Vaarschema:

Week 1.

Vrijdag 8 April 2016. Civitavecchia

Vandaag vertrekken we uit het hotel. Het hotel was prima en de locatie was helemaal top. Het ligt pal aan de voetgangerszone langs de Middellandse Zee. Bovendien hadden we ook nog geluk met het weer. Het is alle dagen zonnig en warm geweest. We hebben genoten.
Maar nu is het tijd om af te rekenen en op de taxi te wachten. Die is ruim op tijd. We worden meteen bij de vertrekhal afgezet en zijn onze koffers meteen al kwijt. Dat gaat goed. Het is nog wel vroeg en we moeten nog meer dan een uur wachten voor er ingecheckt kan worden. Jannie en Roy blijven bij ons, zodat ze niet in de lange rij hoeven te staan. Wij hebben al zoveel cruisedagen bij de Hal dat we voorrang krijgen bij het inschepen. We zijn 5-star Mariner en dat geeft voorrechten, zoals nu bij het inschepen. De rij begint aan de andere kant en is bovendien veel korten. We hebben onze boardingpassen zo en dan is het weer wachten geblazen om aan boord te gaan. Intussen zien we Jan en Evelien de Kloet aankomen en ik ga ze begroeten. Ze hebben vanochtend vroeg gevlogen, maar zijn dan ook ruim op tijd binnen. Later zullen we ze nog wel weer zien. We hebben in ieder geval al hutnummers uitgewisseld, zodat je direct naar de kamer kan bellen. Het frontoffice mag vanwege de privacy geen hutnummers verstrekken.
Dan, om half 12 is het zover en gaan we aan boord. We zijn heel erg benieuwd naar de hut. En hij is prachtig. We hebben een buitenhut en dat betekent dat we een vierkant raam hebben en op zee uitkijken. We zitten op dek 1, Main deck genoemd, en dat is zo’n 4 meter boven de waterspiegel. Het bed staat niet voor het raam en dus kunnen we heerlijk voor het raam staan en naar buiten kijken. In de badkamer hebben we een inloopdouche met een glazen deur. Het is heel mooi allemaal. De aankleding van de hut is licht met zogenaamd licht eiken. Er is een koelkastje en je kan fruit krijgen op je kamer. Ook is er een bureautje en een bankje. En er zijn veel stopcontacten voor alle apparaten die elke avond aangesloten moeten worden. Wij en ook Jannie en Roy zijn meer dan tevreden met de hut.
De koffers zijn er nog niet en dus gaan we het schip verkennen. Maar allereerst gaan Jannie en ik naar het front office om een reservering voor de “hands on cooking class” bij Willem Himmelreich te volgen. Die is op 13 april en nu nog niet volgeboekt. We zijn de eersten. En Jannie wil ook al op de wachtlijst voor een upgrade naar een balkonhut voor het 2e deel van de reis, van 15 tot 27 april. Het is niet persé noodzakelijk, maar zou wel leuk zijn. Ook regelen we dat we samen aan 1 tafel zitten, dat was geen probleem.
Daarna gaan we naar het Lidorestaurant, Lido Market genoemd, om te gaan lunchen. Jannie is nog steeds behoorlijk verkouden, maar gelukkig smaakt de lunch haar weer. En Roy heeft zijn lekkere stokbroodjes ook al weer gevonden. Inmiddels is Willem aangeschoven en feliciteren we hem nogmaals met zijn pasgeboren kleinzoon Luuk. Gon is gisteravond nog naar huis gevlogen.
Na de lunch maken we met Willem een kort rondje en dan gaan we maar eens kijken of de bagage al is aangekomen. Nog niet en dan is eerst de sloepenrol aan de beurt. Dat gaat heel anders dan op de andere Halschepen. Je moet nu in je hut blijven tot de kapitein omroept dat je naar je verzamelplaats moet gaan. Zwemvest, warme kleding, goede schoenen en geld en medicijnen meenemen en verder niets. Wij moeten verzamelen in de Queenslounge op dek 2. Niemand hoeft meer buiten te staan onder de sloepen. Dat kan ook niet, want het promenadedek is een stuk smaller geworden. De ruimte binnen op dek 3 is er op vooruit gegaan. De gangen bij de winkels en de doorgangen zijn heel ruim gemaakt. Er zijn wel wat andere namen voor de verschillende amusementsafdelingen gekomen. Er is geen Explorer’s lounge meer. Maar er is wel een Lincoln Center Stage, waar klassieke muziek gespeeld wordt. En er is een Billboard onboard als pianobar, een B.B.King’s Blues Club, de muziek spreekt vanzelf, en de World Stage, het theater waar de grote optredens zijn.
Daarnaast is er nog steeds de Ocean Bar en nieuw het Grand Dutch café, waar je allerlei lekkernijen uit Nederland kan krijgen. Het is de koffiebar met speciale koffies.
Gebleven zijn het Crow’s nest met het Explorations Café en het Sportcafé naast het casino. Bij een speciale toonbank kun je whisky proeven, er staan achter slot en grendel wel zo’n 100 verschillende merken. Ergens anders kun je je eigen wijn samenstellen, Blend genaamd. Dit is peperduur en echt iets voor de fijnproever.
Om 5 uur is de bagage in de hut en kan ik gaan uitpakken. Maar al snel stelt Jan voor om naar het achterdek op dek 9 te gaan voor de Sail away. Die laat op zich wachten, want de papieren zijn nog niet in orde en dan mag de kapitein niet wegvaren. Willem voegt zich bij ons en ik maak van de gelegenheid gebruik om verder te gaan met uitpakken. Jan en Willem gaan naar binnen voor een biertje. Vlak voor we aan tafel gaan is het Jan gelukt om het verslag van de afgelopen week op het web te krijgen. Eindelijk, pff.
Om 8 uur gaan we aan tafel, dachten we. Maar we staan achteraan een enorm lange rij. Het valt op deze eerste dag niet mee om iedereen aan de juiste tafel te krijgen. Het blijkt dat Jannie en Roy al in de diningroom zijn, maar ons tafeltje is al bezet. Jannie kwam ons uit de rij halen om samen ergens te gaan zitten. Wij kijken naar onze eigen tafel en Roy had gezien dat deze 4 mensen er zomaar waren gaan zitten. Dat kunnen wij ook en gaan aan een pas gedekte tafel zitten. De tafelsteward regelt vooraan dat dit voor vandaag in orde is. De organisatie moet nog op gang komen, maar dat gaat ze wel lukken. We hebben er niet minder om gegeten. Na het diner ging Jannie naar haar kamer, maar Roy ging nog mee naar BB King en dat was goede muziek, wel wat hard, maar dat schijnt te horen. Na een laatste deuntje in de pianobar was het voor ons ook tijd om op te stappen.

Zaterdag 9 april 2016. Op zee

Vandaag is Carla 65 jaar geworden, gefeliciteerd vanaf de Tyrreense Zee. We hebben een zeedag en haasten ons niet. In het Lido is het al lekker druk. De aankleding is hier prachtig, de centrale kleur is zeegroen. De stoelen zijn van leer met stalen leuningen en zeer zwaar.
Na het ontbijt gaan we een show cooking bij Willem mee maken. Het is zijn eerste optreden voor de passagiers hier aan boord. Hij gaat een kalfsvleesgerechtje maken met gemengde groentes. De show duurt een half uurtje en is heel leuk om mee te maken. Het is de eerste showcooking op dit nieuwe schip in het vernieuwde culinary arts centrum. Deze ruimte wordt ‘s avonds omgetoverd tot een soort van bistrot, waar je voor een vaste prijs van $39,- inclusief wijn kan eten.
Na de kookshow zijn we met ons vieren naar het Grand Dutch Café gegaan om er een lekkere cappuccino te drinken. Dat moet tegen betaling, maar de koeken en sandwiches zijn er gratis. Het is een echt Hollands café waar je echt alle Hollandse lekkernijen kan krijgen, dus drop, stroopwafels, gevulde koeken, ontbijtkoek, bitterballen, kroketten, haring en wat dies meer zij. De aankleding van dit gedeelte is gebaseerd op de oudhollandse geveltjes en op de delfts blauwe kleur.
Na nog een rondje schip was het tijd voor de lunch en Jan heeft voor het eerst deze hele reis Aziatisch gegeten, op een schip dan wel te verstaan. Jannie en Roy hebben weer kunstveiling bijgewoond, dat is altijd spectaculair, vooral om te zien wat mensen kopen voor veel geld.
Wij hebben in het Lincoln Stage Center een staartje van een klassiek concert, gespeeld door een kwintet, bijgewoond. Verder hebben we de winkeltjes afgestruind en lekker rond gelopen.
Het diner ‘s avonds om 8 uur verliep heel wat ordelijker dan gisteravond. We hadden onze besproken tafel.
De show in het behoorlijk grote theater werd gegeven door de cast van het schip. Het zijn 2 zangers en 1 zangeres en 6 dansers en de band. Het decor wordt gevormd door 3 enorme digitale schermen waar foto’s en zo op worden vertoond, gerelateerd aan de liedjes die we horen. En die totale show was fantastisch. We hebben onze ogen uitgekeken.
Na nog een klein rondje casino door Jan en Jannie was het toch tijd om naar bed te gaan. Morgen gaan we 3 dagen achter elkaar havens aan doen, actie dus.

Zondag 10 april 2016. Dubrovnik

Vandaag zijn we in Dubrovnik. We liggen behoorlijk ver buiten het centrum, er wordt niet getenderd. We zijn aangewezen op de shuttlebus, voor een tarief van $8,– pp een enkeltje, of de taxi voor € 13,– per taxi naar de stad. Willem gaat ook mee. Hij wil naar het Hilton om er met het thuisfront te skypen. Maar met zijn vijven in een taxi gaat niet lukken. Jan wil graag wat beweging en gaat alvast lopen. Dat is wel te doen, alhoewel het steil omhoog gaat. Wij zijn tamelijk snel bij de poort van de stad. Daar ligt ook het Hilton en wij wachten met elkaar op Jan, intussen genietend van een lekkere cappuccino. Jan kwam na 1 uur dampend aan. Er waren 2 grote glazen bier nodig om hem weer op adem te laten komen. Willem achterlatend zijn wij met ons vieren de stad ingegaan. Het zonnetje scheen heerlijk en het was lekker wandelweer. We zijn van winkel naar winkel gelopen, kijkend of er geen koopjes te bemachtigen waren. En ja hoor, Roy vond een winkel met 60% korting en daar heeft Jannie voor haar kleinzoon 2 erg leuke t-shirts gekocht. Na nog een paar straten doorgelopen te zijn, was het tijd om naar het schip terug te gaan. Het was inmiddels 2 uur en meerdere winkels gingen dicht. Wij waren wat hongerig geworden en hadden trek in patat.
Dat hebben ze bij het zwembad, bij de Dive-in. En ook heerlijke hamburgers, Roy heeft er een geproefd en hij smaakte Roy heerlijk. Hierna wilde Jannie eigenlijk liever een poosje rusten in de hut. Roy en Jan hebben buiten op de kade nog allerlei foto’s gemaakt en ik ben lekker in de zon gaan zitten.
Om kwart over 7 hebben we een uitnodiging van het schip voor een party in het Crow’s nest. We hebben geen idee waarvoor, maar we ontmoeten weer oude bekenden. Clementine en Alfons en Mieke en Bernt hebben we op de Indonesië reis ook al ontmoet. Na de 2 gratis drankjes konden we het diner wel weer aan. En daarna moesten we van Willem naar de goochelaar gaan kijken. En inderdaad, het is illusie, maar wij snappen er niets van. Je kan niet zien, ook niet op een groot scherm, hoe de trucs gaan. Verbazingwekkend !!!

Maandag 11 april 2016. Corfu

We komen op Corfu aan, in de stad Kerkira. Hier gaan Jan en Willem samen naar het grote, centrale plein lopen. Jannie, Roy en ik nemen een taxi. Bij het eerste beste modezaakje zien we prachtige t-shirts en andere mannenkleding van het merk Paul en Shark. Je gelooft niet dat dit de echte prijzen zijn. We willen hier straks graag terugkomen, met Jan erbij. Hij zal dit graag willen zien. Eerst maar verder lopen naar onze ontmoetingsplaats op het plein. Onderweg koopt Jannie nog wel een heel leuke turkoois-blauwe tas . Die past precies bij haar zomerjas. Dan gaan we zitten wachten op Jan en Willem. Dat duurt nog al lang. Na meer dan een uur geleden dat ze van boord zijn gegaan, komen ze aangelopen. Ze hebben allebei wat gekocht. Ze hadden namelijk onderweg een waanzinnige winkel met kleding van het merk Paul en Shark gezien. Jan had een t-shirt gekocht en Willem een heel mooi vest. Wij vonden dat toch wel merkwaardig, dat er meer van dit soort winkels zijn. Wij zijn toen toch terug gegaan naar de winkel die wij als eerste gezien hadden. We hadden beloofd dat we terug zouden komen en dat hebben we gedaan. En wat bleek?? Het was dezelfde winkel als die van Jan en Willem. Nu gingen de mannen helemaal los. Jan kocht ook zo’n vest als Willem en nog 1 t-shirt. Roy kocht 2 t-shirten en Willem nog 2 Armani overhemden. Hoe kan dit allemaal voor deze spotprijzen, zou je denken? Het kan, omdat de eigenaar de veerboot naar Italië neemt, daar inkoopt en de betalingen buiten de banken om moet laten lopen. Alles gaat met baar geld. En de winstmarges zijn ook niet zo groot als bij ons. De winkelier had een zeer goede dag.
De aankopen moesten gevierd worden op het dichtstbijzijnde terras, aan de overkant. Koffie, cola en bier om te drinken en een clubsandwich, gegrillde sardines en inktvispoten om te eten lieten we aanrukken. Daarna was het tijd voor het schip en we hebben dezelfde weg weer terug genomen.
Eenmaal op het schip hebben Jannie en ik een paar spelletjes Skip bo gespeeld en een kopje thee gedronken.
Om half zeven hebben Jan en ik een tafel besproken in het á la carte restaurant ”Sel de Mer”, dit is een gloednieuwe formule. Jannie en Roy gaan niet mee. Er wordt voornamelijk vis geserveerd en dat lust Roy niet. Bovendien is Jannie nog te verkouden om er goed van te genieten. Hun reservering hebben we geannuleerd. Willem daarentegen schoof toen wel aan. Het restaurant is van meet af aan een succes, het is al helemaal vol gereserveerd. Allebei de andere restaurants, de Pinnacle en de Tamarind, zijn trouwens ook al niet meer te boeken tot aan vrijdag als de eerste reis voorbij is.
Wij hebben alle drie hetzelfde genomen, de krabsalade en de kreeft, en het was verrukkelijk. Jan en ik hebben ook nog een toetje genomen, crèpes Suzette en appel tarte tatin.
Nu maar op naar de show, het was een zanger alleen met de band. Een jongeman uit Wales zong de sterren van de hemel in een half uurtje optreden.
Het is al weer middernacht nu ik deze laatste zinnen tik. Morgen komen we in Katakolon aan. Hopelijk is het ook weer lekker weer en kunnen we genieten van de winkeltjes en de terrassen.

Dinsdag 12 april 2016. Katakolon

Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, in de gloria, in de gloria. Hiep hiep hiep, hoera!!!!!!!!!!!!!!!!! Ria, ik dus, is vandaag 65 geworden. Tsjonge, ik kan het zelf nog niet geloven, dat ik al zo oud ben. Zo voel ik me helemaal niet.
Bij het ontbijt vertelt Jannie dat ze weer een keer ‘s nachts zo vaak gehoest heeft. De medicijnen van de dokter doen niet meteen hun werk. Maar ze hebben besloten, met een bezwaard hart, om aanstaande vrijdag van boord en naar huis te gaan. Jannie wordt doodmoe van al dat hoesten. Nu moet er van alles geregeld worden. Ze gaan naar het front office en vinden daar een van de dames die jaren in de reiswereld gewerkt heeft. Die weet van de hoed en de rand en helpt Jannie en Roy fantastisch. Wij vinden het wel erg jammer, vooral voor Jannie, omdat ze zo beroerd is en ook omdat ze zich zo verheugd had op deze reis. Gelukkig hebben ze de eerste week nog meegevaren en het prachtige schip leren kennen. Nu moet de verzekering gebeld worden en de KLM voor een overboeking.
We komen om 11 uur aan in Katakolon, op de Peloponnesos. Hier zijn we al vaker geweest en naar Olympia hoeven we niet meer. Hier zijn 776 BC de Olympische Spelen begonnen. Het waren, net als nu, sportwedstrijden tussen stadstaten elke 4 jaar gehouden. Er waren maar 5 sporten, zie de 5 ringen. Tijdens de Spelen werd er niet gevochten, was er vrede. De winnaar van elk spel kwam gelauwerd in zijn stad terug en had een jaar lang allerlei voordelen. Het sportfestijn was alleen voor mannen. Er was 1 vrouw aanwezig en zij vertegenwoordigde de godin Hera en moest voor het heilige vuur zorgen. Nu nog wordt het Olympische vuur hier aangestoken en over de wereld gedragen naar de plaats waar dan de Olympische Spelen gehouden worden.
Voor we van boord gaan, drinken we een cappuccino met een appelpunt met slagroom voor mijn verjaardag, ik trakteer in het Grand Dutch Café.
Wij gingen pas om half 1 van boord en hebben de hoofdstraat afgelopen. Er zijn allerlei leuke winkeltjes en uiteraard hebben Jannie en ik het niet kunnen laten om iets te kopen. Moet kunnen, ik ben tenslotte jarig. Het is een t-shirt in de kleur van mijn zomerbroek die ik in de States gekocht heb, een soort van oranje, maar dan naar roze toe.
Daarna was het weer tijd voor een terrasje, waar Willem ons ook al weer snel gevonden had. Gegeten hebben we aan boord. De pizza’s zijn overheerlijk. Na nog een tijdje over het zwembad heen gekeken te hebben, zijn we naar de hut gegaan. Vanavond gaan we mijn verjaardag vieren en dat gebeurt in de Tamarind, het oosterse restaurant op dek 10 voorop. Eerst borrelen we om 7 uur en dan gaan we om 8 uur aan tafel. We, dat zijn wij met ons vieren en Willem, maar ook Jan en Evelien de Kloet. We beginnen uiteraard met champagne. En om 8 uur gaan we aan tafel. De gerechten zijn toch weer anders dan in de andere restaurants. Er zijn bijvoorbeeld sushi’s en en er is heel erg pittig eten. Het oosterse bestaat uit de gerechten van Korea, Vietnam, Japan, China en Indonesië en misschien nog wel meer landen. De gerechten zijn ingedeeld in 5 categorieën, namelijk water, fire, wood en land. De 5e hebben we niet kunnen vinden op de menukaart.
Het eten is erg lekker en we zitten dan ook heel lang gezellig aan tafel. Aan het eind, na het toetje, komt er nog een klein taartje en wordt er voor me gezongen. Lang zal ze leven in het Maleis. Om half 12 gaan we van tafel en meteen daarna sluiten de dames de deuren. Maar niet nadat Jan voor ons samen een nieuwe afspraak gemaakt heeft. Hier komen we beslist terug. Ik had een leuke verjaardag.

Woensdag 13 april 2016. Op zee

Vandaag is het een zeedag. We varen terug naar Napels en moeten dus om de laars van Italië heen en weer door de straat van Messina. Dat is al aangekondigd voor half 7 vanavond.
Maar eerst hebben Jan en ik een drukke dag. Om 10.15 uur is er voor ons de Mariner’s party voor de 4 en 5 sterren en voor het uitreiken van de medailles. Het was erg ontroerend om te zien dat de blinde geleidehond aan boord ook een medaille kreeg voor 100 dagen cruisen. Hij of zij kreeg een eigen medaille, zijn bazin kreeg niets. De hond ging ook nog mooi zitten voor de foto.
Hierna volgde de lunch en er werd pro secco geschonken. Na de lunch moest Jan om 12 uur in het Culinary Arts centrum zijn voor de Hands-on kookles, gegeven door gast-chef Willem Himmelreich himself. Hiervoor was hij door de Hal gevraagd om aan boord te komen. Jannie mocht mijn plaats hebben en met nog 5 andere mensen hebben ze elk een heel menu gekookt. Het menu bestond uit vooraf garnalen, daarna een stukje gegrilde zalm met aardappelpuree en daarna een eendenborst met zoete aardappel en ingedikte jus. Ik was om 2 uur nog net op tijd om mee te mogen eten. En ook hier hoorde weer een wit en een rood wijntje bij. Het eten was heerlijk en de Amerikaanse tafelgenoten interessant. Ook Roy, die alle foto.s gemaakt heeft, mocht uiteraard ook mee eten.
Om 3 uur was het net op tijd klaar om aan te schuiven bij de Navigator’s winetasting voor Jan en mij. Hier stonden 2 witte en 2 rode wijnen klaar om te proeven. Dit heb ik niet helemaal meer op gekregen. Jan mocht mijn rode wijnen hebben.
Tijd voor een nap, een middagslaapje. Ik heb dek 13 opgezocht. Hier staan allemaal ligbedden en kun je heerlijk uitrusten. Met Jan had ik om 6 uur afgesproken in het Crow’s nest, waar uitleg gegeven zou worden over de doorgang door de Straat van Messina. Hier was het heel druk, boven op dek 12 dan. En Jan hield het al gauw voor gezien. Ik heb het nog tot bij zevenen aangekeken en toen ben ik me ook maar gaan verkleden voor de gala avond.
Weer eten en ook weer overheerlijk, de bekende surf en turf staat er als vanouds op het menu, dat is een filet mignon gecombineerd met een kreeftenstaart.
Het duurde wel lang voor we de hoofdmaaltijd kregen. Hier zijn we niet tevreden over en dat hebben we laten merken ook. Het is het enige minpuntje. Jan en Evelien kwamen nog langs om ons uit te nodigen voor een borrel morgenavond om 6 uur in het Crow’s nest. Dat is een leuke uitnodiging en die nemen we graag aan.
De show bestaat uit het uitbeelden van muziek en muziekinstrumenten door middel van (klassieke) dans. Na afloop was er een staande ovatie. Nog een afzakkertje in de Oceanbar met Willem en deze dag zit er ook weer op. De klok gaat een uur terug en dat is heerlijk. Morgen zijn we in Napels. Jannie moet om 10 uur nog een keer naar de dokter en dan kunnen we met elkaar van boord.

Donderdag 14 april 2016. Napels

We komen al om 8 uur in Napels aan. We kunnen kiezen uit een aantal dingen om te doen. Het is een beetje afhankelijk van de tijd die we hebben. Jannie gaat vandaag om 10 uur nog een keer naar de dokter voor de laatste controle en informatie voor in Nederland. Daarna gaan we de wal op. We besluiten om een wandeling door de stad te maken. Eerst moeten we langs een serie taxichauffeurs en allerlei verkopers heen, maar dan zijn we toch in de winkelstraat aangekomen. Er zijn erg veel leuke winkeltjes met heel goedkope kleding. Wij kijken onze ogen uit. En binnen de kortste keren schuiven Jannie en ik een kledingboetiek binnen. Ze hebben veel mooie shirts in de jeansblauwe kleur en daar schaffen wij er een paar van aan. O, o, wat zijn we hip. Daarna is er , je raadt het inmiddels al, weer tijd voor koffie. En we ontdekken dat we de verkeerde kant uitlopen, omgekeerd dus, op weg naar de Via Toledo. Dat is dé grote winkelstraat, maar achteraf niet zo leuk als die andere. Daar liepen we autovrij en de via Toledo heeft ook een rijweg.
Na verloop van tijd komen we op een driehoekig plein en daar zijgen we neer op een heel erg leuk terras. Jan heeft enorme trek in een bier, Roy houdt het heel consequent bij zijn vruchtensapje en Jannie en ik willen niet aan de alcohol en delen een halve liter water. Er worden kleine broodjes, pinda’s en chips op tafel gezet, Daar nemen we het nodige van. Bij het afrekenen staan we er verbaasd van dat die versnaperingen niet afgerekend worden. Dan keren we om en gaan richting schip. Onderweg kopen Jan en Roy nog een paar vlinderstrikjes voor 5 euro per stuk en dat was het dan.
We hebben goede zaken gedaan en gaan op de pizza’s op het schip af. Daarna spelen we voor de laatste keer het Keezspel, 2-0 voor de dames.
Om 6 uur hebben we afgesproken met jan en Evelien voor een afscheidsborrel. Dat wordt dus 2 uur lang geanimeerd zitten praten. Om 8 uur moeten we helaas weg, omdat we een tafel gereserveerd hebben in de Pinnacle Grill. Dat is voor Jannie en Roy ook nog wel een mooie manier om afscheid van het schip te nemen, alhoewel het ook spijtig en wrang is. Maar je gezondheid gaat voor alles en de dokter heeft Jannie op aangeraden om meteen maandag actie te nemen om een arts te raadplegen.
In de Pinnacle Grill komt ook Willem Himmelreich aan tafel bij ons zitten. Eigenlijk heeft hij al van te voren geregeld dat er een tafel voor 5 klaar wordt gezet. En we krijgen de captains- table. Martijn is de maëtre-dï van de Pinnacle en hem kennen we nog van de Indonesië reis van 2013.
Dit Pinnacle restaurant is weer heel anders ingericht dat dat op de Oosterdam. Het is in brons- en koperkleuren ingericht met mooie lampen en behang. We hebben wederom heerlijk gegeten. Zelf koos ik deze keer voor King Crab Legs en had spijt dat ik 2 voorgerechten genomen had. Wat een reuze portie krijg ik op mijn bord. Maar ze smaken heerlijk. Jan kiest weer voor zijn Porterhouse en Jannie, Roy en Willem nemen de filet mignon. Alles smaakt voortreffelijk.
Na het toetje en de koffie worden we om 11 uur als bijna-laatste gasten het restaurant uitgeleid met een hand van de super gastheer Martijn.
Na nog een laatste welterusten en goede reiswensen zoeken we allemaal onze hut op. De laatste zaken moeten nog ingepakt worden. Ook wij pakken de losse zaken in, want we gaan verhuizen naar een balkonhut op dek 5. We hebben gebruik gemaakt van het aanbod van een upgrade. Het hanggoed kan in de kast blijven hangen, dat brengen de stewards zo over. Maar de lades kiepen we in de lege koffers om. Dan worden die ook voor ons in de nieuwe hut gebracht. De handtassen doen we zelf.
Maar we gaan morgenochtend eerst Jannie en Roy uitzwaaien. Ze hebben om 10 uur een taxi besteld. Alles is goed geregeld en dochter Sandy komt hen, samen met Ray, van Schiphol halen.
Wij gaan, als de verhuizing goed verlopen is, lopend op weg naar ons oude hotel en hopen dat we er weer een heerlijke visschotel kunnen bestellen. Je zit daar zo heerlijk aan de boulevard langs de Middellandse Zee. Hopen maar op mooi weer met een lekker zonnetje.
Met de nieuwe week, morgen, begint er ook een nieuw verslag.

Week 2.

Vrijdag 15 April 2016. Civitavecchia

Vandaag begint het 2e deel van onze Koningsdamcruise. We zijn weer in de haven van Rome, namelijk Civitavecchia aangekomen. Dit is een wisselhaven, maar er blijven toch nog 500 mensen aan boord. Verder gaan er 1000 af en komen er 1400 bij, is me gezegd door iemand die de bagage afhandelt.
Jannie en Roy gaan vandaag ook naar huis. Dat was niet de bedoeling, maar Jannie is dusdanig verkouden dat het op een longontsteking lijkt. Ze is heel erg moe en moet heel veel hoesten. Op den duur word je daar moedeloos van. Ze hebben dus besloten om naar huis te gaan vandaag. Heel erg jammer voor hen en ook voor ons. We gaan het laatste stuk samen afmaken, want ook Willem Himmelreich en Jan en Evelien de Kloet gaan naar huis.
Wij krijgen een andere hut, omdat we een upgrade hebben geaccepteerd. En de verhuizing naar een balkonhut op dek 5, het Gershwindek, wordt voor ons gedaan. Als we ontbeten hebben, is alles al achter de rug en kan ik de losse stukken weer uit de koffer gaan halen. Het hanggedeelte is zo overgehangen in de nieuwe kast.
De Koningsdam heeft als thema Muziek. De dekken hebben namen van componisten. Dek 4 heet Beethoven, dek 6 heet Mozart, dek 7 heet Schubert. Maar dek 8, met de stuurhut, heet het Navigation dek. Dek 9 is het Lido dek, dek 10 weet ik even niet meer uit mijn hoofd, maar dek 12 is het Observation dek, met als uitkijkpost het Crow’s nest.
Het thema muziek wordt doorgevoerd in de 2 shows van de cast van het schip. De eerste is een zangspektakel en het 2e beeldt met dans allerlei muziekinstrumenten en muziek door de eeuwen heen uit. Dat was een fenomenale show, om ook maar niets af te doen van de 1e show.
Na het uitzwaaien van Jannie en Roy hebben we wat spullen uitgepakt, totdat we er achter kwamen dat we al om 3 uur terug moesten zijn. We varen al om 4 uur weg. Dus maar rap van boord gegaan. Het viel nog niet mee om de uitgang naar de terminal op de kade te vinden. Er liggen maar liefst 5 cruiseschepen binnen, wij dus, en de “Amsterdam” onderweg in de wereldreis, maar ook de MSC Fantasia, de Celebratie de Constellation en dan ook een Pullmantur, de Zenith van de Croisiëres de France.
Wij wilden weer naar ons hotel om nog een keer lekker vis te eten. Helaas was er een sterke aanlandige wind en dan is het daar niet lekker zitten. We zijn dan ook in het stadje blijven hangen. We zijn een zijstraat van de voetgangerszone in gelopen en hebben ergens koffie gedronken. Dan krijg je toegang tot wi fi en kun je alle mails en dergelijke binnenhalen. Onderweg terug streken we nog neer voor een biertje en een colaatje en na een Italiaans roddelblad gekocht te hebben, zijn we terug gegaan naar het schip. Met dat roddelblad ga ik verder met de studie Italiaans die ik afgelopen winter bij het Nut gevolgd heb. Die 9 stevige lessen heb ik tenslotte niet voor niets gevolgd.
In het Lido kozen we dit keer voor een Aziatische wokschotel en een ijsje na. Daarna hebben we heerlijk op ons balkon genoten van de zon. Tussendoor heb ik het laatste uit de koffer weer in de kasten en laadjes gekregen en nu is het relaxen en genieten.
Zo meteen gaan we in het Lincoln Stage Center, de voormalige Explorations lounge, genieten van een klassiek muziekje, voordat we om 8 uur weer aan tafel gaan.
We hebben een andere tafel toegewezen gekregen, namelijk nr 187, een tafel voor 6 personen helemaal achterin de diningroom bij het raam.
Nu ga ik me eerst omkleden om het schip in te gaan.
De nieuwe tafel was helemaal goed. De van de vorige week was soms ergerlijk, omdat het zo lang duurde voordat we ons eten kregen. Maar nu gaat het helemaal gesmeerd. We zitten achteraan bij het raam. De stewards zijn heel erg geroutineerd. In no time hebben we ons eten en in een goed uur zijn we klaar. Ook kunnen we al eerder aan tafel.
Onze nieuwe tafelgenoten zijn Jan en Jet uit Eindhoven. Een heel erg aardig stel zo’n 10 jaar jonger dan wij. Jan is bij de politie en Jet is met ziekteverlof, ze heeft uitgezaaide keelkanker en het ziet er slecht voor haar uit. Ze praat schor, maar laat zich daar niet door weerhouden om een gesprek aan te gaan. We hebben het heel gezellig over van alles en nog wat. Maar emotioneel vind ik het toch wel.
Na het diner gaan Jan en ik naar dek 10. We willen een film gaan kijken ( Ocean’s twelve ). Dat kun je bij het zwembad midships bekijken op een supergroot scherm. Dit is veel beter dan op de Rotterdam, waar het scherm op het achterdek was in de open lucht. Dat was vaak te koud. Hier kan het dak dicht.
We vonden de film niet echt aardig, alhoewel een groot deel in Amsterdam speelde. Halverwege zijn we weg gegaan.
Morgen is het een zeedag, dat wordt een rustdag.

Zaterdag 16 april 2016. Op zee

Zoals ik al meldde, is dit een rustdag. Ik ga dan ook alleen om 10 uur een keer naar een lezing over de hele reis, maar word daar niet veel wijzer van. Het theater zit trouwens wel helemaal vol. Jan is nog weer naar de kookshow geweest, Franse koekjes maken.
Hierna zijn we rondjes op het ( smalle ) promenadedek gaan lopen. Het promenadedek is zo smal, dat er geen dekstoelen meer op staan. De ruimte is in het binnenschip gebruikt. Aan de ene kant wel jammer, want er wordt op de andere Halschepen veel gebruik gemaakt van het promenadedek, zowel om te lopen als om op de stoelen te zitten. En hier hangen langs het promenadedek ook de reddingssloepen, zodat je ook niet meer zo ver over de zee kan uitkijken. Dat is wel wennen. Op dek 11 kun je wel rondlopen en dat doen dan ook meer mensen. Die ervaring moeten wij nog opdoen voor we er af gaan.
Na de 2 km die we hebben gelopen, gaan we naar het Grand Dutch café en bestellen een broodje Hollandse garnaal en Jan ook nog een kom erwtensoep en ik een kaasplateau. Hollandser op dit mooie schip kan het toch niet. Toen we net klaar waren, kwamen de hoofdmachinist Willem Zuidema, chef engineer genoemd, en zijn vrouw langs. Hij heeft de bouw in Venetië gedurende anderhalf jaar begeleid en vaart nu mee als de baas van de machinekamer. We hebben elkaar ook op de Rotterdam en op de Prinsendam gezien. Leuk om hem en zijn vrouw nu toch even gedag te kunnen zeggen. Hij heeft het met de eerste vaarten meer dan druk.
De zon is inmiddels op ons balkon aangekomen en wij gaan er een rustig middagje van maken. Met een biertje en een watertje houden we het wel uit.
Om 7 uur gaan we naar de dansshow die we afgelopen donderdag ook al gezien hebben. Het was weer een heel mooi spektakel. De zaal zat weer vol. Geweldig zoals de dansers de muziekinstrumenten uitbeelden in dans, zowel ballet als modern.
Voor vanavond had Jan weer het Tamarind restaurant gereserveerd. We konden meteen terecht. En we hebben er weer heerlijk gegeten. Nu namen we allebei de Barramundi vis in een bananenblad gegaard. Een mooi flesje witte wijn er bij en zo komen wij de avond wel door.
We waren op tijd klaar om nog een keer de film te proberen, deze keer een komedie. Deze begrepen we beter en we zijn dan ook blijven zitten tot het eind. Dan is het al weer bedtijd.
Mensen die zich afvragen wat je nou zo’n hele dag doet op een schip krijgen nu toch een beetje een idee van de besteding van de dag. En dan heb ik het nog niet over de fitnes ruimte, over de kunstveiling, de theetijd en de winkeltjes die open zijn en niet te vergeten, het casino.
Vanaf morgen gaan we 5 dagen elke dag een haven aandoen, dat worden drukkere dagen.

Zondag 17 april 2016. Piraeus

Al om 8 uur komen we in Piraeus aan. Hier merken we niets van, we worden pas om 9 uur wakker. Het schip vaart zo stil dat je niet eens merkt of we varen of stil liggen. We hebben hier geen planning gemaakt en gaan op ons gemak ontbijten.
Dan gaan we de wal op en lopen langs de waterkant eerst en dan zo ver als de bewoonde wereld er is, om de benen een beetje te strekken. Uiteraard nemen we onderweg een kopje koffie, maar dan meer om alle email en dergelijke binnen te halen.
Na afloop van de wandeling strijken we bij een groot terras op de kop van de haven neer. Hier hebben ze de lekkere gefrituurde visjes, die wij zo graag eten. In het Engels heten ze whitebaid. We bestellen allebei een bord vol en een Grieks biertje er bij. En zo zitten we heerlijk in de schaduw te genieten van deze mooie dag. Het is stralend mooi weer en lekker warm. Het terras stroomt vol met allemaal Griekse families die het zich allemaal lekker laten smaken.
Tijdens de wandeling zagen we een paar groepen kleuters met moeders of juffen die met elkaar de waterkant opruimden en alle afval in vuilniszakken verzamelden. Goed initiatief van deze moeders op zondagochtend vonden wij.
Na de lunch vonden we het tijd om terug naar het schip te gaan. We hadden wel zin in weer een luie middag en kozen er deze keer voor om op dek 10 zo’n groot bed op te zoeken. Hier op hebben we een dutje gedaan. Wat heerlijk is dit zeg. Dit dek is echt een vondst van de Hal, het zit dan ook goed vol, ook de witleren banken zijn allemaal bezet, in de zon aan de overkant of in de schaduw aan onze kant.
Aan het eind van de middag zijn we bij de future cruise consultant langs geweest. We hebben een fantastische reis zien staan in de reisgids, maar die gaat dit jaar in september. Dat willen wij niet en vragen ons af of diezelfde cruise van 48 dagen er ook volgend jaar is. Het is er één van het ms “Amsterdam” die vanuit San Diego de Pacific eilanden aandoet. Dat vonden we vorige keer ook al geweldig en dat willen we graag nog een keer doen. Helaas staat er over het najaar van 2017 nog niets in het cruiseschema en zo weten we nog niets. Maar hij staat met stip genoteerd op ons wensenlijstje.
We nemen dan nog maar een lekker kopje koffie en gaan ons dan verkleden.
Aan onze 6 persoonstafel zijn nu ook Lenie en Tony , van oorsprong een Italiaan, aangeschoven. Zij komen uit Amsterdam en hebben zaken in de baby- en kinderkledingbranche. Zo is onze tafel vol en het gaat er geanimeerd aan toe. Het is grappig dat Lenie en Tony er een Italiaanse manier van eten op nahouden, dat wil zeggen, eerst de pasta en dan de hoofdschotel. Dit kent de Hal niet en dus bestellen ze beide schotels tegelijkertijd. Zo staat de tafel boordevol met borden.
Met Jan en Jet gaan we naar het theater, waar een Britse komediant komt optreden. Gelukkig praat hij zo duidelijk dat we alles kunnen verstaan en de grappen zijn ook echt grappig. Kortom, we hadden een gezellige avond. Na de show word ik door Jan aan dit verslag gezet, want ik liep 2 dagen achter.
Morgen komen we in Piraeus aan. Eens kijken wat we er gaan doen. Als het museum open is, wil ik daar wel eens heen. Anders weet ik het nog niet.

Maandag 18 april 2016. Piraeus

We liggen met de boot aan pier B en dat is een stuk verder van het centrum af dan pier A waar we gebruikelijk aan liggen. We kunnen in de terminal een folder pakken over het Archeologische museum hier in Piraeus. Daar staat op dat het op maandag gesloten is, zoals overal in de wereld trouwens. Gelukkig staat er een klein treintje en dat gaan we maar eens nemen. Het kost € 5,00 voor een rondrit met 2 stops. Je wordt helemaal door elkaar geschud, maar dat kan de pret niet drukken. Bij het betalen hebben we geen plattegrond gekregen, maar geen probleem. De 1e stop is bij het museum en de chauffeur komt langs de wagonnetjes lopen en vertelt dat dit stop 1 is bij het museum. Bij navraag blijkt het toch open te zijn en wij stappen uit. Elk uur komt er weer een treintje voorbij. De volgende stop is bij de winkels.
In het museum vraag ik om 2 kaartjes, eventueel voor senioren, en wat blijkt? Het is nationale museumdag en alles is gratis. Wat een bof.
Er staan mooie standbeelden, de meeste zonder hoofd en/of armen. Toch kan er van alles over verteld worden. Het meest worden de goden Heracles, Apollo, Athene en Artemis uitgebeeld. In de haven wordt er een schip vol met beelden voor de export gevonden, namelijk de Romeinse keizers zoals Trajanus en Julius Ceasar. Het ziet er naar uit dat er meerdere werkplaatsen waren in Piraeus waar in opdracht beelden werden vervaardigd. Sommige lijken erg op elkaar en ook kan men bij een aantal beelden de hand van dezelfde kunstenaar waarnemen.
In een aparte zaal staan 6 bronzen beelden, meer dan levensgroot en zeer compleet en treffend gemaakt. Er staat er 1 van Apollo en de andere zijn van Artemis. En er hangt een masker aan de muur. Ik vind de beelden adembenemend mooi. De gezichten hebben echt een uitdrukking.
In een andere zaal zie je beelden die bij graven zijn neergezet, bijvoorbeeld een groepje mensen, een jonge moeder die in het kraambed is gestorven, haar echtgenoot voor haar, haar verdrietige moeder achter haar en schuin achter haar de vroedvrouw of kraamverzorgster met de baby. Het ziet er levensecht uit. Emotioneel is er in al die jaren, van ca 500 voor Chr. tot nu toe helemaal niets veranderd.
In de tuin van het museum zag je de overblijfselen van het plaatselijke amfitheater, zoals je die in alle Griekse en Romeinse steden kunt zien. Verder stonden er nog potten en kannen en kleine gebruiksvoorwerpen en ook speelgoed tentoongesteld. Alles is plaatselijk opgegraven.
Na dit bezoek, na 50 minuten, gingen we weer naar buiten om het treintje op te wachten. Helaas kwam het er niet meteen aan, we hebben ruim een half uur op een muurtje gezeten en daar kwam een totaal leeg treintje aan. Wij hadden al besloten dat we de winkels wel voor gezien hielden. Alhoewel we in het voorbijgaan wel weer heel mooie modehuizen en andere grote namen voorbij zagen komen, zijn we toch rechtstreeks naar het schip terug gegaan. We hebben gezien wat we wilden zien en daarmee basta.
Op het schip hebben we op dek 10 weer zo’n ligbed kunnen bemachtigen, het was nog vroeg genoeg. En deze keer wilde ik ook gaan zwemmen en whirlpoolen. Zo gezegd, zo gedaan. Tussendoor heeft Jan een lekkere pizza genomen en ik daarna een zakje patat. Meer dan genoeg voor de middag.
Aan het eind van de middag hadden we nog trek in een lekker kopje koffie en dat krijg je in het Dutch café. Het was er stil en toen heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om te vragen of de jongens en meisjes achter de toonbank belangstelling hadden voor oranje versierselen. Die hadden wij namelijk bij ons. Jan had bij Action inkopen gedaan met het oog op extra feestelijkheden op de nieuwe Koningsdam. Het zat hem uiteraard in de naam. Maar achteraf gaan we er zelf toch niet mee lopen, met een oranje boa, een stoffen kroon of een Frau Antje kap met oranje vlechten of met rood/wit/blauwe schmink. En ze wilden het heel graag hebben voor de aanstaande koningsdag op 27 april. Ze zijn er echt heel blij mee en wij ook, dat hoeft niet meer mee terug.
Om 7 uur hebben in het specialiteitenrestaurant “Sel de Mer” gereserveerd en dus is het na de koffie nog haasten geblazen. Dit keer kozen we niet voor kreeft, maar ik voor de dagschotel ( kalfslever) en Jan voor gegrillde visallerlei. We hadden weer een topavond. Die afgesloten werd met een optreden van Sir Elton John, die er een heel spektakel van maakte met zijn gekleurde jasjes en brillen.
Weer terug in de hut vond ik het tijd voor een spelletje spider op mijn telefoon en toen was het echt te laat om nog te tikken. Morgen weer een dag. We gaan naar Turkije en naar de plaats Kusadasi.

Dinsdag 19 april 2016. Kusadasi

We hebben geen haast en ontbijten op ons gemak. We gaan alleen de wal maar op om een ommetje te maken. Het is zo jammer dat alle verkopers van de vele juweliers en tapijtverkopers en leerverkopers je allemaal in hun winkel willen praten. En ze zien ook meteen aan ons dat we Hollanders zijn. Je wordt onmiddellijk in het Nederlands aangesproken. Wel aardig, maar na de zoveelste ook wel vervelend. Wij hebben niets nodig en willen alleen maar kijken. Maar dat kan hier dus echt niet. Jan zijn snor maakt wel indruk, hij wordt met een Turkse vader vergeleken.
We drinken op een terrasje een biertje en een kopje koffie en halen meteen onze mails binnen bij free wifi.
Na nog een 2e wandeling door de rest van de bazaar vinden we het mooi genoeg geweest en keren we terug naar het schip.
We herhalen de activiteit van gisteren en gaan weer op dek 10 languit liggen. Om en om gaan we weer wat eten en doen daarna allebei een middagslaapje. We zijn niet moe, maar zo’n siësta is toch wel heerlijk. Jan ligt daarna heerlijk naar muziek te luisteren en ik ben begonnen aan de opvolging van de Millenniumtrilogie. En dat is toch weer een spannend verhaal.
Op deze luie manier beleven we niet zo veel en kan ik er ook niet zoveel over vertellen.
Aan tafel vertelt Jet, die kanker in een vergevorderd stadium heeft, dat ze voor haar pas afgestudeerde kinderen en voor haar man een speciale ring heeft laten maken. Ze praat er heel gewoon over, alsof het een ander betreft. Daar heb ik wel respect voor. Het is heel realistisch en er wordt niets verborgen gehouden of verbloemd. Dat geeft ook de ruimte om er vragen over te stellen en er over te praten. Ze organiseert in haar woonplaats bij Eindhoven ook een groep lopers voor de Samenloop, een 24 uurs loop voor het KWK. Bij ons in het dorp wordt er ook een Samenloop georganiseerd en er worden overal sponsors gezocht.
Jet heeft al een groep van 75 vrijwilligers om te lopen verzameld en zet allerlei acties op touw om nog meer geld te genereren. Dat is haar volgende focus. Het is trouwens een wonder dat ze deze reis nog kan maken, want dat zag er aan het eind van 2015 niet naar uit.
Na de fantastische show van de zangers en dansers van de cast zijn we nog met elkaar wat gaan drinken. En dan hoor je dat alles wat ze doet , voor de laatste keer kan zijn. Verder geef ik er geen commentaar op.
Morgenochtend vroeg, van 5.30 uur tot 9.00 uur varen we door de Dardanellen, dat is een smalle straat voor we de zee van Marmara invaren. Daarna tuffen we de Bosporus op en leggen om 4 uur aan in Istanboel.

Woensdag 20 april 2016. Istanbul

Vandaag hebben we tot 4 uur de tijd om ons op het schip te vermaken. Wij hebben niet de moed om vroeg op te staan om boven de ingang van de Dardanellen de zon te zien opkomen. Het is wel een bezienswaardigheid om de Koningsdam langzaam door deze straat tussen Europa en Azië te zien varen. Er hebben heel wat mensen in het Crow’s nest gestaan met hun verrekijkers, heb ik gehoord van onze Hindoestaans- Amerikaanse tafelbuurvrouw van de Oosterdam. Zij was er wel vroeg bij geweest.
Wij ontbijten op onze gewone tijd, rond 9 uur. Ik neem niet zo veel, want om 10.15 uur is er de Mariner’s party met aansluitend de lunch. Dat is behoorlijk vroeg en we doen er toch aan mee. Er worden weer de nodige medailles voor meer dan 100 dagen en meer dan 300 dagen en een enkele voor meer dan 500 dagen cruisen bij de Hal uitgereikt. Een echtpaar wordt speciaal in het zonnetje gezet met meer dan 1700 cruisedagen. Wow, dat is wel 5 jaar achterelkaar. Het is een echtpaar waarvan de vrouw heel erg gehandicapt in een rolstoel zit. Je zo per schip verplaatsen is voor het stel wel de makkelijkste manier van vakantie houden.
Onze tafelgenoten tijdens de lunch waren Dicky en Koos uit Rotterdam. Dicky heeft meer dan 40 jaar in het basisonderwijs in Rotterdam gewerkt. Dat gaf veel gespreksstof, naast alle reizen die we allemaal al gemaakt hebben. Het was een zeer aangename lunch.
Hierna hebben we nog maar weer een afspraak bij “Sel de Mer” gemaakt, nu om er zeebaars te eten en eventueel nog een keer lobster.
De laatste oranjeversierselen hebben we bij het Grand Dutch café afgegeven. Er ging een gejuich op bij het zien van de schmink. Het leverde ons een gratis bakje koffie op, aardig van de jongelui. Margriet, die er werkt, kwam naar Jan toe om hem de groeten de doen van een oud-leerling van hem, Jens Horbeek genaamd. Ze heeft er fb contact mee. Zo zie je maar dat de wereld klein is. Je kan je zelfs niet op een cruiseschip verbergen.

Nu werd het tijd om een goed plekje in het Crow’ss nest te veroveren, voor mij in ieder geval. Ik wil het binnenvaren in Istanbul wel meemaken. Jan blijft liever op het balkon zitten, maar dat vind ik te koud. Ik zet mijn stoel helemaal tegen de bank voor het raam aan middenvoor in het Crow’s nest, anders gaan er op het laatste moment nog allerlei mensen op de vensterbank zitten, vlak voor je neus. Dat kon nu niet. Ik leer het wel, hoe ik strategisch moet gaan zitten om een goed zicht te hebben.
Het is een mooi gezicht om ons zo te zien binnenvaren. Bovendien geeft de gids uitleg over wat we zien. We komen precies om 4 uur aan en vrijwel onmiddellijk worden we door de douane vrijgegeven.
Onze paspoorten hadden we al bij het frontoffice moeten inleveren en we waren eergisteren al bij Kusadasi Turkije binnengekomen.
Wij willen toch wel snel van boord. Ik heb het idee om de tram naar de stad te nemen. Er gaat wel een shuttlebus naar de Grand Bazaar voor $ 6,– pp per enkele reis, maar de laatste gaat om half 8 en we weten niet of we die willen nemen of niet.
In de cruiseterminal wissel ik € 20,– voor 60 tl, Turkse Lires.
Wij gaan de tram proberen. Maar dat valt niet mee. In de 1e plaats lopen we voor de dichtstbijzijnde halte naar de verkeerde kant. Het is al wat ver. Dan komen we er achter dat het munt systeem hier niet meer werkt. Je moet een ov chipkaart hebben, net als bij ons, en die opwaarderen. Heel toeristvriendelijk, zullen we maar zeggen. Zo’n kaart hebben we niet en een vriendelijke Turk legt het ons in het Engels uit. Nog 1 halte verder is een kiosk waar ze die kaarten voor 10 tl verkopen. En dan zit er meteen 1 ritje van 2,30 tl op. Dus wij weer op pad naar weer een halte verder. Maar dan zijn we ook al bijna bij e Galata brug, die ik zo graag over wil lopen. Die brug heeft 2 verdiepingen waar je over heen kan lopen. Over de bovenste brug gaat ook de tram en alle andere vervoer. Geert Mak heeft er een verhaal in een dun boekje aan gewijd. Elke dag staan er talloze mannen te vissen, meestal om in hun eigen onderhoud te voorzien.

Zo hebben we uiteindelijk de tram helemaal niet nodig en het was nog geen 20 minuten lopen. Aan de andere kant van de brug, die over de Gouden Hoorn ligt, is een heel groot busstation en allerlei ferry-aanlegsteigers. De meeste veerboten gaan ver de Bosporus op. Maar wij kunnen het niet lezen en snappen dan ook niet welke bestemmingen er allemaal zijn. We laten de veerboten voor wat ze zijn en steken onderdoor het grote plein over. Hier vinden we de overdekte kruidenmarkt.
Niet alleen kruiden, maar ook allerlei Turkse zoetigheden kun je er kopen. De waren worden weer op allerlei manieren aan ons opgedrongen, maar we blijven vriendelijk en toch afwijzend. Ik snap ook wel dat de handelaren wat willen verkopen en dit is hier nu eenmaal gebruikelijk naar ons, als zeer zichtbare, toeristen toe.
Bij het binnengaan van de bazaar worden we gecontroleerd, iedereen trouwens. Je komt niet ongezien langs de politieagent. Mijn tas wordt gescand. Dit gebeurt bij alle ingangen van de bazaar.
We struinen door vele smalle straatjes, ook buiten de kruidenbazaar, en zien zoveel kleine winkeltjes met kleding, schoenen, sjaals en wat nog meer zij. Alleen de juweliers ontbreken hier, die zullen wel in de Grand Bazaar en in de meer sjiekere straten daar rond om heen zijn. Maar waar wij zijn lopen de gewone Turkse vrouwen hun inkopen te doen.
Om een uur of 6 hebben we het wel gezien. We kunnen de Grand Bazaar niet vinden en kunnen dus ook niet terug met de shuttlebus. We hebben ook geen kaartjes voor de tram en er zit niets anders op dan weer terug te lopen. We zakken de straatjes af naar beneden, want dan kom je vanzelf bij het water uit. Dat klopt inderdaad. Terug nemen we de andere kant van de brug en ook de onderste brug. Hier zien we tot onze verrassing allerlei visrestaurants. Dat is leuk, maar het is nu niet aan de orde, want het wordt dreigend donker en we willen droog overkomen. Dus lopen we door.
Maar bij een leuk café blijven we toch even hangen voor een drankje en free wifi. Hadden we maar doorgelopen, want het begon toch zachtjes te regenen. Bovendien kon je in de cruiseterminal ook al je mails binnenhalen. Nevermind, het was toch een leuk uitstapje en bovendien hebben we alles gedaan wat we vandaag wilden doen.
Op het Lidodek, bij het zwembad, was een Turks buffet uitgestald en daar hebben we maar bij aangeschoven. Heerlijke gevulde druivenbladeren, dolma’s genaamd, en Turkse gehaktballetjes en ook zoetigheden kon je in overvloed nemen. Een waardige afsluiting van deze dag. In het Lido binnen hebben we nog een spelletje Skip-bo gespeeld (1-1) en daarna heb ik in de hele lege Queen’s lounge mijn boek uitgelezen. Het is het vervolg op de Millennium trilogie en ik lees ook dit boek in 1 adem uit. Ik vind het iets minder spannend en verrassend dan de 3 voorlopers, maar toch bleef ik er in lezen.
We gaan enigszins op tijd naar bed, want morgen liggen we nog tot half 5 hier en we willen toch wel weer de wal op.

Donderdag 21 april 2016. Istanbul

Vandaag nemen we de shuttle heen naar het centrum van de oude stad. We stappen vlakbij de grand Bazaar uit, maar we hebben onze zinnen gezet op het bezoeken van de Basilica Cistern.( googelen maar) .Dan moeten we een straat uitlopen, links af en de trambaan volgen. Onderweg nemen we op een klein terrasje een kopje koffie en als we weer verder gaan, vinden we de ingang al snel. Maar je kan alleen met cash Turks geld betalen en dus moet ik weer gaan wisselen, 20 euro is genoeg. De toegang kost 20 lira pp.
Het is de moeite meer dan waard. We zien een onderaardse wateropslag met een oppervlakte van 9800 m2. Dat is zo groot als een voetbalveld. Het onderaardse gewelf wordt door talloze pilaren ondersteund. Er was wel een uitleg, maar de getallen heb ik niet meteen onthouden. Er staat nog steeds water in de cistern en er zwemmen ook vissen in. Het water wordt van 19 km ver aangevoerd via aquaducten toentertijd. Het gebouw is gebouwd van 527 tot 546 na Chr voor de byzantijnse keizer die in Topkapi woonde. Het water voorzag in de behoefte van het hele hof, ook alle bedienden en slaven en waarschijnlijk ook de geestelijken, omdat de Haya Sofia vlak naast het Topkapipaleis ligt.
De watertoevoer heeft tot ver in de Ottomaanse tijd bestaan. In de 19e en 20ste eeuw zijn er restauraties uitgevoerd.
Van 1985 tot 1987 is dat voor het laatste gebeurd en is het geheel toegankelijk gemaakt voor publiek, met plankieren en al.
2 pilaren in het midden van de kelder steunen op enorme hoofden van Medusa. Men neemt aan dat die hoofden oorspronkelijk in een Griekse of Romeinse tempel thuis hoorden.
Het is een geschiedenis uit de Griekse mythologie. Medusa was een van groep van 3 Griekse godinnen. Zij was sterfelijk. Ze was verliefd op Perseus, de zoon van Zeus. Maar Athene was ook verliefd op Perseus en jaloers op Medusa. Ze behekste Medusa zodanig, dat wie Medusa aankeek in steen veranderde. En het haar van Medusa veranderde in slangen. Perseus wilde geen heks als vriendin en hakte haar hoofd af. Met dat hoofd in zijn bagage won Perseus vele oorlogen, dat dan weer wel.
De 2 stenen hoofden die we hier in het onderaardse aantreffen staan op zijn kop of dwars onderaan de enorme zuil die het dak van het gewelf houdt.
Een ander verhaal vertelt dat een dergelijke Medusa bij of aan je huis de boze geesten weghoudt. Lijkt me op deze plaats meer voor de hand liggend.
Na deze donkere en vochtige wandeling komen we graag weer boven in een lekker zonnetje. Het blaast trouwens wel een koude, venijnige wind. Het is wel de koudste dag van deze hele vakantie tot nu toe en dat in Istanbul. Maar mijn leren jasje en Jan zijn warme vest volstaan wel.
We gaan weer op weg de straten naar beneden, net als gisteren. Bij een mooie, Turkse, Conditorei, zal ik maar zeggen, kunnen we de verleiding van alle zoetigheden toch niet weerstaan en nemen we samen 4 zoete baklavi, verschillende, zodat we kunnen delen, en een kopje koffie. De wanden zijn bekleed met tegels met tulpen erop. Turkije is tenslotte de bakermat van onze tulp. De wilde tulp komt hier nog steeds vandaan.
Jan roept me nu naar buiten, om bij het wegvaren te kijken op ons balkon. Het is nu 5 uur en uit de wind en in de zon zitten we heerlijk naar de kustlijn van Istanboel te kijken. Er liggen wel 50 schepen op de rede te wachten op vracht. Het zijn veelal oude vrachtschepen. Maar er ligt een enkel volgeladen tanker bij, volgens Jan, met olie uit Rusland.
Om 6 uur ga ik weer verder met mijn verslag, ik zit anders toch maar buiten in de zon te slapen.
Na de koffie met baklava lopen we naar de brug toe. Uiteraard neemt Jan eerst nog een paar foto’s van een afstand van het schip. Maar dan nemen we de onderste brug. We zijn van plan in een van de restaurants iets te nemen. Het is nog stil in de middag. We kiezen voor restaurant Yilddizlar. En dan nemen we toch maar notie van de viskaart. Ook komt de ober met een hele viskar aangereden met allerlei soorten vis er op, het ziet er allemaal even schitterend uit.
Wij gaan dan toch voor de calamaris fritos en de boqueronos fritos met Jan een groot Turks bier en ik een half flesje Turkse witte wijn er bij. En dan laten we ons toch overhalen om allebei 1 reuze garnaal er bij te nemen. En dat was achteraf geen slecht advies. Het smaakte ons overheerlijk en we hebben er dan ook wel 2 uur gezeten, met uitzicht op het water met alle veerboten die steeds maar over en weer varen, wat ook hun taak is natuurlijk.
We hebben er hier in Istanboel onze eigen excursies van gemaakt en we zijn er buitengewoon tevreden over. Na de maaltijd lopen we in een langzaam tempo richting schip waar we om half vier aankomen. We gaan meteen naar de kamer en Jan begint met het overzetten van zijn foto’s op zijn laptop. Dat doet hij steeds als hij foto’s gemaakt heeft.
En dan kan ik daarna meteen aan dit verslag beginnen. Dan kan het straks nog op het web.
Zo meteen, om 7 uur, hebben we een reservering voor de Pinnacle Grill. We weten nog niet wat we gaan nemen. Het wordt waarschijnlijk een filet mignonnetje, dat is altijd goed.
En dan kunnen we kiezen of we om half 9 of om 10 uur naar de show gaan. Het zijn weer de 4 Engelse jongens, de Fly Boys, die we ook al op de Oosterdam gezien en gehoord hebben. Ze zijn al een paar dagen aan boord en moeten vanavond aan de bak. Ze zingen heel goed en dus gaan we er heen.
We zien wel hoe laat dat wordt. De film bij het zwembad is een thriller, “Bridge of Spies”, en dat is misschien wel weer moeilijk te volgen, te verstaan in het Engels of Amerikaans. Met ondertiteling zou zo’n film beter te volgen zijn.
Morgen hebben we een zeedag. We gaan richting Rhodos.

Week 3

Vrijdag 22 april 2016. Op zee

Dit wordt onze laatste week en niet eens meer een volle week. Woensdag gaan we er af en vliegen we naar huis. Maar nu genieten we nog met volle teugen van deze laatste dagen van een fantastische vakantie.
Vandaag hebben we dus een zeedag en staan we een beetje laat op ( 9.15 uur ). Het ontbijt moet wel matig zijn, want wederom zijn we uitgenodigd voor een speciale lunch al om half 12. Het is een lunch voor degenen die een “Collector’s voyage” geboekt hadden, dat wil zeggen dat de 19 dagen die wij hier aan boord zijn, eigenlijk 2 reizen zijn, nl een van 8 dagen en een van 12 dagen. Kan ons niet schelen waarvoor we uitgenodigd worden en hoe het heel. Dit keer bestond de lunch uit een rijsttafel en dat smaakte prima. We zaten aan tafel met Clementine en Alfons en nog 3 Amerikanen. Het was een genoeglijke bijeenkomst. Dit keer werd er geen champagne geschonken, alleen water. Ik had beter bij de kunstveiling of bij de juwelenshow een glaasje kunnen meepikken, maar o.k. het was toch nog wat vroeg ook.
Gisteravond in de Pinnacle Grill hadden we een mooie tafel, bij het raam. We zaten er al om 7 uur en konden nog lang over de Zee van Marmara uitkijken. Het was nog volle maan ook. Heerlijk om zo te dineren, wat een verwennerij is dat toch. Dit keer voor Jan geen Porter house ( 23 ounce ) maar een filet Mignon van fatsoenlijke grootte. Als toetje namen we dan weer wel de vanille soufflé.
Een van de bediendes, Lesley, maakte een praatje met ons. Het valt ons op dat er zo veel Nederlandse jongelui in de specialiteitenrestaurants werken, zowel in het Grand Dutch café, als in de Sel de Mer, als in de Pinnacle Grill. Ook met Denise van de Sel de Mer hebben we gesproken. Ze nemen de tijd om aandacht aan de gasten te besteden en dat vinden wij leuk.
Niet alle jonge bediendes hebben een adequate opleiding, zoals middelbare of hogere hotelschool. De 2 genoemde dames hebben gewoon de stoute schoenen aangetrokken en een brief geschreven naar de Hal dat het ze zo leuk leek om op een cruiseschip te werken. Beide hebben wel veel goede horeca ervaring, maar niet echt een opleiding er voor. Maar toch krijgen ze hier de kans om te laten zien wat ze kunnen. Ze hebben wel wat ervaring op een ander schip opgedaan, maar niet veel. Het is toch geweldig om te zien hoe deze jonge mensen de wijde wereld in trekken. Ze zeggen alles op en gaan met die banaan.
Lesley had 5,5 jaar geleden het koude Nederland ingeruild voor Curaçao, er een baan en een woning gevonden. En nu zag ze steeds de cruiseschepen langskomen en dat leek haar ook wel wat, werken en wat van de wereld zien. En hop, zo gezegd zo gedaan. Solliciteren, alles opzeggen en bij de Hal gaan werken. Daarna zie je wel weer. Dat is de jeugd van tegenwoordig, de hele wereld ligt voor hen open. Gaaf toch?
Terug naar vandaag. Na de lunch was het klassieke strijkje aan de beurt met Latin muziek. Hier zit het vol en de muziek was van voor ons onbekende Latijns- Amerikaanse componisten. Erg aardig om te horen en om even rustig te zitten.
Om 3 uur werd er een high tea geserveerd. Jan voelde daar niets voor, dacht dat het een gewone theemiddag was ( ik ook eigenlijk ) en hij ging lekker op het balkon in de zon zitten. Maar ik wilde wel naar de thee. Wat werd er mooi opgediend, met étagères vol lekkere snoeperijen. Ook de band speelde dansmuziek en je waande je even in een Engelse theemiddag.
Het is inmiddels maandag en er zitten 2 dagen tussen nu en afgelopen vrijdag en ik weet niet zo goed meer wat we nog gedaan hebben.
Ik ben naar het Crow’s nest gegaan om daar mijn uitgelezen boek neer te leggen. Dat hoeft ook al niet meer mee terug. En ik ben er een poosje blijven zitten. Er liggen sudoki’s en die doe ik graag. Daarna heb ik geprobeerd mee te doen met Triviant, maar ik wist toch een paar antwoorden niet, de helft ongeveer. Maar ik was ook maar alleen in een groep, dat schiet niet op.
Jan zat nog steeds heerlijk op zijn balkon in de zon.
Na het diner zijn we toch maar weer naar de show gegaan, er was een optreden van een juggler, kan even niet zo gauw op de Nederlandse naam komen.
Daarna zijn we met Jan en Jet in het crow’s nest nog een afzakkertje gaan drinken, heel gezellig om dat met hen te doen. Het is alleen in het crow’s nest zo goed als uitgestorven. Bovendien komen de kelners om kwart voor 12 voor de laatste ronde langs en dan gaat de bar dicht. Dan is het bedtijd voor iedereen.

Zaterdag 23 april 2016. Rhodos

Rhodos is een prachtig eiland en wij zijn blij dat we hier weer deze haven aanlopen. We haasten ons niet, want we zijn van plan om in het historische deel wat rond te wandelen en er een terrasje te pikken.
We gaan om 10 uur op pad. Het is heerlijk zonnig weer en een heerlijkheid om zo rond te wandelen. Het zomerseizoen is nog niet begonnen, dat start pas half mei. Nog niet alle winkels zijn dan nu ook al open. Maar er zijn wel mooie spullen te koop, met name mooie juwelen en horloges. Ook hier is een Paul & Shark winkel, alleen wordt hier alles tegen Paul & Shark prijzen verkocht, bijvoorbeeld een zomerjack voor mannen voor meer dan 750 euro.
Dat is nog eens andere koek dan die winkel op Corfu. We zijn dan ook maar snel de winkel weer uitgegaan. Het assortiment was ook niet geweldig.
Na een rondwandeling uiteraard tijd voor een terrasje. Jan bestelde een groot Paulaner bier en kreeg een “Stiefel“ bier met de inhoud van 2 liter. Op dit terras zaten we wel even. Konden we meteen alle mails binnenhalen en alle fb berichten beantwoorden, allebei. Op fb zie je hem ook achter zijn enorme glas zitten. Jan zijn nieren zijn in ieder geval helemaal doorgespoeld. Zelf heb ik een groot glas verse jus d’orange genomen en we hebben maar een club sandwich gegeten.
Na nog elders een kopje espresso en café macchiato genomen te hebben, was het tijd om naar het schip terug te gaan. We hebben wederom niets gekocht.
Eenmaal aan boord is Jan nog maar weer op ons balkon gaan profiteren van de zon. Ik doe daar niet meer aan mee, want ik word er gespikkeld van. Ik krijg er ouderdomsvlekken en ook rode spikkels van en dat is het zonnebaden me niet waard.
In het crow’s nest is het van 4 tot 5 uur happy hour en ik krijg 2 Mojito’s voor de prijs van 1. Een drink ik er zelf op en de andere neem ik mee naar de hut voor Jan, lief hè?
Bij het diner zitten we maar samen. De 2 andere stellen laten verstek gaan. Geen nood, samen kunnen we ook lekker eten.
Ik neem dit keer de vegetarische schotel en dat is een Indiase linzenschotel, heerlijk. Dit keer staat er ook Chateaubriand op en dat gaat Jan uitproberen. En het smaakt overheerlijk, het vlees is botermals.
In de show zien we de Britse groep The Flyboys terug, nu met de band van het schip. Ze zijn weer goed, maar het mixen van 2 liedjes bevalt mij niet zo goed. Net als je een liedje herkend hebt, gaan ze over op het andere en dan ben ik het spoor bijster. Daarbij opgeteld dat ik niet thuis ben in allerlei Engelse en Amerikaanse songs maakt dat er geen feest van herkenning bij mij plaats vindt. Maar evengoed zingen ze in close harmonie heel goed.
Omdat we morgen al om 8 uur van boord gaan, zoeken we na de show onze hut maar op. Er was ook niemand om nog even wat mee te gaan drinken.

Zondag 24 april 2016. Kreta

Vandaag gaan we op Kreta op visite bij Delphine en Wim Jolie. Delphine is een oud-klasgenootje van Jan van de middelbare school. Vanaf de reünie hebben ze weer contact en dat wordt via fb steeds onderhouden. Nu we met het schip Kreta aandoen en we weten dat ze hier in hun 2e woning aanwezig zijn, gaan we graag kijken waar ze wonen.
Ze komen ons al om 8 uur ophalen en we rijden de toeristische route langs de zee naar hun huis. Het is een leuke rit. Ook hier is het seizoen nog niet begonnen en het strand is nog helemaal leeg. Ook zijn nog niet alle hotels open. En aangezien het zondag is, zijn de wegen uitgestorven.
Maar wat een mooi huis bewonen Delphine en Wim, zeg. Er zit een prachtige keuken in en een open haard. Boven zijn er 4 slaapkamers en rondom heb je uitzicht als je op een van de balkons staat. Wij gaan heerlijk buiten op het terras zitten en krijgen dan koffie met Grieks gebak aangeboden. Dat laten we ons smaken. Als cadeautje hadden we 2 mokken van de Koningsdam meegenomen, altijd leuk om te geven.
Het huis is overigens wel beveiligd met tralies voor alle ramen en deuren, want er wordt toch wel vaak ingebroken, door met name Albanezen, Bulgaren, Roemenen en anderen. In hun vorige huis was hun hele kluis leeg gehaald en dat is zuur.
De tijd was snel volgekletst en daar we als uiterste tijd al om half drie aan boord moesten zijn, hebben Wim en Delphine ons om 2 uur weer bij de terminal afgezet. Het was een kort maar hevig bezoek. Ze hadden er al een jaar naar uitgekeken, sinds we wisten dat we deze reis zouden gaan maken. Het was voor het eerst dat er een cruise van ons Kreta aandoet. Dat was dus erg leuk.
Aan boord konden we de verleiding van een pizzaatje, samen gedeeld, niet weerstaan. En na nog een kopje koffie in het Lido, zijn we even naar de hut gegaan.
Om 4 uur samen maar naar het happy hour gegaan. En hebben er een spelletje Skip-bo gespeeld, 1 – 0 voor Jan. Jan is daarna naar de hut gegaan en ik heb op mijn mobieltje een spelletje spider gespeeld en ook nog op papier een Sudoki ingevuld. Maar toen Triviant weer begon en dit keer stelde een jonge Amerikaanse de vragen, op een zeer schelle toon, ben ik maar weg gegaan. Met happy hour is het overigens wel druk in het Crow’s nest.
Vanavond gaan we om 8 uur nog een keer naar Sel de Mer. Jan wil de zeebaars , gegaard in zeezout, en ik wil de kreeft, stijl thermidor, gaan eten. Dit restaurant is echt een aanwinst. Dat vinden ook meer Nederlanders, want we horen alleen maar Nederlands om ons heen en herkennen ook een paar stellen waar we vaker mee praten. Aan de tafel achter mij zitten Rotterdammers en de heer vraagt aan de kelner of hij weet wat Feijenoord gedaan heeft. Het was de laatste competitiedag ???? Gelukkig voor hem, als aandeelhouder en liefhebber, heeft Feijenoord met 2-1 gewonnen. De 3e plaats in de ranglijst is veilig gesteld. Yeaaaahhhhh !!!!!
Vanavond geeft de show een buikspreker, een ventriloquist in het Engels. Dat kan leuk zijn of niet. Maar dit keer was het erg leuk. De verschillende poppen konden ook mooi zingen. Alleen vond ik het niet zo leuk als de poppen na hun act zo achter de coulissen gegooid werden. Maar, zoals de buikspreker zei, come on, het zijn maar poppen.
Een van de poppen deed mee aan een datingshow en zong een gevoelig liedje voor de door hem uitgezochte dame. Het was echt aandoenlijk.
Na afloop kregen we van Koos, die we het telefoonnummer van het taxibedrijf in Rome hebben gegeven, een drankje aangeboden in de Ocean bar. Hier is het niet koud en erg rustig. Maar ook hier weer is om half 12 de laatste call voor de bar, daarna gaat die dicht.
We zoeken om middernacht dan maar ons tampatje op. Morgen is een zeedag voordat we de laatste haven, Napels, aandoen.

Maandag 25 april 2016. Op zee

Een zeedag dus en Jan moet me dan ook om 9 uur wakker maken. Tijdens het ontbijt, dat we tegenwoordig in het Canaletto restaurant nemen, kome Jet en Jan bij ons zitten. We hadden ze al 2 dagen niet gezien en ik maakte me wel een beetje zorgen. Dat was niet nodig. Het gaat naar omstandigheden goed met Jet. Ze heeft zich opgegeven om de wandeling op het promenadedek voor kanker te lopen. Het heet “On deck for a cause” en de opbrengst wordt gedeeld onder de koningin Wilhelmina fondsen van de landen Amerika , Australië, Canada, Groot Brittannië, Duitsland en Nederland.
Jan en ik gaan ook mee lopen. Vroeger werd er alleen voor een Amerikaanse organisatie gelopen en daar hebben wij nooit aan mee gedaan. Maar nu is het de moeite waard. En nu helemaal, nu we met Jet aan tafel zitten en er zo mee geconfronteerd worden. Het is zo knap, zoals Jet zich het laatste jaar opstelt en zichzelf en haar gezin en de rest van haar omgeving op haar naderende dood voorbereidt.
Ze vindt dat er door veel mensen te veel in de toekomst geleefd wordt en er te weinig van de dag van vandaag genoten wordt. “Pluk de dag” of te wel “Carpe diem”. De Romeinen wisten het ook al wel te vertellen.
In mei of juni wordt er in heel Nederland in het kader van het K.W. fonds een 24 uurs loop georganiseerd, de “Samenloop” genaamd. Jet doet daarvan in haar woonplaats de organisatie en heeft al 75 meelopers kunnen registreren. Daarnaast maakt ze allerlei dingen die ze verkoopt, bijvoorbeeld beschermengeltjes. Heb er ook een paar van haar gekocht, ze fröbelt ze hier op het schip. Thuis maakt ze van rijstzakken lichtzakken die tijdens de Samenloop ‘s avonds langs het parcours worden gezet en de wandeling verlichten.
In mijn eigen woonplaats Hollands Kroon organiseert Renée Walrave ook zo’n Samenloop, op 6 juni, in Anna Paulowna. Vandaag hebben Jan en ik besloten hier ook aan mee te lopen. Gesponsord had ik het al door zo’n lichtzak te kopen. Geïnspireerd door Jet gaan we nu ook lopen. En ik heb haar beloofd dat we voortaan altijd op elk Halschip waar we op varen, mee zullen doen aan de “On deck for a cause” loop. Tegelijkertijd lopen wij ook ter nagedachtenis aan mijn moeder en Jan zijn zus. Zij zijn beide resp. 25 en 28 jaar geleden gestorven aan kanker.
Jet wordt gevolgd door SBS en een uitzending over haar komt aan het eind van het jaar op de tv. Ze is op Schiphol tot aan de paspoortcontrole gefilmd. Er was ook een aanvraag bij de HAL gedaan om haar hier te volgen, maar dat is geweigerd. Het had een half jaar van te voren aangevraagd moeten worden. Wat een bureaucratie is het soms toch. Jan, haar man, heeft een mooi cameraatje meegekregen om dan zelf maar opnames te maken.
Vlak voor de aftrap van de wandeling op het promenadedek op dek 3 heeft Jet haar verhaal verteld aan Jonathan, de cruisedirector. Ze wilde namelijk bekend maken dat ze beschermengeltjes verkoopt. En dat pikte Jonathan perfect op. Hij vertelde ook dat Jet aan haar laatste cruise bezig is, omdat ze terminaal is, en dat dit voor haar heel bijzonder is en veel betekent. Meteen komt er een Amerikaanse dame haar omhelzen. Dat is toch ook weer apart en hartverwarmend. En dan gaan we met een behoorlijke ploeg op pad. We moeten 5 kilometer lopen en dat is 9 rondes op dit schip.
Al snel ligt de groep uit elkaar. De ene Jan filmt en de andere Jan loopt al snel bij mij vandaan. Ook Jet zet er de sokken in. Ik loop een paar rondes achter 2 dames aan, zij hebben precies mijn tempo. Aan het eind, na een sanitaire stop, zijn Jan en Jet al klaar en moet ik , eerlijk duurt het langst, nog 1 ronde lopen en dan haakt Jet in en loopt ze met mij nog de laatste ronde. Geweldig vind ik dat.
Dan hebben we wel koffie met appeltaart met slagroom in het Dutch Café verdiend.
Gezellig met zijn vieren aan de koffie, maar daarna gaan Jet en Jan naar hun volgende activiteit, wijnproeverij. Oh ,oh, wat hebben we het toch druk op zo’n zeedag.
Wij vertrekken na een 2e kopje koffie naar onze hut, want ik moet aan dit verslag gaan werken. Ik loop namelijk een paar dagen achter.
Na het ontbijt hebben we voor het eerst samen een kunstveiling van het kunsthuis Park West bijgewoond. We hebben onze ogen uitgekeken voor hoeveel er verkocht werd. De Australische veilingmeester doet het heel goed en weet meerdere mensen te verleiden tot aankoop van een of meerdere kunstwerken en ze zijn echt niet goedkoop. Het laagste bedrag dat we gehoord hebben, was 790 dollar. Maar er waren ook bedragen voor een paar duizend dollar tot aan 20.500,– dollar aan toe. Het kan natuurlijk zijn dat deze mensen gebruik gaan maken van de 40/40 regeling, waarbij je binnen 40 dagen na aankoop het werk terug kan sturen en dan krijg je het aankoopbedrag terug. Uiteraard moet je wel de inlijst- en verzendkosten betalen.
Wij hebben tijdens de veiling ieder 2 glazen Prosecco achter over geslagen en zijn na ruim 1 uur weg gegaan om ons voor te bereiden op de wandeling. We hadden ook een T-shirt gekregen voor het inschrijfgeld en een rubberen armband. Dus de wandelschoenen aan en gaan met die banaan.
Nu ga ik zo meteen de ene koffer helemaal volstoppen met kleding die we sowieso niet meer aantrekken. Dan heb ik morgen niet meer zo veel te doen.
Vanaf de Oosterdam is er de hele tijd 1 koffer, gevuld met kleding, niet meer open geweest. En we hebben er niets van gemist. Op de Oosterdam had ik alles uitgepakt. Maar voor een paar dagen in het hotel in Civitavecchia wilden we niet zoveel uitpakken en dat hebben we voor de helft volgehouden hier op de Koningsdam. We hadden in 1 koffer alles gepakt dat we persé graag wilden hebben. In de andere koffer stopte ik alles wat dus achteraf overbodig is geweest. Kunnen we dat nu eens volhouden voor alle volgende reizen? Deze koffer ga ik nu eerst echt helemaal volstoppen.
Vanavond is het nog een keertje formal night. Leuk hoor om zo de reis af te sluiten. In het theater World Stage krijgen we om 22.00 uur een nieuwe show te zien, One World genaamd.
Morgen komen we in Napels aan. Ons voornemen is om vroeg van boord te gaan en de veerboot naar Capri te nemen. Die kunnen we al om 8.35 uur of om 9.30 uur nemen.
De overtocht duurt 40 minuten en we kunnen om 14.20 uur of uiterlijk om 15.30 uur terug. We moeten om 17.30 uur aan boord terug zijn en dat moet dus makkelijk kunnen.
Vlak voor de eetzaal komen Jet en Jan ons tegemoet. Ze zijn hun SBS camera kwijt en vragen of wij die misschien hebben gezien of meegenomen na de koffie vanmiddag. Maar Jet had hem toen in haar tas gedaan. Met die camera had Jan de dekwandeling van vanmiddag opgenomen. En er staat uiteraard nog meer op, voor de uitzending later in het jaar. Dit verlies is dus een grote ramp en het huilen staat beiden nader dan het lachen. Enfin, we gaan aan tafel en bestellen ons eten. Dan is Jet ineens verdwenen en volgens Jan is ze naar het frontoffice om nog een keer navraag te doen. Eerst leverde de navraag niets op. Ik ben er achteraan gegaan en het meisje bij het frontoffice heeft nog een keer goed gekeken. En wat bleek? De camera is een Sony en dat wist Jet niet. Maar ze had bij het wijnproeven een opname gemaakt en daar het toestel laten liggen. Een van de stewards had het naar het frontoffice gebracht als gevonden voorwerp. De opluchting bij Jet en ook Jan was enorm. Heerlijk dat deze avond toch nog positief eindigde.
Na de maaltijd hebben we in de Ocean bar nog wat gedronken. Dicky en Koos Daalhof en Erna en Henk, hun vrienden, kwamen er bij zitten en het werd een heel gezellige nazit.

Dinsdag 26 april 2016. Napels

Het is mooi weer, met een rimpelloze zee. Maar toch besluiten we om niet naar Capri te gaan. Jan voelt er niet zo veel voor. Bovendien liggen er 4 cruiseschepen en voorzie ik rijen voor de kassa. Wel een beetje jammer, maar we kiezen voor ons alternatief en dat is naar Herculaneum. Dat gaan we op eigen houtje ondernemen met het openbaar vervoer. Even buiten de poort kunnen we er ook nog een bustoer naar toe nemen voor 10 euro heen en terug, maar dat laten we voor wat het is.
We gaan lopen, het station van het treintje de Circumvesuviano moet niet al te ver zijn. Het is achteraf toch niet zo warm, maar we zijn warm genoeg gekleed om door te lopen. We doen er meer dan een half uur over, maar lopen er met een plattegrond direct naar toe.
We kopen een retourtje en krijgen 4 kaartjes voor 2,60 euro per stuk.
Het treintje is een metrotrein die helemaal naar Sorrento rijdt en overal stopt. En hij doet dus ook Herculaneum en Pompeji aan. Dat is ook de reden dat het er heel erg druk is. We moeten dan ook staan. Gelukkig duurt het traject maar een kwartier. In Ercolano, zoals het in het Italiaans heet, vinden we meteen de opgraving. Bij het station liggen plattegronden. Je kan ook nog kiezen om met een speciale busverbinding naar de Vesuvius te rijden. Misschien iets voor de volgende keer. Het lijkt me ook wel spectaculair.
Nu eerst maar op pad naar de opgraving. Het is de hoofdstraat uitlopen. Halverwege gaan we bij een pizza- en pastarestaurantje even zitten, voor het eerst na vertrek van het schip en nemen een pizza allebei.
Daarna zijn we genoeg versterkt om naar beneden te lopen. De opgraving ligt namelijk dicht bij zee. Ten tijde van de uitbarsting lag Herculaneum helemaal aan zee. Nu is het een gewone stad, waar temidden de opgraving ligt. Heel wat anders dan Pompeji, waar een enorm opgravingsgebied helemaal los staat van wat dan bewoning dan ook.
Volgens mij ligt er nog heel wat verborgen onder de huidige stad. Maar wat er blootgelegd is, spreekt wel tot de verbeelding. Je ziet een paar mooie straten met aan weerskanten huisjes en kamertjes en winkeltjes zonder daken. En aan de rivier , de havenmond, liggen in de opslagruimtes geraamtes van met name vrouwen en kinderen die nog hebben geprobeerd te vluchten. Dat is niet meer gelukt. Er was wel een vloot onderweg om te komen redden, maar die heeft de haven nooit bereikt. Je kan het drama, dat zich er heeft afgespeeld, voor je zien. Bovendien is de vergelijking met de huidige bootvluchtelingen gauw gemaakt. In de rivierbedding heeft men veel goud gevonden, alleen is de verklaring niet helemaal duidelijk.
Na anderhalf uur naar beneden afzakken en weer omhoog klimmen hebben we het wel gezien.
We gaan op weg naar het station. Onderweg wil ik nog even uitrusten. We nemen nog wat te drinken. En dat is maar goed ook, want we moeten weer staan in de, dit keer aftandse, trein.
Eenmaal weer terug in Napels ziet de lucht er dreigend uit. We lopen dan zo snel mogelijk om niet te ver van de boot nog even wat te drinken en met wifi onze mails en zo binnen te halen.
We krijgen bij de koffie een heerlijk Italiaans boterkoekje, net zoals we op de Costa gewend waren. Jan maakt van de gelegenheid gebruik om digitaal bij de KLM in te checken voor allebei uiteraard. We hebben geen papieren incheck kaart meer nodig, ons mobieltje is genoeg.
Daarna lopen we maar gauw terug naar de beschutting van het schip. In het Grand Dutch Café nemen we een lekker kopje koffie. We ontmoeten er Dicky en Koos en Erna en Henk, waar we al eerder wat gedronken mee hebben. Het wordt heel gezellig en we vragen om een schotel borrelhapjes bij de wijn en bier die we na de koffie nuttigen. Jan en ik laten ons geplande patatje voor wat het is.
Maar ik moet nog aardig wat inpakken en dus heffen we de zitting om 6 uur op.
Om half acht is de inpakklus geklaard en kunnen we op weg naar het diner.
Onze laatste avond samen en we wisselen ervaringen over deze reis uit. Jan en ik vinden het heel bijzonder dat we met Jet en Jan kennis hebben mogen maken. We zijn erg onder de indruk van hun positiviteit. We hebben er met elkaar een mooie reis van gemaakt.
Voor Jet is het haar laatste reis. Ze heeft zich opgegeven bij SBS voor het programma “De laatste keer”. Het wordt aan het eind van het jaar uitgezonden. Haar bedoeling is om zo een portret van haar en van hun gezinsleven achter te laten voor haar kinderen en eventuele kleinkinderen. Ze leeft heel veel bewuster dan wij, die het maar heel gewoon vinden dat we in gezondheid leven en denken zo oud te worden en alles te kunnen blijven doen als we nu doen.
We nemen afscheid van elkaar en wij beloven snel naar Eindhoven te komen voor een bezoek.
Zonder hen, maar met Koos, Dicky, en Erna ( Henk gaat verkouden vroeg onder de wol ) nemen we nog een afzakkertje en dan is het feest over.

Woensdag 27 april 2016. Civitavecchia

Koningsdag en onze vertrek dag naar huis.
Om half 10 staat de taxi voor de terminal. We hebben Koos aangeraden om dezelfde taxi organisatie te nemen. De chauffeur regelt dat we met zijn zessen in een grote bus naar het vliegveld rijden. Daar worden wij afgezet en de rest in Rome bij hun hotel.
Zo komt aan deze mooie vakantie ook weer een eind. We hebben de nodige uurtjes op het vliegveld gewacht. We vlogen pas om half zes. Maar met een spelletje en een puzzeltje kom je de tijd wel door.
Op Schiphol komen Jannie en Roy ons afhalen. Dat is heerlijk.
We worden wel meteen met het koude Nederlandse weer geconfronteerd, dat is dan wel weer jammer.
Thuis gekomen maken we eerst de post open en dan pas gaan we aan de koffers beginnen.
Back to reality.