voor elf toch maar eens richting uitgang gegaan. Op de 2e verdieping stond de gang en de trap bomvol ongeduldige mensen. Er waren er bij met ticketnr 58 en 63 en 75 enz. er werd dus niet gecontroleerd op nummer alhoewel er wel werd omgeroepen op volgorde. Ondanks de drukte waren we toch snel aan de beurt voor de tenderboot. Hé hé, eindelijk.
Tot onze verbazing worden er zelfs op de tenderboten vlaggen geplaatst, de Costavlag, de Italiaanse vlag en de Europese vlag. Wij vinden dat leuk om te zien.
We hebben getenderd naar de wal en liggen een klein beetje buiten het centrum van het stadje. Samana ligt in het noorden van de Dominicaanse Republiek op en schiereilsnd. Het wordt een eco-paradijs genoemd. Er groeien talloze palmbomen, er is een regenwoud en watervallen en er is strand en hotels etc in het noorden van dit schiereiland. Wij komen aan de zuidkant aan. Het is zondag en dat betekent dat alles dicht is. Hier wordt overal de zondagsrust gerespecteerd, nergens zijn de winkels open zoals bij ons.
Het is lekker warm en wij wandelen langs de kust over een mooie, goed bijgehouden boulevard. Er worden wel veel taxi’s en ander gemotoriseerd vervoer ( tuktuks en open vrachtwagens met banken) aangeboden, maar een stukje lopen kan geen kwaad.
Verderop staan stalletjes met allerlei souvenirs en kleding en hoeden en petjes en ook juwelen van larimar, het mineraal dat alleen hier in deze republiek gewonnen wordt. Van allerlei houtsnijwerk wordt verteld dat er niets uit China geïmporteerd wordt. Alles wordt lokaal gemaakt. Van januari tot maart komen de bultruggen voor de kust paaien en dan kunnen ze gespot worden. Midden op de enige rotonde staat dan ook een heel groot beeld van zo’n walvis. Aan de andere kant van de weg zien we een rijtje gekleurde huizen staan. Ze blijken een façade te zijn voor het voetbalstadion. Erg leuk om te zien. Er is ook een restaurant en daar nemen we een biertje, een Presidente, en kunnen internetten. Om 2 uur vaart de Pacifica weer verder en we moeten dus op tijd weer bij de tender zijn willen we niet eindeloos op de kade in de zon wachten op de terugtocht.
Eenmaal aan boord eerst maar wat te eten tot ons nemen en daarna zijn we gaan bubbelen, lekker hoor. Dan doen we het verder rustig aan tot het diner.
Om 8 uur ’s avonds is er in het Atrium een speciale kerstbijeenkomst. Helaas is die niet zo plechtig als vorig jaar. Er worden een paar Engelse kerstschlagers ten gehore gebracht, de kapitein en zijn equipe wordt nog een keer toegejuicht en dan gaat de dj los met de muziek die hij altijd al draait. Niks enige kerstgedachte en/of iets stijlvollere muziek. Wij vonden het een gemiste kans voor wat meer saamhorigheid. Maar het kon de meeste mensen niet deren, er werd lustig op los gedanst en gediscoot.
Verder bracht de pianist in de koffie- en chocoladebar wel aangepaste muziek.
Wat wel leuk was, was de opstelling van het animatieteam op dek 5 van de ene kant naar de andere kant en zij beeldden het kerstverhaal uit. Er stond dus een herder met een papieren schaap. De 3 wijzen uit het oosten stonden halverwege. Jozef de timmerman zaagde er op los. Een stal met het kindje Jezus was er ook bij en een vrouw die brood bakte. En iemand beeldde de ster van Bethlehem uit en natuurlijk was er ook iemand de engel Gabriel.
Van 23.00 uur tot bij twaalven werden er in het theater kerstliederen gezongen door de zangers en muzikanten en solisten van allerlei bands van het schip. En om middernacht begon de nachtmis, voorafgegaan door de binnenschrijdende optocht van alle uitgebeelde mensen. Zij gingen weer van het podium af toen de mis echt van start ging.
Over de mis zelf kan ik kort zijn. Onbegrijpelijk dat de priester niet de moeite nam om iedereen welkom te heten. Er zijn er toch meer dan normaal bij die eigenlijk verder nooit naar de kerk gaan. Maar niks van dit al. Hij begon meteen met het Credo en volgde in het Italiaans met een preek. En zonder even toe te lichten werd die preek in nog 4 talen voorgelezen op een zeer saaie ongeïnspireerde toon. Er haakten steeds meer mensen af en toen de assistent van de priester ook nog eens in het Portugees aan de gang ging, zijn wij ook weggegaan. Zo begrijpen wij wel dat de kerk leegloopt. Er ging geen enkele bezieling van uit.
Dit was dus de laatste keer dat wij zoiets zullen bijwonen.
Maandag 25 december 2017. St. Kitts
Het is 1e kerstdag en wij wensen iedereen die we inmiddels hier kennen vrolijk kerstfeest of te wel Merry Christmas of te wel Joyeux Noël.
We hebben nog een halve dag voor we op het volgende eiland aankomen. Dit is St. Kitts, we zijn er nog nooit geweest en besluiten om hier een excursie te nemen. We willen een soort rondreisje.
Maar eerst gaan we weer bubbelen. Dan kunnen we nog lunchen, want we hoeven ons pas om 2 uur te melden in het theater. Het duurt heel lang voor er met het uitdelen van de stickers wordt begonnen. Eerst heette het dat het schip nog ingeklaard moest worden. Maar wij denken dat het voor de kleine busjes lastig was om het haventerrein goed te bereiken. We liggen in een industriehaven en er is niet veel ruimte. Een ander schip ligt op een betere plek. Uiteindelijk kan de excursie pas na 3 uur beginnen en dat is laat, want het is al weer om half 7 donker. We hebben een klein busje met een leuke jonge chauffeuse. De hoofdstad van dit eilandje heet Basseterre en was dus ooit een Franse kolonie. De andere kant van het eiland was door de Engelsen ingepikt. Zij hebben na een oorlog de Fransen er uit gekieperd en het hele eiland Brits gemaakt.
Pas in 1983 is het eiland, samen met het buureiland Nevis, onafhankelijk geworden. Ze zitten wel in de Britse gemenebest. Engeland had wel eens beter voor zijn voormalige koloniën mogen zorgen. Overal waar we komen ziet het er zeer verwaarloosd uit. Dat is niet van de laatste 30 of 40 jaar.
Er wonen 45.000 inwoners op 68 vierkante mijl. Ze kunnen met zijn allen makkelijk in het Feijenoordstadion. Basseterre ligt aan de Caribische kant en hier is geen strand te bekennen. Er wordt hier gevist. Er zijn wel veel verschillende christelijke kerken aanwezig, rooms-katholiek, anglicaans, methodisten, die van het Tabernakel. Overal min of meer vervallen kerken op een paar stenen gebouwen na. Soms zijn er ook scholen aan verbonden.
Er is hier een universiteit voor de opleiding tot dokter, de verpleging en dierenarts. Mensen van elders uit de wereld komen hier studeren. Er zijn directe vluchten vanuit Canada, Florida, NY, Atlanta.
Aan de Atlantische kant van het eiland bevinden zich de zandstranden en hier zie je de hotels en golfterreinen. Hier wordt het geld verdiend. De suikerrietplantages zijn verkocht aan een firma uit Jamaica. Er wordt hier alleen nog gebotteld. Heineken is trouwens wel goed vertegenwoordigd, zo te zien aan de reclames overal.
We hebben nog 2 dingen bezocht. Het 1e is een helemaal gerestaureerd koloniaal huis. De geschiedenis van de 1e tot de laatste eigenaar werd er getoond. De laatste eigenaar is een Indiër die het in 2008 heeft opgekocht en helemaal laten restaureren. Je kan het afhuren voor feesten en partijen. Het ziet er nu weer schitterend uit.
Al van oudsher is er communicatie met de VS. De grootvader van een van de 1e presidenten, Jefferson, ligt hier op dit eiland begraven. Maar de oorspronkelijke plantagehouders kwamen toch uit zuid-Engeland, uit Kent met name. En hun afstammelingen hebben goed geboerd. Door huwelijk en politiek werden ze bankier en klommen ze op tot de elite van de 18e en 19e eeuw, ook in Engeland.
Kerst wordt hier serieus genomen en alle winkels waren dicht, op 1 supermarkt na van de eigenaar Ram. Ook 2e kerstdag is hier alles gesloten.
Na nog een batikwerkplaats met ook weer een botanische tuin bezocht te hebben en in een snelle tocht nog naar een uitkijkpunt gereden te zijn, kwamen we om half 7 weer op het schip aan. We hebben het punt gezien waar de Oceaan en de Caribische Zee samen komen en je zag ook meteen de mooie hotels liggen.
De mensen die geen excursie hadden, konden een shuttlebus nemen voor 7 euro. Daar stond natuurlijk ook een enorme rij voor. Maar menigeen ging de 3 km lopen. Helaas voor hen was in Basseterre alles dicht.
Er was deze 1e kerstdag een speciaal Kerstmenu en er stond kreeft op en ook biefstuk. Dat was voor ons geen moeilijke keuze.
En na het diner weer om 8 uur in het theater The Voice of the Sea. Ik zat naast een vader met 2 kinderen van 5 en 6 jaar uit Martinique. Hun moeder zong mee. Ze waren zo trots op hun moeder. En die haalde de finale van de laatste 3 dames in dit geval. Helaas werd ze door het publiek niet als beste uitgekozen. Dat was een dame uit Guadeloupe. De 2 kinderen waren bijna ontroostbaar. “Hun moeder had nog nooit gewonnen, het was oneerlijk.”
Later op de avond was er op dek 9 eerst een Caraïbische party met een speciale band. En er stond weer een buffet extraVaganza klaar met allerlei taarten en gebak. Maar ook hadden de ijsbikkers en fruitsnijders hun uiterste best gedaan op de decoratie. Er stond een echte ijsslee met 3 rendieren er voor en een kerstman er in. Zo knap gedaan. En nog veel meer moois was er te bewonderen. Dit is eigenlijk niet te beschrijven. Gelukkig hebben we de foto’s nog, zie fb.
Toen om 11 uur de dj met zijn “pokkeherrie” begon, was het voor ons tijd om naar de hut te gaan. We hebben heerlijk nog een poosje op ons balkon gezeten. Van het buffet hebben we niets gegeten, er stond de hele tijd zo’n lange rij , daar ga ik niet meer achter staan. Op het balkon hebben we een stuk van onze Pannetone, van de Costa gekregen Italiaanse kerstcake, opgegeten. Dat was de 1e kerstdag. Morgen nog een te gaan en dat doen we in St. John op Antigua.
Dinsdag 26 december 2017. Antiqua
We komen al vroeg in St. John op Antigua aan. We zijn niet de enige, er liggen nog 5 grote cruiseschepen en er komen dus zo’n kleine 20.000 passagiers vandaag de wal op. Het is 2e kerstdag en de gewone winkels zijn allemaal dicht. Alleen de winkels op de cruisehaven, de zg. dutyfree winkels, zijn allemaal open. Jan koopt nog 2 Dockers korte broeken. Hij moet bij de kassa zijn cabinkaart laten zien en ook ons hutnummer vertellen en dan gaat de korting werken. 2 broeken voor 64 dollar vinden wij niet duur. Daarna lopen we door tot een eettent annex bar waar we meteen ook wifi hebben. Hier hebben we weer alle mail etc, binnen gehaald. De bevolking zelf loopt ook lekker te flaneren, het is tenslotte een vrije dag en bovendien kerstvakantie. In de straten achter de cruiseterminal staan allerlei eetstalletjes waar gebakken en gebraden wordt, allemaal voor de verkoop.
Wij lopen richting kathedraal, maar het hek is dicht en dus gaan we maar weer richting het schip. De huizen in de gewone straten zien er echt verwaarloosd uit. Er wordt echt niets aan onderhoud gedaan, tenminste hier dicht bij de haven.
De taxichauffeurs staan weer in grote getale klaar om je een ritje over het eiland aan te bieden of je naar een strand te brengen of een mooi hotel of zo. Maar helaas voor hen, slaan we alles af. Vorige keer hebben we het hele eiland, d.w.z. de bezienswaardigheden al bekeken, zoals Nelson’s bay en de English Harbour. Dat hoeft niet nog een keer. En dat is maar goed ook, want we waren nog niet koud terug of het begon weer te hozen. Die tropische buien liegen er niet om. Het weer raakt er echter niet door van slag. Als de bui is overgedreven, wordt het weer zonnig en warm als tevoor.
’s Middags gaat Jan een uiltje knappen en ik zit lekker op het balkon te puzzelen. De puzzels uit de Telegraaf lagen er nog en die moesten nog gemaakt worden.
De show, Sapora d’Italia hebben we al een paar keer gezien en dus gaan we eerst bij de 2 gitaristen zitten. Die spelen echter niet, want ze zijn nodig bij een privé feestje, een huwelijk. Dan maar weer naar de Grand Bar gegaan, daar is altijd wel wat te doen. Morgen hebben we weer een strandexcursie op Martinique net als vorige keer.
Woensdag 27 december 2017. Fort de France
We hoeven pas om half tien paraat te zijn en dat is lekker relaxed opstaan.
In ons restaurant krijgen we te horen dat we voor het vervolg van onze reis ons moeten melden in restaurant Blue Moon op dek 10. Er zijn te weinig perla gold en perla diamant passagiers om 2 restaurants voor open te houden. En het schip zit wel vol, dus is de bediening elders nodig.
En bovendien gaan we van hut veranderen, van nr 1117 naar nr 6312, ook een balkonhut, maar nu op dek 6. Dat betekent ook dat ik alles moet inpakken. Maar de spullen worden voor ons verhuisd.
Maar eerst gaan we weer een hele dag naar het strand, St. Anne aan de zuidkant van het eiland. Nu, na meerdere eilanden bezocht te hebben, kunnen we wel zeggen dat Martinique veruit het mooiste en welvarendste eiland is. De wegen zijn net als bij ons en overal zie je Franse winkels en andere zaken. Natuurlijk zie je hier en daar ook wel bouwvallen staan, maar dat is maar heel weinig. En we hebben toch een uur gereden om naar het strand aan de Atlantische kust te komen. Het is overal heel groen en ook schoon. En net als in het moederland zie je hier racefiets liefhebbers. Ze rijden wel gevaarlijk langs de snelweg. Het mag blijkbaar, want we zagen ook een paar keer politie staan.
Om kwart voor 6 waren we terug en meteen hebben we natuurlijk het zout en zand van ons lichaam en de spullen gespoeld.
Vanavond heb ik nog wel wat te doen, na het diner en de show die The tree Gees heet en een tribute aan de Bee Gees is. Daarna ga ik inpakken en de laatste hand leggen aan dit blog zodat het nu nog op de site kan.
Als we morgen uitchecken met de huidige cabinkaart is de toegang tot de gekochte internet meteen over. Vandaar dat ik nu nog om kwart voor 12 zit te tikken. Maar er is gepakt en ik kan nu even ontspannen. Jan is aan de beurt. Morgen begint er weer een nieuwe week met als haven Guadeloupe.
Week 4.
Donderdag 28 december 2017. Pointe-a-Pitre
Het is alweer week 4, wat gaat de tijd snel.
We beginnen aan een nieuwe cruise, met als titel : “Antilliaanse parels. Deze reis duurt 10 dagen van Guadeloupe tot Guadeloupe. Dat schrijf ik er speciaal bij, omdat er zowat in elke haven in- en ontscheept wordt. Zo spraken we een stel Canadezen dat in Amber Cove in de Dominicaanse Republiek was aangekomen. En er komen ook mensen in Martinique aan boord. In de Dominicaanse Republiek aankomen was voor de Canadezen geen pretje. Ze hebben hun gegevens tot 3 keer toe moeten invullen in steeds dezelfde formulieren, eerst in het vliegtuig, dan op het vliegveld en dan nog een keer bij het inschepen. Volkomen overbodig en er werd ook nog toegangsgeld gevraagd, zou eerst 20 dollar pp zijn en er moest uiteindelijk 50 dollar US afgerekend worden. En dat had niemand ze verteld. En als Canadezen zijnde loop je niet automatisch met US”dollars op zak als je weet dat je op het schip met euro’s moet betalen, als je niet alles met creditkaart doet. Kortom, hun reis verliep met hindernissen en dat begon al met de sneeuwstormen thuis om van hun huis naar het vliegveld in Montreal te komen. Wil je dan nog wel op reis, vraagt een mens zich af. Maar het mooie weer vergoedde alles, zeker het heerlijke water in het St. Anne strand op Martinique.
Deze week begint in Guadeloupe. Eerst moeten wij van hut wisselen en dus alles inpakken en een nieuwe hutkaart halen bij het frontoffice. Dat kan tussen 9 en 11 uur. Voor die tijd hebben we onze oude hut al verlaten. We eten nog 1 keer in ons restaurant New York New York op de 4e verdieping en nemen daar afscheid van onze tafelbediening. Dit deel wordt bij het hele restaurant betrokken. Wij gaan naar dek 11, dit restaurant heet “Blue Moon”. Vanaf vanmiddag worden we daar verwacht.
Maar eerst pak ik weer de koffers uit, alles in dezelfde laadjes en kasten. Dat is zo gefikst.
Na de lunch gaan we de stad in, je loopt zo naar het centrum. We gaan pas om 2 uur, want waarschijnlijk zijn er ook nog winkels tot een uur of 4 gesloten. Het oude gedeelte, waar wij doorheen lopen, is behoorlijk vervallen. Het is nog de oude koloniale stijl van woningen boven met winkels beneden. Als alles mooi opgeknapt zou zijn of goed onderhouden, zou het een heel aantrekkelijk wandelgebied zijn. Maar nu ziet het er echt oud en krakkemikkig uit. Toch is het de belangrijkste winkelstraat waar we doorheen lopen. Iets typisch dat we nog nooit ergens anders gezien hebben, zijn de vrouwen die op de stoepen van de huizen of winkels met een mand vol onderbroeken en bh’s zitten om te verkopen. En dan niet 1, maar de ene verkoopster naast de andere zit er. Hoe kunnen die allemaal een broodwinning hier uit hebben? Verder zie je veel kledingwinkels en schoenenwinkels en die staan vol met feestkleding voor oud- en nieuw. Dat dan weer wel.
Wij lopen een rondje en eindigen op het plein van de Overwinning, of te wel la place de la Victoire, met name die op de Engelsen ergens in de 18e eeuw. Er is hier op de Antillen behoorlijk gevochten tussen de Fransen en de Engelsen. Ze hadden nogal eens samen de eilanden bezet en in bezit. Na de oorlog is het bezit gescheiden en waren de eilanden of Brits of Frans. En dat zie nu nog terug in het links- of rechts rijdende verkeer. Bovendien zijn de Franse eilanden allemaal een onderdeel van Frankrijk gebleven en de Engelse eilanden allemaal zelfstandig gemaakt, als onderdeel van het Britse Gemenebest. Die voormalige Britse eilanden hebben wel een gezamenlijke munt, de Oost Caraïbische dollar. De Franse eilanden hebben de euro. Die eilanden zijn stukken welvarender. Van deze Franse eilanden komen hier nu ook veel passagiers aan boord en van de voormalige Britse niet een.
Om 4 uur zijn we weer terug aan boord en zien toe van ons balkon op de kade waar de nieuwe passagiers door familie of taxi afgezet worden voor hun vakantie. Hier kan tot 21 uur ingescheept worden of nog later als het vliegtuig vanuit Europa bijv. vertraging heeft.
Om elf uur varen we weg. De eerste dag is een zeedag en dat is ook meteen de enige zeedag. Verder doen we dus elke dag een haven aan.
Vrijdag 29 december 2017. Op zee
Deze zeedag wordt een dag om te luieren. We zoeken uit waar we nog in de havens een excursie willen doen, strand of sightseeing, of niet. En Jan moet achter ons account aan, want dat is aan je hut gekoppeld. Krijgen we een nieuwe rekening of loopt de oude door? We hebben geen afrekening gekregen eergister, dus dat moet toch even uitgezocht worden. Dat is Jan zijn werk. Van de Costa Club krijgen we bij elke cruise een fles champagne ieder. Dat zijn er dus 2. Mooi voor oudejaarsavond om te proosten.
’s Avonds is er meteen al weer karaoke als voorronde voor the Voice of the Sea. En ook nu weer gaan we kijken. Zo leuk is dat. Daarna strijken we neer in de lounge “Wien Wien” waar een gitaar duo zijn kunsten ten beste geeft. Er is dit keer een groep spaanstaligen uit Midden- en Zuid Amerika aan boord en die gaan bij het horen van de hun bekende lidjes uit hun dak. Er wordt gezongen en gedanst. Ook is er in de lounge “Around the clock” nog steeds de Antilliaanse band “Café Crème” aanwezig. Ook dat vinden we leuk om te bezoeken. Zo is er op 3 plekken, want ook nog in het grand café Rhapsody, verschillende soorten dansmuziek te horen. En dan zijn er 2 pianisten bezig en is er in het Atrium ook nog een duo te horen. Ook hier kan worden gedanst. Vanaf 6 uur tot half 1 ’s nachts is er van alles te doen. Naast uiteraard het theater met een show en de winkels en het casino die na de afvaart opengaan. Wie zich nu nog verveelt, kan beter op een onbewoond eiland gaan wonen. En zo wordt het vanzelf weer morgen.
Zaterdag 30 december 2017. Amber Cove
We liggen al om 8 uur in de haven van Amber Cove. Na het ontbijt gaan we de wal op, dat wil zeggen, op het terrein van de cruiseterminal waar allerlei winkeltjes zijn. Zowel juweliers als allerlei souvenirwinkels zijn er te vinden. Wij gaan weer eerst naar de koffietent waar je tegen het gebruik van een kopje koffie toegang krijgt tot wifi en dat is nodig om al onze mails etc. binnen te halen. Wij krijgen allerlei nieuwjaarswensen toegestuurd en dat is leuk. We beantwoorden ze dan ook allemaal, alhoewel we voor we vertrokken iedereen al een digitale kerst- en nieuwjaarswens hebben gestuurd. Dan lopen we weer het rondje langs alle winkels en kopen deze keer echte chocola, om chocolademelk van te maken. Dat is makkelijk te vervoeren. Ook koop ik heel speciale oorbellen voor Shari. Ze worden alleen op Bonaire ontworpen en gemaakt, echt heel apart dus.
Na het rondje gaan we terug naar het schip. Deze keer gaan we op het schip in de zon liggen i.p.v. bij het zwembad. Niet voor de accommodatie, want die is geweldig, maar vanwege de keiharde muziek die de hele dag over je uitgestort wordt. Hier krijg ik zowat hartkloppingen van. Dus dan doen we niet meer. Je kan moeilijk vragen of het geluid wat zachter kan.
We liggen hier tot na middernacht, want het is maar een klein stukje varen naar Samana, de volgende haven in de Dominicaanse republiek.
Hier in Amber Cove gaan er nog al wat mensen af, ook de Canadezen die we eerder ontmoet hebben. Inmiddels ligt de sneeuw bij hun thuis meters hoog. De mensen moeten hun auto’s helemaal uitgraven. Lijkt me niet leuk thuiskomen na zo’n heerlijk warme vakantie.
Zondag 31 december 2017. Samana
De laatste dag van het jaar.
We zijn dus weer terug op het schiereiland Samana, het eco paradijs. Vorige keer hebben we een stukje langs het water gelopen tot aan het centrum van het stadje St. Barbara. Dat kennen we dus wel en we hebben dan ook voor een excursie van een halve dag gekozen naar de noordkant van het eiland. Hier moet het het meest toeristisch zijn van het hele eiland. We hebben de mooiste bus getroffen van de hele vakantie, echt een luxe, nieuwe bus. Op de wal zijn er zat taxi’s te krijgen en de tarieven staan vast, die kan je zelf lezen. Goed geregeld dus. Dan gaan we rijden en zien net buiten de hoofdstad een en al armoe. Allemaal houten huisjes met golfplaten daken of zelfs daken van palmtakken gemaakt. Kokospalmen zijn er meer dan genoeg. Alles wordt van de kokosnoot gemaakt. Het is een van de belangrijkste exportartikelen van het gebied, alles wat van de kokosnoot gemaakt is dan wel te verstaan.
Halverwege de rit stoppen we bij een wat groter huis en dat is speciaal ingericht om toeristen zoals wij te ontvangen. Op 2 plaatsen kunnen we zien hoe er nog met de hand sigaren gemaakt worden van Dominicaans tabaksblad en van Cubaans tabaksblad, samen in 1 sigaar. Alleen koopt niemand van ons gezelschap nog sigaren, er wordt immers nauwelijks meer gerookt. Verder proeven we rum, manahuana, koffie, chocola en thee. Na een half uur gaan we weer verder. Het is toch een eindje rijden naar onze eindbestemming, het strand bij de plaats Les Terrasses. Wij hadden ons er wel wat van voorgesteld, maar het strand zelf viel erg tegen. We werden vlakbij een mooi nieuw gebouw afgezet en moesten toen een klein stukje naar het strand lopen. We werden als groep begeleid door de toeristenpolitie voor onze veiligheid, 1 voorop, 1 in het midden en 1 achterop. Dit is om de veiligheid van de toeristen te garanderen. Ze zijn op het hele schiereiland te werk gesteld.
Bij een groot hotel, in de vorm van een cruiseschip, langs de kustweg werden we losgelaten. Om bij schoon water te komen moesten we een brug overlopen. Vlak tegenover het mooie hotel kwam de riolering in de zee uit, verboden te baden dus. En we hadden maar een goed uur. Wij zijn op het terras van het hotel neergestreken en hebben het hele strand nooit gezien. Met een biertje, een smoothie en wat empanades hebben we ons prima vermaakt. Op de begane grond van het hotel huisvestte een makelaardij. Je kan hier dus de mooiste villa’s kopen, maar wel tegen forse prijzen. Een grote villa met 6 slaapkamers en 7 badkamers, een zwembad en volledig ingericht kan je kopen voor 750.000 US dollars. Voor zo’n arm land toch niet mis, zo’n prijs. De laatste 30 jaar is er enorm geïnvesteerd hier op deze plek in toerisme. Het beste kan je eigenlijk iets kopen op een beschermd terrein, met een hek er om heen en een toegangscode. Het meest gebruikte vervoermiddel zagen wij langskomen, was de quad met een boodschappenkist voorop.
Op de terugweg heeft de chauffeur een andere weg genomen langs het vliegveld over de tolweg.
Het is de laatste dag van het jaar en hier in Samana wordt oudejaarsavond met alle familieleden samen gevierd. Er worden allerlei lekker eten gemaakt en dan is het feesten geblazen.
Ook op deze terugweg zagen we weer huizen en erven van heel armoedig tot aan mooie stenen huizen aan toe. Wel hebben ze bijna allemaal traliewerk voor de ramen en deuren of balkonnetjes. Niet voor niks, denken wij dan.
Weer terug op het schip zien we dat het animatieteam dek 9 aan het versieren is. Hier, bij het zwembad wordt vanavond het grote feest van oud en nieuw gevierd. Je kan een fles champagne bestellen en dan kan je er een tafel op dek 10 bij reserveren. Aangezien wij bubbels zat hebben, laten we het reserveren voor wat het is. Dat hebben we geweten. Ondanks dat we tijd zat hadden op bijtijds een tafeltje op dek 9 te bezetten, hebben we op dek 5 lekker aan de koffie etc gezeten. Om 10 uur gingen we eens naar boven en toen waren alle tafels en stoelen al bezet. Dat was niet slim van ons, maar het feest begon pas om 11 uur. Nou ja, dan maar 2 stoelen uit het restaurant gehaald, wat iedereen deed, en een plekje uitgezocht. We zaten toch nog goed en konden zo onze champie opdrinken en ook nog proosten om middernacht. Al dansend zijn we het nieuwe jaar ingegaan. En toen de polonaise voor de 3e keer voorbij kwam, hielden wij het verder voor gezien.
GELUKKIG NIEUWJAAR IEDEREEN DIE DIT LEEST.
Maandag 1 januari 2018. St. Catalina
Het tekst programma weet uit zichzelf dat het 2018 is. Dat vinden wij reuze knap.
Vandaag hebben we andermaal een stranddag en nu op het speciaal door Costa gehuurde eiland St. Catalina. Hier moet getenderd worden. En dit keer krijgen de Perla Diamante Costa clubleden wel voorrang. Van 8 tot 9 uur ( een beetje vroeg na het feest ) kan ik een priority tenderticket halen. Ik krijg nr.2 en toch was ik er meteen na 8 uur om de tickets op te halen.
We gaan snel eten en dan meteen naar de tender. In 1e instantie worden we toch tegen gehouden door leden van het animatieteam dat er voor de goede gang van zaken staat. Maar de assistent cruisedirector neemt ons toch mee naar beneden. In de tenderboot zien wij alleen maar Italianen, zonder excursiesticker op. Hoe kan het dat zij al zo massaal van de tenders gebruik maken. En het is niet eens der 1e tenderboot. Krijgen de Italianen dan een voorkeursbehandeling? Hebben zij dan ticketnr. 1 in hun hut gekregen of zo? Of mochten ergens anders al een tenderticket ophalen? Zo hebben de vroege vogels op het strand de beste bedden vlak bij de waterlijn. Dat hebben wij nu ondervonden. We liggen dan ook al om 9 uur op onze bedden en meteen daarna maar het water in. Tot na 11 uur komen de tenders de een na de ander vol met passagiers aan en al snel is er dichtbij geen bed meer vrij. Zo werkt dat dus.
In de loop van de ochtend wordt de BBQ opgepookt en rookt het lekker. Toch gaan wij geen gebruik van dit buffet maken. In de rij voor een ribbetje of een stukje kip op een plastic bordje met plastic bestek, zoveel honger hebben we niet. We gaan om 2 uur terug naar het schip en eten daar bij het zelfbedieningsbuffet met een biertje erbij, Carlsberg van het vat.
Dan gaan we naar de hut en knappen we een uiltje, wat word je van zonnebaden moe, zeg of in ieder geval slaperig.
Na het diner gaan we maar weer eens naar de show. Het zijn de 2 zangers, de tenor en de bariton, die een concert geven. Ze hebben heel veel succes met hun gezang. Ook wij vinden het de moeite waard.
Om 23.15 uur is er in de Grand Bar nog een spel te zien : “Wie wordt het beste echtpaar van de Costa Pacifica” en dat levert weer veel hilariteit op. Altijd leuk, op het randje, maar nooit ordinair.
En zo wordt het vanzelf alweer 2 januari.
Dinsdag 3 januari 2018. St. Kitts
Rieki en Christian zijn vandaag allebei jarig, hieperdepiep hoera.
Voor de 2e keer doen we St. Kitts aan. De 1e keer was op 1e Kerstdag en toen was alles gesloten. En het zag er verder ook niet zo aantrekkelijk uit. Wij kiezen wederom voor een excursie naar het strand aan de welvarende kant van het eiland. Hier is de toeristenindustrie volop aanwezig met allerlei hotels en appartementen. Wij gaan naar Cockleshellbay.
We zijn dit keer aangenaam verrast door de winkeltjes in de cruiseterminal. Wat ziet het er mooi en gezellig uit. Ik moet wel zeggen dat we dit keer midden in Basse Terre liggen en niet zoals de vorige keer in de containerhaven 3 km buiten van het centrum vandaan. Enfin, wij gaan weer naar het strand. Eerst moeten we buiten opstellen van de vervoersorganisatie. De dame met ons busnummerbordje omhoog wil dat we netjes achter haar in de rij gaan staan, dan komen de buspassagiers niet door elkaar te staan. We krijgen een polsbandje om voor bij de strandtent, ligbedden zijn nl inbegrepen bij de prijs. Terwijl we staan te wachten stuurt de busdame een van de passagiers die te dichtbij staat te roken een stuk verder op, waar hij niemand tot last is. Dan brengt ze ons naar een klein busje en kan de tocht beginnen. Het is een klein half uurtje rijden over de enige weg die naar de andere kant van het eiland gaat, over de bergen heen want onderlangs de kust kan niet, daar is niks. We komen weer langs het vliegveld en de hotel- en appartementencomplexen van Frigate heen. Hier gaan we dus niet naar toe. We rijden nog een stuk door. We komen langs een in aanbouw zijnde villa van Robert Redford ( of een andere filmster, dat weten we niet mee ) die hier een groot stuk grond gekocht heeft en kan gaan bouwen. Hij kijkt straks zo van de hoge berg zo over zee uit.
Eenmaal op het strand aangekomen, heeft Jan al snel 2 bedden te pakken en kan het installeren beginnen. We krijgen elke dag schone handdoeken mee, 4 stuks, en dat is voldoende. Een parasol moet gehuurd worden á raison van 10 dollar. Aangezien het al 3 uur is voor we goed en wel liggen, nemen we geen parasol. De zon is ook tussendoor nog eens achter de wolken verdwenen. Dat is hier op alle eilanden wel het geval. Steeds komen er wolken overdrijven en soms komt daar ook een spettertje uit. En dat is ook logisch, deze eigenlijk piepkleine eilanden midden tussen de Atlantische Oceaan en de Caribische Zee in.
Om half zeven zijn we weer terug en dan is het douchen en omkleden en aan tafel, want om 8 uur is er de Voice en die wil ik niet missen.
We komen net na 8 uur in het theater, dit keer op dek 5 en vinden nog net 2 plaatsen op het schellinkje. Het hele theater zit bomvol. Dit keer wordt er niet zo goed gezongen. Een
Argentijnse jongeman wint.
Terug op de kamer zien we dat we wederom een fles champagne hebben gekregen. We hebben geen flauw idee waarom, maar zullen hem in dankbaarheid leegdrinken. Is het niet hier dan is het wel tijdens de 2 dagen die we nog op Guadeloupe blijven.
Morgen komen we op Saint Lucia aan, in de hoofdstad Castries.
Woensdag 4 januari 2018. Saint Lucia
Om 9 uur aankomen en om 10 uur van boord, dat bevalt ons wel. We hebben alweer een excursie geboekt. We zouden een rondtoer doen, maar Jan heeft zich in een letter vergist en nu gaan we weer naar het strand. We hebben in jaren niet zoveel in het water en op het strand gelegen als deze vakantie. En eerlijk is eerlijk, als je 1 eiland helemaal hebt bekeken, dan heb je ze allemaal zo ongeveer gezien. De een doet het iets beter met het toerisme dan de ander, maar allemaal hebben ze hun bestaan opgebouwd met suikerriet en tabak. En dus zijn er rumfabrieken en sigarenmakers te bezoeken. En in het stadje van aankomst elke keer een rondwandeling maken is ook niet alles. Vandaar dat we dit keer steeds naar het strand gaan en dat bevalt ons prima. Het water is overal heerlijk en de stranden lopen langzaam af de zee in, nergens is er een branding, ideaal gewoon. Hoe bruin zien we? Lekker bruin dus.
Hier op Saint Lucia worden we ook weer met ongeveer 10 personen in een klein busje vervoerd. Wij boeken altijd een Engelstalige excursie, alhoewel we vaak de enige Engelstaligen zijn. Dit keer zaten er ook Fransen en Italianen bij. De begeleidster, een jong meisje nog, vertelde het een en ander in haar moedertaal Engels over wat er te zien was onderweg en ook over de bevolking, onderwijs, etc. Dat zinde de Fransen niet en die vroegen onze Engelse host Hannah of ze even wilde vertalen. Die weigerde dat, want ze was niet de gids en alleen maar begeleidster namens de Costa en bovendien Engelse. Hierop werden de Fransen en Italianen onbeschoft en begonnen te klappen als het jonge kind weer wat wilde vertellen. Zo onbeleefd en gênant, terwijl het zelfs geen rondtoer was, maar alleen maar transport naar het strand. Hannah ging op de terugweg niet meer met ons mee, ze koos een andere bus bij haar Duitse collega. Die kwam op het strand nog naar Jan toe om te vertellen dat Fransen over het algemeen heel vaak moeilijkheden maken over van alles en nog wat. Daar kunnen wij van onze vorige reis vanuit Rëunion ook over meepraten.
Het strand en de zee waren weer fantastisch. Ook hier moest voor een parasol betaald worden. Volgens ons is er op de verschillende eilanden dezelfde touroperator ingehuurd. En weer hebben we geen parasol nodig gehad. In de 3 uur die we kregen, hebben we een klein uur in het water doorgebracht.
Saint Lucia is in 1979 onafhankelijk van Engeland geworden. Men rijdt links. Ook hier heeft men dezelfde oost-Caraïbische dollar.
1 euro = 3,18 XCD of 1 US dollar = 2,68 XCD, net als op St. Kitts. Hun geld is niet op het schip voorhanden. Dat geeft niks, want je kan hier overal met de dollar en zelfs met de euro betalen. En dan krijg je ook geld terug in die muntsoort. Ook St. Lucia is een onderdeel van het Britse Gemenebest.
De hoofdstad heet Castries, genoemd naar een Franse ontdekker, want die zaten eerst hier. De 2e taal op dit eiland is Creools/Frans en dat is een mengeling van Engels, Frans, Spaans en de taal van hun voorouders uit Afrika.
Castries heeft ca 60.000 inwoners. Citrusvruchten zoals citroenen, limoenen, grapefruit en een nieuwe mengvrucht waarvan ik de naam niet verstaan heb, worden uitgevoerd.
De kinderen gaan van hun 5e tot hun 12e naar de lagere school en dan nog 5 jaar naar het voortgezet onderwijs, verplicht. En dat wordt afgesloten met een examen. Of de kinderen in uniform naar school gaan, weet ik niet. We hebben ze niet gezien, want het is ook hier kerstvakantie.
Sant Lucia is trouwens een vulkaaneiland en bestaat uit 2 vulkanen met kratermonden. Zoiets hebben we ook op La Réunion gezien. Van de andere eilanden die we bezocht hebben, weten we niet of het vulkanen zijn. Thuis maar eens googlen.
Terug op het schip hebben we een snelle lunch genuttigd en zijn nog even de cruiseterminal in gegaan. Ik wilde ook nog wel even de straat op, maar het was toch wel erg warm en er was niet zoveel te zien. Dan maar weer terug de gekoelde terminal in en daarna lekker naar ons balkon met een glaasje champagne uiteraard. Zo komen we de dag ook wel door.
Inmiddels heb ik mijn hier geleende boek, een met verhalen van Midas Dekker, ook weer uit en ga ik hem ruilen zolang het nog kan. Tot overmorgen dus. Nu heb ik er een over “Het dikke-dames dieet” genomen, erg toepasselijk inmiddels en ik kan er natuurlijk wat van leren.
Na het diner lopen we wat rond, doen een spelletje en dan gaan we weer op ons balkon zitten. We varen al weer een paar uur, maar het is hier nog zo lekker warm buiten.
Dan is het tijd om dit blog af te maken, dan kan het nog op tijd op de website.
Week 5.
Donderdag 4 januari 2018. Bridgetown
Mijn excuses dat deze week zo lang op zich heeft moeten wachten, maar het kwam er even niet van.
Nu ga ik het verhaal dan afmaken.
Op donderdag kwamen we ’s morgens al om 8 uur in Barbados aan. Vorige keer hadden we, voor de 1e keer, een shuttle naar het strand genomen, naar Carlisle Beach. Dat was prima. Maar nu, aan het eind van de reis, nu we al meerdere stranden bezocht hebben, besluiten we om gewoon even de wal op te gaan naar de cruiseterminal voor de wifi en dan weer terug naar het schip.
Toch wil ik wel even op de boulevard, die langs het water naar de stad Bridgetown loopt, bekijken en er een stukje overheen lopen. Aan de rechterkant is er de zee en aan de linkerkant van de weg is er wat verder op een “handycraft village” , hoe vertaal je dat zo gauw. Eigenlijk wilde ik dat wel bezoeken, maar Jan voelde niet veel voor weer een toeristenmarkt. Bovendien was het toch wel warm, dus zijn we maar terug gegaan. Wel hebben we het taxisysteem goed kunnen bekijken. Je koopt bij een dame aan een loket een kaartje voor een bepaald doel, bijv. het strand. Dan krijg je een plaats toebedeeld in een taxibus en als die vol is, dan word je naar het strand gebracht. Het is hetzelfde strand als waar wij de vorige keer heen gingen. Heel goed geregeld dus. Geen gemarchandeer of wat dan ook. Verderop stonden uiteraard ook taxi’s , maar die hoef je niet te nemen.
Terug in de terminal heb ik toch een heel leuke aankoop gedaan, namelijk een nieuwe Kiplingtas met bijbehorende portemonnee gekocht mooi donkerblauw. Toch nog weer wat gekocht dus. Na dat we alle berichten hadden binnengehaald, zijn we weer terug naar het schip gegaan. Er zijn hier in de terminal weer de nodige juweliers met al hun diamanten en tanzanite stenen. Hoeveel diamant is er eigenlijk op de wereld? In elke haven zien wij steeds dezelfde juweliersketens met steeds de mooiste diamanten etc. en maar weinig kopers. Ook kun je er de meest buitenissige horloges kopen. Maar goed, ik vind het altijd weer leuk om me te vergapen aan al dat moois en je bent steeds in de airco binnen, maar kopen doen we niets.
Wat we verder gedaan hebben en welke show er was, dat weet ik niet meer.
Vrijdag 5 januari 2018. Fort de France
Onze laatste haven en dat is Martinique. Ook dit is een Frans departement en er wordt dus Frans gesproken. Hier gaan we lopend de wal op, tenminste als het droog is.
Het zijn allemaal tropische eilanden en er valt dus regelmatig een bui. Maar als het weer droog is, dan is het meteen weer warm. Je ziet dan ook veel mensen met een paraplu lopen voor het geval dat.
De hoofdstad heet Fort de France. De weg er naar toe is prima aangegeven met een mooi looppad. Natuurlijk krijgen we onderweg nog een buitje, maar we kunnen schuilen onder het zonnescherm van een gokwinkel. Hier kun je op paardenraces en loterijen gokken en meteen zien of je gewonnen hebt of niet. Tijdens dat wachten werden we aangesproken door de priester van ons schip. Hij is een Eritreeër en heeft zijn priesteropleiding op Rolduc in Nederland gehad. Desondanks sprak hij geen Nederlands en ook weinig Engels. Het is nu ook te begrijpen dat de nachtmis de mist inging. Deze man is wel van heel goede wil, maar heeft eenvoudig de taalvaardigheden niet om met zijn kudde te communiceren. Zo 1 op 1 gaat hij wel het gesprek aan, maar in de mis liep de een na de ander weg. Dat ging dus mis in de nachtmis. Wel jammer.
Wij vervolgden onze wandeling. Fort de France ziet er heel wat welvarender uit dan Port au Prince op Guadeloupe. Het hele eiland hier is mooier en schoner en, denken wij, welvarender. We zijn de hoofdbibliotheek in geweest. Het leek wel of het gebouw door Gustaf Eiffel ontworpen was, het was zeker in zijn stijl en dus ook in de Art Decostijl gebouwd. Je kon zo naar binnen, zonder pasje of identiteitscontrole. Interessant om te zien dat de boeken toch goed blijven in de vochtige hitte.
Verderop kwamen we op de boulevard langs het water, d.w.z. dat wij gewoon langs de winkels en de huizen zijn blijven lopen. Natuurlijk hebben we in een café een biertje of kopje koffie gedronken. Dit café werd gerund door 2 oude dames. Mooi om te zien. Een van de 2 was bezig om een nieuw biervat aan te sluiten en dat lukte uiteraard. De ander stond de klanten aan de balie geroutineerd te woord. Je moest je drankje wel zelf halen. Hier kunnen we weer gewoon met de euro betalen, wel zo makkelijk. We hebben in deze stad een heel rondje gelopen. Het paleis van Justitie was net nieuw gebouwd, midden in de stad. Na 2 uur rondlopen hadden we het wel gezien en zijn we op ons gemakt terug naar de boot gegaan. Ik moest tenslotte ook inpakken en zo.
We vliegen morgen niet meteen terug naar huis, maar blijven nog 2 nachten op Guadeloupe. Dat betekent dat er nog kleding uit de koffer moet blijven. Ik pak dan ook de 2 koffers in met alles wat we niet meer nodig hebben en de grote tas met alles wat we nog wel nodig hebben, heel logisch allemaal.
En zo gebeurde het ook. Ook de kleding die we op de terugreis aan moeten houd ik apart, zoals jassen, truien, vesten, sokken etc.
Als dat allemaal gebeurd is en Jan al het papierwerk heeft verricht, kunnen we het schip weer in. Nog een keertje naar die leuke koffiebar annex ijssalon en ’s avonds naar de afscheidsshow van het personeel “Gente di Mare” of te wel de mensen van de zee. Dit keer nam het animatieteam een groot deel voor zijn rekening, maar evengoed was het toch weer leuk om te zien.
Morgen is de cruise voorbij. We hebben weer enorm genoten. Wat is het heerlijk om zo over de zeeën te varen en je te kunnen laten verwennen de hele tijd. Een mens wordt er wel erg lui van. Dat zal ik thuis nog moeten bezuren. ( en inmiddels hebben we die gewenningstijd achter de rug en komt het oude ritme weer terug ).
Zaterdag 6 januari 2018. Pointe-a-Pitre
Afscheid van de Costa Pacifica.
’s Ochtends moeten we al om 8 uur onze hut verlaten hebben. De stewards hebben er een hele klus aan om alle lege hutten weer schoon en netjes op tijd voor de nieuwe passagiers in orde te maken. Onze koffers staan dan al op de kade en wij kunnen eerst nog even ontbijten voor we ons met de handbagage ergens in het schip installeren.
We hebben een appartement geboekt in Le Gosier, een plaatsje 10 km van de stad vandaan. Hier gaan we nog 2 nachten verblijven alvorens we met het vliegtuig vertrekken.
Dus hebben we de tijd om ook nog aan boord te lunchen. Daarna gaan we van boord, zoeken onze koffers op en kijken of er een taxi beschikbaar is. Die is er meteen en voor 25 euro brengt hij ons naar ons appartement. De chauffeur praat honderduit. Hij is/was ook gids en spreekt meerdere talen naast Frans, in dit geval ook Duits ( hij had een Duitse moeder en een Afrikaanse vader ) en Italiaans en Engels. Hij hoort aan ons Engelse accent iets vreemds en vraagt of we Russen zijn. Nee, we zijn Nederlanders. Dan zegt hij dat sommige Europeanen wel eens een beetje scheef naar hem kijken, omdat hij er uitziet als een Marokkaan en hij kan dat begrijpen. Maar hij woont en werkt al 35 jaar op Guadeloupe, hij is er met zijn Franse paspoort toen ooit naar toegegaan. Zijn broer woont op Sint Maarten, het Franse deel uiteraard, en van hem hoorde hij dat het Nederlandse deel la veel beter en sneller weer op de been is dan het Franse deel. De broer gaat in het Nederlandse deel boodschappen doen in de goed bevoorrade winkels. ook weer leuk om te horen.
Eenmaal bij het hotel- en appartementencomplex aangekomen blijkt dat de kamers niet voor 3 uur klaar zijn. Wij kunnen onze koffers stallen en lopen dan wat rond en gaan daarna ergens zitten wachten, nog een klein uurtje.
Dan staan we in de rij voor de receptie om ingeschreven te worden. En daarna krijgen we de sleutel van een prima appartement: woonkamer met badkamer, slaapkamer met badkamer en balkon met keukeneenheid. Geweldig vinden we het. Het weer is ietwat onstuimig en dus niet geschikt om aan het eind van de middag nog naar het privé strand te gaan. Dat laten we zitten voor morgen, dan is er beter weer voorspeld.
Even een blokje om om de buurt te verkennen en om te kijken of er nog iets te koop is. ’s Avonds is er een buffet en daar gaan we gebruik van maken. Maar nu willen we ook wel wat drinken en eten.
We hebben nog 1 zak nootjes en van het schip heb ik een paar theezakjes meegenomen. Maar we hadden ook nog een fles sekt meegenomen van het schip. Dat moet voldoende zijn tot het diner. En dan zitten we heerlijk op ons balkon te lezen.
Na het eten blijkt er een optreden te zijn in de lounge van een duo die de typische Caraïbische muziek laat horen, net zoals op het schip, de Zouk muziek.
Zondag 7 januari 2018. Le Gosier
We ontbijten weer in het restaurant en gaan dan naar het strand. We zien dat veel mensen oranje handdoeken hebben en informeren bij de receptie hoe dat zit. We krijgen bij haar twee kaartjes na registratie van onze creditkaart en kunnen die inwisselen voor 2 handdoeken op het strand bij de ligstoelen uitgifte. Dat gaan we doen, alleen helaas waren de handdoeken op. Morgenochtend om half 10 weer. Dan gaan we zomaar op een ligbed liggen. Het waait toch nog wel, maar we gaan toch de zee in. Ook hier kun je weer heel ver het warme water inlopen voor dat je in het diepe zit. Wat is dat toch fantastisch. We dobberen zo wel een dik half uur en laten ons dan opdrogen. Hier verkleuren we nog minstens zo sterk als alle weken ervoor. Ik had me niet ingesmeerd en door de wind gaat het extra snel. We houden het om 2 uur dan ook voor gezien . Gisteren hebben de sekt soldaat gemaakt en nu nemen we een kopje thee en knappen een uiltje.
’s Avonds nog een keertje dineren en als vertier is er in de lobby weer muziek, dit keer een steelband van 3 personen. Om half elf is dat voorbij en gaan wij terug naar ins appartement.
Morgen moeten we om uiterlijk 11 uur de kamers verlaten.
Maandag 8 januari 2018. Le Gosier
We gaan met onze bagage in de lobby zitten, want het vliegtuig gaat pas ’s avonds.
Om 2 uur vragen we een taxi aan en die man brengt ons via de binnenwegen in no time naar het vliegveld. Dat was eigenlijk op verzoek van 2 medepassagiers die haast hadden. Hun bestelde taxi kwam niet opdagen en toen reden ze met de onze mee. Dat scheelde ook nog in de kosten.
Op het vliegveld was het een drukte van belang. Je wil niet weten hoeveel vliegtuigen er naar allerlei plekken in Frankrijk vliegen, niet alleen naar Parijs. Wij vlogen met Corsair en niet met Air France. De Fransen noemen niet eens de KLM. Nergens zie je een koppeling van Air France-KLM staan. We zijn gewoon ingelijfd door de Fransen, niks meer en niks minder. Ook bij de VIP lounge zie je de KLM niet genoemd. Gauw maar weer zelfstandig worden , van dat schip van bijleg af. Maar goed, wij vlogen dus met Corsair. Jan had geboden op businessclass stoelen en die hadden we. Ook wij konden dus naar de VIP lounge, maar niet die van het SKY team, maar een speciale van Corsair. Geen probleem, ook hier hadden ze heerlijke Franse champagne en lekkere hapjes en wifi natuurlijk. Een begeleidende jongedame bracht ons op tijd naar de gate en daar gingen we als eerste aan boord. Dit hadden we nog nooit meegemaakt. En dan de stoelen en de hapjes en het eten, het was allemaal even verrukkelijk. Na het diner gingen de stoelen achterover, kwam er een heus dekbed tevoorschijn en heb ik toch wel een paar uur geslapen. Jan eigenlijk niet, zoals hij zelf zegt.
Al met al is het dan al 10 uur plaatselijke tijd en hebben we nog 5 uur vliegen voor de boeg. Het vliegtuig landt 3 kwartier eerder dan gepland, want we vlogen voor de wind. Het is dan 3 uur Caraïbische tijd en 8 uur Europese tijd. We landen op Orly zuid. Hier staat de bestelde taxi klaar. De chauffeur heeft een bordje omhoog met Jean Deelen. Hij brengt ons heel keurig naar Gare du Nord waar wij met de Thalys naar Schiphol zullen gaan. We hebben een vaste ticket en onze trein gaat pas om 14.25 uur. We zijn dus veel te vroeg en kunnen de tickets alleen tegen hoge bijbetaling omwisselen. Dat doen we niet. We gaan op het station in de brasserie zitten en dompelen ons onder in de Franse gewoonte om tussen de middag warm te eten. Dan is dat maar vast gedaan. Zo komen we de tijd wel door. Dan naar het juiste perron gegaan.
Hier hadden we nog wel een dingetje, dat wil zeggen Jan dan. Een kwartier voor tijd wordt het juiste perron vrijgegeven en dan worden er 3 rijen geformeerd die langs de controle moeten voor de bagage. Jan heeft een koffer en een tas en zijn rugzak en zijn laptop. Ik heb een koffer en mijn 2 stuks handbagage. Ik kies voor de meest linker rij en kan achter de controles zo doorlopen. Jan helaas moet met zijn bagage door de scan en daar zien ze wat. Op het perron moet eerst zijn koffer open en woelt de jonge dame door al het schone goed heen. Hier vindt ze niks. Dan moet de tas open en daar vindt ze een scheepsmodel van de Pacifica. Dat was alles. Zoiets had ze nog nooit gezien. Maar de koffer moest weer dicht en op slot en dat ook met de grote tas. Toen had Jan het helemaal gehad. De damp kwam uit zijn oren. Bovendien heb je dan niet meer zoveel tijd om je wagon op te zoeken en die van ons was uiteraard helemaal vooraan. Net op tijd hebben we de trein gehaald.
En dan denk je dat dat gesmeerd gaat, maar net voorbij Brussel, waar de trein dus gewoon stopt, vertraagt hij en krijgen we bij Mechelen een wisseling van de bemanning. Hadden ze dat niet in Brussel kunnen doen? Zodoende hadden we op het laatste traject nog een half uurtje vertraging opgelopen. De overstap naar Hoorn ging goed en hier heeft Dick ons afgehaald, met grote dank van onze kant.
Zo zit deze heerlijke reis er na 33 dagen helaas weer op. We zijn allebei lekker bruin geworden.
We waren om 7 uur ’s avonds thuis. Dan kijk je altijd de post na en bel je even rond om te zeggen dat je weer thuis bent. De buren Monica en Peter hebben fantastisch op ons huis gepast, de post binnen gelegd, de orchideeën water gegeven en de verwarming aangezet. En zo kwamen we in een verwarmd en ook door Renee nog schoongemaakt huis.
Nu maar weer wennen aan de regelmaat van alle dag. Dat valt niet mee. Nu, 10 dagen later, kunnen we zeggen dat we weer geland zijn en in ons ritme zijn gekomen. Dat duurde dit keer langer dan de andere keren.
We blijven nu voorlopig thuis.