Vaarschema:

Week 1

Zaterdag 30 september 2017. Wieringerwerf

We hebben al een paar dagen de tijd gehad om met pakken te beginnen. Dat heb je als je met pensioen bent, dan smeer je het pakken uit over meerdere dagen. En dan ben je dus ook al ruim op tijd klaar. Nu is het half drie ’s middags en als Jan de laatste spullen in zijn rugzak pakt, zijn we kant en klaar. Een heerlijk gevoel is dat. Gisteren was er nog lichtelijk paniek bij mij uitgebroken. Er stond namelijk in de Telegraaf dat er op Madagaskar 19 mensen aan de longpest waren overleden. Heerste er daar dan de pest? Bij navraag bij de GGD bleek dat de pest daar altijd wel heerst. Maar voor ons als vakantiegangers, die er bovendien maar 3 x een dag aan land gaan, is er niets aan de hand. Het wordt een ander verhaal als je er in een ziekenhuis gaat werken en met patiënten in aanraking komt. Dan zijn antibiotica een must.
Ook de Costa gaf aan, na een vraag van Jan per mail, dat er geen vuiltje aan de lucht is. Gelukkig maar, want je gaat toch geruster van huis.

Ondanks dat ik me elke keer weer voorneem om minder mee te nemen en het ook elke keer weer blijkt dat we menig kledingstuk niet aan hebben gehad, gaan er toch weer 2 koffers en een grote tas mee als ruimbagage en voor Jan nog zijn laptop en een rugzak en voor mij een handtas en een grote reistas. Het zal ons aan niets ontbreken!!!!! Het maakt eigenlijk niet uit of je 2 of 6 weken weg gaat, er gaat evenveel mee. We kunnen aan boord alles laten wassen.

We kijken allebei erg uit naar deze bijzondere reis. We gaan naar plekken waar we nog niet eerder geweest zijn, namelijk de Malediven en de Seychellen en verder zuidelijk Mauritius, Reunion en Madagaskar. Op plaatjes zie je allemaal witte zandstranden en paradijselijke oorden. Dat willen we wel eens meemaken. En dat gaan we ook meemaken op de Malediven. We varen weer met de Costa, nu de neo Riviera. Het is een schip van 1999, maar volledig gerenoveerd in 2013. Het neo-concept is tamelijk nieuw voor de Costa en heeft te maken met de slow food gedachte die in Italië begonnen is. Ook zijn er geen vaste zittingen in het restaurant. Dat vinden wij over het algemeen wat minder, omdat je dan bij het reserveren in de rij staat voor een tafel, was onze ervaring op de “neoRomantica” een paar jaar geleden. Maar goed, de route is toch doorslaggevend voor ons om voor een schip en maatschappij te kiezen ( en ook de prijs toch wel).

Morgenochtend om 8 uur komt Guusta ons ophalen en ze brengt ons naar Schiphol. We vliegen om 11.40 uur naar Genua. Daar worden we opgewacht door een bus van de Costa en naar boord gebracht. Het inschepen begint om 13.00 uur, dus we zijn prima op tijd. En dan kan het goede en luie leven beginnen. Eerst nog even uitpakken en sloepenrol doorstaan, maar dan varen we toch echt om half vijf weg, naar Civitavecchia, voor Rome dus.

Zondag 1 oktober 2017. Genua

We worden om 8 uur door Guusta en Rikus opgehaald en naar Schiphol gebracht. We zijn gelukkig weer snel door de beveiliging heen en kunnen om kwart over 9 al rustig aan de koffie. We vliegen om 11.40 uur en dat is een heerlijke tijd. Bij de gate zien we een echtpaar dat we op de Deliziosa in maart ook al ontmoet hebben. We schudden handjes en zien allemaal uit naar deze toch wel bijzondere cruise. Ze heten Jacqueline en John.
De vlucht is met de KLM en die loopt gesmeerd, we landen om bij half 2 op vliegveld Christoffel Columbus ( kan niet missen hier in Genua natuurlijk).
Binnen een kwartier zijn we bij het schip en ook het inschepen gaat prima. Onze hut is een buitenhut, d.w.z. met een raam, maar zonder balkon. De grootte valt ons wat tegen. Dit in vergelijking met de buitenhut die we naar Spitsbergen op de “Costa Magica” hadden. Die was echt ruim. Enfin, we doen het er mee. Het schip zit vol, dus een upgrade zit er niet in. De bagage kunnen we wel kwijt in alle kasten en kastjes. Dan het schip maar eens verkennen.
De “neoRiviera” is gebouwd in 1999 en volledig vernieuwd in 2013. Het ziet er echt heel mooi uit, met overal zitjes met mooie stoelen en banken. Het is een klein schip, verdwalen is echt niet mogelijk. Wij zijn heel erg gecharmeerd van dit schip, meteen bij de 1e indruk al.

Voor het diner gaan we op zoek naar een restaurant waar de gasten die een “Perla Diamante” status hebben, apart ontvangen worden. Inmiddels hebben wij al zoveel keer met de Costa gevaren, dat wij die status ook bereikt hebben. Hier ligt dit restaurant op dek 6 achterin en het heet St. Tropez. Dit vinden we natuurlijk ook weer heel erg leuk. Het is wel verbazingwekkend hoeveel mensen er in dit restaurant komen eten. De suites hebben er meteen toegang toe. Ook al is het de 1e keer dat ze met de Costa varen. Maar de repeaters die altijd in een binnenhut zitten, maar meer dan 26.000 punten verzameld hebben, kunnen er ook terecht. Dit is toch een aardige vorm van klantenbinding.

De eerste avond is er geen show. Veel mensen zijn de hele dag al in touw. Later op de avond spreken we nog een ander Nederlands echtpaar, dat we in december op de Deliziosa ontmoet hebben. Zij heten Betsy en Gerard. Later in het grand café St. Paul de Vence zien we ze terug. We hebben niet veel kunnen praten, want daar was de muziek heel erg hard. Dat deed me meteen herinneren aan de oordoppen die ik in mijn tasje moet stoppen. Bij het Kruidvat gekocht. Toch nog laat geworden, gaan we om half twaalf naar de hut. Alle koffers had ik na het diner al uitgepakt en we kunnen dus meteen te kooi. Morgen komen we al om 8 uur in Civitavecchia aan.

Maandag 2 oktober 2017. Civitavecchia

We hadden besloten om niet naar Rome te gaan. De paus, het Vaticaan dus, hebben we al gezien. En verder vinden we Civitavecchia ook erg leuk.
Langzaam beginnen we de dag met een rustig ontbijtje in St. Tropez, met een proseccootje er bij. Kan het nog luxer? Wij denken van niet.
Om een uur of tien gaan we op pad. De shuttlebus naar de poort van de haven en dan lopen. We nemen deze keer een andere weg naar de markthal en de omliggende dagelijkse markt. Het valt me op dat ze er zulk mooi fruit hebben, werkelijk knotsen van mooie perziken. Die heb ik bij ons al in geen 40 jaar meer gezien. We winkelen wat en nemen een koffie op een terras in de hoofdstraat. Bekend terrein voor ons.
In een ander tentje halen we onze mail binnen. En na nog een korte wandeling over de boulevard gaan we weer terug naar het schip. Het is inmiddels half 2 en de winkels sluiten voor de siësta. Dan is er niks meer aan.

Aan boord nemen we een lichte lunch en dan gaan we bij het zwembad liggen. We zijn toe aan een rustpauze en een beetje lezen.
Daarna spelen we een paar spelletjes Westfries mens-erger-je-niet. Het wordt 2-2. ( dit voor de insiders onder ons). Tegelijk drinken we een kopje koffie of thee tijdens de theetijd, hier op zijn Italiaans la Merenda geheten. Als goede Italiaanse gewoonte wordt thee/koffietijd en dinertijd omgedraaid. Tussen 4 en 5 uur kun je heerlijke kleine broodjes, koekjes, gebakjes en fruit krijgen. En dan pas laat gaan eten is de bedoeling. Dat laatste doen wij dan weer niet.7 uur is toch wel de uiterste tijd, want dan kunnen we nog naar het theater om 9.15 uur.

Deze 1e avond zien we een bekende muziekgroep terug, de Sorrento Singers. Zij zijn met zijn vieren, 2 gitaren en 2 mandolines, en zingen er natuurlijk ook bij. Er worden Italiaanse liedjes ten gehore gebracht. We amuseren ons prima.

Na afloop gaan we in café Eze zitten waar 2 Spanjaarden lekkere Spaanse muziek laten horen. Hier kan gedanst worden. De meeste muziek is een cha cha cha en dat moeten we eerst toch nog even doornemen. Maar het is een heerlijke sfeer en de drankjes smaken ons uitstekend. Weer te laat zoeken we onze hut op. Ik had me voorgenomen om al wat van het verslag te tikken, maar dat is er niet van gekomen. We hebben ontzet naar de slachting in Las Vegas gekeken. Die gek die zomaar in het wilde weg met automatische geweren gaat schieten op een festival menigte. Tot nu toe zijn er 59 mensen dood en meer dan 515 mensen gewond. Het is een 64-jarige man en zijn motief is onbekend.
Morgen komen we ’s middags in Reggio Calabria aan, een havenplaats aan de voet (de teen) van Italië.

Dinsdag 3 oktober 2017. Reggio Calabria

We hebben een rustige ochtend, ontbijten, lezen, koffiedrinken, over de railing hangen als we door de Straat van Messina varen en dan tijdens onze lunch varen we de haven van Reggio Calabria binnen.
Op de kade staan veel familieleden van de bemanning. Al eerder hadden we opgemerkt dat nog al wat Italiaanse bemanning uit Calabrië komt. Het is wel lekker weer, maar wel bewolkt. Je ziet hier aan de overkant Sicilië liggen. De veerboot gaat er naar Taormina.
Reggio is het beste via zee te bereiken, via land is het uiterst moeilijk. We zien 1 grote weg, eigenlijk een langgerekt viaduct, liggen.
Deze streken zijn, net als Sicilië, bewoond geweest door Grieken, Noormannen, Arabieren, Libanezen, Ottomanen en door Romeinen uiteraard. Het is echt een mengkroes. Daar zie je nu niets meer van. Hier wonen Italianen, punt uit.

Wij gaan aan wal. Het is niet zo ver lopen naar de stad, maar er is een shuttlebus (navette genaamd), die ons voor € 2,00 pp naar het begin van de boulevard brengt. Dat doen we natuurlijk.
Dan lopen we de hele boulevard af. Het is een prachtig wandelgebied. Een verdieping lager zie je de strandrestaurants liggen. Alles ligt er min of meer verlaten uit. Zou het seizoen al voorbij zijn of zou er überhaupt wel een seizoen zijn?
Terug gaan we de straat achter de boulevard, de Via Garibaldi, aflopen. Hier zijn alle winkels. Het is alleen jammer dat ze van 13.00 uur tot 16.00 uur gesloten zijn. We hadden ook wel later de wal op kunnen gaan, want we gaan pas om 19.00 uur weg. Maar dat doe je toch niet zo gauw. Niet dat we nu nog wat hadden willen kopen, maar het is veel gezelliger met meer mensen op straat dan met alleen onze passagiers. Onbegrijpelijk voor ons, alsof er dagelijks meerdere schepen afmeren en men zich niet meer wil aanpassen.
Alleen de cafés en zo waren uiteraard open. En een Italiaans ijsje gaat er altijd wel in.

Dan maar weer met de bus terug en nog even een kopje koffie of thee gedronken met een koekje er bij. We hebben de laptop mee naar het buffetrestaurant genomen. Het is de hoogste tijd dat ik aan het tikken sla anders komt er van het verslag niets terecht. Hoe vonden we Reggio Calabria eigenlijk? Heel aangenaam, lekker weer, leuk gewandeld. De eerste indruk is prima. Misschien komen we er nog eens terug, alhoewel dat wel met een kleine boot zal moeten zijn. De haven is wel diep, maar niet zo groot. Om 7 uur varen we weg. Op naar Kreta, maar eerst morgen een zeedag. Tijd voor spa, gym. etc.

Woensdag 4 oktober 2017. Op zee

Dit is zo’n dag om langzaam te beginnen. We slapen uit en gaan om te ontbijten niet naar het restaurant, maar naar café Eze waar we koffie of thee nemen met een klein croissantje er bij. Meer dan genoeg voor een keer. Verder hebben we ’s middags eerst bij het zwembad gelegen, een lezing over Griekenland en al zijn oude goden gevolgd en daarna weer thee gedronken en wat geluierd. Zo komen we de dagen echt wel door.
Na het diner was er een goochelaar. Daar houden we al niet van, maar ja, we gingen toch. En ja hoor, daar kwamen de speelkaarten, de doorgescheurde krant en meer van dat soort trucs tevoorschijn.
In de bar Porquerolles spelen 2 Spanjaarden en dat vinden we wel erg leuk om de dag mee af te sluiten. Nog een laatste drankje en dan gaan we te kooi. Morgen komen we op Kreta aan en daar zijn we maar een halve dag. Vroeg de wal op betekent dat.

Donderdag 5 oktober 2017. Kreta

We zijn als eerste aan de wal. De shuttlebus die we verplicht moeten nemen om bij de havenpoort te komen, is er nog niet eens. Maar eenmaal buiten, zitten Delphine en Wim al klaar om ons te begroeten. Zij wonen hier gedurende een paar maanden, afgewisseld met hun verblijf in Nederland. Het is een warm weerzien en we gaan samen op pad. Heel graag wil ik Knossos zien en daar gaan we dan ook meteen heen. Het hele complex ligt aan de rand van Heraklion, de havenstad waar we aankwamen. Het is maar een kwartiertje rijden, zo dichtbij. We zijn alle excursies voor en kunnen rustig rondkijken.

De opgravingen behelzen meerdere lagen paleizen, opslagruimtes, woningen en helemaal onderop een Neolithische nederzetting. Daar is de bewoning van deze plek in 6000 voor Christus begonnen. Naarmate de organisatie van de bevolking meer structuur vereist, komt er een hiërarchie tot stand. En zo’n 4000 jaar geleden bouwde de koning-priester Minos dit complex uit tot wat wij nu nog kunnen bewonderen. Er waren meerdere koningen op Kreta, maar men neemt aan dat deze in Knossos de opperkoning is.
Je moet je voorstellen dat er geen geld is en dat niet iedereen boer is die zijn eigen eten verbouwt. Andere mensen, die bijv, timmerman of smid zijn, moeten ook leven en onderhouden worden. Hiervoor wordt er belasting geheven in de manier van goederen. Die worden opgeslagen in de paleizen en op gezette tijden weer uitgedeeld onder de bevolking.
Het land is vruchtbaar en de vissers kunnen de Middellandse Zee op. De bevolking op Kreta kent geen oorlog onder elkaar. Van buitenaf wordt men niet aangevallen, daar de zeevloot van de koningen heel machtig is. Kortom, er kan welvaart opgebouwd worden. De goden worden met offerandes goed gestemd. Helaas worden er in slechte tijden maagden geofferd. Dat is voor ons niet nieuw, ook bij de Maya’s was dat het geval. Daar moest de bevolking de belasting trouwens ook in natura voldoen, nl. met cacaobonen die aan de koning geschonken moesten worden.

In zo’n paleis, opgetrokken uit enorme rotsblokken en rond binnenplaatsen en een centraal plein, woonde niet alleen de koning en zijn gezin, maar ook de hele hofhouding, kunstenaars, werklieden en slaven. In het religieuze leven speelde de verering van de Moedergodin een centrale rol.
De complexe plattegrond van het paleis van Knossos en de alom aanwezige “labrys” (dubbele bijl), het allerheiligste symbool van de Minoïsche godsdienst dat in de muren en de zuilen van het paleis werd gegraveerd, heeft er toe bijgedragen dat het paleis vaak beschouwd werd als het “labyrint”, de verblijfplaats van de labrys.
Een lineair-B tablet dat recentelijk werd gevonden, bracht het bestaan van de cultus-titel “onze Vrouwe van het labyrint” aan het licht.
Alle kruipdoor/sluipdoor vertrekken met de talloze kolommen hebben het woord labyrint na overlevering via het Grieks en Latijn de betekenis van doolhof gegeven. Vanaf in ieder geval 1900 voor Chr. tot aan de 2e grote aardbeving van 1450 v Chr. heerste er de Minoïsche cultuur. Nadat het paleis weer een keertje opgebouwd was, kwam er een nieuwe Griekssprekende Archaïsche dynastie die Kreta naar het model van een Myceens koninkrijk gaat besturen.
Na de grote brand van 1375 v Chr. wordt het paleiscomplex niet meer opgebouwd en lijkt ook de Archaïsche dynastie verdwenen te zijn. De ruïnes blijven liggen tot de Brit Arthur Evans aan archeologische opgravingen gaat beginnen aan het begin van de 20ste eeuw, samen met de Griekse overheid.

Na het bezoek aan Knossos was het tijd voor een versnapering. We reden naar het centrum van de stad, waar de auto gestald kon worden en we na een korte wandeling neerstreken op een heel druk terras.
Wat een gezelligheid overal. De excursiegroepen kregen hier ook shopping tijd. Wij namen een echt Griekse gebak, bezougans genaamd. Het is een soort van uitgerekte appelbeignet, erg lekker. Na nog een korte wandeling en een laatste bezoek aan een orthodoxe kerk was het tijd om weer terug te gaan naar het schip.
Om 1 uur waren we weer aan boord. Deze keer had ik trek in een patatje en dus gingen we rechtstreeks naar de hamburgerafdeling voor patat en een hamburger (uiteraard).

Vanaf kwart voor 2 tot half drie werden er 4 mensen steeds weer omgeroepen. Helaas voor hen voer het schip toen weg, een half uur te laat. De scheepsagent bleef met de paspoorten op de kade achter. Wij gaan op weg naar Aqaba in Jordanië, door het Suezkanaal. We komen er zondag om 10.00 uur aan. Deze 2 koppels hebben nu dus een groot probleem. Zonder bagage, hopelijk met een gevulde creditkaart, zien dat je de volgende haven haalt. Wij gaan een poosje bij het zwembad liggen en later, na de thee op dek 12 in een erg mooie lounge.
Het is inmiddels zondag en ik moet het verslag van vrijdagavond af nog af maken. Maar wat hadden we ’s avonds ook al weer gedaan? Geen idee, behalve naar de show die niet veel voorstelde. Het thema was : Je t’aime en daar was weinig leuks van gemaakt. Jammer.

Vrijdag 6 oktober 2017 Op zee

Nu hebben we nog een hele zeedag voor de boeg. Bovendien gaan we door het Suezkanaal en dat vinden we toch wel spectaculair. Jan iets minder, maar dat komt omdat hij er met een tanker vroeger al zo vaak doorheen is gevaren. Zijn eerste doorvaart was in 1967, vlak na de 6-daagse oorlog en het hele gebied lag bezaaid met oorlogsmateriaal. Hij kreeg ook dubbele gage in verband met de nog steeds gevaarlijke situatie. Maar business as usual, er moest gewoon met de olievaart doorgegaan worden. We wachten dus de doorvaart morgen af. Eerst zitten we lekker aan dek, in of uit de zon. Weer een lekker relaxed dagje zo. ’s Avonds zitten we nog laat bij het zwembad, het is dan heerlijk weer. En de bars hier op de Costa blijven tot 1 uur open, allemaal en dat geeft overal gezelligheid.
Vanmorgen trouwens moesten we om half tien op dek 7 in het grand café langskomen voor een speciale uitleg voor onze excursie naar Jeruzalem.
Het is even slikken, want we vertrekken dan al heel vroeg, om half 6 verzamelen in het theater. En er wordt ons op het hart gedrukt om vooral bij de gids te blijven in het zeer drukke stadscentrum. Dat advies nemen we ons zeker ter harte. ’s Avonds om 23.00 uur liggen we voor anker voor het Suezkanaal en wachten we tot de procedures doorlopen zijn, het werk van de kapitein en de bemanning. Om 4 uur komt de loods aan boord en dan varen we in konvooi het kanaal in.

Zaterdag 7 oktober 2017 Suezkanaal

Aangezien we er minstens 12 uur over doen om er doorheen te varen, staan wij niet voor dag en dauw op. In het donker zie je Port-Said toch al niet, behalve de lichtjes op de kade.
Wij gaan na het ontbijt maar eens rustig aan de reling staan en bekijken het kanaal aan weerskanten.
Het valt ons op dat aan de bewoonde kant er langs het hele kanaal een muur gebouwd is. Die stond er in 2013 nog niet, toen wij er met de Rotterdam doorheen voeren. Dat wil zeggen, het is ons niet opgevallen. Het bouwen van muren om landen heen is op dit moment actueel en dus heb je het eerder in het vizier. Verder ziet de hele kade er goed onderhouden en schoon uit. Het lijkt er op dat Egypte werk maakt van het garanderen van een snelle en veilige doorvaart. Dat is gezien alle vrachtverkeer dat ons passeerde ook wel logisch.
Er is een tweede passage gemaakt en de heen-en terug konvooien kunnen elkaar nu zonder in het Bittermeer te moeten wachten, gewoon passeren.
In elk konvooi is er een speciale volgorde van schepen. Eerst komen de containerschepen, dan de olietankers, dan de chemische tankers en als laatste de LNG tankers. De cruiseschepen zullen wel vooraan in het konvooi een plek hebben. Daar heb ik nu weer niet opgelet. Om 4 uur zijn we inderdaad door het kanaal heen en volgen we onze weg door de Rode Zee.
’s Avonds gaan we niet naar het theater, het Donnert Duo, acrobatiek, staat er op het programma. Daar hebben we geen zin in. We gaan lekker op dek zitten, wat een luxe om zo in de buitenlucht te zitten met een lekker drankje er bij.
We hebben gezellig zitten praten met Betsy en Gerard, die we op de Deliziosa in december ook al ontmoet hebben. Zij hebben ook al heel veel gecruised en het is altijd leuk en leerzaam om ervaringen uit te wisselen. En dan wordt het eigenlijk al gauw weer te laat.
Gelukkig komen we morgen pas om 10 uur in Aqaba aan. Wij hebben er geen excursie geboekt. Petra hebben we al gezien en verder is er niet veel aan officiële excursies. Bovendien wordt het 37 graden en dat is heet.

Week 2.

Zondag 8 oktober 2017. Aqaba

We zijn vanmorgen om 10.00 uur in Aqaba aangekomen, de enige haven van Jordanië. De stad ligt ook aan de ruime Golf van Aqaba, net als de Israëlische stad Eilat en de Egyptische stad Tabah. Het belangrijkste reisdoel hier in Aqaba is het bezoeken van de historische stad Petra, de in de rotsen uitgehouwen rode sta. Het volk van de Nazareeërs heeft dit huzarenstukje al meer dan 2000 jaar geleden uitgevoerd. Zij bewoonden grote delen van het Arabische schiereiland en beheerden de karavaanroutes van Oost naar West en omgekeerd.
Ook elders in het huidige Saudi Arabië zijn zulke gebouwen, als die in Petra neergezet.

Wij zijn er in 2013 geweest en voelen er niets voor om deze excursie nog een keer te maken. Het is nu nog warmer dan toen en het lopen door de kloof duurde een hele tijd.
Er gaat een shuttlebus naar het centrum van Aqaba en die nemen we om half elf. Het is maar een klein ritje en op het centrale plein aangekomen worden we meteen aangeklampt door de talloze taxichauffeurs die graag wat willen verdienen. Wij gaan eerst naar het toeristenhokje, waar een jonge dame iedereen in het Engels of frans te woord staat. Er is zelfs documentatie in het Nederlands. We nemen het mee en ook een plattegrond. Daarna schuiven we bij Mac Donalds naar binnen om de mails etc binnen te halen. Jan neemt koffie en ik een colaatje. Ook hier is er vrouwelijke bediening.
Als we weer buiten staan, worden we weer aangesproken door een, dit keer oudere, taxichauffeur. Voor 20 dollar wil hij ons een uur rondrijden door Aqaba. Dat doen we toch maar. Het is eigenlijk al te heet om door de binnenstad te lopen. Een uur is achteraf te lang, want wij willen niet naar het aquarium en ook niet naar de souk. Na 3 kwartier houden we het voor gezien. Er wordt hier nog veel ontwikkeld, maar met het wegblijven van de Russen ligt menig bouwwerk stil. Mochten we hier nog een keer terugkomen, dan wil ik naar het bedoeïenen gebied Wadi Rum. Dat moet goed te doen zijn met een taxi, maar 60 km van de stad vandaan. Daar is een toeristenbureau dat allerlei excursies heeft uitgezet in het gebied, van 1 uur tot en met een hele dag. Bovendien ben je verplicht er een lokale gids te nemen. Na de taxirit gaan we nog een keer wat nemen bij Mac en daarna nemen we de shuttlebus terug naar het schip. We zijn al met al toch wel 3 uur weggeweest. Jammer dat Jordanië niet meer van deze mooie plek weet te maken. Er staan wel grote hotels, maar de rest van de stad is een typisch Arabische stad, er is niks moderns aan. En als er aan de andere kant van de baai Eilat ligt, dan is de keuze van de westerse toerist toch snel gemaakt, denken wij. Alleen het prijsverschil zal dan nog wat kunnen uitmaken, daar weten we niets van.

’s Middags gaan we eerst wat eten en dan ga ik bij het zwembad liggen en Jan gaat zijn foto’s downloaden boven op dek 12. Daar zit je heerlijk koel, de airco doet het uitstekend. Ook ik ga er zitten, als ik genoeg heb van de hitte. We hebben het niet laat gemaakt, want we hebben morgen een excursie naar Jeruzalem en dan worden we al om 5.30 uur in het theater verwacht.

Maandag 9 oktober 2017. Eilat

Zoals gezegd : vroeg op om half 5 ging de wekker en we waren ruim op tijd in het theater. Hier worden de paspoorten, die bij het inschepen ingenomen waren, uitgedeeld. We hebben ons inlegvel voor de immigratie in Israël bij ons. Achteraf gezien is er toch ook een stempel in ons paspoort gezet, hopelijk geeft dat geen problemen bij binnenkomst in een Arabisch land. We zien wel.
Om 6 uur rijden we weg. Wij zitten in een Engelssprekend groepje en hebben een minibusje voor ons groepje van 11 personen. Dat is lekker. Het is nog donker als we Eilat uitrijden en de chauffeur zet er de sokken in. De planning is om er 5 uur over te doen naar Jeruzalem, wat achteraf behoorlijk optimistisch is. We komen om 12 uur bij de Olijfberg aan. Maar eerst hebben we onderweg 2 stops. De 1e is om 8 uur, hier kan je wat te drinken en te eten kopen en naar de wc. Dat laatste doen we. We hebben een fles water mee en wat te eten hoeven we niet.
De 2e stop is aan de Dode Zee, bij Ahava, een fabriek die van de mineralen van de Dode Zee allerlei crèmes maakt. Wij kopen er voetenbalsems, een scheerschuimtube en 2 dagcrème potjes. Hiermee hebben we de staat Israël weer ruim gesponsord. We zien er trouwens ook de te koop staan, die je ook bij Lidl kan kopen. Het staat er trouwens ook op dat de productie speciaal voor Lidl is. Grappig. We kunnen bij het schip de BTW van 17% terugkrijgen. ( Helaas voor ons is na 20.00 uur het kantoor dicht. Dat gaat niet door dus).
Aan het zuidelijke deel van de Medjul dadels Dode Zee liggen meerdere mooie hotels. Het baden in de zeer zoute zee is weldadig voor je huid. Er staan veel auto’s geparkeerd, het zal wel goed bezet zijn.
De grens met Jordanië loopt over de lengte dwars door de Dode Zee heen. Het meer wordt door de rivier de Jordaan met zoet water gevoed. Maar door onderaardse wellen komt er zout en mineraalrijk water uit de aarde en dat geeft de Dode Zee zijn aparte samenstelling.
Het zuidelijke deel is door een dam afgescheiden van de rest van het meer, om het waterniveau voor de hotels op peil te houden. Het peil wordt ook gevoed met een bypass vanuit het noorden.
Het noordelijke deel is in de loop van de laatste 40 jaar behoorlijk in niveau gedaald door de afname van water voor de irrigatie en ook door de geringe toevloed van water door de Jordaan. Die rivier ontspringt in de bergen van Libanon, stroomt door het meer van Galilea en komt dan zo in de Dode Zee uit. Maar in het meer van Galilea is een dam gebouwd voor irrigatie. Nu is de Dode Zee 400 meter diep oorspronkelijk, daar is al 40 meter van afgehaald. Je zag de oevers ook al droog liggen.

Onderweg zagen we talloze dadelpalmen staan, speciaal neergezet voor de oogst van de heerlijke Medjul dadels. Het bestuiven gaat niet door de wind of de bijen, maar er worden om de trossen papieren zakken gehangen en het bestuiven wordt aldus een handje geholpen. Dit verhonderdvoudigt de oogst, vergeleken met de dadeloogst in de oases elders.
Dit is commercieel opgezet en het werkt fantastisch. Dan rijden we weer door en komen om 12 uur op de Olijfberg in Jeruzalem aan, het moet onze 1e stop worden. Helaas regent het pijpenstelen en daar hebben we niet op gerekend.
Onze zeer goede gids brengt ons, buiten het programma om, naar de Gethsemane kerk. Hier ligt een afgevlakte rots in het midden op de vloer. Hierop zou Jezus verraden en gevangen genomen zijn. Er staan vele groepen om deze kerk te bezichtigen. Met name groepen Oost Europese mensen gaan in devotie de kerk binnen en knielen bij de rots om hen te kussen en aan te raken.
Als we weer buiten komen, is het zo goed als droog en gaan we alsnog naar de Olijfberg. Hier vandaan heb je een goed overzicht over de oude stad.
Onze gids Miki toonde ons de weg die Jezus elke dag ging van af zijn huis van hoger op buiten de stad via de Olijfberg naar de tempel op de tempelberg, daar waar koning Herodes zijn tempel nog niet zo lang er voor had laten bouwen. Daarna vervolgde Jezus zijn weg naar de binnenstad en aan het eind van de dag dezelfde weg weer terug.
Er was op dat moment uiteraard alleen nog maar Jodendom en voor hen die geen jood waren allerlei soorten veelgodendom, zoals het aanbidden van de god Baal.
Pas vanaf 325 na de geboorte van Jezus was het Christendom de officiële staatsgodsdienst geworden, uitgeroepen in Trier door de Romeinse keizer Constantijn. Zijn moeder Helena begon met het bouwen van kerken in Jeruzalem en de eerste was klaar in het jaar 335.
Deze kerk vlak naast de tempelberg werd in de 10e eeuw vernietigd door de moslims, die inmiddels Jeruzalem bereikt hadden. Ze zetten er op deze plaats een moskee neer. Hierop riep de paus op tot de 1e kruistocht in 1099. Deze ridders bouwden de vernielde kerk weer op. En in de 16e eeuw werd de kerk voor de 2e keer vernietigd, nu door de Ottomanen. Keizer Wilhelm de 2e liet voor de 3e keer de kerk herbouwen.
Nadat we uitleg gekregen hadden over de verdeling van de Joodse, Christelijke en Moslimwijk van de oude stad en over de Joodse begraafplaats (waar nu geen plaats meer was tenzij je een vermogen wilde betalen om er begraven te worden) en over de muren rond de stad, was het tijd voor onze lunch. We reden de halve stad door en stopten bij 2 hotels. Onze gids had eerst het verkeerde hotel uitgekozen, maar het onze stond er vlak naast. Wij, met ons kleine busje, waren er als eerste. Het eten, in buffetvorm, was prima en de wijn ook. Na een krap half uurtje vervolgden we ons programma.
Als eerste bezochten we de tombe van koning David, op de bovenste verdieping van een huis. Op de begane vloer werd door Jezus en zijn discipelen het laatste Avondmaal genuttigd. Het was op de plaats waar koning David hoog boven was ( of woorden van gelijke strekking).
Daarna volgde een wandeling over een stuk van de Via Dolorosa, dwars door de nauwe straatjes van Jeruzalem en door eigenlijk een souk heen. Het deed ons aan Marrakech en Fez denken, maar hier dan de Joodse wijk. Het begin van de Via Dolorosa is aan de Damascuspoort. De huidige weg en ook de wijk ligt boven meerdere lagen oude behuizing op. Op 2 plekken kon je naar beneden kijken net als bij een waterput.
Het volgende bezoek was een kerk met erin de slapende Maria. Het bezoek kreeg een extra dimensie door dat er 2 orthodoxe priesters van een Roemeense groep stonden te zingen met een paar neuriënde mannen als achtergrondkoor. De vrouwen lagen geknield om de slapende Maria heen. Dit was in de crypte van een kerk. Op de begane grond begon onze gids het “Jerusjalaem” te zingen om de akoestiek te tonen.

Weer op weg naar een volgende kerk, de Sint Sulperche of iets dergelijks, waar het laatste deel van de kruisweg van Jezus heeft plaats gevonden. De kruiswegstaties de nummers 11 tot en met 15 hebben we met eigen ogen gezien, d.w.z. het einde van het dragen van zijn kruis, het aan het kruis nagelen, het opzetten van het kruis, de afname van het kruis, het wassen en in doeken doen van het lichaam van Jezus en ook nog in dezelfde kerk hem in het graf van Jozef van Arithmathea (?) leggen. Ook de steen waarop hij neergelegd is om gewassen te worden is in deze kerk aanwezig.
Deze kerk is het eigendom van de 6 katholieke kerken, ze beheren ieder een deel van het gebouw en hebben dat deel ook naar eigen inzicht en smaak ingericht. Het zijn de Rooms-Katholieken, de Grieks/Russisch- Orthodoxen, de Kopten, de Syrische Katholieken, de Armeense Katholieken en de Ethiopische Katholieken. Met Pasen is er elk jaar een strijd wie er als eerste met het licht ( een brandende kaars) uit het graf komt. Dat heeft een keer tot het afbranden van het huisje dat over het graf heen staat ( midden in de kerk) geleid. Om dit in de toekomst te voorkomen is er een Joodse en Moslimbewaking bij als het licht getoond gaat worden. In dit graf zijn wij niet geweest. Er mogen maar 5 mensen tegelijk is en er stond een heel erg lange rij te wachten.

Wij hadden nu nog 1 bezoek te maken en daarvoor liepen we terug door de Via Dolorosa naar de westelijke muur van de oude stad. Dit was de Klaagmuur. We daalden van boven naar het plein beneden af en konden dan de Klaagmuur bezoeken, mannen links en vrouwen rechts. Hier was het extra druk. Het was namelijk een feestdag, de dag van het Tabernakel. Ik heb geen idee wat het voor een feest was en dat werd me met de uitleg ook niet echt duidelijk. Wel liepen met name de ultra-orthodoxe joden met een soort stok of opgerolde vlag of vlieger in een cellofaan op straat.

De bevolking van Israël kan in 3 groepen verdeeld worden: de liberalen die gemiddeld 3 kinderen hebben, de orthodoxen met een keppeltje die gemiddeld 5 kinderen hebben en de ultra-orthodoxen in het zwart gekleed met pijpenkrullen of een bonten tulband op met gemiddeld 10 kinderen. Dat zagen we op straat terug. Het krioelde van de jonge gezinnen met buggies en een rijtje kinderen er in, naast, gedragen en in verwachting vlakbij de Klaagmuur. Ik heb mijn ogen uitgekeken.
Deze bevolkingsaanwas gaat op den duur een probleem worden, omdat de ultra-orthodoxen niet in het leger hoeven en ook niet werken. Zij bestuderen namelijk allemaal de Thora. En politiek is daar nauwelijks iets aan te veranderen, want hun politieke partij is altijd nodig om in de Knesset een meerderheid te vormen. En dan blijven ze bij hun eisen van geen leger en niet werken. Ze krijgen net als in Nederland ook kinderbijslag. Na het bezoek aan de Klaagmuur was het tijd om weg te gaan. Het duurde nog even voor ons busje langs een vastgezette grote bus kon komen. Die bus wilde over een verkeersdrempel heen en bleef er op hangen. Maar goed, eindelijk konden we toch weg. De terugreis werd per vliegtuig afgelegd. We vlogen vanaf Tel Aviv, het Ben Goerion vliegveld. Dat ging gesmeerd en om kwart voor 9 waren we weer op het schip.

Op dek 11 was het buffet voor alle reizigers, meer dan 230, nog open tot half 11.
Maar daarna zijn we naar de hut gegaan en als een blok in slaap gevallen. Deze excursie was zeer de moeite waard. Goed dat we hem gemaakt hebben.
Nu volgen 4 zeedagen tot we door de Rode Zee, de Golf van Aden ( het piratengebied) en de Golf van Oman in Salalah, de hoofdstad van Dhofar een provincie van Oman aankomen.

Dinsdag 10 oktober 2017. Op zee

Zoals al gezegd, hebben we nu 4 zeedagen voor de boeg met zeer warm weer, altijd in de Rode Zee. Die ligt namelijk tussen 2 woestijnen in en dat levert altijd warmte op.
Het is bij het zwembad heel druk, maar in de zon toch niet uit te houden door ons in ieder geval. En een plaatsje in de schaduw is moeilijk te vinden.
Wel worden er veel bedden al vroeg gereserveerd. Er liggen overal handdoeken, boeken, tassen en dergelijke. Toch weet ik vandaag nog een bed in de schaduw te bemachtigen en Jan gaat op dek 12 een stukje verderop aan de reling in de zon liggen. Dat houden we tot de lunch vol en daarna houden we het buitenliggen voor vandaag voor gezien.
Na de lunch gaan we op dek 12 binnen zitten. Op het achterdek is daar een enorme lounge die alleen door de knutselaars en ’s avonds laat als disco gebruikt wordt. Hier zit je in de koelte en heerlijk rustig. En om 4 uur hoef je maar even 1 trap af om naar de thee/koffie te gaan voor wat koekjes bij de thee/koffie uiteraard.
We doen een puzzeltje, een spelletje en lezen wat. Jan gaat op de laptop met een fotoprogramma en filmprogramma aan de gang. We bekijken de foto’s en film van onze volgende haven Salalah. We zijn hier al in 2013 met de Rotterdam geweest en hebben toen met Ruud en Willy een hele taxitoer gemaakt. Leuk om dat allemaal weer terug te zien. Het was toch wel wat weggezakt.
In Salalah is verder niet zoveel te doen, maar weer zo’n toer maken is ook niet zo zinvol. We zien nog wel wat we doen als we aankomen. De taxirondritten zijn er trouwens wel goed georganiseerd. Een rit van 3 uur kost gewoon 100 euro.

Na het diner gaan we nog een keer naar het theater, er is een tenor die voor ons wat komt zingen. Dat vinden we altijd wel aardig.
Het is vanavond met de “voorgeschreven” dresscode Wit bij het zwembad de White Party.
De band speelt vanaf 22.00 uur tot 1.00 uur non stop en er wordt volop gedanst. Erg leuk om mee te maken, alhoewel de muziek ook hier weer erg hard staat afgesteld. Maar alle 60 plussers voelen zich allemaal weer jong en dansen er op los. Ik ook, maar Jan kijkt graag toe. Ook goed.

Woensdag 11 oktober 2017. Op zee

Dit keer gaan we ontbijten in het echte café genaamd Café Êze. Hier neemt Jan een overheerlijke dubbele espresso en ik een potje thee en we kunnen er zelf een croissantje bij pakken. Dat is dan ook wel genoeg.
De namen van de dekken en de onderdelen van de dekken hebben allemaal Zuid-Franse en Ligurische namen zoals dus Êze, Cinque Terre, St.Paul de Vence, St. Tropez ( waar wij steeds eten) , dat geeft een aparte sfeer.
Het hele schip heeft een heerlijke sfeer. Er zit een heel grote groep Duitsers en net zo’n grote groep Fransen op. Daarnaast nog Italianen, Spanjaarden en wat verdwaalde Noord-Europeanen zoals Nederlanders, Zweden en Engelsen op, alsmede een enkele Australiër en misschien ook een Amerikaan en ook nog wat Russen en Roemenen. Kortom een echt Europees gezelschap dus en daar houden wij wel van. Ik kan hier heerlijk mijn Frans weer bijspijkeren, je hoort het overal om je heen. Deze dag gaan we niet bij het zwembad liggen. Het is echt te warm. Wel ga ik om 6 uur ’s avonds een paar rondjes op dek 12 buiten lopen bij de ondergaande zon. Dat is goed te doen. En na het diner gaan we meteen naar dek 11 waar we heerlijk in de rieten stoelen de avond doorbrengen. We praten gezellig met Jacqueline en John die we in maart ook al op de Deliziosa gezien hebben. Zo wordt het snel 12 uur.

Donderdag 12 oktober 2017. Op zee

Het is nog steeds warm en ik besluit nu pas aan het eind van de middag een plaatsje bij het zwembad op te zoeken. Na de middag gaan er veel een siësta houden in hun hut en geven hun plaats op.
Eerst ga ik ’s ochtends naar een lezing in het Frans over het Arabisch schiereiland, gegeven door Salvatore Reina, de reisgids aan boord. Hij doet dat in het frans met een Italiaans accent, goed luisteren dus.
Dan gaan we dit keer maar weer eens in St. Tropez lunchen. We hebben een paar keer een patatje met mayo en veel zout genomen ( goed om het zweet te compenseren).
Na de lunch ga ik om 2 uur naar mijn 4e Italiaanse les alweer. Dat is wel grappig. We krijgen een stencil met een rij woorden over een bepaald onderwerp, bijv. het lichaam. De Italiaanse jongen van het animatieteam leest elk woord op, schrijft het op een flapover en dan zeggen we het na. Dan noemt hij ook de Duitse, Engelse, Franse betekenis, die ook op dat stencil staan. Hij wordt dan in die uitspraak door ons verbeterd. Het is erg leuk en ik haal er toch mijn summiere kennis van de Italiaanse les die ik vorig jaar bij het Nut thuis heb gevolgd op. Daarna ga ik me omkleden en bij het zwembad liggen. Hier zie ik Annemiek liggen, zij was ook bij de excursie naar Jeruzalem. We hebben heerlijk liggen kletsen.
En we hebben afgesproken om morgen samen met onze mannen een uurtje te klaverjassen.
Het was inmiddels al na vijven en Jan heeft heerlijk op dek 12 zijn rondjes gelopen.

Na het diner zijn wij weer in de openlucht bij het zwembad gaan zitten voor onze koffie en de rest. Dit is het ultieme cruisen, vinden wij. Later komen Annemiek en haar man Nico nog bij ons zitten, om kennis met Nico te maken. We gaan morgen om 5 uur een kaartje leggen op dek 7 in de kaartzaal.

Vrijdag 13 oktober 2017. Op zee

We zijn de Rode Zee uit en varen in de Golf van Aden. Dit is het piratengebied en we worden op de buitendekken bewaakt door speciale wachten die met verrekijkers de zee afspieden. Gisteravond vloog er ook nog laag een vliegtuig over het schip heen, vast een verkenner van een of ander vliegdekschip. Wij toeterden hard ter begroeting.
Op dek 6 achterop staat ook hier, net als op de Rotterdam in 2013, een ultrasonoor apparaat klaar. Dat zendt bij gevaar een dusdanig hoog geluid uit dat de trommelvliezen knappen. Dat is de bedoeling ook. Dan zijn de slachtoffers hun oriëntatie kwijt. ’s Avonds moeten alle gordijnen dicht en de meeste lichten aan boord uit. Alleen waar wij dan nog wat nemen, bij die bar bij het zwembad, branden de lichten nog wel. Die bar is gewoon open tot 1 uur ’s nachts.
Nu ben ik tot hier toe helemaal bij met het verslag en ga ik wat anders doen, namelijk een plekje bij het zwembad zoeken. Het is nu niet meer zo vreselijk warm.

Zaterdag 14 oktober 2017. Salalah

Jan had gisteren de film laten zien van onze excursie in Salalah in maart 2013 die we samen met Ruud en Willy Scheenjes hebben gedaan. Dat was een hele mooie excursie dus hebben we besloten om in Salalah lekker aan boord te blijven en te genieten van het zwembad en de zonnebedden. Het schijnt dat je net buiten de poort van het haventerrein, op ongeveer 10 minuten loopafstand, een schitterend zandstrand hebt. Als we ooit nog eens in Salalah komen wordt dat zeker een optie. Vanavond zijn we vertrokken naar de Malediven waar we over vier dagen aankomen.

Week 3.

Zondag 15 oktober 2017. Op zee

We hebben gisteren Salalah, de zuidelijke havenstad van Oman, verlaten voor een 3-daagse zeereis naar de Malediven.
Nog even over de stop in Salalah, als je met de shuttlebus bij de poort van de haven wordt afgezet kun je in een paar minuten naar een mooi strandje lopen. De zee is hier fantastisch en heel schoon. Op het strand zijn geen faciliteiten, maar het schip is toch dichtbij.
Een tip voor een volgende keer, voor als we hier nog een keertje terug komen. Nu zijn we dus op weg naar de eilandengroep midden in de Indische Oceaan, vlak bij Sri Lanka, de Malediven.
Dit zelfstandige land bestaat geheel uit meer dan 1000 eilanden. De hoofdstad is Mahé en bezet in haar geheel 1 eiland. Zo ligt de luchthaven ook alleen op 1 eiland.
Elk resort heeft ook 1 eiland voor zichzelf. Je moet dus overal met een bootje komen. Als je met een vliegtuig aankomt voor een vakantie op 1 van de vele resorts word je met een eigen bootje naar je resort gebracht.
Op You-tube staan talloze reisverslagen van de vele vakantiegangers die er een prachtige tijd hebben door gebracht. Wij maken er met het schip een excursie van een hele dag naar toe, maar daar over later meer.

Nu eerst maar weer eens de 3 zeedagen doorkomen en er over schrijven.
Er worden ook hier enige activiteiten aangeboden, zoals knutselen (doe ik niet), Latijnse dansen (doen we niet), sporten in het zwembad of naast het zwembad ( hier kijken we graag naar), een lezing over de regio’s waar we naar toe gaan ( volg ik af en toe) of over de organisatie van het schip ( iets voor jan ) en Russische les ( niet ) en Italiaanse les ( doe ik wel).
Over het eten en de maaltijden ga ik het niet meer hebben.
We hebben een Nederlands echtpaar uit Heerhugowaard ontmoet dat graag een kaartje legt. Nu klaverjassen we op zeedagen steeds een uurtje of 2, gezellig. Het is wel Amsterdams klaverjassen en daar moet ik wel aan wennen. Het is echt anders als wat ik gewend was, maar er wordt ook in Wieringerwerf alleen maar Amsterdams geklaverjast. Ik heb sowieso geen keus, dus vooruit dan maar.

Bij het zwembad zijn ’s ochtends vroeg alle schaduwbedden al gereserveerd met handdoeken, boeken e.d. al hoewel er tot ver na het ontbijt niemand komt opdagen.
Reserveer je niet, dan kun je alleen nog in de zon liggen en wachten tot een uur of 1, als er mensen hun plek opgeven om te gaan lunchen en slapen. Ook goed. Jan wil al helemaal niet bij het zwembad liggen en er ook al niet ingaan. Maar ik wil er wel eens liggen, maar wacht wel tot er een leuk plekje vrijkomt. En heel lang wil ik er ook niet liggen, tenminste als ik niet het water in ga. Dat is er vandaag voor het eerst van gekomen. En ik moet toegeven, het is heerlijk, wel zout water, maar o.k.

’s Avonds gaan we weer heerlijk buiten op dek 11 in de zwoele wind zitten met een lekker drankje er bij. Nu hebben we een gezellig gesprek met een ander van de 5 Nederlandse stellen ( incl. wijzelf ) aan boord zijn. En het toeval wil dat de vader van Jacqueline vroeger gevaren heeft als hwtk. bij Vinke, later Stoomvaartmij Oostzee genaamd. En laat Jan daar nu naar uitgeleend zijn geweest in de 70-er jaren. Zo zie je maar weer dat de wereld toch klein is.

Maandag 16 oktober 2017. Op zee

Dit is de 2e zeedag en ik had de moed om er vroeg uit te gaan om een bed te reserveren. Ondanks het vroege tijdstip waren bijna alle schaduwbedden al bezet. Maar ik vond er nog 1. En pas na het ontbijt heb ik me geïnstalleerd. Een beetje rondkijken en een puzzeltje maken en een beetje lezen, daar kom ik de tijd wel mee door. Rondom me liggen veel Duitsers en een praatje kan er altijd van af.
Dan is het toch tijd voor een bad en ook voor het grote bubbelbad. Dat is niet zo’n klassieke whirlpool waar je in kookt, maar een met een gewone zwembadtemperatuur en verschillende lig- en hangplekken terwijl het water aan alle kanten langs je opborrelt.
Ik had helaas de pech, en dat ontdekte ik pas toen ik weer op mijn bedje lag, dat ik mijn grote teen dusdanig gestoten had dat het vel er af was gegaan. Einde baden voorlopig en ik heb er Jan ook maar even goed naar laten kijken. En een pleister was noodzakelijk. Nu had ik ook weer tijd voor de laatste Italiaanse les.
De rest van de middag hebben we wat gelummeld en om 5 uur ben ik naar het theater gegaan om naar de Voice of the Sea te gaan kijken.
Dat was weer humor met een valse Duitser en een valse Argentijn als uitsmijter. Toch wordt er niemand afgebrand. Terecht had er een Italiaanse vrouw overtuigend gewonnen. Ze was de enige die echt leuk en goed zong. Het is verbazingwekkend dat het fenomeen elke keer weer een volle zaal weet te trekken. Door deze voorstelling hebben we het klaverjassen uitgesteld tot na het diner. We hebben eerst met Annemiek en Nico geborreld en gegeten en zijn daarna naar de kaartzaal op dek 7 gegaan. Deze kaartzaal zit aan de grand bar vast, waar ’s avonds het animatieteam ons weet te vermaken. De Latijnse dansgroep van 4 personen gaf er een flamencoshow weg. Dat doen ze echt leuk. Na nog een half uurtje bij de discomuziek te zijn gebleven, hebben we onze hut maar opgezocht. De klok krijgt ook weer een uur en zo belanden we toch weer erg laat in bed. We hebben zelfs geen tijd gehad om de films te bekijken die Jan eindelijk van Mumbai en van Singapore gemaakt heeft.

Dinsdag 17 oktober 2017. Op zee

We beginnen de dag met een kaas omelet en Belgische wafels. Daarna gaan we naar café Êze voor Jan zijn dubbele espresso en om hier aan dit verslag te werken.
Voor het eerst heb ik een Telegraaf laten afdrukken, om niet helemaal af te kicken van het lezen van de mijn dagelijkse kranten. Vanmiddag hebben we om 4 uur onze gratis wijnproefsessie en daarna gaan we weer kaarten tot het diner.
Het is gala vanavond, in het lang en in het pak wordt dat dus. Inmiddels zijn we 2 dagen verder en kan ik vertellen dat het wijnproeven zeer geslaagd was.
Er werden flinke glazen geschonken, 2 witte, 2 rode en 1 prosecco en dat allemaal in een half uur. Niet iedereen had zijn glazen helemaal leeggedronken, ik ook niet, maar Jan vond het zonde om alles maar weg te gooien en aan het eind van de sessie waren al onze glazen leeg. Knap van ons 2-en.
Hierna gingen we met John en Jacqueline mee naar een jive les. Dit hebben wij vroeger ook al eens geleerd, maar als je dat niet in de praktijk bijhoudt, verleer je de meeste passen.
Het was hier al les 2 en de eerste stappen werden nog al snel doorgenomen. Dat ging ons al te snel en dat opgeteld bij de wijnproeverij leverde nogal hilarische taferelen op. Uiteraard laten we ons niet kennen en de toeschouwers hadden een erg leuk half uurtje.

Toen was het tijd om ons om te kleden voor het galadiner. Van klaverjassen is vandaag niets gekomen. Bovendien was Nico niet erg lekker en kwam Annemiek ook alleen wijnproeven.

Het diner duurde nog al lang, ons hoofdgerecht (ossobucco en een biefstukje) liet op zich wachten en de ober schonk Jan maar steeds zijn glas met rode wijn bij. Toen onze borden gebracht werden bleek dat mijn ossobucco ook nog niet zo was wat ik wilde en hebben we de borden maar gewisseld.
Na het diner is Jan, begrijpelijk na alle alcoholconsumptie, meteen naar de hut en naar zijn bed verdwenen. Ik heb de show van de cast nog gezien, “Radio” , en was er erg enthousiast over. Mooie show. Hierna heb ik ook maar de hut opgezocht, want morgen gaan we weer op excursie als we bij de Malediven aankomen.

Woensdag 18 oktober 2017. Malediven

We liggen hier op stroom bij de hoofdstad Male van het eilandenrijk De Malediven. En we blijven hier tot morgenmiddag 13.00 uur liggen.
Op het hoofdeiland is alleen huizenbouw, alle regeringsgebouwen, winkels, scholen en moskeeën zijn hier. Als je naar een strand wil, kun je alleen naar een zeer beperkt publiek strand hier. Niet erg aantrekkelijk, want in dit toch wel streng islamitisch land mag je niet overal zomaar in je badpak, laat staan bikini, het water in.
Maar op de talloze eilanden zijn mooie resorts gebouwd, per eiland 1. En wij hebben een excursie van een hele dag geboekt, de langste die er bij was. De meeste zijn een halve dag, ’s morgens of ’s middags.
Wij gaan om 9.15 uur op pad en worden met een speedboot in een half uur naar ons eiland gebracht, zeer spectaculair. We vinden het nu al leuk.
Ons eiland, Adaaran Huldachan, ziet er schoon en netjes uit. Er staan op meerdere plekken ligbedden klaar met dikke kussens. We kunnen handdoeken pakken zoveel we er willen hebben. Allereerst nemen we 2 bedden onder de palmen in gebruik. We liggen aan het strand met nogal wat branding. Jan had geen waterschoenen bij zich en is ze op het eiland gaan kopen. Ik had mijn teva’s aan. Het werd aangeraden en dat was niet voor niets. Er lagen overal stenen en koralen. Bovendien liepen er overal krabbetjes met een of andere schelp op hun rug rond.
We gingen meteen het water in. Ik vond dat met die branding en de sterke onderstroom wat minder dan Jan. Ik ben dan ook naar het andere deel gelopen om te kijken of het daar beter was en dat was ook zo. Dat werd dus verkassen. En maar goed ook, want hier kon je heerlijk in warm water rond poedelen. Ook hier liggen stenen op de bodem, dus uitkijken geblazen.

Van half 1 tot half 3 stond er een uitgebreide lunch voor ons klaar. Ook voor de vakantiegangers die zich hier op dit eiland bevinden.
Het was een uitstekend lunchbuffet en we hebben heerlijk onder een zeer enorme ficus gegeten. Werkelijk geweldig.
Daarna zijn we terug gegaan en hebben we nog een keertje gezwommen. Om half 4 waren we omgekleed en hebben we vlak bij de pier nog een biertje genuttigd. Een groot tapbiertje voor 6 dollar of 5 euro vonden wij niet duur voor een land die geen eigen brouwerij heeft en alles moet laten verschepen. Om 4 uur was het uit met de pret op de wederom spectaculaire terugvaart dan na. Weer gingen we met een speedboot met volle vaart over de toch wel behoorlijke deining terug naar het schip. Gelukkig zaten wij achterin en werden we met onze rug tegen de leuning gedrukt in plaats van gelanceerd zoals de mensen voorin. Als je hier wil logeren, dan vlieg je naar het vliegveldeiland en word je met een boot van het desbetreffende eiland naar je vakantiebestemming vervoerd. Hier vind je alles, bungalow, zwembad, eten etc. je hoeft dan nergens anders heen. Wij zagen voornamelijk een groep Chinese jongelui rondhangen. Je komt er voor je rust. Eigenlijk hadden we hier best een overnachting willen doen, maar dat zat niet in het excursiepakket, jammer.

In de hut aangekomen hebben we het zand en zout van ons afgespoeld en zijn we een biertje/cocktailtje op dek 11 gaan drinken.
En natuurlijk de avonturen van anderen aangehoord.
John en Jacqueline hadden aan de wal een overtocht naar het dichtstbijzijnde eiland genomen. Daar was verder geen enkele faciliteit op het zwemmen in de Indische Oceaan na dan. Elk half uur ging er een boot terug naar de wal en dat kostte dan 30 euro p.p. op de terugweg pas te betalen. Om te snorkelen niet verkeerd, maar ik wil toch wel even op een stoel kunnen zitten, zo plat op de grond is niet mijn favoriete zithouding. Maar goed, voor een keer hoeft dat geen probleem te zijn, zeker het verschil in prijs gezien.
Misschien komen we hier wel nooit meer en hebben we zeer genoten van ons tropisch zwemparadijs. Van de bezigheden de hele dag zijn we allebei zo stijf als een plank geworden, het lopen gaat ietwat stroef.
Er is geen show, maar op dek 11 een soort van feestje. Het wordt maar spaarzaam bezocht. Wij gaan moe maar voldaan na elven maar naar bed. Morgen willen we de ochtend gebruiken om de hoofdstad te bezoeken.

Donderdag 19 oktober 2017. Malediven

We hoeven niet zo vroeg van boord, want we hebben al gehoord dat er niet zoveel te doen is in de stad.
Alhoewel het niet druk is, worden er toch tendertickets uitgegeven. Maar al snel zijn we aan de beurt en zijn we aan de wal. Het is al drukkend heet om 10 uur.
We steken de straat over en gaan het stadje in. Het heeft een oppervlakte van ruim 2 km2, dat wil zeggen in lengte en breedte een afstand van 1,5 km.
We lopen langs een nieuwe(?) moskee? Beneden aan de grote trap schoenen uit en achterlaten om het gebouw te bekijken. Dat hebben we niet gedaan. Daarna liepen we tegen een mooi kinderpark aan, waar we 2 groepen kleine kinderen rustig zagen wachten. Daar wilden we ook wel even doorheen lopen. Helaas voor ons was het betalen om binnen te komen, omgerekend 1euro in lokaal geld. Maar dat hadden we niet, dus het bezoek ging niet door.
Daarna maar door de winkelstraat gewandeld. Er zijn heel veel kleine werkplaatsjes voor reparaties e.d. Ook zie je supermarkten, niet zo glimmend als bij ons, maar er is alles.
De bevolking is hindoe of moslim. Je ziet er ongesluierde vrouwen en totaal ingepakte vrouwen. Maar overwegend lopen en rijden er mannen rond. Aangezien het eiland maar klein is en de straten nauw is het belangrijkste vervoermiddel de brommer, scooter of de fiets. En je moet bij het oversteken goed uitkijken.
Halverwege de hoofdstraat zijn we een zijstraat ingelopen en daarna weer terug naar de waterkant. Inmiddels hadden we de stad wel gezien. Dat wil zeggen, naar ons idee. De oude moskee en het strand hebben we gemist. Er is een mooi strand met helder water, maar geen faciliteiten. Bovendien moeten vrouwen er in een legging en t-shirt het water is als ze al gaan. Verder bloot is verboden.
Om 11 uur waren we weer terug aan boord. Nergens kon je even lekker zitten om wat te gebruiken. Dat bestaat blijkbaar niet. De hotels zijn allemaal op een apart eiland. Er lagen veel schepen op de rede te wachten om gelost te worden. De kade is niet zo lang en meer dan 2 schepen kunnen er niet aan liggen. Bovendien moet echt alles aangevoerd en ook nog over alle andere eilanden verdeeld worden. Het vergt heel veel vaarbewegingen en je ziet dan ook talloze bootjes heen en weer varen.

Onze koffie hebben we dan maar aan boord genomen. In café Êze wordt de lekkerste koffie van het schip geschonken. Jan neemt er steeds een dubbele espresso en ik soms een café corretto, dat is een espresso met een scheutje likeur.

Het wegvaren om 13.00 uur is leuk om te volgen. We varen om de noordpunt eerst naar het oosten en dan via de oostkust naar het zuidwesten tussen veel eilanden door. En dat duurt wel 2 uur. We zien op het vliegveld-eiland het ene na het andere vliegtuig aankomen. Druk vliegverkeer dus. En op een ander eiland dicht bij het hoofdeiland worden meerdere hotels gebouwd, hoogbouw zo te zien. De Malediven zijn blijkbaar in trek, misschien wel het meeste bij de mensen die er niet zo ver vandaan wonen, zoals Chinezen en Indiërs.

’s Middags is Jan even gaan liggen voor een dutje en ik heb het zonnedek opgezocht. Daar lag Annemiek en dat was gezellig. Om half 5 heb ik Jan weer bij de thee teruggevonden.
Van klaverjassen is vandaag niets gekomen, Nico was niet helemaal in orde.
Om half zes waren we uitgenodigd door de Engelstalige hostess voor een kennismakingsbijeenkomst. Wat mij betreft na 2,5 week rijkelijk laat. De Engelstalige groep bestaat uit 15 Zweden, 10 Nederlanders, 4 Australiërs, een paar Russen en misschien een Amerikaans stel.
We dachten dat we een drankje aangeboden kregen, maar we moesten de drankjes op onze eigen kaart bestellen. Dit keer geen probleem met een drankenpakket voor iedereen. Na een uurtje werden we de Grand Bar uitgebonjourd en was het weer tijd voor het diner en de show. De show werd nu al gegeven door de crew, een half uurtje leuk vermaak. Daarna hebben wij dek 11 nog maar opgezocht, alhoewel er veel wind stond.
Nu volgen heerlijk weer 2 zeedagen om de Indische Oceaan naar de Seychellen over te steken. Die eilandengroep ligt voor de kust van Kenia.

Vrijdag 20 oktober 2017. Op zee

Nu maar eens vertellen hoe we zo’n zeedag doorbrengen.
We starten de dag met een gebakken eitje en koffie of thee. Daarna naar het aparte café voor een dubbele espresso. Jan haalt zijn laptop om de mails binnen te halen. Dat lukt hier het snelste, waarschijnlijk omdat we vlak boven de receptie van het schip zitten.
Dan ga ik een half uurtje op dek 6 lopen, heen en weer omdat je hier niet op het promenadedek rond kan lopen. Dat kan alleen op dek 12, maar dan loop je vol in de zon en de wind.
We kopen dan voor 1 keer bingokaarten. De bingo is vandaag niet om kwart over 8, maar al om kwart voor 6. Dan kunnen we wel.
Hierna wordt het tijd om dek 11, het zonnedek op te zoeken. Jan loopt graag zijn rondjes op dek 12, maar ik ga kijken of er nog 2 bedden vrij zijn. Het is inmiddels al half 1. Annemiek is er ook al. Ze heeft een bord mosselen en een bord tropisch fruit bij zich. Hiervoor stond een hele rij bij het buitenbuffet. Maar het fruit was zo aantrekkelijk, dat ik er ook bij ben gaan staan. Er was overheerlijk drakenfruit, maar ook lekkere mango’s en zure granaatappels. Ook waren er nog mosselen en dus had ik weer een lekker maaltje bij elkaar gesprokkeld. Gelukkig was Jan ook nog op tijd voor het fruit.

Daarna vond ik nog 2 bedden gedeeltelijk in de schaduw, zodat we onze rust konden nemen.
In de loop van de middag zijn we op de rieten stoelen bij de bar beland, waar de andere Nederlanders zaten. Gezellig zo. Met Jacqueline en John afgesproken om vanavond een keertje samen te eten. Daarna met Annemiek afgesproken om na het eten samen te kaarten.
Toen was het tijd om ons te verkleden en naar de bingo te gaan. Eens kijken of Jan met name weer geluk heeft. De prijs hangt deze keer af van het aantal deelnemers. Dat belooft niet veel goeds, maar te elfder ure komen er toch nog wat mensen opdagen. We spelen alleen voor de hele kaart. En we gaan rap van start. Een paar Italianen snappen er eerst niets van. Ze misten aan het begin meteen al een nummer. Zo win je nooit. Maar dat was niet belangrijk. Wij hadden meer geluk, want Jan had weer prijs, samen met nog 1 winnaar. Toch nog een bedrag van 100 euro binnengesleept, Jan heeft altijd geluk. We waren blij verrast dat het weer gelukt was om te winnen. Daar hebben we in afwachting van het diner maar een borrel op genomen.
Samen met onze tafelgenoten hebben we weer heerlijk gegeten. En daarna in de kaartkamer van St.Paul de Vence een kaartje gelegd. Ik kaart samen met Nico en Jan met Annemiek. We hebben al 4 keer gekaart en Jan en Annemiek staan met 6-2 voor. Gelukkig gaat het met Nico en mij vanavond wel goed en is de stand aan het eind 6-4. Dat gaat de goede kant op.
De klok gaat een uur terug en we kunnen een beetje uitlopen.
Aan het eind van deze avond belanden we op dek 5 in café Positano, hier spelen om het uur een tweetal Spanjaarden de sterren van de hemel. Ook nu zijn ze er en de Spaanse tenor doet met een paar liederen ook een duit in het zakje. We zitten maar met een handjevol met name Spanjaarden naar dit concert te luisteren. Helaas verknoeien een 4-tal Duitsers de voorstelling door er met elkaar rustig doorheen te praten. Dat is zeer hinderlijk, maar ze hebben het niet door(?). na een paar nummers, als de tenor weer gaat zingen, ga ik er toch naar toe en vraag vriendelijk of ze ook mee willen luisteren. En het lukt om ze stil te laten zijn. Ik had het eerder moeten vragen, dat had veel ergernis bij alle andere aanwezigen gescheeld. Desondanks hebben we heel erg genoten van deze bijna privé voorstelling.

Zaterdag 21 oktober 2017. Op zee

Nog zo’n zeedag als hierboven.
We beginnen ons te buigen over de verdere bestemmingen Mauritius en Madagaskar. Op de Seychellen gaan we eerst maar eens zelf kijken hoe het is. Hier komen we 2 keer 2 dagen en kunnen de 2e keer alsnog een excursie boeken.
Nu stop ik met dit blog. Voor vandaag hebben we geen bingo dus wordt het een dag van relaxen en genieten van het tropische weer aan dek.
Ik ga zo meteen op dek 6 lopen en Jan gaat deze week op onze site zetten. We hebben overigens van Cees en Elly een mail ontvangen dat zij, net als wij, voor eind 2018 de nieuwste van de HAL, de “Nieuw Statendam” in haar maiden voyage, en daarna in Fort Lauderdale net als wij overstappen op de Costa Deliziosa. Een leuk vooruitzicht vinden we dit.

We zullen vandaag wel om 5 uur gaan kaarten. Gisteren was het na tienen een muziekspektakel, uiteraard in de Grand Bar, maar Jan kon zich minder concentreren. Wel jammer voor hem, leuk voor mij : ik won.

Week 4.

Zondag 22 oktober 2017. Port Victoria

Na 2 dagen varen komen we vandaag om 13.00 uur aan in de haven van de Seychellen. Deze haven heet Port Victoria. Dan weten we meteen dat dit zelfstandige land eerst onder Britse hegemonie stond.
Jan en ik staan aan de reling op dek 12 en zien de eerste groene eilanden aan ons voorbij gaan. De Seychellen bestaan uit zo’n 130 eilanden, waarvan Mahé de grootste en de belangrijkste is. Hier is het bestuurscentrum gevestigd en de enige haven van het hele land is hier. Het is heel erg warm en aangezien we hier tot morgenavond 19.00 uur liggen, gaan wij niet meteen van boord. Het is ook nog zondag en dan is hier niets open. Wij gaan een siësta houden en pas om 16.00 uur de wal op.
Er staan allerlei taxi’s klaar, maar de afstand tot het centrum is goed te lopen, alhoewel het nog steeds warm is.
Achter ons schip is er inmiddels een MSC schip komen afmeren en ook hier komen zo’n 1000 tot 1400 mensen van boord. En dat loopt in 1 grote stroom naar het stadje.
Onderweg horen we dat dit schip onderweg motorpech heeft gehad en daar een paar dagen zoet mee is geweest. Ze waren desondanks maar een halve dag te laat hier in de haven. Maar ze hadden nu ook nog maar tot 21.00 uur vanavond om te passagieren. Zo te horen onderweg aan de taal waren er veel Engelsen aan boord.

Onderweg kwamen we Annemiek en Betsy en Gerard tegen. Zij hadden bij een toeristenbureautje een vaartochtje besproken voor morgen en ook voor ons een optie genomen. Gelukkig kwamen ze ons tegen en wij hebben het meteen goed gevonden. Zo konden we terug om de reservering te bevestigen. We gaan dan met een glasbodemboot een stuk varen, daarna kan er gesnorkeld worden en dan worden we afgezet op een eilandje met een mooi strandje. En dat alles voor 50 euro pp voor 3 uur. Dan lopen Jan en ik weer verder. Op het centrale plein staat zelfs een klok, net zoals overal in de voormalige Britse koloniën, zelfs in Vancouver. Ons wordt onderweg door bekende mensen aangeraden om naar de Botanische tuin te gaan, die is open, helaas maar tot 5 uur. Hiervoor zijn we inmiddels te laat. We gaan wel bij een groot cultureel centrum staan om te kijken of we toch onze mails binnen kunnen halen en dat lukt. Dan lopen we met een omweg weer richting schip. Vlak bij is er een groot internationaal Kreools festival aan de gang. Dit is voor de plaatselijke bevolking en zeker niet voor de bezoekers van het eiland bedoeld. Het is een groot terrein met een enorm podium waar een (reggea)band staat te spelen. De bewoners stromen toe op het feestterrein. Er staan ook allerlei tentjes waar je eten en drinken en artikelen etc kan kopen.
Na een paar minuten houden we het voor gezien en gaan we weer naar de koelte van het schip. We hebben een goede indruk van dit stadje ondanks dat er niets open was en je alleen wat drank als take away kon kopen.
We hebben wel veel bankgebouwen uit de hele wereld gezien, behalve ING trouwens.
Na het diner gaan we met Annemiek en Nico nog een kaartje leggen, de stand was 6-6. Eens kijken of we er wat meer uit kunnen slepen.
En dat lukt, aan het eind van de 2 potjes staat het 8-6 voor Nico en mij, terug gekomen van een 6-2 achterstand.
We hebben voor morgenochtend afgesproken om te verzamelen buiten op de kade om 8.45 uur. De boottocht start om half 10. Nico gaat ook mee in de rolstoel, hij kan wel lopen maar niet zo ver.

Maandag 23 oktober 2017. Port Victoria

We zijn om 9 uur al bij de afvaart en betalen pp 45 euro. De man vroeg aan Annemiek wat er afgesproken was als prijs en toen zei ze meteen: “45 euro” en dat was goed.
Alleen kwamen we er achter dat we in een klein bootje gepropt zouden worden en dat kon natuurlijk niet. Annemiek had nog zo gevraagd of de rolstoel mee kon en dat kon in dit bootje beslist niet. Maar er lag ook een grote boot klaar, eigenlijk voor een hele dagtocht. Gelukkig voor ons was er ook een stel aanwezig van ons schip en die hadden voor 4 uur geboekt op dit grote schip, dus ook voor een halve dag. Nu is Annemiek haar bezwaar kenbaar gaan maken tegen de hele gang van zaken en het resultaat was dat wij ook met ons zessen op de grote boot mee mochten voor een halve dag en dat voor dezelfde afgesproken prijs. Nu kon Nico ook mee en dat was de bedoeling. Hij en Jan zaten toen als eerste aan boord, terwijl wij onze naam etc eerst moesten doorgeven. Maar om 10.00 uur gingen we toch van start.
We varen een eindje buiten de haven naar een paar eilanden toe. Boven koraalbanken houden we stil en zien witte (levende) en bruine (dode) koralen. Dat de koralen door gaan, komt door het te warme water. Vorig jaar was het zeewater tot boven de 40 graden gestegen en nu was het 28/29 graden, ook nog erg warm dus.
Hierna voeren we nog een klein stukje en kregen toen een boterham om de tropische vissen te voeren. Die kwamen er met vele op af. Ook leuk om te zien. Daarna was het de beurt aan de snorkelaars onder ons. Alleen Annemiek waagde het van ons en ze kwam euforische terug aan boord. Ze is 2 keer het water in geweest. Er waren snorkels aan boord. Ik had het ook wel willen zien, maar zag op tegen het uit- en inklimmen in de boot en ook dat je er niet kon staan. Maar we krijgen nog een kans als we volgende keer hier weer zijn. Dan zal ik toch een snorkelmasker kopen, dat bedekt mijn hele gezicht. Na het snorkelen worden we in 2 groepen verdeeld. 1 groep gaat naar een eiland waar je naar schildpadden kunt zoeken en ook nog kan zwemmen, maar daar had je een ticket voor moeten kopen. Dat hadden wij nu niet.
Wij gingen met een zodiac naar het andere eiland en konden daar even goed het zeer warme water in. Het lijkt wel een badkuip, zo heerlijk warm en helder is het water hier.
Na 3 kwartier worden we weer opgehaald en dan daarna meteen in een speedboot gezet, want hier houdt onze tocht op. We worden met ons achten terug naar de haven gebracht.
Wij vonden het prachtig allemaal, ook de speedboot, die er met 20 tot 25 knopen vandoor ging.
De hele tour duurde 3,5 uur en met de wandeling er bij waren we ruim 5 uur weg geweest.
Na even mijn voeten afgespoeld te hebben en de natte badkleding uitgedaan te hebben, zijn we met elkaar in het Lido gaan lunchen. We waren nog net op tijd, want dat sluit om half 3. Daarna was het tijd voor wat rust. De zon houden we even voor gezien. Om 5 uur ben ik toch nog het zwembad ingegaan en Jan heeft 2 waszakken klaargemaakt. Dan hebben we voor de rest van onze reis weer voldoende schone kleding.

Na het diner was het wederom tijd voor een potje klaverjassen. Inmiddels heb ik het Amsterdamse systeem onder de knie. We winnen nu allebei 1 potje en het staat nu 9-7 voor Nico en mij. Er is nog een keer tijd voor een revanche, want Annemiek en Nico gaan er in Reunion af en dat is op donderdag de 26ste. Om 19.00 uur varen we weg en hebben weer 2 zeedagen voor de boeg voor we in Reunion aankomen.
Morgen kaarten we niet, want dat is een speciale dag voor ons, onze trouwdag namelijk en dan dineren we onder de sterren!!

Dinsdag 24 oktober 2017. Op zee

Bij het opstaan constateren we dat we bijna stilliggen. En na een half uurtje liggen we ook helemaal stil. Beide motoren zijn uitgevallen en dat duurde al vanaf half 8. Dat is niet zo best, zo schiet het niet op en bovendien moet het euvel ook nog verholpen worden. Om 10.00 uur wordt er eerst 1 en later de andere motor voorzichtig opgestart. Langzamerhand wordt de snelheid opgevoerd. Tegen elven krijgen we van de kapitein te horen dat er met man en macht gewerkt wordt aan het mankement en dat het schip geen moment in gevaar is. Het licht en de liften en de keuken deden het nog gewoon, die generatoren werken op andere diesel dan de motoren. ’s Avonds in de hut vinden we een brief waarin staat hoe laat we nu overmorgen in Reunion aankomen. Dat is belangrijk voor de mensen die er af gaan en zelf een vliegreis hebben geregeld. Als je je vliegtuig mist, moet je wat anders regelen. Er wordt deze mensen opgedragen om alle rekeningen van de kosten te bewaren en op te sturen naar de Costa, alles wordt zo vergoed.
Annemiek en Nico hebben een avondvlucht en die is niet in gevaar. Bovendien is die door de Costa geregeld en dan zorgen die ook voor een vervangende vlucht. Maar ze hebben wel een excursie van een hele dag geboekt om de tijd tot vertrek te overbruggen. Het zal ons benieuwen hoe dit nu gaat. Voor onze volgende reis staat Madagaskar op het programma. Gisteren op de glasbodemboot werd ons door de stuurman verteld dat de longpestepidemie erg uitbreidt. Het vliegverkeer tussen de Seychellen en Madagaskar is stilgelegd. Bovendien is er een lid van het basketballteam dat er was gaan spelen doodgegaan aan deze longpest. De rest van het team moest het ziekenhuis in ter observatie.
Inmiddels weten we dat MSC en NCL de bestemming Madagaskar uit hun route hebben gehaald. We zijn benieuw wat Costa doet. Het is er niet zo veilig dus op dit moment. De stuurman raadde ons aan om er niet heen te gaan.
We praten er uitgebreid met de andere Nederlanders over. Welke alternatieven zijn er , we hebben er 3 havens met 1 zeedag er tussen. Misschien gaan we dan wel weer naar de Malediven of anders naar Zuid-Afrika?? Voorlopig horen we niets, maar dat kan want het is pas voor onze volgende reis die donderdag begint.

Vandaag is het onze trouwdag, we zijn 27 jaar getrouwd. We doen er verder niets aan, gaan alleen vanavond een speciaal diner krijgen buiten op het achterdek. En dan ga ik kreeft eten en champagne drinken. Dat is na al het eten en drinken hier aan boord weer meer dan genoeg.

Eerst moeten we de verdere dag nog door zien te komen en dat lukt altijd uitstekend. Het is bewolkt en een goede gelegenheid om in badpak aan het zwembad te gaan liggen. Dan is het niet zo brandend heet.
Ik ben nog niet geïnstalleerd of het aqua gym. gaat van start en ik ga meedoen. Annemiek doet dit al de hele reis. Het is ietwat onstuimig weer en het water in het zwembad klotst lekker. Het bewegen is niet spectaculair, maar toch beter dan niks.
Na het gebruikelijke programma van lunch en thee hebben we nu eens deelgenomen aan de dansles om 5 uur. De rumba staat op het programma en dat is een makkelijke dans.
Ook hier aan boord is weer een dansgroepje van 2 jongens en 2 meisjes die alle danslessen verzorgen en ook kleine shows weggeven, met name Latijns- Amerikaans. Ze zijn heel erg goed. Toch maar wat meer gebruik van maken op de volgende cruise.

Het is vandaag gala en tijd voor het pak en het zwarte jurkje voor ons “diner onder de sterren”. Het vindt plaats buiten ons eigen restaurant St. Tropez, buiten op het balkon. Er ligt grastapijt en er staan kleine boompjes, alles kunst voor wie dit niet zou snappen. Je hoort het water van de schroeven ruisen, wat een heerlijk gehoor en de speed zit er ook weer in.

Het diner bestaat uit een voorgerecht, hoofdgerecht ( een hele kreeft voor ons omdat we alle dagen surf en turf kunnen krijgen ) en key lime pie voor mij en walnootgebak voor Jan. En we betalen er 25 euro pp extra voor. Daarna gaan we naar de show van de cast en daarna naar het Spaanse duo dat de sterren van de hemel speelt in café Positano.

In de hut vinden we dus de brief met de mededeling dat we om 15.00 uur in Reunion aankomen, een vertraging van 7 uur.

Woensdag 25 oktober 2017. La Reunion

Tijdens het ontbijt horen we dat de kapitein ons meedeelt dat we nog 2 uur inhalen en dus om 13.00 uur aankomen in Reunion. Dat is weer meegenomen.
We zijn wat laat voor het ontbijt en de zaal is zo goed als leeg. Wij lezen toch nog maar ons krantje, Jan een Duitse en ik een Franse; er ligt geen Nederlandse krant hier omdat er te weinig Nederlanders in het Perl Diamant restaurant eet. Er zijn ook maar 12 Nederlanders aan boord totaal. Gisterochtend ben ik op visite geweest bij Anemiek en Nico, die hebben een suite en daar was ik erg nieuwsgierig naar. Het is inderdaad een grote hut met een balkon. De suites zitten op de hoeken van een paar dekken, er zijn er maar 16. Door de hoekligging is er plaats over voor een inloopkast en een extra slaapkamer voor 1 persoon extra. Ook heb je een butlerservice en het duurste drankenpakket, Intenditore genaamd. Hier bij kun je echte champagne, Heinekenbier en alle cocktails en dure dranken die er op de kaart staan bestellen, alsmede bijvoorbeeld Rothschildwijn etc. zo’n hut kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. Het is zaak om voor zo’n hut de aanbiedingen te bestuderen, want het is wel erg luxe en aantrekkelijk.

Na het ontbijt gaan we in café Êze zitten om dit verslag te maken. Ik moest nog beginnen met deze nieuwe week. Nu is het alweer op de middag en ga ik eerst even op dek 6, het promenadedek heen en weer lopen.
Straks ga ik toch nog maar dek 11 opzoeken, het is ook vandaag bewolkt, ideaal weer voor een bed bij het zwembad.

Om precies om 13.00 uur leggen we in La Reunion aan, ver buiten Saint Denis. Er wordt een shuttlebus geregeld die je kunt nemen voor 16 euro een retourtje. De laatste gaat om half 5 terug naar het schip. Je wordt in Saint Paul afgezet, midden in een stadje.
Er staan rijen bij de shuttlebus te wachten, maar er staan er genoeg. Als je dit niet wil, kun je de bus nemen die je gratis naar het begin van het haventerrein brengt. Daar kun je dan een taxi nemen ergens heen. Wij besluiten nog even niets te doen, we komen hier toch nog terug. Eerst moeten we, als we aangemeerd zijn, naar het frontoffice om onze pasjes om te wisselen; deze reis zit er op en de nieuwe begint hier natuurlijk ook meteen. Daarvoor hebben we een ander pasje nodig. Nadat dit geregeld was, zijn we later naar de kade gegaan en hebben bij de “cruiseterminal” onze mails en fb berichten binnen gehaald. Er stond hier een hele rij mensen die aan boord komen met al hun bagage. Er waren er ook veel afgegaan. Ook Nico en Annemiek gaan naar huis. Ze worden om half 4 van boord gehaald en naar het vliegveld gebracht. Ze vliegen pas om kwart over 9, best een tijd om te overbruggen.
Later hoorden we verhalen hoe leuk het hier op La Reunion is, zowel in St.Paul als ook in St.Gilles, een badplaats. John en Jacqueline en Hans en Jacqueline waren meteen om 1 uur de wal opgegaan en hadden met nog 2 stellen een taxibusje genomen en op aanraden van de chauffeur naar St.Gilles gereden. Hier was een mooi strand met heel hoge golven en een keur aan terrasjes waar het heerlijk, op zijn Frans, goed toeven is. Je vindt in het buitenland niet overal gezellige terrasjes, maar hier dus wel.
IN St. Paul was een museum en nog meer informatie te vinden over het slavernijverleden van dit eiland. Er waren suikerrietplantages en later ook koffieplantages. Ook dit is voor de volgende keer de moeite van het bezoeken waard.
Om 18.00 uur varen we weer weg. Ik constateer dat er nu veel plaatselijke bevolking een cruise maakt. Er wordt aanzienlijk meer Frans gesproken en de passagiers zijn zeer divers.
Morgen en overmorgen doen we Mauritius aan. We hebben toch maar een excursie genomen naar een eiland om in de Indische Oceaan te zwemmen.

Donderdag 26 oktober 2017. Port Louis, Mauritius

We moeten vroeg op, want al om kwart over 8 worden we in het theater, de verzamelplek, verwacht. Eigenlijk ging onze excursie niet door, want er waren te weinig Engelstaligen. Maar ons werd niets verteld. Gelukkig kwamen we er achter dat de Duitse groep wel doorging en toen hebben we ons alsnog hierbij kunnen aansluiten. Voortaan maar meteen een Duitse excursie boeken.
We gaan naar Ile aux Cerfs, oftewel het Herteneiland zonder herten tegenwoordig.
Het bleek bijna anderhalf uur rijden te zijn, dwars over het eiland van het noordwesten naar het zuidoosten. Hier voor de kust ligt een piepklein eilandje. Je mag er alleen op als je een officiële boeking hebt zoals wij.
De rit door het landschap is wel interessant, er wordt heel veel suikerriet geteeld en op de berghellingen wordt er veel thee verbouwd. Het zijn beide de exportartikelen van dit eiland. Het is trouwens een heel interessant eiland, want het is naar onze Maurits van Oranje genoemd, de zoon van Willem van Oranje.
De geschiedenis van Mauritius begint eigenlijk met de verovering door de Portugezen, die een eeuw eerder dan de Hollanders de weg naar de Oost hadden gevonden. In 1498 heeft Vasco da Gama via Zuid-Amerika de Molukken gevonden en nog voor 1500 heeft Marascene (?) de eilandengroep hier voor de kust van Afrika ontdekt en veroverd. Alle eilanden te weten Madagaskar, La Reunion, Mauritius, de Seychellen en Rodrigues heetten in die tijd samen de Marascenegroep.
Na ca. 100 jaar, in 1602, hebben de Hollanders Mauritius veroverd, in 1712 hebben ze het bestuurlijk weer verlaten en hebben de Fransen het in 1721 overgenomen.
In 1735 heeft een Franse militair de orde er weer gehandhaafd, het was er inmiddels zonder gezag een anarchistische bende geworden.
In 1800, tijdens de oorlog tussen Engeland en Frankrijk (Napoleon had Engeland van invoer afgesloten) hebben de Engelsen kans gezien om de eilanden te veroveren, dat wil zeggen er is een overeenkomst gesloten waarbij Frankrijk La Reunion behoudt en de andere eilanden naar Engeland gingen. Over Madagaskar zijn Jan en ik er niet uit, of dit eiland eigenlijk altijd Portugees is gebleven vanaf de verovering in 1498. Maar dat kan opgezocht worden en misschien kom ik het nog te weten volgende week.

Mauritius is een zelfstandige republiek en kan zich uitstekend redden en handhaven. Port-Louis, de hoofdstad is na Kaapstad het grootste financiële centrum van heel Afrika, nooit gedacht dus.
Het is hier heel goed toeven, het klimaat is het hele jaar ongeveer het zelfde. In hun winter, juni, juli en augustus regent het veel aan de kust en in de rest van het jaar ongeveer 1 keer per week. In de bergen regent het eigenlijk elke dag wel een keertje. Je ziet er ook steeds wolken hangen. En die vochtigheid is juist goed voor de theeplantages.

Alle godsdiensten zijn hier vertegenwoordigd en iedereen leeft vreedzaam naast elkaar. Onderwijs is tot 16 jaar gratis, behalve particuliere scholen, de gezondheidszorg 1e lijns is gratis.
Er zijn geen slangen of spinnen, door de koraalriffen voor de hele kust komen er geen haaien vlak bij het strand. Langs de hele kust staan veel hotels. Mauritius blijkt dus een zeer geliefd vakantieoord te zijn.

Nu terug naar de excursie. Eenmaal op het eiland zoeken we samen met Hans en Jacqueline een gunstig plekje onder de palmbomen. We liggen heerlijk. Eenmaal in het water zien we dat we heel ver langs de kust tot onze knieën in het water kunnen blijven lopen, het wordt maar niet dieper. Het water is ook hier heerlijk en schoon en helder. Goed voor de snorkelaars onder ons, want ook hier kun je de tropische vissen goed zien.
De lunch die we hier nuttigen is lekker, niet echt creools, maar de vis en kip smaakt uitstekend. Goed verzorgd allemaal.
Om kwart voor vier is het vertrekken geblazen en om half 6 zijn we weer terug bij het schip.
We blijven hier een nacht over en we kunnen nog later op de avond de wal op. Wij doen dat niet.
Van John en Jacqueline en ook van Gerard en Betsy horen we dat Port-Louis heel leuk is en op loopafstand. Ook gaat er een gratis busje van de winkels uit naar het centrum, het Waterfront geheten. Goed voor morgen. Vanavond nemen we afscheid op dek 11 met een laatste drankje van onze Nederlandse groep, Jan en ik blijven alleen over. Morgen komen er weer veel nieuwe passagiers bij en gaat er een heel grote groep af.

Vrijdag 27 oktober 2017. Port Louis, Mauritius

Om half 10 gaan we met de shuttle naar de stad. Als eerste belanden we bij het Blue Pennymuseum over de geschiedenis van Mauritius. Hierboven had ik al verteld dat de Hollanders er ook aangeland waren. Het was net als Zuid Afrika een pleisterplaats voor de route naar de Oost.
Het museum geeft een schat aan informatie over de Hollands kolonisatie. Een paar zaken zel ik vermelden.
Als eerste lezen we over een schipbreuk tijdens een storm in 1601 voor de oostkust van Mauritius. Pieter Both heeft 4 schepen onder zijn commando en ze komen terug uit de Oost met handelswaar ter waarde van een half miljoen florijnen aan boord. Drie van de 4 schepen vergaan, alleen de Delft komt door de storm heen. Pas in 2001 worden de goederen van de andere 3 schepen opgedoken en het blijkt dat de kleur van het Mingporselein nog net zo mooi is als het toen was, ook na 400 jaar in het water gelegen te hebben. Ik weet niet of alles nog in kisten zat, in houtwol gepakt, dat kan natuurlijk. Dat stond er niet bij.
Dan over Jan Huygen van Linschoten, die nam op 20-jarige leeftijd, al lang volwassen dus, dienst als administrateur van de Portugese aartsbisschop in Goa, een Portugese enclave op de kust van India.
De Portugezen hielden hun route en handelscontacten e.d. geheim voor de rest van de wereld uit concurrentieoverwegingen. Het is deze Van Linschoten die na 10 jaar gewerkt te hebben voor de Aartsbisschop genoeg informatie verzameld had voor een heel boekwerk. Dat gaf hij in Holland uit en zo kon er een aanval op de Portugese hegemonie begonnen worden. Aangezien Holland onder Maurits van Oranje en de zeer behendige Johan van Oldenbarneveldt, zijn raadspensionaris, zeer succesvol is bij de veroveringen tegen Spanje en erg rijk geworden is met de handel, konden er schepen uitgerust worden en op expeditie gestuurd worden.

Vice-Admiraal van Warwick werd de eerste gouverneur, ook wel opperhoofd genoemd, van de nederzetting aan de oostkust van Mauritius. De haven heette De Grote Haven. Het fort dat er in 1639 gebouwd werd op de ruïnes van een ouder fort Adriaan van der Stel, werd genoemd naar Frederik Hendrik. Er is een kaart uitgegeven in Amsterdam met alleen maar Nederlandse namen. Bijvoorbeeld De Vlakte, nu Flacq genoemd. En zo zullen er nog wel meer Nederlandse verbasteringen te vinden zijn.
Een Hollandse pastoor heeft een eerste autochtoon van Madagaskar gedoopt en hem de naam Maurits gegeven.
De Fransen hebben in 1721 wel schoon schip gemaakt en de overblijfselen van de Hollanders met de grond gelijk gemaakt. Waarom de Hollanders de post verlaten hebben kon ik niet vinden, maar in 1712 was het over en uit. Misschien was Kaap de Goede Hoop voldoende als pleisterplaats en waren 2 koloniën te veel om te verdedigen. Bovendien was de VOC ook niet meer zo oppermachtig en voortvarend als in het begin. Ik speculeer nu maar een beetje. In 100 jaar kan er veel veranderen. Kortom, wij hebben dit museum met stijgende verbazing bekeken.
Daarna zijn we de stad ingegaan. Het winkelcentrum heet Waterfront en bestaat uit meerdere overdekte winkelcentra. 1 ervan is een winkelcentrum van lokale waar en hier hebben we alvast vanillestokjes en vanillethee ingeslagen. En Jan heeft er een overhemd met een dodootje erop geborduurd gekocht.
De dodo was een loopvogel die ten tijde van de Hollandse kolonisatie volop voorkwam. Hij kon dus niet vliegen en liet zich makkelijk vangen. Hij smaakte heerlijk en zo kwam het dat het aantal dodo’s gedecimeerd is. Wanneer dit dier is uitgestorven durf ik niet te zeggen, maar dat het mede door onze voorvaderen is gebeurd, is zeker. Ze vonden hier trouwens eten in overvloed, natuurlijke bronnen van groente en fruit en vis en gevogelte en niet te vergeten enorme schildpadden.

Na deze inkopen was het tijd voor een versnapering. Gisteren liet John een foto zien van een 3 liter biervat. Dat wilden wij ook wel eens zien. En dat hebben we ook gevonden. Deze foto staat op fb en levert veel commentaar op. Met fish and chips erbij krijgen we die 3 liter wel weg.
Daarna zijn we terug gegaan naar het schip.
Het was een zeer waardevol en interessant bezoek. Een erg leuke en aangename plek om te bezoeken. Jan heeft de rest van de middag besteed om zijn mails binnen te halen en ook te versturen en ik ben lekker bij het zwembad gaan liggen. Het is tussendoor bewolkt en dat is lekker. Dan is het niet zo heet. Ook neem ik een bad in het grote bubbelbad.

Om 7 uur gaan we weer naar het restaurant St. Tropez. We zijn benieuwd hoeveel mensen er nu hier eten. Tijdens de oversteek zat de zaal van half7 tot half 10 steeds vol, alle tafels bezet.
Nu is een groot gedeelte afgezet en wordt er maar een klein stukje in gebruik genomen, tot aan de deuren die naar het achterdek open gaan. We herkennen nog zo’n 15 mensen die net als wij nog een cruise maken. Maar verder is iedereen nieuw. Ook onze vaste tafelsteward, mr. Kumar, moet in de andere eetzaal bedienen. Dat vinden we jammer, maar hij heeft een goede vervanger.
Nu zit ik dit verslag af te maken, van deze week wel te verstaan. Dan kan het nog voor zondag op onze site geplaatst worden.
We gaan nu weer 2 zeedagen tegemoet.
Inmiddels weten we ook hoe het met de longpest op Madagaskar gesteld is. Onze route wordt aangepast. Er gaan 1 haven op Madagaskar uit. We hebben nu eerst dus 2 zeedagen, daarna 3 volle dagen op de Seychellen, dan 2 dagen Madagaskar ( 1 op dat eilandje en nog 1 elders) en dan na de zeedagen nog 3 dagen op La Reunion, waarvan wij op de laatste dag naar huis vliegen. Zo heeft de Costa dus het gezondheidsprobleem opgelost. We gaan niet naar de hoofdstad, daar waar de ziekte het meeste huishoudt.
We zien nog wel wat we doen.

Week 5.

Zondag 29 oktober 2017. Op zee

Het is weer zondag en we zijn gisteren van Mauritius vertrokken. We hadden een buitengewoon leuke stop hier. Mauritius is voor herhaling vatbaar, ook als je geen excursies maakt.
Maar nu zitten we weer 2 dagen op zee voor we de Seychellen bereiken. We vinden het nog steeds heerlijk. Het is een fijn, klein schip. Lekker overzichtelijk. Het open dak bij het zwembad is geen probleem, want het is hier toch altijd fijn zonnig en zeer warm weer. De schaduwplekken zijn al vroeg bezet, maar als je met lunchtijd komt, worden er al weer de nodige verlaten.
We hebben geconstateerd dat er een groep Noren en ook een groepje Russen aan boord is. We zijn maar zeer weinig Italianen en zo goed als geen Spanjaarden dit keer. Maar de groep Fransen is natuurlijk overweldigend, met name doordat de mensen van La Reunion ook Fransen zijn. Dan is er nog een aardige groep Duitsers aan boord. En er zijn minstens 22 mensen vanaf 1 oktober aan boord, dat valt ons wel mee.

Vandaag gaan we weer een keertje bingo-en, net zoals we elke reis een keer doen. Nu hebben we pech, Jan moest nog 1 cijfer, maar de prijs van 400 euro ging onze neus voorbij. Verder lummelen we maar wat. Ik doe een keer met een quiz mee, die gaat over kleuren. Een voorbeeldvraag is : “welke kleur heeft het 200 eurobiljet? “. Dan heb ik ook nog mijn boek uitgelezen en daarna bier aan boord bij de bibliotheek gebracht. Ook maar meteen 2 nieuwe boeken uitgezocht voor de rest van de cruise. Heerlijk vind ik het om zoveel tijd te hebben om lekker te zitten lezen. Ne heb ik een boek van Tess Gerritsen en 1 van Arita Baaijens gehuurd. Als ik ze niet terugbreng, wordt ern15 euro per stuk in rekening gebracht. Een beetje vreemd voor allemaal gedoneerde boeken dat er geld voor gevraagd wordt. Ik heb er ook al 2 gebracht en dat was een gift van mij. Desondanks ben ik wel blij dat er nog een bieb is met ook genoeg Nederlandse boeken trouwens. Op de Koningsdam zijn er geen boeken meer, hier wordt er gedacht dat iedereen een e-reader heeft. Die bieb daar is ook ondergebracht bij het internetcafé en dat wordt er gesponsord door de New York Times.
De show is weer de buikspreker René Luden en wij gaan weer kijken. Het is steeds dezelfde show, maar hij blijft leuk.

Jan heeft zich opgegeven voor een excursie op de Seychellen naar 2 verre eilanden die tot het werelderfgoed behoren. Het zijn Praslin, de Vallée de Mai op Praslin en La Digue. Hier wordt veel inspanning met klimmen door een soort jungle gedaan en dat laat ik lekker aan mijn neus voorbij gaan. Maar het schijnt dat het zeer interessant is. De grootste kokosnoot ter wereld groeit hier nog in hoeveelheden in het wild. Het is de Coco sur mer, waarvan de vrouwelijke vorm een soort van dubbele kokosnoot vormt. De mannelijke boom heeft uiteraard de mannelijke voortplantingsorganen en die zien er uit als enorme tarwe aren waar de zaden inzitten. Insecten brengen de zaden van de mannelijke boom naar de bloemen op de vrouwelijke boom, zoals het hoort bij de bloemetjes en de bijtjes. Maar hier zijn het enorme organen en enorme vruchten.

Maandag 30 oktober 2017. Op zee

We hebben inmiddels gehoord van Costa dat we maar 2 havens in Madagaskar aandoen in plaats van 3 en dat er ook nog 1 gewijzigd is. We zullen wel zien. Deze dag verloopt ongeveer net zo als gisteren. Jan loopt op dek 12 toch weer een paar rondjes en kijkt veel over zee uit. Hij ziet dan ook scholen vliegende vissen. Over deze dag weet ik niets nieuws meer te vertellen. Ik zit op dek 11 in de schaduw of later nog even in de zon.
Misschien schiet me nog iets te binnen en dan vul ik deze dag nog aan.

Dinsdag 31 oktober 2017. Port Victoria, Seychellen

We zijn om 8 uur in Port Victoria aangekomen. Jan moest zich al om 7.45 uur melden in het theater en is dus al vroeg opgestaan. Ik ben nog maar even blijven liggen.
Jan heeft zwembroek en handdoek toch maar meegenomen en ook een poncho voor je weet maar nooit. Ik ga om half 10 de wal op om de 2 bestelde zomerbroeken op te halen die ik bij een stalletje bij het schip besteld had in mijn maat. De dame stond er weer en ze had ze bij zich. Op het schip terug heb ik ze meteen aangepast en de groene aangehouden.
Hiermee ben ik weer de wal opgegaan. Mijn doel voor vandaag is de botanische tuin hier te bezoeken, die moet zeer interessant zijn. Hij is al in 1904 gesticht en staat vol met allerlei tropische bomen en planten. Ook zijn er de reuzenschildpadden te zien, te voeden en te aaien.

Na een wandeling van 20 minuten ben ik bij de ingang aangekomen. Aan de rand van de tuin is in een mooi gebouw het ministerie van milieu en klimaatverandering gevestigd. Als ik door hun hek naar binnen was gegaan ( zonder opgemerkt te worden) had het me niets gekost, maar door de officiële hoofdingang kost het 100 rupees. Die heb ik niet, pinnen kan niet en in dollars kost het 10 dollar, die heb ik niet. Ik heb alleen 20 dollar en dan krijg ik rupees terug. Dat wil ik niet. Maar ik kan ook met euro betalen, als ik ook munten bij me heb. Het kost dan 7,50 euro en dat heb ik contant bij me. Wat een geweldig land is dit dan toch. Dan ben ik binnen, krijg een plattegrond mee en kan gaan wandelen. Het is al een beetje gaan regenen en gelukkig heb ik mijn paraplu bij me. Eerst maar eens het toilet opgezocht, eens stukje de heuvel oplopen en dan kom je bij een schoon en netjes toiletgebouw. Gelukkig was ik een groep vrouwen van een Costa excursie net voor.
Daarna ben ik verder de heuvel opgelopen en daar kwam ik een Chinese poort tegen. Een Chinese stad heeft deze tuin der verbroedering en voorspoed geschonken aan de republiek der Seychellen. Zo’n vriendschapsgebaar is altijd goed natuurlijk. Daarna ben ik het tropische regenwoud ingegaan en voor de couleur locale regende het ook nog eens hard. Zo heb ik onder de bomen staan wachten tot het droger werd.
Daarna was het tijd voor een versnapering en op dus naar het café. Dat zag er goed uit, mooie tafels en stoelen onder een stevig afdak. Er zat 1 stel aan een tafel en je gelooft het of niet, dat waren dus Nederlanders. Waar kom je ze niet tegen?
Dit echtpaar woont in Dubai en was hier op vakantie in het resort Eden. Dat is een resort op een opgespoten eiland voor de kust vlak bij Port Victoria. We hebben heel gezellig een tijdje zitten kletsen, de voor- en nadelen van het wonen in en buiten Nederland doorgenomen en ook hoe geweldig ( en in vergelijking met de prijs van dit resort Eden) en goedkoop cruisen is. Bij het afscheid nemen bleek dat zij mijn rekening ook betaald hadden. Dat was echt sympathiek.
Daarna was het toch echt tijd voor de schildpadden. Ze houden er hier tientallen in een omheining uiteraard. Als je ze wil voeden en aaien, kost dan 5 dollar. Voor kinderen is dat natuurlijk geweldig. Ik kon dan ook een mooie film maken van dat voeren. De schildpadden komen meteen op de bladeren en takken af, ze weten precies wat er gebeurt. Ze zijn intelligenter dan ik dacht. Ze rekken hun hals helemaal uit om zich te laten aaien, zo grappig.
Deze beesten kunnen wel 250 jaar oud worden, dat kun je aflezen aan de groeiringen op hun schilden. Foto’s en films op fb zeggen meer dan ik hier kan beschrijven. Op Mauritius waren ze ook, maar daar hebben de Hollanders die hier voor de VOC aan land kwamen om te fourageren zich te goed gedaan aan alles wat groeide ne bewoog en dus ook aan deze reuzenschildpadden. Hoeveel mensen kun je er niet mee voeden?
Om 2 uur had ik het hier wel gezien en aangezien het niet zonnig was, met af en toe nog een spettertje, vond ik het aangenaam om nog naar het centrum te lopen. Langs het cultureel centrum gelopen, ben ik toch maar gestopt om mijn mails en berichten gratis binnen te halen. Ook weer gebeurd.

Nu verder naar het centrum. Het is een gewone werkdag en het verkeer staat muurvast. Verderop zijn 2 stoplichten en die werken erg goed, alles staat stil. Voor mij is dat gunstig, want het oversteken met linksrijdend verkeer valt niet mee.
Na als laatste de Anglicaanse St.Paul’s kathedraal bezocht te hebben, vond ik het welletjes en ben ik langzaam terug gelopen naar het schip. Ondanks de bewolking was ik toch doorweekt door de hitte. Op het schip hen ik op dek 11 een watertje en een biertje gaan halen en heb me geïnstalleerd met mijn nieuwe boek. Jan is dan nog lang niet gearriveerd.
Ook om half 7 nog niet, dus ben ik me toch maar vast gaan douchen en omkleden.

Om half 8 kwam Jan aan, totaal natgeregend om het laatste eiland waar ze waren. Ze hebben een enorme tropische regenbui over zich heen gekregen en de hele groep was tot op het bot doorweekt. De poncho stelde niets voor, de 1e mouw scheurde er meteen al uit. Gelukkig kon Jan er nog wel zijn rugzak met fototoestel en geld mee droog houden.
Jan heeft een flinke wandeltocht over het grootste eiland Praslin gemaakt.
De Vallée de Mai is sinds 1983 een UNESCO wereld erfgoed, het is een tropisch regenwoud midden op het eiland en endemische Coco de Mer palm komt oorspronkelijk alleen hier voor. Doordat het eiland sinds miljoenen jaren gesoleerd gelegen heeft, konden de dieren en planten zich uniek ontwikkelen. Sommige zijn dan ook alleen hier te vinden. Als je goed bent in het herkennen van al deze planten, bomen en dieren is het een eldorado. Om te oefenen zou je eerst een wandeling door de botanische tuin moeten maken.
In 1989 heeft The Seychellen Islands Foundation (SIF) het bestuur van dit erfgoed overgenomen en zorgt er voor dat dit gebied niet overlopen wordt door toeristen en goed bestuurd en beschermd wordt, ook uit onderzoeks- en opvoedingsoogpunt.

Na een warme douche zijn we lekker gaan eten en hebben een dubbele espresso of café macchiato genomen. In het theater speelde het duo Fiësta de sterren van de hemel met hun Spaanse gitaarmuziek en -zang. Dat kun je in café Êze zo horen.

Het was voor beide een mooie, maar inspannende dag met veel nieuwe ontdekkingen hier over de Seychellen.
Morgen en overmorgen kunnen we zelf de dag indelen. Morgen willen we een rondtour over het hele eiland Mahé maken met een taxi. Eens kijken of dat kan.

Woensdag 1 november 2017. Port Victoria, Seychellen

We gaan om half 10 de wal op en worden meteen door een man benaderd of we een taxi willen voor een rondtour. Dat willen we en we komen overeen dat we zonder andere mensen voor 100 euro het hele eiland gaan zien. We hebben geen zwemkleding bij ons, dat is dus niet de bedoeling. Dan gaat hij zijn auto halen en het blijkt een oude Toyota te zijn. Airconditioning gebeurt gewoon door de open ramen. Toch gaan we op pad en hij laat ons inderdaad alle bezienswaardigheden van Mahé zien, net als de excursie van het schip.
Het is een prachtig groen eiland helemaal van graniet. Mahé is dus geen vulkaan en het is de vraag waar dit brok graniet eigenlijk vandaan komt, dat het zo midden in de Oceaan ligt.
Er slingert een 2 baans weg door de bergen en overal zie je enorme stenen en rotsen liggen, zowel in de bergen als op het strand. Hoe kan het dat het eiland dan toch zo groen is en dat er een tropisch regenwoud op groeit? Een al miljoenen jaren durende ontwikkeling denk ik dan maar. Er ligt een dikke laag humus van de gevallen bladeren en takken e.d. op de bodem en dat maakt het eiland meer dan vruchtbaar. Het water dat van de bergen valt is zo zuiver dat het drinkbaar is. We zagen dan ook op een bepaalde plek mensen hun 5 literbidons vullen voor huiselijk gebruik. We komen langs paradijselijke stranden, zoals bij Port Glaud, alleen zijn er geen faciliteiten. Je komt in je badkleding en je gaat er weer in weg. En zitten doe je op het strand. Maar het water is heerlijk en je kan er heel ver lopen, wel naar een dichtbij gelegen eilandje toe zelfs.

Het is vandaag 1 november en dat is een katholieke feestdag, namelijk Allerzielen. Men gaat naar het kerkhof om de doden te eren. Je ziet dan ook op alle begraafplaatsen heel veel mooie verse bloemen staan. Een prachtig gezicht. Hierdoor zijn er veel winkels gesloten, behalve de supermarkten die het eigendom van Hindoestanen zijn. Onderweg komen we ook een 4 Seasons hotel tegen en een Kempinsky hotel. Wij lunchen aan het strand bij het restaurant “By Batista”. We kijken zo over de zee uit.
En we hebben een Creoolse lunch, die smaakt prima, het is in buffetvorm.
Hierna rijden we langzaam maar zeker terug naar de haven. Nog 1 uitkijkpunt bezoeken we en hiervandaan zien we heel mooi het opgespoten vakantieresort Eden liggen. Dat ziet er goed uit.

We hebben een mooie dag gehad.
Na het diner, als we op dek 6 in café Êze onze koffie drinken, zien we onder ons bij het frontoffice een commotie ontstaan. Het blijkt dat we Madagaskar helemaal niet meer aandoen. In een schrijven van de kapitein staat dat in overleg met de internationale gezondheidsorganisaties en die van Mauritius besloten is om de route te wijzigen.
Wij hadden van onze taxichauffeur al gehoord dat hier op de Seychellen alle schepen die eerst Madagaskar hebben aangedaan, hier geweigerd worden. Ook op Mauritius is dit het geval. Deze 2 republieken nemen geen enkel risico. Dat betekent dat de Costa gedwongen is om de route te wijzigen.
We blijven nu nog 1 dag langer in de Seychellen, hebben dan 3 zeedagen en dan 3 dagen La Reunion.
Wij hebben niet zo veel moeite met deze beslissing, want wij wilden toch al het risico niet nemen. Maar gezien de opstand heeft de meerderheid van de passagiers geen begrip voor de wijziging. We krijgen 150 euro pp als compensatie. Een kleine tegemoetkoming voor de gemiste havens.

Donderdag 2 november 2017. Port Victoria, Seychellen

Het regent heel hard en dus is het nog geen tijd om naar het strand te gaan. We willen vandaag, eigenlijk de laatste dag, naar Beau Vallon, daar schijnt het strand fantastisch te zijn. Nu hebben we morgen nog en dan is het weer mooi weer.
Bij het frontoffice is het nog steeds een drukte van belang. De Fransen verenigen zich en halen handtekeningen op om te protesteren tegen de routewijziging.
Wij horen 2 redenen. De eerste is dat de Costa dit al eerder geweten heeft en dit aan de passagiers van te voren had horen te melden. Dan had men wellicht nog van de reis kunnen afzien.
De tweede reden is dat men gehoord heeft dat de Duitsers, die gisteravond veel en luidruchtig geprotesteerd hebben, de helft van de cruiseprijs terugkrijgen. Dat willen de Fransen ook, vandaar de handtekeningenactie, bovendien wordt er vanavond in het restaurant een protestmanifestatie gehouden in de vorm van zwijgend opstaan om precies half 8. Aangezien wij in een ander restaurant zitten, gaat dit aan ons voorbij. Voor wat de teruggave van cruisegeld betreft, als dit voor de Duitsers al is toegezegd, dan gaat dit voor iedereen gelden. Maar eerst willen wij deze toezegging wel eens op papier zien.

Enfin, het houdt de gemoederen bezig.
Wij wachten rustig af.
Na de lunch ga ik dit verslag maken, ik moet er van deze hele week nog aan beginnen. Een beste klus dus. Jan zit te knikkebollen naast me en meldt me dat hij een uiltje gaat knappen in de hut. Zo zit ik op dek 11 overdekt een tijdje te tikken. Het is nu half 5 en het begint weer te regenen. Fiona van het animatieteam uit Mauritius zou de beginselen van de Segadans uitleggen, maar ik weet niet of dat nog doorgaat. Nu schijnt ook de zon weer, zo snel verandert het weer. Ze gaat toch beginnen met de Segadans. En er is 1 leerlinge. Toch leuk om te zien hoe die dans er uit ziet. Veel geschud met de billen en heel veel herhalingen in de bewegingen.
Na het diner hebben we weer eens het theater bezocht. Er was een show die we nog niet gezien hadden, namelijk Hip Hot Cabaret. Een leuke show van de zangers en dansers van het schip het “hotte” bestond uit de toch wel gewaagde kleding van de danseressen.
En na de show hebben we nog een afzakkertje genomen op dek 11 onder de sterren in heerlijk warm weer.

Vrijdag 3 november 2017. Port Victoria, Seychellen

Het weer is ietwat opgeknapt, dat wil zeggen dat het niet meer regent, maar wel bewolkt is. Wij willen vandaag toch het openbaar vervoer uitproberen en gaan op weg naar Beau Vallon.
Eerst heb ik bij de dame waar ik 2 zomerbroeken gekocht heb, 3 dollar gewisseld voor 40 rupees. Die zijn nodig voor de bus.
Het openbaar vervoer bestaat uit gammele en roestige bussen die over het eiland crossen. Ze kosten bij elke rit, hoe lang ook en waar naar toe dan ook, 5 rupee = 30 cent. En er gaan bussen naar Beau Vallon. We moeten bij het centrale busstation zijn. Wij wachten eerst bij de verkeerde bushalte. Maar door een zeer vriendelijke en behulpzame dame worden we naar het grote busstation gebracht. Za hield een lege bus aan en vroeg hoe wij er het beste konden komen en toen mochten we bij hem instappen, erg aardig dus. Bij de halte (G) stond een hele rij, toch pasten we allemaal in de bus. Aan de ene kant zijn er banken voor 3 personen en aan de andere kant voor 2 met een smal pad er tussen in. Ondanks de staat van de bus kan de bevolking toch met een abonnement betalen, net als wij. Na 10 minuten zijn we op de plaats van bestemming, het is maar 5 kilometer. Een ritje van de oostkant naar de westkant van het eiland, over de bergkam heen.

Aan het strand ligt een restaurant en daar gaan we zitten. Jan neemt een Heineken tapbier, een halve liter voor 10 euro en ik een mangovruchtensap. Zo zijn de uitgespaarde taxikosten snel verdampt. Een taxi heen en terug vanaf het schip kost namelijk 40 euro. Taxi’s zijn extreem duur, vooral bij het schip voor de toeristen.
Ik ben de zee ingegaan. Het is een zeer rustige zee, deze Indische Oceaan. Het water is lang niet zo warm als vorige keer toen we de glasbodemboot genomen hebben. Dat water daar was echt bijna heet. Hier kan ik heel ver lopen voor het een beetje diep wordt. Je ziet overal de gele handdoeken van de Costa. We waren niet de enige hier van het schip.
Na een paar uur vonden we het welletjes. Bovendien moeten we op tijd terug zijn, want we vertrekken om 6 uur. Na een kwartier gewacht te hebben, zonder eigenlijk te weten hoe laat er een bus komt op deze vrijdagmiddag voor het weekend, nemen we toch maar de taxi die op goed geluk eens komt kijken of hij mensen kan oppikken. En dat lukt, voor 20 euro rijden we terug naar het schip en hoeven zo ook niet het behoorlijk grote stuk door Victoria heen terug te lopen.

Op dek 11 staat er nog eten klaar bij het hamburgerbuffet, er is zelfs kalfsschnitzel, erg lekker. Er is nog steeds, met name onder de Fransen van La Reunion, commotie over het niet aandoen van Madagaskar. Men verzamelt zich wederom in het theater om verdere actie te bespreken. De kapitein komt er bij, maar hij spreekt geen Frans. Dat is nu een nadeel voor de goede communicatie.
Er gaat een delegatie van 2 man mee naar zijn kantoor. Daar escaleert het gesprek en worden de 2 Fransen zelfs verbaal grof en agressief. Hierop haalt de kapitein de politie van de wal er bij. Wij vroegen ons al af waarom we niet vertrokken na 6 uur. Maar deze 2 mannen met echtgenotes is gesommeerd onmiddellijk het schip te verlaten onder politiebegeleiding. Ze worden zo snel mogelijk terug gevlogen naar huis. Dat was toch wel uniek. Dit hadden wij nog nooit eerder meegemaakt. Maar het is wel een goede beslissing, want er dreigde meer muiterij, met onder andere het blokkeren van de winkels aan boord. Er was ook al gisteravond in de eetzaal een manifestatie gehouden. Dit kan met 3 zeedagen voor de boeg toch niet geaccepteerd worden. Enfin, het verwijderen van deze gasten zal de gemoederen wel tot bedaren brengen.

We vertrokken pas na 8 uur. maar om middernacht liggen we weer in de haven op stroom in Victoria.
Om ongeveer 10 uur was er een oude man in de eetzaal niet goed geworden. Hij is met een brancard afgevoerd en omdat we nog niet zo ver van de Seychellen weg waren, keerde de kapitein om half elf om. De patiënt en zijn vrouw zijn er met de loodsboot afgehaald. Al met al hebben we 6 uur vertraging opgelopen. Maar dat is geen probleem, want we hebben door het missen van Madagaskar toch al een extra zeedag. Het schip had al bijna in zijn achteruit op tijd La Reunion kunnen bereiken. Nu gaat er een beetje gas op en zijn we toch op tijd in Port Denis.
Wat een dag al met al.

Zaterdag 4 november 2017. Op zee

We beginnen aan de 3 zeedagen. We hebben gisteravond nog de laatste waszak klaargemaakt. De hut steward kan die dan meenemen naar de wasserij. Zo hebben we de meeste kleding weer schoon mee naar huis. Niet gek geregeld.
En nu zit ik het verslag van deze week af te maken, dan kan het op de site. We zitten weer in café Êze, onze vaste stek. Gisteravond hebben we trouwens nog de Spaanse tenor aangehoord. Hij zingt fenomenaal en dit keer was het publiek enthousiaster dan de vorige keer. Op elke boot heeft de COSTA een tenor meevaren. Meestal is dat een Italiaan, maar dit keer is het een Spanjaard, hij zingt heel goed. Alleen zegt hij op het podium nog geen woord. Ik denk dat hij zelfs geen Engels spreekt. En het publiek alleen maar in het Spaans toespreken doet hij niet. De Italiaanse tenoren spraken eigenlijk ook alleen maar Italiaans, maar die verontschuldigden zich voor hun talengebrek in het Italiaans. Deze tenor zegt gewoon niets en zingt alleen maar.

Om weer een beetje in Nederlandse sferen te komen, hebben we bij de balie de Telegraaf van vandaag besteld. Dan hebben we nog iets anders te lezen dan een boek. Alhoewel ik een heel interessant boek heb, namelijk een van Arita Baaijens waarin zij haar laatste avonturen in Centraal Azië beschrijft. Nu sluit ik deze week af. In de laatste week komt dan de rest van deze dag te staan.

Week 6.

Zondag 5 november 2017. Op zee

Het is nu maandag, de laatste zeedag.
Wat er afgelopen zaterdagavond nog gebeurde, ben ik eigenlijk al weer kwijt. Niets bijzonders dus.
Aan het begin van deze 2e reis meldde ik al dat er een totaal andere bevolking op het schip zit dan bij het eerste deel. Ik geloof dat half Europa vertegenwoordigd is. Er zijn Nederlanders, Engelsen, Duitsers, Fransen, Spanjaarden, Italianen, Hongaren, Oostenrijkers, Russen en een Maltees gezin gesignaleerd. Maar er zijn ook Amerikanen, naast de bemanning die uit Italianen, Filippijnen, Indonesiërs, Brazilianen, Indiërs en nog een paar andere Zuid-Amerikanen. En het leeft heel vredig allemaal met elkaar, natuurlijk is het een vakantie, maar er kan toch wel eens sprake zijn van animositeit. Hier zie ik er niets van. Met de spelletjes bij het zwembad en ’s avonds in de Grand Bar doet iedereen even enthousiast mee, of niet.

Mijn boek “Op zoek naar het paradijs” van Arita Baaijens heb ik gisteren al uitgelezen. Wel stoer van haar om op 60-jarige leeftijd een tocht van 1500 km te paard door Centraal- Azië te ondernemen om op zoek te gaan naar het doel van het leven in het algemeen en dat van haarzelf in het bijzonder. Ze hoopt het te vinden in het gebied van het Altajgebergte, op de grens van Kazachstan, China, Mongolië en Rusland. De echte tocht duurt 100 dagen, maar de voorbereidingen duren wel 3 jaar. Ze gaat samen met haar 12-jarige oudere vriend Wayne Poulsen, een Amerikaanse cowboy die alles kan en alles weet en zich van niemand iets aantrekt. Samen huren ze gidsen en paarden in. Het geheel wordt gefinancierd door de filmopnames die ze moet maken voor een Amerikaanse tvzender. Dat is wel een blok aan haar been. Na een jaar gaat ze helemaal alleen terug om nu zonder enige ballast de natuur te ondergaan net zoals de herders- en nomadenvolken dat daar nog steeds doen.
Het boek heeft diepe indruk op me gemaakt, dat moge duidelijk zijn.

Gisteren stond er behoorlijk wat wind. Van op dek 12 rondjes lopen kwam bij mij dan ook niet zoveel terecht, maar dat geeft niks. Daarna heb ik heerlijk op een bed bij het zwembad gelegen en daarna met Jan een patatje gegeten.

Jan had bij de tocht naar Praslin en La Digue een verkoudheid opgelopen. Ze waren met zijn allen helemaal nat geregend door een enorme tropische regenbui. Gistermiddag is hij dan ook maar even zijn bed ingekropen, dat doet een mens goed.

Van Marjan Faber weten we dat het maar goed is dat we niet naar Madagaskar gaan. Er zijn al 200 doden en vele geïnfecteerde, met name nu ook in de (haven)steden. Dit alles volgens de Telegraaf, maar het zal zeker waar zijn.

Gisteravond hebben we nog maar een show bekeken. Het was dit keer het duo Biasini, een Italiaans koppel dat jongleert, krachtpatst en lollig doet. Iedereen was weer razend enthousiast.

Maandag 6 november 2017. Op zee

Vandaag moeten de paspoorten opgehaald worden, dat doet Jan. Verder hebben we vanmiddag om 4 uur weer een wijnproeverij en om 17.15 uur The Voice of the sea. Jan vindt dat verschrikkelijk, maar ik ga wel kijken. Het is zo grappig.
Kortom, het is weer een druk middagje. Nu ga ik zo meteen maar weer een paar rondjes lopen en daarna puzzelen. Jan zal nog wel een keer gaan spelen in het casino. Gisteren heeft hij 90 euro gewonnen en zo staan we weer quitte met de investeringen die we hier gedaan hebben. Hij heeft nog een klein beetje over en dat zal wel opgaan vandaag. Het is de laatste dag dat het kan, want als we morgen in de haven op La Reunion liggen, is het casino gesloten.
We hebben 3 dagen in La Reunion. De 3e dag is de dag van vertrek. Dan vliegen we pas laat, namelijk om 21.45 uur. Daarom hebben we voor deze dag een excursie geboekt die de hele dag duurt en ons met onze bagage meteen bij het vliegveld afzet. Dan is dat in ieder geval geregeld en bovendien zien we dan ook behoorlijk wat van het eiland.
De 1e dag gaan we met een taxi naar St.Gilles en de 2e dag naar St. Denis. En dan moet ik ook gaan inpakken. We hebben het nodige al laten wassen, het kan zo schoon de koffer is dus. Dat scheelt thuis ook weer werk.

We zijn heel benieuwd naar La Reunion, het moet heel mooi zijn en erg Frans.

Dinsdag 6 november 2017. La Reunion

Drie dagen Reunion is toch wel een leuke tijd. Na het ontbijt drinken we in café Êze eerst nog een kopje koffie. Dan gaan we op pad. Eerst moeten we de bus nemen om van het haventerrein af te komen, hier mag niet gelopen worden.
Dan buiten de douane en de politie gekomen worden we aangesproken door een jonge dame van het VVV. Ze wijst ons op een shuttledienst naar St. Gilles. Die kost 20 euro pp heen en terug. De taxi kost 40 euro een enkele rit en een transfer van de boot 40 euro pp. Zo liggen de prijzen. Wij nemen de vvv shuttlebus, daar moeten we nog even op wachten. Er is ook een shuttlebus naar Le Port, het dichtstbijzijnde plaatsje. Dit kost 5 euro en hier kan je dan bij het busstation de lokale bussen naar St. Denis, de hoofdstad, of St. Paul, een ander kustplaatsje nemen. Dat kost 2 euro een enkeltje. Nu hebben we alle tarieven paraat.

De rode bus komt opdagen en wij gaan op weg. Eenmaal in St.Gilles aangekomen kun je naar links naar het strand en naar rechts naar de winkelstraat en de zeekant waar een paar restaurants zijn. Wij willen niet naar het strand en kiezen dus voor rechts. Na een paar omzwervingen komen we op een kleine boulevard terecht. Eerst hebben we door de winkelstraat gelopen, het was inmiddels al half 1 geworden en alle winkels gingen dicht. Dat is nou jammer. Dan zit er niets anders op dan te gaan lunchen. Dat doen we dan ook en we vinden een mooi terras waarvandaan je zo over de oceaan uitkijkt. De golven slaan tegen de rotsen aan. We eten er een heerlijke rascasse, een stevige vis. En met een flesje Côte de Provence er bij zitten we prinsheerlijk.
Om uiterlijk 4 uur moeten we weer bij de bushalte zijn, want dan gaat de laatste shuttle al weer terug. Dat is wel vroeg, maar ja. Dat moet dan maar. Eenmaal op het schip gaat Jan meteen naar bed, de verkoudheid is toch nog niet over en dan is een beetje slapen heerlijk. Ik vermaak me alleen ook wel. Het boek moet nog terug gebracht worden bij de bieb en ik ga een poosje bij het zwembad zitten.

Na het diner, de show en de verkiezing van mr. “Costa neoRiviera” is het tijd om te gaan slapen. Zo vervelend die avonden aan boord, ha ha.

Woensdag 8 november 2017. La Reunion

Het is vandaag de wekelijkse markt in Le Port en daar willen we natuurlijk naar toe. Dat moet op tijd vanwege de hitte en de koopwaar. We zijn er al om 10 uur, we worden voor de markt afgezet. Wat een verscheidenheid aan groente en fruit zie je hier. Het zijn allemaal lokale kwekers die hier hun waren te koop aanbieden. Er is ook een vanilleverkoper en bij hem kopen we verse vanille, een bundel van 13 stokjes voor 20 euro. 3 bundels mochten we hebben voor 50 euro. Zo heeft Jan toch de vanille kunnen kopen, wat hij zo graag wou maar nergens kon vinden. Alleen 2 of 3 stokjes gedroogde in een kokertje in een souvenirzaakje en dat had hij al op Mauritius gedaan.
Verder zie je op de markt levende kippen vastgebonden aan 1 poot te koop en mooie bloemen, een bos voor 1 euro. We hebben onze ogen uitgekeken en genoten van wat er allemaal te zien was. Daarna wilden we naar St. Paul met de bus. Maar die bus ging niet frequent en met de middagsluiting ook daar vonden we dat toch niet de moeite waard. De info over de buslijnen was achteraf dus overbodig.
We zijn toen maar wat rond gaan lopen en hebben bij een brasserie een kopje koffie gedronken. Daarna de hele winkelstraat uit en laat Jan nou tegen een paar witte schoenen aanlopen voor 10 euro. Ze hoeven alleen maar een paar keer op het schip dienst te doen, goed genoeg dus.
Terug bij de bushalte vonden we nog meer mensen van de boot, ook allemaal wachtend op de bus. Helaas was de afzetplek op de marktdag de verkeerde en wij stonden dus met zijn 10en voor niets te wachten. 1 echtpaar stond er al voor half 12 en na een paar telefoontjes van 1 van de Franse dames kwam de bus ons om 1 uur ophalen. Het was de foute bushalte werd er gezegd. Maar dat wisten wij geen van alle. Na nog een rondrit naar de volgende stop, een groot winkelcentrum, zijn wij naar de boot gegaan. Er moet tenslotte gepakt worden, want het einde van deze mooie reis is ten einde.

Na het diner gaan we nog voor de laatste keer bij de Spaanse gitaarmuziek zitten, heerlijk nog 1 keer genieten van deze muziek en een lekker drankje.

Donderdag 9 november 2017. La Reunion

We staan al om half 7 op, de koffers zijn al weg. We hebben alleen nog handbagage bij ons. Na het ontbijt gaan we in de Grand Bar St.Paul de Vence verzamelen. We hebben namelijk een rondtour geboekt die eindigt bij het vliegveld Roland Garros. De vlucht is pas om kwart voor 10.

De tour gaat langs en gedeeltelijk over een vulkaan. La Reunion is namelijk gevormd door 2 vulkanen. 400.000 jaar geleden tot 300.000 jaar geleden kwamen de 2 vulkanen uit de aarde omhoog en hebben met hun uitbarstingen dit eiland vormgegeven. Elke keer kwam er vegetatie en die werd dan weer weggevaagd door de hete lava. Vanaf 12.500 jaar terug is een van de 2 een dode vulkaan geworden en stoot de andere nog wel stoom en lava uit.
Als er een uitbarsting is geweest met een lava stroom duurt het 3 jaar voor er weer leven te zien is. Eerst komen de mossen en de varens en die zorgen voor een laag humus en aarde. Daarna duurt het wel 300 jaar eer er weer een volledig bos gegroeid is.
Dit hebben we allemaal kunnen lezen in een mooi museum, jammer dat we hier maar 1 uur hadden.
Op de vulkaan kon je dicht bij de krater komen, dat was wel een wandeling de diepte in. Het is er een van de gevaarlijkste gebieden van het eiland omdat het weer er heel erg snel kan omslaan en je dan in de mist niet meer weet hoe je uit de krater kan komen . het is net als in de Alpen, daar kan het weer ook omslaan en moet je altijd warme en regenkleding bij je hebben.

De lunch was bij een paardenranch. We hebben heerlijk gegeten met een glaasje rode wijn er bij. Zo konden we opgefrist weer verder.
Om 18.00 uur zijn we bij het vliegveld en dan begint het inchecken en door de beveiliging. Toch gaat het allemaal gesmeerd, wij zijn snel en staan vooraan de hele lange rij. Het vliegtuig van Air France ( niks geen KLM genoemd trouwens) is op tijd en dan gaan we de lucht in. Op het vliegveld zie je iedereen naar het toilet gaan om de korte broek om te ruilen voor een lange en de truien en jassen zijn bij de hand. Het is koud in Parijs. Na een hapje eten, pasta of kip, gaat iedereen slapen. Het is heel stil in het toestel. Ook wij kunnen tot half 7 onder zeil, dat is weer een meevaller. Zo komen we niet zo geradbraakt aan. We moeten namelijk nog een stukje verder.

De aansluiting naar Amsterdam is lastig, want we komen op Orly aan en vertrekken weer van Charles de Gaulle en hoe kom je daar.
Wel, dat is prima geregeld. Er rijdt een bus-direct en het kaartje hiervoor hebben we al bij het inchecken gekregen. Ruim op tijd gelukkig komen we op CdG aan en weer moeten we inchecken, bagage afgeven ( dat gaat hier volledig automatisch, je doet alles zelf) en door de douane en beveiliging.
Na nog 1 uurtje wachten vliegen we weg en komen om 12 uur op Schiphol aan. Hier staat Rikus te wachten. Dat is heerlijk na zoveel uur reizen. En hiermee is deze schitterende reis weer ten einde. Op naar het volgende avontuur.