Reisschema:

Vrijdag 19 september 2008.

Vandaag begint de Grand Azië en Australië Voyage.
Vanmorgen vroeg kwamen we weer terug in Seattle aan. Iedereen moet dan van boord, omdat het schip door de douane “gecleared’ moet worden. Je gaat dus van boord en je boardingpass wordt gecheckt zodat er bekend is dat je inderdaad van boord ben gegaan.
Wij hebben een taxi genomen naar het centrum om weer een pakje naar huis te sturen, dit keer voor Killian. We hebben ons laten afzetten bij Pike Market en we hebben daar nog even rondgekeken. Maar nu we weten dat het schip er voor ons ligt, zijn we maar weer snel teruggegaan, nadat we het pakje bij UPS hadden afgegeven.

Weer terug op het schip, konden we meteen een aantal zaken regelen. Als eerste hebben we onze paspoorten bij het Front Office afgegeven, samen met ons visum voor Australië. Jan heeft 1000 minuten toegang tot het internet gekocht. Hij heeft in de nieuwe Japanse haven een excursie geboekt. En ik heb een doorlopend abonnement in de Spa gekocht, hiermee kan ik elke dag gemasseerd worden en gezichtsbehandelingen, enz. hiervan ga ik morgen meteen al genieten. Ook heb ik een knipbeurt bij de kapper geregeld, voor een zeedag.
Daarna hadden we niets meer te doen en dus heb ik heerlijk zitten legpuzzelen in de bibliotheek en Jan heeft er zijn website bijgewerkt. Toen was het tijd voor de sloepenrol.
Het schip zou vertrekken om 17.00 uur en er was bij het zwembad een vertrekborrel van de kapitein met een uurtje muziek er bij. Helaas ging het schip pas een uur later weg, maar de borrel smaakte toch goed.

Straks gaan we weer aan tafel, we hebben een andere tafel dan vorige week. We zitten nu met zijn vieren en deze tafelgenoten kennen we nog niet. Dat betekent dat we eerst kennismaken, waar we vandaan komen en wat we doen en hoe vaak we al ( met de HAL) gevaren hebben. Als we zo om ons heen kijken, zijn wij nog maar beginnelingen met het cruisen.
We hebben vandaag zelfs een echtpaar ontmoet dat zijn huis en alles verkocht heeft en sindsdien steeds op cruiseschepen woont. Ze beweren dat dat kan, als je steeds de goedkoopste hut boekt, niet gokt, drinkt en ook geen excursies boekt. Ze betalen geen belasting en hebben het geld van de verkoop van hun huis vrij. Ze zijn inmiddels 16 maanden onderweg en hebben nog 15 maanden te gaan voor ze weer nieuwe boekingen moeten doen. Isn’t it great?

We komen net van tafel en hebben met onze tafelgenoten kennisgemaakt. Het zijn 2 alleen reizende mensen, een Amerikaanse dame en een Canadese heer. We hebben er aangenaam mee zitten praten en eerlijk gezegd, geen onderwerp werd gemeden, alhoewel dat in deze verkiezingstijd en met de huidige financiële crisis precair kan zijn. De heer echter vond een paar vrienden uit Vancouver en de dame vond zichzelf al erg oud en nog moe van het reizen, dus het zal ons benieuwen of ze er morgenavond weer zijn.
We hebben intussen bij het wegvaren wel al oude bekenden ontmoet, Bonita en Tom.

Zaterdag 20 september 2008.

We gaan een achttal zeedagen tegemoet en dat zal wat rust geven, denken we. We hebben met het dagprogramma voor ons zelf een programma vastgesteld.
Eerst ga ik sporten en dan samen naar de bridgeles om 10.00 uur. Daarna om 11.00 uur naar een lezing over de landstreek waar we op dit moment voorbij varen. Om 12.00 uur is er voor Ria weer een Triviant quiz gevolgd om 13.00 uur een dubbele massage boven in de Spa. Jan is intussen bezig met het installeren van de computer, want daar is wat mis mee.
Dan gaan we samen om 15.00 uur naar de danslessen en daarna hebben we een paar uurtjes vrij tot borrel- en dinertijd.
Zoals iedereen kan lezen is dit een behoorlijk druk programma en dat zal elke dag zo zijn, als je wil uiteraard. Je kan er ook voor kiezen om niets te doen. Maar wij willen wel wat leren. Op de eerste avond hebben we kennis gemaakt met alle extra aangetrokken leermeesters, van tai chi via waterverflessen en danslessen tot bridgelessen en nog meer. We hoeven ons echt niet te vervelen op zeedagen.
Om 12.00 uur kwam de kapitein met een mededeling dat er iemand dusdanig ziek was geworden, dat die persoon van boord gehaald moest worden. Dat betekende omkeren en naar de Canadese grens en een luchtmachtbasis varen.
Daarvandaan kwam er om 13.00 uur een verkenningsvliegtuig overvliegen en een reddingshelikopter om de zieke op te hijsen en naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te vliegen.

Dat was een erg spectaculaire reddingsoperatie. Het schip heeft geen landingsgebied voor een helikopter dus moest de patiënt via een brancard vanaf het voordek worden opgehesen. De gehele Crow’s Nest zat vol belangstellenden voor het volgen van deze operatie. Voor de desbetreffende persoon niet zo leuk, ziek worden aan het begin van je vakantie, maar gelukkig kan men geholpen worden.
We hebben vernomen dat de desbetreffende vrouw een beroerte heeft gehad. Haar man is nog aan boord en kan pas volgende week zaterdag in Japan van boord.
We hebben inderdaad het hele programma afgewerkt en met een echtpaar afgesproken om af en toe te bridgen buiten de lessen en wedstrijden om. De massage was heerlijk en dat doe ik misschien nog wel eens op een andere zeedag, maar het kost wel 2 uur van de dag.

De tafelgenoten zijn inderdaad niet aan onze tafel komen opdagen, maar we hebben heerlijk samen aan de reling van het upper-restaurant gezeten en lekker gegeten.
En met Tom en Bonita hebben we de trekking van een loterij in het casino afgewacht, en niets gewonnen.

We hebben weer een uurtje extra, want de klok gaat weer een uur terug.
We hebben een mooie leren schrijfmap gekregen met het reisprogramma er in, erg leuk om te zien. We constateren dat de faciliteiten op een grote reis uitgebreider zijn dan op de wekelijkse cruisen. We hebben een wekker in de hut gekregen. Er zijn 4 dansheren die alleenstaande dames steeds ten dans vragen. Er zijn meerdere sprekers die lezingen houden, er zijn betere musici aan boord, er zijn dans-, bridge-, handarbeid-, tai chi-, aquarel- computer- en nog wel meer lessen te volgen.

Zondag 21 september 2008.

De Tai Chi was alleen een inleiding met een kleine oefening. Tai Chi is een Chinese levensstijl met een dagelijkse meditatie. We zien wel hoe het uitwerkt.
De Bridge Lecture is heel interessant omdat wij het Acol systeem hebben geleerd en men hier les geeft in American Standard bridge. De telling is hetzelfde alleen de openingen zijn enigszins verschillend. Aan de bridgedrive hebben we nog niet deelgenomen gezien de andere programma’s die wij willen volgen. Wel hebben we met een stel Amerikanen afgesproken om samen eens te bridgen. Rikus Stevens, mijn bridgepartner vanuit de Wieringermeer, ik blijf het bridgen beoefenen gedurende deze cruise over de wereldzeeën dus als ik terug ben van deze reis dan kunnen we misschien weer samen bridgen.
De Explorations Speaker ging over de digitale fotografie, wat kan je uit je camera halen om de beste foto’s te maken. David Smith, de speaker, heeft een CD gemaakt waar zijn lessen en tips opstaan.

Vervolgens is Ria naar de Triviant gegaan en ik heb de E-mails bekeken en of de problemen die er waren met mijn aanmelding om op het internet te komen waren verholpen. In eerste instantie moest ik mij aanmelden met jdeelen en ons hutnummer. Op die wijze had ik voor 250 dollar 1100 minuten internet ingekocht. De andere dag kon ik niet meer aanloggen omdat men mijn aanmeldingsnaam had veranderd in jadeelen en ons hutnummer. Om aan te kunnen loggen moest ik opnieuw voor 250 dollar 1000 minuten inkopen. De internetmanager had aangegeven dat hij alles zou rechtzetten en dat bleek hij ook te hebben gedaan inclusief mijn extra 100 minuten. Bravo internetmanager.
Deze keer hebben we een E-mail van Amerikaanse kennissen ontvangen die we tijdens de High-tea in het Empress Hotel in Victoria BC hebben ontmoet. Zij hebben onze website bekeken en gevraagd of wij ook de nog niet in het Engels vertaalde reisverslagen en reisvoorbereidingen willen vertalen. Dus nog meer werk aan de winkel.
Na de Triviant is Ria naar de relaxruimte van het Greenhouse Spa gegaan om daar dagelijks te genieten van de verwarmde zitbedden, de stoombaden en de whirlpool. Jan heeft getracht om ’s middags de Digitale Workshop bij te wonen. Een kwartier voor aanvang waren alle computers reeds bezet en kon hij de lessen alleen vanaf de zijkant volgen. Het ging over het downloaden van foto’s in Windows Life en het maken van een eigen account. Over twee dagen zal hij een nieuwe poging wagen.
Om drie uur zijn we samen naar de danslessen gegaan en dat was leuk. We hebben de eerste passen van de Rumba geleerd, slow-quick-quick-slow, die we vanavond kunnen uitproberen op de dansvloer of in de hut.
Om vier uur zijn we samen wat gaan eten bij het Lido zwembad, een kaashamburger en patat en een pizzapunt. Hier zijn we weer in gesprek geraakt met een gepensioneerde Amerikaanse lerares uit New York.
Om zeven uur moeten we in Smoking en Galajurk naar de cocktail hour en vervolgens aan tafel voor het diner. Om 10 uur hebben we eerst de Captain’s Welcome Toast waar de stafofficieren worden voorgesteld en vervolgens een Broadway show van de zangers en dansers van het ms “Amsterdam”.
Bovenstaande geeft zo ongeveer aan hoe onze dagindeling op zee eruit ziet. Je hoef je dus geen minuut te vervelen en als je de volgende dag niet aan bovenstaande activiteiten wil deelnemen maar iets anders wil doen dan kan dat. Je bent namelijk vrij om te doen wat je wil want het is jouw vakantie.

Maandag 22 september 2008.

We hebben we voor het ontbijt een felicitatie Email verstuurd naar onze kleindochter Kayleigh die vandaag 16 jaar is geworden.
Na het ontbijt hebben we ons dagelijks programma afgewerkt, soms samen maar de afspraak is dat we elkaar om drie uur ontmoeten voor de dansles. Onze tweede Rumba les, na de dansles staat het zweet bij Jan op zijn rug. Om vier uur is het tijd voor een kleine versnapering en een ijsje.
Voordat we aan tafel gaan, drinken we nog iets in de Ocean bar en doen we nog een dansje. Na tafel is het showtime en bij terugkomst in onze hut moeten de geleerde danspassen worden geoefend. Ook proberen we de Tai Chi oefeningen te herhalen. Soms weet je niet meer of je de Rumba aan het dansen ben of dat je met Tai Chi bezig bent. Het houdt ons in ieder geval bezig en fit.
Vandaag heeft Jan kennis gemaakt met een gepensioneerd marineman en zijn vrouw. Wij hadden de zaterdagkrant van de Telegraaf uit laten printen door het Front office en nadat we die gelezen hadden heeft Jan die krant aan die mensen gegeven.

Dinsdag 23 september 2008.

Vandaag is in grote lijnen een kopie van gisteren, in ieder geval de ochtend. We begonnen weer met Tai Chi. Heel goed voor onze gezondheid, Jan had er zelfs spierpijn van.
Daarna hebben we weer goede tips bij de bridgeles opgestoken. En om 11.00 uur was er weer waardevolle informatie over het gebruik van onze digitale camera’s. Daarna hebben we ons schema aangepast om een tijdje te bridgen met een Amerikaans echtpaar dat we op onze Alaska reis tijdens de mariners lunch hebben ontmoet.
Zij volgen de bridgelessen ook trouw en zijn geïnteresseerd in het Europese biedsysteem, Acol, dat wij gebruiken. Hier wordt “Standard American” als systeem gebruikt, maar het wijkt eigenlijk niet af van wat wij doen.
Om 15.00 uur was het weer tijd voor de dansles, dit keer was de wals aan de beurt. En je gelooft het of niet, maar aan het eind van de les kregen we van de danslerares een compliment. Nu gaan we het vanavond toch zeker wel in de Ocean Bar in praktijk brengen. Dat is er met de rumba nog niet van gekomen.

Na dat harde werken bij de dansles had Jan wel een biertje verdiend. Maar we ontmoetten in het Lido het 3e nederlands echtpaar en daar hebben we toen heel erg leuk mee zitten praten.
De whirlpool van mij is er hierdoor bij ingeschoten, maar 1 mijl stevig doorlopen kon nog net voor we gaan dansen en eten.
In de Explorations Lounge speelt er elke avond een strijkje met piano klassieke muziek, ze zijn heel erg goed en na het eten zitten we daar steeds even te genieten en uit te buiken voor we naar de show gaan. Vanavond is dit trouwens een pianist uit Odessa.

Week 7.

Woensdag 24 september 2008.

Vannacht passeren we de internationale datumlijn en slaan we de woensdag over.

Donderdag 25 september 2008.

Vandaag heeft als hoogtepunten de lezing van Dr. Jay Wolff over het ontstaan van Rusland. Van deze lezingen zijn CD’s te koop waarvan ik er zeker een paar zal kopen.
Wie is Dr. Jay Wolff:
Dr. Jay Wolff is a graduate of Georgetown University. In his career, dentistry, he was elected a member of the prestigious Pierre Fauchard Society, an honor awarded for achievement in his profession. His writings on history and culture earned him election as a fellow of the British Royal Society. His historical commentaries have been published in American Heritage, Forbes, American Legacy, The Washington Post and The L.A. Times. He is now associated with Florida Gulf Coast University Renaissance Academy and is a commentator on The History Channel and the creator of the Classic Film Program for Collier County, Florida.
Dr. Jay Wolff’s series “The Story of ….” Has enriched the experiences of cruise guests throughout the world. He brings history to life with stories of the people and events that changed the world. Dr. Wolffs weaves tales of remarkable people, both heroes and villains, and of the events that have shaped the world of today.

Het andere hoogte punt was de tweede dansles, de Wals, op een stampend en rollend schip. Vandaag is de wind opgestoken en zijn de golfhoogte opgelopen tot 5 meter.

Vrijdag 26 september 2008.

Vannacht en vandaag hebben we een erg stampend en slingerend schip gehad met golven van rond de 5 meter. De ochtend was weer druk bezet met Tai Chi in een stoel in verband met de bewegingen van het schip. Na de bridge lessen naar de lezing over digitale fotografie door David Smith.
Wie is David Smith:
David Smith is a professional photographer and founder of Image by Interface, specializing in digital photography for people, places, events and things worldwide.
His passion is the photography of people (as he loves to make anyone look good) and world locations. He loves to photograph weddings, events and objects and makes himself available for assignments’ globally. He is a lecturer and keynote guest speaker on digital and travel photography and is represented internationally by stock photo agencies. His images have been published internationally in magazines, books, websites an newspapers.
He is a professional member of the Editorial Photographic Society of West Vancouver, Canada where he resides with his wife Anna. His presentations are known to inform, entertain and inspire his audiences. Traveling has now become a passion for Dave and his wife Anna; as a matter of fact, the only reason they come home from their travels is to change their clothes and see their four grandchildren.

Vanmiddag zijn we gestart met het leren van de Tango, het leek makkelijk maar Ria en ik moeten toch nog flink oefenen voordat we alle danspassen kennen.

Terwijl wij een boek zaten te lezen in de Explorer’s Lounge heeft de kapitein een paar uit Schotland getrouwd. Dit echtpaar was opvallend gekleed, hij droeg een Lion Kilt en zij een lange blauwe avondjurk. Dit was de eerste keer dat wij een trouwerij aan boord van een cruiseschip hebben meegemaakt.
Na afloop kwam de kapitein nog even met ons praten en al pratende bleek dat Jan en de kapitein in 1985 samen hadden gevaren op de Grand Old Lady ss “Rotterdam”.

Zaterdag 27 september 2008.

Vandaag is de zee nog steeds wild, zoals het spreekwoord zegt: geen lusten zonder lasten.
Dr. Jay Wolff heeft zijn eerste serie van lezingen “” Eric the Red to Lenin the Red” afgesloten. Je kan meer lezen over Dr. Jay Wolff op zijn website www.drjaywolff.com .

Zondag 28 september 2008.

Na een nacht van een zwaar stampend schip zijn we nu aangeland in rustiger vaarwater. Bij de digitale fotografie lezing hebben we geleerd hoe een diavoorstelling te maken met muziek erbij. David Smith zijn CD heeft de software daarvoor dus kunnen we aan de slag. Het enige probleem dat we nu hebben is dat de laptop ons af en toe in de steek laat door compleet vast te lopen. Als dit niet verandert, zijn we genoodzaakt om een nieuwe laptop te kopen in Japan, China of Singapore. Alle belangrijke files hebben we al op de externe harde schijf gezet. Heel vervelend maar daar zijn het computers voor, niet willen doen wat jij wil. Voor de danslessen hebben we nog 1,5 uur gebridged met Amerikaanse kennissen. Zij bridgen liever met ons dan met andere Amerikanen op het schip.
Tijdens de danslessen hebben we alle passen van de Rumba, Wals en Tango herhaald. Vanavond wordt dus oefenen op de dansvloer met live muziek.
Ook heeft Ria nog een repetitie met het HAL-koor gemaakt. Er zingen nu al 4 Nederlandse dames mee in dit koor.

Maandag 29 september 2008.

Dit is onze eerste dag in Japan. We zijn op het noordelijke eiland Hokkaido aangekomen, in de stad Hakodate.
De Japanse immigratiedienst is heel secuur en wilde dan ook alle passagiers met hun paspoorten zelf zien. Dat is voor 1300 man een hele operatie. Er zaten wel 15 mensen met computers e.d. op een rij om iedereen te ontvangen. Dat hadden ze snel opgesteld. Eerst waren de mensen die een excursie geboekt hadden, aan de beurt en daarna de rest. Het kwam er op neer dat pas na 12.00 uur de laatste passagiers de stad in konden. Er reed een gratis shuttlebus, waar ook weer wachtrijen voorstonden.
Maar goed, wij hadden een halve dag excursie, de highlights of Hakodate. Het voordeel is dat je niet zelf hoeft uit te zoeken waar de bezienswaardigheden zijn en hoe je er moet komen. Speciaal in een land waar je niets kan lezen.
Wij hebben een oud fort met een uitkijktoren erbij bezocht. Het is in ca 1850 gebouwd, maar er zijn 5 voorbeelden uit Nederland gebruikt, o.a. Naarden en Dokkum. Om boven in de uitkijk toren te komen, moesten we met de lift mee.
Bij de lift stonden meisjes met witte handschoentjes aan en een mooi uniform om ons naar de lift te leiden en om ons in de lift te brengen en naar boven toe. Geen van de dames sprak Engels.

Daarna zijn we naar de Morning Fish market geweest en daar keken we onze ogen uit naar de levende inktvissen, krabben en andere vissen. De King krabpoten van 50 cm waren ongelooflijk.
En als laatste zijn we met een grote kabelbaan boven op de Hakodate berg geweest, waar we natuurlijk weer een formidabel uitzicht hadden.
Het is ons opgevallen dat het overal erg schoon is en dat iedereen zo aardig en beleefd is. Bij het schip en later bij de stop van de shuttlebus stonden wel 10 middelbare schoolmeisjes, in uniform om de gasten te helpen en de weg te wijzen in de stad.

Hakodate is een middelgrote stad voor Japanse begrippen, zo’n 300.000 inwoners. De aanblik van de stad is grauw, maar dat komt omdat alle gebouwen in grijs uitgevoerd zijn. Bedrijfsruimtes en huizen staan dwars door elkaar heen. Ook zien alle huizen er anders uit, er is geen bouwvoorschrift, zo te zien. Je kan nergens naar binnen kijken, de gevels zijn erg gesloten.
Na de toer zijn we , na de lunch, zelf nog met de shuttlebus de stad in geweest, we hebben de hoofdstraat op en neer gelopen en zijn zelfs ( 15 minuten ) in een groot warenhuis geweest. Maar aangezien je niets kan lezen, behalve de getallen, is er ook niet veel aan om te winkelen.
We hebben in een geldautomaat wel al Yennen gepind. Dus we kunnen al wat kopen.

Op de toer vanmorgen hebben we weer een Nederlands stel ontmoet, dat is nummer 5. We doen nu al met 4 Nederlandse dames mee in het HAL koor van cruise director Bruce.

Een van de assistent dining room managers is een Oostenrijker en we hadden voor de grap om Kaiserschmarren gevraagd. Dat was ons deze avond beloofd, maar de kok kreeg het niet voor elkaar om dat recept luchtig te maken en dus kon dat niet doorgaan. Nu is het voor morgenavond beloofd. Eerst nog maar wat oefenen in de keuken.

De show van de avond was het optreden van een plaatselijke muziek- en dansgroep. Dat was heel bijzonder, omdat je muziek hoorde die voor ons heel ongewoon is. Maar wij vonden het prachtig. Echt Japans en heel apart. Daarna heeft Jan nog op een steeds trager wordende laptop de foto’s gedownload en daarna zijn we uitgeput in bed geploft. Morgen weer een lange dag, in Amiori.

Dinsdag 30 september 2008.

We werden verwelkomd door luid getrommel op immense trommels. Dat is weer gebruik hier in Aomori.
In de eerste week van augustus is er een groot festival hier. Dan worden er een soort praalwagens, van elke wijk 1, door de straten gereden. En er is zang, dans en muziek bij. Op de laatste feestdag worden de wagens, die eigenlijk van rijstpapier gemaakte boten zijn, de haven ingelaten.
Op onze dagtoer hebben we een aantal van deze prachtige wagens kunnen bewonderen in een grote hal. Er werd ook een voorstelling gegeven van hoe dat duwen van die enorme wagens in zijn werk gaat ( Jan heeft ook mee geduwd ) en welke muziek ( trommels en cimbalen) er bij gemaakt wordt. De vrouwen en meisjes dansen de hele weg voor de wagen uit. Bij de voorstelling kwam ook een kleuterklas kijken, dat was zeker zo leuk.

Maar het eerste bezoek van de dag was dat van een Boeddhistische tempel net buiten Aomori. Dat was erg mooi en je mocht overal foto’s maken. Een van de Boeddha beelden was voor het beschermen van gestorven kinderen. Het is een zonde als een kind voor de ouders sterft en dat moet dan op weg naar de hemel beschermd worden tegen de invloed van de duivel en dat gebeurt door een speciale Boeddha.
Boven op de berg staat een bronzen Boeddha van 120.000 kilo en heel groot.

Na de lunch in een heel mooi hotel zijn we naar een archeologische opgraving geweest. Dat was heel erg indrukwekkend. We praten nu over de tijd dat in Egypte de eerste piramides worden gebouwd. Op deze plek woonden nomaden, met een semipermanent bewoning. Er stond een nagebouwd groot familiehuis van dikke boomstammen en riet. Nog steeds zijn de opgravingen aan de gang, meer in het natte seizoen. Er stond ook een ongewoon “gebouw” met palen van minstens 2 meter in doorsnee. Hoe hebben ze dat ooit neer kunnen zetten, met het gereedschap dat ze hadden?
Op de terugweg naar het schip zijn we nog even in een winkelgebied geweest met lokale producten, maar we hebben al een shake stelletje en eetstokjes en een lakdoosje. Dus we hebben niets gekocht deze keer.
Bij het wegvaren stonden de trommelaars weer op de kade. We werden heel vriendelijk uitgezwaaid door iedereen op de kade.
Kortom een heel geslaagde dag.
’s Avonds stond er in het theater een buikspreker met een eend op het toneel, tamelijk grappig.
Morgen komen we in Miyako aan.

Week 7

Woensdag 1 oktober 2008.

Dit is het begin van een nieuwe maand. We zijn inmiddels 7 weken onderweg, zolang al, het lijkt wel of we pas op vakantie zijn gegaan.
Vandaag hadden we weer een hele excursiedag. We hadden een lange rit door het landschap naar de kust toe. Daar zagen we de rotsformaties en de visgronden. Hier worden ook aalscholvers getraind om voor de vissers te vissen. Zij pikken de vissen uit het water zonder ze te beschadigen. Maar dat hebben we niet gezien, het werd ons door de gids verteld.
Onze gids kwam eigenlijk uit Tokio, maar is eergisteren naar Hakodate gekomen en heeft op alle drie de dagen een excursie geleid. Ook onze gids van gisteren was weer van de partij. Het was zoals de havenvoorlichter Frank vertelde, de oudere gidsen spreken het beste Engels, vanwege de Amerikaanse bezetting na de oorlog.
De tweede stop was een stuk verderop langs de hoge kust. Ook hier was het uitzicht erg mooi. Daarna zijn we naar een grotere stad Kuji gereden en daar kregen we in een mooi hotel een voortreffelijke lunch voorgeschoteld. Het was piekfijn georganiseerd en na 3 kwartier hadden we een 4 gangenmenu achter de kiezen. Toen was het op naar het ambermuseum. Hier was maar 15 minuten tijd om het kleine museum te bekijken, want de trein terug naar het schip mocht niet gemist worden. We hadden als groep een mooie wagon voor ons zelf, pluchen stoelen en sierlijke lampen. De trein reed door veel tunnels, wat wel wat geluidsoverlast veroorzaakte. Maar op zich is het toch een belevenis als je in een land bent waar je de taal leest noch spreekt, dat je je in het openbaar vervoer kan verplaatsen, net als de plaatselijke bevolking dat doet. ’s Ochtends werden we op de kade weer verwelkomd door de burgemeester met een speech en daarna met 2 groepen trommelaars. De ene groep bestond uit kinderen van de kleuterschool, dat was erg ontroerend om te zien hoe die heel goed in de maat met elkaar ritmische muziek speelden op hun trommels. De andere groep bestond uit jonge vrouwen en die trommelden er lustig op los. Er is hier een traditie van trommelmuziek en jong geleerd is oud gedaan.

Ook bij het wegvaren was de burgemeester weer present en weer een andere groep trommelaars, nu van een technisch middelbare school.
Het wegvaren was bijzonder mooi, omdat de zon achter de laaghangende bewolking vandaan kwam om meteen weer achter de bergen te verdwijnen.
Bovendien voeren we een heel stille baai uit met alleen de trommelaars op de achtergrond. Het was op het buitendek op dek 3 helemaal stil. Als laatste uitgeleide kwam er uit de luidsprekers op de kade het Engelse lied “For auld lang syne” , wat voor Groot-Brittannië inderdaad een afscheidslied is, maar wat de Amerikanen niets zegt. Een cultuurverschil dus.
In de treinreis hebben we weer andere mensen ontmoet. Zij spreken nog steeds goed Nederlands, zelfs met een Drents en Fries accent, maar wonen al meer dan 50 jaar in Vancouver. Ook nu hebben we weer heel leuk met elkaar zitten praten, boven het geluid van de trein uit.

We hebben met de Nederlandse stellen afgesproken dat we na elke koorrepetitie een praatje met elkaar maken ergens op het schip. We hebben dan een paar vaste momenten in de week, door het dagprogramma vastgesteld en dat is altijd op een zeedag. Morgen is dat nog niet, want de repetitie staat voor morgen niet geprogrammeerd. De boekenclub is om vier uur aan de beurt.
De show was dit keer gevarieerd, de Amsterdam cast trad op en ook een Ierse dwarsfluitspeler ( erg goed) en een Poolse vibrafonist met zijn Texaanse vrouw (ook leuk).

Donderdag 2 oktober 2008.

Dit is een zeedag om even op adem te komen van de laatste drie excursiedagen. We hebben vandaag de Tai Chi overgeslagen en zijn na het ontbijt naar de bridge lessen gegaan. Vervolgens gaf Jay Wolff een lezing over “The rise of the rising sun” dit ging over het ontstaan van Japan tot aan de eerste wereldoorlog. Na de lunch hebben we weer gebridged en om 3 uur hadden we weerdanslessen, deze keer de Foxtrot. Gelukkig hebben we nog de tijd tot aan San Diego om alle passen te leren. Op dit moment is Ria naar de bingo en ben ik druk om de website voor Kobe gepubliceerd te hebben.

Vrijdag 3 oktober 2008.

We zijn vanmorgen om 8.00 uur precies aan de kade van Kobe afgemeerd. Er stond een fanfare te spelen en daarna kwam er een groep jonge trommelaars. Dat is toch meer Japans dan de westerse fanfare.
Onze excursie naar de oude keizerlijke stad Kyoto startte al om 8.15 uur en dus moesten we al snel naar de Queen’s Lounge voor onze busstickers.
Eenmaal in de bus reden we ca. 1,5 uur om als eerste het oude paleis van de Shogun, Nijo Castle ( UNESCO World Heritage site) te bekijken.
Het is een uitgebreid complex van houten lege vertrekken. Er was een antichambre, een wapen inleverkamer, een ontvangstkamer, de administratie en de privévertrekken waar de Shogun met zijn officiële vrouw, zijn concubines en kinderen en bedienden woonde. Alle vertrekken waren leeg, alleen de geschilderde wanden waren interessant en het schitterende houtsnijwerk.
De vloer van de gang rond de verblijven was van een waarschuwingssysteem voorzien. Als je erover heen liep, dan veroorzaakte dat het geluid van nachtegalen. Zo wist men dat er ongenode gasten aankwamen.
Onze gids(e) gaf erg veel informatie en was ook humoristisch.
Ze vertelde bijvoorbeeld dat de Japanners 3 soorten buigingen kennen, een van 15º, een van 30º en een van 45º, al naar gelang de beleefdheid verlangde. Dan was er nog een buiging van 90º, maar die was alleen voor de mannen, als ze dronken thuiskwamen.
In het paleis stond geen meubilair. De Japanners leefden op de grond. Als er een (schrijf)tafel nodig was of een bed, dan werd dat aangedragen of opgemaakt.
Dit paleis werd ook door veel schoolreisjes bezocht. Kinderen in groepen liepen erg rustig in de gangen achterelkaar aan.

Na het paleis kwam de gouden tempel aan de beurt. De daken van 2 verdiepingen van deze boeddhistische tempel waren met bladgoud belegd. We konden de tempel van alle kanten van een afstand bekijken en fotograferen. Binnenin stond er niets, dus was het ook niet nodig om er naar binnen te gaan. We hebben er dan ook braaf omheen gelopen en na een half uur stonden we weer bij de bus. De tempel was trouwens door een gek geworden monnik in 1950 in brand gestoken. Wij hebben een volledig opnieuw opgebouwde tempel gezien.
Over de westerse lunch in een mooi hotel kan ik kort zijn, het stelde niet veel voor, dit in tegenstelling tot de lunch eergisteren. Hier zal wel veel over geklaagd worden en terecht.

Als laatste bezienswaardigheid gingen we naar een Shinto tempel. Daar was binnen een Japanse bruiloft aan de gang. We hebben een rondgang rond de tempel gemaakt in een echte Japanse tuin.
Na al deze cultuurinname was het tijd voor wat shopping. We werden naar een winkel van 7 verdiepingen gebracht, waar op elke verdieping een andere firma verschillende souvenirs verkocht. Van Japanse zwaarden , shake stelletjes tot parelkettingen en kimono’s. Ik heb er schitterende koelkastklevers gekocht.
En na weer een terugreis van 2 uur kwam er aan deze lange excursie van 10 uur een einde.

We hebben een nieuwe tafelgenoot, Trudy, gekregen, want Ed ging terug naar Vancouver. Maar ik ben niet zo gelukkig met de verandering. Het is een erg oude dame, die erg zacht praat en ook al 5 keer hetzelfde gevraagd heeft. Niks voor mij dus. We moeten maar eens zien hoe we dit oplossen, want Yvonne, onze andere tafelgenoot, is erg onderhoudend en leuk. Met haar kunnen we het goed vinden.
Morgen hebben we weer een excursie, nu naar Osaka, een hele dag.

Zaterdag 4 oktober 2008.

Vandaag hadden we weer een vol programma. Je bent tenslotte maar 1 keer in Japan. Nu stond Osaka op de lijst. Eigenlijk liggen de drie steden, Kobe, Kyoto en Osaka tegen elkaar aangebouwd. Het is één grote regio van wel 4 miljoen mensen.
De weg naar Osaka toe was ook spectaculair. Omdat er in Japan een ruimtegebrek is in en rond de grote steden, worden de wegen boven elkaar gebouwd. Wij reden op de tolweg ter hoogte van de 10e verdieping van een flatgebouw. Dat zou in Nederland ook moeten kunnen, we hebben er de kennis en de materialen voor.
In Osaka hebben we eerst het oude kasteel van de keizer bezocht. Eigenlijk was het de plek van een boeddhistische tempel, maar die werd in 1580 neergehaald. De monniken hadden teveel macht gekregen. Hierna werd het gebouw weer opgebouwd door Toyotomi die de politieke macht greep en heel Japan onder zijn gezag bracht.
Maar daar er tot in de 19e eeuw toe steeds burgeroorlogen waren en dan de ene Shogun en dan de andere een greep naar de macht greep, waren de machtsbases gedoemd elke keer in vlammen op te gaan. Het gebouw van 1865 bleef overeind tot in de 2e wereldoorlog, toen het stenen arsenaal het militaire hoofdkwartier van Japan was. Het is door de Amerikanen gebombardeerd.
Pas sinds 1997 is het gebouw weer opgebouwd en nu is het een museum. Er waren veel Japanse groepen om het gebouw te bekijken. De geschiedenis van de Shoguns werd er uitgebreid vertoond, maar van de jongste geschiedenis vanaf 1900 geen spoor.
We zagen wel afbeeldingen van gekruisigde Portugese en Spaanse monniken, die er kwamen evangeliseren en handelen. Na 1625 mochten alleen de Nederlanders nog maar handeldrijven en ze moesten op een kunstmatig eiland, genaamd Dejima, blijven.
De Amerikaanse commandant die de opdracht had gekregen om het gesloten Japan voor de handel te openen in 1856, ging te rade bij Mijnheer von Sieboldt, een Nederlander die heel lang gouverneur van Dejima was geweest en zijn laatste jaren in Leiden doorbracht.

Voor de lunch stond ook een Shintoïstische tempel op het programma. Het Shintoïsme is een natuurgodsdienst, er is geen stichter noch een persoon of iets dergelijks waar men in dient te geloven. 50% van de Japanners is een Shintoïst, na de geboorte van een kind gaat men naar een Shinto tempel om voorspoed en geluk en nog meer te bidden. Er was weer een huwelijk aan de gang.
Na dit bezoek werden we naar een mooi hotel gebracht waar een Japanse lunch klaarstond. Het was echt Japans. Rauwe tonijn, andere vis, veel kommetjes met soep, bouillon en rijst en eten met stokjes. Wij vonden het wat flauw, maar toch wel lekker.
Gelukkig hoefden we niet op de grond te zitten, ik had dan moeite gehad met overeind komen.
Bij dit hotel hoorde een mooie Japanse tuin en daar hadden we ook nog tijd voor. In deze tuin stond een katholieke kapel. In het hotel worden veel trouwpartijen gehouden, nu was er ook een aan de gang, en de Japanse vrouwen willen graag trouwen in een witte, westerse jurk, dus op de christelijke manier. Dat vinden ze romantisch, vandaar de kapel in de tuin.

Na de lunch zijn we naar de oudste boeddhistische tempel van Japan gegaan. Het Boeddhisme is in India gesticht door Boeddha en via China en Korea naar Japan gekomen. Zo’n 49% van de Japanners is Boeddhist. Na de dood wordt men op boeddhistische wijze verbrand; er is trouwens ook te weinig ruimte om de doden te begraven. De urnen worden in een familiegraf bij elkaar geplaatst.
De Shitennoji-tempel is in 593 gesticht door Prins Shotoku en gewijd aan de 4 bewakers koningen, op Shitenno. Elke tempel heeft 5 daken en dat komt door de 5 elementen aarde, water, lucht, wind en vuur.
Wij zagen dat er een monnik een langwerpig blad met een tekst zegende met een zangerig gebed. Daarna werd het aan de familie gegeven die erom gevraagd had en die gingen er mee weg.
Boeddha heeft vele verschijningsvormen. In deze tempel was Boeddha er voor een goede gezondheid. Hij had een fles of vaas in zijn hand. Langs de muren, aan de binnenkant van de tempel was op de wand de geschiedenis van Boeddha geschilderd.
Hoe hij uit een lotusbloem geboren werd, hoe hij als jonge man op reis ging, zich in het bos terugtrok en er verlicht weer uitkwam.

Om 15.00 uur was het shopping tijd en gingen we naar een voetgangersstraat waar we drie kwartier de tijd hadden om wat rond te kijken. Ik heb er een diadeem voor Halloween gekocht, want daar doen Amerikanen veel aan, dus ben ik voorbereid. En met mijn laatste Yen muntjes heb ik nog een klein poppetje gekocht wat je aan je sleutelhanger kan hangen. Dat zie je hier veel.
Terug op de kade hebben we in de terminal nog 3 optredens van Japanse muziekgroepen meegemaakt; een moderne jazzgroep, een traditionele zanggroep uit Okinawa en uiteraard weer een groep trommelaars, ook uit Okinawa.
Japanners zijn erg vriendelijk en willen steeds contact maken. Ze proberen met een paar woorden Engels een gesprek te beginnen. Zo zat ik in de terminal naast een oude Japanse vrouw die me vroeg wat de volgende plaats was, waar ik vandaan kwam e.d. Even later vroeg een Japanse man hetzelfde, dacht ik, en ik gaf weer dezelfde antwoorden. Een Amerikaan vroeg toen aan Jan of ik Japans sprak. Dat was voor Jan ook een verrassing !!!!!!!!
Als afscheid werd er om 19.00 uur in de Queen’s lounge, het theater, nog een concert gegeven door 3 Japanse dames, 1 op keyboard en 2 met Japanse instrumenten.
Ze speelden westerse liedjes en ze hadden groot succes.
Om even voor elven gingen de trossen los en zijn wij op weg naar Shanghai, China. We hebben nu 2 dagen rust op zee.

Zondag 5 oktober 2008.

Het is weer een zeedag met de bekende activiteiten waaraan wij deelnemen. Jan houdt het Tai Chi voor gezien, alleen Ria blijft de lessen volgen. Na de danslessen, Foxtrot, was het weer tijd om ons om te kleden voor de Mariner Appreciation Day Cocktail Party in de Queen’s Lounge. Tijdens de party spreekt de kapitein waarderende woorden namens de Maatschappij voor al de cruises die de mensen hebben gemaakt bij de Holland America Line. Alleen die mensen die een gouden en een platina medaille krijgen werden na voren gehaald om deze te ontvangen. Er waren zoveel mensen die een bronzen en een zilveren medaille kregen dat deze al in de hut waren afgeleverd. Na de party werd het Captain’s Dinner geserveerd in het restaurant.
Wie is Captain Edward G. van Zaane:
Captain van Zaane oversees, coordinates and leads the activities of the three departments onboard, Hotel, Deck and Engine. His goal is to create a harmonious flow in all aspects of the operation to ensure that our guests enjoy the voyage of a lifetime. First and foremost, there is the safety navigation of the vessel while it is underway, and the safety of the ship, passengers, and crew under all circumstances. Captain Edward G. van Zaane was born in the Hague, the Netherlands. He went to sea in 1977 as an ordinary seaman and sailed on heavy-lift cargo ships, then on a deep-sea research vessel, before graduating with honors from the Nautical College in Den Helder. Joining Holland America Line in 1981 as a Fourth Officer on the ss “Statendam”, he quickly worked his way up the ranks, serving on many of the line’s vessels and was promoted to Captain on the ss “Rotterdam V” in 1994. He is honored to have been chosen as the commander of the ms “Amsterdam” seven years ago when he brought out the ship, also having sailed on numerous Grand Voyages and World Cruises during his 27 year career with Holland America Line. Home is where the helm is for the Captain and his gracious wife Apollonia van Ravenstein. They reside in he Hague, Holland near the sea.

Na het diner hebben we nog gedanst in de Ocean Bar.

Maandag 6 oktober 2008.

Het is weer een heerlijke dag op zee met redelijk weer. Na de bridge is Ria gaan zingen met het HAL-koor en na de zang hebben we met enkele Nederlanders een borreltje gedronken in de Ocean bar. Het koor is deze reis opgericht en de leden zijn passagiers die graag zingen. Voor aankomst in Singapore is de eerste uitvoering in de Queen’s lounge onder leiding van de Cruise director Bruce Allen Scudder.

Dinsdag 7 oktober 2008.

We zijn in Shanghai aangekomen. We hebben weer een toer geboekt. Wij vinden het toch een beetje jammer als we op ons zelf gaan en dan maar weinig van de stad kunnen zien. Met een bus worden we de hele stad doorgereden en hierdoor hebben we een goed beeld van deze geweldige stad gekregen.

Shanghai is een van de grootste steden van China. De haven is de 3e grootste van de wereld. Het duurde een paar uur voor de Amsterdam via de Jangtze Kiang (rivier) de kade had bereikt.
We liggen midden in de stad, aan de noordelijke Bund. De Bund was in de Engelse tijd het financiële centrum van de stad. De naam Bund is afgeleid van het Indiase woord dat Embankment betekent, waterkant dus. Het lag in de Engelse concessie. Er was ook een Amerikaanse en een Franse concessie. Hier golden de wetten van het moederland, China had er niets over te zeggen. Het ging zelfs zover, dat waar er over 220 volt gebruikt werd, dat in de Franse concessie 110 volt was en er moest voor het openbaar vervoer bij de concessiegrens overgestapt worden.
Dat dit kon, kwam door de Opiumoorlogen die Groot-Brittannië gevoerd heeft met China. De Britten hebben thee gekocht ( daar was veel behoefte aan) en dat betaald met opium uit India of elders uit het Britse rijk. Men heeft China volkomen afhankelijk van de opium gemaakt en er meerdere gebieden bezet, waar de buitenlandse wetten golden.

Hier is pas in 1945 een einde aan gemaakt. Maar aan de verslaafden en de kwalijke invloed op de hele maatschappij kwam pas een einde in 1949, toen de communisten aan de macht kwamen en iedereen die handelde of gebruikte gedood heeft. Na 1 jaar was het hele land clean en kon er aan de opbouw van China begonnen worden.
De agglomeratie van Shanghai is 6000 km² groot en er wonen 20 miljoen mensen. Al zo’n 10 jaar heerst er een bouwwoede in de stad. Op de oostelijke oever, De Pudong, van de stad was het 15 jaar geleden nog landelijk gebied en nu staat het vol met de meest moderne wolkenkrabbers. De radio- en tv zendertoren (460 meter hoog) staat er, het financiële centrum is hier gevestigd.
Men heeft 6 tunnels onder de Huangpu rivier gegraven en er liggen 5 bruggen over heen. Men is in de hele stad volop bezig om 4 metrolijnen tegelijk aan te leggen en overal worden de oude huizen gesloopt en worden er moderne flatgebouwen neergezet. De chinezen zijn hier erg blij mee, want nu krijgen ze van de overheid een vervangend appartement met douche, toilet en meerdere slaapkamers. Bovendien gaat de hele wijk in 1 keer over naar hetzelfde gebouw, dus blijft men de eigen buren houden. De nieuwe woningen liggen wel ver uit het centrum vandaan, daar is niet iedereen blij mee. In 2010 wordt er in Shanghai de volgende wereldtentoonstelling gehouden en het is de bedoeling dat alle bouwactiviteiten dan klaar zijn.
Met de toer hebben we vanmorgen de Yu Yuan tuinen gezien en de oude stadsbazaar. Dit hele complex is vroeger van 1 rijke eigenaar geweest. Hij heeft een Chinese tuin laten aanleggen. Daar horen de volgende dingen in : water, stenen of rotsen die uit 1 stuk bestaan, bomen en gebouwen.
Het hoofdgebouw in de tuin was indertijd het hoogste gebouw van Shanghai, het is 400 jaar geleden neergezet.

Er omheen is uiteraard een winkelgebied gegroeid. Dat bestaat nog steeds, maar het aanpassingsvermogen van China staat voor niets : er is een Starbucks in gevestigd naast alle andere zaken.
We hadden hier tot 12.00 uur de tijd en hebben op ons gemak rondgekeken.
Er was ook een zijdefabriekje met uitleg gevestigd en daar hebben we ook rondgekeken. We hebben allebei een bloes gepast, maar zelfs de grootste maten waren nog te klein, helaas.

Hierna stond een Chinese lunch op het programma. Dat vond plaats in een mooi hotel, het JIN JIANG HOTEL, www.jj.jinjianghotels.com . Het staat trouwens in Shanghai vol met de meest luxueuze hotels van de hele wereld, Radisson, Hyatt, Four Seasons, Hilton, etc. De lunch werd door onze tafelgenoten en door onszelf zeer gewaardeerd, beter nog dan de Japanse lunch in Osaka.

Het Shanghai museum is een “must”. We kregen genoeg tijd om te constateren dat daar geen woord teveel aan is, het is een nieuw museum op de People’s Place.
Er is een indrukwekkende verzameling Chinees keramiek van 7000 jaar oud tot nu toe. Het is absoluut verbazingwekkend hoe de Chinezen al meer dan 1300 jaar geleden prachtig geglazuurd aardewerk wisten te maken en ze hebben de kwaliteit alleen nog maar weten te verbeteren. www.shanghaimuseum.net.
Er is nog veel meer te zien, de kalligrafie en schilderkunst is ook heel erg mooi.

Als laatste werden we gebracht naar een soort naschoolse opvang, op vrijwillige basis waar kinderen bezig gehouden werden met schilderkunst, muziek, opera, tekenkunst en andere culturele lessen. We mochten de lessen bijwonen. Met name de 2 jongens die voor een Chinese opera oefenden vertederden ons zeer.
Na door de volgende souvenirs winkel gevoerd te zijn, gingen we op weg naar het schip, via de beroemdste boulevard van Azië, de Bond. Deze boulevard ligt aan de rivier en er staan (nog steeds) Europese gebouwen langs, die dateren uit de 19e eeuw en die er door de Engelsen, Fransen en Amerikanen zijn neergezet, inclusief het pas gerestaureerde Peace Hotel.
Bij elke stop werden we wel “overvallen’ door verkopers van horloges, pennen, tasjes en andere goedbedoelde handel.

’s Avonds in het theater trad er een groepje acrobaten op, het bleken 6 kinderen te zijn, 5 meisjes en 1 jongen en ze hebben de meest slangachtige acrobatische toeren laten zien die je maar kan bedenken. Dat kan alleen door foto’s verteld worden.

Week 8

Woensdag 8 oktober 2008.

Nog een dag Shanghai.
Nu hebben we weer een Boeddhistische tempel bezocht, maar hier staan 2 uit 1 stuk witte jade gemaakte Boeddha’s. Ze mochten niet gefotografeerd worden. De marmeren Boeddha die door Singapore geschonken is, mocht wel gekiekt worden.
Aan de 2 witte Boeddha’s zit een heel verhaal vast. In 1882 kwam er een monnik vanuit Birma naar China gereisd en hij had 5 witte jaden Boeddhabeelden meegekregen voor een bepaalde tempel in het binnenland. Maar eenmaal in Shanghai aangekomen, was hij moe van het vervoeren van alle beelden. Hij heeft er toen 2 aan de tempel in Shanghai geschonken. Tijdens de culturele revolutie van 1966 tot 1976 zijn die andere 3 beelden totaal verwoest. De partijleider werd hier bang door en stuurde zijn lijfwachten om de 2 beelden in Shanghai in Mao papier en dozen in te pakken en met Mao foto’s te beplakken, zodat niemand ze aan durfde te raken. Daardoor hebben ze de revolutie weerstaan.
Er zijn op de binnenplaats van de tempel veel jonge mensen die er wierook komen stoken en even komen bidden. 10% van de bevolking is boeddhist, de rest is atheïst, op een kleine groep christenen en moslims na.
In het theehuis van de tempel kregen we thee te proeven, geneeskrachtige thee. Hiervan hebben we een paar pakjes gekocht.

Na de volgende show van kunstnijverheid, met een winkel er bij zijn we naar het schip terug gereden. In de winkel was ook ivoorsnijwerk te koop, maar dat mag alleen met speciale toestemming van de regering het land uit gebracht worden.
De middag was vrij, maar er ging een shuttlebus naar het centrum en daar wilden we toch nog wel op eigen houtje door heen lopen. En je raadt het nooit, deze shuttlebus zet iedereen af voor een zijdetentoonstelling met weer een verkooppunt. Hier hebben we niets gekocht. Jan heeft nog een paar overhemden en T-shirts aangepast, maar zelfs de grootste maat was nog te klein.
Verder hebben we 2 enorme pleinen gezien, het People’s Square en nog een plein waar het Marriott hotel aan ligt en een aantal kantoren van automerken zoals Mercedes, Porsche, Ferrari.
Uiteraard waren we weer op tijd bij de shuttlebus en op het schip. Een lekker patatje ging er toen wel in. En een ijsje ook!

Vanaf 18.00 uur worden de gebouwen mooi verlicht. Het is hier dan al helemaal donker. Het wegvaren werd uitgesteld tot 21.00 uur, vanwege het tij. De kapitein draaide het schip midden op de rivier, weer een staaltje van stuurmanskunst. De Chinese schepen moesten tegengehouden worden door de havendienst en dat ging maar met moeite. Het duurt ook nog 3 uur voor we op open zee zitten, zolang varen we de rivier af. Langs de hele rivier is er industriële bedrijvigheid.
We zijn nu op weg naar Hong Kong, maar we hebben eerst 2 zeedagen en die weten we ook wel te vullen.

Donderdag 9 oktober 2008.

Het was vandaag weer een zeedag en daar hebben we weer van genoten. Ik begin al aardig in de sport van Tai Chi thuis te raken, als je dat zo mag noemen. Want als je in China Tai Chi wil leren, moet je eerst 2 jaar kijken. Daarna duurt het nog jaren voor je eigenlijk een paar oefeningen kan uitvoeren. Wat wij doen, slaat dus nergens op, maar toch leren we een paar oefeningen.
Met bridge zijn we aan de conventies toe, Stayman en Jacobi. We herhalen en leren toch weer wat erbij.
De lezing om 11.00 uur was niet echt wat wij ervan verwachten, het was een Britse radioreporter die al heel haar leven in Hong Kong had gewerkt en daarvan vertelde. Natuurlijk weten wij in het buitenland niet wat er in een absoluut kosmopolitische stad als Hong Kong gebeurt. Maar toch.
De dansles vanmiddag was weer erg hard werken geblazen, de Cha Cha les 2. Wij houden het nog maar bij de basispassen van les 1, dat is al inspannend genoeg.

Om 13.00 uur hebben we een rondleiding, met nog meer passagiers, gekregen op de brug. Heel interessant, ook om van de 4e stuurman te horen dat ze op de brug allemaal zo blij zijn met deze kapitein, omdat hij het schip altijd zo rustig naar de kant brengt. In een haven als Shanghai is dat extra nodig, omdat er veel bootjes op de rivier zijn en niemand zich aan de vaarroutes houdt en het sowieso moeilijk is om contact met de schippers te krijgen.

We hebben vanavond in de Ocean bar de danslessen in praktijk gebracht en kregen van onze dansleraar een groot compliment voor onze foxtrot. Maar ook de wals, de tango en de rumba dansen we heel goed. Met de volgende lessenreeks, na Singapore, wagen we ons aan de variaties die we nu al wel geleerd hebben, maar die in de praktijk toch nog niet meevallen.
Om 19.00 uur verzamelen we met een paar Nederlandse stellen ook al in de Ocean bar voor een borreltje en een dansje. Erg leuk allemaal.

Vrijdag 10 oktober 2008.

Dit was weer een zeedag. ’s Ochtends moesten we eerst allemaal onze temperatuur laten opmeten, want dat eisten de autoriteiten van Hong Kong.
Het was verder een bezige dag, maar zoals elke zeedag erg leuk. De lezing van Jay Wolff ging dit keer weer over China, maar nu volledig over Mao Tse Tung. Zijn leven en zijn ideeën en uiteindelijk de praktijk hiervan heeft in de loop van de jaren tussen 1949 en 1979 30 miljoen doden opgeleverd. Mensen zijn gestorven door hongersnood en tijdens de Grote Sprong Voorwaarts, Laat 1000 bloemen bloeien en de Culturele Revolutie. Jammer is dat deze geschiedenis in de nieuwste geschiedenisboeken volledig geschrapt is. Wel wordt Mao overal nog gerespecteerd en is het Rode Boekje nog hier en daar te krijgen. Maar sinds de Bende van Vier uit de regering verwijderd is en het kapitalisme heel voorzichtig begonnen is, wordt China een modern land. We hebben het in Shanghai gezien, met Mac Donalds en Starbucks en al. Maar Shanghai is verreweg de meest op het buitenland gerichte stad van het land.

Bij de dansles hebben de heupen moeten losgooien om de salsa uit te kunnen voeren. We hebben het nog maar bij de basispassen gehouden, dat was al lastig genoeg.
Bij het zingen van de “Memory Lane Medley” zijn we een heel eind gevorderd. Maar het is nog niet podiumrijp en dus gaan we, onder de bezielende leiding van Bruce Scudder,op de volgende zeedag weer verder. Het is de bedoeling dat het koor’”HAL chorale” voor Singapore een uitvoering geeft. Tijdens de borrel na de repetitie hebben Jan en ik in de Oceanbar een demonstratie van onze danslessen laten zien. Het heeft Marius overtuigd en na Singapore gaan hij en Ria ook de danslessen van Jack en Carol volgen.
’s Avonds was Jan erg gelukkig in het casino en we kunnen op de volgende 2 zeedagen gratis spelen. Dat vinden wij dus erg leuk.

Op tv hebben we gezien dat de hele week al de beursen aan het kelderen zijn en dat de nationale regeringen hun handelsbanken moeten ondersteunen. Ijsland is eigenlijk failliet. Ook hier op het schip zijn er Amerikanen die erg bezorgd zijn om hun investeringen en aandelen voor hun oude dag.

Zaterdag 11 oktober 2008.

We zijn in Hong Kong aangekomen en gaan de stad verkennen met een dagexcursie, Hong Kong’s best.
We hebben de bloemenmarkt ( winkels rond 1 blok huizen), de vogelmarkt, de jademarkt en ’s middags de Stanleymarkt op Hong Kongeiland gezien.
De vogelmarkt vond ik het leukst. Mannen komen samen in een piepklein parkje met een vogel in een kooitje. Ze laten hun vogel uit en ontmoeten ondertussen hun vrienden en showen hun zangvogel tegelijkertijd. Elk kooitje is erg mooi en de vogels hebben porseleinen drink- en voederbakjes in verschillende kleuren. Zoiets bestaat ook in Paramaribo en tegenwoordig ook al in Nederland ( Den Haag en A’dam).
De jademarkt moet je je voorstellen als een overdekte hal waar honderden stalletjes van Chinezen staan waar overal dezelfde jaden kettingen, armbanden, ringen, Boeddhabeelden en nog veel meer verkocht worden. Je moet hier wel handelen en veel afdingen. Maar ik heb geen idee of de jade echt is of niet. Het verschil in prijs met de jaden juwelen die in de mooie winkels verkocht worden is erg groot.

We hebben met de bus het vaste land, Kow Loon, verlaten en zijn naar Hong Kong eiland gereden. Daar zijn we met een trammetje naar de Victoria Peek omhoog gereden en hebben we een indiase(!) maaltijd gekregen.
’s Middags zijn we daar naar de zuidkant van dit eiland gereden, daar waar de eerste Britse kolonisten, Schotten feitelijk, een barrière hebben gebouwd tegen tyfoons. In de luwte van deze baai in de stad Aberdeen liggen Chinese vissers die daar wonen en uit vissen gaan.
Met zo’n sampan hebben we een klein tochtje tussen hun woonboten, hun sampans, gemaakt.
En daar, aan de zuidkant van het H.K. eiland was de Stanleymarkt. Hier brachten in de jaren ‘70 Chinese handelaren afgekeurde fabrieksartikelen ( made in Hong Kong) naar aldaar gelegerde Britse soldaten. Zij konden voor een habbekrats mooie kleding en andere dingen kopen. Nu nog is dit een zeer populaire markt, net zo als je die ook vindt op de Canarische Eilanden en elders.
Ook hebben we een juweliersatelier bezocht en daar heb ik een mooie hanger met een diamant gekregen, een erg mooi cadeau waar ik erg blij mee ben.
Maar al met al, we hebben in een notendop heel veel van Hong Kong gezien, alhoewel al die enorme flatgebouwen waar alle 7 miljoen inwoners moeten wonen aan ons voorbij zijn gegaan. Aangezien Hong Kong geen ruimte heeft om uit te breiden is de grond en de huizenprijs erg hoog. Je moet hierbij denken aan een half miljoen euro voor een 2 kamerflat of om te huren zoiets voor 1700 euro per maand.
De straten zijn erg schoon. Op roken en dingen op straat gooien staan hoge straffen. In het trammetje was het verboden te roken en de straf was 500 euro!

Toen we terug kwamen, besloten we maar meteen het winkelcentrum dat aan de cruiseterminal vastzit, in te gaan. Jan wil graag een nieuwe telelens hebben, zodat hij nog meer mooie foto’s kan maken. We hebben advies aan onze gids gevraagd en hij heeft 2 namen genoemd van grote elektronicazaken in het winkelcentrum.
In dit Harbour City Shopping Guide viel onze mond open van de grootte en de variëteit aan de meest luxueuze winkels. We vonden het heerlijk om hier te lopen en te genieten van alle mooie spullen. Jan heeft ook zijn Sony telelens gevonden. Maar daar zag hij ook een Sony laptop, voor een lage prijs, en na enige minuten nadenken had hij besloten die te kopen. De oude Acer loopt vaker vast en wordt door alle foto’s steeds langzamer.
’s Avonds kwamen er Chinezen een muzikale voorstelling geven, met een drakendans en al, ook weer erg leuk om te zien en te horen.

Zondag 12 oktober 2008.

Op deze zondag hebben we het rustig aan gedaan. De dag was gereserveerd voor winkelen, maar onze aankopen hadden we al gedaan. Maar we waren zo verrukt van het gigantische winkelcentrum dat we de hele ochtend er op ons gemak hebben rondgeslenterd. Jan moest nog een nieuwe fototas hebben. Verder hebben we alle juwelierszaken bekeken, je vindt er de meest dure en onbekende Zwitserse horlogemerken.
Er zijn kledingzaken waar mooie minkjasjes te koop hangen. Die worden gekocht door toeristen uit de Volksrepubliek China, uit Beijing, want daar is het ’s winters wel koud.
’s Middags na de lunch, toen Jan het wel gezien had en liever zijn nieuwe laptop uitprobeerde, ben ik nog een keertje teruggegaan. New York valt in het niets bij dit soort shopping Malls en hiervan zijn er nog meer.
Vlak voor het wegvaren gaf een Chinese dans- en muziekgroep nog een show met verlichte drakendansen en wel op de kade. Iedereen was op de buitendekken om er naar te kijken.
En na drie fluitsignalen van de kapitein voeren we om 11.00 uur weg, op weg naar Vietnam. Hier komen we dinsdag aan. Eerst weer een zeedag vol activiteiten.

Maandag 13 oktober 2008.

Vanmorgen hadden we ons verslapen, dus geen Tai Chi voor mij. Jan had met Marius en Ria afgesproken om 9.00 uur om hen te helpen bij hun computer. Dus voor Jan even geen ontbijt, maar dat kan hij wel lijden. Gelukkig was ik wel op tijd voor de kapper, want ik had om 10.00 uur een afspraak voor knippen, wassen en föhnen.
Jan is toch naar de bridgeles geweest en daarna hebben we samen de lezing van Jay Wolff aangehoord over het begin van de Vietnam oorlog, hoe de Fransen in 1954 in Diem Bien Phu, 700 km ver van Hanoi vandaan, bijna tegen de grens van Laos aan, door de Vietmin in 2 maanden verslagen zijn. De zaal, het theater zat bomvol en je kon een speld horen vallen. Iedereen hangt aan zijn lippen en hij doet niets anders dan 3 kwartier over het toneel lopen en vertellen, soms met een nieuwe PowerPoint foto er bij. Al zijn verhalen heeft hij op cd’s gezet en die kunnen aangeschaft worden. Ik bekijk dit soort informatieoverdracht ook met onderwijsogen en ik moet zeggen, er kan geen modern vraaggestuurd onderwijs tegenop. Doodgewoon een heel interessant verhaal op een spannende manier vertellen, dat is de basis van onderwijs. De rest is oefenen.
Onze HAL chorale lied vordert al aardig en we hebben zelfs een nieuw lied geleerd, voor het geval er om een “encore” ( lees dit woord hardop op een Amerikaanse manier en je snapt dat ik niet meteen doorhad dat wij dit “bis” noemen) gevraagd wordt.

Vanavond gaan we in de Pinnacle eten met nog 8 Nederlanders. We hebben inmiddels een leuke groep gevormd, drinken na de zang een borreltje met elkaar en gaan nu een keertje met elkaar chic uit eten. We leggen onszelf een “informal” dress op. Jasje, dasje dus.
Ik weet niet of we nog aan de show toekomen, maar morgen komen we in het midden van Vietnam aan en gaan we naar de Imperial City van Hué.

Dinsdag 14 oktober 2008.

Aankomst in Danang.
Wat een dag! Vanmorgen om 8 uur zijn we al op weg naar de bus om 120 km af te leggen naar Hué. Dit was pas een ervaring.
Er rijden praktisch geen auto’s, maar wel heel veel fietsen en brommers en scooters. Je ziet ook veel meisjes op scooters rijden. Het krioelde op de weg werkelijk van de tweewielers en het rijdt kriskras door elkaar heen. Maar dat weerhield onze chauffeur er niet van om plankgas door de dorpen te rijden. Daar waar de weg 4-baans was, was de rechterrijstrook voor het tweewielerverkeer en de linkerrijstrook voor het snelverkeer, meestal. Maar vaak moest de chauffeur toeteren om inhalende scooters naar de zijkant te manen. En op 2-baanswegen reed iedereen middenop totdat er een tegenligger aankwam of er ingehaald moest worden. Er rijdt meer zwaar vrachtverkeer op de weg en dat gaat maar langzaam, dus haalde onze chauffeur steeds in, ook op de 3 bergpassen die we op de heenweg moesten nemen. Maar we zijn weer veilig op het schip aangekomen en dat is het voornaamste.

We hebben onderweg heel veel gezien. Vietnam ligt in de tropen en dus is de vochtigheidsgraad hier heel hoog. Dat betekent dat er een soort van vage mist over de bergen hangt en dat ziet er mysterieus uit, op de voorgrond de Zuid-Chinese Zee met een paar kleine vissersbootjes en daarachter de mistige bergen.

En langs de weg, in Danang en Hué en de dorpen waar we langs kwamen, zag je overal winkeltjes, cafétjes, werkplaatsjes, opslagplaatsjes of wat je nog meer kan verzinnen om te verkopen of te maken met daarboven of daarachter de behuizing. Werkelijk de een naast de ander en bij de café’s zaten ’s morgens voor negenen al allemaal mannen te zitten. Wij hebben langs de weg betrekkelijk weinig mannen zien werken en als dat dan al het geval was, dan was het in de wegenbouw of huizenbouw en alles met de hand. Er zijn weinig machines. Vietnam is een arm land en er is dus geen geld om projecten groot aan te pakken.
Iedereen probeert met een winkeltje of handeltje het hoofd boven water te houden. Zo heb ik kaarten, wenskaarten en tijgerbalsem voor ieder 1 dollar gekocht. De dollar is een geaccepteerd betaalmiddel, alhoewel de dong de officiële munt is.
Natuurlijk hebben we ook rijstvelden met grazende karbouwen en troepen eenden met hun eendenhoeder gezien.
Je kon nog goed zien dat Vietnam een Franse kolonie geweest is. Langs de wegen staan overal bomen. Dat was in het Franse wijk in Shanghai ook zo. En de gebouwen die groot en van steen zijn, lijken erg op die in Zuid-Frankrijk.
Het hotel waar we onze Vietnamese lunch kregen, lag erg mooi aan een rivier, in de oude, toen afgesloten, franse wijk in Hué.
De lunch zelf was erg lekker en echt Vietnamees, met kleine loempiaatjes en een soort vogelnestkroketjes en lekker fruit zoals granaatappel en een soort peperkoek

De rit naar Hué was 3 uur heen en 2,5 uur terug, dat ging terug door een 6 km lange tunnel en we hadden dus niet zoveel tijd om het Koninklijke paleis en het mausoleum te bezoeken, maar er was ook niet zo gek veel te zien.
Bij het paleis had ik wel wat langer willen rondlopen, maar bij het mausoleum heb ik alles wel gezien. Beide gebouwen staan op de werelderfgoed lijst van de UNESCO, maar er moet wel veel aan opgeknapt worden. Daar is geld voor nodig.
Je moet je zo’n paleis trouwens niet zo voorstellen als dat in Versailles. Er was een koning van de Nguyen Dynastie van 1802 tot 1945 en het mausoleum was van een koning die in 1883 kinderloos was gestorven,( ondanks 9 vrouwen en 123 concubines) dus het is allemaal niet eeuwen oud.
Het paleis had 3 ommuringen, de binnenste muur verborg de Forbidden City, die daar omheen de Imperial City en de buitenste weet ik niet meer. Met Korea samen wordt er aan herstel van het gehele complex gewerkt. Tijdens de Vietnam oorlog zat de Vietmin er verborgen en hebben de Amerikanen een groot gedeelte van het enorme complex gebombardeerd. Lange tijd was Hué de hoofdstad van het land, maar sinds er geen koning meer is, is de hoofdstad verplaatst naar Hanoi 700 km meer naar het noorden.

De gebouwen zien er uit als pagodes of boeddhistische tempels en zijn van hout. Er zijn altijd meerdere binnenplaatsen en bijgebouwen voor de militairen en administratie.
Onze gids noemde ze Mandarijnen, dat kwam door de Chinese overheersing die 1000 jaar geduurd heeft. Daarna kwamen de Fransen en daarna de Amerikanen. Sinds 1973 is Vietnam onafhankelijk en zoekt het naar middelen van bestaan.
Men is nu bezig om ten zuiden van Danang vakantie resorts te bouwen. Er zijn schitterende zandstranden en er is een uitstekende keuken, deels op de Franse keuken geënt. Jonge mensen spreken Engels, maar de ouderen spreken nog Frans. Dat zal in onze volgende plaats nog wel meer zijn, want dat ligt in het zuiden van Vietnam en is langer onder westerse invloeden geweest, zeker tot het einde van de oorlog. Dan gaan we naar Ho Chi Minstad of te weg Saigon.

Week 9

Woensdag 15 oktober 2008.

We zijn vandaag precies 9 weken onderweg en het gaat fantastisch. Ik heb nu het Tai Chi even gemist, omdat de website bijgewerkt moest worden, maar zo meteen gaan we weer nieuwe bridgekennis opdoen, daarna luisteren naar het verhaal van het TET offensief van Jay Wolff en dan lekker lunchen. ’s Middags bridgen met Carol en Dave, daarna de Meringue leren dansen en dan uitrusten bij het zwembad denk ik.

Donderdag 16 oktober 2008.

Vandaag vroeg op om naar Ho Chi Minstad te gaan. We zitten met Ria, Marius, Floor en Hero in dezelfde bus. Marijke en Bob nemen bijna geen excursies en hadden nu ook weer de shuttle naar de stad genomen. Dat was voor ons allemaal wel 2 uur rijden van de boot af. Je kon ook met een gratis shuttle naar de andere kant , naar het strand. De Fransen hadden daar indertijd al een weg naar toe aangelegd om de weekeinden aan zee door te kunnen brengen. Wij reden over een groot gedeelte van deze weg naar Ho Chi Min stad. Dit is een regio van 17 grote wijken. Het centrum heet nog steeds Saigon, ook omdat refugeés, die nu kunnen terugkeren voor vakantie, die naam nog steeds gebruiken.
Ook langs deze weg zie je een onophoudelijke bebouwing van de meest uiteenlopende huizen met winkeltjes er onder.

Er staan gloednieuwe schitterende panden naast heel eenvoudige Vietnamese huizen met rieten daken waar je de hangmatten zo ziet hangen.
Op de lokale markten die je ook langs de weg ziet, is wel van alles te koop, ook allerlei groenten en fruit, kippen, eenden, kleding en huishoudelijke artikelen, enz.
Dit alles wordt afgewisseld met tempels, rijstvelden, cafe’s, eethuisjes, een rubberplantage, kokospalmen, eucalyptusbomen en nog veel meer.

In Saigon aangekomen, werden we eerst naar het historisch museum gebracht. Hier kregen we een waterpoppenshow, een beetje kinderlijk, maar ja.

En daarna een rondleiding door het museum en hier kregen we een goed overzicht van de bevolking van Vietnam.
Er zijn 54 etnische groepen ( met hun eigen taal ) geregistreerd,
maar er schijnen er nog meer te zijn, diep in het binnenland. De grootste groep is uiteraard de Viet, in 4 groepen onderverdeeld.

Daarna komen de Khmer, in veel groepen onderverdeeld en verspreid over het land wonend. In het noorden van het land wonen de meeste, weliswaar kleine groepen.
Het land heeft verschillende overheersingen gekend. Van 100 tot 1000 na Chr. was er een Chinese bezetting. Daarna hebben de Khmer gebruik gemaakt van de havens en er de macht gehad. Rond 1700 trokken de Viet er binnen en vanaf 1852 heeft de Franse regering de bedreigde kooplui ondersteund en heel Indochina gekoloniseerd, dus inclusief Cambodja en Laos. Dit heeft tot 1940 stand gehouden, maar na de Japanse bezetting heeft men onmiddellijk de onafhankelijkheid uitgeroepen. Daar was Frankrijk het niet mee eens en men is een gewapend conflict begonnen in 1946. De Vietmin werden gesteund met wapens en alles door Rusland en vanaf 1949 door China.
In 1955 werd in Genève de vrede getekend en kreeg elk deel ( zie dinsdag ) zijn eigen regering.

Van 1962 tot 1966 is er in Saigon een presidentieel paleis gebouwd voor president Min, maar dat heeft maar tot 1975 mogen duren. Nu zit de regering in Hanoi en is het gebouw een museum geworden.
Het is een prachtig gebouw met de ontvangszalen nog volledig intact. Ook de bunker in de kelder, waar het militaire hoofdkwartier gevestigd was, kregen we te zien. Alle zendapparatuur en kaartenkamer met de landkaarten waren nog aanwezig.
Tussen de 2 musea door werden we naar een mooi hotel gebracht waar we weer een geweldige, Vietnamese lunch voorgeschoteld kregen. Iedereen was het er over eens dat de Vietnamese keuken zoals wij die nu leerden kennen, erg lekker was.
Nog even iets over het weer. We zitten nu in de tropen en het is dus warm en heel erg vochtig. Dat betekent dat het drukkend warm is. Bij Jan lopen de hele dag de zweetdruppels van zijn gezicht af en zijn kleding is steeds drijfnat. Hij heeft er echter geen last van en voelt zich er kiplekker bij. Ikzelf kan er goed tegen. Ik heb een pet op met een grote klep (van de Costa Lijn) en ik heb een waaier bij me. En verder nemen we natuurlijk een fles water mee.

Dat neemt niet weg, dat we terug op het schip op het achterdek eerst een biertje (Jan) en een watertje en een kopje thee ( ik) nemen, deze keer geen ijsje voor Jan en geen stukje koek voor mij.
We zijn nu toch wel wat gewicht aan het toenemen, dus een beetje beperken kan geen kwaad, alhoewel dat wel erg moeilijk is met al dat lekkere eten. Vanavond hadden we allebei een (1) sateetje vooraf, daarna een kopje soep en als hoofdgerecht had Jan een gegrilde New York Sirloin steak en ik een stukje gestoofde heilbot. Het was weer heerlijk. Het toetje was een crème brûlée voor mij en een ijsje (toch) voor Jan.
Nu is het tijd voor het bijwerken van de teksten van deze week, want morgen gaat alles op de website. Alle foto’s van de hele week moeten nog uitgezocht en geplaatst worden. Het is maar goed dat we 2 laptops hebben. Ik zit in de hut deze tekst te maken en Jan zit in het internetcafé de foto’s uit te zoeken. Morgen gelukkig weer een zeedag.

Vrijdag 17 oktober 2008.

Achteraf gezien gaat dit de dag der zeedagen worden. Maar daar weten we ’s ochtends nog niets van af.
Eerst ga ik maar weer Tai Chi-en. Dit keer is dat in het Crow’s nest, of te wel het Kraaiennest. Nu moet je je dat niet voorstellen als een ouderwets platje waar de jongste matroos op de uitkijk staat, maar hier is dit een grote zaal op het bovenste dek voor op het schip met 180 graden in de rondte allemaal ramen. Er staat een bar en over heerlijke stoelen om over de zee uit te kijken en tegen de vensterbank aan in het voorste stuk een leren bank met je rug naar de zee toe. Er is ook een dansvloer en er wordt elke avond muziek gespeeld.

Ook zijn er de nodige captains party’s. Nu waren wij daar dus ’s ochtends om 9.00 uur aan het Tai Chi-en. Het was een heel kalme Zuid-Chinese Zee met in de verte 1 klein vissersbootje. Zo’n geheel alleen is al bijzonder. De meditatie- en bewegingsoefeningen zijn nog niet geautomatiseerd, zal ik maar zeggen, maar een kniesoor die daar op let.
Jan heeft in de tussentijd Ria en Marius verder wegwijs gemaakt op de computer, ze kunnen nu mappen aanmaken en er foto’s op wegzetten.
Om 10.00 uur hebben we weer wijze bridgelessen opgestoken en daarna hadden we tot 2.00 uur niets van het programma te doen. Jan heeft toen de website bijgewerkt, alle foto’s van de hele week moesten nog bij de verhalen gezet worden en het geheel moest weer op het web komen. Daar ben ik niet bij nodig, dus heb ik heerlijk op dek 3, het promenadedek mijn rondjes gelopen en daarna op een dekstoel over de oceaan uitgekeken en in mijn nieuwe boek begonnen. Wat kan het leven dan toch mooi zijn.

Om 1 uur zijn Jan en ik in het Lido gaan lunchen en daarna hebben we de 3e lezing over Vietnam bijgewoond. Het ging dit keer over “Hanoi Hilton”, de beruchte gevangenis voor krijgsgevangen Amerikaanse officieren. John MacCain heeft hier ook gezeten. Dit was een schokkend verhaal, maar wel nodig om verteld te worden. Tot nu toe heeft Vietnam nooit toegegeven dat er heel erg gemarteld werd en zelfs dat het een krijgsgevangenis was. Het gebouw is nu afgebroken, er staat nog maar een klein stukje van als museum. Het gebouw dateerde nog uit de tijd van de Fransen, toen was het ook al een gevangenis. Niet 1 van de gevangen officieren heeft doorgeslagen, sommigen zijn er nooit meer uitgekomen, anderen hebben na de oorlog in Amerika nog hoge posities weten te bezetten. Jane Fonda bezocht in 1971 de gevangenis en verklaarde op de tv in de VS dat ze niets van martelingen had kunnen constateren. Maar haar was een rad voor ogen gedraaid. De publieke opinie in Amerika werd er wel door beïnvloed en de regering werd hier door gedwongen om terug te trekken, alhoewel de militaire veldslagen gewonnen werden.
Na de lezing was het tijd voor de dansparty. De laatste 4 dansen werden herhaald en dat ging voor ons hartstikke goed.
Ook de laatste repetitie van het HALkoor dat op de laatste middag voor Singapore gaat optreden, ging perfect. Het lied is podiumrijp.
En na de Nederlandse borrel hebben we ons weer opgemaakt voor de formal night.
Na het diner en de show van de Amsterdam cast was het tijd voor de danscontest, een wedstrijd in 4 dansen: de foxtrot, de cha cha , de wals en vrij dansen. Onze tafelgenote Yvonne kwam speciaal voor ons kijken, dus we konden niet anders dan ons op de dansvloer begeven en ons kunnen vertonen. En nu komt het, laten wij nu bij de wals de fles champagne winnen. We keken er erg romantisch bij en dat moest ook. Onze dansleraar, Jack, ging helemaal uit zijn dak, zo leuk vond hij het voor ons. We zijn er nog beduusd van. Wij hadden voor deze lessen nog nooit samen op de dansvloer gestaan en nu dansen we zo makkelijk alsof we het al jaren doen. Morgen gaan we aan tafel met ons drieën de fles soldaat maken. Dit was dus de dag der zeedagen voor ons!!!!!!!!!!!!

Zaterdag 18 oktober 2008.

Vanmorgen zijn we in de zeehaven van Bangkok aangekomen, Laem Chabang, Sriracha. Het is 2 uur rijden naar Bangkok over de tolweg. Er gaat ook een gratis shuttle naar Pattaya aan het strand, maar wij hebben een excursie geboekt.
We gaan een riviercruise maken over de rivier de Chao Phraya, die dwars door Bangkok loopt en uit de bergen van Tibet komt. De rivier is heel breed en wel 12 meter diep.
Helaas gingen we niet naar de Floating market, waar heel veel bootjes dagelijks allerlei marktwaren aanvoeren en verkopen. We voeren wel langs het Koninklijke paleis, maar daar gingen we niet in, dat zat niet in de trip.

Wel hebben we rond de grootste stenen tempel van Dawn (ochtend) gelopen. Daar mochten we wel opklimmen, maar de treden waren erg steil en hoog, dus dat was te vermoeiend en we hadden te weinig tijd.
De lunch in het Oriëntal hotel was weer grote klasse. We moesten dit keer op zijn Japans met onze benen in een kuil onder de tafel kruipen en er ook weer onder vandaan. Dat viel niet mee.

De rit door Chinatown, langs de bloemenmarkt en over de expressweg op de 2e verdieping naar een grote verkoophal gaf ons een indruk van Bangkok. De stad is veel groter dan Saigon en niet zo overzichtelijk. Waar je Saigon nog op eigen houtje had kunnen doen, was dat volgens mij in Bangkok in 1 dag niet te doen.
Er zijn in de stad nog veel sloppenwijken, waar eigengemaakte hutjes met golfplaten daken schering en inslag zijn. Zelfs vlak langs de spoorlijn staat het vol met dit soort huizen. Maar er zijn ook veel mooie, grote hotels. Onderweg naar het schip zagen we in zo’n hutje zonder wanden en met een rieten dak wel een tv aan staan. Blijkbaar wordt er wel ergens vandaan stroom afgetapt.
Door onze gids werd er in de bus veel over het Thaise koningshuis verteld. Koning Phumibol zit er al meer dan 62 jaar en is hier mee de langst zittende monarch van de wereld. En hij wordt zo te zien door de bevolking op handen gedragen.
Er zijn in het Boeddhisme twee grote stromingen. In Thailand is 90% van de bevolking Boeddhist van de Theravada stroming die in heel Zuid-Azië domineert. In China, Japan en Korea en Tibet is de Mahayana stroming het meest voorkomend. Je kan bij deze stromingen denken aan de christelijke stromingen het katholicisme en het protestantisme.
Op de weg van de kust naar Bangkok staan er veel fabrieken en andere bedrijven, zoals DHL.
’s Avonds kwam Yvonne niet opdagen bij het diner en toen hebben Jan en ik de fles champagne samen maar leeggedronken.
Aangezien we hier 2 dagen blijven, is er gelegenheid om een lokale zang- en dansgroep op het schip te laten optreden. Dat was nu ook weer het geval.

Zondag 19 oktober 2008.

Vandaag is de 2e dag in Laem Chabang. Voor diegenen die een nacht in Bangkok wilden blijven en op eigen gelegenheid Bangkok wilden verkennen, dan was daar nu de gelegenheid voor. Het kon ook met een excursie, maar dat kostte $669,- p.p.

Vonden wij iets aan de hoge kant. Vandaar dat wij vandaag maar naar het Thaise toeristendorp zijn geweest. Daar kregen we een schitterende Thaise voorstelling van dansen, Thai kickboksen en zwaardvechten.

Daarna gingen we naar de olifantenvoorstelling en dit was helemaal te gek. Ze kunnen die olifanten echt alles laten doen wat ze willen. Er waren er 20 voor onze show, van groot naar klein en ze kwamen allemaal in actie. We konden handen kleine bananen kopen, voor $1 per stuk. En de olifanten kwamen die steeds bedelen als ze iets gedaan hadden. Je kon hun adem uit hun slurf voelen, fantastisch!.
Wat deden die olifanten dan allemaal? Ze voetbalden, basketballden, kegelden, dansten, fietsten, liepen over mensen op de grond heen en nog meer.
Ze waren ook mooi aangekleed met jurken en hoedjes, voetbalpakken, etc.
Ik hoop dat Jan alles goed op de foto heeft gezet, want ik kan dat allemaal niet zo beschrijven als dat ik het gezien heb.
Als klap op de vuurpijl heb ik op een grote olifant gezeten. Een klein, mager Thais mannetje moest me wel een kontje geven om er op te komen, maar de foto’s wijzen uit dat ik de waarheid opschrijf.

Dit was wel de leukste excursie die we tot nu toe gedaan hebben. Die olifanten kunnen luisteren en dan kan je ze alles leren. Het is verbazingwekkend dat die trainers dat ook gedaan krijgen. Bij het voetballen vangt de olifant de bal eerst met zijn slurf op en schraapt zijn ene voorpoot. Dan laat hij de bal vallen en schiet hem recht op het doel af. Daar staat een olifantenkeeper. Eén olifant maakte 2 doelpunten en joelde er zelf om. Ik kwam niet meer bij. En bij het basketballen wilden de ballen niet het net in en toen liep 1 olifant helemaal op zijn achterpoten tot vlak bij het net en gooide de bal toen tegen de ring, helaas. Verder kegelden 2 olifanten eerst de kegels op hun eigen baan en daarna ontdeugend de kegel op die van de ander. Ze moesten ook verven en dat deden ze op T-shirten. Natuurlijk heb ik zo’n T-shirt gekocht voor $ 10,-. Je gelooft je ogen niet als je het ziet gebeuren. Ik kan er nog niet over uit.
Er lag ook nog een tijger op een podiumpje, waar je bij kon gaan staan voor een foto, maar daar voelde ik niets voor.

Hierna zijn we nog naar een orchideeënkwekerij geweest. Alhoewel, kwekerij, volgens mij groeien die orchideeën daar in de tropen als onkruid. Ze hebben luchtwortels en bijna geen aarde. En de moessonregen is voldoende om ze te laten bloeien. Maar een paar foto’s van deze mooie bloemen doet het altijd.
Er waren wel grappige figuren van bloempotjes gemaakt, een auto, een boot, een toegangsboog en nog meer.
Als laatste zijn we op de terugweg naar de boot natuurlijk ook nog bij een souvenirshop langs geweest. Dat was in Patthaya. Dat is een soort Benidorm in ontwikkeling. Er staan aan het strand een paar grote flats en er zijn al meerdere vakantie resorts, maar tussendoor zie je ook de ene na de andere sloppenwijk met golfplaten behuizingen. Rijk en arm wonen vlak naast elkaar en ik kan niet zien dat iemand zich daar aan stoort.

Van betogingen hebben wij niets gemerkt, dat speelde zich in een ander deel van Bangkok af. Niet iedereen is het dus met het beleid van de koning en de regering eens. Je ziet wel heel vaak in de straten foto’s van de koning en zijn vrouw hangen. Hij is 80 en zij is 76, maar ze denken nog niet aan aftreden. De kroonprins is al 53 en zit nog steeds in de wachtkamer. De gids gisteren vertelde dat de koning hetzelfde probleem heeft als de koningin van Groot-Brittannië, die kan ook niet aftreden.
We zijn nu al vanmiddag aan dit dagverslag begonnen. Jan zit in het internetcafé met zijn nieuwe laptop foto’s te downloaden en ik zit in de hut dit verslag te schrijven. Ik denk dat er vandaag verder niet zo veel meer gebeurt. Ik ga zo meteen lekker in de Explorer’s Lounge zitten lezen in “In Europa” van Geert Mak en vanavond moet er natuurlijk voor het diner in de Ocean bar gedanst worden. Dat zijn we nu aan onze stand verplicht. En na het diner kunnen we een gokje wagen. We hebben nog wat winst bewaard.
Morgen komen we op het vakantie-eiland Koh Samui aan.
Gisteren hebben we trouwens weer een mooi cadeau gekregen. Het is een plateel bordje van Goedewaagen en het motief is Amata. Hier heb ik de hele collectie van en kan dit cadeau hierdoor op waarde schatten.

Achterop staat er ook nog de naam van deze reis geschreven en daarmee zijn deze bordjes uniek. Als ik de hotelmanager, Willem Cruysberg, zie, zal ik hem vertellen hoe blij ik met het bordje ben. Hoe het allemaal naar huis moet, weten we nog niet. Maar dat is van later zorg.

Maandag 20 oktober 2008.

Vandaag in de volgende plaats in Thailand ligt zo’n 14 uur varen van Laem Chabang af. Het is het op 2 na grootste eiland van Thailand en het heet Koh Samui, bij veel vakantiegangers naar Thailand wel bekend.
We moesten tenderen naar de wal en dat ging over een spiegelgladde zee. Het dorpje waar we landden heette Nathon. Eigenlijk liggen de mooie zandstranden aan de andere kant van het eiland, maar wij zijn in Nathon blijven hangen. We waren met Bob en Marijke op dezelfde tender en zijn toen samen opgetrokken.

Marijke wilde graag haar voeten laten masseren en dat hebben we toen samen laten doen. De masseuse pakte mijn voeten en kuiten wel stevig aan, ik hoop dat ik er de komende dagen geen last van krijg. Volgens Marijke moest het wel stevig, omdat we veel lopen en Jan en ik ook veel dansen(!). Het kostte bij elkaar voor 1 uur $ 10,-.

Jan en Bob hadden intussen het hele plaatsje doorgelopen, ook op de markt en wij hebben samen daarna nog wat gedronken. Verder dan de hoek van die straat en dat terras zijn we niet geweest. Er tegenover lagen allemaal winkeltjes en daar hebben we onze laatste Thaise geld (baht) uitgegeven.
Etalagepoppen
Intussen ging het even flink plenzen, maar daarna zijn we weer met elkaar teruggegaan naar de tenderbootjes en het schip. We hebben uiteindelijk alleen aan de wal maar wat gedronken want Jan vond het absoluut onverantwoord om er te eten, nadat hij de markt had bezocht. De port lecturer ( dat is iemand die over elke haven die we aandoen van alles weet te vertellen) Frank Buckingham zat er wel te eten, maar we zullen morgen zien of het hem goed is bekomen.
Onze tafelgenote Yvonne was al een paar dagen niet lekker en ging eergisteren naar de scheepsdokter om Immodium te vragen. Meteen werd ze in haar hut opgesloten voor 24 uur, in quarantaine, en ze moest ook invullen op een formulier wat ze de afgelopen dagen gedaan had, wie ze gesproken had, met wie ze aan tafel zat enz. Het was erg sneu voor haar, want ze miste daardoor haar excursie naar Bangkok en bovendien heeft ze een binnenhut en werd er onderhoud gepleegd aan de airco. Gisteravond was ze er weer en deed ze haar verhaal met de waarschuwing er bij dat je beter niet naar de dokter kan gaan. Gelukkig hebben wij van dit soort pillen allemaal bij ons.

Vanavond is er een gitarist die klassieke gitaar speelt. Daar willen we wel naar toe. Verder zijn we erg mooi weggevaren tussen allemaal eilandjes door, op weg naar Singapore. Maar eerst morgen een zeedag.

Dinsdag 21 oktober 2008.

Vandaag was het een zeedag. Voor ruim 300 passagiers de laatste dag van hun cruise. Zij gaan er in Singapore af. Ook Floor en Hero gaan naar Nederland terug. Maar ze blijven eerst nog een paar dagen in het Mandarin Oriëntal hotel uitrusten. Als je met alles meedoet en overal excursies doet of zelf de wal op gaat, is cruisen geen peulenschil. We hadden het vandaag druk met het showen van wat we met de danslessen geleerd hebben. Ook de knutselclub en de waterverfclub toonden hun resultaten.
En ’s middags was er de talentenshow van de gasten.
Dat is altijd erg lollig en ook ontroerend. Er worden moppen verteld en liederen gezongen en nog meer.

Onze cruise director Bruce had een koor gevormd van vrijwillige gasten, en dat waren er nog al wat, en met ons een lied ingestudeerd. En ook een “encore” .
En wij waren de finale van de gasttalentenshow. De zaal zat helemaal vol en het hele gebeuren was een groot succes.

Morgen is Marius jarig en omdat er dan een paar Nederlanders naar huis gaan, had hij besloten om zijn verjaardag met ons al vanavond te vieren. Dus waren we om half zeven uitgenodigd in het Crow’s nest voor een aangeklede borrel. Erg leuk om zo met elkaar iets te vieren.
Al met al, met tussendoor de gewone dingen als bridgelessen en Tai Chi, een drukke dag.
Morgen komen we in Singapore aan, dus.

Week 10

Woensdag 22 oktober 2008.

De Singapore autoriteiten willen dat we onze paspoorten meedragen als we aan land gaan. Dat betekent dat we ’s ochtends in de rij staan om van de administratie onze paspoorten in ontvangst te nemen. Zij bewaren ze namelijk voor ons, waarom weten we niet. De autoriteiten komen soms aan boord om de paspoorten zelf te controleren, soms moet je je zelf laten zien met je paspoort in je hand en soms moet je ze zelf afhalen en bij je houden. En steeds hebben we een visum nodig, voor China, Vietnam, Indonesië, Australië. Enfin, ’s lands wijs,’s lands eer. Dus stonden we vanmorgen vroeg eerst in een erg lange lijn voor de paspoorten en daarna in een rij voor de sticker voor onze excursie.
We hadden een 7 uur durende excursie en deze vonden we niet zo erg in overeenstemming met de prijs van de tocht. We gingen eerst naar Little India. Hier waren de straten versierd, omdat het feest van het Licht, Diwali, er aan komt. Overal werden bloemenkransen verkocht.
Er was ook een ceremonie in de Hindostaanse tempel aan de gang. De vrouwen droegen mandjes met bloemen op hun hoofd op de tocht door de tempel.
Mannen deden iets anders wat de vrouwen niet mochten, zij liepen op hete kolen.

In de winkeltjes in Little India werden dezelfde dingen verkocht als in Koh Samui en even goedkoop. Jan kon hier trouwens wel slagen voor een paar zijden overhemden in zijn maat en die heeft hij toen maar gekocht. Maar er werd ook veel typisch Indisch spul verkocht, versiersels, tuttels enz.
Daarna reden we naar Chinatown en ook hier weer dezelfde marktwaren en een Chinees-Boeddhistische tempel waar een paar monniken een dienst opdroegen.
Dan maar weer in de bus en dat is een hele opgave voor sommige passagiers, want niet iedereen is nog goed ter been en kan snel in en uit de bus komen. Er zijn passagiers bij die een half jaar geleden een beroerte hebben gehad en nu een excursie boeken waar veel gelopen moet worden. Wat ons betreft onverantwoord en een verstoring van de planning van zo’n excursie. Zij moeten in en uit de bus geholpen worden en lopen dan heel langzaam achter de groep aan. Sommige voorstellingen zijn al lang begonnen wanneer zij aankomen en vervolgens zit iedereen al in de bus te wachten op deze passagiers. Wanneer dit 1 keer voorkomt dan neem dit voor lief maar dit gebeurd zowat elke excursie en dan wordt het niet leuk meer. Voor de rest van de reis, met uitzondering van Bali, hebben we alle excursies gecancelled en gaan in die steden zelf op pad.
Na een theeceremonie bij een Chinese theehandelaar annex restaurant was het eindelijk tijd voor het beroemde Raffles hotel.
Het is inderdaad een schitterend koloniaal gebouw, helemaal opgeknapt en uitgebreid met extra paviljoens en winkels.
We werden eerst naar de 3e verdieping geleid voor de cocktail de Singapore Sling. Hier konden we ook olienoten pellen en de schillen op de houten vloer gooien. De olie wordt zo in de vloer gewreven.
En daarna was het dan tijd voor onze lunch, deze keer nog een keer een Chinese lunch.
Dan zit je met nog 7 mensen aan een ronde tafel en het middenstuk kan ronddraaien. Hier worden allemaal gerechten opgezet die je zelf op je bord kan nemen of niet. De dim sums waren lekker. De gelei-achtige kippensoep vond ik niet te eten, maar Jan vond het heerlijk. Dan kwam er een schotel met grote paddenstoelen en spinazie op de tafel en daarna kip en mie. Een vloeibaar toetje van granaatappel voltooide de maaltijd

Na nog een half uurtje langs de winkels van het hotel gewandeld te hebben, was het weer tijd voor het schip. Bij een van de winkels hebben we ontdekt dat het zijden jasje dat ik in Bangkok gekocht heb, in Singapore 6x zo duur is. Dat was wel weer leuk om te zien. De verkoopster was nog beledigd dat ik zo’n mooi zijden jasje niet van haar kopen wilde.
Al met al denk ik dat we deze keer beter af waren geweest als we met nog een stel een taxi hadden genomen en een uitgebreide lunch met elkaar voor dat uitgespaarde geld in Raffles hadden gehad. Helaas, jammer dan.
Nu zijn we op weg naar Bali, maar eerst hebben we 2 zeedagen.

Donderdag 23 oktober 2008.

Vandaag was het dus een zeedag. Er zijn weer nieuwe passagiers aan boord gekomen en die moeten nog wennen, dat kan je wel zien.
Een keer per maand moet de kapitein sloepenrol houden en daar was vandaag de aangewezen dag voor. Maar het regende heel erg om 10.00 uur vanmorgen en toen werd de sloepenrol ingedikt tot een paar aanwijzingen over de intercom en de aanbeveling om toch vooral goed het voorlichtingsfilmpje op je tv in je hut te bekijken.
De lezing om 11.00 uur ging deze keer over de Aboriginals van Australië, het oorspronkelijke volk. Er is gisteren een Australische professor in de antropologie aan boord gekomen en zij zal tot Sydney een aantal lezingen geven. Vandaag hebben we al geleerd dat er wel 54 Aboriginaltalen zijn met wel 600 dialecten. Ze kennen geen geschreven taal, alleen de verhalen.

Ze kennen ook geen tijd, er is alleen een nu. En iedereen bestaat altijd al, onzichtbaar of zichtbaar, dus van af de conceptie tot de dood is zichtbaar en daarvoor en daarna onzichtbaar. Er is ook een bepaalde verbondenheid met de natuur en het heelal. Geografie is de basis van hun samenleving. Hierover krijgen we nog meer te horen. Er is dus geen godsdienst. Er is wel kunst, waarbij alle kennis, ook over het heelal bijv. doorgegeven wordt aan de volgende generaties.
Klok in het Atrium van het ms “Amsterdam”.

Na de lezing was het weer tijd voor de lunch en daarna ging Jan met zijn foto’s en website aan de gang en kon ik gaan Tai Chi-en.
Bij het dansen om 15.00 uur hebben we de laatste dans geleerd, de swing. Een eitje en heel leuk om te doen. Marius en Ria zijn ook meegegaan. Voor hun was het de eerste dansles en dan is het nog wel moeilijk om je voeten op de juiste plaats te krijgen. Maar volhouden is het enige wat er op zit. Zo hebben wij het ook geleerd. We weden zelfs als voorbeeld gesteld door Jack, de dansleraar, als het paar dat de walswedstrijd had gewonnen.
Vanavond is het formal, dus weer in het pak en om 19.00 uur in de Ocean bar de swing dansen.
De show vanavond is er een van de cast van de Amsterdam, dus dansen en zingen, net als in Las Vegas. En menige Amerikaan die het kan weten, verzekert ons dat deze groep het beter doet dan die in Las Vegas. Ze zijn ook erg goed. Maar na een paar van die zelfde soort voorstellingen heb je het wel gezien. Dus misschien belanden we in het theater en misschien ook niet.
Morgen nog een zeedag en dat is heerlijk. We hebben al een bridge afspraak gemaakt met Carol en Dave. Ze zaten vandaag ook op ons te wachten in de Hudsonroom, maar dat wisten wij niet. Jammer.

Vrijdag 24 oktober 2008.

Het is onze trouwdag, de 18e en dat gaan we vanavond samen vieren. We gaan, traditioneel, uit eten, dit keer in de Pinnacle Grill. Dit is het aparte restaurant op het 4e dek midscheeps. Hier moet je normaal voor reserveren, maar het is er al die tijd al zo rustig, dat reserveren totaal overbodig is. De maaltijd hier kost wel $ 20,- p.p. extra.

En gisteren was het formal night en de maaltijd in de Dining room was uitstekend, met filet Mignon en/of kreeft en nog veel meer. Dit kunnen we nu in de Pinnacle ook bestellen, we zullen wel zien wat we nemen. Jan neemt misschien wel een Porterhouse steak, die is zo groot dat hij nauwelijks op je bord past. Er zit wel een groot bot in.

Verder hebben we vanmorgen na de bridgeles met Dave en Carol 3 rondjes gebridged, voor de lol en om onze lessen in praktijk te brengen. En vanmiddag was er de lezing van dr. Jay Wolff over Thailand, het ging over een Engels meisje dat aan het hof van de koning van Siam als lerares had gediend. Hiervan is een boek verschenen, een toneelstuk over gemaakt, een film en een musical: “The King and I”. Niet zo bijzonder deze keer.

Na de 2e dansles, de Swing nogmaals en een nieuw koorlied was het weer gezellig nazitten in de Ocean bar. Deze keer uiteraard op onze kosten, vanwege de trouwdag.

Er gebeurde iets spectaculairs, alle elektriciteit viel uit. Dus ook alle motoren, de airco en de keuken. Het gebeurde vlak voor de eerste zitting van het diner. Volgens Jan een “Black-out” alleen hoefde hij deze keer als passagier niet in actie te komen. De band speelde gewoon door zonder versterkers. Het leek de Titanic wel, met dat verschil dat hier de lichten het na 10 minuten weer deden en het schip weer verder voer. Zo maak je nog eens wat mee.
Nu gaan we zo eten en dus ga ik me verkleden. De show vanavond is een comédian. Ik geloof dat we hem al eens gezien hebben en dat hij erg leuk is.
Morgen komen we op Bali aan. Onze excursie begint al om 8.00 uur en duurt de hele dag.

Zaterdag 25 oktober 2008.

We kwamen vanmorgen vroeg bij Bali aan. Het grote schip kon niet voor de kant liggen en dus moest er getenderd worden, naar Padang Bai. Bij de eerste tenderboot ging er een timmerman mee om de aanlegsteiger te repareren. Anders was het te gevaarlijk voor ons om uit te stappen. En het was er zo ondiep dat de tenderboten ook niet vol konden, want dan liepen ze vast.
Op de kade werden we meteen aangeklampt door verkopers en verkoopsters met batikdoeken, ansichtkaarten, overhemden, wajang poppen, houtsnijwerk en nog meer.
We moesten ons een weg banen naar de bus toe.

Maar om half negen gingen we toch op pad. Eerst naar de oude rechtszaal uit de 18e eeuw, hier was ook een museum Semarajaya.
Er lagen Nederlands-Indische krantenknipsels uit 1908, waarin verslag werd gedaan van “schermutselingen” op Bali, die door de overheid onderdrukt werden. En het Balinese vliegveld heet naar een vrijheidsstrijder die in 1945 tegen de Nederlanders had gevochten. Wij hebben toen maar niet meer bekend gemaakt dat we Nederlanders waren.
Al hoewel dat al op een kilometer afstand te zien is.

70% van de Balinezen is Hindu en de rest is Moslim, op een kleine christelijke gemeente na. De kruispunten van wegen zijn voor de Balinezen heilig. Er staat dan ook altijd een tempel op, waarbij er dagelijks geofferd wordt om respect te bewijzen aan de god van die tempel.
Na de rechtszaal was de een na grootste Hindoe tempel aan de beurt. Hij was gewijd aan de god der goden, Brahma, met Vishna en Shiwa de goddelijke drie-eenheid in het Hindoeïsme. De schrijnen worden gedragen door beelden van schildpadden en draken, heilige dieren die voor bescherming en voorspoed zorgen.

Ook worden er veel beelden aangekleed met minimaal een sarong, het liefst wit en geel, de belangrijkste kleuren. Maar ook in bomen, bergen en eenzame stranden huizen goede of slechte geesten. De Balinese tempels staan altijd met hun voorkant naar de bergen gericht en met de achterkant naar de zee, vanwege de boze zeegeesten.
Na de aangepaste Indische rijsttafel ( niet zo pikant )in een mooi bergrestaurant met uitzicht op de sawa’s hebben we een lange bergrit gemaakt langs de dessa’s, de kampongs en de alang-alang.
Er lopen veel loslopende honden langs de weg. En ik vind dat de erven langs de huizen en in de kampongs wel beter schoongemaakt kunnen worden. Overal zie je zwerfvuil liggen en dat is toch niet nodig.

Het laatst bezochten we een ommuurd dorp waar veel handwerk werd vertoond, Ikat weverij, palmbladkerven, rieten manden maken, enz. Er stonden ook hanen in manden klaar voor de hanengevechten. Die zijn illegaal, maar worden toch gehouden.

Veel rijstvelden op Bali leveren door droogte minder rijst op en worden door de eigenaren verkocht voor huizenbouw. Ook worden de velden gebruikt voor maïsbouw, dat heeft minder water nodig en kan ook 3 keer per jaar geoogst worden. Maar het gevolg is dat er vanuit Java of zelfs Vietnam rijst geïmporteerd moet worden. Dat kost ook weer geld en dat is er echt niet op dit eiland.

Het eiland is 5600 km² groot en er wonen bijna 4 miljoen mensen. Maar de meeste mensen zijn echt arm. Alleen het toerisme levert geld op en de export van hout. Echter, door de aanslag van een paar jaar geleden is het toerisme ingezakt, met name dat uit Australië, dat was een enorme tegenvaller voor Bali. Wij waren bijvoorbeeld het eerste schip van dit jaar. De vakantieresorts zijn helemaal afgesloten van de omgeving. Daar hebben we niets van gezien.

De Balinese jongens die op het schip werken, mochten vandaag tussen 10.00 uur en 15.00 uur allemaal vrij hebben om aan de wal naar familie te gaan of om hun familie op het schip uit te nodigen en rond te leiden. Er kwamen er zo’n 800 en ze mochten ook allemaal mee-eten. Er was zelfs een vrouw uit Soerabaya van Java gekomen met haar kind om papa te bezoeken voor een paar uur. Daar is ze dagen voor onderweg geweest. Van onze hut steward kwamen alleen zijn 2 broers hem bezoeken. Hij gaat na deze reis op 23 november naar huis en dan ziet hij zijn vrouw en 3 kinderen toch weer. Zij kwamen vandaag niet naar hem toe. Dat kan dus ook.
De maaltijd vanavond bestond ook uit rijsttafel. Daar hebben we met Ria en Marius en Bob en Marijke in het Lido van genoten, heel gezellig om dat met elkaar te doen.
Deze dag zit er weer op. Nu krijgen we 3 zeedagen. Morgenochtend moeten we ons al op het schip bij de Australische douane melden met ons paspoort om te laten zien dat wij daadwerkelijk bij dit paspoort horen. Leuke klus voor die jongens, ze zijn 3 dagen verplicht aan boord. Lijkt me geen straf.

Zondag 26 oktober, maandag 27 oktober en dinsdag 28 oktober.

Dit waren 3 zeedagen achterelkaar. Voor deze ene keer doe ik het verslag in 1 keer. We zijn van het tropische weer in het gematigde klimaat terecht gekomen. Morgen komen we in Fremantle aan, de haven van Perth en dan wordt er 17ºC voorspeld. Dat is dus net zo’n voorjaar als bij ons. Het is hier namelijk voorjaar, want aan de andere kant van de evenaar zijn de seizoenen omgekeerd. In Australië vieren ze Kerstmis met een BBQ in hun zomer op het strand.

We hebben ons weer prima vermaakt met de gebruikelijke bridgelessen (zwakke 2 openingen voor de kenners en meer uitspeelvoorbeelden), opnieuw begonnen met de danslessen en met het HAL-koor een nieuw stuk om in te studeren. Tussendoor bridgen we met Dave en Carol, borrelen we na de zangrepetitie met Bob en Marijke en met Ria en Marius. En ’s avonds in het theater zitten we altijd naast Eloise ( zeg maar Loek ) en Jan.

Gisterochtend was het even schrikken, want we kregen een nieuwe rekening van de 3e periode en die klopte niet. Daar moet je dan weer op af en dat is vervelend. Maar vandaag hebben de juiste rekening gekregen en nu zijn we weer blij.

Met de rumba gaat het steeds beter en met de wals ook. Alleen een heel snelle wals gaat nog niet in de maat en op de muziek, maar dat komt ook nog wel. Jan moet steeds bedenken welke dansvariatie hij nu weer kan doen en op welk moment. Maar ook hier geldt: “Oefening baart kunst”, dus oefenen we elke avond in de Ocean bar, voor we aan tafel gaan.
Marius en Ria gaan ook mee naar dansles en ze zijn heel enthousiast. Het geeft een kick als je iets leert waarvan je altijd gedacht hebt dat je het nooit zou kunnen leren. Zelfs als je al zo oud bent als wij zijn. Nu zijn de dansleerlingen hier op het schip allemaal zo oud als wij zijn, maar niemand wil graag voor gek staan. Jack en Carol, de dansleraren, zien kans om iedereen met een paar basispassen naar huis te laten gaan en dat vind ik knap.

Zondagavond was er het rood en zwartbal, met de officieren er bij. Je mag dan op een officier afstappen en hem, of haar voor Jan, ten dans vragen. Jan werd 2 keer door jonge dames van de cast en het spelletjesteam gevraagd. Ik heb van deze gelegenheid gebruik gemaakt om de kapitein en de hotelmanager te vragen. We vonden het wel jammer, dat het bal al om 23.15 uur afgelopen was. Al die versieringen in de Queen’s lounge ( theater) voor een goed uur, jammer van die moeite.
Het weer is nu erg onstuimig en de golven zijn wel 4 meter hoog. Ze worden vannacht nog hoger, omdat het schip vanuit de Indische Oceaan een draai moet maken om in Fremantle te komen. De stroom van de Indische Oceaan komt tegen die van de Antarctische Zee aan en dat voel je met het schip. Maar wij vinden zo’n hoge deining heerlijk. Je slaapt er prima op.
We hebben in het atrium van het schip, in het midden op het derde dek tot aan het vijfde dek, een klokkentoren staan. Het is tegelijkertijd een wereldklok, een astrolabium en een klokkenspel. Het is speciaal voor dit schip ontworpen. De uitgebreide uitleg is hier onder in het Engels bijgevoegd, samen met een aantal mooie foto’s en een filmpje.
Morgen zetten we voet aan land in Australië. Nederlanders waren ons voor in het begin van de 17e eeuw. In het maritieme museum van Fremantle zijn nog overblijfselen van Hollandse schepen te zien, van o.a. de Batavia. Deze notendoppen werden vanuit Batavia, Nederlands- Indië er op uitgestuurd om dat onbekende land aan de andere kant van de wereld te vinden. Ze vonden het inderdaad, maar het was zo droog en heet, dat de kapitein de Heren Zeventien van de VOC aanrieden om van dat onherbergzame land maar af te zien. Het duurde daarna nog tot 1750 tot captain Cook het land opnieuw ontdekte en er wat meer in zag. Maar nu was het voor Engeland. Een ander eiland was trouwens wel genoemd naar een Nederlander die het in de 17e eeuw ontdekt had, het heette Van Diemensland, het latere Tasmanië. ( naar Abel Tasman genoemd).
Australië leek leeg, maar er woonden wel degelijk mensen. Ze lieten zich alleen niet zien. Maar ze waren wel vijandig naar indringers. Ontdekkingsreizigers die van boord gingen, kwamen niet allemaal meer terug. Van hen werd nooit meer iets vernomen.
Vanaf 1820 werd Australië een dumpplaats voor Engeland voor zijn gevangenen. Die werden tot die tijd naar Noord-Amerika gestuurd. Dat kon vanwege de onafhankelijkheid van de USA niet meer.
Over de Aboriginals en de eerste blanke Australiërs ga ik het op de volgende zeedagen hebben. Eerst morgen maar eens in Perth en Fremantle kijken.
We hebben de excursie afbesteld en gaan morgen met Ria en Marius zelf de stad in.

Week 11

Woensdag 29 oktober 2008.

We zijn vanmorgen om half negen op pad gegaan. We konden al gebruik maken van de tramshuttle naar het station. Dat was weer “cheap and easy”. En naar Perth met de trein was ook een peulenschil. Het kostte maar AUS$3,50 pp.

In Perth kwamen we bij het station in een supermooi winkelcentrum aan, helemaal overdekt, met buitenom toch winkelstraten op de 1e en 2e verdieping. We hebben meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om voor Halloween ( 31 okt. ) een masker te kopen. Alle Amerikanen hebben verkleedkleren mee en het schip zal er zeker veel aandacht aan besteden. Ik had al in Japan voor 1 dollar een diadeem met pompoen gekocht, dus ik was al voorzien. Meedoen is in dit geval belangrijker dan er helemaal verkleed bijlopen.

We wilden in Perth eerst naar het King’s Park. Hier is een botanische tuin en een groot oorlogsmonument voor zowel de 1e als de 2e wereldoorlog. In beide oorlogen hebben Australische soldaten hun steentje meer dan bijgedragen. In de ene oorlog vielen 4000 soldaten en in de andere 7000. Ook in de straat van Sunda ging er een oorlogsschip ten onder.

We hebben via een vvv-kantoor in het midden van het centrum heel goede informatie gekregen. Iedereen is hier buitengewoon vriendelijk en behulpzaam. Zijn wij dat in Nederland niet meer gewend? Er rijden in Perth en ook in Fremantle trouwens in het centrum gratis bussen voor de bevolking, zodat ze de auto laten staan. Met zo’n gratis bus zijn we naar het park gereden. We vonden het prachtig.
Ook alle verschillende bomen in de botanische tuin hebben diepe indruk op ons gemaakt.

Maar we wilden nog meer zien en dus moesten we terug naar het centrum. Aan de andere kant van het station ligt het West – Australische Museum en daar hebben we de 2 tentoonstellingen, over de pioniers en over de Aboriginals, in vogelvlucht gezien.

Nog in 1808 heette Australië New Holland en grote stukken land hadden Hollandse namen of heette Terre Napoleon. Maar bij de vrede van Wenen in 1815 was Frankrijk, de bezetter van Nederland, deze kolonie kwijt aan Groot-Brittannië, denk ik. Maar dat zou ik voor de zekerheid moeten nakijken.
De vrije kolonie West Australië is in 1829 opgericht in Perth. In 1929 is op Mount Eliza het War Memorial neergezet, om het 100-jarige bestaan van de staat te vieren en ter nagedachtenis aan de gevallenen en om deze heilige plek voor de Aboriginals te beschermen tegen bebouwing voor huizen of recreatie. Tot nu toe is dit King’s Park op deze berg een rustig wandelgebied en wordt nog steeds gevrijwaard voor activiteiten.
De Aboriginals wonen al meer dan 40.000 jaar hier in Australië. Ze kenden tot voor kort geen kleding. Ze verfden hun lichaam. Ze hebben geen schrift en geven hun cultuur dus in verhaalvorm door aan de volgende generatie. Hun verwantschap wordt doorgegeven via de moeder. Je bent dus lid van een groep via geboorte en je moeder. Maar een oma heeft bijvoorbeeld bij hun een heel andere betekenis dan bij ons. De zus van je oma is ook je oma, en de kleindochter van de zus van je overgrootmoeder heet ook je oma. Heel ingewikkeld dus. Dat maakt bijvoorbeeld het erfrecht erg moeilijk. En er bestaat ook een verwantschap met de natuur waar de groep woont, dus de rivier, berg of boom kan ook verwant zijn met een persoon. Dat wordt ook uitgebeeld in de kunst die ze individueel of met de groep maken. In hun “schilderijen” wordt hun geografie verteld en doorgegeven aan de volgende generatie. www.visitmerchandise.com.au. Aboriginals kennen geen tijd, dus geen verleden, heden en toekomst. Ze kennen alleen plaats. Ze zijn ook nomaden en leven van wat ze in de natuur vinden of kunnen bejagen. Ze kenden geen metaal en hebben dus houten gereedschappen. Ze gebruiken de boomerang en de woomerang ( een soort speer ). De didgeridoo is een door termieten uitgeholde boomstam waarop geblazen wordt. Hiermee kun je ver reiken over het landschap met het lage geluid. De nomaden kunnen alleen maar overleven als ze in kleine groepen leven. Dat betekent, dat vrouwen niet elk jaar een kind krijgen, want dat kunnen ze niet meedragen. De 2e zuigeling wordt doodgemaakt. Ook ouderen die een last worden, kunnen niet meer met de groep mee en moeten dus dood. Het barre Australische klimaat maakt het moeilijk om te overleven. De Aboriginals kennen het landschap en ook de hemel met de zon, maan en de sterren op hun duimpje. De eerste Engelsen dwongen de Aboriginals om hun waterbronnen prijs te geven. Daarna maakten de Engelsen die bronnen onklaar. Maar over de kolonisatie morgen meer. Het wordt anders een te lang verhaal.

Na het museum zijn we met de trein teruggegaan naar Fremantle. Hier hebben we nog een uurtje rondgelopen. Ook dit was weer een aangename ervaring. Iedereen is erg vriendelijk. Het was ook nog zonnig weer, dat maakte het extra mooi om hier te winkelen. Voor Killian en Dion hebben we een boomerang gekocht. Nu maar hopen dat ze het ook echt doen. Dat hangt van de manier van gooien af.
Op weg naar het schip werden we in de terminal nog verrast door muziek van een Shanti band met de toepasselijke naam van “Windjammers”.
Om vier uur waren we weer aan boord. Maar we hadden een topdag gehad. Het wegvaren om 5 uur uit de haven van Fremantle was zo gebeurd.

Het werd meteen al onstuimig op zee, met witte koppen op het water en een stevige bries op het achterdek. Tijd om naar de hut te gaan voor een verkleedpartij, want om 7 uur moesten de beentjes weer van de vloer.

Wij dansen al beter en beter. We kregen zelfs vanavond een compliment voor de cha cha cha. Het moet niet gekker worden.
Na een lekker tongetje en een lams haasje was het weer tijd voor een nieuwe show. Dit keer werden we getrakteerd op zang met wat humor tussendoor van een Canadese zanger.
De komende 3 dagen zitten we op zee. We gaan ons voorbereiden op Melbourne, zondag a.s.

Donderdag 30 oktober 2008.

Vandaag weer ons zeedagen programma afgewerkt, bridge en dans lessen, bijwonen van lezingen, lunchen en dineren, dansen in de Ocean bar en het bijwonen van een show. Deze avond was het weer een productie van de zangers en dansers van de Amsterdam. Dit is wel een heel erg goede groep die zeker niet onderdoen voor een show in Las Vegas.

Ria en Ria hebben de voorbereidingen gedaan voor ons bezoek aan Melbourne. Alle reeds geboekte excursies hebben we teruggegeven. Vanaf nu gaan we dit zelf regelen samen met Marius en Ria.
Na de show hebben we met Bob en Marijke nog wat gedronken in de Ocean bar en natuurlijk nog wat gedanst. In Melbourne willen zij ook met ons mee dus gaan we met zijn zessen Melbourne verkennen.

Vrijdag 31 oktober 2008.

De tweede serie van 3 zeedagen is aan de gang. Gisteren was het een gewone zeedag. Vandaag is het Halloween. ( Happy Halloween.) Veel Amerikanen hebben verkleedkleren mee. Het lijkt meer op carnaval dan op Halloween. Er zijn maar weinig heksen en spoken te ontdekken.

Wij doen ook mee. Jan heeft in Perth een oude mannen dodenmasker gekocht en ik heb een diadeem met een pompoen er op, in Osaka al gekocht voor 100 Yen = 1 $. ’s Ochtends zie je al, vooral vrouwen, min of meer verkleed door het schip lopen. Dat varieert van kattenoren op het hoofd en een kattenstaart aan de trui geclipst tot een heksenhoed op en een cape om. Wel erg leuk om te zien. En voor het eten hebben wij ons ook verkleed. Jan had zijn zwarte kleren met rode strik al vast aangetrokken en ik een rok met grijze legging, truitje en zwarte cape en zwarte handschoenen aan.
Mijn gezicht had ik wit gemaakt met veel zonnencrème. Van onze tafelgenote kreeg ik een maskertje. En Jan zette na het eten zijn, heel erg warme, masker op. Hij was er echt onherkenbaar door geworden. Om 22.00 uur begint het Halloweenbal in het Crow’s nest. Daar moesten we bij zijn natuurlijk. Marius en Ria hadden allebei hetzelfde masker gekocht ( de schreeuw van Edvard Munch). Zij wonnen hiermee de prijs van het meest afschrikwekkende paar, goed voor een fles champagne en een poezenmuts.

Verder hebben we overdag weer gekaart, naar de volgende lezing van Jay Wolff geluisterd (ging over de aanval van Japan op Australië ) en de tango opnieuw geleerd. De aanval werd maar ternauwernood afgeweerd. De amerikanen hadden niet veel meer over en dat was ook nog in de Atlantische Oceaan bezig. Met man en macht werden er een paar oorlogsschepen verzameld en met gevechtsvliegtuigen hebben ze de Japanners zoveel (zoweinig) schade toe kunnen brengen dat die van verdere aanvallen afzagen. Maar de verliezen stonden niet in verhouding tot elkaar. De meeste Australische soldaten zaten in de Sahara bij El Alamein tegen Rommel te vechten. Dus de slag moest op zee uitgevochten worden, in de Koraal Zee, ten zuiden van Nieuw Guinea.

Zaterdag 1 november 2008.

Dit is de maand van de vele verjaardagen. Te beginnen met Killian op 4 november, gevolgd door Mar, dan Trudy, Anja en daarna Wout. Voordat de persoonlijke mail verstuurd wordt, bij deze alvast gefeliciteerd met jullie verjaardagen.
Vandaag hebben we weer ons oude programma afgewerkt, behalve de bridgeles.

Het Wajangtheater is tegelijkertijd het Culinaire Artscentrum en hier worden de kookdemonstraties gegeven. Vanmorgen was er een kookwedstrijd van 10.00 tot 12.00 uur en dus kon de bridge er niet in. Onze tafelgenote, Yvonne, deed mee. Maar haar team won niet. Dat lag, geloof ik, aan de presentatie en de smaak van het hoofdgerecht.

De lezing van Jay ging vandaag over de Flying Doctors. Hier was in de jaren 20 al mee begonnen, door vrijwilligers. Alle mensen die buiten de stedelijke gebieden woonden, hadden geen medische verzorging bij de hand. En er waren ook geen mobieltjes en niet overal telefoonpalen . Er was wel morse en hiermee werden de contacten over het hele land onderhouden. Maar in de jaren net na de 1e wereldoorlog kochten 2 gewezen luchtmachtvliegeniers een oud oorlogsvliegtuig. Ze richtten de vliegmaatschappij Qantas op en vlogen met hun eerste vliegtuig ook voor patiënten. Een rijke Australiër betaalde mee en de dokter deed het werk uit overtuiging. Maar er moest wel een goed verbindingssysteem komen en er was in de “binnenlanden” geen electriciteit. Nu had een jonge Australiër uitgevonden hoe je een telegrafietoestel met fietstrappers en een dynamo aan de praat kon krijgen. In het hele land werden die toestellen gebracht en met name de vrouwen geleerd hoe je er mee om moest gaan. Nu kon de dokter opgeroepen worden. Langzaam maar zeker werd de service uitgebreid. Er kwamen zusters, ook die zelf voor piloot speelden. Er kwamen overal landingsbanen, van gras of van beton. Er kwam een uitrusting voor in de vliegtuigen en eind jaren dertig ging de overheid de hele dienst financieren. Na de 2e WO kreeg de dienst het predicaat Royal en nu heet het dus : “The Royal Flying Doctors Services.” Nu vliegen er vaak vliegtuigen uit die volledig als 1e hulppost zijn uitgerust, met alleen een piloot en een verpleegster.
Na de lunch hebben we weer gekaart, maar van een revanche was geen sprake. Het ging nog slechter dan gisteren, niets lukte er. Nou ja, morgen beter.
De tweede tango les was erg heftig. We moeten veel voor- en achteroverbuigen bij de tango, maar dat gaat nog niet gesmeerd. Gelukkig kan je ook de dansvloer al op met 2 basispassen en die lukken wel goed.

Het HAL chorale studeert een nieuw lied in, het is een medley van veel Amerikaanse liedjes van de 20er tot aan de 90er jaren aan toe. Niet iedereen vindt dit leuk. Ria en Marius hebben afgehaakt en ook Yvonne vindt er niks aan. Ik blijf nog 2 keer meedoen en dan zie ik wel of het leuk wordt.
Jan is verkouden geworden en ging na het eten meteen naar bed. Dan is hij morgen weer fit voor Melbourne.

Zondag 2 november 2008.

Melbourne dus. We kwamen ruim 3 kwartier te laat aan. Gelukkig was dat voor ons niet erg, want we gingen op eigen gelegenheid naar de stad. Het is hier heel makkelijk om de stad in te gaan. Aan het einde van de pier staat een tram klaar die je in een wip in het centrum brengt, voor een dagkaart van AUS$ 2,90. Met ons zessen, Bob en Marijke, Ria en Marius en wij zijn we naar de stad gegaan. Het was nog stil.

Eerst dus maar een wandeling gemaakt langs het oude station, het Flinders street station ( klaar in 1909 ) en langs een hypermodern museum aan het Forum. Over de rivier de Yarra zagen we het tennisstadion liggen waar het Australian open wordt gespeeld.
Maar we waren op weg naar the Old Treasury, het gebouw waar al het goud werd opgeslagen dat niet in De Munt bewaard kon worden. Het gebouw is door een 19-jarige gemeentetekenaar ontworpen en getekend.
Hij, W.J.Clarke, was op 14-jarige leeftijd met zijn ouders uit Liverpool geïmmigreerd. Hij had daar nog op school gezeten en het tekenen geleerd. Hij werd op 14 jarige leeftijd meteen als”draftsman” aangenomen. Maar met de nieuwe Liverpoolse gebouwen in zijn achterhoofd, heeft hij een prachtig gebouw voor de gouverneur neer gezet.
In de zwaarbeveiligde kelder met dikke muren werden de broodjes goud bewaard.
Dat goud is het begin van de enorme groei van Melbourne geweest. In 1852 is er in de buurt goud gevonden en toen is de goudkoorts uitgebroken.
Iedereen ging het land in om te graven en dus was er niemand in de stad over om het gewone werk te doen. Daarnaast breidde de bevolking zich explosief uit. Er moesten woningen komen, eten, amusement en wat er nog meer nodig is om een stad te laten leven.
Er is enorm veel goud gevonden, dat voor een ( groot?) deel naar Engeland vervoerd is. Australië is pas na de 2e WO onafhankelijk geworden, dus had Engeland recht op een deel van de delfstoffen.
De tweede delfstof die hier gewonnen wordt, is de edelsteen opaal. Dat bestaat in meerdere kleuren van wit,via geel, groen, blauw naar bijna zwart. Je kan dit natuurlijk overal in juwelierswinkels kopen. Maar dat terzijde.
Na de Old Treasury, dat nu als museum is ingericht ( behalve op woensdag als er nog wetten bekrachtigd moeten worden door de gouverneur) , hebben we heel mooi door de tuinen van de Treasury en daarnaast de Fitzroy Gardens gelopen.

Na een lichte lunch was het tijd voor het winkelgedeelte.

De mooiste straat is Collins street. Hier zitten de dure modehuizen en verdomd, bij Ralph Lauren slaagt Jan weer voor een prikkie voor een mooi geel T-shirt.
Verderop, bij Swanston street en Elizabethstreet waren de gewone winkels. Die waren allemaal open. Hier zijn we voor 1 uur in 3 groepen uiteen gegaan. Maar dit hadden we toch allemaal wel snel bekeken. Terug dan maar weer op de tram naar het schip.
Het is hier mooi wegvaren. Melbourne ligt aan het einde van een knots van een baai. We varen er nu al bijna 2 uur en nog zijn we er niet uit.
We gaan zo een happie eten, Yvonne heeft net afgebeld. En na het eten maar op tijd naar bed om de verkoudheid de baas te blijven.

Maandag 3 november 2008.

Met de verkoudheid gaat het redelijk maar Ria heeft nu last van migraine. We zijn wel naar de bridgeles geweest en hebben daarna gebridged met Carol en Dave. Dave laat in Sydney een MRI-scan maken van zijn geamputeerde been waar hij in Bangkok zo lelijk op gevallen is. Hij heeft nog steeds heel veel pijn aan dat gedeelte van zijn been en kan zijn bovenbeen nauwelijks bewegen. We hebben alvast adressen uitgewisseld maar hopen dat zij aan boord kunnen blijven tot aan San Diego. Na bridge is Ria nog wel mee geweest naar het Lido restaurant maar heeft niets gegeten en is even later naar bed gegaan.
De lezing van Jay Wolff ging deze keer over Douglas MacArthur, zijn opkomst en ondergang.

Na de lezing zijn we wel samen naar de danslessen gegaan, alle vier de dansen werden herhaald en gedanst.

Dinsdag 4 november 2008.

Killian is vandaag jarig. We hebben hem net gebeld. Hier is het half elf ’s avonds en bij hem is het half een ’s middags. Lang zal hij leven en happy birthday to you, Killian.
Wij hebben er al een hele dag opzitten hier in Sydney.

Vanmorgen vroeg zijn we al aangekomen. Het is een van de mooiste natuurlijke havens van de wereld. Heel mooi binnenvaren dus en dat hebben we vanaf zes uur vanmorgen min of meer meegemaakt. We waren nog niet helemaal wakker. Hier op deze plaats kwam in 1788 the First Fleet met captain James Cook aan met een schip vol veroordeelden. Zoals ik al eerder meldde kon Engeland zijn gevangenen ( die voor hun onderhoud moesten betalen in de gevangenis ) niet meer in hun kolonie Amerika dumpen. Het was dus juist op tijd dat Australië “ontdekt” werd.

Hierheen werden dan ook tienduizenden Engelsen, Ieren, Schotten, Welshmen en ook een aantal vrouwen naartoe gebracht. Ze moesten hier hun eigen huizen, gevangenissen, wegen bouwen en in hun eigen onderhoud voorzien, dus ook gewassen verbouwen en dieren houden.
De eerste landingsplaats hier in Sydney heet The Rocks. Het is een hoger gelegen plek waar de eerste huizen gebouwd werden, maar ook de plaats waar de 8000 Aboriginals woonden. Die werden genegeerd of onder de voet gelopen.
In 220 jaar is Sydney gegroeid van een paar inwoners naar 4,2 miljoen inwoners. Hiervan is nog maar 16,5% Brits, 15,6 % Zuid-Europees, 30% Aziatisch en de rest uit India en het Midden Oosten en de rest van de wereld. Het is heel moeilijk om je hier te vestigen, je krijgt bijna geen werk- of verblijfsvergunning. Maar er is wel een tekort aan werkkrachten, dus er moet wel over immigratie nagedacht worden.
Vandaag speelde de Melbourne Cup, dat is een paardenrace die maar een paar minuten duurt en daarmee het hele land lamlegt om half drie ’s middags. Ook hier in Sydney zag je veel jonge dames in een soort Ascottkleding, dus in cocktailkleding met een hoed op. Vooral tijdens lunchtijd zag je ze op straat lopen en het was echt nog geen weer voor blote schouders. Maar het is zoiets als een nationale feestdag. Er is uiteraard gegokt op deze paardenrace. Er was een fotofinish nodig om vast te stellen welk paard er gewonnen had. Er is voor 100 miljoen dollar gewed vandaag op deze paarden. Een Australische jockey met zijn paard heeft gewonnen en dus zijn er mensen erg blij gemaakt. Tot vanavond toe zag je op alle terrassen mensen in “deftige”kleding eten en drinken en feestvieren.

Terug naar onze dag hier. Met Marius en Ria zijn we vanmorgen om half negen op pad gegaan. Als eerste hebben we natuurlijk het Operagebouw bezocht. De tour duurde 1 uur en we zijn in verschillende zalen geweest. Het gebouw is ontworpen door de Deen Jorn Otzun. De constructie vergde veel rekenwerk vanwege de bolle daksegmenten.
Maar het is wel gelukt en nu is het een van de meest gezichtsbepalende gebouwen van een stad van de wereld. Ik denk zelf dat de Eiffeltoren en de scheve toren van Pisa er een geduchte concurrent aan hebben.
Daarna zijn we de stad ingelopen naar de monorail. Hiermee zie je meer van de binnenstad dan wanneer je dat te voet doet. En je kan dit niet bedenken, maar bij de 2e halte, om half twaalf stapten Bob en Marijke in onze cabine. We zijn toen maar 2 rondjes blijven zitten. Zij waren naar Darling Harbour gelopen en daar ingestapt.

Hierna waren we toe aan een lunch en dat hebben we in een foodcenter genuttigd. Na nog een wandeling langs een verwaarloosde synagoge vond Marius het welletjes en is hij terug naar het schip gegaan.
Wij zijn met ons drieën nog op de uitkijktoren geweest en in een soort Imaxtheater en daarna is Ria lekker gaan winkelen en wij zijn terug gegaan naar het schip.
We moesten tenslotte nog naar de opera vanavond met een toer van het schip. Maar er speelde geen opera. We kregen een kaartje voor het Playhouse en er speelde een bewerking van een bloederig stuk van Hamlet, nl de val van Rome oftewel “Anatomy Titus Fall of Rome”.Het was een zeer modern uitgevoerde versie met een minimaal decor. Gelukkig kregen we van te voren het verhaal op een blaadje, want anders hadden we niet geweten wat er gespeeld was. Maar nu was het goed te volgen en vonden we het nog interessant ook, goed gespeeld. Alleen zijn we absoluut niet te spreken over de prijs die de HAL hiervoor gerekend heeft. Daar gaan we ons beklag over doen. Het was de laatste excursie die we met de HAL doen. Voortaan zoeken we het zelf uit.

Morgen gaan we met de ferry naar de Tarongo dierentuin. Eens kijken of we kangoeroes en koalaberen op de foto kunnen krijgen.

Week 12

Woensdag 5 november 2008.

De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn achter de rug en we zullen het commentaar wel horen op het schip.
Het is nu avond en we weten dat Obama de verkiezingen gewonnen heeft. Daar is niet iedereen op het schip gelukkig mee. We zullen met ons allen moeten afwachten hoe het met de wereld verder gaat met een nieuwe Amerikaanse president aan het roer.

Wij hadden vandaag weer een prachtige dag in Sydney. Eerst zijn we vanmorgen met het heen-en-weer pontje naar de dierentuin gegaan. Daar hebben we natuurlijk de koalaberen gezien ( en 3 koalaknuffels gekocht!) en de kangoeroe’s en de wallabies.
Daarna zijn we weer teruggevaren en hebben we de volgende ferry genomen naar Darling Harbour, dat is een nieuw ontwikkeld havengedeelte met allemaal terrasjes en restaurantjes en een maritiem museum en een zee-aquarium; kortom erg leuk om daar rond te lopen en te zitten.

Over de voetgangersbrug teruggelopen naar het Queen Victoria Building, hierin zijn alle grote modemerken vertegenwoordigd met een mooie winkel. Het gebouw was het eerste marktgebouw van Sydney, toen nog buiten de bebouwde kom en nu volledig midden in het centrum van de stad. Het is een prachtig mooi gerestaureerd gebouw. www.qvb.com.au Maar hierna waren we het wel zat en zijn we teruggelopen voor een laatste drankje voor we naar boord gingen.

Dat laatste drankje liep uit op een heerlijke maaltijd in een Löwenbrau Bierkeller, op zijn Beiers dus. Hier heeft Jan zijn slag geslagen en een Schweinehax besteld. Marius en Ria namen een schnitzel en ik een Jägerpfannerl. En met de nodige bieren en wijnen achter onze kiezen konden we het schip nog net vinden, het lag op een steenworp afstand.

Maar eenmaal aan boord vonden Ria en ik het nog niet genoeg en zijn we teruggegaan om op The Rocks ( het oudste gedeelte vlakbij het schip) de Nurses Walk te lopen, winkeltjes en zo. We zijn niet verder gekomen dan een boetiek van een Chinese dame die de mooiste jasjes en jurken verkocht. Hier hebben we zeker een uur rondgelopen en van alles gepast. En uiteraard hebben we allebei ook weer wat gekocht. Dat kan er ook nog wel bij.

’s Avonds om 23.00 uur zijn we weggevaren en dat hebben we natuurlijk meebeleefd op het achterdek van het Lidodek, dek 8. Het was een heerlijke avond en een prima temperatuur om het wegvaren te zien. De kapitein gooide het schip mooi rond vlak voor de hoge brug. En nu varen we al weer met een behoorlijke snelheid op de oceaan. Het schip slingert lekker.
Vanaf nu gaan we de Pacificeilanden aandoen en hebben we veel zeedagen. Het is de bedoeling dat we nu gaan uitrusten. Voor mij zijn alleen de bridgeles en de dansles nog belangrijk en verder ga ik lekker op dek liggen.
Dave, onze bridgevriend, is met valcomplicaties in Sydney in een ziekenhuis achter gebleven. We zullen van Carol, zijn vriendin, wel horen wat hij precies mankeert. Hij wilde niet dat zij ook van boord ging en zij is dus gebleven. We vinden het voor hen heel erg dat dit gebeurd is op hun reis.

Donderdag 6 november 2008.

Het is weer een normale zeedag met de gebruikelijke rituelen. Van Carol hebben we vernomen dat zijn stomp het geamputeerde been toch gebroken was. Voordat hij door de MRI scan zou gaan wilde de doktor in Sydney wel eerst de X-ray foto’s zien die in Bangkok waren gemaakt en waar volgens die doktoren niets op te zien was. De doktor in het ziekenhuis in Sydney zag meteen dat de stomp gebroken was en dat de breuk de oorzaak was van de pijn die Dave steeds had. Woensdag, gisteren, is hij gelijk geopereerd aan zijn overgebleven been. Volgens Carol ging het nu wel goed met hem.
Na het diner, formal night, hebben we tot middernacht gedanst in de Ocean Bar.

Vrijdag 7 november 2008.

Dit was de 2e zeedag en die is ook soepel verlopen. Jan is nog naar een lezing van Jay Wolff geweest. Dit keer ging die over Antartica en de ontdekkingsreizigers hiervan. Er zijn altijd wel mannen te vinden die mee willen gaan op ontdekkingsreizen met alle ontberingen die er bij horen. De overwintering op Nova Zembla van Houtman en De Keyser in 1598 is er niets bij.
Verder worden we steeds wijzer op bridgegebied. We leren nu rekenen, d.w.z. inschatten wat de tegenstanders in handen kunnen hebben en wat je eigen partner in hand kan hebben. Dat is handig voor je verdediging.

En foxtrot II was aan de beurt, maar ik heb die les overgeslagen, omdat Yvonne op dat zelfde tijdstip een juwelenshow liep. Er is een parel- en opaalhandelaar uit Sydney aan boord en die mag/wil zijn parelkettingen en opalen hangers en ringen, enz graag verkopen. Hiervoor werd er een juwelenshow georganiseerd en zo’n 15 vrouwen hadden zich opgegeven om als model met een setje ( ketting, oorbellen en ring ) te lopen. Dat had Yvonne ook gedaan. En aangezien zij alleen reist, komt er niemand bij haar kijken. Dus ik heb dat gedaan. De prijzen die er voor die parels en opalen gevraagd worden, zijn niet normaal. Een ketting van US$ 24.000,00 en een ring er bij van US$ 9000,00 was geen uitzondering. Wij vragen ons af wie er op dit schip dit soort juwelen koopt. Maar ’s avonds ben ik gaan praten met de juwelier en die vertelde dat zijn duurste stuk verkocht was. Ik kreeg een opalen hanger omgehangen, alleen maar om uit te proberen!, van US$90,000.00 , maar nu voor de helft van de prijs, dus vijf en veertig duizend US dollar ( voor als je denkt dat je de getallen niet goed leest ). De juwelier gaat deze hanger terug in Sydney voor US$110,000.00 te koop aanbieden.

Dus hier is het een koopje als je het goed beschouwt. En bovendien heb je de garantie dat je , als je je aankoop binnen een jaar terugbrengt, je je geld terugkrijgt. Eigenlijk zou je zoiets dus kunnen lenen. Toch wat gewaagd, als je vergeet het juweel op tijd terug te geven en je geld terug te vragen. De juwelier heet John Boswell en komt uit Australië. Hij beweerde dat opalen de waarde van diamanten aan het verdringen is. Jammer dat ik die waarde er niet aan af zie en dus niets in deze investering zie. De dure opalen zijn allemaal uniek, hebben een eigen naam en zijn wereldwijd geregistreerd. Elke kenner weet dus wat er op de markt is.

Het duurste parelsnoer was een snoer met precies even grote, echte goudkleurige, natuurlijke parels. Dit snoertje kostte slechts ca US$ 40,000.00. Waanzin.!!!! De parels zijn zo groot als knikkers.
In de speciale, dure winkel staan ook Fabergé eieren, tussen de 15 en 20 cm groot en ze hebben allemaal een andere voorstelling.
In de grote winkel staat heel mooi aardewerk van de Porceleyne Fles, o.a. een bord met “Het meisje van Vermeer” er op geschilderd en een meterhoge tulpenvaas. Het is voor het eerst dat we aardewerk van deze fabriek uit Delft op een schip zien.

’s Avonds hebben we voor het eerst na het eten in het Crow’s nest gedanst. Daar speelt tot 23.00 uur een echtpaar livemuziek, hartstikke leuk, maar er zit niemand en er danst dus ook niemand. Wij hebben daar de vloer voor ons alleen en kunnen verzoeknummers vragen om de dansen te oefenen die we graag willen.

Zaterdag 8 novemberc2008.

Marian, onze schoondochter, is jarig vandaag, hieperdepiep HOERA!!!!!!!!!!! Natuurlijk hebben we al gemailed ter felicitatie, bellen is wat lastiger met het tijdverschil.

Vandaag zijn we op ons eerste Pacific eiland aangekomen, met een Melanesische bevolking. Het is New Caledonië of te wel La Nouvelle Caledonie, want het is een departement van Frankrijk. Er werd dus Frans gesproken overal waar we aankwamen. Heerlijk om weer eens te doen ter afwisseling van al dat Amerikaans/Engels.

In Nouméa, de hoofdstad van dit eiland, hebben we de lokale bus genomen voor 170 Caledonische Francs ( = 1,70 dollar ) naar een cultureel centrum. Dit was pas 10 jaar geleden geopend ter ere van de oorspronkelijke Polynesische bevolking. Er zijn wel opstanden geweest en nu nog wil men eigenlijk graag onafhankelijkheid, maar er is al wel erkenning van de oorspronkelijke bevolking. In dit culturele centrum, waar ook lezingen worden gehouden en een uitgebreide bibliotheek is, wordt verteld over de belangrijkste politieke figuur van het eiland. Hij is een autoriteit geworden en heeft er voor gestreden dat het centrum er kwam om de identiteit van de bevolking uit te dragen. Ook zijn hier de tijdens de opstanden doodgeschoten autochtonen gerehabiliteerd, waarvan o.a. zijn grootmoeder en 2 broers.
Er is ook een ruimte voor Polynesische en Melanesische hedendaagse kunst en er was een prachtige expositie.

Buiten aan zee stonden Caledonische hutten van het noorden, het midden en het zuiden van het eiland.
Je zag grote rieten daken op 1 paal en een vuurplaats in het midden van de hut. Ook zaten er 2 deuren in, om de rook te laten ontsnappen.
Volgend jaar wordt de euro gebruikt i.p.v. hun eigen geld dat verder nergens gebruikt wordt en door de Franse nationale bank altijd voor een vaste wisselkoers wordt gegarandeerd. Er zijn wel delfstoffen, zoals veel nikkel en ook wel goud. Misschien kan het land er wel van leven, maar daar zijn we niet achter gekomen. Het hoofdeiland is ook wel 400 mijl = 640 km lang en er wonen maar 240.000 bewoners van allerlei origine. Ik geloof dat heel Nederland niet langer is dan 400 km. Leuk om te vergelijken. Op Google is dat allemaal wel te vinden, maar dat doe ik nu niet hier met onze gekochte internet minuten.
De sfeer op het eiland lijkt erg op dat van Zuid- Frankrijk, ook de huizenbouw en de bomen en planten.

Eenmaal terug vlak bij de boot was er nog tijd en geld voor een kop koffie. Je ziet er wel veel alcoholisme in de parken. Dat wijt men aan de pastis of te wel de Ricard.

Jan heeft hier nog 2 shirtjes zonder mouwen gekocht, voor de echte hitte.
Na Nouméa hebben we 1 zeedag voor we in Suva op Fiji aankomen.

Zondag 9 november 2008.

We zitten weer op zee en het gewone dagelijkse programma wordt weer afgewikkeld. Maar voor mij wordt dat een steeds korter programma. Ik doe alleen nog maar bridgeles en dansles, geen lezingen meer of tai-chi. Tussendoor lig ik lekker op dek 3 of loop ik daar mijn rondjes. Jan gaat nog wel naar Jay Wolff en hij is ook meer tijd kwijt met de website.

Je kan meedoen met een fotowedstrijd en dat doet Jan. Hij heeft in alle drie de categorieën een foto ingestuurd. Voor een panorama vue heeft hij Shanghai bij nacht gekozen, voor dieren een slapende koalabeer ( I take a nap) en voor mensen een oude Thaise vrouw met als bijschrift “My World”.
Op 15 november kan er gestemd worden en misschien valt Jan wel in de prijzen.
Vooral die van Shanghai is erg mooi.

Met dansen doen we de cha cha nog een keertje over en het gaat meteen al stukken beter, zelfs het heupwiegen gaat lukken!
In Sydney zijn er weer nieuwe Nederlanders aan boord gestapt en die leren we nu ook kennen. Zo tussendoor hoor je je eigen taal en het is leuk om dan meteen kennis te maken.
We hebben de 2e wtk, Matthijs Veldhuizen en zijn vriendin Ashley uitgenodigd om van de week samen in de Pinnacle Grill te eten. Ze gaan in de toekomst in Schiedam samenwonen etc. , maar Ashley komt uit de States. Ze moet nog Nederlands leren, maar het is een heel leuk stel samen. En voor Jan is het praten met iemand over zijn eigen vak natuurlijk ook heel erg aantrekkelijk.
Over Dave hebben we gehoord dat de operatie geslaagd is en dat hij waarschijnlijk woensdag al van Sydney naar huis mag vliegen. Hij mag niet meer in Honolulu weer terug aan boord komen, wat hij wel graag wilde.

Maandag 10 november 2008.

We zijn vanmorgen in de hoofdstad Suva in Fiji aangekomen. Hier is niet veel te zien, maar we willen toch een beetje rondrijden, er is een regenwoud en misschien is dat wel wat. We worden trouwens gewaarschuwd voor een zeer gevaarlijke mus, de denguemug. We moeten lange mouwen en pijpen dragen en sokken. En er staan bij de gangway spuitbussen desinfecterende spray klaar. Het is dus geen goed idee om in het regenwoud een uurtje rond te lopen.

Maar we hebben wel in een lodge koffie gedronken. Dit keer waren we met ons zessen. Een ander stel Nederlanders wilde ook wel met een taxi een rondrit maken.
Zij heten Loes en Hans en komen uit Zuid-Limburg. Na de koffie zijn we met de taxi naar een resort gegaan waar een zwembad bij was. Dat vonden we niet zo, want we hadden niets bij ons om te gaan zwemmen. En na een stop bij de zoveelste arts- en crafts shop hadden we het wel gezien en zijn we terug gereden naar Suva en het schip.

Het eiland was trouwens in het geheel geen voorbeeld van een Bountyeiland met witte zandstranden. Er was armoe troef en langs de weg zagen we allemaal hutjes met golfplaten daken. De bevolking bestaat voornamelijk uit 2 groepen. De grootste groep, 50% inmiddels, bestaat uit ( afstammelingen van ) Indiërs, die hier vanaf 1800 voor het werk op de plantages naar toe zijn gehaald.
Zij hebben nu winkels, eethuizen en andere handelszaken. De andere helft bestaat grotendeels uit de oorspronkelijke bewoners, de Fijianen. De 2 groepen zijn water en vuur, want de Fijianen wordt verweten dat ze niet willen werken en het eiland verwaarlozen. Dat laatste is zeker waar. Wat wij gezien hebben, liegt er niet om. Suva is vuil en niet onderhouden. Het is wel erg groen, want het regent er het hele jaar bijna elke dag.
Stoffig is het er dus niet. Maar schoon ook niet.

Om 15.00 uur waren we weer terug en hebben lekker op het achterdek genoten van de sail away met muziek van de Amsterdam band. Het was er wel tropisch drukkend warm.

Dinsdag 11 november 2008.

Nu komt er een zeer speciale dag. We gaan morgen namelijk de datumgrens over en dat betekent dat 11 november 2 keer voorkomt. We hebben dus een zeedag en een dag op Samoa op 11 november.
Vandaag is het dus een zeedag en we hebben niets bijzonders gedaan. Ik schrijf er dan ook niets over. Het is toch elke keer weer hetzelfde: bridgeles, dansles, lekker eten, enz.

Dinsdag 11 november 2008.

Weer een tropisch eiland. Dit keer Western Samoa, je weet wel, daar waar Margeret Mead haar studie antropologie met een veldstudie afrondde en er het boek “Coming of age” over schreef.
Later bleek dat haar informatie wel erg door haar zelf ingekleurd was.
Bij voorinformatie uit een gids hier aan boord las ik dat er nog tot in de 19e eeuw kannibalisme voorkwam. Missionaris J. Williams werd in 1829 vermoord en in de pan gestopt en opgegeten. Hij was, voor zover de geschiedenis vertelt, de laatste. De christelijke kerk heeft daarna goed werk verricht en het kannibalisme uitgebannen. Er is een gedenkteken voor de missionaris opgericht.

We hadden besloten om op Samoa, in de hoofdstad Apia het huis van de schrijver van Schateiland, Robert Louis Stevenson te gaan bekijken. Het openbaar vervoer stelt niet veel voor, maar er rijden wel taxi’s.
Toen we ’s ochtends om 9 uur aan wal stapten, werden we bij de uitgang van het havengebied bedolven onder de taxichauffeurs die allemaal hun diensten wilden aanbieden.

We hebben er uiteindelijk maar met eentje een rit afgesproken. We wilden naar dat Stevensonhuis en daarna naar het Aggie Greyhouse, wat eigenlijk een hotel is, en daarna weer terug naar het schip. Het was hier op Samoa heel erg warm, echt een tropisch eiland. Het bleek een heel mooi, schoon eiland te zijn. Echt dat wat je je van een tropisch Zuidzee-eiland voorstelt : zonnig, warm, drukkend, aardige mensen, mooie zandstranden en goede hotels en lage prijzen.
R.L. Stevenson heeft veel boeken geschreven, o.a. Dr Jekyll and mister Hyde, Treasure eiland, en nog vele andere. Hij was een Schot en kwam eind 19e eeuw naar Samoa om zich er te vestigen. Hij liet allerlei spullen uit Schotland overkomen om zich er beter thuis te voelen, ook stenen voor een open haard, volledig nutteloos op dit eiland. Zijn vrouw kwam uit Californië en liet de slaapkamer helemaal met red cederhout uit Californië bekleden. Dit moet tot op de dag van vandaag elke vrijdag in de was gezet worden. Voor verder informatie over dit museum kun je kijken op www.rlsmuseum.com.

Het Aggie Grey is niet het originele hotel van voor de Tweede W.O., maar in 1987 opnieuw opgebouwd als een modern hotel met bungalows, fitnessruimte, mooie restaurants,etc. Maar in de 2e W.O., toen Aggie er zelf nog de scepter zwaaide, kwamen de Amerikaanse soldaten er hun verlof doorbrengen. Het was een erg bekend hotel. Hier werden voor het eerst de Bloody Mary’s geschonken. Wie Aggie Grey was en waarom ze dit hotel runde, kun je wel lezen op de website www.aggiegreys.com of anders op Google opzoeken.

Dit Western Samoa is werkelijk een heerlijk eiland om een maand vakantie door te brengen. Er is geen criminaliteit, we wonen maar 157.000 mensen op 2 eilanden en de bevolking is heel erg vriendelijk. Er is ook een Amerikaans Samoa en dat is dus echt Amerikaans met dikke kinderen ( obesitas ) en alles wat daarbij hoort.

Terug aan boord zagen we om 14.00 uur een dans- en zangvoorstelling van kinderen en jongeren die een mythisch verhaal uitbeelden. Het was schattig en aandoenlijk om dat te zien. De groep was samengesteld uit jongerengroepen van de verschillende kerken. Er zijn namelijk meerdere christelijke kerkgenootschappen op Samoa vertegenwoordigd en doen heel actief kerkelijk werk. De culturele groep kreeg van het schip een envelop met US$ 1500,– ter ondersteuning van dit culturele jongeren werk.

Daarna was het tijd om het achterdek op te gaan om het schip de prachtige, natuurlijke haven te zien verlaten. Helaas woei het enorm en dat was weer minder.

Het is nu half zes dat ik dit zit te tikken en er komt een bericht door de intercom van de kapitein dat er een vissersbootje een May Day uitgezonden heeft en verder niet op vragen via de radio reageert.
Dat betekent in internationaal scheepvaartrecht dat we verplicht zijn om om te keren en te onderzoeken wat er aan de hand is en of ze hulp nodig hebben. Jan is onmiddellijk naar boven gevlogen met zijn camera en ik ben er langzamerhand achteraan gegaan en nu ben ik weer terug om verslag uit te brengen, heet van de naald.
Het bootje dobberde nogal ver weg, maar toen we dichterbij kwamen is een van de tenders neergelaten en die is polshoogte gaan nemen. De tender naderde het vissersbootje, een catamaran met 3 of 4 man aan boord dichtbij, maar maakte meteen rechtsomkeer. Er was niets aan de hand, de mannen hadden voor de lol de rode vlag uitgestoken.
Ze kwamen nog heel dicht langszij, zwaaiden lachend en gaven daarna volgas om er met hoge snelheid vandoor te gaan. Dit is een zeer dure grap voor de HAL, want het kost tijd en brandstof. Er is een kans dat ze bij de kustwacht aangemeld worden. Dit zijn geen grappen, want als dit vaker gebeurt en het is wel een keer serieus, dan kan een schip wel eens doorvaren i.p.v. hulp verlenen.].

’s Avonds hebben we het Crow’s nest opgezocht om op een ruime, lege dansvloer onze danspassen te oefenen. Daar zit een 2-mans orkest, dat alles wat je maar wil voor je speelt. Ze heten de “Peacefull’s”. Het fijne is dat ze bij elke aankondiging ook nog zeggen welke dans je er bij kan doen. Maar we worden steeds beter om dat zelf uit te vinden.

Week 13

Woensdag 12 november 2008.

Nu breken er 4 zeedagen aan voor we de laatste havens in Hawaii aandoen. Hier gaan we heerlijk van genieten. Niet te veel meer doen, alleen nog bridgeles en dansles en verder lekker op dek liggen. Ik ben ook van plan om alvast eens te inventariseren wat we allemaal gekocht hebben en hoe dat allemaal in de koffer moet. Ook moet er een laatste was gepland worden. Wat kan er nog aan en wat gaat er al in de koffer, dat wordt nog een heel gedoe. Gelukkig laten we alle boeken achter en Jans witte smokingjasje hebben we aan Marius verkocht. Die was er erg blij mee, dat had hij al langer willen hebben en dit paste hem uitstekend. Het jasje was Jan ietwat te krap geworden.

We hebben ons vanmorgen flink verslapen, van de bridgeles om 10.00 uur is niets meer gekomen. We hebben het rustig aan gedaan. Jan is toen nog maar naar een lezing gegaan, over oceanen.
Er zijn in Sydney weer nieuwe Nederlanders aan boord gekomen en het lijkt mij leuk om alle Nederlanders die wij inmiddels kennen een keertje samen aan tafel te krijgen. Daarom heb ik het plan bedacht om dat ’s middags in de La Fontaine Diningroom te doen. Om dat aan iedereen te laten weten, is het handig om het in het dagprogramma te laten opnemen. Dat heb ik dan ook gedaan en bij Bruce de cruisedirector het verzoek ingediend om voor woensdag 12.00 uur te laten opnemen “Broodje Kroket , for the dutchspeakers get to gether”.
an alle bekenden heb ik het zelf nog een keertje verteld en aan de chef kok gevraagd of hij voor kroketten wilde zorgen. Ook Robert, de diningroom manager moest op de hoogte gesteld worden om tafels voor ons te reserveren. Die voorbereidingen waren allemaal gelukt. Nu maar afwachten of iedereen kwam.

Welnu, het was een groot succes. Iedereen vond het een reuze idee en heel erg gezellig. We waren met ons 19-en. Het is wel grappig dat er nog maar 3 stellen permanent in Nederland wonen. De rest woont in België, Canada, gedeeltelijk op Curaçao, in Chicago, Duitsland; maar iedereen was wel in voor een broodje kroket. Dat kregen we ook als hoofdgerecht. De appetizers en soep konden we van de kaart bestellen; daarna was er voor iedereen een bord met 2 broodjes kroket en patat. Potten met verschillende soorten mosterd stonden op tafel. Robert had dit prima voor elkaar gemaakt. Jan Alles zorgde nog voor een fles wijn en Loek bracht een toost op mij, als de organisator van dit feestje, uit.
’s Middags was er de eerste salsa les. Ook Harry en Tanni zijn gekomen. En nu zie je al een groot verschil tussen je eerste dansles hebben of al een tijdje meelopen, want Harry stond heel erg te stuntelen en wist absoluut niet wat hij met zijn voeten moest doen. Zo zijn wij ook begonnen en nu dansen we alle dansen zonder blikken of blozen. Fantastisch toch!!!!!!!!
Het geeft weer een extra stimulans om ’s avonds voor en na het eten de dansvloer op te gaan, want ook hier geldt : “Oefening baart kunst”.

Donderdag 13 maart 2008.

We zijn vandaag over de evenaar gegaan, vanochtend om 10.30 uur. En dan komt Neptunus (of de griekse Poseidon) aan boord om je te dopen. Hier is bij het zwembad een hele vertoning van gemaakt, met inderdaad Neptunus met zijn drietand. De kapitein, hotelmanager, 1e stuurman en chief engineer moesten er bij zijn om toe te zien dat ( plaatsvervangend ) mensen van het animatieteam, van het technisch personeel en van de cast bij Neptunus moesten komen, daarna de vis kussen en daarna ingesmeerd worden met schuim om dan in het zwembad gedoopt te worden ( lees in het water gegooid te worden ).
Een leuk gebeuren. Daarna ontvingen we een certificaat dat we de evenaar gepasseerd zijn. Het is een wereldwijde traditie die op alle schepen in ere gehouden wordt.

Daarna hebben we heerlijk een poos bij het zwembad gelegen. En na salsa les 2 hebben we ons al opgefrist, want we hadden een afspraak in de Oceanbar met Matthijs en Ashley. We hebben ze uitgenodigd voor een diner in de PinnacleGrill, maar vooraf hebben we wat gedronken in de Oceanbar en achteraf trouwens ook. Ze werken allebei op het schip. Matthijs in de machinekamer als 2e wtk en Ashley is danseres in de Amsterdam Cast. Ze komt in januari met Matthijs mee naar Nederland om kennis met zijn ouders te maken en ze brengen er samen hun verlof door tot eind maart. Het is een heel leuk stel en we hebben ze ook uitgenodigd bij ons thuis. Matthijs woont zelf in Schiedam. Het was heel erg gezellig met ze. Daarna hebben we nog 1 dansje gedaan en nu zit ik dit verslag te tikken om 22.56 uur, maar eigenlijk al om 23.56 uur. De klok wordt 1 uur vooruitgezet, omdat we oostwaarts varen. Dat is wel balen, want zo zijn de dagen steeds maar 23 uur i.p.v. 24.

Vrijdag 14 november 2008.

Dit is de 3e zeedag, niet zo’n speciale, maar er werd wel een groot lunchbuffet aangeboden in de La Fontaine diningroom. Men kon om half twaalf foto’s komen maken tot 12.00 uur en daarna werd het buffet opengesteld om opgegeten te worden.

Bij het foto’s maken was het razend druk, maar Jan heeft toch heel leuke foto’s kunnen nemen. Daarna om wat te eten te bemachtigen was bijna onmogelijk.
De rij stond 2 verdiepingen hoger als of men de afgelopen weken nog niets te eten gehad had.
Ik zelf ben pas een half uurtje later gaan kijken en toen kon je er zo bij. Er waren heerlijke Singaporese sateetjes en mooie sigaarlange loempia’s en heerlijke kreeft.
Dit werd steeds aangevuld. Het was zeker niet waar wat boze tongen beweerden, dat al voor één uur al het eten op was. Van de Old Amsterdam kaas heb ik voor Jan een schoteltje meegenomen. Hij wilde er niet eten gezien het gedrang met het foto’s maken eerder.

Vandaag hebben we ook bij de dansles gespijbeld. De meringue was weer aan de beurt en die is heel makkelijk. Die kunnen we zo ook wel dansen en op het achterdek was het heerlijk zitten. Jan heeft heerlijk nog een poosje in de zon gelegen en ik heb verder in mijn boek gelezen “In Europa” van Geert Mak.
’s Avonds hebben we met 5 stellen aan 1 grote tafel voor 10 samen in de diningroom gegeten. Ook dat was erg gezellig. Iedereen heeft wel een eigen leuke tafel, maar voor een keertje geen Engels praten is ook wel eens fijn.
Met elkaar zijn we om 22.00 uur naar het tropische bal geweest in de Queen’s lounge. Hier was het veel te druk, maar een beetje rustig dansen kon toch wel. De zaal was in Hawaï stijl versierd, dus de poppen een hoelahoeprokje aan en over palmbomen tegen de muur en iedereen kreeg een z.g. bloemenkrans omgehangen. Weer geen fles champagne gewonnen met Hawaïaans dansen, jammer toch.

Zaterdag 15 november 2008.

Vandaag is de fotowedstrijd geopend. Er zijn meer mooie foto’s ingestuurd. Nu maar hopen dat Jan in de prijzen valt.
Om 11.00 uur was er weer een lezing van Jay Wolff, dit keer uiteraard over de aanval op Pearl Harbour op 7 december 1941. De Japanners hadden alles wat ze aan marinevaartuigen en aan gevechtsvliegtuigen hadden via de noordkant van de Stille Zuidzee naar Hawaï gestuurd en vanuit het noorden dus werd de Amerikaanse vloot die met 8 schepen in de beschutte haven Pearl Harbour lag in no time in de grond geboord.

Men had geen schijn van kans om via het nauwe kanaal naar open zee te ontsnappen. In 2 aanvalsgolven was het gebeurd. De 3e aanval om de totale brandstofvoorraad op te blazen durfde de Japanse generaal niet meer aan, want er waren vliegtuigen van het vliegdekschip The Enterprise gesignaleerd. Dit was nog een geluk voor Hawaï, want anders had het hele eiland de lucht in gegaan. Nu waren er wel ruim 2000 marinesoldaten gesneuveld en ook veel materiaal verloren, maar het leven aan de wal kon doorgaan. Japan wilde van de Amerikaanse marine en luchtmacht geen last hebben bij de veroveringen in Zuid-Oost Azië en toenmalig Nederlands Indië.
Men had dringend behoefte aan grondstoffen zoals olie en rubber voor de oorlogsindustrie.

’s Middags hebben we een herhaling van de laatste 3 dansen gehad, de cha cha cha, de salsa en de meringue. Dat was weer zweten geblazen.
En na de laatste koorrepetitie was ik wel weer toe aan een heerlijke koffie, een café latte in het Explorer’s café.
Loes en Hans hebben triomino bij zich en ik ben altijd wel in voor een spelletje, dus met Loes samen hebben we 2 spelletjes triomino gespeeld. Hans was allang blij dat hij niet hoefde.
Verder valt er niet zoveel te vertellen. Yvonne, onze tafelgenoot, begint nu wel erg veel aanmerkingen op het eten te hebben.
Wij vinden het altijd lekker, maar voor haar zit er nooit iets bij en dan neemt ze maar weer gegrilde zalm met broccoli.

Jan had vandaag konijn met rode kool en aardappelpuree en ik fazant met zuurkool en een aardappelkoek. Het was heerlijk. Tussen de middag had een andere Nederlandse dame oliebollen besteld en gekregen. Dat moet dan nog gemaakt worden en ze waren nog warm. Maar sommige mensen hebben het thuis waarschijnlijk altijd beter??????!!!!!!!!!!!.
De show van vanavond werd voor de laatste keer deze reis verzorgd door de zangers en dansers van de Amsterdam. Het was een herhaling en we vonden het weer mooi.
Morgen vroeg moeten we ons allemaal laten zien en ons paspoort ophalen bij de Amerikaanse immigratie- en douanedienst. Die zijn dan aan boord. Daarna gaan Ria en wij naar Pearl Harbour om het slagveld te bekijken. Marius gaat niet mee. Hij heeft het al eens gezien en vond het allemaal erg emotioneel. Eén keer was genoeg voor hem en dat kan ik me wel voorstellen. We gaan hem na afloop halen en dan gaan we samen naar Waikiki beach om te zitten, te drinken, te eten en de zon te zien ondergaan. We liggen hier 2 volle dagen en dat is dan wel leuk om te doen.

Zondag 16 november 2008.

Het was in Honolulu helaas niet zulk mooi weer dat we ’s avonds de zon in de zee konden zien zakken. Hawaï is een tropisch land en dat betekent dus warm, drukkend en vochtig.
We hadden een heel mooi plan gemaakt. We zouden eerst met Ria alleen naar Pearl Harbor en daarna Marius ophalen om samen naar Waikiki te gaan. Maar toen we buiten de terminal kwamen, werden we er op gewezen dat je absoluut geen tassen mee naar binnen mocht nemen. En dat we al rijkelijk laat waren ( 9.00 u) , zodat er al rijen zouden staan. Toen hebben we ons plan maar gewijzigd, Marius opgehaald en met de free shuttle naar het grootste shoppingcentrum van de States gegaan. (Al Maona). Daar hebben we heerlijk rondgelopen, de mooiste modehuizen uit Europa zijn er en ook Amerikaanse zaken die wij niet kennen. Bij 1 zo’n zaak heeft Jan nog een mooi polo-shirt gekocht. Bij een andere zaak heeft Ria haar slag geslagen, ook Marius was weg van de mooie jurk. Dat zat weer goed dus. Na de lunch en een sanitaire stop bij Macy’s was het tijd voor een busrit over het eiland. Er gaat namelijk een bus, nr 55 0f 52, die het hele eiland rondrijden voor US $ 2,–. De rit duurt 4 uur en dan zie je van alles. Je mag ook nog een keertje uitstappen.
Wij hebben dat gedaan op het noordelijkste punt, bij een golf resort Turtle Bay waar een prachtig Hilton hotel staat. Daar zagen we de huizenhoge golven waar Hawaï zo om bekend is bij de surfers en kiteboarders. We hebben er heerlijk buiten bij het zwembad gezeten en een Mai Tai ( rumpunch ) gedronken.
Na anderhalf uur moesten we helaas weer terug naar de bushalte. Het werd toen al snel donker, dus van de terugrit hebben we niet zoveel gezien. Heen zijn we langs het Polynesische culturele centrum gereden, maar dat was op zondag dicht. Het is van de Mormonen en die werken niet op zondag. Op de terugtocht zijn we langs de Doleplantage (ananas) gereden en die sloot om half zes. Dus ook dit hebben we niet gezien. Toch zijn we over deze dag erg tevreden. We waren precies op tijd terug om aan tafel om 8 uur aan te schuiven. De barbecue op het achterdek was toen al verregend, ook weer gemist dus.
Na het eten hebben we nog even met onze nieuwe Nederlandse vrienden nagezeten en een nieuwe tip gekregen voor morgen. We liggen namelijk nog een dag in Honolulu. Met Ria spreken we al vroeg af om toch eerst naar Pearl Harbor te gaan.

Maandag 17 november 2008.

De wekker ging al om half zeven af. Ria had toen al een briefje onder de deur gestopt dat ze bij nader inzien toch niet meegaat, slecht geslapen en zo. We hebben een briefje teruggestopt met de mededeling dat we ze om 12.00 uur zouden ophalen op het schip.
Wij zijn uiteraard toch op pad gegaan en hadden dus de hele ochtend de tijd om het Arizona Memorial in de marinehaven Pearl Harbor te bekijken. Hawaï is de grootste oorlogshaven in de Pacific van Amerika.
Nu nog liggen er 268.000 soldaten, navy en luchtmacht, gestationeerd. Toen, op 7 december 1941, lagen er verspreid over het eiland Oahu (waar dus Honolulu op ligt), 150 marineschepen gestationeerd. 15 ervan lagen in de haven Pearl Harbor en een ze lagen 2 aan 2 vastgemeerd. De schepen waren naar staten genoemd, dus de Ohio, de Arizona, de West-Virginia, de Oklahoma, enz. Japan had uitgebreid gespioneerd en wist dus precies waar welk schip lag en hoe er aangevlogen moest worden om ongezien het gebied te naderen.
Toch werden ze ’s ochtends vroeg, om 7.15 uur op de pas uitgevonden Radar gesignaleerd. Een jonge officier, die het werken met het Radarsysteem aan het leren was, zag iets in de lucht aankomen, rapporteerde dat aan zijn meerderen en kreeg te horen dat het vast de B-52 bommenwerpers zouden zijn die vanuit San Diego verwacht werden. De route was wel ongewoon, maar daar hadden ze vast wel een reden voor. Dit was dus een grote vergissing. De Amerikanen hadden eigenlijk nog 3 kwartier de tijd gehad om alle hens aan dek te geven en in ieder geval meer van de 180 Japanse gevechtsvliegtuigen uit de lucht te schieten dan ze nu konden doen.
De Arizona was een marineschip dat al 25 jaar oud was en in uitstekende staat. Er zaten meer dan 1100 marinemensen aan boord. Het schip kreeg de volle laag en was in 11 minuten gezonken. Men had geen schijn van kans om te overleven.
Van de 15 getroffen schepen zijn er 3 nooit meer in de vaart gekomen. De rest is opgeknapt en binnen een paar maanden tot een jaar weer in de oorlog ingezet.

De Arizona echter is op de bodem van de haven blijven liggen, met de bemanning er nog in. Pas na 1962, toen er een wet aangenomen was voor oorlogsmonumenten, is er een begin gemaakt met het herdenken van de aanval op Pearl Harbor.
In de tachtiger jaren kreeg het Memorial zijn huidige inhoud. Over het gezonken schip is een “gebouw” op het water neergelegd. Daar zijn alle namen van de overledenen in een muur ingegraveerd. Er worden nog steeds bloemen bij gelegd. Door een paar gaten in de vloer kun je de Arizona zien liggen. Er lekt nog steeds olie uit het ruim.
Voor je naar dat gedenkgebouw gaat, word je eerst door het museum geleid. Daar kun je eerst de hele voorgeschiedenis zien, ook over Japan en hun voorbereidingen.

Daarna krijg je een film te zien en dan ga je op de boot. Het geheel kostte niets, mits je maar vroeg genoeg bent.
Je kon ook een boek kopen en er zaten nog 2 veteranen die er bij waren geweest, om je boek te signeren. In het geheel waren er ca 2400 soldaten gesneuveld en het merendeel heeft het dus wel overleefd. Op de vliegvelden rondom de haven stonden de oorlogsvliegtuigen in het midden van het vliegveld opgesteld. Dit was om sabotage van de vele Japanse inwoners van Honolulu te voorkomen. Deze vliegtuigen werden als tamme eenden allemaal in de fik geschoten. En er is de hele oorlog niet 1 verraderlijke daad van de Japanse amerikanen waargenomen. Er waren zelfs behoorlijk veel mannen in het leger en die zijn ook omgekomen.

Na Pearl Harbor hebben we Ria opgehaald. Marius was al vroeg op pad gegaan om nog eens de plaatsen te bezoeken die hij 18 jaar eerder bezocht had met zijn overleden vrouw. Hem zouden we ontmoeten bij de grote opgeblazen Kerstman ergens in Waikiki. Dat is ons niet gelukt. Wel zijn we met ons 3-en de hele middag in Waikiki geweest. We hebben lekker aan zee gezeten bij het Sheraton Waikiki hotel en wat gedronken.
Daarna begon het weer te miezeren ( dat was eigenlijk de hele dag al aan de gang) en hebben we het Royal Hawai Shopping center maar opgezocht. Ria had nog wat nodig in een drogist. Jan zag hier nog een Hawai-overhemd en een mooie korte/zwembroek.
En aan het eind van de middag zijn we neergestreken om een heel mooi terras van de Cheesecake Factory. Dit is een heel chic restaurant . Ook hier waren de Mai-Tai’s weer heerlijk en de snack ook. Daarna was het tijd om naar de boot te gaan. We hebben maar weer een taxi genomen. Gelukkig had Marius ook een perfecte dag gehad. Hij had heerlijk door Honolulu gelopen en alles bezocht wat hij wilde zien.

’s Avonds om 19.00 uur kregen we nog een heel aandoenlijk en ook heel goed optreden van een Hulagroep. De groep bestond grotendeels uit kinderen, bijna allemaal meisjes en maar 3 jongens. Ze dansten perfect gelijk en helemaal hula.

Na het diner was er nog een optreden van de Filippijnse en Indonesische bemanningen. Ze namen allebei 3 optredens voor hun rekening. De zaal zat afgeladen vol en het was weer fantastisch om te zien.

Dinsdag 18 november 2008.

Nu zijn we al weer aan de laatste haven toe. Het is allemaal wel erg snel gegaan. Vandaag doen we het een na grootste Hawaï eiland aan, genaamd Maui. Lahaina is er de hoofdstad. Vroeger, toen Hawaï nog een koninkrijk was en het koningshuis hier gevestigd was, was Lahaina de hoofdstad van heel Hawaï. Maar sinds de Amerikaanse handelaren de koningin weggestuurd heeft en in Honolulu hun marinebasis hadden, is Lahaina niet meer dan een leuke kustplaats met veel koloniale houten huizen.
Je kan er heel leuk winkelen en er zijn veel kunstgalerieën. Er komen veel Amerikanen en ook Duitsers, Japanners en andere nationaliteiten overwinteren. Er kan gedoken worden en gesurfd. Het leek ons heerlijk om hier een paar weken door te brengen. Dan kan Waikiki in Honolulu me gestolen worden. Dat lijkt erg op de mooiste gebieden op de Canarische Eilanden, maar dan luxer vanwege de grote modehuizen.

We hebben pal aan het water in het restaurant The Cheeseburger onze laatste Mai Tai gedronken en er nog een keertje samen een mandje patat weggewerkt en toen was het weer tijd om naar het schip te gaan. We voeren namelijk al om 2 uur weer weg.
Jammer want het was net een uurtje mooi weer geworden. We kwamen namelijk met regen- en onweersbuien aan. En eerst wilden we niet van boord gaan, maar de regen en miezer hielden op en toen gingen we toch, gelukkig maar. Ook hier heeft Jan nog zijn laatste Hawaï hemd gekocht.

Eenmaal aan boord ging het gewone leven weer beginnen. Om 3 uur eerst de discodans geleerd en daarna lekker koffie gedronken met Ria en Marius. Om half zes had Jan nog computerspreekuur en daarna was het weer borrel- en danstijd in de Ocean Bar.
Dit keer heb ik na het eten in het Wajangtheater de film Mamma Mia met de liedjes van Abba gezien. Jan heeft in het casino eindelijk 70 dollar gewonnen.

Week 14

Woensdag 19 november 2008.

De eerste van 4 zeedagen en we gaan ons voorbereiden om van boord te gaan in San Diego.
Tijdens deze reis hebben we twee prachtige grote tassen gekregen die wel van pas komen maar op de een of andere manier ook meemoeten naar Nederland.
Wij hadden al vier koffers en ieder 1 stuks handbagage dus wordt het of extra vracht of kijken of we die tassen als handbagage kunnen meenemen.
Vandaag hebben we eerst maar eens twee waszakken gevuld met vuile was. Je betaalt 12 dollar om een volgestampte waszak te laten wassen.
Om 1 uur was er een kofferbakmarkt op dek 5 bij de Ocean Bar. Jan heeft daar zijn Amsterdam sloffen en drie T-shirts vanuit Amsterdam verkocht. Het was er razend druk en de mensen verkochten er van alles zoals kleding, herinneringsborden aan deze cruise, gekochte souvenirs uit de landen die we hebben aangedaan, eigen gemaakte sieraden, enz, enz.
’s Middags hebben we de Samba dans geleerd en ’s avonds was het competitie dansen in de Oceaan bar, Tanni en Harry waren onze toeschouwers. Marius en Ria wonnen een fles champagne met de Cha-cha-cha die we meteen hebben opgedronken.

Donderdag 20 november 2008.

Vandaag geen wekker gezet dus lekker uitgeslapen. Om half elf dienden we weer aanwezig te zijn in de Ocean Bar waar onze dansleraren aan de aanwezigen lieten zien wat wij allemaal geleerd hadden op deze cruise. Vanmiddag moet Ria optreden met het HAL-koor onderleiding van de Cruise-director Bruce.

Hieronder vind je een Engelstalige beschrijving van de klok en het carillon dat in het Atrium van het schip staat opgesteld. Tevens heb ik een korte video gemaakt tijdens het spelen van het carillon op het hele uur.

Planeto Astrolabium clocks, mixed media
Design by: VFD, F.C.J. Dingemans / V.H.F. Jansen.
Execution by: Lebigre & Roger
Carillon by: Royal Eijsbouts BV, Holland

Size: h = 9 meter

The First scientists were the high priests (pontiffs) of Babylon more than 34 centuries ago. They embarked on studying the sky by night. Because the high priest worshipped the stars, they studied the movement of celestial bodies, like stars, the sun, the moon and several planets. They observed, for example that , Venus appears every eight years on the same place in the sky, while ik takes Mercury forty-eight years to reappear. With the birth of the meridian the cosmos is populated of means. To each of the 7 visible planets and to the observed constellations the vices and virtues of Men were given their origins. To the sun and moon a personality was attributed. When the daily course of the sun on the ecliptic was discovered to join at the horizon by moving one degree east and across the twelve different constellations before returning to the starting point, the Zodiac took birth. The invention of the first instruments to measure rime is to be attributed to the Babylonians, the subdivision of time for the whole day should be granted to the Egyptians.
At the end of the fourth century BC, Alexander the Great founded the famous Metropolis Alexandria near the delta of the Nile. The city developed itself to the largest center of Science for centuries. In 240 BC a librarian in Alexandria,named Eratothenes calculated that the size of the earth was 25.000 miles. This is amazing close to the truth: 24.860 miles. In the second century AD, an astronomer from Alexandria stated that the sun turned around the earth. It would take another 1300 years when this statement was seriously researched.
The Greeks invented the astrolabe or rather the first instruments based on mathematics, which represented Cosmos in relation to time. For many centuries this knowledge was passed down through many different Mediterranean civilizations, arriving at our time via the dark ages and the “Homo Universalis” of the Renaissance engineer. During the 16th century Johannes Kepler ( 1571-1630 ) proved the elliptical movement of planets around the earth. Astrolabes were created around the earth. Astrolabes are very rare these days. The first astrolabes were created around the end of the 17th century. Since those days many discoveries have been made and new and accurate models replaced the old ones. The original astrolabe exists of a brass circular plate with a diameter of 7 to 30 cm. On the plate are the names of the stars. The names of the stars are always carved in Arabic, Indian, Persian of Latin because scientists were internationally oriented people and so were their instruments. On the front of the plate there is an indicator, which points at the different planets. Later examples show a messing or wooden plate with a calendar. In the middle of the plate we distinguish the distance from the planet to the sun. Radars appoint the velocity with which the planets turn around the sun. Models created after 1781 show Saturn, because the planet was discovered in that year. In the year of 1846 Neptune was discovered, but there are only a few models that show this planet, because of its enormous distance.
The large astrolabium clock on the MS Amsterdam has a tellurium above the clocks, which shows the exact position of the moon towards the earth. On top of the model a large dome is created, with the zodiac and the stars depicted. The first clock is analogue to the ship’s time system and is connected to the carillon. Every hour there will be movement and music from the bells. The world famous carillon builder Eijsbouts created the carillon. The second clock shows the constellation of the sky over the city of the Amsterdam with in the center the pole star as reference. The third clock is a planetarium. The artist’s studio of Lebigre & Roger in Pietrasante, Italy created this wonderful and ingenious work of art.

Het einde van deze cruise komt nu wel heel dichtbij. De koffers staan al weer in de hut, de hutsteward kwam net de schone was brengen en Ria heeft zich net omgekleed voor haar optreden met het HAL-koor in de Queen’s Lounge.
Voorlopig is dit het laatste week verslag vanaf het schitterende cruiseschip ms “Amsterdam”.
Ons volgende verslag zal zijn vanuit San Diego.

Vrijdag 21 november 2008.

Nog 2 dagen en dan zit deze grote reis er op. Ik begin nu wel de druk van het inpakken te voelen. Als eerste heb ik maar eens de aankopen op bed gelegd en alle verpakkingen ervan weggegooid. Toen heb ik alle cadeautjes die we van de HAL gekregen hebben tevoorschijn gehaald. Het blijkt dat er op dit soort Grand Voyages vele cadeaus worden gegeven. Het begon met 2 sweaters voor de koude dagen bij Rusland en het noorden van Japan. Vervolgens stond er een wekkertje op bed. Toen kregen we 2 tassen, 1 soort boodschappentas om bij de landtochten van alles mee te kunnen nemen en 1 schoudertas. In allebei zat een paraplu/parasol, een flesje water, een flaconnetje ontsmettingsmiddel voor je handen en 1 snack. Ook kregen we allebei een mooi, maar vooral groot bord met de ss “Nieuw Amsterdam” er op geschilderd en ook uiteindelijk ieder 3 plateelborden van Goedewaagen van het motief Amata.( Hier hebben we al de hele collectie van thuis staan. Nu nog zeer speciale borden er bij, dat is fantastisch). Wij hebben geprobeerd zoveel mogelijk mensen van de waarde van dit aardewerk te overtuigen. Men is in staat om alles in de vuilnisbak te gooien. De grote borden gingen op de “garage sale”van gisteren al voor US$ 3,– van de hand. Tussendoor kregen we ook nog een mok van Rosenthal met Shanghai erop, een collectors item. Maar het moet allemaal mee. Je kan dus wel snappen dat we dolblij waren dat we ook 2 grote reistassen kregen. Op veel dingen staat het logo van deze reis, de Asia & Australia Grand Voyage 2008.
Maar van echt inpakken kwam niet zo veel, want tussendoor gaat het programma gewoon door.

Om half twee was er de uitslag van de fotowedstrijd waar Jan aan meegedaan heeft. Er waren meer mooie foto’s ingestuurd en we hadden geen hoge verwachtingen.

Maar dat pakte anders uit. Jan won in alle drie de categorieën een prijs. Hij heeft dit inmiddels aan iedereen via e-mail laten weten en hij heeft ook al weer leuke reacties teruggehad. In de categorie wildlife had hij met de koalabeer “I take a nap” de 4e prijs en in de categorie landschap met “Shanghai by night” de 3e. Maar bij de categorie people kwam de klapper, daar kreeg hij de 1e prijs met de oude Thaise vrouw “My World”. Veel mensen spraken hem er over aan , dat ze dit zo’n prachtige, speciale, unieke foto hadden gevonden. De foto’s waren geanonimiseerd en het was dus voor alle stemmers een verrassing wie deze foto ingestuurd had. Ik denk dat deze foto met vlag en wimpel van alle andere heeft gewonnen. Een grote verrassing en heel erg leuk voor Jan. Hij liep er zelfs van te glimmen en dat was wel terecht. We mochten voor 100 dollar foto’s uitzoeken en dat hebben we gedaan. In elke haven wordt er altijd een foto gemaakt als je wil, wij willen altijd en nu konden we er ook 7 van aanschaffen. De foto’s op het schip zijn erg duur, dus we kopen ze niet allemaal.
Na dit evenement maar eerst even koffie drinken en een ijsje in het Lido nemen en dan weer spoorslags naar de dansles, een herhaling van de laatst aangeleerde dansen en ook nog wat herhalingen van de tango, op ons verzoek.
Al met al heb ik, tussen de bedrijven door pas 1 grote koffer met allemaal schone kleren ingepakt. Hij weegt 30 kilo en dat moet dus op de hotelkamer over, jammer dan.

Het is de laatste formal night en we gaan om 19.15 uur onze opwachting maken bij de kapitein voor de afscheidsborrel, in het crow’s nest. Hier zien we ook weer onze medelanders, dat is leuk. We raken niet uitgepraat over van alles en nog wat. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen interessante verhaal te vertellen. Het broodje Kroket was achteraf een doorslaand succes, want er werd steeds weer over gepraat. Edward van Zaane, de kapitein en zijn vrouw Apollonia zijn erg aardig en kennen al snel de namen van de meeste van ons. Knap, hoor, met zoveel mensen.
De shows van donderdag ( Annie Frances) en vrijdag ( de Las Vegas tenoren) waren werkelijk fantastisch. Wat kunnen deze mensen zingen zeg, van klassiek tot country, geen probleem.

Zaterdag 22 november 2008.

Nu moet er toch echt ingepakt worden, want morgenochtend worden we van het schip afgekickt. Wat een gepuzzel zeg. Om 10.00 uur eerst maar eens naar de ‘disembarkation talk” van Bruce. Hier neem je ook altijd afscheid van zowat het voltallige personeel, van de keuken tot aan de schoonmakers en de wasserij aan toe. Altijd goed voor een snik en een traan, zeker na zoveel dagen. Ook worden er visitekaartjes uitgewisseld. We krijgen van verschillende Amerikaanse mensen een kaartje en een uitnodiging om toch vooral in LA of San Francisco of Sacramento of Atlanta Georgia of Florida langs te komen. Wij van onze kant hebben uiteraard gezegd dat ze bij ons ook welkom zijn en dat we ze Amsterdam zullen laten zien. Meerdere Amerikanen zijn al eens in Nederland geweest en kennen minstens Amsterdam of de Keukenhof, de bloembollenvelden dus. We zullen zien wat er van terecht komt. Het is al hartverwarmend dat je zulke fijne mensen kan ontmoeten en contacten maakt. Vooral het dansen en de lessen hebben hier een groot aandeel in gehad. Men heeft ons doorzettingsvermogen erg bewonderd. Ook Marius en Ria kunnen nu dansen, zij het niet de salsa, de swing en de triple swing. Maar dat is niet erg, met de rest kan je prima uit de voeten.
Voor de lunch had ik nog 1 koffer en onze eigen groene reistas ingepakt en mijn handbagage. Maar wat blijft er nog veel liggen.
Eerst maar eens een hapje eten en dan maar weer 1 tas doen. Gelukkig hebben we de 2 HAL tassen nog. We zullen ze allebei hard nodig hebben. Voor de laatste dansles nog een tas gevuld en na de triple swing en de laatste café latte in het Explorer’s café het allerlaatste in de laatste tas gekregen, pfff, eindelijk klaar.
Jan heeft intussen niet stil gezeten, want er moeten altijd formulieren ingevuld worden, labels van onze namen voorzien en het bureautje opgeruimd. Dat vraagt samen veel tijd. Maar voor het diner zijn we beide gewassen en gesteven en kunnen voor de laatste keer in de Ocean bar de beentjes van de vloer.(snif-snif).
We hebben afgesproken om na het eten gezamenlijk met de medelanders een laatste, afscheidsborrel te drinken. En dan zit het er echt op. Helaas, helaas, helaas.

Harry en Tannie blijven nog en gaan mee tot Valparaiso in Chili. Ze doen de hele westkust van Midden- en Zuid-Amerika aan in 20 dagen. We gaan ze morgen uitzwaaien. Gebruiken we onze meegebrachte vlag nog.

Zondag 23 november 2008.

Vandaag is het dan zover. Het laatste ontbijt en dan met 8 stuks bagage gaan we op weg naar het hotel in Old Town, hier in San Diego. Bij binnenkomst in de haven zagen we al een museumschip, een vliegdekschip liggen. San Diego is een enorme marinehaven.
Het hotel, Haciënda Best Western ligt midden in een historische wijk waar veel restaurantjes zijn. Hier is ooit California gesticht. In 1769 landde hier een Spaanse priester. De hele kust vanaf Venezuela tot aan de Canadese grens was Spaans koloniaal gebied. Maar in 1821 verklaarde Mexico zich onafhankelijk. Mexico reikte toen nog tot en met Seattle. Na de oorlog tussen de Verenigde Staten en Mexico is er bij de vrede van Guatemala in 1848 gebiedsoverdracht geweest. California, New Mexico en Texas werden als staten bij de VS gevoegd. Dit verklaart waarom er in deze zuidelijke staten zoveel Spaans wordt gesproken.
San Diego ligt helemaal vlak aan de Mexicaanse grens. Met een soort metro ben je er in 10 minuten, maar dat gaan wij niet doen. Het is er o.i. toch ietwat te gevaarlijk. De een zegt dat je er makkelijk heen kan, de ander dat je beslist een georganiseerde tocht moet doen en de derde dat je er beter helemaal niet heen kan gaan. Van de week zijn er nog een paar doodgeschoten. Er heerst een drugsoorlog, vandaar.
Er is hier in San Diego ook genoeg te zien.

Alleen hier in deze wijk al is het leuk. We hebben er al tortillasoep gegeten en een tequilacocktail gedronken.
Daarna zijn we met de shuttle van het hotel teruggegaan naar de pier om het schip uit te zwaaien. Toen we daar zo stonden, vanaf half vijf, kregen we steeds aanspraak. Men vroeg zich af van welk land de vlag was, of men dacht dat we aan het demonstreren waren. En dan vragen mensen ook meteen waar je vandaan komt en wat je met het schip hebt.

En wij natuurlijk vol trots vertellen dat we er pas van af zijn gekomen. Kortom, belangstelling genoeg. Er zat ook een mevrouw naast ons te wachten op het vertrek en ze vertelde dat haar dochter zojuist was aangenomen op de Maasdam voor in de shows. En dit alleen maakte haar al zenuwachtig en wilde ze de scheepsfluit horen. Ze vertelde trouwens ook dat HAL zijn prijzen voor december en januari drastisch verlaagd heeft. Toch eens kijken op de site. Maar dit zijn leuke ontmoetingen. Het schip vertrok trouwens 1 uur te laat en het was al donker en koud. Maar, trouwe honden als we zijn, zijn we blijven staan tot de ms Amsterdam definitief vertrokken was.
Nu zitten we heerlijk op de hotelkamer een beetje bij te komen. Morgen gaan we naar Seaworld. Daar hebben we al een kaartje voor gekocht bij het VVV tegenover de pier vanmiddag.

Maandag 24 november 2008.

In de buurt van ons hotel is het busstation, waar we bus 8/9 moeten nemen. Deze gaan heel frequent, dus doen we rustig aan. We mikken op bus 8, want dan krijgen we eerst nog een rondrit door Mission Bay en langs Mission Beach voor we in Seaworld aankomen.
Eenmaal in Seaworld aangekomen, zoeken we eerst een café op voor een kop koffie en iets voor ons ontbijt. Dat “iets” is een beker verse aardbeien en een dikke croissant, lekker!
Dan maar op onderzoek uit, het eerst zien we de orca’s, killer whales genaamd, die allerlei kunsten vertonen en waar de oppassers mee gaan zwemmen en knuffelen.

Daarna zien we een zee-aquarium, sea eels (?), een dolfijnenshow, roggen, pinguins en een simulatie helicoptervlucht boven het poolgebied. Daarna zien we de ijsberen in werkelijkheid.
Dan loopt het alweer tegen het einde van de middag en we besluiten als laatste een soort uitkijktoren te bezoeken.
Het is een ronddraaiend zitgedeelte dat naar boven en weer terugglijdt. Maar we hebben op dit zeer speciale moment heel veel geluk, want in de 3 minuten dat we naar boven en weer naar beneden glijden, zien we de zon in zijn geheel ondergaan. Jan heeft hier uiteraard weer mooie opnames van gemaakt.

’s Avonds zijn we gaan eten in een Mexicaans restaurant. Hier zien we John en Nancy terug, nieuwe vrienden die we op de Amsterdam gemaakt hebben. Jan had tijdens de helicopterredding van een passagier die een beroerte had gekregen, met John staan praten en sindsdien hebben we steeds contact gehouden. En ook zij bleven nog een paar dagen hier in San Diego. Maar dat je elkaar dan weer ontmoet is natuurlijk weer een van die toevalligheden waar het leven vol meezit. Ze boden ons aan om morgen met ze mee te rijden in hun huurwagen naar een mooie wijk La Jolla, ergens aan de kust. Dat aanbod hebben we dankbaar aanvaard. Leuk om zo wat langzamer af te kicken van de lange reis met al die mensen om je heen. Dat missen we toch wel het meest.
We zouden ’s avonds alvast de bagage herpakken om het gewicht beter te verdelen, maar daar waren we te moe voor. We lagen er, voor het eerst van de reis, vroeg in.

Dinsdag 25 november 2008.

Vanmorgen om 10.00 uur stonden John en Nancy voor de deur. We hadden een mooie rit en waren al snel in die prachtige wijk waar de huizen op de rotsen liggen en over de Pacific uitkijken. Bij 1 strandje zagen we ineens veel zeehonden, die zowat het strand opkwamen.
Ze zwommen maar wat in het rond, ook op hun rug, en lagen heerlijk op de rotsen in de zon. Wat een leuk gezicht.

Daarna zagen we nog wat surfers, maar er waren bijna geen golven en na een heerlijke kop koffie met alweer een croissant, hebben we de rit voortgezet. Via Mission Bay kwamen we weer op bekend terrein.

Wij hadden besloten om ’s middags het vliegdekschip de USS Midway, dat nu een museum is, te bezoeken. Kaartjes hadden we al. John heeft ons toen daar afgezet, zij gingen terug naar hun hotel.
Dit vliegdekschip heeft net niet meer aan de 2e WO deelgenomen, maar is in september 1945 in dienst gekomen. Het heeft tot 1992 de US Navy gediend. Dat betekent dat het deelgenomen heeft aan de Vietnamoorlog en aan de Golfoorlog. En het heeft, frappant genoeg, lange tijd een Japanse haven als thuishaven gehad, nl vanaf 1973 tot het einde toe. Dit om de opkomende dreiging van Rusland na de vrede van Vietnam het hoofd te kunnen bieden.

Er stonden veel historische vliegtuigen opgesteld, ook die wel in de 2e WO Japanse vliegdekschepen getorpedeerd hadden. We mochten overal kijken, ook in de machinekamer, het was een stoomschip. Jan herkende uiteraard alles. Daarna zijn boven op het dek in de controlekamer, de vluchttoren, geweest. Met het bezoek aan dit prachtige schip was ook deze dag weer ten einde.

Nu ons laatste avontuur, terug naar Old Town met de tram, hier trolley genoemd. Maar ook dat ging gesmeerd.
En na een voortreffelijke pizza en een flesje Chianti Classico zijn we moe maar voldaan in onze hotelkamer neergestreken. De pizza’s waren wat veel voor ons en we lieten dan ook de randen liggen. Maar hier in Amerika kennen ze de doggiebags en we kregen de randen mooi mee.
Iedereen doet dat en de zaken zijn er op berekend. Men komt al met schuimplastic dozen aanzetten om de left-overs in te doen voor thuis.
Rest ons vandaag nog 1 opdracht en dat is alsnog de koffers reorganiseren.
Nancy vertelde trouwens dat er bij het ontschepen 6 koffers of reistassen zoek geraakt waren, waar o.a. de hare met alle souvenirs van de hele reis er in en ook haar adresboek, enz. Ik hoop vurig voor haar dat de tas nog tevoorschijn komt, want dit is verschrikkelijk.
Morgen is alweer de laatste dag hier en we kunnen 2 dingen doen. We kunnen de stad in om wat te winkelen en we kunnen hier in Old Town nog wat rondlopen. We zullen zien waar het morgen op uitdraait.

Week 15

Woensdag 26 november 2008.

We hebben beide gedaan. Eerst ’s morgens uitgebreid door het historische gedeelte van Old Town gelopen, de hele plek is 1 groot openlucht museum. Er staan 2 boerderijen, ranches, er is een kerk, een school, en allerlei winkeltjes, zoals een zeepwinkel, een sigaren- en pijpenwinkel,een expeditiebedrijf met de postkoets en nog veel meer. Er zit op de Plaza del Pasado een mooi restaurant. Alles is in oud-Spaanse sfeer, want de eerste kolonialisten hier waren Spanjaarden. In heel Mexico waren de eerste kolonialisten Spanjaarden. Ze hebben overal de lokale bevolking beroofd (denk aan de door Piet Hein op de Spanjaarden veroverde Zilvervloot in 1628), verdreven of uitgemoord. Ook brachten ze Europese ziekten over waar de Indianen in Californië en de Maya’s en Azteken in Mexico niet tegen bestand waren.
In 1848 werd er hier voor het eerst goud gevonden en kwam er een stroom goudzoekers op gang die zijn weerga niet gekend heeft. Hier in het historische dorp staat een gevangenis om het gespuis in op te sluiten.
Na de koffie om 12 uur hebben we de tram, hier de trolley genaamd, genomen naar het centrum van de stad. We hadden tenslotte nog geen modern winkelcentrum hier bezocht. We zijn Broadway ( de Breedstraat bij ons) afgelopen en kwamen toen vanzelf bij Macy’s uit. Maar Macy’s is een onderdeel van de Horton Plaza Mall, het grote winkelcentrum in de wijk Gaslamp. Dit gloednieuwe centrum is meer in Maya stijl gebouwd, met veel kleuren. Wij vonden het erg mooi. Natuurlijk zaten hier ook weer de gebruikelijke winkels van Ann Taylor, Annie Klein, Caoch, Louis Vuitton en nog meer bekende merken. Helaas hebben we een koopstop ingesteld, de koffers zitten al overvol. En kijken verveelt al gauw.
Dus, na nog een Starbuck’s koffie hebben we de terugtocht maar aanvaard. Jan wil de website bijdrage over San Diego vandaag afmaken en we willen vroeg naar bed, want morgenochtend vroeg gaat om 3 uur de wekker. De taxi staat om 4 uur voor de deur en ons vliegtuig gaat om 6.15 uur. Oei, dat is vroeg. Gelukkig is de grote hausse aan reizigers vandaag al geweest, want morgen is het de grootste feestdag van het jaar, nl Thanksgiving’s day. Het is een echt familiefeest waar kalkoen gegeten wordt. Ook begint de dag erna de grootste uitverkoop van het jaar en het begin van de Kerstinkopen. Overal zie je al in de winkels kerstversieringen en hoor je kerstmuziek. Je kan in Macy’s je verlanglijstje al naar Santa Claus sturen en zijn troon staat ook al klaar. Kortom de feestdagen zijn nu al begonnen. Nu hopen de winkels dat er hier toch nog veel verkocht zal worden. Er zijn enorme kortingen tot wel 60% op allerlei artikelen te krijgen. In Nederland heeft Sinterklaas ook weer diep in de buidel getast, 2% meer dan vorig jaar, laat Santa Claus daar maar een voorbeeld aan nemen.
Van het hotel kregen we een doosje mierzoete nootjes in karamel gegoten als happy Thanksgiving wens. Jan vindt ze gelukkig erg lekker.
Morgenavond zitten we bij Ethel en Howard vlakbij Murtle Beach. We vliegen morgenochtend eerst in 4 uur naar Atlanta, het grootste overstapvliegveld van het zuiden. Dan vliegen we daarna in 1 uur en 20 minuten verder en komen dan om16.30 in Murtle Beach aan. Daar staan Ethel en Howard op ons te wachten. We hebben ze voor het laatst in mei 2004 gezien en het is voor ons wel spannend hoe het weerzien zal verlopen. Ze zijn buitengewoon aardig en het zal dus wel goed komen. De dag na Thanksgiving gaan we helpen het huis en de tuin te versieren. Hiervoor hebben we allerlei kerstboomversieringen uit Nederland en andere landen bij ons als cadeautjes. We hopen dat ze in de smaak vallen.
Zojuist is in het breaking news doorgekomen dat in het Taj Mahalhotel in Mombay 87 mensen doodgeschoten en er zijn er 185 gewond. Men was op zoek naar Engelsen en Amerikanen, westerse toeristen en zakenlui. Er is geschoten en er zijn handgranaten gegooid. Op de tv wordt deze daad van agressie al vergeleken met Nine-Eleven.
De laatste update van de website gaat over deze logeerpartij en komt dus volgende week als we weer thuis zijn op de site te staan. Dan zit de reis van 16 weken er definitief op. Hier moeten we nog even niet aan denken.

Donderdag 27 november 2008.

De wekker ging vanmorgen om 3 uur af, snel even douchen, een kopje thee drinken en een bagagewagentje ophalen om de 6 koffers en de nodige handbagage op te zetten en naar de lounge te brengen. Een oudere dame zat bij de balie en vroeg of wij een taxi nodig hadden. Wij zeiden dat we die voor 4 uur besteld hadden; echter de dame kon niets vinden. Na veel bellen had zij uiteindelijk een taxi gevonden die groot genoeg was om al onze bagage te kunnen vervoeren.

Om half vijf hadden we dan eindelijk een taxi en gingen we in hevige regen naar het vliegveld. Normaal staan buiten de vertrekhal balies waar je kan inchecken, maar omdat het zo vroeg was, waren deze nog niet bemand. Verder was er nergens buiten een kar te vinden voor onze bagage. Binnen had Jan een automaat voor karretjes gevonden, deze zijn alleen te krijgen als je met je creditkaart drie dollar betaalt.

Niet iedere creditkaart bleek te werken, alleen de American Express kaart werkte en kon hij twee karretje uit het slot krijgen. Intussen had Ria ook niet stilgezeten en had een kruier gevonden die met een grote kar kwam aanzetten. Gelukkig kon Jan andere passagiers gelukkig maken met een “gratis” kar. Bij de incheckbalie aangekomen stonden daar al lange rijen te wachten om online in te checken. De kruier had de koffers gelukkig vooraan kunnen neerzetten. Het online inchecken is in principe niet moeilijk, maar als je meer dan de vrij toegestane bagage bij je hebt dan wordt het een heel ander verhaal. De hulp van een heel aardige stewardess gaf uitkomst en na het betalen van 160 dollars konden alle koffers mee. De koffers verder doorgeboekt naar Myrtle Beach, dus die zouden we voor het eerst daar weer terugzien. Vervolgens moet je dan door de security. Je mag alleen je broek en shirt aanhouden en de rest van wat je bij je hebt en aan kleding aanhebt moet in bakken door de X-ray. Na de X-ray volgt dan weer een hele aankleedpartij voor je eindelijk door kan lopen naar de vertrek Gate. Gelukkig hadden we onderweg naar de Gate nog een koffiestop en een ontbijtyoghurt bij Starbucks.

Het vliegtuig van Delta Airlines vertrok op tijd en kwam ook op tijd aan in Atlanta. Van de aankomst Gate A moesten we naar Gate D en dat ging met een metrotrein. Bij Gate D aangekomen moesten we naar vertrek Gate D 36 lopen. Het vliegtuig van Delta Connections vertrok ook op tijd, het was een kleiner vliegtuig voor maximaal 70 personen. Het vliegveld van Myrtle Beach is kleiner dan vliegveld Zestienhoven bij Rotterdam. Nadat we de koffers hadden opgehaald liepen we naar de aankomsthal om Ethel en Howard te begroeten. Tot onze verbazing waren zij daar niet. Echter het vliegtuig was wat vroeger geland dan de oorspronkelijke aankomsttijd. Na een kwartier waren zij er nog niet, dus zijn we gaan vragen of iemand het telefoonnummer van de familie kon vinden. Nu bleek dat Howard niet in het telefoonboek voorkwam. We konden nu twee dingen doen, een taxi nemen naar de Howard en Ethel of een hotelkamer zoeken om in ieder geval de eerste nacht door te komen. Het laatste hebben we besloten omdat we een sterk vermoeden hadden dat wat er met Howard en Ethel aan de hand was. Na aankomst in het hotel hebben we eerst de laptop opgestart om te zien of er geen mail was van Howard en Ethel. Ja hoor, daar was een urgent mail van Howard omdat het vluchtnummer wat ik in januari had doorgeven niet bekend was en de vraag met welk vluchtnummer wij nu aankwamen en hoe laat.
Waarom had Jan zijn laptop nu niet op het vliegveld opgestart wat Ria al had voorgesteld????
Gelukkig hadden we nu een telefoonnummer en hebben de Olson’s onmiddellijk gebeld. Zij wilden ons meteen komen ophalen van het hotel maar na onderling beraad vonden we het beter om dit de volgende ochtend te doen. Een goede raad aan een ieder is om altijd een telefoonnummer bij je te hebben van degene waar je naar toegaat en je vluchtgegevens op de dag van vertrek te checken met de gegevens die je had doorgegeven.

Vrijdag 28 november 2008.

We hadden met Howard en Ethel afgesproken dat zij ons om half tien zouden ophalen bij het hotel. Gelukkig konden alle koffers bij Howard in zijn wagen en gingen we op weg naar Murrells Inlet waar zij woonden. Zij wonen in een schitterende omgeving met allerlei golfbanen in een zeer ruim opgezette wijk. Bij het uitstappen hebben we meteen kennis gemaakt met beide buren die buiten stonden te praten.

Wij kregen twee slaapkamers, 1 om de koffers te plaatsen en onze kleding uit te hangen en een slaapkamer met bad en toilet om te slapen. Nadat we de rest van het huis hadden bekeken en waren bijgepraat zijn we na de lunch eerst naar het strand van Murrells Inlet gereden om vervolgens naar een schitterende beelden tuin te rijden.(www.brookgreen.org)
In 1931 hebben Archer en Anna Hyatt Huntington dit buitenmuseum opgericht.

Het park heeft heel veel oude eiken staan en al lopende door het park zie je verschillende sculpturen opgesteld staan.
Origineel was het een oude rijstplantage maar na het afschaffen van de slavernij zijn deze plantages verwaarloosd, omdat niemand er meer wilde werken. Een gedeelte van de plantage is teruggegeven aan de natuur en van het hoger gelegen gedeelte is dus dit park gemaakt. Als wij net weg zijn ( 5 en 6 dec), worden in het gehele park verlichting en kaarsen aangestoken wat hier bekend staat als “Nights of the Thousand Candles”.

Toen het donker werd zijn we teruggereden naar Murrells Inlet en hebben genoten van de rest van de kalkoen van Thanksgiving day. Nadat we het programma van de komende dagen hadden doorgenomen, zijn we naar bed gegaan.
Thanksgiving day is het grootste feest, samen met Kerstfeest. Herdacht wordt dat de eerste pelgrims die in het begin van de 17e eeuw in Amerika aankwamen in de herfst, door de Indianen met voedsel en kleding de winter door zijn geholpen. Het feest wordt elk jaar op de laatste donderdag van november gevierd. De dag erna worden overal de Kerstversierselen tevoorschijn gehaald en komt de Kerstman al in de Mall aan. Het hele weekend is een holidayweekend, de Kerstinkopen worden gedaan, met name op Black Friday, waar alles voor de halve prijs of minder weggaat.

Zaterdag 29 november 2008.

Vanmorgen bij het opstaan regende het en is het programma voor vandaag omgezet.We zijn naar het ontbijt naar een grote shopping Mall gegaan bij Myrtle Beach. Geweldig om in deze gigantische overdekte winkegalerijen te lopen. Uiteraard hebben we wederom iets gekocht wat we eigenlijk niet direct nodig hadden. Voor Marius en Ria heb ik een hand luggage scale gevonden zoals wij die hadden om je koffers te wegen wanneer je gaat vliegen en deze niet zwaarder mogen zijn dan 23 kilo of 50 lbs. . Na de lunch in een restaurant van Cracker Barrel www.crackerbarrel.com zijn we naar een soort Macro (Costco)gegaan om verdere inkopen te doen. Het regent hier nog steeds dus blijven we vanavond lekker thuis bij de haard.
Hiernaast zie je de hond, Barney, van Ethel en Howard. Het is een Bostonterriër. Na een korte tijd herkende hij ons al meteen.

Zondag 30 november 2008.

Vanmorgen zijn we met Ethel en Howard naar hun Lutherse kerk geweest. Voordat de dienst begon, werden we door Howard aan de dominee en de aanwezigen voorgesteld. Zo’n Amerikaanse dienst is wel iets anders dan de Nederlandse kerkdiensten. De dominee loopt rond, laat kinderen naar voren komen en zingt een lied met hen terwijl hij de gitaar bespeelt. Na afloop van de dienst kwamen heel veel mensen naar ons toe om ons een goede reis te wensen en een paar mensen vertelden ons dat zij ook in Nederland waren geweest en dat ze het een schitterend land vonden.

Op weg naar ons gasthuis zijn we door verschillende schitterende wijken gereden met echt Amerikaanse huizen welke heel ruim zijn opgezet. Ook hebben wij de gevolgen van de economische crisis gezien, huizenprojecten die stil liggen, heel veel huizen die te koop staan. De prijzen voor de huizen zijn gekelderd, voor 300.000 dollar koop je hier een huis aan de golfbaan waarvoor je in Nederland een bedrag van zo’n 1,5 tot 2 miljoen euro moet neertellen. Bij thuiskomst hebben we koffie met muffins gekregen en hebben we het leven in Amerika besproken. Rond een uur of half twee zijn we naar een K&W cafetaria gegaan, waar je zoals in het Lido-restaurant aan boord van een cruiseschip, de lunch in buffet-vorm kan gebruiken www.kwcafeterias.com .
Hierna zijn we naar een iets kleinere shopping Mall gegaan bij Ethel en Howard in de buurt. Ook deze Mall heeft te lijden onder de recessie, een gedeelte is niet afgebouwd omdat de projectontwikkelaar failliet ging. In de gehele Mall was het niet druk en uiteraard hebben ook wij weer iets gekocht wat we niet direct nodig hadden, maar het was wel een koopje. Na het winkelen was het weer gaan regenen en we hebben besloten om naar huis te gaan waar de rest van de familie een dutje ging doen terwijl ik dit verhaal aan het maken ben. ’s Avonds hebben we film “Gilda” bekeken met Rita Hayworth in de hoofdrol samen met Glenn Ford, George Macready en Joseph Calleia. www.filmsite.org/gild.html Deze film is de favoriete film van Howard. Hij heeft hem voor het eerst net na de oorlog in zijn studententijd gezien, wel een keer of 4 achterelkaar. En sindsdien is het voor hem de mooiste film gebleven.

Maandag 1 december 2008.

Eindelijk weer de zon, ’s morgens hebben we de Murrells Inlets, een soort kwelder met vaargeulen, bezocht.
De lunch hebben we gebruikt in een restaurant genaamd de Dead Dog Saloon www.deaddogsaloon.com .
’s Middags heb ik wat foto’s gemaakt van het huis en een panorama foto gemaakt van het plein waaraan Ethel en Howard wonen.
’s Avonds zijn we naar de “The Carolina Opry” (www.thecarolinaopry.com) geweest, een heel groot theater waar een Christmas Special plaatsvond, echt Amerikaans.

Dinsdag 2 december 2008.

Onze laatste dag alweer bij de Olson’s, Ethel, Howard en hun Boston terriër Burney. Wij hebben het uitstekend naar ons zin gehad bij ze en zijn heel erg verwend. Ze hebben ons een idee gegeven van het Amerikaanse leven voor gepensioneerden en dat is geen slecht leven.
Vandaag zijn we naar de oude plantage stad Georgetown gegaan om het Kaminski House museum www.cityofgeorgetownsc.com/kaminski.aspx en het Rice Museum (rijstmuseum) www.ricemuseum.org te bezoeken.

Georgetown is een oude rijstplantagestad met nog heel veel historische gebouwen.
We hebben geluncht in The River Room www.riverroomgeorgetown.com waarna we nog een rondrit hebben gemaakt in Georgetown.
Oorspronkelijk was het gebied bedekt met een cipressenoerwoud. De eerste kolonialisten handelden met de Indianen. Daarna begonnen er een paar indigokwekerijen op te zetten, voor de blauwe kleurstof. Maar in de 17 eeuw had men bedacht dat de delta met heel veel water ook geschikt zou kunnen zijn om rijst te verbouwen. Hiervoor had men meer know how nodig en vooral ook mankracht. Men heeft toen slaven gekocht die verstand hadden van rijstbouw. Men heeft de rijstbouw van Senegal en Mauretanië overgenomen. Maar eerst moesten alle cipressen gekapt worden en de bodem geschikt gemaakt voor rijstvelden. Die moesten natuurlijk ook op gezette tijden onder water gezet kunnen worden en de oogst afgevoerd en verhandeld. Op het hoogtepunt van het succes van deze rijstbouw waren er op alle rijstplantages 18.000 slaven werkzaam, zij maakten zo’n 90% van de bevolking uit. En Georgetown was in die tijd de grootste rijstexporteur van de wereld. Maar na de burgeroorlog in 1863, waarbij het noorden had gewonnen, kreeg iedere ingezetene van de toenmalige Verenigde Staten dezelfde burgerrechten en dat was de vrijheid om te gaan en staan waar men wilde en de beschikking over zichzelf en zijn eigen leven. Kortom, de slavernij werd er mee afgeschaft. De burgerrechten zijn sindsdien meerdere malen uitgebreid met amendementen. Pas in de zestiger jaren van de vorige eeuw werd het voor zwarte mensen mogelijk om ook voorin de bus te gaan zitten, om maar een voorbeeld te noemen. Ds.Martin Luther King had in die tijd zijn beroemde speech : “I have a dream”.
Na de afschaffing van de slavernij ging de verbouw van rijst langzamerhand achteruit. En de andere staten Texas, New Mexico en Alabama nemen nu het merendeel van de rijstbouw voor hun rekening. Hier kan men wel gebruik maken van de mechanisatie, iets wat in Zuid Carolina niet mogelijk is.

Bij thuiskomst ’s middags was het tijd voor ons om te gaan pakken en alle koffers en tassen te
gaan wegen om maar niet boven de 50 lbs of 23 kilo te komen.
Jan heeft Howard nog geholpen om een paar IKEA stoelen in elkaar te zetten.
Hierna was het tijd om een afscheidsdrankje te drinken, Jan kreeg een 21 jaar oude Schotse whiskey.

Week 16

Woensdag 3 december 2008.

Vandaag is dan zover om na 16 weken reizen naar huis te gaan.
Om half tien zijn we naar het vliegveld van Myrtle Beach gegaan om in te checken voor onze eerste vlucht met Continental Airlines naar Newark, New York. Het inchecken was niet zo eenvoudig omdat we de koffers wilden hebben gelabeld naar Amsterdam, zodat we in New York de koffers niet opnieuw hoefden in te checken. Het probleem was vooral de twee stuks extra bagage en de verschillende luchtvaartmaatschappijen waarmee we zouden vliegen. Na veel bellen en het maar weer opnieuw inchecken en aanmelden van de twee stuks extra bagage en het betalen van 400 dollar waren de alle koffers en tassen gelabeld naar Amsterdam en hadden we de instapkaarten voor onze vlucht naar Newark. Voordat we aan boord gingen toch nog maar een T-shirt en een pet van Myrtle Beach gekocht. Bij aankomst in Newark moesten we van terminal C naar B via een soort treinverbinding om bij NorthWest Airlines in te checken voor een instapkaart voor de vlucht naar Amsterdam. Bij het passeren van de security werd Jan er uit gehaald voor een speciale inspectie. Hij mocht zijn spullen na de X-ray controle niet meer aanraken en werd op een speciale plaats gefouilleerd, van al zijn eigendommen werden met speciale doekjes een veegproef gemaakt die vervolgens werden gecontroleerd door een speciale machine. Het was een controle op drugs en munitie.
Het toestel van NorthWest Airlines zat niet vol, dus hadden we voldoende ruimte om te kunnen slapen. De vlucht verliep zeer voorspoedig totdat we zo’n 15 minuten voor de landing werden opgeschrikt door een blikseminslag. In eerste instantie dacht Jan dat er een motor van het vliegtuig ontplofte en zijn laatste minuten waren geteld. Gelukkig had het toestel geen schade en konden we veilig landen op Schiphol.
Onze dochter Tessa stond op ons te wachten en nadat Jan zijn nieuwe laptop had ingevoerd konden we naar huis.

Voor ons kwam er nu echt een einde aan een onvergetelijke reis van 16 weken waarbij wij heel veel gezien hebben van de wereld en heel veel nieuwe vrienden hebben ontmoet.
Tussendoor hebben we al heel leuke en fijne reacties op onze verslagen gekregen. Hierbij bleek dat de website behoorlijk goed gelezen is. Dat sterkte ons in het maken van de dagelijkse teksten en het zoeken van de juiste foto’s. Wij hebben met erg veel plezier aan onze website gewerkt en we hopen dat jullie er met net zoveel plezier op hebben rondgekeken.
Bedankt voor alle positieve reacties op onze reisverslagen.

Totaal aantal zeemijlen Asia&Australia cruise met het ms “Amsterdam”

Seattle-Hakodate 3987 NM
Hakodate-Aomori 56 NM
Aomori-Miyako 216 NM
Miyako-Kobe 688 NM
Kobe-Shanghai 731 NM
Shanghai-Hong Kong 824 NM
Hong Kong-Da Nang 527 NM
Da Nang-Phu My 502 NM
Phu My- Laem Chabang 648 NM
Laem Chabang-Ko Samui 228 NM
Ko Samui- Singapore 655 NM
Singapore-Bali 989 NM
Bali-Perth 1491 NM
Perth-Melbourne 1684 NM
Melbourne-Sydney 562 NM
Sydney-Noumea 1046 NM
Noumea-Suva 699 NM
Suva-Apia 660 NM
Apia-Honolulu 2257 NM
Honolulu-Lakaina 72 NM
Lahaina-San Diego 2227 NM
Totaal aantal 20749 NM
Nautical Mile=1,15 Statute Miles= 1,85 Kilometer

The ship’s crew:
Captain: Edward van Zaane
Hotel Manager: Willem Cruijsberg
Chief Officer: Arno Jutten
Chief Engineer: Joost Pont / Ian Taylor
Environmental Officer: Joseph Parks
Cruise Director: Bruce Allen Scudder
Security Officer: Mark Miranda
Purser: Peter Wallis
Culinary Operations Manager: Jason Hale
Chief Housekeeping: Ali Mushochib / Peter Janssen
Guest Relation Manager: Grace Zerna
Executive Chief: Ed Sayomac
Dining Room Manager: Robert Ramaekers
Beverage Manager: Guido Kollmann