Het vaarschema:

We verblijven 1 nacht in het hotel Best Western Hacienda Old Town.
09-01-2010 Vliegen we met American Airlines van San Diego naar Dallas en met een overstap met dezelfde luchtvaartmaatschappij naar Miami.

Week 1.

Zondag 13 t/m 17 december 2009.

We halen Ethel en Howard op van Schiphol.
De week voorafgaand aan onze reis, de tijd die je normaal nodig hebt om je koffers te pakken, hebben wij gebruikt om onze Amerikaanse vrienden te ontvangen.
Vorig jaar, aan het eind van onze Pacific reis werden we gastvrij door Ethel en Howard Olson ontvangen, in Murrell’s Inlet, South Carolina. Nu kwamen zij voor een Kerst- en Nieuwjaarsriviercruise naar Amsterdam en hadden wij hen uitgenodigd om voorafgaand een paar dagen bij ons door te brengen. Dit hebben ze gedaan en wij zijn met ze, uiteraard, naar Amsterdam geweest ( het Van Goghmuseum en concertgebouw) en naar Friesland ( Tichgelaars Aardewerkfabriek en Eise Eisinga planetarium in Franeker). Beide dagen waren een groot succes, vooral het planetarium. Op woensdag de 16e hebben we ze naar hun schip gebracht, het was een prachtige rivierboot, bestemd voor reizigers van Grand Circle tour, een Amerikaanse organisatie. Deze organisatie bezit zo’n 8 van deze prachtige schepen, ook een mooie manier om een land beter te leren kennen, zo’n riviercruise.
Na het afzetten, zijn we naar Zaandam gereden en hebben we afscheid genomen van Mar en Dion, onze schoondochter en kleinzoon. We zullen ze 14 weken niet zien en dat is lang.
Daarna spoorslags naar huis om alsnog de rest van de kleding en andere bagage in te pakken, we hadden nog 1 dag over. De laatste middag was voor tante Riek, nog een keer boodschappen doen en een kopje thee drinken, tot ziens op 25 maart.

Vrijdag 18 december 2009.

Eindelijk op vrijdag 18 december zijn we zo ver, met wederom heel veel bagage, 4 koffers en 4 stuks handbagage. Maar voor heet, nat en koud weer heb je veel nodig, en voor al die formal nights natuurlijk.
Dolf en Wil, onze buren, hebben ons naar het vliegveld gebracht. We hebben Nederland in de sneeuw verlaten. Peter, onze andere buurman, maakte er een paar prachtige foto’s van. Na een reis van vele uren, via Detroit, kwamen we in Miami aan. En na ruim 24 uur op de been te zijn geweest, konden we in het prachtige Bahia Mar beach resort eindelijk naar bed. Heerlijk!

Zaterdag 19 december 2009.

De volgende dag was het mooi weer, een lekker zonnetje en hiervan hebben we geprofiteerd om langs de boulevard te wandelen. Dat was ook wel nodig na die lange vliegreis waar je heel lang in de zelfde houding stil zit. Ons wandeldoel was de Galleriamall, een mooi groot winkelcentrum waar je makkelijk een hele dag door kan brengen. Jan wilde hier een paar lange broeken kopen, ze hebben hier precies alles op maat, ook de zijne. Bij Dillard’s is hij goed geslaagd, zelfs scoorde hij 2 mooie pullovers van Ralph Lauren, een hard oranje en een hard groene, de nieuwste winterkleuren. En ikzelf heb bij Chico’s 2 topjes en een vest van onkreukbare stof gekocht. Ze hebben daar speciaal reizigerskleding die niet kreukt in je koffer. Deze winkelketen Chico’s is er niet in Europa, dus moest ik hier wel kijken of er wat voor me bij was.
Op de terugweg, al wandelend,hebben we een cocktailpauze gemaakt en een Margherita en een Mujito gedronken. Terug in het hotel zijn we wel even gaan rusten met het doel later op de avond ergens een hapje te gaan eten. Alleen hadden we daar de puf niet meer voor en we zijn als een blok in slaap gevallen tot de volgende ochtend, zondagochtend dus.

Week 2.

Zondag 20 december 2009.

Nu was het weer een stuk minder. Ook hier krijgen we een staartje mee van de sneeuwstormen die in het noorden van de VS woeden. De meeste vliegvelden zijn inmiddels gesloten, goed dat wij al een paar dagen eerder gekomen zijn. Zo vlak voor de kerstdagen, als alle Amerikanen naar huis willen, is het erg ongelukkig dat er zoveel sneeuw valt. De vliegvelden zijn overvol met wachtende mensen.
Ook de winkels vrezen een strop, nu men er door de sneeuw niet door kan om de kerst inkopen te doen. Deze zondag hebben we nog een keer gebruikt voor een fikse wandeling, nu naar de wereldberoemde Las Olas boulevard. Niet alle winkels waren open, maar het leuke terras, waar we al vaker gezeten hebben, was wel open en voorzien van terrasverwarming. Hier hebben we meteen onze maaltijd genuttigd, zodat we meteen terugkonden naar onze kamer. De koffers hadden we al gepakt. We laten er 1 achter, met onze winterkleren. Die hebben we hier in de Cariben niet nodig, pas als we in de fjorden van Chili varen. Het hotel zorgt voor de koffer, we komen toch op 9 januari hier terug om er tot 13 januari te blijven tot we kunnen inschepen op de Prinsendam.

Maandag 21 december 2009.

De reis van het hotel naar het schip was een fluitje van een cent. De taxi was er zo en we waren zo vroeg dat we als eerste groep mochten inchecken en aan boord konden. Daar waren de hutten nog niet klaar, dus werden we met z’n allen naar het Lidodek gestuurd en daar stond de lunch al klaar. Jan neemt traditiegetrouw dan zijn 1e biertje, een halve liter Grolsch. Dat gaat er dan in als Ketellapper in een ouderling.

Dinsdag 22 december 2009 .

We spraken in het hotel nog Nederlanders die net van de Westerdam afkwamen en die zulk slecht weer bij Half Moon Cay hadden, dat ze niet het eiland op mochten. Wij liggen er inmiddels voor en het weer is niet zo goed, regen en bewolkt, maar we kunnen wel de wal op. De temperatuur is wel goed, 22 graden C. en het zeewater is 27 graden C. Toch maar straks even het water in, de Atlantische Oceaan.
Nu liggen we dus bij een van de Bahama’s, het privé eiland van de HAL. De Prinsendam ligt er ook. Hier op zitten Louks en Jan Alles. We gaan straks kijken of zij ook van boord gaan en of we ze kunnen vinden. We hebben van hun geen mobiel nummer mee. Niet zo handig,maar misschien hebben we geluk.

Woensdag 23 december 2009.

Een heerlijke zeedag.
Jan is naar het frontoffice om te klagen. Hij had voor nieuwjaarsdag een fles champagne en luxe hapjes besteld en dat is fout gegaan. De hapjes waren er gisteravond al en de champagne was ook al bezorgd, in de vorm van 2 flessen rode wijn. Niet zo leuk dus als je je vrouw wil verrassen tijdens de cruise. En ook het bloemstuk is er niet, erg jammer allemaal voor Jan. Zo vallen zijn goede bedoelingen in het water.
De hut heb ik in kerstsfeer gebracht met een kerstloper op het bureau, een kerststal en een paar engeltjes bij het zitje op de minibar en er hangen ook nog 2 kerstklokken aan de muur en een grote kerstman. De diadeem met hertenhorens met bel bewaren we voor 1e kerstdag, als het echt feest is in het schip. En als Jan er niet mee gaat lopen, dan kan het altijd nog als carnavalsuitrusting dienen. Dan gaan we gewoon als kerst eland naar het carnaval.
Jan is net terug en de hapjes krijgen we op de 1e nog een keer, samen met de champie en het bloemstuk komt vandaag. Dan komt alles toch nog goed, gelukkig maar.

Donderdag 24 december 2009.

Het is nu echt warm weer, zoals je dat in de Caribbean kan en mag verwachten. Vandaag hebben we onze eerste aanlegplaats gehad, een eerste port of call zoals dat hier heet. Dat was op Puerto Rico, in de stad Mayaguez. Hier hebben we een taxi naar het centrum genomen. Dat taxivervoer was trouwens uitstekend geregeld, iedereen op zijn beurt en met vaste prijzen voor de verschillende afstanden. Heel wat anders dan dat taxigedoe in Amsterdam. In het centrum van het stadje, op de Plaza Colon ( oftewel het Columbusplein ) was een feesttent neergezet en er speelde een flinke band veel meringue muziek. Iedereen werd door de plaatselijke bevolking uitgenodigd om mee te dansen en dat hebben wij dan ook gedaan. Hulde aan onze danslessen. Op het plein stond natuurlijk ook de kathedraal en die hebben we bekeken. In de kribbe lag nog geen kindje, dat moest nog geboren worden. Veel verder dan het centrale plein zijn we niet gekomen, maar dat was voor de sfeer ook meer dan genoeg, we hebben ons er kostelijk vermaakt. ’s Middags hebben we een uiltje geknapt aan de rand van het zwembad op het Lidodek.
Hier in Puerto Rico zijn er nog Nederlanders aan boord gekomen, waar onder de kapitein. Zij konden dus niet op tijd in Fort Lauderdale zijn om de boot te halen. En van andere mensen is de bagage later aangekomen, hopelijk mochten de koffers toch nog door de douane heen, ze waren wel aangekomen.
Vanavond heeft de kapitein zijn belangrijkste officieren voorgesteld, dat is altijd de moeite waard. Deze keer zeker omdat deze kapitein, Frans Consen, met Jan op de ss Rotterdam heeft gevaren. Hij was toen, in 1985, nog 2e stuurman. Zijn toespraak was erg leuk, een van de beste die we tot nu toe gehoord hebben van alle kapiteins. Later op de avond, kerstavond dus, heeft hij een bewogen kersttoespraak gehouden, dat werd door iedereen erg op prijsgesteld. Hierna gaf een gedeelte van de bemanning zijn traditionele kerstconcert, de Filippijnse, Indonesische en Amerikaans/Europese groepen ieder voor zich.

Vrijdag 25 december 2009.

Iedereen wenst een ander : “A very merry Christmas”. En dat doen wij dan ook maar.
Het bloemstuk is vandaag in de hut gezet en het is een prachtig kerststuk. De foto zal het wel bewijzen.
Vanmorgen om 11.00 uur kwam Santa Claus via de schoorsteen aan en ontving alle kinderen in het theater, de Van Gogh lounge. Dat is voor de rest van de wereld net zo spannend als bij ons Sinterklaas. Ook hier mogen de kinderen een wens doen en hopelijk kan die dan vervuld worden.
Vanavond is het voor de 2e maal al formal en kan ik weer iets anders aan. Ik heb dat gelukkig niet voor niets allemaal meegenomen. Van de gewone kleding heb ik een korte broek van Jan geleend, die heeft er zat bij zich. De mijne waren of te groot of te klein, maar deze van Jan past me uitstekend.
Zo meteen ga ik aan dek zitten, maar niet in de zon. Dek 6, het lower promenadedek, lijkt me uitstekend geschikt, in de schaduwkant dan wel. Toch buiten en niet in de zon.
We hebben trouwens al 2 films in het Wajangtheater gezien, nl: The Proposal en Chéri. Vandaag speelt er : Four Christmases en misschien ga ik die nog wel om half vier zien, vanavond kan dat niet omdat er om half elf op het Lido dek een Kerstdessert Extravaganza wordt neergezet en daar moeten we toch bijzijn. Bij het diner het toetje maar overslaan, lijkt me dan voor de hand liggend.

Zaterdag 26 december 2009.

Vandaag komen we in Colombia aan, in de haven van Santa Marta. Colombia heeft zowel aan de Caribische kant als aan de Pacifickant een zeekust en havens, maar wij waren nog aan de Caribische kust.
Hier hebben we een excursie genomen naar een natuurpark, het Tayronapark. De rit er naar toe duurde een uurtje en we reden door de buitenwijk van Santa Marta, waar armoe troef is. De weg zat vol met drempels om de vaart er uit te halen. Niet voor niets, denken wij. In het park kon je kiezen of je meteen naar het strand wilde of eerst een wandeling door de jungle wilde maken. Dat laatste hebben wij natuurlijk gedaan. De tocht duurde een goed anderhalf uur en daarna konden we uitblazen op het strand, met heel fijn grintzand.
Wij hebben even zitten uitblazen onder een parasol, maar anderen namen toch een snelle duik.
Weer terug aan boord hebben we op dek 6, het lower promenadedek heerlijk zitten wachten tot we vertrokken. Met onze e-readers bij ons, lekker uit de zon en met een zacht briesje, was het heerlijk zitten op de ligstoelen, de houten deck chairs. En natuurlijk vielen we allebei prompt in slaap, een hazentukkie, zou Dion zeggen.
Als we met de Prinsendam hier weer terug zijn, willen we het goudmuseum bezoeken. De Indianen hier hadden veel gouden sieraden ( 70 % koper en 30 % goud ) en dat zei ze eigenlijk niks. Maar de Spanjaarden waren er dol op. Ze zochten naar het Goudland, het El Dorado, waar ze al veel van gehoord hadden van de 1e ontdekkingsreizigers. Hen werd als vriendelijk gebaar goud aangeboden, toen ze voor het eerst voet aan land zetten. Maar de Spanjaarden beantwoordden de ontvangsten met verraad en geweld. Binnen de kortste keren werden de oorspronkelijke bewoners over de kling gejaagd, verkracht, beroofd en van hun land verjaagd. Al het goud werd naar Spanje verscheept, waar koning Karel de Vijfde er wel raad mee wist. Hij heeft er al zijn oorlogen mee gefinancierd, ook de 80-jarige oorlog tegen de Nederlanden. Piet Hein heeft in 1628 een van de zendingen gekaapt en naar de Staten van Holland gebracht, dat was de Zilvervloot. Daarmee kon Holland de oorlog tegen de Spanjaarden mee betalen.

Week 3.

Zondag 27 december 2009.

Nu liggen we voor de kust van Panama, bij de San Blas eilandengroep. Op deze eilanden wonen nog de oorspronkelijke bewoners van heel Amerika, de Indianen. Zij willen met hun blanke landgenoten niets te maken hebben en wonen op een paar eilanden totaal afgezonderd. We mochten er wel voet aan wal zetten en foto’s nemen voor 1 dollar per keer. De vrouwen handwerken er met de hand en maken kleurrijke borduurwerken, tassen, kussenslopen, shirts, enz. ze zaten voor hun bouwvallige hutjes te werken. Wel hadden ze een antenne op hun strooien dak staan en belden ze met hun mobieltje. Dat dan weer wel. En je kon er Coca Cola en koud bier kopen. De foto’s die Jan gemaakt heeft, moeten het verhaal maar verder vertellen. Dit kan ik met woorden niet goed uitleggen. De mensen zijn heel klein, zelfs de aapjes en poesjes zijn er in lilliputuitgave.
Nu 1 uurtje hadden we het wel gezien. Ik vind het onbeschaamd om hun huizen binnen te kijken, dus dan maar weer terug naar het schip. Wel hebben we allebei een geborduurd masker gekocht voor de carnaval op de Prinsendam.
Morgen gaan we door het Panamakanaal, dat duurt een hele dag. Daar doe ik dan daarna verslag van.
Nu ga ik mijn e-reader opzoeken en lekker op dek 6 het vertrek meemaken. Ik heb al 3 boeken gelezen op mijn e-reader, een fantastische uitvinding. Je neemt 300 boeken mee in de vorm van 1 pocketboekje. Jan heeft op Schiphol zijn eigen reader gekocht, wel zo makkelijk. We zullen er nog veel gebruik van maken. Je kan hem ook als mp 3 speler gebruiken en als camera, enz. je kan er alleen niet mee internetten en zo.

Maandag 28 december 2009.

Doorvaart Panama kanaal.
Het is een echte belevenis. ’s Ochtends om 6 uur haalde de kapitein het anker op en stoomde de Statendam op naar de eerste serie sluizen. We lagen al de hele nacht voor anker te wachten voor het kanaal. Van de San Blaseilanden was het maar een klein stukje varen, maar het toeristisch gezien niet handig om met een boot vol mensen ’s nachts door het kanaal te gaan.
Jan was al om 6 uur op om alles te filmen. Zelf was ik voor 7 uur op de boog, dat is het buitendek op de punt van het schip. Dat wordt voor speciale doeleinden open gesteld. We voeren toen net de 1e sluis in.
Panama ligt als land uiteraard hoger dan de oceanen aan weerskanten van het land. Schepen moeten dus eerst omhoog gesluisd worden en aan het eind weer omlaag. Aan de Caraïbische kant liggen de Gatun sluizen, waarbij de hoogte in 3 keer overbrugd wordt, samen 26,52 meter totaal. Er kunnen 2 schepen naast elkaar en 3 achter elkaar bediend worden. Het zoetwater van het Gatunmeer wordt in de binnenste sluis gepompt en daarna verplaatst naar de middelste en dan naar de buitenste om de schepen omhoog te krijgen. Per keer wordt er dan 197 miljoen liter zoet water vanuit het Gatunmeer naar de oceaan gepompt. Het meer ligt dus 26 meter boven de zeespiegel en wordt gevoed door een of meerdere rivieren en regenwater van tropische regenbuien. Er zijn vergevorderde plannen voor een nieuw stel sluizen, groter en breder, waar het zoete water teruggepompt kan worden.
Om 8.45 uur waren we door de 1e serie sluizen heen en voer de Statendam langzaam in een konvooisnelheid door Panama heen. De smalste breedte is 80 km, maar er is maar een klein gedeelte uitgegraven, want er lag al een meer. Jan is aan dek blijven staan filmen, maar ik heb 1e rang in het kraaiennest gezeten, op de hoogste verdieping in een relaxstoel. Zo had ik een prachtig uitzicht op de vaart door het meer heen. Door het sluizenstelsel komen er mondjesmaat schepen door het kanaal heen en is het er niet druk. Er voeren grote containerschepen. 1 van die schepen was zo breed, dat er aan weerskanten in de sluis maar 2 voet, dus 65 cm over was om het schip er door te krijgen. Aan beide kanten wordt elk schip aan kabels gelegd, die vastzitten aan locomotieven. Dit dient om het schip in het midden van de sluis te houden. Om van het kanaal gebruik te mogen maken, moet er al minstens een jaar van te voren gereserveerd worden, d.m.v. het betalen van de totale som. Er wordt niets teruggestort als de doorvaart niet doorgaat. De toegestane maten van de schepen zijn : lengte 294,13 meter; breedte 32,31 meter en diepte 12,04 meter. De eigenlijke maten zijn in feet, omdat het kanaal door Amerika is gebouwd. Het is officieel geopend op 15 augustus 1914 met de doorvaart van het SS Ancon.
Aan de kant van de Stille of Grote Oceaan zijn er 3 sluizen, een alleen en als laatste een stelsel van 2. Als je hier ben, zie je de hoogbouw van Panamacity liggen. Eerst passeer je de sluis van Pedro Miguel en daarna ga je door het Mirafloresmeer door de Mirafloressluizen. ’s Middags om 4 uur voeren we weer op open zee, richting Mexico. Nu hebben we totaal nog 2 zeedagen te gaan voor we bij de eerstvolgende haven aankomen.

Dinsdag 29 december 2009.

Vandaag was het een heerlijke zeedag. Jan heeft zijn films achter elkaar op de laptop gezet en daarna op de externe harde schijf en ik heb heerlijk in de 2 buitenbaden op het schip gezwommen en verder niet zo veel bijzonders gedaan. Morgen nog zo’n dag, wij tekenen er voor. Ik hoorde al mensen klagen dat 3 van die bootdagen toch wel te veel van het goede is, maar wij vinden het heerlijk. Gisteravond heb ik nog in het Wajangtheater de film “The Other End of the Line’ gezien, een leuke, romantische film. Jan lag vroeg op bed, die was afgedraaid door de hele dag te filmen in de zon en de buitenlucht.
Nu zitten we in de hut aan een wijntje en gaan we straks naar de Explorer’s lounge waar er een strijkje klassieke muziek speelt, van 18.00 uur tot 23.00 uur; allemaal bij de prijs inbegrepen.

Woensdag 30 december 2009.

We hadden weer een zeedag en aangezien ik gisteren heel erg verbrand was, heb ik me vandaag maar grotendeels binnen opgehouden. Dat betekent : een lezing over de havens die we aandoen, een kunstveiling ( die nergens op sloeg ) , daarna naar de bingo ( waar ik 185 dollar won ) en tenslotte om 4 uur naar de nieuwste film van Meryl Streep ( Julie and Julia). Jan heeft weer met de laptop en zijn films gewerkt en is daarna rondjes op het sportdek gaan lopen. Zo ben je toch de hele dag bezig met eigenlijk niks.

Donderdag 31 december 2009.

Nu begint er een reeks van 4 dagen havens en excursies.
De eerste haven is Puerto Chiapas ( vroeger Puerto Madero), hier gaan we Maya ruïnes bekijken en in Chocoladecity zien hoe ze chocola maken. De cacaoboon is een van de meest waardevolle landbouwproducten die wij van de Mexicanen hebben overgenomen. Alleen de vele soorten maïs en pepers zijn voor de Mexicanen nog belangrijker, geloof ik. Maar ze kennen hier ook zo’n 30 soorten aardappels die ze bereiden met de verschillende pepers. De cacaoboon was tot in de 20e eeuw een gebruikelijk betaalmiddel. We hebben een halve dag excursie naar recente opgravingen ( 25 jaar oud ) van de oudste astrologische piramides, waar ook door de priesters de zon aanbeden werd. Van oudsher hanteerden alle volken de zonkalender. Er waren 2 kalenders, 1 voor de priesters ( de korte van 13 maanden van 20 dagen ) en een lange van 18 maanden van 30 dagen. Die lange loopt door tot 21 december 2012. Niemand weet wat er dan gebeurt. Er wordt beweerd dat de 2 zonen van de goede god gaan vechten met de slechte god, die de vorige vechtpartij gewonnen had. Er moet dus een goede tijd aanbreken.
Het balspel dat er gespeeld werd, leidde niet tot de dood van de verliezer. Dat kwam pas later in zwang. Het spel werd door een paar spelers in een strijdperk gespeeld en de bal mocht alleen maar met de heup en bovenbenen aangeraakt worden. Dus geen handen, hoofd of voeten gebruiken. De bal was wel tamelijk groot en zwaar, namelijk een scalp met een rubber laag er omheen. En de spelers hadden om hun heup of middel een band waar ze de bal een zwieperd mee konden geven.
Hier hoefde de bal nog niet door een ring geplaatst te worden, later in andere gebieden was dat wel het geval.
Na deze eerste stop zijn we doorgereden naar Tuytlán Chico, waar er op het centrale plein, de Zócalo in het Mexicaans, een demonstratie gegeven werd hoe er van uit de cacaopeul een chocoladepasta gemaakt wordt. Van die pasta maak je chocolademelk of je eet het puur. Het procédé is al duizenden jaren oud. De granieten maalsteen met “deegrol” wordt ook gebruikt om maïs te vermalen. Dat gebeurt nog door de vrouwen thuis. In elk huishouden staat zo’n maalsteen, een metaca genaamd.
Tijdens een bezoek aan de plaatselijke kathedraal van Santa Maria vertelde de gids dat elk jaar op 2 februari het beeld van de heilige Maria door de stad wordt gedragen. Ze keert om 12.00 uur ’s middags weer in de kerk terug. Waarom op 2 februari? Ik weet het niet. En op 28 april is er een groot feest ter ere van de heilige Pedro die in de kerk is afgebeeld met een bijl in zijn hoofd en een eendenveer in zijn hand. Op die dag gaan de jongens te paard langs een rij eenden die ophangen en trekken ze er de hoofden van af. Dat brengt geluk, zegt men.
Ook hebben we over de plaatselijke markt gelopen, die wordt er elke dag gehouden. De handelswaar wordt elke dag vers aangevoerd, ook vis. Wij vonden het een geweldige excursie.
’s Middags heeft Jan even onze tafelgenote, Mary Ellen met haar Outlook op weg geholpen. Eerst je mails voorbereiden en dan pas aanloggen en verzenden scheelt heel veel internetminuten en dus geld. IK zelf heb heerlijk de middag op het lower promenadedek doorgebracht. Als je eenmaal in zo’n dekstoel zit, ben je meteen onder zeil.
’s Avonds was er de oudejaarsavondparty, die begon pas na 23.00 uur in de Van Goghlounge ( het theater). Maar eerst hadden we in de Oceanbar nog ieder 2 oliebollen gescoord. Dat is toch wel traditioneel. Nu kon voor ons het nieuwe jaar beginnen. Na twaalven hebben we met Mary Ellen en Til geklonken en het nieuwe jaar ingeluid. Maar daarna gauw naar bed, want de volgende ochtend hadden we (niet zo slim ) weer een excursie geboekt.

Vrijdag 1 januari 2010.

Nu, in Huatalco, hadden we geboekt om naar traditionele boerendorpen te gaan en dat was er leerzaam. We gingen weer het binnenland in en kwamen in 3 kleine dorpjes terecht bij boerenfamilies. Hier hebben ze achtereenvolgens op een cactussenplantage, een bananenplantage, een kruidentuin en in de keuken bij het bakken van tortilla’s uitgelegd wat er met de producten gebeurt. Nooit geweten dat er wel 30 soorten cactussen zijn en dat je sommige soorten gewoon rauw kan eten, maar ook gegrilled. Ze doen er van alles mee en van. Zo ook met de vezels van de bananenplant. Hier worden matten, hoeden en manden van gevlochten. En bij de oude dame die al 60 jaar voor haar familie tortilla’s bakt zie je weer zo’n maalsteen staan. Zij ging over het vuur en over het eten, het is de belangrijkste en machtigste functie in huis. In haar vrije tijd ging ze hout sprokkelen, zitten was er niet bij.
Toen we weer terug waren in de hut, stonden de door Jan bestelde hapjes klaar, samen met een wijntje hebben we er heerlijk van genoten. En ’s avonds zijn we, op het schip, uit eten geweest in de Pinnaclegrill. Dit heeft toch nog even iets extra’s als je wat te vieren hebt. Wij hebben het nieuwe jaar samen gevierd, met een heerlijk etentje en een mooie fles Moët & Chandon. Jan bestelde een Porterhouse steak, zo ongeveer een halve koe, een T-bone steak en hij ging helemaal op. Ik zelf nam kreeft, ook heerlijk.
Daarna maar weer gauw naar bed, want in Acapulco hebben we zelfs 2 excursies.

Zaterdag 2 januari 2010.

Zoals gezegd, 2 tours. Eerst weer naar andere opgravingen, die echt pas in 2008 zijn gevonden bij het aanleggen van de tolweg van Mexico City naar Acapulco.
Hier werd de regengod aanbeden. Ook hier zagen we zo’n speelveld voor het “Mayabal spel”, wat ook door andere volken gespeeld werd. Hier werd verteld dat er 2 spelers tegenover elkaar stonden en dat de verliezer sowieso onthoofd werd, maar dat de ,sportieve, winnaar het er ook niet levend van af bracht. Hij werd levend gevild en de huid werd door een priester of koning ? omgeslagen. Zo werd de kracht van de overwinnaar overgebracht. Er vloeide altijd wel bloed. Als je je er in gaat verdiepen, lees je heel veel gruwelijks, levend harten uitrukken, van ongelovigen de neus afbijten en nog veel meer. Het waren onder elkaar geen leuke jongens lijkt mij.
In de grotten in de berg achter de offerpiramides werden de voorraden bewaard. Ik denk dat het belastingen of afschattingen waren die de bevolking of onderworpen volken verplicht waren te betalen. Er werden ook slaven gehouden en als je de verschillende gebouwen ziet, dan kan het niet anders dan dat die door dwangarbeid gebouwd zijn. De priesters konden hier aan de stand van de zon, de aarde en de sterren zien welk seizoen er aankwam en of er gezaaid moest worden.
Na de excursie moesten we als een speer terug naar de pier voor onze volgende excursie, een rondrit door de stad en een bezoek aan de Cliff Divers van Acapulco. Door de enorme verkeerschaos duurde het nog wel even voor we bij de pier waren. Daar stond de bus reeds te wachten op mensen die vandaag twee excursies geboekt hadden. Het eerste bezoek was aan de Cliff Divers die vanaf hoge rotsen in zee duiken. Je moet echt wel moed hebben om dit te doen. Daarna zijn we langs de stranden van Acapulco de gehele baai rondgereden waarbij we langs de exclusieve hotels en de goudkust kwamen waar vele beroemdheden vanuit de wereld een optrekje hebben staan. Na een stop om foto’s vanaf de berg van de baai van Acapulco te maken zijn we teruggereden naar het schip.
Het was intussen zo laat geworden dat we gelijk konden aan schuiven bij de BBQ op het Lido dek.
Na het douchen gaan we nog even naar het vertrek vanuit deze toch wel beroemde Mexicaanse stad op dek bekijken.
Het was een heerlijke avond en we voeren onder volle maan prachtig weg uit de gigantisch grote baai van Acapulco.

Week 4.

Zondag 3 januari 2010.

De vierde achtereenvolgende haven met weer een excursie. Vanuit de haven van Zihuatanejo hebben we weer met een MInivan, waar 12 mensen in mee kunnen, een rit naar Petatlan gemaakt. Daar in de kerk staat een schrijn van Jezus, die mee is gekomen met de veroveraars en al sinds die tijd daar in de kerk staat. Hier, op zondag, troffen we een kerkdienst aan en de kerk zat bomvol. Er stonden zelfs nog mensen buiten de dienst te volgen. Deze bevolking hier is voor 100% katholiek. Er waren ook mensen die op hun knieën naar het altaar kropen uit dankbaarheid of boetedoening. Het bezoek aan de kerk heeft ons niet veel goeds gebracht, want achteraf is er in de minivan ingebroken en van Jan zijn Tillyhat en van mij een vestje gestolen. Van nog 1 andere passagier een rugzak met een flesje water en een hoedje. We hebben geklaagd en krijgen ons excursiegeld terug. Niet zo’n leuke ervaring, jammer.
Op de weg naar de kerk zijn we door een kokosnotenplantage gereden en hebben we de haciënda van de boer bezocht. Ook weer een leermoment zal ik maar zeggen. Tussen zo’n 280 vrouwelijke kokospalmen staat 1 mannelijke. Er wordt 3 keer per jaar geoogst en van de kokosnoot, ook de vezels, wordt echt alles gebruikt. Ook het hout van de boomstam wordt voor huizenbouw gebruikt.
Een ander hoogtepunt was het bezoeken van een baksteenbakkerij. Van een fabriek kan je niet spreken, omdat al het werk met de hand gebeurt. Hier waren indianen bezig, net als de Maya’s vroeger, om bakstenen en dakpannen te maken, van speciale klei. Ook in Nederland bijv. wordt het aardewerk van Tichgelaar van speciale Friese klei gemaakt. Zo ook hier. Deze concessie werd gehuurd van de landeigenaar en er moest 20% afgestaan worden van de winst. Er werd op bestelling geproduceerd. De oude familiechef van 82 jaar was al op onderzoek uit naar een nieuwe concessie want hier was er nog maar voor 5 jaar klei voorradig.
Op de kade hebben we in een Mexicaans restaurant een Margherita gedronken en guacamole ( een avocadomousse met tomaat, ui en groene peper met wat kaas er over )maïschips gegeten.
Nu maken we ons op voor het diner, maar gaan eerst naar de show van 19.00 uur, een fluitiste. Morgen hebben we een zeedag. We zijn uitgenodigd voor een mariners bijeenkomst gevolgd door een brunch, door de kapitein en hotelmanager. Het zal ons benieuwen hoeveel er nog meer zijn uitgenodigd. Meestal is dit een massaal gebeuren.

Maandag 4 januari 2010.

Het is vandaag een zeedag en dus een dag van relaxen en hier en daar aan een georganiseerde activiteit meedoen. En natuurlijk willen wij een 7 daagse Caraïbische cruise winnen. Dus heb ik meegedaan met de loterij. Helaas,dat werd niks. En toen wilde ik ook wel de hoofdprijs van de snowball jackpot bingo winnen, maar liefst 2351 dollar. Helaas dat werd ook niks.
Voor die tijd trouwens waren we door de kapitein uitgenodigd voor een Mariners bijeenkomst. Dit is voor passagiers die meerdere reizen met de HAL hebben meegemaakt. Wij hebben er over de 200 en dat levert een 4 sterrenstatus op. Dat is wel leuk, maar leuker is dat het kortingen op het schip oplevert, zoals bijvoorbeeld gratis wassen van je wasgoed, de bardrankjes voor de helft van de prijs en zo nog het een en ander. En bij Cabo San Lucas zullen we zien of het bij voorrang met een tender van boord af mogen, dus zonder een volgnummer voor je tenderboot af te halen, zin heeft.
Verder hebben we samen ’s middags een kaartspel gedaan, namelijk Scibbo-en. En voor het diner hebben we in de Ocean bar nog een drankje genomen.

Dinsdag 5 januari 2010.

Nu zijn we alweer in de een na laatste haven aangekomen, namelijk Mázatlan. Hier ligt geen indiaans verleden, maar een piratenverleden. In de omgeving waren en zijn nog steeds zilver- en goudmijnen. En vanaf de kolonisatie door de Spanjaarden is dit edele metaal naar Europa vervoerd. Maar de Franse, Nederlandse en Engelse regering had ook wel zin in zo’n goudschip. Ze gaven dus kaperbrieven uit en dat betekende dat er in de naam van de desbetreffende regering gekaapt mocht worden. Voor de 7 provinciën van Holland deed dat Piet Hein. Hij kwam met de Zilvervloot thuis in 1628. Piet Hein, Piet Hein, Piet Hein zijn naam is klein. Zijn daden bennen groot, zijn daden bennen groot. Hij heeft gewonnen de Zilvervloot (2x).
Nu is Mázatlan een wat verlopen stadje dat voor Mexico de haven van de Pacific is. Hier wordt alles uit Azië aangevoerd en hier vandaan verder over Mexico verspreid.
Je kan de kerk zien ( gemaakt van materialen die allemaal uit Europa komen) en aan de namen van de winkels ( fabrica de Francia) zien dat de oriëntatie meer op Europa lag.
Onze tweede stop was bij de Cliff Divers, zij sprongen niet van zo grote hoogte als in Acapulco maar het water was niet zo diep dus was het moment van springen van belang. Zodra er een grote golf aan kwam rollen moesten zij springen om niet de grond te raken bij het in het water komen. Overal stonden souvenirs verkopers met goed bedoelde spullen.
De excursie was wat tegenvallend. Dit hadden we ook per taxi kunnen doen. We reden bijvoorbeeld langs de bloemenmarkt ( 24 uur per dag open ) en dat was de bloemenmarkt. We zagen de hoogst gelegen vuurtoren, maar wel van een enorme afstand. Na de rondrit werden we afgezet in de gouden Zone, waar de juwelierswinkels zitten. Hier krijg je z.g. korting als je van een cruiseschip komt, wel 70 %. Er wordt grif gekocht, want het schijnt veel goedkoper te zijn dan in de States. Maar ik heb me kunnen inhouden, het bleef bij kijken.
In de folkloristische show zagen we een stoutmoedig staaltje van dansen van de Totonacindianen, genaamd : the Papantla flyers. 5 mannen staat op een hoge paal en 4 laten zich er aan een van hun voeten van af zakken, rondjes draaiend rond de paal. Deze dans staat op de Wereld Erfgoedlijst, zo werd er gezegd. De mannen kwamen uit Veracruz, dat ligt aan de Golf van Mexico.
De lunch gebruikten we in het Ramadahotel dat aan het strand ligt. Hier hebben we tijdens de lunch heel gezellig met een stel Canadezen ( maar van oorsprong Schotten uit Aberdeen ) zitten praten. Zij zaten op de Oosterdam. Die lag er dus ook, samen met ons en de Radiance of the Seas van Royal Caribean.
De show van vanavond was fantastisch. Het was een gitaarspeler/zanger/standup comédien. Maar vooral een fantastische gitaarspeler. De Spanjaarden zouden de zaal afgebroken hebben voor zijn muziek. Maar moeiteloos schakelde de Amerikaan over op countrymuziek of op een paar andere songs.
Morgen gaan we de laatste port of call aandoen. Een laatste poging om iets bijzonders in de wacht te slepen. Jan heeft overigens een T-shirt met geborduurde kikkers gekocht.

Woensdag 6 januari 2010.

Aankomst in Cabo San Lucas. Hier hebben we geen excursies en gaan we vroeg de wal op.
Het is prachtig weer en de haven ziet er met al die dure jachten uit als die van Cannes. Er ligt een enorm zeiljacht in, waarvan Jan vermoedt dat het door Jongert uit Medemblik gebouwd is.
Rondom de haven zijn er winkeltjes, eettentjes en restaurantjes. En juweliers natuurlijk, je kan hier veel diamanten kopen. Dat doen we niet, maar andere mensen wel. Ook de t-shirtjes en hoedjes en souvenirs worden grif verkocht.
Het zilvergehalte wordt door de Mexicaanse overheid gegarandeerd en er wordt dan ook veel zilver aangeboden. Ook ik heb 3 armbanden voor 30 euro samen gekocht. Jan twijfelt sterk aan de kwaliteit, maar de tijd zal het uitwijzen of het een goede koop of een miskoop zal zijn. In een goede juwelierszaak heb ik naar de prijs van een witgouden hanger met een 5 ct. Tanzanite steen gevraagd en die mocht ik meenemen voor 3500 dollar i.p.v. een dikke 6000. Een koopje toch? Slechts 695 dollar per karaat. Ik heb hem toch maar laten liggen.
Op de kade hebben we 2 keer lekker een terrasje gepakt en een Margarita gedronken. En natuurlijk nog een schotel Guacamole met chips, heerlijk.
Later aan dek hebben we op zee dolfijnen en walvissen gezien. Dit stuk zee staat er om bekend dat het een trekroute is voor walvissen om van de paaiplaatsen en voorraadschuur naar de baarplaatsen te trekken en omgekeerd. Het eten gebeurt in het noorden, bij Alaska en het werpen van de jongen in de buurt van Hawaï.
’s Avonds was er een black en white formal night. Dus mooi aangekleed gingen we na het diner naar het Crow’s nest om het feest met de officieren mee te maken. Dat werd een desillusie, want er waren geen officieren en de muziek ( rock en roll voor de bejaardensoos) was ook al niet je dat. En om half twaalf stopte de band er mee en ging de dj met muziek voor de jeugd aan de gang.
In het casino heb ik weer een paar dollar gewonnen. Ik geloof dat we over de hele reis niet veel verloren hebben,na elke dag met ieder 10 dollar gegokt te hebben. Jan heeft 2 keer flink gewonnen en ik heb vaak mijn inzet weer gecashed. Zo blijft het spelen leuk.

Donderdag 7 januari 2010.

Vandaag gaat het grote inpakken weer gebeuren. We mogen nu nog maar 1 stuks handbagage meenemen, dus de rest moet in de koffers en die mogen niet meer dan 23 kilo wegen. Een leuke puzzel voor mij, Jan doet al het papierwerk, immigratieformulieren invullen en zo.
Maar eerst ga ik nog het schip in, een rondje lopen en een sudoku maken. Elke dag liggen er in de bibliotheek 3 puzzels die je kan ophalen. En er liggen trouwens ook steeds een paar legpuzzels waar toch steeds ook mensen aan zitten te puzzelen. Dit keer heb ik er totaal niet naar gekeken, het werkt namelijk verslavend en dat vond ik toch zonde van mijn tijd. Maar misschien als ik me nog verveel, en er ligt er nog 1, dan kan ik me uitleven.
Op mijn e-reader heb ik al 5 boeken uitgelezen, het is een ideale manier om een stapel boeken bij je te hebben. En wij vinden het ook een uitkomst dat we er allebei een hebben.

Vrijdag 8 januari 2010.

Morgen vroeg, half zeven, worden we aan boord bij de immigratiedienst verwacht. Dat is wel praktisch, want dan loop je zo van boord af. Wij nemen dan een taxi naar ons hotel in Old town San Diego, helaas maar voor 1 dag. We zullen zien of we nog naar de wereldberoemde dierentuin gaan. Dat moet de moeite waard zijn. Misschien zijn daar wel de pinguins die we ook op de Falkland eilanden gaan zien.

Zaterdag 9 januari 2010.

Zaterdag is een reis dag , dan vliegen we terug naar Fort Lauderdale, via Dallas. We zijn dan meer dan 12 uur onderweg en komen pas na 24.00 uur in het hotel aan. Dan hebben we nog 3 dagen om bij te komen voor de volgende inscheping op de Prinsendam.

Fort Lauderdale-Half Moon Cay 267 NM / 20,1 knots
Half Moon Cay-Mayaguez 636 NM / 17,1 knots
Mayaguez-Santa Maria 588 NM / 15,6 knots
Santa Maria-San Blas 292 NM / 17,1 knots
San Blas-Puerto Chiapas 1124 NM / 13,0 knots
Puerto Chiapas-Huatulco 218 NM / 16,4 knots
Huataulco-Acapulco 238 NM / 17,0 knots
Acapulco-Zihuantanejo 120 NM / 13,2 knots
Zihuantanejo-Mazatlan 478 NM / 12,6 knots
Mazatlan-Cabo San Lucas 192 NM / 14,9 knots
Cabo San Lucas-San Diego 733 NM / 18,6 knots
Total Distance 4886 NM

The ship’s crew:

Master: Captain Frans K. Consen
Hotel Manager: Bert van Mackelenbergh
Chief Officer: Colm Ryan
Chief Engineer: Bonifacius Galama
Environmental Officer: John Lammerts
Cruise Director: Lizabeth Knight
Security Officer: Sankunninair Sajithkumar
Purser: Dedi Junaedi
Culinary Operations Mgr.: Martin Groenendijk
Chief Housekeeper: Nainggolan Parmonangan
Guest Relations Mgr.: Cindy Castro
Executive chef: Bitta Kuruvilla
Diningroom Manager: Erni Hermenegildus
Event Manager: Teresa Papp